Japonya, Doğu Asya'da yer alan bir ada ülkesidir. Büyük Okyanus'un kuzeybatısında konumlanan ülke; Japon Denizi'nden Çin, Kuzey Kore, Güney Kore ve Rusya'nın doğusuna; kuzeyde Ohotsk Denizi'nden güneyde Doğu Çin Denizi ve Tayvan'a kadar uzanır. De facto başkenti ve en büyük şehri Tokyo'dur. Adını oluşturan kanji karakterler, "güneş" ve "köken" anlamına geldiğinden "Doğan Güneşin Ülkesi" olarak adlandırılır.
Pagoda, Budistlerin dinî yapılarına verilen addır. Pagodalar çoğunlukla taştan, bazen tuğladan ve çok nadir olarak da tahtadan yapılır. Pagodalar, Çin, Japonya ve Hint kültürü alanına giren Güneydoğu Asya'da yaygındırlar.
Hoysala mimarisi, günümüz Hindistanı'nda Karnataka eyaletinin olduğu bölgede 11. ve 14. yüzyıllar arasında hüküm sürmüş olan Hoysala İmparatorluğu döneminde gelişen özgün mimari tarzdır. Hoysala nüfuzu Güney Deccan yaylasına egemen olduğu 13. yüzyılda doruk noktasına erişmiştir. Bu dönemde inşa edilen Belur'daki Çennakeşava tapınağı, Halebidu'daki Hoysaleşvara tapınağı ve Somanathapura'daki Keşava tapınağı gibi irili ufaklı birçok tapınak Hoysala mimarisinin örnekleri olarak günümüze kadar ulaşmıştır. Hoysala mimari ustalığının diğer örnekleri Belavadi, Amrithapura, Hosaholalu ve Nuggehalli'de bulunan tapınaklardır. Hoysala mimari tarzının incelenmesi sonucunda Hint-Aryan etkisinin önemsiz olduğu ve asıl Güney Hint tarzının baskın olduğu anlaşılır.
Mandalay, Myanmar'ın orta kesiminde kent.
İslam mimarisi ya da İslami mimari, İslam'ın kuruluşundan itibaren, İslam kültürü içerisinde bina ve yapıların tasarım ve yapımlarını etkileyen geniş bir yelpazedeki hem seküler hem de dinî yaklaşımları kapsayan bir ifadedir.
Kṣitigarbha Mahayana Budizm'inde çok yaygın olarak tanınan bir Bodhisattva'dır. Genellikle Doğu Asya'da bir Budist rahip olarak resmedilir. Dizang ismi "Yeryüzünün hazinesi", "Yeryüzünün deposu", "Yeryüzü rahmi" ya da "Yeryüzünün karnı" olarak çevrilebilir. Çince metinlerde Sanskrit ksiti ve garbha kelimelerinin kısaltmasından türetilmiştir.
Bagan, UFA: bəɡàɴ; eski adı Pagan) Myanmar'da, Mandalay Bölgesi'nde antik bir kenttir. 9. yüzyıldan 13. yüzyıla kadar, kent; bölgeyi birleştiren ilk krallık olan ve günümüzdeki Myanmar'ın oluşumuna kaynaklık eden Pagan Krallığı'nın başkentiydi. Krallığın zirvesine ulaştığı 11. ve 13. yüzyıllar arasında yalnızca Bagan ovalarında inşa edilen 10.000'den fazla Budist tapınağı, pagoda ve manastırdan arta kalan 2.200'den fazla tapınak ve pagoda günümüzde halen ayakta durmaktadır.
Yayoi dönemi, Japonya tarihinde MÖ 300-MS 300 yıllarını kapsayan dönemdir. Yayoi dönemi Japonya'nın Demir Çağı olup adını Tokyo'nun arkeologlar tarafından bu döneme ait eserlerin keşfedildiği mahallesinden almaktadır.
Ashikaga Yoshinori, Ashikaga şogunluğunun altıncı şogunudur. İktidarı 1429'dan 1441'e kadar sürmüştür. Yoshinori Ashikaga Yoshimitsu'nun üçüncü oğluydu.
