İçeriğe atla

Venera 7

Venera 7'nin iniş aracının bir replikası
Venera 7'nin nişanı

Venera 7 (Rusça: Венера-7, çevirisi: "Venüs 7"), Sovyetler Birliği'nin Venüs'e gönderdiği Venera serisi uzay sondalarından biridir. Venera 7, 15 Aralık 1970'te Venüs'e indiğinde başka bir gezegene yumuşak iniş yapan ve oradan Dünya'ya veri gönderen ilk uzay aracı olmuştur.[1][2]

Tasarımı

İniş aracı 180 bar (18.000 kPa) basınca ve 580 °C (1.076 °F) sıcaklığa dayanabilmesi için tasarlanmıştı[3] Bunlar, Venüs'te karşılaşılması beklenenden önemli ölçüde büyüktü, ancak Venüs yüzeyinin bilinmezleri nedeniyle tasarımcılar hata payını büyük bırakmayı tercih etti.[3] Katılaştırmanın Hatta metalin fazla sertleştirilmesi nedeniyle hem sondanın kendisinin hem de gezegenler arası platformunda (İng: bus) bilimsel araçlara yeterince yer kalmamıştır.[3] Gezegenler arası platformda güneş rüzgarı enerjisiyle çalışan bir parçacık dedektörüyle bir de kozmik ışın dedektörü vardı.[4] İniş aracında ısı ve basınç sensörlerinin yanı sıra atmosfer basıncını ölçmek için bir de ivmeölçer vardı.[3] Sondada ayrıca bir radar altimetresi vardı.[3]

Fırlatma

Sonda, 17 Ağustos 1970, saat 05:38'de (UTC) Baykonur Uzay Üssü'nden fırlatıldı. Sondanın 3MV sistemi esas alınarak tasarlanmış bir gezegenler arası platformu ve bir iniş aracı vardı.[5] Venüs'e uçuş rotası sırasında yaptığı iki yön düzeltme, platforma monteli KDU-414 motoru sayesinde yapıldı.[5]

İniş

Venera 7, 15 Aralık 1970'te Venüs'ün atmosferine girdi.[5] Atmosfere girişin ilk aşamalarında iniş aracı sondanın 'çatı'sına bağlı kalmaya devam etti,[5] böylece çatı olabildiğince uzun süre -8 °C'ye soğutulabilecekti.[5] İniş aracı, sondanın gövde titreşimi platformun Dünya'ya sabitlenmesini kırdığında gövdeden ayrıldı.[5] Yerden 60 km'de paraşüt açıldı ve atmosfer testi başladı; atmosferin %97'si karbondioksit çıkmıştı.[5] Başta paraşüt 1.8 m2'ye küçültüldü, 13 dakika sonra 2,5 m2 ye çıkacaktı, çünkü paraşüt küçültme halatı erimişti.[3] Açılmadan 6 dakika sonra paraşüt arıza yaptı ve iniş planlanandan hızlı oldu.[3][5] Sonunda paraşüt hepten bozulmuş ve sonda serbest düşüşe geçmişti.[3] En nihayetinde sonda, saat 05:37:10 UTC'de 16.5 m/s hızla Venüs yüzeyine temas etti.[5] Sondanın indiği koordinatlar şunlardır: 5°G 351°D.

Sonda, temas anında sessizleşmiş gibi görünüyordu,[5] ancak teypler kaydetmeye devam etmekteydi. Birkaç hafta sonra, radyo astronom Oleg Rjiga'nın teypleri gözden geçirmesi sırasında teyplerde fazladan 23 dakikalık çok zayıf sinyaller bulundu.[6] Sonda Venüs'e inmiş ve muhtemelen sıçrayarak yana devrilmişti; o yüzden orta kazanımlı anten Dünya'ya güçlü bir sinyal göndermek için gereken açıya girememişti.[7]

