Tiziano Sclavi
| Tiziano Sclavi | |
|---|---|
 70'li yıllarda Tiziano Sclavi | |
| Doğum | 3 Nisan 1953 Broni, Pavia |
| Takma ad | Francesco Argento |
| Meslek | Çizgi romancı, yazar |
| Milliyet |  İtalya |
| Vatandaşlık | İtalya |
| Önemli eser | Dylan Dog |
| Önemli ödülleri | tam liste |
Etkilendikleri | |
Tiziano Sclavi (d. 3 Nisan 1953, Broni), İtalyan çizgi romancı, gazeteci ve yazar.
Hayatı
Gençliği
Tiziano Sclavi, 3 Nisan 1953'te Pavia iline bağlı Broni'de belediye sekreteri bir baba ve bir öğretmen annenin oğlu olarak dünyaya geldi. Babasının işi nedeniyle çocukluğunu ve ilk gençliğini Stradella, Canneto Pavese ve Certosa di Pavia olmak üzere Pavia bölgesindeki çeşitli kasabalarda geçirdi.
Daha çocukken tutkulu bir okuyucu olan Sclavi, 6-7 yaşları arasında Edgar Allan Poe'nun tüm eserlerini okuduğunu[1] ve çocukken filmlerin yanı sıra korku hikâyelerini de sevdiğini belirtmektedir: "Sinemada doğduğumu söyleyebilirsiniz: İlk aylardan itibaren, büyük bir film hayranı olan annem beni her zaman sinemaya götürürdü". Zamanla korku ve bilimkurgu türlerini tercih etmeye başladı. Henüz çok gençken, sevdiği şeyleri taklit etme arzusuyla yazmaya başladı.
Ortaokulda Storie Storte başlıklı bir dizi kısa öyküyle bir edebiyat yarışmasını kazandı. Daha sonra Pavia'daki klasik liseye devam etti, öğrencisinin yazdığı her şeyi okuduktan sonra yazar olarak yeteneklerine ilk inananlardan biri olan İtalyanca öğretmeni sayesinde, okul dergisinde Lettere Bianche (Beyaz Mektuplar) başlıklı ilk öyküsünü yayınladı.
İlk işleri
Klasik liseden mezun olduktan sonra üniversitede Edebiyat ve Felsefe Fakültesi'nde Modern Edebiyat bölümüne kaydoldu ancak birkaç sınava girdikten sonra okulu bıraktı. Sclavi bu dönemi: "Zaten çalışıyordum yani para kazanıyordum ve artık ders çalışmak istemiyordum. Üç ya da dört sınava girdim ve Corriere dei Ragazzi'de editör olarak işe alındığımda tamamen bıraktım. Annemin büyük üzüntüsüne rağmen hiçbir zaman diploma alamadım." sözleriyle[2] anlatır.
Kendisini Mino Milani ile tanıştıran Grazia Nidasio'nun ilgisi sayesinde Messaggero dei Ragazzi (1971) dergisiyle işbirliği yapmaya başladı, makaleler ve kısa öyküler yazdı. İtalyan aktör ve müzisyen Francesco Guccini ve korku filmlerinin ünlü yönetmeni Dario Argento'ya saygı olarak Francesco Argento takma adını kullandı. Bir süre sonra her ikisi de kısa öyküler ve çizgi romanlar yayınladığı Corriere dei Piccoli dergisindeki meslektaşları olacaktı.
Sclavi, 1971'de Mino Milani'nin önerisiyle Milano'ya taşındı. 1973 yılında Il Corriere dei Ragazzi'de Francesco Argento takma adıyla bir dizi dedektiflik öyküsü yayımladı. Corriere dei Piccoli için yazdığı bu öyküler daha sonra 1974 yılında Bietti ve ardından Mondadori yayınevleri tarafından I Misteri di Mystère başlığı altında bir ciltte toplanacaktı. Bu öyküler, sonraları meslektaşı Alfredo Castelli'nin 1982'de yarattığı Martin Mystère karakterine de ilham verecekti.
