Yasak

Yasak veya yasaq, bazen iasak (Rusça: ясак), İmparatorluk Rusya'sında Sibirya'nın yerli halklarından alınan kürk haraçını belirtmek için kullanılan "haraç" için Türkçe bir kelimedir.

Yasak kelimesinin kökeni, Altın Orda'daki yerli, özellikle Türk olmayan nüfuslardan toplanan bir vergiye kadar takip edilebilir. Yasaq kelimesi, Qazaq/Türkçe 'Zhasaq' kelimesinin Rusça versiyonudur ve iki anlamı vardır:

Birincisi, Büyük Şıngıs Han'ın (Cengiz Han) getirdiği o zamanın bir kanun hükmünde kararnamesinden 'Yapmanız gereken budur' anlamında.

İkincisi, ordunun en küçük hücresi olan, karın 1 / 10'unun Altın Orda lehine haraç toplamaya gelen ve adı haracın gölgesi haline gelen ve karşılığında Avrupa dillerinde gerçek tanımdan ziyade ilişkisel ad altında kalan 'on kişilik bir birlik'.

Yasak, Rusya'nın Sibirya'yı fethetmesinin bir sonucu olarak 17. yüzyılda Kuzey Asya'da yavaş yavaş tanıtıldı. Çar'ın yerlilerle ilişkisi, karşılıksız kalma ilkelerine dayanıyordu. Yerli temsilciler tarafından yıllık yasak dağıtımına normalde devlet destekli bir şölen ve yerlilere kraliyet hediyelerinin dağıtımı eşlik etti. Bu tazminat, tütün, çakmaktaşı, bıçak, balta ve diğer faydalı araçları içeriyordu. Özellikle Uzak Doğu'daki bazı yerli popülasyonlar çok renkli kristal boncukları tercih etti. Yerel voyevoda, yasak ödeyenlere ("ясачные люди") balık yağı gibi erzak tedarik edebilirlerdi.

Çar gerekli tazminatı ödemediğinde veya hediyeleri yetersiz veya çok ucuz kabul edildiğinde, yasak ödeyenler hoşnutsuzluklarını dile getirirlerdi. 17. yüzyıldan kalma bir rapora göre, sadece yasaklı toplayıcılar dövülmekle kalmadı, yerliler de "hükümdarın hediyelerini atmaya, onları köpeğin boyunlarına bağlayıp ateşe atmaya başladılar ve yasakları nezaketsizce ödüyorlar. ayaklarıyla tekmeleyip yere atıyorlar ve bizi, kullarınızı, kötüleri çağırıyorlar."^[1] Birkaç kez, bu tür çatışmalar yerlileri Moskova hükûmetine karşı isyan etmeye teşvik etti.

Çarın yetkilileri, yasakları (Sibirya ve Altın Orda Hanlığı'ndan miras kalan asırlık bir kavram olan) bir mal mübadelesinden sabit ve düzenli bir vergiye dönüştürmek için bu uçucu arka plana karşı çalıştı, ancak sürecin tamamlanması yüzyıllar aldı. Birçok sınır bölgesinde, "yerel hükümdara ve onun soylularına düzenli olarak hediyeler verilmesinin, aslında, yerlilerin işbirliğini güvence altına almanın tek yolu olduğu" ortaya çıktı.^[1] Volga havzasında yasak, 1720'lerde düzenli bir vergi ile değiştirildi ve 1822'de Sibirya'nın çoğu bunu izledi. 1917 Rus Devrimi'ne kadar Doğu Sibirya'nın göçebe halklarından (Yakutlar, Evenks, Çukçi) büyük ölçüde sembolik bir yasak biçimi alınmaya devam edildi.

Yasak toplama prosedürleri katı bir şekilde düzenlenmemiştir ve ulustan ulusa önemli ölçüde değişiklik göstermiştir. Yasak ödeyenlerin sayısını belirlemek için bir nüfus sayımı gerekliydi, sonuçlar yasaklı mükellefler veya "yasak-kitap" listesinde kaydedildi ve bunların yalnızca 17. yüzyıldan itibaren 1.700'den fazlası hayatta kaldı. 18 ila 50 yaşları arasındaki her yasaklı erkeğin Çar'a bağlılık yemini etmesi bekleniyordu.

Sibirya'nın çoğu halkı evden eve bazında haraç ödedi, ancak Yakut halkı bunu her hanedeki sığır sayısına göre teslim ederken, Başkurt halkı bir toprak sayımı temelinde yasak ödedi. Yasak samur, kızıl tilki, kunduz, sansar ; Bazı durumlarda sığırlara da ödeme yapılmasına izin verildi. Yasak ödemeleri, Rusya'nın Batı Avrupa ile yaptığı kürk ticaretinin temelini oluşturdu.

Sibirya Prikaz , Moskova Rusya'daki yasak koleksiyonundan sorumluydu. 1727'de bir ukase, yasak paranın nakit olarak ödenebileceğine karar verdi, ancak bu önlem imparatorluk hazinesi için kârlı olmaktan azdı ve on iki yıl sonra iptal edildi. Bakanlar Kurulu daha sonra yasak paranın samur veya yokluğunda diğer kürklerle ödenmesine karar verdi.

Büyük Catherine, merkez ofisi Tobolsk'ta bulunan bir dizi "yasak komisyonu" kurarak yasak koleksiyonunda bir reform yaptı. 1827'de yasak toplama görevi, faaliyetleri özel bir kanunla düzenlenen biri Doğu Sibirya ve diğeri Batı Sibirya için olmak üzere iki ana yasak komisyonuna verildi.