William Longchamp
| William de Longchamp | |
|---|---|
| Ely Psikoposu | |
 Ely Katedrali | |
| Atanma | 15 Eylül 1189 |
| Görevlendiriliş | 6 Ocak 1190 |
| Dönem bitişi | Ocak 1197 |
| Önce gelen | Geoffrey Ridel |
| Sonra gelen | Eustace |
| Takdis | 31 Aralık 1189 |
| Ölüm | Ocak 1197 Poitiers |
| Mezarı | Le Pin Manastırı |
| Mezhep | Katolik Roma |
William de Longchamp[a] (öldü 1197) bir Orta Çağ Lord Şansölyesi, Baş Yargıç ve İngiltere'deki Ely Piskoposu idi . Normandiya'da mütevazi bir ailede dünyaya geldi ve ilerlemesini kraliyet lütfuna borçluydu. Çağdaş yazarlar, Longchamp'ın babasını bir köylünün oğlu olmakla suçlasa da, o bir şövalye olarak toprağı elinde tutuyordu. Longchamp önce II.Henry'nin gayri meşru oğlu Geoffrey'e hizmet etti, ancak hızla Henry'nin varisi I. Richard'ın hizmetine geçti. Richard 1189'da kral olduğunda, Longchamp Şansölyelik makamı için 3.000 £ ödedi ve kısa süre sonra Ely'nin piskoposluğuna seçildi ve papa tarafından elçi olarak atandı.
Longchamp, Richard Üçüncü Haçlı Seferi'ndeyken İngiltere'yi yönetti, ancak otoritesine, sonunda Longchamp'ı iktidardan ve İngiltere'den sürmeyi başaran Richard'ın kardeşi John tarafından meydan okundu. Longchamp'ın diğer önde gelen İngiliz soylularla ilişkileri de gergindi ve bu da sürgün taleplerine katkıda bulundu. Longchamp'ın İngiltere'den ayrılmasından kısa bir süre sonra Richard, haçlı seferinden İngiltere'ye dönüş yolculuğunda yakalandı ve Kutsal Roma İmparatoru VI. Longchamp, Richard'ın serbest bırakılması için pazarlık yapmak için Almanya'ya gitti. Longchamp, Richard'ın İngiltere'ye dönüşünden sonra Şansölyelik makamını yeniden kazanmasına rağmen, eski gücünün çoğunu kaybetti. Kariyeri boyunca çağdaşları arasında büyük bir düşmanlık uyandırdı, ancak Richard'ın güvenini korudu ve piskoposun 1197'deki ölümüne kadar kral tarafından istihdam edildi. Longchamp, daha sonraki Orta Çağ boyunca iyi bilinen hukuk üzerine bir inceleme yazdı.
Arka plan ve erken yaşam
Longchamp'ın ataları Normandiya'daki Longchamps köyünde doğdu.[1] Normandiya'da doğduğu bilinmesine rağmen,[2] tam yeri bilinmemektedir, belki de Norman köyü Argenton yakınlarındadır. Babası Hugh de Longchamp, 1066'daki Norman Conquest'ten sonra diğer birçok Norman soylusunun yaptığı gibi İngiltere'de toprak sahibiydi. Longchamp'ın rakiplerinden biri olan Hugh Nonant, yaşlı Longchamp'ın bir köylünün oğlu olduğunu ilan etti ki bu pek olası görünmüyor, çünkü Hugh de Longchamp Normandiya'da bir şövalye kiracılığına sahipmiş gibi görünüyor.[3] Aile aslen mütevazi bir geçmişe sahipti, ancak Kral II. Henry'ye hizmet ederek yükseldi.[4] Yaşlı Longchamp ayrıca Galler'deki Ross yakınlarındaki Wilton malikanesi de dahil olmak üzere İngiltere'deki Herefordshire'da araziye sahipti.[5] Hugh, Lacy ailesinin bir akrabası olan Eve adında bir kadınla evlendi. Tarihçi David Balfour, Eve'nin 1095'te isyan nedeniyle Kral II. William tarafından sürgüne gönderilen Roger de Lacy'nin oğlu Gilbert de Lacy'nin kızı olduğunu öne sürüyor.[6]
