İçeriğe atla

Yahvist

Yahvist (veya Yehovist, Jehovist, Yahwist, Jahwist) ya da kısaca J, Belgesel hipotez (DH)'e göre Tora'yı oluşturan dört ana kaynaktan biridir. Kaynakların en eskisi olup Tekvinin yarısına yakınını, Çıkış'ın ilk yarısını ve Sayıların bazı kısımlarını oluşturur. J'de Tanrı insansı olarak anlatılıp ismi Yahweh (Yehova)'dir; Yehuda Krallığı'na ve bu krallıktaki insanların tarihine özel bir ilgi duymaktadır. J'nin ~MÖ 950'de derlendiğine ve ~MÖ 400'de Tora ile birleştirildiğine inanılır.[1]

Ön bilgi

Tekvin'in Yahvist yazarı ilk olarak 1753'te Fransız doktor Jean Astruc (1684–1766) tarafından tanımlanıp, kitabı Conjectures sur les mémoires originaux dont il paraît que Moïse s'est servi pour composer le livre de la Genèse ("Görünüşe göre Tekvin Kitabının oluşturulmasında kullanılan Musa'nın orijinal hatıralarının varsayımları")'de anlatılmıştır. "Jahwist" (J) ismi Alman uzmanların kullandığı terminolojiden kaynaklanmaktadır.

Julius Wellhausen (1844–1918) Yahvist kaynağı belgesel hipotez ile birleştirdi böylece yüksek eleştirinin temelini hazırladı.

Yahvist metnin doğası

Kaynakta Tanrı'nın ismi YHWH olarak geçmektedir, bu isim Yehova'nın eski söyleniş şeklidir. Kitab-ı Mukaddes tercümelerinde bu isim için "RAB" kullanılır. Yhwh de kullanılan "w" sesi bugünkü modern İbranicede kullanılmamaktadır.

Yahvist metin, Yehova'nın insanı kilden yaratıp hayat nefesi üflemesiyle başlayıp Musa'yı "kendi elleriyle" kile gömmesiyle biter. J'de Yehova, insansı bir figürdür, Cennet Bahçesinde (Eden) akşam melteminde yürüyüşten hoşlanır, Adem ve Havva'ya hayvan postundan giysiler yapar, Abram'ın kendisine sunduğu yemeklerin tadını çıkarır, insanlarla yüz yüze konuşur (bkz Çıkış 24:10-11), savaşta Yeşu'nun yanında yer alır, Musa'yı kendi elleriyle gömer. Sodom ve Gomora hikâyesinde de görüldüğü gibi kendisiyle pazarlık yapılabilir. Çıkış kitabında İsrailoğullarına öfkeli olan Tanrı'nın Musa soyundan gelenler hariç halkı yok edeceğini söylemesine rağmen bu fikirden caydığı görülür (Çıkış 32:14).

J'de, Yehuda'nın geleneklerine ve komşuları Edom ile olan ilişkilerine özel bir ilgi vardır. J, İsrail'e karşı Yehuda'yı destekler. J, aynı zamanda, Kudüs merkezli Harun soyundan gelen rahipleri de desteklemektedir.

Meryem Ezgisi olarak da bilinen Deniz Ezgisi'nde Yehova şavaşçı olarak gösterilir (Çıkış 15:3). Yehova her zaman cennetteki iyi huylu Tanrı olmayıp tehlikeli de olabilmektedir; örneğin, yeni peygamber seçilen Musa'yı öldürmeye kalkışmış, keyfi olarak Musa'nın Kenan topraklarına girmesini engellemiş, Babil'de insanların dillerini değiştirmiştir.

Yahvist'e klasik olarak atfedilen merkezi metinler şunları içerir:[2]