Japon ejderhası, Japon mitolojisinde bulunan efsanevi yaratıklardır. Japon ejderhası efsaneleri, yerel efsaneler ile Çin, Kore ve Hindistan'dan gelen ejderhalar hakkındaki hikâyelerin karışımından oluşur. Ama kendi kültürlerinden gelen Ejderha konseptleri de var olmuştur.Ejderhanın stili Çin ejderhasından büyük ölçüde etkilenmiştir. Diğer Asya ejderhaları gibi, çoğu Japon olanı yağış ve su cisimleri ile ilişkili su tanrılarıdır ve tipik olarak pençeli ayakları olan büyük, kanatsız, serpantinli yaratıklar olarak tasvir edilmiştir.
Japon kültürü, ülkenin tarih öncesi dönemdeki Jōmon döneminden Asya, Avrupa ve Kuzey Amerika'dan gelen etkileri sentezleyen çağdaş modern kültürüne kadar değişmiştir. Japonya sakinleri, Kara Gemiler ve Meiji dönemi gelene dek Japonya'nın Çin misyonlarından sonra Tokugawa şogunluğu sırasında dış dünya ile uzun bir süre görece izolasyon yaşadı.
Jurōjin, Taoizm'e göre Yedi Şanslı Tanrı'dan biridir. Jurōjin, uzun ömürlü bir tanrı olup Çin Taocu tanrılarından Güney Kutbu'nun Yaşlı Adamı'ndan kaynaklanmaktadır ve Güney Kutup Yıldızı'nın kişileştirilmesi olarak tanımlanmaktadır. Jurōjin'in resim ve heykelleri hayırlı sayılırken diğer Yedi Şanslı Tanrı'dan asla bağımsız olarak gelişmemişti.
Kūkai veya Kōbō-Daishi (弘法大師), Japonya'da Heian döneminde yaşamış Japon Budist keşiş, şair, mühendis ve sanatçıydı. Kūkai, Shingon Budizmi'nin kurucusu olup aynı zamanda Japonca için kana yazısını icat etmesiyle bilinmektedir.
Daibutsu, genellikle büyük Buda heykelleri için gayri resmi olarak kullanılan Japonca bir terimdir. Bu heykellerden en eskisi Asuka-dera'da ve en bilineni Nara'daki Tōdai-ji'dedir. Tōdai-ji'nin daibutsusu, UNESCO Dünya Mirası listesindeki Antik Nara'nın Tarihî Anıtları ve Ulusal Hazine'nin bir parçasıdır.
Sarutahiko Ōkami, Şintoizm'de dünyevi kami lideri olan kamidir. Norito tarafından Ōkami yerine Daimyōjin unvanıyla bahsedilmektedir. Sarutahiko Ōkami, kunitsukaminin başıydı.
Japon ressamlığı, Japonya'ya özgü ressamlıktır. Japon ressamlığı, Japon görsel sanatlarının en eski ve en gelişmişlerinden biridir ve çok çeşitli tür ve stilleri kapsar. Genel olarak Japon sanatlarının tarihinde olduğu gibi, Japon ressamlığının uzun tarihi, yerli Japon estetiği ile özellikle birkaç noktada özellikle etkili olan Çin ressamlığından ithal edilen fikirlerin uyarlanması arasındaki sentez ve rekabeti sergiler. Önemli bir Batı etkisi ancak 16. yüzyılın sonlarından itibaren gelir ve Japon sanatının Batı'yı etkilemesiyle aynı zamanda başlamaktadır.
Günseli Kato, Türk seramik sanatçısı ve ressam.
Surimono, bir Japon ahşap baskı türüdür. Yeni Yıl gibi özel günler için özel olarak yapılırlar. Çoğunlukla eğitimli bir okur kitlesi için küçük sayılarda üretilen surimono, ticari baskılardan çok konu ve işleme açısından daha deneysel ve baskı tekniğinde abartılı idi. 1790'lardan 1830'lara kadar en popüler tekniklerden biriydi ve birçok önde gelen sanatçı tarafından yapıldılar. Surimono üretmeye başlayan en ünlü tahta sanatçılarından biri, daha sonra Nishiki-e'nin tanıtılmasının arkasındaki deha olarak kabul edilen Suzuki Harunobu'ydu.
Japon lakesi, urushi-ede, baskılarda ve Buda heykellerinden yemek için bentō kutularına kadar çok çeşitli nesnelerde cila kullanıldığı için çok çeşitli dekoratif sanatlara sahip bir Japon sanatıdır.
Machiya, Japonya'nın her yerinde bulunan ve tarihi başkent Kyoto'da simgelenen geleneksel ahşap şehir evleridir. Machiya ve nōka, minka olarak bilinen Japon yerel mimarisinin iki kategorisini oluşturur.