Longchamp'ın kız kardeşi Richeut, Dover Kalesi'nin kale muhafızıyla evlendi.[3][7] İkinci bir kız kardeş olan Melisend, Longchamp ile İngiltere'ye geldi, ancak aksi bilinmiyor.[3] Bir kız kardeşin Stephen Devereux ile evli olduğu kaydedilmiştir, ancak bunun Melisend olup olmadığı belirsizdir. Longchamp'ın kardeşlerinden Osbert, meslekten olmayan bir adam olarak kaldı ve ilerlemesinin çoğunu William'a borçluydu;[8] Stephen, haçlı seferinde Kral I. Richard'a hizmet etti; Başka bir meslekten olmayan Henry, Osbert ile birlikte şerif oldu; ve Robert bir keşiş oldu. Longchamp'ın iki kardeşi başrahip oldu.[9]
Longchamp, II. Henry'nin saltanatının sonunda, Kral'ın gayrimeşru oğlu Geoffrey için bir memur olarak kamusal hayata girdi.[b] Kısa süre sonra Geoffrey'nin hizmetinden ayrıldı[11] ve Henry'nin oğlu Richard'ın hizmetine girmeden önce II. Henry'nin yargıtay ofisinde görev yaptı.[12] O sırada Aquitaine Dükü olan Richard, Longchamp'ı Aquitaine Dükalığı'nın şansölyesi olarak atadı.[11] Longchamp, ilk olarak 1189'da Paris'teki Fransa Kralı II. Philip'in mahkemesinde, Kral Henry'nin elçisi William Marshal ile bir anlaşmazlıkta Richard'ın elçisi olarak hareket ettiğinde kendini gösterdi. O zamana kadar, Longchamp zaten Richard'ın güvenilir danışmanlarından biriydi.[13]
Şansölye ve Yargıç
Richard'ın 1189'da İngiltere tahtına çıkması üzerine Longchamp, İngiltere Şansölyesi oldu.[14] Longchamp, Şansölye'nin ofisi için 3.000 pound (£) ödedi. Bunu, onaylanması için gerekli olan, belki de Longchamp'ın ofis maliyetini telafi etmesine yardımcı olmak için, Büyük Mühür ile mühürlenmiş şans eseri belgelerinin fiyatında bir artış izledi. 15 Eylül 1189'da Pipewell'de yapılan konseyde, Kral Longchamp'ı Ely piskoposluğuna yükseltti.[3] Richard aynı anda diğer üç piskoposu da atadı: Godfrey de Lucy Winchester'a, Richard FitzNeal Londra'ya ve Hubert Walter Salisbury'ye.[15] Longchamp 31 Aralık 1189'da[16] kutsandı ve 6 Ocak 1190'da Ely'de tahta geçti.[17]
Richard, 1189'da İngiltere'den ayrılmadan önce, Londra Kulesi'ni Longchamp'ın eline verdi ve onu Durham Piskoposu Hugh de Puiset ile birlikte, o zamanlar kesinlikle bir yargı görevi olmayan Baş Yargıç'ın[12] makamına atadı. Bunun yerine, yargıç, kral krallığın dışındayken kralın yetkisinin çoğuna emanet edilen ve kral adına hareket edebilen kişiydi.[18] Puiset ile birlikte, kral Hugh Bardulf, William Briwerre, Geoffrey fitz Peter ve William Marshal'ı Puiset ve Longchamp'ın altındaki adalet sisteminde ortaklar olarak adlandırdı.[19] Yargıç olarak Longchamp, yargı hakkında daha önce hiçbir bilgisi olmamasına rağmen, ülke çapında yargıçları adli ziyaretlerde shire'ları ziyaret etmeleri için gönderdi.[20] Longchamp ve Puiset birlikte çalışamadılar ve bu nedenle Mart 1190'da Richard, Humber Nehri'nin kuzeyindeki yetkiyi Hugh'a ve nehrin güneyindeki yetkiyi Longchamp'a verdi.[12] Tarihçilerin görüşleri, Richard'ın şu anda Longchamp'ı açıkça Puiset'ten üstün kıldığı veya teoride ikisinin kendi alanlarında eşit olması gerektiği konusunda bölünmüştür.[3][12][19] Haziran ayına kadar Longchamp, Puiset'i iktidardan ve yargıç ofisinden uzaklaştırmıştı.[12] O da şu anda Papa III.Clement'İ papalık elçisi olarak bir komisyona aldı.[17] Güya Richard, Longchamp'ın mirasını güvence altına almak için papalığa 1.500 mark (1.000 £) ödedi[21]