KonuBölüm ve Ayetler
Eski tarih
Yaratılış ve günahBaşlangıç 2:4b – 3:24*
Kain ve HabilBaşlangıç 4*
Nuhun tufanıBaşlangıç 6:5 – 8:22*
NuhBaşlangıç 9:18–26*
Milletler tablosuBaşlangıç 10:8–30*
Babil'deki kuleBaşlangıç 11:1–9*
Ataların tarihi
İbrahim, Sara und LutBaşlangıç 12–13*
Hacar'ın kaçışıBaşlangıç 16*
İbrahim, Lut ve SodomBaşlangıç 18–19*
İshak için bir eşBaşlangıç 24*
Esav ve Yakup'un doğumuBaşlangıç 25:21–34*
Yakup'un ilkoğulluk bereketiBaşlangıç 27*
Yakup'un rüyasıBaşlangıç 28:10–22*
Yakup, Laban ve Yakup'un çocuklarının doğumuBaşlangıç 29 – 31*
Yakup ve EsavBaşlangıç 32–33*
Benyamin'in doğumu ve Rahel'in ölümüBaşlangıç 35*
YusufBaşlangıç 37*, 39 – 50*
Çıkış, çöl, Sina dağı
İsrail'in Mısır'daki sömürülmesiÇıkış 1*
Musa'nın doğumu, kaçış, tayinÇıkış 2–5*
On belaÇıkış 7:14 – 12:39*
KızıldenizÇıkış 13:17 – 14:31*
Halkın mırıldanmasıÇıkış 15–17*
Tanrı'nın haşmetinin görünümüÇıkış 18–20*, 24*
Altın buzağıÇıkış 32*
Vadedilen diyar
Diyarın gözetlenmesiSayılar 13–14*
BalamSayılar 22–24*
* Bahsi geçen pasajlarda her ayet "Yahvist"e yüklenemez.

Tekrarlayan temalar

Michael D. Coogan, Introduction to the Old Testament (Eski Ahit'e Giriş) kitabında Yahvist geleneğin tekrar eden üç temasından bahseder. Bu temalar insanın toprakla olan ilişkisi, insanla Tanrı'nın ayrılışı ve insanoğlunun gittikçe yozlaşmasıdır.

İnsan ile toprak arasındaki ilişki

J kaynağının kendisine has özelliği insan ile toprak arasındaki ilişkidir. Bu motif ilk Tekvin 2:4b - 3:24'te görülür; "ilk insan adamdır çünkü topraktan çıkarılmıştır."[3] İbranicede Yer/Dünya/Toprak adamadır, dolayısıyla insan toprağın türevidir. Başlangıçta insan toprak ile uyum içinde yaşar. İnsanın cennet bahçesinde kurallara uyamamasıyla bu ilişki bozuldu. Tekvin 3:19'da, toprağın insan için lanetlendiğini, yemek bulmak için toprağın işlenmesi gerektiğini anlatır.[3] Tekvin 3:19'da aktarıldığı üzere insanın toprakla uyumu insanın ölümünden sonra gerçekleşecektir. Bu motif Habil ve Kabil hikâyesinde de işlenmiştir. Cinayetten sonra Kabil toprağın laneti altına girdi.[4] Görünüşe göre insanla toprak arasındaki ilişki Nuh'tan sonra düzelmiştir. Kendisi için toprak adamı olarak bahsedilen Nuh ile toprağın laneti hafiflemiştir.[5] Sonuç olarak J kaynağında insanın yozlaşmasıyla toprak arasındaki ilişki yer alır.[3]

Kutsal olanla insanın ayrılışı

J kaynağında sıkça tekrarlanan temalardan biri de insan ile kutsal dünya arasındaki sınırlardır. Örneğin Tekvin 3:22'de anlatıldığına göre, yasak meyvenin yenmesiyle erkek ve kadın tanrı gibi oldular ve Cennet Bahçesi'nden kovuldular, böylece hayat ağacına erişimleri engellendi ve tam anlamıyla ilahi ve ölümsüz olamadılar. Bu tema, Tanrı'nın oğullarıyla insan kadınlar arasındaki cinsel ilişkiyi anlatan Tekvin 6:1-4'te de aktarılır. Yehova bunun kurallara aykırı olduğunu belirtip bu ilişkilerden doğanların yaşam sürelerini sınırlamıştır.[3] Son olarak bu tema Tekvin 11:1-9'da Babil Kulesi hikâyesiyle görülür; insanın istediği herhangi bir şeyi yapabilme yeteneğini gören Tanrı onların ilahi vasıfa ulaşmalarını engellemek için iletişimlerini kesmek amacıyla dillerini değiştirdi.[3]

