Sovyetler Birliği liderleri listesi
 |
| Şu bir parçasıdır: Sovyetler Birliği devlet yapısı |
|
Sovyetler Birliği'nin yaklaşık yetmiş yıllık tarihinin hiçbir döneminde ülkenin resmî bir lideri olmadı ve devlet başkanı de facto olarak yöneticilik yaptı, çünkü ülkedeki siyasi sistemi oluşturan iktidar tüm sovyetler arasında paylaştırılmıştı. Buna karşın her dönem pratikte üst düzey liderler bulunmaktaydı ve bu liderlerin genellikle Halk Komiserleri Konseyi Başkanlığı ya da Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreterliği makamları vasıtasıyla sorumlukları ve yetkileri bulunurdu. Devletin kuruluşunda Sovyetler Birliği Komünist Partisi (SBKP) öncü parti ilkesine uygun olarak devletin ana yönetim organı olarak konumlandı ve bu durum Sovyet Anayasası 6. maddesi ile anayasal olarak koruma altına alındı. Böylelikle SBKP toplumunda öncü rolü oynayan parti olarak tek parti yönetimi ile devlet yönetiminde söz sahibi oldu.[1]
21 Mart 1922'de imzalanan Sovyetler Birliği Kuruluş Antlaşması sonrası kurulan ülkenin ilk lideri 30 Aralık 1922'de Sovyetler Birliği Sovyetleri Kongresi tarafından Halk Komiserleri Konseyi başkanı (başbakan) seçilen Vladimir Lenin'dir.[2] Ancak 1918 yılında silahlı saldırıya uğramasından dolayı sağlığı gitgide kötüye gitti ve 21 Ocak 1924 tarihinde hayatını kaybetti.[3] Ardından geçen sürede Josef Stalin parti içerisinde daha yetkili bir konuma yükseldi.[4] Birçok kaynak 1920'li yıllarda Stalin'in Sovyetler Birliği Komünist Partisi Merkez Komitesi'ndeki etkinliğinin artmasının ve parti içerisindeki yükselişinin sonra Merkez Komitesi Genel Sekreterliği görevinin, gerek SBKP gerekse Sovyetler Birliği hükûmeti üzerinde söz sahibi olmasından dolayı pratik olarak "Sovyetler Birliği lideri" ile eş anlamlı hale geldiğini belirtir.[5] Bu dönemde Komünist Parti Politbürosu ülkenin yönetim organı olarak işlev gördü ve üyeleri fiilen lider pozisyonda idiler. Bu dönemde Politbüro'nun asıl üyeleri Stalin, Lev Troçki, Lev Kamenev ve Nikolay Krestinski, yedek üyeleri ise Grigori Zinoviyev, Nikolay Buharin ve Mihail Kalinin idi.[6][not 1][not 2]
Politbüro'nun lideri olarak Stalin, parti içerisinde çoğunluk olan taraftarlarıyla birlikte Büyük Temizlik olarak adlandırılan siyasi baskı dönemi başlattı ve muhalefet susturuldu. Bu dönem sonrası Stalin'in partideki yetkili konumu pekiştirildi.[9] Bu dönem kimi kaynaklarca Stalin kişi kültü olarak anıldı.[10] Haziran 1941'de Nazi Almanyası'nın Barbarossa Harekâtı kapsamında Sovyetler Birliği'ni işgal girişimini başlatması üzerine Devlet Savunma Komitesi kuruldu ve Stalin başkan olarak seçildi. Bu komite Büyük Vatanseverlik Savaşı boyunca devleti fiili olarak yönetti. Stalin'in Mart 1953'te yaşamını yitirmesinin ardından Merkez Komitesi Georgi Malenkov'u "Birinci Sekreter" olarak seçti, ancak Malenkov'a karşı Nikita Kruşçev tarafından muhalefet süreci başlatıldı.[11] Kruşçev, Eylül 1953'te Birinci Sekreter olarak Merkez Komitesi'nin lideri olarak seçildi. Bu makam 1990 yılına kadar ülkede en üst düzey yöneticilik konumuydu.[12][13]