Longchamp, Londra vatandaşlarına kendi şeriflerini seçme ve 300 sterlinlik parasal vergilerini doğrudan İngiltere hazinesi Exchequer'e toplama ve gönderme hakkı verdi.[22] Longchamp'ın piskoposluğuna yaptığı ziyaretlerde, savurganlığının bir işareti olarak ülke çapında kötü bir üne sahip olan büyük bir hizmetli ve hayvan treni ona eşlik etti.[23] Piskopos, yasal yetkisi altında, 1190'da Gloucester ve Westminster'de kilisenin yasal konseylerini düzenledi. Ayrıca Mart 1190'da Yahudilerin katledilmesinden sonra düzeni bozulan York'ta otoriteyi yeniden kurmak için harekete geçti. Ayrıca 1190'da Galler'i çevreleyen marangoz lordlarının kontrolünü elinden almaya çalışan Galler prensi Rhys ap Gruffydd'e karşı bir ordu gönderdi.[3]
John ile anlaşmazlıklar
Longchamp'ın İngiliz halkıyla ilişkileri, Normandiya'nın bir yerlisi olduğu ve genellikle İngiliz geleneklerine karşı duyarsız olduğu için daha da zorlaştı.[4] Orta Çağ yazarı Newburgh William, Longchamp'ın "kanıtlanmamış yetenek ve sadakate sahip belirsiz bir yabancı" olduğunu iddia etti.[24] Örneğin, Longchamp'ın İngilizce bilmemesi, sürüsüyle olan ilişkilerini daha da zorlaştırıyor gibi görünüyor.[25] Önde gelen soylular, Longchamp'ın Richard'ın kendisine hizmet etmesi için atadığı diğer yetkilileri marjinalleştirdiğinden ve ofisleri doldurmak için yabancılar getirdiğinden şikayet etti. İlk suçlama çoğunlukla doğru olmasa da, Longchamp yerli olmayanları adli makamlara ve şerif olarak yerleştirdiği için ikincisi geçerli gibi görünüyor. Ayrıca, akrabalarına ve bakmakla yükümlü oldukları kişilere velayetlerini vererek bir dizi İngiliz kalesinin kontrolünü ele geçirmeye çalıştı.[26]
1190 boyunca, Longchamp'ın Richard'ın küçük kardeşi John ile ilişkileri zordu.[27] Bu, Longchamp'ın Lincoln Kalesi'ni kuşatmasına yol açtı çünkü kale muhafızı kaleyi teslim etmeyecek ve kendisinin Longchamp'ın adayı tarafından değiştirilmesine izin vermeyecekti.[28] Kale muhafızı Gerard de Camville, John'a bağlılık yemini etmişti ve artık şansölyenin yetkisini tanımayacağını belirtti.[3] Buna karşılık John, Tickhill ve Northampton'daki iki kaleyi aldı.[28] Anlaşmazlığın haberi, 1191 baharının sonlarında Rouen Başpiskoposu Walter de Coutances'i John ve Longchamp arasında bir barış görüşmesi yapma emriyle İngiltere'ye gönderen Richard'a ulaştı.[7] Sonunda, Walter ikisi arasında bir uzlaşma sağladı ve bunun sonucunda Gerard kale muhafızı olarak onaylandı ve John kaleleri terk etti.[3] Longchamp ayrıca Richard'ın ölümü durumunda John'un tahta geçmesini sağlamak için çalışmayı kabul etti.[27]
