Sylvia Beach
Sylvia Beach | |
|---|---|
 | |
| Doğum | Nancy Woodbridge Beach 14 Mart 1887 Baltimore, Maryland,  ABD |
| Ölüm | 5 Ekim 1962 (75 yaşında) Paris,  Fransa |
| Meslek | Kitapçı Yazar Yayımcı |
Sylvia Beach (doğum adıyla Nancy Woodbridge Beach; 14 Mart 1887; Baltimore–5 Ekim 1962; Paris), hayatının çoğunu Birinci ve İkinci Dünya Savaşı arasında önde gelen gurbetçi figürlerden biri olduğu Paris'te geçirmiş, Amerika doğumlu bir yazar, kitapçı ve yayıncıydı.[1]
James Joyce'un Ulysses (1922) kitabını yayınladığı Paris'teki kitabevi Shakespeare and Company ile tanındı. Hemingway'in ilk kitabı Üç Hikaye ve On Şiir (1923)'in basılmasını ve kopyalarının satılmasını teşvik etti.
İlk yılları
Beach, 14 Mart 1887'de Amerika Birleşik Devletleri'nin Maryland eyaletindeki Baltimore'da babasının papaz evinde Sylvester Beach ve Eleanor Thomazine Orbison'un üç kızından ikincisi olarak dünyaya geldi. Holly adında bir ablası ve Cyprian adında küçük bir kız kardeşi vardı.[2] Her ne kadar Nancy adını büyükannesi Orbison'dan alsa da, daha sonra adını Sylvia olarak değiştirmeye karar verdi. Anne tarafından büyükanne ve büyükbabası Hindistan'da misyonerdi ve Presbiteryen bir papaz olan babası, birkaç kuşak din adamının soyundan geliyordu. Kızlar küçükken aile Baltimore'da ve Bridgeton, New Jersey'de yaşıyordu. 1901'de babasının Paris'teki Amerikan Kilisesi'ne papaz yardımcısı ve Amerikan Öğrenci Merkezi'ne müdür olarak atanması üzerine aile Fransa'ya taşındı.[1]
Beach, 1902-1905 yıllarını Paris'te geçirdi ve 1906'da babasının Princeton'daki Birinci Presbiteryen Kilisesi'nin bakanı olmasıyla New Jersey'e döndü. Avrupa'ya birkaç kez dönüş yolculuğu yaptı, iki yıl İspanya'da yaşadı ve Balkan Kızılhaç Komisyonu'nda çalıştı. Büyük Savaş'ın son yıllarında çağdaş Fransız edebiyatı okumak üzere Paris'e geri döndü.[1]
Shakespeare and Company
Beach, Fransız edebiyat dergisi Bibliothèque Nationale de France’de araştırma yaparken, kitap ödünç verilen bir kütüphane ve kitapçı olan La Maison des Amis des Livres'in sahibi tombul sarı saçlı genç bir kadın olan Adrienne Monnier ile tanıştı. Monnier, köylü elbisesi ile rahibe kıyafetinin karışımına benzeyen bir giysi giyiyordu; "uzun, tam bir etek... ve beyaz bir ipek bluz üzerine bir çeşit dar kadife yelek. Gri renkteydi ve kitapçısı gibi beyaz."[3] Sylvia onu böyle tanımlamıştı. Beach bir İspanyol pelerini ve şapkası giymiş olmasına rağmen Monnier daha sonra Beach'in Amerikalı olduğunu hemen anladığını söyledi. İlk toplantıda Monnier, "Amerika'yı çok seviyorum," dedi.[3] Beach, Fransa'yı çok sevdiğini söyledi. Daha sonra sevgili oldular ve Monnier'in 1955'teki intiharına kadar[3] birlikte yaşadılar.
Beach hemen Monnier'in kitap ödünç veren kütüphanesinin bir üyesi oldu ve burada André Gide, Paul Valéry ve Jules Romains gibi yazarların okumalarına düzenli olarak katıldı. Left Bank'ın edebi hayatından ve Monnier'in yenilikçi yazımı teşvik etme çabalarından esinlenerek, Monnier'in kitapçısının Amerikalı okuyuculara çağdaş Fransız eserleri sunacak bir şubesini açmayı hayal ediyordu. Tek sermayesi, annesinin ona birikimlerinden verdiği 3.000 ABD doları olduğundan, New York'ta böyle bir girişimi göze alamadı. Ancak Paris kiraları çok daha ucuzdu ve döviz kurları da uygundu. böylece Monnier'in yardımıyla, 1919 yılında Shakespeare and Company adını verdiği İngilizce kitapçı ve ödünç veren bir kütüphane açtı. Dört yıl önce Monnier, Fransa'da kendi kitapçısını kuran ilk kadınlar arasındaydı. Beach'in kitapçısı 8 rue Dupuytren, Paris VI adresindeydi.[1]
Shakespeare and Company, kitapların yanı sıra konukseverlik ve cesaret sunduğu hevesli yazarlar da dahil olmak üzere hem Fransız hem de Amerikalı okuyucuların ilgisini hızla çekti. Fransız parasının değeri düştükçe ve elverişli döviz kuru büyük bir Amerikalı akınını çektikçe, dükkanı gelişti ve kısa sürede daha fazla alana ihtiyaç duydu. Mayıs 1921'de Shakespeare and Company, Monnier'in Maison des Amis des Livres'inin hemen karşısındaki 12 rue de l'Odéon adresine taşındı.
