Yarımada Savaşı
| Yarımada Savaşı | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Napolyon Savaşları | |||||||||
 | |||||||||
| |||||||||
| Taraflar | |||||||||
 Danimarka-Norveç (La Romana'nın tümeninin tahliyesi) | |||||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||||
|
| ||||||||
| Güçler | |||||||||
Kasım 1808: 205,000[1] 31,000[1] 35,000[2]1811: 55,000 gerilla[3][a]Nisan 1813: 172,000[4] Wellington 1813: 121,000 (53,749 Britanyalı, 39,608 İspanyol ve 27,569 Portekiz[5] | Mayıs 1808: 165,103[1] Kasım 1808: 244,125[1] Şubat 1809: 288,551[1] Ocak 1810: 324,996[6] Temmuz 1811: 291,414[4] Haziran 1812: 230,000[4] Ekim 1812: 261,933[4] Nisan 1813: 200,000[4] | ||||||||
| Kayıplar | |||||||||
32,429 yaralandı[8] | 180,000-240,000 öldürüldü[8] 237,000 yaralandı[8] | ||||||||
| 1,000,000+ asker ve sivil hayatını kaybetti[8] | |||||||||
| İspanya tarihi |
|---|
 |
Yarımada Savaşı (İspanyolca: Guerra de la Independencia) veya İspanyol Bağımsızlık Savaşı, Napolyon Savaşları'nın İber Yarımadası'nda geçen bölümüdür. Fransız ordusu dağlık İber Yarımadası'nda modern savaş taktiklerinden mahrum savaşmış, düzenli ordular yerine gerillalara karşı savaşıldığı için yoğun kayıplar vermişlerdir. Bu sebeple Fransızlara karşı İngiliz, İspanyol ve Portekiz kuvvetleri arasında geçen savaş, Napolyon'un ordusunu yavaş yavaş tüketmiş ve devrilmesinde etkili olmuştur.
Savaşın öncesi
7 Temmuz 1807'de Tilsit'te Rusya'yla imzaladığı antlaşma, Napolyon'a bütün dikkatini Birleşik Krallık'a ve Birleşik Krallık'ın dostu olan İsveç ve Portekiz üzerinde yoğunlaştırma olanağı verdi. Varılan antlaşmaya göre, Rus İmparatorluğu İsveç'ten Finlandiya'ya kadar olan toprakları işgal etmek üzere harekete geçecek, 1796'dan beri İspanya'nın müttefiki olan Napolyon ise Portekiz'den "limanlarını İngiltere'ye kapatmasını ve İngiltere'ye savaş ilan etmesi"ni isteyecekti.
19 Temmuz'da bu talebini Portekiz yönetimine bildiren Napolyon'un niyeti İngiliz ticaretini engelleyerek, bu ülkeyi barışa zorlamak için oluşturduğu Kıta Ablukası'nı tamamlamaktı. Portekizlilerin harekete geçmekte ağır davranmaları üzerine, Napolyon General Andoche Junot'ya 30 bin kişilik bir kuvvetle İspanya'dan Portekiz üzerine yürümesini emretti (Ekim-Kasım 1807). Junot 30 Kasım'da Portekiz kraliyet ailesinin Brezilya'ya gitmek üzere terk ettiği başkent Lizbon'a girdi. Çok geçmeden İspanya'nın kuzeyindeki bazı bölgeleri de işgal eden Fransızlara karşı direnişi örgütlemeyi başaramayan İspanya başbakanı Manuel de Godoy, Kral IV. Carlos'a Portekiz kraliyet ailesinin yaptığı gibi Güney Amerika'ya kaçmasını salık verdi. Ama Madrid'den yola çıkan IV. Carlos, Aranjuez'de oğlu Fernando'nun yandaşlarınca durduruldu ve ayaklanmacıların baskısıyla Godoy'u görevden almayı, oğlu lehine de tahttan çekilmeyi kabul etti. (17 Mart 1808). Durumdan yararlanan Napolyon, General Joachim Murat'a Madrid'i işgal emri verdi. Böylece, çeşitli tehdit ve vaatlerle, Carlos ve Fernando'yu görüşmelerde bulunmak için Bayonne'ye getirtmeyi başardı. 5 Mayıs 1808'de burada Fernando'yu Carlos, Carlos'u da kendisi lehine tahttan çekilmeye zorladı ve kardeşi Joseph Bonaparte'ı kendi adına ülkeyi yönetmek üzere İspanya kralı ilan etti. Ama Madrid halkının 2 Mayıs'ta işgalcilere karşı ayaklanmasıyla İspanyol Bağımsızlık Savaşı başladı.