İnsanın kademeli yozlaşması

Yahvist geleneğin üçüncü teması insanın artan yozlaşmasıdır. Havva'nın Tanrı'nın kurallarına uymaması, Habil ve Kabil hikâyesindeki kardeş katli gibi olayların sonunda tufan gerçekleşti (Tekvin 6:5-6). Rab, insanoğlunun artan günahkarlığını görünce onları yarattığına pişman oldu ve kalbine sıkıntı çöktü. Bu antroposentrizm iması Yahvist kaynakla bağdaştırılır.[3]

J'deki soy ağaçları

Her ne kadar Tekvin'deki çoğu soyağacı P ile bağdaştırılsa da bazıları J kaynağından gelmektedir. Tekvin 4 ve 10'da Adem'den Enoş'a kadar olan soyağacı "parçalı" olarak sunulmuştur; yani, belli başlı karakterlere ulaşmak için bazı nesiller atlanarak gösterilmiştir.[3]

Elohist ile karşılaştırma

Yahvist kaynak muhtemelen Adem ve Havva hikâyesiyle başlar; Tanrı'nın önce ışığı yaratmasıyla başlayan Yaratılış hikâyesi P'nin çalışması olduğu düşünülür, muhtemelen P bu bilgiyi sözlü geleneklerden elde etmiştir. J'deki yaratılış hikâyesi bugün kaybolmuştur ve belki de hiçbir zaman öğrenilemeyecektir. Harold Bloom'a göre, Tora'da bir deniz canavarı olan Leviathan'ın yok edilişi J kaynağına aittir çünkü dış güçlerin üstesinden gelme Yhwh'ın bir özelliğidir.

J, genel insan durumuyla ilgili hikâyeler anlatır; kimisi Adem ve Havva, Habil ve Kabil gibi geniş çaplı hikâyeler olup kimisi Ham'ın laneti ve Babil Kulesi gibi küçük çaplıdır. Ayrıca Nuh Tufanı'nı ve kısa kesildiği için zor anlaşılan Nefilim hikâyesini içinde barındırır.

Yahvist kaynağı, kuzeydeki İsrail Krallığı'nın yok olmasıyla bölgenin önemli merkezi haline gelen güneydeki Yehuda Krallığı'yla ilgili hikâyeler anlatması ön plana çıkmaktadır ve bu hikâyeler kuzeyle ilgilenen Elohist kaynakta yer almamaktadır. Örneğin, Edom kavminin atası olan Esav'ın, onun kardeşi Yakup'a olan kızgınlığını, sonra barışmasını anlatan hikâyeler ve Edom'un krallarının isimleri bulunur.

Elohist'in aksine Yahvist kaynak, Edom'da olduğu gibi, isimlerini ataları Lut'tan alan düzlüklerdeki şehirlerle de ilgilenmektedir. Sodom ve Gomora, Yahvist kaynaktan doğan bir hikâye olup Tanrı insansıdır ve kendisiyle pazarlık yapıldığı görülür. Yine bu düzlüklerde yaşayan ve Lut ile kızı arasındaki ensest ilişkiden doğan Moav ve Ammon uluslarının karalanması Yahvist kaynağa aittir.

J, aynı zamanda güneydeki kavimlerin politik durumlarıyla ilgili öyküler sunar, buna en uygun örnek Dina'ya yapılan tecavüz hikâyesidir; bu hikâye Şehem'in sahiplerini ve Şimon ile Levi kabilelerinin neden toprak sahibi olamadıklarını anlatır. Yahvist kaynak ayrıca, ilk doğan olmasına rağmen Reuben kabilesinin topraklarının neden az olduğunu anlatmaya çalışır. Akademisyenler tarafından Reuben ile Bila arasındaki ensest ilişki redaktör tarafından kesildiğine inanılır ve bugün Tora'da bununla ilgili sadece bir cümle bulunur.

Yahvist, güney kabilelerine ilgi duymasına rağmen her zaman onlar hakkında olumlu şeyler söylemedi. Yehuda'nın çocukları bir şekilde karalanmıştır. Er, sebepsiz bir şekilde kötü gösterilmektedir; Onan'ın yengesiyle evlenmediğini,[6] Şelah'ın çocuksuz olduğunu, Farez ile Zara'nın fahişelik ve ensestliğin ürünü olduğunu anlatmaktadır. Yahvist, kuzey kahramanı olan Yusuf'u aşağılayıp Potifar'ın karısı tarafından tecavüze uğradığını anlatıp rüya tabircisi olduğuyla ilgili hikâyeleri es geçmektedir. Musa'nın gençliğinde katil olduğunu bildirir.