1956'daki SBKP 20. Kongresi'nde Kruşçev, Stalin'i ve politikalarını açıkça kınadı ve destalinizasyon adı verilen Stalin dönemindeki liderlik anlayışlarının mahkûm edildiği süreç başladı. Dönemin parti kadroları bu süreci yıkıcı ve istikrarsızlaştırıcı ve Marksizm-Leninizm'in temel ilkelerden saptırma olarak algıladı ve Kruşçev gerek partide gerek ülkede çok sayıda düşman kazandı. Bunun sonucu olarak Anti-Parti Grubu ismiyle anılan eski üst düzey Sovyet liderlerinden oluşan grup 1957'de Kruşçev'i görevden almayı denedi, ancak başarısız oldu.[14] Bu gelişmelerin ardından Kruşçev, Politbüro ile tartışmadan veya onay almadan siyasal kararlar alma yoluyla liderlik görevini sürdürdü.[8] Küba füze krizi sonrası kendisine yönelik eleştirilerin artmasıyla birlikte 1964 yılında SBKP Birinci Sekreterliği görevini bıraktığını açıkladı. Yakın çalışma arkadaşı Leonid Brejnev aynı gün yapılan oylamada Birinci Sekreter olarak seçildi; Aleksey Kosıgin yeni Bakanlar Konseyi Başkanı oldu ve Anastas Mikoyan Yüksek Sovyet Prezidyumu Başkanı sıfatıyla görevini sürdürdü. 1965'te, Politbüro'nun kararıyla, Mikoyan emekli olmak zorunda bırakıldı; Nikolay Podgorni, Yüksek Sovyet Prezidyumu Başkanlığı görevini devraldı.[15]
1964-1977 yılları arasında ülke Leonid Brejnev, Aleksey Kosıgin ve Nikolay Podgornıy'ın kolektif liderlik olarak oluşturduğu troyka adı verilen triumvirlik sistemiyle yönetildi.[16] Birinci dünya ülkelerinde görülmeyen bu durum söz konusu ülkelerle ilişkilerde temsiliyet açısından zaman zaman karmaşalara yol açtı.[17][not 3] Sonraki yıllarda Gorbaçov tarafından Durgunluk Dönemi olarak anılacak olan 1964-1982 yılları arasındaki dönem, ülkede diğer dönemlere göre düşük sosyo-ekonomik verimliliğin baş gösterdiği ve ülke yöneticilerinde gerontokrasinin belirgin halde olduğu bir dönem oldu.[18] 1982'de Yuri Andropov SBKP Merkez Komitesi Genel Sekreterliği görevine seçildi ancak 1983 yılında büyüyen sağlık sorunları nedeniyle görevini yapamaz hale geldi ve Politbüro toplantılarına başkanlık etmesi gereken toplantılara nadiren katılabildi. Bu süreçte Nikolay Tihonov onun yerine toplantılara başkanlık yaptı.[19] Andropov yalnızca 15 ay görevde kalabildi ve 1984 yılındaki ölümünün ardından Konstantin Çernenko Genel Sekreterlik görevine seçildi. Çernenko, 10 Mart 1985'teki ölümüne dek 13 ay bu görevi sürdürdü.[20]
Anayasada Genel Sekreterlik görevine açıkça bir atıf bulunmaması nedeniyle, bir Sovyet liderinin ölümünden veya görevden çekilmesinin ardından, bu makamın halefi olarak kişi SBKP Politbürosu, Merkez Komite veya başka bir hükûmet ya da parti aygıtının desteğine ihtiyaç duymaktaydı. Ülkenin son anayasası olan 1977 Sovyet Anayasası itibarıyla Sovyetler Birliği Bakanlar Konseyi Başkanı aynı zamanda hükûmet başkanı[21], Yüksek Sovyet Prezidyumu Başkanı ise aynı zamanda devlet başkanı idi.[22] Bakanlar Konseyi Başkanı'nın görevleri birinci dünya ülkelerindeki başbakanla[21], Yüksek Sovyet Prezidyumu Başkanı'nın görevleri ise bu ülkelerdeki cumhurbaşkanı ile eşdeğerdi.[22]
