Sub Pop

Sub Pop, Bruce Pavitt ve Jonathan Poneman tarafından 1986 yılında kurulan bir plak şirketidir. Sub Pop, Nirvana, Soundgarden ve Mudhoney gibi Seattle gruplarına erken yıllarında kontrat imzalayarak, grunge hareketini popülerleştirmede yardımcı oldukları için erken 1990'larda ün kazandı.^[1] Şirket genellikle grunge müziğin popülerleşmesine yardımcı oldukları için takdir edilir. 1995 yılında, Sub Pop sahipleri plak şirketinin %49'luk hissesini Warner Music Group'a sattı.

Sub Pop'un kökenleri, Bruce Pavitt'in Amerikan bağımsız plak şirketlerine özel olarak odaklanan Subterranean Pop adlı bir fanzin başlatmasıyla erken 1980'lere kadar izlenebilir. Pavitt, Olympia, Washington'da Evergreen State College'a devam ederken ders kredisi kazanmak için proje üzerinde çalıştı. Dördüncü sayıya gelindiğinde, Pavitt ismi Sub Pop olarak kısalttı ve yeraltı rock gruplarının derleme kasetleriyle sayıları sırayla yayınlamaya başladı. 1982 yılında piyasaya sürülen Sub Pop #5 kaseti 2 bin adet sattı. 1983 yılında, Pavitt Seattle, Washington'a taşındı ve Sub Pop'un dokuzuncu ve son sayısını yayınladı.^[2][3]

1986 yılında, Pavitt, Sonic Youth, Naked Raygun, Wipers ve Scratch Acid gibi sanatçıların materyallerini içeren Sub Pop 100 adlı derleme albümünü yayınladı. Seattle grubu Green River, Haziran 1986'da Dry as a Bone EP'sini Pavitt'in yeni plak şirketi için kaydetmeyi seçti; Pavitt, bir sonraki yıl piyasaya sürmek için yeterli maddi kaynağa sahip olamadı. Sonunda piyasaya sürüldüğünde, Dry as a Bone, Sub Pop tarafından şöyle tanıtıldı; "bir neslin ahlakını yok eden ultra gevşek grunge." Ayrıca 1987 yılında, Jonathan Poneman, Temmuz 1987'de Soundgarden'ın ilk single'ı "Hunted Down"/"Nothing to Say"i piyasaya sürmek için Sub Pop'a 20.000 dolar fon sağladı ve ardından Ekim ayında grubun ilk EP'si Screaming Life'ı yayınladı. Poneman kısa sürede plak şirketinin tam ortağı oldu. Pavitt, plak şirketinin sanatçıları ve repertuvar yönlerine odaklandı, Poneman ise iş ve yasal konularla ilgilendi.^[4]

Erken 1988'de, Pavitt ve Poneman, tüm dikkatlerini Sub Pop'a vermeye karar vererek işlerinden ayrıldılar. Nisan ayında şirketi kurmak için 43.000 dolar topladılar. "Tabii ki, bu 30 gün içinde harcandı", diye hatırlıyor Pavitt. "Bir ay sonra neredeyse iflas ettik." Ağustos ayında, Green River'ın eski üyelerinden oluşan bir grup olan Mudhoney'in ilk single'ını yayınladılar. Sub Pop, Mudhoney single'ı "Touch Me I'm Sick"i, talep yaratmak için kasıtlı olarak ilk baskısını 800 adetle sınırladı. Bu strateji daha sonra diğer bağımsız plak şirketleri tarafından da benimsendi.^[5][6]

Pavitt ve Poneman, Motown'dan SST Records'a kadar uzanan bağımsız plak şirketlerini incelediler ve neredeyse her başarılı rock müzik hareketinin bölgesel bir temele sahip olduğuna karar verdiler. İkili, Sub Pop için tutarlı bir marka kimliği yaratmaya çalıştı. Şirketin reklamları, herhangi bir belirli grup yerine, şirketi tanıttı. Şirket ayrıca "Seattle Sound" adlı bir pazarlama stratejisi benimsedi ve bu strateji, 1987 ve 1989 yılları arasında Sub Pop için 75 single, albüm ve EP üreten yapımcı Jack Endino'nun yardımıyla gerçekleştirildi. Endino, ucuz ve hızlı kayıt yapmak için bazı tutarlı stüdyo tekniklerini kullandı, bu da kayıtların benzer bir sese sahip olmasını sağladı.^[7]

Kasım 1988'de Sub Pop, Nirvana adlı Aberdeen, Washington'lu grubun debut single'ı "Love Buzz"ı, Sub Pop Singles Club'ın ilk girişi olarak yayınladı. Abonelik hizmeti, abonelere posta yoluyla her ay label'in single'larını alabilme imkanı sağlıyordu. 1990'da zirvesine ulaşan kulüpte iki bin abone vardı. Kulüp, Sub Pop'u Seattle sahnesinde güçlü bir güç haline getirdi.^[8]

Bazı yorumcular, Sub Pop'un pazarlama kampanyasının bir parçası olarak Seattle müzik sahnesinin tarihini yeniden şekillendirdiğini iddia etmişlerdir. Grunge'un bölgesel bir sahne olarak doruğa çıktığı 1980'lerin sonlarında bile, Seattle'ın grupları bir tarzla kolayca sınırlanamadı ve genellikle birden fazla tarz ve teknik deneyerek birleştirdiler. Farklı sesler folk rock, psikedelik rock, garaj rock ve akustik harmoniklerle pop tınılarıyla birleştirildi. Sub Pop tarafından geliştirilen ve pazarlanan "Seattle Sound" sonradan "Grunge" adını aldı.^[9]