Longchamp'ın papalıktan gelen yasal komisyonu, III.Clement'in[17] ölümüyle bahar 1191'de sona erdi ve böylece Longchamp'ın güç üslerinden biri ortadan kalktı.[27] Ancak elçilik, birkaç ay sonra Clement'in halefi III.Celestine tarafından yenilendi.[3] Longchamp için başka bir komplikasyon Eylül 1191'de, II. Henry'nin gayri meşru oğlu York Başpiskoposu Geoffrey'in, Longchamp'ın kayınbiraderi Dover Kalesi'nin kale muhafızı tarafından yönetilen[27] Longchamp'ın astları tarafından tutuklanmasıyla ortaya çıktı.[7] Emirleri, İngiltere'ye dönüşünde Dover'a inen York Başpiskoposunu tutuklamaktı, ancak Geoffrey planları hakkında uyarıldı ve St. Martin Manastırı'ndaki sığınağa kaçtı. Longchamp'ın adamları manastırı kuşattı ve dört gün sonra Geoffrey'i zorla çıkardı. Saldırının şiddeti halka Thomas Becket'in şehadetini hatırlattı ve kamuoyu Longchamp aleyhine döndü.[27] Longchamp, Geoffrey'in Richard'a bağlılık yemini etmediğini iddia etti, ancak bu muhtemelen bir rakibi ortadan kaldırmak için bir bahaneydi.[29]
John'un partizanları tarafından yönetilen yoğun bir propaganda kampanyası başladı.[27] Longchamp'a karşı yürütülen kampanyanın liderlerinden biri Coventry Piskoposu Hugh Nonant'dı ve serbest bırakılan Geoffrey de dahil olmak üzere diğer kodamanlarla birlikte 5 Ekim 1191'de Londra yakınlarındaki Loddon Köprüsü'nde bir duruşma düzenledi. Longchamp katılmadı, ancak görevden alındı ve aforoz edildi ve Londra Kulesi'ni tutmaya çalıştıktan sonra,[7] Londra vatandaşlarının desteğini alamadığı için teslim olmak zorunda kaldı. Konsey daha sonra ofislerinin kaybedildiğini ilan etti ve nezaretindeki kalelerin teslim edilmesini emretti.[3] Longchamp'a karşı asıl suçlama, otokratik davranışı gibi görünüyor.[7]
Longchamp, 1191'in sonlarında kıtaya ulaşım sağlamak için Dover'a gitti. Kaçışı sırasında, yerel halk onunla İngilizce konuştuklarında cevap veremedi.[25] Bir keşiş alışkanlığı ve kadın kıyafetleri de dahil olmak üzere çeşitli kılıklarda İngiltere'den ayrılmaya çalıştı. Hugh Nonant, Longchamp'ın bir keresinde fahişe kılığında saklanmaya çalıştığını ve bunun onu fahişe sanan bir balıkçı tarafından saldırıya uğramasına yol açtığını yazdı. Longchamp sonunda 29 Ekim'de İngiltere'den ayrılmayı başardı.[3]
Sürgün ve dönüş
Longchamp, Trifels'de Kral Richard'ı esir tutan Kutsal Roma İmparatoru VI. Henry'nin mahkemesine gitti. Piskopos, Richard'ın imparatorluk sarayında tutulmasını ayarladı ve 100.000 fidye için bir ödeme planı üzerinde pazarlık yaptı, imparatorun Richard'ı bir kez serbest bırakmayı kabul ettiği şartlar altında 70.000 işaretler ödenmiş ve geri kalanının ödenmesi için rehineler alınmıştı.[30] Ocak 1194'te İmparator, imparatorluk kodamanlarını Fransa Kralı II. Philip'in İmparator'a Richard'ı tutsak tutması için ödeme teklifini tartışmak üzere bir toplantıya çağırdığında, Longchamp, Richard'ın annesi Walter of Coutances ve Aquitaine'li Eleanor ile birlikte katıldı. Daha fazla diplomatik çekişmeden sonra, Richard 4 Şubat 1194'te serbest bırakıldı.[31]