Elohist kaynağa kıyasla Yahvist kaynak daha uzun bir zaman dilimini kapsar. Kenan topraklarına girmeden önce 12 Casus hikâyesini sunar. Kuzeydekilerle ilgili bir hikâye olmasına rağmen Yahvist kaynak, Kenan topraklarına giderken Şeria Nehri'nin doğusundan gidip önce oradaki şehirlerin fethedildiğini anlatır. Ruhbani kaynağın kendine bir has dili olduğundan bu kolaylıkla ayırt edilebilirken Yahvist ve Elohist hikâyeleri ayırt etmek bazen güç olabilmektedir, dolayısıyla biraz evvel anlatılan Elohist kaynağa bağlı da olabilir. Genelde Kenan topraklarının orta ve kuzey kesimiyle Elohist kaynak, güney kesimiyle de Yahvist kaynak ilgilenmektedir fakat güneydeki ayaklanmanın bastırılması hikâyesi redaktör tarafından kesintiye uğramıştır.

Yahvist'in dini öyküleri de Elohist'e kıyasla farklılıklar gösterir - sünnet olayı Yahvist kaynakta yer alırken ilginç bir şekilde Elohist kaynakta yer almamaktadır; örneğin İsmail'in sünnet oluşunun anlatılışı Yahvist kökenlidir. Konaklama yerinde Sippora hikâyesi de Yahvist kökenlidir fakat bugünkü Tora'da redaktör tarafından fazlaca kesintiye uğradığı için akademik olarak ne anlatılmak istendiği anlaşılamamaktadır.

Genelde Yahvist, Elohist gibi doğaüstü bir dünya sunmamaktadır; örneğin, Musa'nın doğaüstü güçleri yoktu ve On Bela sürecinde Firavun Musa'ya yalvardıkça, belaları durdurması için Musa da Tanrı'ya yalvarıyordu. Buna rağmen, gerek Adem ve Havva hikâyesindeki yılan gerekse de Balaam hikâyesindeki eşek gibi konuşan hayvanlar Elohist'te değil Yahvist'te yer almaktadır.

Yahvist metnin kökeni

Güney Levant'ın, ~MÖ 830'ları gösteren haritası.

J'nin, Yehuda ve onunla ilgili kabilelerin (Levi, Şimon, Reuben) çeşitli hikâyeleri ve geleneklerinin bir araya getirilmesiyle oluştuğuna inanılmaktadır. J'de ayrıca, Yahuda'nın yaşadığı düzlüklerde komşuları olan ve aynı kökenden geldikleri Edom (Esav aracılığıyla akraba), Moav ve Ammon (Lut aracılığıyla akraba) gelenekleri de mevcuttur.

Bazı bağımsız kaynak metinleri de J'de yer alır:

  • Yakup'un kutsaması, Tekvin 49:1-27'de şiir
  • Deniz Ezgisi, Çıkış 15:1-18'de şiir

J'nin Harun rahipleri tarafından türetildiği düşünülmektedir. J'de Musa'nın önemi indirgenmiş (Şilo rahipleri büyük ihtimalle Harun'dan ziyade Musa'nın soyundan, dolayısıyla "Muşit"ler de Musa'nın soyundan gelmiştir), Harun dininin kemeri ve tapınağı kontrol eden semboller desteklenmiştir. J, Şilo rahipliğiyle bağdaştırılan Buluşma Çadırından veya Nehuştan'dan hiç bahsetmemektedir.

J ayrıca David handenlığının üzerinde durmaktadır, soyağacını Yesse oradan Yehuda'nın en büyük oğlu Farez'e dolayısıyla Yakup, İshak, Avraham, Şem ve Nuh'a dayandırır.

Alternatif görüşler

Richard Elliot Friedman'a göre J kaynağında güçlü tematik bir devamlılık söz konusu olup Yeşu, Samuel ve oradan Süleyman'ın kort tarihine kadar uzanır; Edom Yehuda'dan MÖ 815'te koptuktan sonra fakat İsrail MÖ 722'de yıkılmadan evvel muhtemelen bir kadın tarafından derlenmiştir. Dediğine göre J, "Yehova cenneti ve yeri yarattığı gün" cümlesiyle başlar ve yukarıda da belirtildiği gibi Yaratılış hikâyesi P tarafından eklenmiştir.