Sonda, 53 dakika boyunca Dünya'ya bilgi iletmişti;bunun 20 dakikası yüzeydendi. Venüs'ün yüzey sıcaklığının 475 ± 20 °C olduğu keşfedildi.[5][8] Isı ve atmosfer modelleri kullanılarak 9.0 ± 1.5 MPa yüzey basıncının olduğu hesaplandı.[9] Sondanın çalışmayı aniden kesmiş olması nedeniyle (0.2 saniye içinde işlemez hâle geçmişti), sondanın düşük seviye toz içeren katı bir yüzeye çarptığını çıkarmak mümkündür.[9]

Sonda, Venüs'ün yoğun atmosferi sebebiyle dışarıdan görülemeyen yüzeyi hakkında bilgi sağladı. Sonda insanların kesinlikle Venüs'ün yüzeyinde hayatta kalamayacağını teyit etmiş ve Venüs'te sıvı su bulunma ihtimalini tamamen boşa çıkartmış oldu.[8][5]

Notlar

  1. ^ "Science: Onward from Venus". Time. 8 Şubat 1971. 21 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2013. 
  2. ^ Siddiqi 2018.
  3. ^ a b c d e f g h Huntress Jr & Marov 2011.
  4. ^ "Venera 7". NASA Space Science Data Coordinated Archive. NASA. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2019. 
  5. ^ a b c d e f g h i j k l Reeves 1994.
  6. ^ Harvey 2007.
  7. ^ "Larry Klaes, The Soviets and Venus, Part 1, 1993". 29 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2015. 
  8. ^ a b "Итоги работы станции "Венера-7"". Galspace (Rusça). 1 Eylül 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2020. 
  9. ^ a b Ulivi & Harland 2007.

Kaynakça

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Venüs</span> Güneş sisteminde yer alan, Güneşe en yakın 2., sıcaklık açısından 1. sırada yer alan gezegen

Venüs, Güneş Sistemi'nde Güneş'e uzaklık bakımından ikinci sıradaki, sıcaklık bakımından ise birinci sıradaki gezegendir.

<span class="mw-page-title-main">Uzay Yarışı</span> Soğuk Savaş sırasında, ABD ve SSCB arasında yaşanan uzay rekabeti (1955–1975)

Uzay Yarışı, Amerika Birleşik Devletleri ile Sovyetler Birliği arasında 20. yüzyılın ikinci yarısında gerçekleşen resmî olmayan uzay rekabetidir. Kökeni, II. Dünya Savaşı'ndan sonra iki ülke arasında balistik füze temelli nükleer silahlanma yarışına dayanmaktadır. Uzaya uydu, roket ve sonda yollamak, insan göndermek; Ay'a insan indirmek gibi çabalar içermektedir. Bu yarış, aynı zamanda ABD ile SSCB arasındaki Soğuk Savaş'ın (1947–1991) bir parçasıdır. Uzay Yarışı, yapay uyduların öncü fırlatmalarını, Ay'a, Venüs'e ve Mars'a yollanan robotik uzay sondalarını ve alçak Dünya yörüngesinde ve nihayetinde Ay'da insanlı uzay uçuşunu getirmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Uzay aracı</span> araştırma yapmak üzere uzaya gönderilen insanlı veya insansız araçların ortak adı

Uzay aracı ya da uzay gemisi, Dünya'nın atmosferi dışında, özellikle dış uzayda çalışmak üzere tasarlanmış araç ya da makinedir. Uzay araçları insanlı ya da insansız olabilir. Bir uzay aracı telekomünikasyon, Dünya'nın gözlemlenmesi, meteoroloji, yolbul, uzay kolonizasyonu, gezegen keşfi, uzay turizmi, uzay savaşımı, uzay ortamında insan ve kargo taşınması gibi görevler için yapılmış olabilir. Bu tanım aynı zamanda yapay uyduları da kapsamaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Apollo 12</span>

Apollo 12, Apollo programı kapsamındaki altıncı ve Ay'a inen ikinci mürettebatlı uçuştu. 14 Kasım 1969'da NASA tarafından Florida'daki Kennedy Uzay Merkezi'nden fırlatıldı. Komutan Charles "Pete" Conrad ve Ay modülü pilotu Alan L. Bean, bir gün yedi saatten biraz fazla Ay yüzeyi faaliyeti gerçekleştirirken, Komuta Modülü pilotu Richard F. Gordon Ay yörüngesinde kaldı.

