İçeriğe atla

Tayyib Ebu'l-Kasım

Makale serilerinden
sembol:ismaili arslan
İmân (Bâtınîlik-İsmaililik)
İsmâ‘ilî İmâmet dizgeleri
İsmaililik - i'tikadı yapıtaşları
Yedi Esâs
Ehl-i Abâ ve İmâmet nesli
İsmaililik Tarihi
Önemli Dâîler
Nizârî-İsmaili Devleti ve Elemût – Belde’t-ûl’İkbâl
Şi‘î Mezhepler

Et-Tâyyîb Ebû’l-Kâsım (d: Hicrî 4 Rebiülahir 524 / Milâdî 16 Mart 1130, El-Moiz'ziyât’ûl Kahire - ö: Milâdî 1169) (Arapça: الطيب أبي القاسم aṭ-Ṭayyib Abī l-Qāṣim). Evvelki hâlife El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh'ın oğlu olan "Ebû’l-Kâsım" İsmâilîyye-Mustâlîlik mezhebinin Mustâ‘lî fıkhına göre yirmi birinci İmâmdır.

Tâyyîb’îyye fırkasının kurulması

Babası El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh Hasan Sabbah'ın fedayinleri tarafından Hicrî 3 Zilkade 524 / Milâdî 7 Ekim 1130 Salı günü katledildiğinde Tâyyîb henüz altı yedi aylıktı. Bu nedenle hilâfet makâmına getirilmesi mümkün değildi. "Et-Tâyyîb" taraftarları daha sonra onun adıyla anılan Tâyyîb’îyye fırkasını oluşturdular. Tâyyîb’îyye-Mustâ‘lî fıkhına göre Tâyyib bir köşeye saklanmadan evvel babası halife El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh zamanın Yemen Melikesi olan ve Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh tarafından "Hüccet-i Mûstensir" unvanıyla şereflendirilen "Ervâ el-Sûleyhi el-İsmâilîyye" (ʾArwà bint ʾAḥmad bin Muḥammad bin Qaasim bin Mūsà al-Ṣulayḥī al-ʾIsmāʿīliyyä)’ye kendisinin vefatından sonra yerine din ve devlet işlerinden tam sorumlu olacak olan ve "Dâvah" (Dâvet) hareketinin başına geçecek bir "Dâ'î el-Mutlak" ataması talimatını vermişti. "Banû Sûleyhîler" dâima Yemen'deki Zeydî hükümdârlara muhalefet etmişler ve Kahire'deki Fâtımî İsmâilîyye hanedanlığının himâyesi altıda yaşamayı tercih etmişlerdi.

İlk Dâ'î el-Mutlak

Fâtımî Hâlifesi Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh tarafından "Hüccet-i Mûstensir" ünvânıyla şereflendirilen Hindistan Fâtımî Dâvetçisi (1050-1100) Dâ'î (Asıl ismi: Baalam Nath)[1] Molla Abadullah Vâli’ûl-Hind'in türbesi, Khambat, Gucerat, Hindistan.

Görevleri İsmâilîlik mezhebinin Kahire ve Yemen'deki iki büyük karargâhları arasındaki irtibatı tesis emek olan zamanın Dâ'î el-Beliğ'leri, 1126 yılında "Dâ'î el-Beliğ Lamak ibn Mâlik" ve oğlu "Dâ'î el-Beliğ Yahyâ ibn Lamak" idi. Hâlife El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh 1130 yılında Hasan Sabbah'ın fedayinleri tarafından öldürüldüğünde ise henüz yeni doğmuş bir bebek olan Tâyyîb'in "Dâvah" Hareketi'nin sorumluluğunu üstlenmesi mümkün olmadığından, Ervâ el-Sûleyhi, El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh'ın kendisine verdiği selâhiyeti kullanarak ilk Dâ'î el-Mutlak olarak Zû’ayib bin Mûsâ'yı görevlendirmişti. Ayrıca Yemen Melikesi Mûsâ'yı, hem "Dâvah" hareketini tam yetki ve sorumluluklarıyla Yemen'de idâre edebilecek, hem de bu hareketin tesirlerini tâ Hindistan'ın içlerinde hissettirebilecek kadar selâhiyetli kılmıştı. Melike Ervâ, Dâ’îliği siyasetten arındırılmış fakat dinî mes'elelerde mutlak otorite sahibi bir mevkiye dönüştürmek suretiyle, bu hareketin Yemen'de "Banû Sûleyhîler" Hanedânlığı'nın sona ermesinden sonra da bağımsız olarak yaşamını sürdürebilecek bir müessese haline gelmesinin temellerini atmış olmaktaydı.