Israel Finkelstein'a[7] göre ise, David ve Şlomo zamanında gerçekleştiği anlatılan toplumsal olaylar ancak kuzeydeki İsrail Krallığı yıkılıp göçler sebebiyle güneydeki krallığın nüfusu %500 arttığı zaman ile uyumlu olduğundan, J kaynağı İsrail Krallığı'nın yıkılışından sonra derlenmiştir.

Ayrıca bakınız

Notlar

  1. ^ Harris, Stephen L., Understanding the Bible. Palo Alto: Mayfield. 1985.
  2. ^ Vgl. Hans-Christoph Schmitt: Arbeitsbuch zum Alten Testament. Göttingen 2005, S. 210 f.
  3. ^ a b c d e f g Michael D. Coogan, A Brief Introduction to the Old Testament (New York: Oxford, 2009), 47.
  4. ^ "Tekvin 4:11". 23 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2011. 
  5. ^ "Tekvin 5:29". 23 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2011. 
  6. ^ Geleneğe göre İbranilerde ölmüş adamın karısı ile ölünün kardeşinin veya en yakın akrabasının evlenme mecburiyeti bulunmaktaydı.
  7. ^ Finkelstein, Israel and Silberman, Niel Asher (2001), "The Bible Unearthed: Archaeology's New Vision of Ancient Israel and the Origin of Its Sacred Texts" (Free Press)

Kaynakça

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Tevrat</span> Tanahın ilk beş kitabı

Tevrat, İbrani Kutsal Kitabı'nın ilk beş kitabının, yani Tekvin, Çıkış, Levililer, Sayılar ve Tesniye kitaplarının derlemesidir.

<span class="mw-page-title-main">Âdem</span> dinî inanışlara göre dünya üzerindeki ilk insan

Âdem, İbrahimî dinlere göre Tanrı tarafından yaratılan ilk insandır. Bunun yanı sıra Âdem, tüm insanlığın ve onların yaratıcılarıyla olan ilişkilerinin bir sembolü olarak da görülebilir. Âdem ayrıca erkek, kadın ve cinsellik rollerinin dini ahlakını temel almak için kullanılır.

<span class="mw-page-title-main">Belgesel hipotez</span> Tevratın temellerini ve yapısını açıklayan hipotez

Belgesel hipotez veya Wellhausen hipotezi; Tevrat'ın, yani Musa'nın beş kitabının, birbirlerinden bağımsız, paralel ve tam hikâyelerden oluştuğunu ve redaktörler (düzenleyiciler) tarafından bir dizi düzenlemelerden geçtikten sonra son hâlini aldığını iddia eden hipotez. 1870'lerde geliştirilen hipotez Yahvist, Elohist, Tesniyeci ve Ruhbani kaynak olarak sınıflandırılan Kutsal Kitap Yazarlarının, çok tanrılı dinlerden gelen hikâyeleri düzenlemekten sorumlu olduğunu ifade eder ve metinlerdeki monoteist-politeist tutarsızlıkları bu durumun yansıması olarak değerlendirir.

JE, Belgesel hipotez'e göre, Tora'nın oluşmasında rol oynayan ara kaynaktır. Redaktörlerin elinden geçen Yahvist (J) ve Elohist (E) kaynakların birleşmesinden oluşmuştur. Hipoteze göre, J MÖ 950'lerde ve E MÖ 850'lerde derlenmiş olup JE olarak MÖ 750'lerde birleştirilmiştir. JE'nin Tora halini alması MÖ 400'leri bulur.

Tesniyeci kaynak ya da kısaca D, Belgesel hipotez (BH)'e göre Tora'yı oluşturan dört kaynaktan biridir. Bu kaynak, Tora'da Tesniye kitabıyla sınırlıdır fakat benzer tema ve dil Tanah'ın Yeşu, Hakimler, Samuel ve Krallar kitaplarında da kullanılmaktadır. Bu adı geçen kitaplar dizisi din bilimadamlarınca Tesniyesel tarih olarak adlandırılır.

Tora Redaktörü (R), Belgesel hipotez (DH)'e göre, Tora'nın kuramsal kaynakları olan Tesniyeci (D), Ruhbani (P) kaynaklarını ve Yahvist (J) ile Elohist (E) kaynaklarının birleşiminden oluşan JE ara kaynağını düzenleyip bir araya getirip Tora'yı yaratan figürdür.