<span class="mw-page-title-main">Uzay sondası</span> uzay keşfi için yapılan makineler

Uzay sondası, Dünya'nın çekim alanından kurtulup, Ay'a, diğer gökcisimlerine, gezegenler arası ya da galaksiler arası uzay boşluğuna gönderilerek veri toplamaya yarayan robotik uzay aracı ve bu aracın yerine getirdiği göreve verilen addır. Halihazırda etkin durumda yaklaşık 20 uzay sondası görev yapmaktadır. Şu an uzayda sondası bulunan ülkeler ve birlikler, Rusya, Ukrayna, ABD, AB, Japonya, Hindistan ve Çin'dir.

<span class="mw-page-title-main">Phoenix (uzay aracı)</span>

Phoenix, NASA'nın denetimi altında Mars Keşif Programı çerçevesinde Mars'a gönderilen robotik bir uzay aracı. Programda görev alan bilim insanları, Mars üzerinde mikrobiyal yaşam olup olmadığını ve orada suyun geçmişini araştırmak için Phoenix'in iniş bölümünün üstünde yer alan cihazları kullanacaklardır. Çok ortaklı program, NASA'nın Roket İtiş Laboratuvarı yönetimi altında Arizona Üniversitesi'ndeki Ay ve Gezegenler Laboratuvarı bölümünün başkanlığında yürütülmekteydi. Program ABD, Kanada, İsviçre, Filipinler, Danimarka, Almanya ve İngiltere'den çeşitli üniversitelerin; NASA, Kanada Uzay Ajansı, Finlandiya Meteoroloji Enstitüsü, Lockheed Martin Space Systems ve diğer uzay şirketlerinin ortak çalışmasıdır. Bir devlet üniversitesi tarafından yönetilen ilk uzay uçuşudur.

Uzay teknolojisi; uzay bilimi araştırmaları veya havacılık endüstrisi tarafından uzay uçuşları, uydular ve uzayın keşfi konularında kullanılmak üzere geliştirilen teknolojiler. Uzay teknolojisi kavramının içine uzay aracı, yapay uydular, uzay istasyonları ve destek altyapısı, ekipman ve prosedürler ile uzay savaşı konuları girmektedir. Uzayda çalışma yapmak; yeni aletler ve teknikler, kısacası yeni teknolojiler gerektirmektedir. Hava tahmini, uzaktan algılama, GPS sistemleri, dijital uydu ve bazı uzak-mesafe iletişim sistemleri gibi günlük olarak kullanılan hizmetler uzay teknolojisi altyapısına bağımlıdırlar. Bilimler arasında özellikle astronomi ve yer bilimleri uzay teknolojilerinden faydalanmaktadır. Uzay ile ilgili girişimler tarafından üretilen ya da daha da geliştirilen yeni teknolojileri genellikle kısa sürede diğer ekonomik aktiviteler tarafından tüketilmeye başlar.

<i>MESSENGER</i> (uzay sondası) Ulusal Havacılık ve Uzay Dairesinin, Ağustos 2008de Utaritin (Merkür) kimyasal bileşimi, yer bilimi ve manyetik alanını incelemek için fırlattığı sonda

MESSENGER, 2011 ve 2015 yılları arasında Merkür gezegeninin yörüngesinde dönen ve Merkür'ün kimyasal bileşimini, jeolojisini ve manyetik alanını inceleyen bir NASA robotik uzay sondasıydı. Ocak 2008'de gezegenin yanından geçerek Mariner 10'dan sonra Merkür'e ulaşan ikinci uzay aracı oldu. Ekim 2008 ve Eylül 2009'da da gezegenin yanından geçen sonda, 18 Mart 2011 tarihinde Merkür yörüngesine giren ilk uzay aracı oldu. Merkür'ün etrafında yörüngeye girmek, Dünya'dan doğrudan gelen bir uzay aracının Güneş'in çekiminden etkilenip Merkür'ün yörüngesine girmek için çok fazla olan bir hızda gezegenin yanından geçeceğinden zordur.