Temmuz 1920'de Beach, Fransız şair André Spire'nin ev sahipliği yaptığı bir akşam yemeğinde İrlandalı yazar James Joyce ile tanıştı. Kısa bir süre sonra Joyce, kütüphaneye üye oldu.[4] Joyce başyapıtı Ulysses için yazdığı taslağı yayınlamaya çalışıyor ama başarısızlıkla sonuçlanıyordu ve Beach onun hayal kırıklığını görerek bunu yayınlamayı teklif etti.[5] Shakespeare and Company, Joyce'un İngilizce konuşulan ülkelerde bir baskı çıkaramamasının bir sonucu olarak, 1922'de Ulyssesi yayımladıktan sonra hatırı sayılır bir üne kavuştu. Daha sonra Joyce başka bir yayıncıyla anlaştığında mali açıdan zor durumda kaldı. Joyce para biriktirdikten sonra Beach'i borç içinde bıraktı.[1]
Shakespeare and Company, 1930'lardaki Büyük Buhran boyunca mali zorluklar yaşadı ancak romancı Bryher dahil olmak üzere zengin arkadaşları tarafından desteklenmeye devam etti. 1936'da Beach, dükkânını kapatmak zorunda kalacağını düşündüğünde, André Gide bir grup yazarı, Friends of Shakespeare and Company adlı bir kulüpte örgütledi. Aboneler kitapçıdaki okumalara katılmak için yılda 200 frank ödüyordu. Abonelikler 200 kişilik seçilmiş bir grupla (mağazanın alabileceği maksimum sayı) sınırlı olmasına rağmen, bu iki yıl boyunca okumalara katılan Fransız ve Amerikalı ünlü yazarlar mağazanın büyük ilgisini çekti. Beach, "tüm bu ünlü yazarlarla ve aldığımız tüm basınla o kadar muhteşemdik ki iş hayatında çok başarılı olmaya başladık" diye yazdı. Violette Leduc otobiyografisi La Bâtarde'de kendisiyle tanışmasını ve mağazanın havasını anlatmıştır. Shakespeare and Company o tarihten sonra da açık kaldı ancak Paris'in Düşüşü nedeniyle 1941'in sonunda kitapçıyı kapatmak zorunda kaldı.
Beach, İkinci Dünya Savaşı sırasında Vittel'de, Tudor Wilkinson, şubat 1942'de serbest bırakılmasını sağlayana kadar altı ay boyunca gözaltında tutuldu.[6] Beach, kitaplarını 12 rue de l'Odeon adresindeki üst kattaki boş bir dairede saklıyordu. Ernest Hemingway dükkânı sembolik olarak 1944'te bizzat "özgürleştirdi", ama mağaza hiçbir zaman iş için yeniden açılmadı.
Daha sonraki yaşamı
1956'da Beach, iki savaş arası yılları anlatan ve o dönemde Paris'in kültürel yaşamını ayrıntılarıyla anlatan Shakespeare and Company'yi yazdı. Kitap, James Joyce, D. H. Lawrence, Ernest Hemingway, Ezra Pound, T. S. Eliot, Valery Larbaud, Thornton Wilder, André Gide, Leon-Paul Fargue, George Antheil, Robert McAlmon, Gertrude Stein, Stephen Vincent Benét, Aleister Crowley, Harry Crosby, Caresse Crosby, John Quinn, Berenice Abbott, Man Ray gibi yazarların kitapları kadar çok ilgi topladı.
İlk sevgilisi Monnier'in 1955'teki intiharından sonra Beach'in Camilla Steinbrugge ile ilişkisi oldu.[7] Geliri hayatının son yıllarında mütevazı olmasına rağmen, Ulyssesi yayımlaması ve 1920'lerde gelecek vadeden yazarlara verdiği destek nedeniyle geniş çapta onurlandırıldı. 16 Haziran 1962'de Dublin'deki Sandycove'daki (Ulysses'in açılış sahnesinin geçtiği yer) Martello Kulesi'ni müze olarak açtı. 1962'deki ölümüne kadar Paris'te kaldı ve Princeton Mezarlığı'na gömüldü. Makaleleri Princeton Üniversitesi'nde arşivlenmektedir.[7] Amerikalı George Whitman 1951'de Paris'te farklı bir yerde (rue de la Bûcherie'de) orijinal adı Le Mistral olan, ancak 1964'te Shakespeare and Company ve merhum Sylvia Beach onuruna yeniden adlandırılan yeni bir kitapçı açtı.[8] George'nin 2011'deki ölümünden bu yana, kızı Sylvia Whitman tarafından yönetiliyor.[9]
Kaynakça
- ^ a b c d e Dwight (18 Nisan 2010). "Ex-Pat Paris as It Sizzled for One Literary Lioness". The New York Times. New York: Garner. 11 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2011.
- ^ 1900 Amerika Birleşik Devletleri Federal Nüfus Sayımı
- ^ a b c Sylvia Beach (1991). Beach. ss. 12-13.
- ^ McAuliffe. When Paris Sizzled. s. 85.
- ^ McAuliffe. When Paris Sizzled. s. 103.
- ^ Helen Kirkpatrick (22 Ekim 1944). "Daring Amerikalı Aktris Müttefik Uçanları Gestapo'dan 2 Kapı Uzakta Korudu". The Pittsburgh Press. Pennsylvania, Pittsburgh: Newspapers.com. s. 14. 24 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2019.
- ^ a b "Sylvia Beach". andrejkoymasky.com. 4 Mayıs 2003. 20 Ağustos 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2023.
- ^ Alix Sharkey (3 Mart 2002). "The Beats devam ediyor". Londra: The Observer dergisi. 13 Şubat 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2023.
- ^ Jo Lennan (2014). Paris: Yapılacak 10 Şey #4 Shakespeare and Company Kitabevi. TIME. 14 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2023.