52nci Dâ’î "Muhammed Burhan’ûd-Dîn"

Dâ'î el-Mutlak Mûsâ tam on dört yıl Yemen'de yaşamını sürdürdü. Onun Me’zûn'u yani selâhiyetli ve icâzetli temsilcisi ise "Seyyîdinâ Khattab bin Hasan" idi. Fâtımî Hâlifesi Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh tarafından "Hüccet-i Mûstensir" unvanıyla Hindistan'a İsmâilîyye mezhebini yaymak amacıyla gönderilen Fâtımî Dâvetçisi Molla Abadullah Vâli’ûl-Hind'in ölümünden sonra ise Dâ’î Zû’ayib, Molla Yakûb'u Hindistan Fâtımî "Dâvah" Hareketi'nin başına Dâvetçi-Vâli ("Veli") olarak atadı. Böylece Hindistan'da başlamış olan "Dâvah" Hareketi bu güne değin sürdü.

Günümüzde bu Fâtımî-Tâyyibî-Davûdîlik "Dâvah" Hareketi'nin başında Elli İkinci Dâ'î el-Mutlak "Muhammed Burhan’ûd-Dîn" seyyîdinânın De facto tâkipçisi durumunda bulunan Alevî-Tâyyîbî-Davûdî İsmâilîlileri'nin Elli Üçüncü Dâ'î el-Mutlak’ı Hindistan El-Cemeâ't-us Seyfiyeh Akademisi eski Rektörü Seyyîdinâ Mufaddal Seif’ûd-Dîn[2] bulunmaktadır.

Ayrıca bakınız: Dâvah, Dâ'î el-Mutlak, Davûdîlik ve Alevî-Tâyyîbî-Davûdî Dâ’î/Me’zûn el-Mutlak listesi

Kaynakça

  1. ^ "Hindistan'da Davûdîlik hakkında tarihi gerçekler DawoodiBohras.com". 8 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013. 
  2. ^ "Tâyyîbî-Davûdî Hindistan Alevîleri Reisi Seyyîdinâ Aali Kadr Mufaddal Seif'ûd-Dîn". 10 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2014. 
Makale serilerinden
Allah
İmâmet İnancı
Şiîliğin bayram, mâtem ve anı günleri
Şiiliğin tarihi
İmâmî Mezhepler
Ehl-i Abâ Hadisi
Kutsal kadınlar

Dış bağlantılar

Bibliografya

  • The Ismaili, their history and doctrine by Farhad Daftary
  • Religion,learning and science by Young Lathan
  • Medieval Islamic civilisation by Joseph w. Meri, Bacharach
  • Sayyida Hurra: The Isma‘ili Sulayhid Queen of Yemen (Dr Ferhad Defteri)
  • The Uyun al-akhbar is the most complete text written by an Ismaili/Tayyibi/Dawoodi 19th Dai Sayyedna Idris bin Hasan on the history of the Ismaili community from its origins up to the 12th century CE. period of the Fatimid caliphs al-Mustansir (d. 487/1094), the time of Musta‘lian rulers including al-Musta‘li (d. 495/1101) and al-Amir (d. 524/1130), and then the Tayyibi Ismaili community in Yemen...
Şii İslam unvanları
Önce gelen
El-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh
İsmâ‘îlî-Mustâlîlik İmâmı		İmâm Et-Tâyyîb Ebû’l-Kâsım
Yirmi Birinci Tâyyibî-Mustâ‘lîyye İmâmı
1130 - Gayba		Sonra gelen
Gayba

İlgili Araştırma Makaleleri

Şiilik veya Şia, Muhammed'den sonra devlet yönetiminin Ali'ye ve onun soyundan gelenlere ait olduğu fikrini savunan; Ali ile birlikte onun soyundan gelen imamların günahsızlığına, yanılmazlığına ve bizzat Allah tarafından imam olarak seçildiklerine dair inanışların ortak adıdır. İslam dünyası içerisinde Müslüman nüfusun yüzde 10-15'lik kısmını oluşturur. Siyasi saiklerle ortaya çıkan bu ayrılık, zaman içinde fıkhi ve itikadi bir alt yapı kazanarak mezhepleşmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Haşhaşîler</span> Nizârî–İsmaili koluna mensup dinî ve siyasi tarikat

Haşhâşîler (Arapça: حشیشیة Haşîşiyye ya da Arapça: حشاشون Haşşaşun), Sabbâhîler ya da Suikastçılar (İngilizce: Assassins), Şî'a mezhebinin İsmâîliyye koluna mensup din adamı Hasan bin Sabbah tarafından 1090 yılının Eylül ayında Alamut Kalesi'ni (Elemût) zapt ettiğinde kurulmuş olan dinî tarikat ve siyasî örgüt.

<span class="mw-page-title-main">İsmaililik</span> İslâmın Şiilik koluna bağlı bir mezhep

İsmâilîlik, adını İsmâil b. Ca'fer es-Sâdık'tan alan Şii mezhebi.