<span class="mw-page-title-main">Viking 1</span>

Viking 1, NASA'nın Viking Programı kapsamında Mars'a gönderdiği 2 görevden ilkidir. 20 Ağustos 1975'te başlayan yolculuk sonucunda, araç 19 Haziran 1976'da Mars yörüngesine oturtuldu. Yaklaşık 1 ay sonra, 20 Temmuz 1976'da Mars yüzeyine inerek, Mars yüzeyindeki ilk Amerikan nesnesi olmayı başardı. İlerleyen 6 yıl boyunca gönderdiği veriler ve fotoğraf Mars hakkında görüşlerin temelini oluşturdu ve bir sonraki NASA görevleri için yol göstericiydi.

<span class="mw-page-title-main">İnsansız uzay gemisi</span> otomatik olarak uzayda uçabilen ve insansız uzay uçuşları için kullanılan uzay gemileri

İnsansız uzay gemisi ya da insansız uzay aracı, otomatik olarak uzayda uçabilen ve insansız uzay uçuşları için kullanılan uzay gemilerine verilen genel addır. Ne derece insanlardan bağımsız, yani özerk olduğu gemi modelleri arasında farklıdır. Uzaktan kumandalı, uzaktan güdümlü ya da tamamen özerk (robotik) olabilirler. Mesela Salyut 7, Mir ve UUİ'nun modülü Zarya, insansız uzaktan güdümlü şeklide istasyonu işletebilme, her iki yeniden ikmâl aracı ve yeni modüllerle kenetlenme imkânına sâhipti. En yaygın insansız uzay gemileri robotik uzay gemileri, insansız yeniden ikmâl araçları, uzay sondaları ve uzay rasathaneleridir. Her insansız uzay gemisi robotik olmamaktadır. Meselâ uzaya yollanan bir yansıtıcı top, robotik değildir.

<span class="mw-page-title-main">Viking programı</span> Uzay Sondası programı

Viking Programı, NASA tarafından Mars'a gönderilen Viking 1 ve Viking 2 uzay sondalarından oluşan görevlerdir.

<span class="mw-page-title-main">Venera</span> Sovyet yapımı uzay sondası serisi

Venera serisi sondalar, Sovyetler Birliği tarafından 1961 ile 1984 arasında Rusça adı Venera olan Venüs'le ilgili bilgi edinmek üzere geliştirilmiştir. Sovyetlerin bazı diğer sondaları gibi, sonraki sürümler, ikincisi ilkinden biraz sonra fırlatılmak üzere, çifter çifter uzaya gönderilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Lavoçkin</span>

NPO Lavoçkin, bir Rus havacılık ve uzay kuruluşudur. Rus uzay programında önemli bir oyuncu olarak, Fregat roket üst aşaması geliştiricisi ve üreticisi olmanın yanı sıra ayrıca Fobos-Grunt olarak adlandırılan gezegenler arası sonda geliştiricisidir. Şu anda Sergey Lemeşevski tarafından yönetilmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği'nin uzay programı</span> 1930lu yıllardan dağılıncaya kadar SSCB tarafından yürütülen roket ve uzay keşif programları

Sovyetler Birliği'nin uzay programı, 1930'lu yıllardan 1991'de dağılıncaya kadar eski Sovyetler Birliği (SSCB) tarafından yürütülen roket ve uzay keşif programlarından oluşuyordu. Altmış yıllık geçmişi boyunca, bu öncelikle sınıflandırılmış askeri program, uzay uçuşlarında bir takım öncü başarılar göstermişti, bunlar; ilk kıtalararası balistik füze (R-7), ilk uydu, Dünya yörüngesine ilk canlı taşıma görevi, uzayda ve Dünya yörüngesinde ilk insan, uzayda ve yörüngedeki ilk kadın, ilk uzay yürüyüşü, Ay'la ilk çarpışma, Ay'ın karanlık tarafının ilk görüntüsü ve insansız olarak Ay'a yumuşak iniş, ilk uzay gezgincisi, otomatik olarak ayıklanan ve Ay'dan Dünya'ya getirilen ilk Ay örneği ve ilk uzay istasyonundan oluşmaktadır. İlk gezegenler arası sondalar, kayda değer başka kayıtlar içeriyordu: Venera 1 ve Mars 1, sırasıyla Venüs ve Mars'a uçmuş, Venera 3 ve Mars 2, ilgili gezegen yüzeyi ile çarpışmış ve Venera 7 ve Mars 3 bu gezegenlere yumuşak iniş yapmıştır.