Richard, Longchamp'ı Eye'ın velayeti ve ikili İngiltere'ye döndüğünde Essex Şerifi ve Hertfordshire Şerifi olarak atanmasıyla ödüllendirdi,[3] ancak Longchamp kısa süre sonra York Başpiskoposu Geoffrey ile olan anlaşmazlığının yenilenmesine karıştı.[32] Richard, Mayıs 1194'te İngiltere'den ayrıldı ve Longchamp, bir daha asla İngiltere'ye dönmemek üzere kıtaya kadar ona eşlik etti;[33] Longchamp, 1195'te İmparator'un sarayına geri döndü.[3] Richard, Longchamp'ı diplomaside[34] kullanmaya devam etti - 1194'te Kral Philip ile bir ateşkes ayarlayan Geoffrey olmasına rağmen,[34] piskoposu şansölye olarak elinde tuttu, ancak İngiltere'deki ana güç artık Hubert Walter'dı.[35] Longchamp, hayatının geri kalanını piskoposluk bölgesinin dışında, genellikle krala eşlik ederek geçirdi.[36]
Ölüm ve miras
Longchamp, Ocak 1197'de[16] Poitiers'de,[35] Richard için Roma'da diplomatik bir görevdeyken[37] öldü ve Le Pin manastırına gömüldü.[3] Kariyeriyle ilgili bilgilerin çoğu, kendisine düşman olan insanlardan geliyor,[38] örneğin, Gerald of Wales, Longchamp'ı "çok başlı canavar" olarak adlandırdı.[39] Tarihçi Austin Lane Poole, Gerald'ın Longchamp'ı bir insandan çok bir maymun gibi tanımladığını söylüyor.[8] Longchamp kültürlü ve iyi eğitimli bir adamdı olduğu bildirildi.[12] Longchamp elçisini atadığında, İngiliz piskoposlarının ısrarı üzerine bunu yaptığını yazan Papa III.Clement de dahil olmak üzere çağdaşları arasında başkaları tarafından desteklendi.[38] 1189'da piskopos olarak adlandırılan dört kişiden biri olduğunda, Orta Çağ tarihçisi Richard of Devizes, dört yeni piskoposun "az erdem ve şöhrete sahip olmayan adamlar" olduğunu yazdı.[40] Tarihçi John Gillingham, Longchamp'ın "politika ve yönetimdeki yaşamının kaydının iyi olduğunu, yalnızca 1191'deki başarısızlığıyla bozulduğunu" yazdı.[12]
İki yazar, 1191'de Longchamp'ı denemek için bir araya gelen mecliste, 1215'te Runnymede'de Magna Carta'yı hazırlayan toplantının habercisi olduğunu gördü, çünkü krallığın soylularının bir araya gelip onları zorlamak için bir araya gelmesinin en eski örneklerinden biriydi. hükûmeti onların tavsiyesi ile yönetecek.[41] Longchamp ayrıca kardeşlerinin kariyerlerini de terfi ettirdi; Henry ve Osbert, 1190'larda şerif oldular,[3] Osbert Yorkshire Şerifi.[8] Bir din adamı olan kardeşi Robert da, Ely katedral bölümünün önceliği ve daha sonra St Mary's Manastırı, York'un başrahibi haline gelerek yararlandı.[42]
Orta Çağ şairi Nigel Wireker (Nigel de Longchamps olarak da bilinir), piskoposa öğrencilerin alışkanlıkları üzerine hicivli bir şiir olan Speculum Stultorum ("Aptalların Aynası") adadı.[43] Bir Orta Çağ yazarı ve yargıç olan Richard Barre, Compendium de veteris et novo testamento adlı eserini Longchamp'a adadı.[44] Longchamp, Barre'ın patronlarından biriydi ve onun için Ely Psikopozluğu görevini ve adli makamları güvence altına aldı.[45]
Longchamp'ın şansölye olarak olası yeniliklerinden biri, daha önce kral adına hazırlanan belgelerde kullanılan birinci tekil şahıs yerine görkemli çoğul veya "kraliyet biz" ile değiştirilmesiydi.[3] Kıtadaki Angevin mülklerinde hem medeni hukukun hem de kilise hukukunun kullanımına ilişkin bir el kitabı olan Practica legum et decretorum[3] başlıklı bir hukuk çalışması yazdı,[46] 1181 ile 1189 arasında bir zamanda bestelendi. Orta Çağ'da iyi biliniyordu ve davaya dahil olanlar için pratik bir rehber olarak hizmet etti.[47]