Savaş
Madrid'deki ayaklanma Napolyon'un sonunu hazırlayan gelişmelerin başlangıcı oldu. Fransızların başkentteki ayaklanmayı büyük bir şiddetle bastırmalarına karşın direniş bütün İspanya'ya yayıldı. Başarılı bir gerilla savaşı yürüten İspanyollar, Fransızları Valensiya'dan püskürttükten sonra Endülüs'e kadar ilerlemiş olan General Pierre Dupont'u geri çekilmeye ve 23 Temmuz'da Bailen'de ordusuyla birlikte teslim olmaya zorladılar. Hemen ardından başkent Madrid üzerine yürüyüşe geçerek ağustosta Joseph Bonaparte'ı kentten sürdüler.
Çok geçmeden karşı saldırıya geçen Fransızlar Aralık 1808'de Madrid'i yeniden ele geçirdiler. Bunu üzerine direnişe önderlik eden yerel komitelerin (junta provinciale) merkezi önce güneydeki Sevilla'ya, Ocak 1810'da General Nicolas de Dieu Soult'un Endülüs'ü ele geçirmesi ve Sevilla'nın düşmesi üzerine de Cadiz'e alındı.
Ama İngiliz orduları komutanı Arthur Wellesley'nin 1808'den başlayarak Portekiz'de Fransızlara karşı yürüttüğü kararlı direniş, İspanyol gerillaların sürekli etkinliği ve Fransızlar arasında çıkan anlaşmazlıklar savaşın müttefikler için bozgunla sonuçlanmasını engelledi.1810-1812 arasında İspanya ve Portekiz'in çeşitli kesimlerinde Fransızlarla yapılan çok sayıda çarpışma sonuçsuz kalmakla birlikte, Fransızların insan ve malzeme kaynaklarının yavaş yavaş tükenmesine yol açtı. Bu arada bütün dikkatini Rusya'ya düzenleyeceği sefer üzerinde yoğunlaştırmış olan Napolyon'un 1811-1812'de 30 bin dolayında askerini doğuya doğru yürüyen Büyük Ordu'ya katılmak üzere yarımadadan çekmesi Fransızların durumunu daha da ağırlaştırdı.
1812'de Portekiz'deki üssünden yola çıkarak İspanya içlerine doğru ilerlemeye başlayan Wellington'un 21 Haziran 1813'teki Vitoria Çarpışması'nda Mareşal Jean Baptiste Jourdan'ı yenilgiye uğratması Yarımada Savaşı'nın sonunu getirdi. Wellington çarpışmasından sonra İspanya'dan çekilen Joseph Bonaparte'ı izleyerek Pireneler'in ötesine kadar ilerledi (Ağustos 1813). Napolyon ise Leipzig'de uğradığı ağır yenilgiden sonra, İspanya'da tutunmasının olanaksızlığını kabul ederek, tahttan indirildiğinden beri Valençay'de tutsak olan VII. Fernando'yu serbest bıraktı (Aralık 1813). 7. Fernando'nun Mart 1814'te İspanya'ya dönerek yeniden tahta geçmesiyle Yarımada Savaşı resmen sona erdi.
- ^ a b c d e Clodfelter 2008, s. 164.
- ^ Chartrand 2000, s. 16.
- ^ Fraser 2008, s. 394.
- ^ a b c d e Clodfelter 2008, s. 166.
- ^ Gates 2002, s. 521.
- ^ Clodfelter 2008, s. 165.
- ^ Fraser 2008, s. 476.
- ^ a b c d e f g Clodfelter 2008, s. 167.
Not listesi
- ^ İspanyolca'da, İspanyol partizanlar tarafından yürütülen asimetrik savaş biçimine "gerilla" ("küçük savaş") adı verilirken, bu tür taktiklerin uygulayıcılarına "guerrillero" denilirdi. .