<span class="mw-page-title-main">Fâtımîler</span> Şii mezhebine bağlı İslam devleti

Fâtımîler ya da Fâtımî Devleti, Tunus'ta kurulduktan sonra merkezi Kahire'ye taşıyan ve Fas, Cezayir, Libya, Malta, Sicilya, Sardinya, Korsika, Tunus, Mısır, Filistin, Lübnan, Ürdün ve Suriye'de egemenliğini kuran Şii meşrebinin İsmailî mezhebine bağlı Arap devleti.

<span class="mw-page-title-main">Müsta'lîlik</span>

Mustâlîlik, Şiîliğin İsmâilîyye mezhebinin Mustâ‘lî fıkhını tâkip eden kolu.

<span class="mw-page-title-main">Karmatîlik</span> İslâmın Şiîlik kolunun İsmâilîyye mezhebinin bir alt mezhebi

Karmatîlik, Şiîliğin İsmâilîyye mezhebinin Fâtımîler'in imâmlığını kabul etmeyen ve "Yediciler" olarak da bilinen koluna ait olan köktendinci (gulat) bir mezhep.

<span class="mw-page-title-main">Davudî İsmailîlik</span>

Davudî İsmailîlik veya Davudî İsmailîyye, Nizarî İsmailîlik'ten sonraki en yaygın İsmailiyye koludur. Kökeni birçok ayrışmaya dayanmaktadır. 1094 yılında Fâtımî Hâlifesi ve sultanı Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh'ın ölümünün ardından halef oğul Nizâr'ın yerine daha küçük olan ʿAhmed el-Mustâ‘lî vezir El-Melik el-Efdâl ibn Bedr el-Cemâli Şehenşâh tarafından tahta geçirilmiş ve imâm olarak ilân edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Mehdî (Fâtımî halifesi)</span>

Ubeydullâh el-Mehdî veya sadece Mehdî, Fâtımîler Devleti'nin kurucusu ve ilk İsmâilî imamı.

Fâtımîler devrinde Alevîler Hicrî üçüncü asırda Afrika'da devam eden propagandalar neticesinde Fâtımîler'in yayılmaları da daha hızlı ilerlemekteydi. Doğudan batıya doğru durmadan akın eden Alevîler Ehl-i Beyt’in maruz kaldıkları haksızlıkları en feci bir tablo şeklinde tasvir ederek Afrika halkını şiddetli bir Alevîlik yandaşlığıyla Abbâsîler aleyhine teşkilâtlandırıyorlardı. İşte böyle bir ortamda “Ebû Muhammad Ubeyd Allâh el-Mehdi Billah ibn Razî ʿAbd Allâh” Rakkade kentinde hilâfet ilân ederek “Benî Merdar”, Cezâyir merkezli “Benî Rüstem Haricî Hanedânlığı” ve “Benî İdris Alevî Hanedânlığı” hükûmetlerini nihâyete erdirdi. Bu yoğun çalışmalar neticesinde istilâ hudutları da genişleyerek “Delta” kıt’asına kadar dayandı. Sonunda Mısır’ın “Mûiz’ed-Dîn Allâh” tarafından feth edilmesi üzerine Fâtımîler, olanca güçleriyle Abbâsî Hâlifeliği’nin kaşısına çok kuvvetli bir “Alevî Devleti” olarak dikilmeyi başardılar. Hicrî dördüncü asrın ortasında H. 358 / M. 969 tarihinde Kahire kenti inşa edilerek, sadece Şiîliğin eğitim ve öğrenimi maksadıyla meşhur “Ezher Medresesi” kuruldu. Sünnî Ulemâ tedrisattan men'edildiği gibi yeni şehir Kahire de Fâtımî Payitahtı olarak seçildi.

<span class="mw-page-title-main">Alavî Buhra</span> Vikimedya liste maddesi

Alavî Buhra Şiîliğin İsmâilîyye Mezhebi'nin Mustâlîlik dalına bağlı olan, ilk dâîleri olan Yirmi Sekizinci Davûdî İsmâilîyye Dâ'î el-Mutlakı Şeyh Adem Sâfi'ûd-Dîn'in torunu "Ali bin İbrahim" adına izâfeten "Alavî" olarak adlandırılan ve çoğunlukla Hindistan'da yaşayan Şiî İsmâilî Müslümanlar'dan müteşekkil olan dinî cem'âat.