Notlar
- ^ Sometimes known as William Longchamp or William de Longchamps
- ^ There is a William of Longchamps who was a canon of Evreux in the 1180s, who may be the same person as the future Bishop of Ely. The William who was a canon occurs once in an Evreux charter that dates to sometime between 1181 and 1192 and again in an undated charter from the same period.[10]
Alıntılar
- ^ Balfour "Origins of the Longchamp Family" Medieval Prosopography p. 78
- ^ Spear "Norman Empire and the Secular Clergy" Journal of British Studies p. 6
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q Turner "Longchamp, William de" Oxford Dictionary of National Biography
- ^ a b Barlow Feudal Kingdom of England pp. 352–353
- ^ Balfour "Origins of the Longchamp Family" Medieval Prosopography p. 82
- ^ Balfour "Origins of the Longchamp Family" Medieval Prosopography p. 84
- ^ a b c d e Barlow Feudal Kingdom of England pp. 373–376
- ^ a b c Poole Domesday Book to Magna Carta pp. 352–353
- ^ Balfour "Origins of the Longchamp Family" Medieval Prosopography p. 91
- ^ Spear Personnel of the Norman Cathedrals p. 165
- ^ a b Poole Domesday Book to Magna Carta p. 351 footnote 3
- ^ a b c d e f g Gillingham Richard I pp. 121–122
- ^ Gillingham Richard I p. 98
- ^ Fryde, et al. Handbook of British Chronology p. 84
- ^ Gillingham Richard I p. 109
- ^ a b Fryde, et al. Handbook of British Chronology p. 244
- ^ a b c Greenway "Ely: Bishops" Fasti Ecclesiae Anglicanae 1066–1300
- ^ Saul "Justiciar" Companion to Medieval England p. 154
- ^ a b West Justiciarship in England p. 68
- ^ Turner English Judiciary pp. 65–66
- ^ Gillingham Richard I p. 130
- ^ Poole Domesday Book to Magna Carta p. 70
- ^ Poole Domesday Book to Magna Carta p. 223
- ^ Quoted in Gillingham Richard I p. 121
- ^ a b Bartlett England Under the Norman and Angevin Kings p. 488
- ^ Heiser "Castles, Constables, and Politics" Albion pp. 19–20
- ^ a b c d e f Gillingham Richard I pp. 227–229
- ^ a b Huscroft Ruling England p. 144
- ^ Lyon Constitutional and Legal History pp. 233–236
- ^ Gillingham Richard I p. 239
- ^ Gillingham Richard I pp. 247–248
- ^ Gillingham Richard I p. 272
- ^ Poole Domesday Book to Magna Carta pp. 368–369
- ^ a b Gillingham Richard I p. 290
- ^ a b Barlow Feudal Kingdom of England pp. 385–386
- ^ Sharpe "Richard Barre's Compendium" Journal of Medieval Latin p. 134
- ^ Gillingham Richard I, p. 302, footnote 5
- ^ a b Poole Domesday Book to Magna Carta p. 358
- ^ Quoted in Barlow Feudal Kingdom of England p. 353
- ^ Quoted in Gillingham Richard I p. 109
- ^ Powell and Wallis The House of Lords p. 100
- ^ Knowles, et al. Heads of Religious Houses p. 46
- ^ Poole Domesday Book to Magna Carta p. 241
- ^ Turner English Judiciary p. 96
- ^ Turner English Judiciary p. 104
- ^ Turner "Roman Law" Journal of British Studies p. 12
- ^ Turner English Judiciary p. 230
Kaynakça
- Balfour, David (1997). "The Origins of the Longchamp Family". Medieval Prosopography. 18: 73-92.