1974'te korku türünü groteskle birleştirmeye çalıştığı ilk kısa romanı Film'i yayımladı ve eser Premio Scanno Ödülü'nü[3] kazandı. 1975'te, ilk polisiye romanı olan Un Sogno di Sangue (Bir Kan Rüyası) yayımlandı. Aynı dönemde, Natalia Ginzburg'un kendisini Einaudi Yayınevi'ne tavsiye olmasına rağmen 10 yıl sonrasına kadar yayınlanmayacak olan Tre ve Mostri romanlarını yazdı. Ekim 1975'ten Ekim 1976'ya kadar olan dönemde Sclavi, gelecekte Dylan Dog'un baş karakterlerinden biri olacak Groucho Marx'a benzer bir tip yarattı.
Tiziano Sclavi, Corriere dei Ragazzi dergisi 1977'de kapandığında, Corriere dei Piccoli ile işbirliği yapmaya başladı ve Allister and Miki ve Fantòm gibi çocuklar için çizgi roman serilerinin yanı sıra Sam Peck, Johnny Bassotto, Il Cavallino Michele, La Guerra nell'Aria ve Le Pagine della Befana'yı yarattı. Messaggero dei Ragazzi dergisinde Giorgio Cavazzano tarafından çizilen Silas Finn western serisini çıkardı ve bu seri Almanya'da da yayınlandı.
80'ler ve ünlenme: Dylan Dog
Corriere della Sera yayın grubu Rizzoli Editore'ye geçtiğinde, P2 Skandalı nedeniyle de bir ortam değişikliği isteyen Sclavi, Sergio Bonelli'ye kendisini editör olarak önerdi ve 1981'de düzeltmen ve çizgi roman senaristi olarak işe alındı. Bu dönemde Zagor, Mister No ve Ken Parker gibi karakterlerin serileri üzerinde çalıştı ve kendi karakterlerini yaratmaya başladı.
Tiziano Sclavi, 1986 yılında, İtalya'nın ünlü çizgi roman yayıncısı Sergio Bonelli Editore bünyesinde ilk Dylan Dog macerasının yayınlanmasıyla dünya çapında büyük ün kazandı. Dylan Dog ilk yayınlandığı andan itibaren, her sayısıyla milyonlara yaklaşan satış rakamlarına ulaştı.
Sinema
Tiziano Sclavi, sinema ile de yakın ilişki içinde bulunan bir yazardır. Nero'da yazar ve senarist olarak katkıda bulunurken; Dellamorte Dellamore (1994) filminde kendisinin aynı adlı romanından uyarlama yapılmıştır. Dellamorte Dellamore filmi, Dylan Dog ile içerik ve şekil olarak ilginç benzerlikler taşır. Filmin en ilginç yönü ise, Dylan Dog'a da model olan Rupert Everett'in başrolde olmasıdır.
Ödülleri
- 1974: Premio Scanno, Film (kısa roman)
- 1987: Premio ANAF, En iyi Konu[4]
- 1990: Yellow Kid Ödülü, Lucca Uluslararası Çizgi Roman Festivali
- 1990: Premio ANAF, En iyi Konu
- 1992: Premio Giallo dell'Anno, Festival in Noir di Viareggio (Sogni di Sangue ile)
- 1998: Attilio Micheluzzi Ödülü, En iyi Konu
- 2000: Premio U Giancu
Dış bağlantılar
- Nero 23 Şubat 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Dellamorte Dellamore 28 Ocak 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Kaynakça
- ^ "E l'Apocalisse Verrà, Intervista a Sclavi" (İtalyanca). Il Messaggero. 5 Haziran 1993. s. 19.
- ^ Cordella, Francesco (4 Ağustos 1999). "uBC: Intervista a Tiziano Sclavi". Il Mattino di Napoli gazetesinde yapılan röportaj (İtalyanca). UBC Fumetti. 14 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2024.
- ^ "Albo D'oro Narrativa". Fondazione Tanturri (İtalyanca). 16 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2024.
- ^ "Premi Assegnati dall'ANAF dal 1974 al 1991" (PDF). Amici del Fumetto (İtalyanca). Associazione Nazionale Amici del Fumetto e dell’Illustrazione. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Ocak 2024.