Yedicilik ya da Arapça orijinal ismiyle Seb’îyye/İmâmet ; Bâtıniyye-İsmâiliyye itikadının İmâmet kuramını tanımlamakta kullanılan bir tâbir olup, İsmâiliyye mezhebinden olmayan diğer Şîa-Bâtıniyye itikatlar ile Hasan Sabbâh'ın "Haşîşiyye" itikadı için de geçerlidir. Irak kıt’asında fi’len Şîa-i Bâtıniyye’yi teşkilâtlandıran Meymûn el-Kaddâh’dan itibaren zamanımızdaki Hindistan Bâtınîleri’nin reisi ve Nizâriyye’nin mukaddes makâmının Sâhib-î Â’zamları olan Ağa Hanlar’a gelinceye kadar geçen on üç asırlık “Bâtıniyye” tarihini topyekün mütalaa etmedikçe bu önemli harekâtın ortaya çıkardığı mezhebe dâir hakikî bir fikir elde etmek mümkün değildir.

<span class="mw-page-title-main">Yediciler</span>

el-İsmâʿîliyyetû'l-hâlise / el-İsmâʿîliyyetû'l-vâkıfa; ya da Yediciler İsmâilîyye Şiîliğinin bir koludur. İsmâil bin Câ'fer el-Mûbarek'in Yedinci ve sonuncu imâm olduğuna inanmalarından ötürü "Yediciler" olarak ün salmışlardır. En meşhur ve fa'al olan kollarını Karmatîler'in oluşturduğu "Yediciler", İsmâ'il bin Câ'fer'in oğlu olan Muhammed bin İsmâ'il el-Maktum'un bir gün adalet dağıtmak üzere dünyaya Mehdi olarak geri döneceğine de inanmaktadırlar. Bazen, İsmailîliğin Mustâlîlik ve Nizarîlik kolları da yediden fazla imâma sahip olmalarına rağmen "Yediciler" olarak adlandırılmaktadırlar.

<span class="mw-page-title-main">Mustali fıkhı</span>

Mustâ'li fıkhı ya da Tâyyîb'îyye; Mustâ‘lî Mezhebi'nin fıkıh sistematiğidir. İmâmet Et-Tâyyîb Ebû’l-Kâsım ile sona ermiştir. Bu görev "Dâ'î el-Mutlaklar" aracılığıyla icra edilmektedir. Tâyyîb, Davudî İsmailîlik, Süleymânî, Kutbî ve Alavî Buhralarca "Gizlenen son imâm" olarak bilinir. İsnâ‘aşer’îyye'deki Muhammed Mehdi'nin rôlünü üstlenen İmâmdır.

<span class="mw-page-title-main">Âmir (Fâtımî halifesi)</span>

Amir veya El-Âmir bi'Ahkâmillâh Tam Adı: Ebû Ali Mansur ibni el-Mustâ‘lî el-Âmir bi'Ahkâmi’l-Lâh Onuncu Fâtımî Hâlifesi ve İsmâilîyye-Mustâlîlik Mezhebi'nin "Yirminci İmâmı".

Dâvet ya da dâvah Müslüman olmayan birisine İslam'ın öğretilmesi demektir. Dâvet yapan Müslüman ise ya bir din görevlisi ya da gönüllü olarak çaba sarf eden bir dâ‘î olur. Dâ‘î'nin çoğulu ise Du‘ât olarak tanımlanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Dâî</span>

Dâ'î İsmâilîyye mezhebinin İslâmiyet ve İsmâilîlik mezhebine dâvet için görevlendirmiş olduğu din adamlarına verilen ad. Geniş anlamda, insanlar arasında bir diyalog ortamı oluşturduktan sonra onları İslâm'ı anlamaya ve uygulamaya, dua etmeye, İslâmî usullere göre yaşamaya ve ibâdet yapmaya çağıran kişi olarak tanımlanır. Dâ'î birçok hal için Hristiyanlıktaki misyonerlerin eşdeğeri olarak algılanabilir.

<span class="mw-page-title-main">Davudi İsmaililik dâîleri listesi</span> Vikimedya liste maddesi

Tâyyibî-Davûdîlik'teki Dâ'î el-Mutlak, Me'zûn (Mevâzin) ve Mûkasîr listesi

<span class="mw-page-title-main">Abd’ûl-Melik bin Attaş</span>

Abd'ûl-Melik bin Attaş Fâtımîler Hâlifeliği devrinde Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh'ın İsfahan Bâb-ı Hûcceti ve Dâ’î-i Â'zamı.

<span class="mw-page-title-main">Bedr el-Cemâli</span>

Bedr el-Cemâli (Arapça: بدر الجمالى; Fatimiler Devleti'nde Halife Mûstensir'in hilafet döneminin son 20 yılında "Emîr el-Cûyuş", "Bedî el-Du'at" ; ve Vezir unvanlarını taşıyan bir asker kökenli devlet adamı.

<span class="mw-page-title-main">Hâfız (Fâtımî halifesi)</span>

Hâfız veya El-Hafız li-Din Allah Tam Adı: Ebu-l-Maymun Abdulmecid bin Muhàmmed bin al-Mustànṣir El-Hàfız li-din-Allah


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.