- Barlow, Frank (1988). The Feudal Kingdom of England 1042–1216. Fourth. New York: Longman. ISBN 0-582-49504-0.
- Bartlett, Robert C. (2000). England Under the Norman and Angevin Kings: 1075–1225. Oxford, UK: Clarendon Press. ISBN 0-19-822741-8.
- Fryde, E. B.; Greenway, D. E.; Porter, S. (1996). Handbook of British Chronology. Third revised. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56350-X. Yazar eksik
|soyadı1=(yardım) - Gillingham, John (1999). Richard I. New Haven, CT: Yale University Press. ISBN 0-300-07912-5.
- Greenway, Diana E. (1971). "Ely: Bishops". Fasti Ecclesiae Anglicanae 1066–1300. 2: Monastic Cathedrals (Northern and Southern Provinces). Institute of Historical Research. 14 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2007.
- Heiser, Richard R. (Bahar 2000). "Castles, Constables and Politics in Late Twelfth-Century English Governance". Albion. 32 (1): 19-36. doi:10.2307/4053985.
- Huscroft, Huscroft (2005). Ruling England 1042–1217. Londra: Pearson/Longman. ISBN 0-582-84882-2.
- Knowles, David; London, Vera C. M.; Brooke, Christopher (2001). The Heads of Religious Houses, England and Wales, 940–1216. Second. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-80452-3. Yazar eksik
|soyadı1=(yardım) - Lyon, Bryce Dale (1980). A Constitutional and Legal History of Medieval England. Second. New York: Norton. ISBN 0-393-95132-4.
- Poole, Austin Lane (1955). From Domesday Book to Magna Carta, 1087–1216. Second. Oxford, UK: Clarendon Press. ISBN 0-19-821707-2.
- Powell, J. Enoch; Wallis, Keith (1968). The House of Lords in the Middle Ages: A History of the English House of Lords to 1540. Londra: Weidenfeld and Nicolson. OCLC 463626. Yazar eksik
|soyadı1=(yardım) - Saul, Nigel (2000). A Companion to Medieval England 1066–1485. Stroud, UK: Tempus. ISBN 0-7524-2969-8.
- Sharpe, Richard (2004). "Richard Barre's Compedium Veteris et Noui Testamenti". Journal of Medieval Latin. 14: 128-146. doi:10.1484/J.JML.2.304218.
- Spear, David S. (Bahar 1982). "The Norman Empire and the Secular Clergy, 1066–1204". Journal of British Studies. XXI (2): 1-10. doi:10.1086/385787.
- Spear, David S. (2006). The Personnel of the Norman Cathedrals during the Ducal Period, 911–1204. Fasti Ecclesiae Anglicanae. Londra: Institute of Historical Research. ISBN 1-871348-95-1.
- Turner, Ralph V. (2008). The English Judiciary in the age of Glanvill and Bracton, c. 1176–1239. Reprint. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-07242-7.
- Turner, Ralph V. (2007). Oxford Dictionary of National Biography. Birleşik Krallık Halk Kütüphanesi abonelik veya üyeliği gereklidir
- Turner, Ralph V. (Sonbahar 1975). "Roman Law in England Before the Time of Bracton". Journal of British Studies. 15 (1): 1-25. doi:10.1086/385676.
- West, Francis (1966). The Justiciarship in England 1066–1232. Cambridge, UK: Cambridge University Press. OCLC 953249.
Şablon:House of Blois and Anjou Lord ChancellorsŞablon:Bishops of Ely