Elohist (E), belgesel hipotezde anlatılan Tora'nın dört kaynağından biridir. Kaynağın ismi Tanrı için kullanılan Elohim'den gelir. Tanrı, Yahvist (J) kaynağa kıyasla daha az insansıdır.

Ruhbani kaynak (P) (veya Ruhbani metin, Priestly source), Belgesel hipotez'e göre Tora'yı oluşturan dört kaynaktan biri olup Wellhausen formülasyonuna göre kaynakların sonuncusudur. Harun rahiplerinin bir ürünü olup rahiplerin karakteristik özellikleri, nüfus ve soyağaçlarıyla ilgili bilgiler sunar. Babil Sürgünü süresince ve sonrasındaki (M.Ö. 550-400) durumları anlattığından Tora'nın M.Ö. 400 civarından derlendiği düşünülmektedir.

Nesiller Kitabı, Belgesel hipoteze göre, redaktör tarafından JE kaynağıyla Ruhbani kaynağın birleştirilmesinde kullanıldığı düşünülen metindir. Bu metin şu anda mevcut değilken bazı kısımları Tevrat'ın içinde varlığını sürdürmektedir. Kaynaklar arası bağlaç olarak kullanılan bu eser parçalı bir şekilde dağınık bir halde Tevrat'ta yer almaktadır. Bu metnin diğer kaynaklardan bağımsız metin olduğunu ilk ortaya atan kişi Frank Moore Cross'tur.

<span class="mw-page-title-main">Altın buzağı</span> Eski Ahitte bahsi geçen bir put

Altın buzağı, Eski Ahit'e göre, Musa Sina Dağı'na çıktığında isyan başlatan İsrailoğullarını memnun etmek için Samiri tarafından yapılmış bir puttur. Buzağı, Mısır'ın Tanrısının fizikselleştirilmiş haliydi, dolayısıyla hem puta tapıldığından hem de Tanrı görselleştirildiğinden çifte hata yapılmıştır. Çıkış 32:7-14 RAB Musa'ya, “Aşağı in” dedi, “Mısır'dan çıkardığın halkın baştan çıktı. Buyurduğum yoldan hemen saptılar. Kendilerine dökme bir buzağı yaparak önünde tapındılar, kurban kestiler. ‘Ey İsrailliler, sizi Mısır'dan çıkaran ilahınız budur!’ dediler.”RAB Musa'ya, “Bu halkın ne inatçı olduğunu biliyorum” dedi, “Şimdi bana engel olma, bırak öfkem alevlensin, onları yok edeyim. Sonra seni büyük bir ulus yapacağım.”Musa Tanrısı RAB'be yalvardı: “Ya RAB, niçin kendi halkına karşı öfken alevlensin? Onları Mısır'dan büyük kudretinle, güçlü elinle çıkardın. Neden Mısırlılar, ‘Tanrı kötü amaçla, dağlarda öldürmek, yeryüzünden silmek için onları Mısır'dan çıkardı’ desinler? Öfkelenme, vazgeç halkına yapacağın kötülükten.Kulların İbrahim'i, İshak'ı, İsrail'i anımsa. Onlara kendi üzerine ant içtin, ‘Soyunuzu gökteki yıldızlar kadar çoğaltacağım. Söz verdiğim bu ülkenin tümünü soyunuza vereceğim. Sonsuza dek onlara miras olacak’ dedin.” Böylece RAB halkına yapacağını söylediği kötülükten vazgeçti.

Sümer mitolojisi, Sümerler'in yıkılışlarına kadarki dönemde din ve bilimle ilgili kültürünü içerir. Birçok tanrı ve tanrıçaları vardır ve onlar Sümer mitolojisini oluşturur. Bu tanrılar ve tanrıçalar Yaradılış Destanı, Tufan hikâyesi gibi edebî eserlerde açıkça belirtilmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Levi (Yakub'un oğlu)</span> Eski Ahit karakteri

Levi, Tekvin'e göre, Yakup ile Lea'nın üçüncü oğlu ve Levi kabilesinin kurucusudur; fakat Arthur Peake'in iddiasına göre, kabilenin diğer İsrail kabilelerine bağlılığını göstermek için sonradan eklenmiştir. Bazı dini ve siyasi ayrıcalıklar Levilere verilmişti ve Tevrat'ın ilk kaynakları olan Yahvist ve Elohist'e göre Levi rahip demek olup bir soyla ilgisi yoktur; bunun bir soy olarak gösterilmesi Ruhbani kaynağa ve Musa'nın kutsamasına rastlar; bunun amacı ruhban sınıfını farklı bir köke dayandırma çabasıdır.