Venera 3, Venüs'ün yüzeyini keşfetmek için Sovyetler Birliği tarafından inşa edilen ve fırlatılan bir Venera programı uzay aracıdır. O 04:19 de 16 Kasım 1965 tarihinde başlatılan UTC gelen Baykonur, Kazakistan, SSCB. Sonda, Venüs atmosferine girmek ve yüzeye paraşütle girmek için tasarlanmış bir giriş sondası ve giriş sondasını Venüs'e taşıyan ve aynı zamanda giriş sondası için bir iletişim rölesi görevi gören bir taşıyıcı / uçuş uzay aracı içeriyordu.

<span class="mw-page-title-main">Vega programı</span>

Vega programı, Venüs gezegenini araştırmak için başlatılan, aynı zamanda Halley kuyruklu yıldızını da inceleyen görevler bütünüdür. Bu program iki ayrı görevden oluşur:

<span class="mw-page-title-main">Mariner 2</span>

Mariner 2, Venüs'e giden ve başarılı bir gezegen karşılaşması gerçekleştiren ilk ABD robotik uzay sondasıydı. NASA Mariner programı'ndaki ilk başarılı uzay aracı, Ranger programı'nın Blok I uzay aracının basitleştirilmiş bir versiyonu ve Mariner 1'in tam bir kopyasıydı. Mariner 1 ve 2 uzay aracının görevleri bazen Mariner R görevleri olarak bilinir. Orijinal planlar, sondaların Atlas-Centaur'da fırlatılmasını gerektiriyordu ancak bu araçla ilgili ciddi gelişim sorunları, çok daha küçük olan Agena B ikinci aşamaya geçişi zorunlu kıldı. Bu nedenle Mariner R araçlarının tasarımı büyük ölçüde basitleştirildi. Atlas-Agena B, Sovyet 8K78 güçlendiricisinin yalnızca yarısı kadar kaldırma kapasitesine sahip olduğundan, bu dönemin Sovyet Venera sondalarından çok daha az enstrümantasyon—örneğin, bir TV kamerasından vazgeçilerek— taşındı.

<span class="mw-page-title-main">Magellan (uzay aracı)</span>

Magellan uzay aracı, 4 Mayıs 1989'da sentetik açıklıklı radar kullanarak Venüs'ün yüzeyini haritalamak ve gezegensel yerçekimi alanını ölçmek için NASA tarafından fırlatılan 1.035 kilogram (2.282 lb) ağırlığındaki robotik bir uzay sondasıydı.

<span class="mw-page-title-main">Luna 15</span>

Luna 15, 21 Temmuz 1969'da Ay'a düşen Sovyet Luna programının robotik uzay göreviydi.

<span class="mw-page-title-main">Mars 3</span> 1971de fırlatılan, Mars yörünge aracı ve iniş aracından oluşan Sovyet uzay sondası

Mars 3, ikiz uzay aracı Mars 2'den sadece dokuz gün sonra, 28 Mayıs 1971'de fırlatılan bir Sovyet robotik uzay sondasıydı. Sonda Sovyet Mars programının bir parçasıydı ve Blok D üst kademeli bir Proton-K roketi kullanılarak fırlatıldı. Bir yörünge aracı ve bir iniş aracından oluşuyordu. Mars 2 aracı Mars'a iniş yaptıktan sonra düşerken, Mars 3 2 Aralık 1971'de gezegene başarılı bir yumuşak iniş gerçekleştirdi. Ancak, 110 saniye sonra arızalanmadan önce sadece tek ve belirsiz bir görüntü iletti. Mars 2 yörünge aracı ve Mars 3 yörünge aracı sekiz ay daha Mars'ın etrafında dönmeye ve Dünya'ya görüntü göndermeye devam etti.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.