Amerikan ana akım müzik basınının ilgisini çekmenin zor olduğunun farkında olan Pavitt ve Poneman, Sonic Youth, Butthole Surfers ve Dinosaur Jr. gibi alternatif gruplardan ilham alarak, İngiliz müzik basını aracılığıyla şirketi tanıtmayı amaçladılar. Mart 1989'da, Pavitt ve Poneman Melody Maker gazetecisi Everett True'u Seattle'a getirerek yerel müzik sahnesi hakkında bir makale yazmasını istediler. Pavitt'in öngördüğü gibi, İngiliz basını Sub Pop ve grunge sound'a hayran kaldı.^[10]

Nirvana Geffen Records'a geçtiğinde, Bleach albümünden gelen telif ücretleri Sub Pop'un yıllarca ayakta kalmasını sağladı. Ayrıca, seçilen Nirvana stüdyo albümleri gelecekte Geffen logosunun yanı sıra Sub Pop logosunu taşımak zorunda bırakıldı. Nirvana'nın ana akım başarısından sonra, birçok başarılı grunge grubu büyük plak şirketleri için Sub Pop'tan ayrıldı. Kısa süre sonra, Warner Bros. Records ile ortak bir girişim oluşturuldu (Geffen, 1980'de kurulduğundan beri Warner'ın dağıtıcısıydı; 10 yıl boyunca Warner'ın altında kalan Geffen, MCA Music Entertainment Group'a satıldı), bu da Sub Pop'un tamamen bağımsız bir plak şirketi olarak statüsünü sona erdirdi.^[10]

Nirvana ve Sub Pop 1988'de sözleşme imzalamıştı ancak mali problemler ve şarkı seçimi üzerindeki kararsızlıklar nedeniyle Nirvana'nın ilk albümü Bleach 1.5 yıl gecikmeli 1989 Haziran'da yayınlandı. Sub Pop ödenek ayırmayınca Nirvana stüdyo kayıt ücretini cebinden ödeyip kaydı tamamladı. Kaydı tamamlanan albümden Sub Pop 40.000 adet satış elde etti. Ancak bu satıştan Nirvana grubuna hiç ödeme yapmadı. 1986'da kurulan Sub Pop hala kuruluş aşamasında olduğu için prodüktör, ses mühendisleri, albüm basımı ve dağıtımı için giderleri fazlaydı. Bu nedenle sadece Nirvana'ya değil bünyesindeki tüm gruplara ödeme yapma problemi yaşıyordu. Bu tutumları kısa süre içinde bünyesindeki büyük grupları başka firmalara gitmesine neden oldu. İlk giden büyük gruplar Soundgarden, Sonic Youth ve Mudhoney oldu . Nirvana'yı da elinden kaçırmak istemeyen Sub Pop, Nirvana'ya yeni bir kontrat önerdi. Nirvana bu yeni öneriyi reddedip o dönemin en büyük plak şirketlerinden biri olan Geffen Records'a imza attı. Nirvana kısa süre içinde Geffen çatısı altında Nevermind albümüyle sadece Amerika'da değil dünya çapında büyük bir yankı yarattı. Nirvana'nın bu başarısı Sub Pop'a popülerlik getirdi ama başarı getirmedi. Bünyesinde önemli gruplar büyük firmalarla anlaşmak için Sub Pop'tan ayrıldı. Nirvana Geffen Records'a geçtiğinde, Bleach albümünden gelen telif ücretleri Sub Pop'un yıllarca ayakta kalmasını sağladı.^[10][10]

Sub Pop'ın elinde Nirvana'nın eski demo ve konser kayıtları vardı. Bu şarkılar ne Bleach ne de Nevermind'ta vardı. Bunları bir albümde yayınlamak için tekrar Nirvana'nın kapısını çaldılar. Nirvana teklifi kabul etti ancak Geffen Record bu albümün yayınına izin vermedi. Sonuçta Incesticide adını alacak olan albüm hem Geffen hem de Sub Pop etiketiyle 1992 yılında yayınlandı.^[10][10]

1995'e kadar Nirvana'nın Bleach ve Incesticide albüm gelirleriyle ayakta kalan şirkette yeni önemli gruplar çıkamıyordu. 1995'te şirketin %49 hisseleri Warner Records'a satıldı. Poneman ve Pavitt, şirketin izlemesi gereken yön konusunda anlaşmazlığa düştüler. Poneman, şirketin daha büyük hale gelmesini ve daha fazla para kazanmasını istedi. 1996'da, Warner ile ortaklığın ardından gelen yeni kurumsal kültürü tolere edemeyen Bruce Pavitt, şirketten ayrıldı. Pavitt ve Poneman arasındaki ayrılık arkadaşça olmadı ve yedi yıl boyunca konuşmadılar.

1996'dan sonra şirket dünya çapında ofisler açtı ve yeni sanatçılara büyük yatırımlar yapmaya başladı, ancak büyük bir ticari başarı elde edemeden ölçek küçültme kararı alarak Seattle'a geri döndü.

Sub Pop, plak şirketine kabul edilmeyeceklerine dair umutlu sanatçılara gönderdiği açık sözlü mektubuyla ünlüdür. Mektup "Sevgili Kaybeden" diye başlar.^[11]