Miryam veya Meryem Amram ile Yochebed'in kızı ve Musa ile Harun'un ablasıdır. Adından ilk defa Tevrat'ın Çıkış kitabında bahsedilir.

Krallar Kitabı, Kral David'in ölümünden Yekoniya'nın Babil'de esir düşmesine kadar geçen 400 yıllık sürede antik İsrail ve Yehuda krallıklarıyla ilgili hikâyeleri anlatır. Yeşu, Hâkimler ve Samuel kitaplarının bulunduğu bir dizi tarihsel kitabın sonuncusudur ve ana amacı Yahudi krallığın Babilliler tarafından neden yıkıldığını dini açıdan anlatmak ve sürgünden dönüşün temelini hazırlamaktı.

Yeşu Kitabı, Eski Ahit'in ve Tanah'ın altıncı kitabıdır. 24 konu başlığı içeren kitapta Kenan topraklarına giriş, Yeşu önderliğinde toprakların fethi ve paylaşımı ve bu topraklarda Tanrı'ya yapılan hizmet anlatılır.

<span class="mw-page-title-main">Aden Bahçesi</span>

Aden Bahçesi, Kitâb-ı Mukaddes'te Adem ile Havva'nın yaşadığı cennet bahçesidir. Eden'in Orta Doğu'da bir yerde olduğu düşünülmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Yahudi mitolojisi</span> Peygamberler gelmeden önce Yahudilerin oluşturduğu mitoloji

Yahudi mitolojisi, Yahudi kültüründe var olan masal ve efsaneleri tanımlamak, Yahudi dininin kutsal ve geleneksel anlatılarını belirtmek için kullanılan bir terimdir. Yahudi mitolojisi sadece Hristiyan ve İslam din ve kültürlerini değil aynı zamanda evrensel kültür üzerinde de büyük ölçüde etkili olmuştur. Eski Ahit ve İbranice diğer kutsal metinler Yahudi mitolojisinin temel kaynaklarını oluşturmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Aslî günah</span> İnsan doğası hakkında Hristiyan doktirini

Orijinal günah; insanların doğum anından itibaren kusurlu, yenilenmeye ihtiyaç duyan bir doğaya sahip olduğunu ve günahkar davranışa eğilimi miras aldıklarını kabul eden Hıristiyan doktrinidir. İnancın İncil'deki temelleri Tekvin 3'e, Mezmur 51:5'teki bir satıra ve Pavlus'un Romalılara Mektubu, 5:12-21'e dayanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Benyamin (Yakub'un oğlu)</span> Kutsal Kitapta adı geçen kişi

Benyamin, Tekvin'e göre Yakup'un on iki oğlunun sonucusu ve Rahel'in iki oğlunun sonuncusudur. Benyamin kabilesinin kurucusudur. Eski Ahit'te anlatılana göre, Rahel'in büyük oğlu Yusuf'un aksine Benyamin Kenan topraklarında doğmuştur. MÖ 1443 yılında, İbrani takvimine göre aynı zamanda doğum günü olan 11 Heşvan'da 111 yaşında öldü. Kur'an'da Benyamin için, abileri Yusuf'a tuzak kurarken onun yanında kaldığı için dürüst genç evlat denir.

<span class="mw-page-title-main">Âdem ve Havva</span> İbrahimi yaratılış mitinde ilk erkek ve kadın

Adem ve Havva, İbrahimi dinlerin yaratılış efsanesine göre ilk erkek ve kadındır. İnsanlığın özünde tek bir aile olduğu ve herkesin tek bir çift orijinal atadan geldiği inancının merkezinde yer alırlar. Ayrıca, Yahudilik veya İslam'da tutulmasa da Hristiyanlıkta önemli inançlar olan insanın düşüşü ve orijinal günah doktrinlerinin temelini oluştururlar.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.