Şaşkınlıkla bakıyorum mavi göğün yüzüne…

Дивлюся на небо та й думку гадаю:
Чому я не соколъ, чому не лjтаю?
Чому менj, Боже, Ти крилля не давъ?
Я бъ землю покинувъ и въ небо злjтавъ…

Далèко, за хмари, подальше вjдъ свjту,
Шукать собj долj, на горе привjту,
И ласки у сонца, у зjрокъ прохать,
Й у свjтj ихъ яснjмъ себé покохать.

Бо долj ще з-малу кажусь я нелюбій;
Я наймjт у неи; хлопцюга приблудній:
Чужій я у долj, чужій у людей…
Хиба хто кохае нерjднихъ дjтей?…

Кохаюся лихомъ и щастя не знаю,
И гjрко безъ долj свjй вjкъ каратаю;
Й у гóрj спjзнавъ я, шо тjлькj одна
Далекое небо моя сторона…..

И на свjтj гjрко! — Якъ стане щé гjрше,
Я очи на небо — менj веселjше,
И въ думкахъ забуду, що я сирота —
И думка далеко, висóко лjта!….

Такъ дайте же крилля, орлячого крилля!
Я землю покину — и на новосjлля
Орломъ бистрокрилимъ у небо польну
И въ хмарахъ вjдъ свjту на-вjкъ утону.

Дuвлюся на небо, та й думку гадаю,
Чому я не сокил, чому не ли́таю,
Чому мени, Боже, тu крuльлив не дав?
Я землю-б покuнув и в небо зли́тав!

Далеко за хмарu, подальше од свиту,
Шукать соби доли, на горе прuвиту,
И ласкu у зи́рок, у сонця просuть,
У свити их ясним все горе втопuть;

Бо доли ще з-малу здаюся не любuй,
Я наймuт у неи, хлопцюга прuблуднuй;
Чужuй я у доли, чужuй у людей:
Хиба-ж хто кохає нери́днuх дитей?

Кохаюся лuхом, прuвиту не знаю,
И гирько, и марно сви́й вик каратаю,
И в гори спи́знав я, що тилькu одна —
Далекеє небо — моя сторона.

И нà-свити гирько; як стане ще гирьше,
Я очи на небо, мени веселише!
И в думках забуду, що я сuрота,
И думка далеко, вuсоко ли́та.

Колu-б мени крuльля, орлячи ти крuльля,
Я землю-б покuнув, и на новоси́льля
Орлом бuстрокрuлuм у небо польнув,
И в хмарах навикu од свита втонув!

Şaşkınlıkla bakıyorum mavi göğün yüzüne,
Kara kartal olabilsem, ulaşırdım özüne.
Yüce Hüda’m verse idi bana kanatları.
Çıkardım fezaya, bırakırdım bu dünyayı

Mutlulukla uçardım ufuklar arkasına,
Kısmetimi arardım bulutlar arasında.
Hadi beni okşasınlar yıldızlar ve güneşim,
Onların sevgi nurunda yok olur kaygım benim.

Çocukluğumdan beri kaderim böyle olmuştu,
Hep ona kulluk etmiş, olmuştum üvey çocuğu.
Halk içinde hayatımca olmuşum bir yabancı,
Hiç kimse sevmedi öksüz, yetim garibanı.

Kader bana çok çektirdi, selam veren olmadı,
Yazgı bana her zaman acı hayat yaşattı.
Defalarca çile çektim, yok çekmediğim günü,
Bana yakın oldu hep uzaktaki gökyüzü.

Dünyadaki acılarım artıyor her an,
Göğe baktıkça oluyorum mutlu bir insan.
Unuturum garip öksüzlüğümü havalarda,
Bırakırım gönül acılarımı uzaklarda.

Kara kartalınki gibi istiyorum bir çift kanat,
Geçmişimi bırakırdım, başlardı yeni hayat.
Kara kartal gibi hızla çıkardım gökyüzüne,
Kaygılarımı unutup, kavuşurdum ebediyete.