Mihail Gorbaçov, 11 Mart 1985 tarihinde Politbüro tarafından Genel Sekreterlik görevine seçildi.[23] Seçildiği dönem 54 yaşında olan Gorbaçov, Kruşçev döneminden sonra seçilen liderlere göre oldukça genç idi. Gorbaçov Mayıs 1985'te ekonomik gelişmenin yavaşladığını, ülkenin durgunluk dönemine girdiğini ve yetersiz yaşam standartlarının hüküm sürdüğünü açıkça ifade etti ve bunu yapan için ilk Sovyet lider oldu. Gorbaçov, daha önceki liderlerin yapmadığı politikalara girişti; bu politikalar perestroyka (Türkçe: Yeniden yapılandırma) ve glasnost (Türkçe: Şeffaflık) olarak anıldı.[24] 1986-88 arasında Sovyetler Birliği ekonomisinin temelini oluşturan merkezî planlamayı kaldırdı ve devlet teşebbüslerinin kendi üretimlerini belirlemesine izin verdi. Daha önce özel sektöre izin verilmeyen işletmelerde özel yatırımlar sağladı ve yabancı yatırıma izin verdi. 1988 ve 1989'da o döneme kadar Marksizm-Leninizm'i ve komünizmin tanımlayan temel politikalardan uzaklaşıldı.[25]
Mart 1990 tarihinde Sovyetler Birliği Devlet Başkanı makamı Genel Sekreterlik makamının yeniden şekillendirilmesiyle en yüksek Sovyet politik makam oluşturuldu.[26] Başkanlığın kurulması döneminde eş zamanlı olarak Halk Vekilleri Kongresi temsilcileri anayasanın 6. maddesinin değiştirilmesine karar verdi. Bu karar partinin devlet ve Sovyet halkı üzerindeki egemenliğini diğer dönemlere göre daha zayıf bir hale getirdi.[27] Yeni tasarıya göre ölüm, istifa ya da görevdeki bir başkanın görevden alınması durumlarında başkanın görevini başkan yardımcısı üstlenecekti, fakat bunun gerçekleşmesinden önce başkan yardımcısı Gennadi Yanayev'in önderliğindeki 1991 darbe girişiminden sonra başkan yardımcısının yerini Sovyetler Birliği Devlet Konseyi'nin seçilmiş bir üyesi aldı.[28] Ardından Sovyetler Birliği dağıldı.[29]
Liderler
Aşağıdaki liste Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nde, hükûmette veya her ikisinde liderlik yapan alan kişileri kapsar. † ile işaretli kişiler görevde ölen liderleri belirtmektedir.
| Lider | Dönem | Kongre(ler) | Makam | Kaynak | |
|---|---|---|---|---|---|
| Geliş | Gidiş | ||||
| Vladimir Lenin | 30 Aralık 1922 | 21 Ocak 1924† | 11.-12. Kongre | Halk Komiserleri Konseyi başkanı (RSFSC ve SSCB) | [30][31][32] |
| Aleksey Rıkov | 2 Şubat 1924 | 19 Aralık 1930 | Kongre görmedi | Halk Komiserleri Konseyi başkanı (RSFSC ve SSCB) | [7] |
| Josef Stalin | 21 Ocak 1924 | 5 Mart 1953† | 13.-19. Kongre | Komünist Parti genel sekreteri | [31][33][34][35][36] |
| Bakanlar Konseyi başkanı | |||||
| Georgi Malenkov | 5 Mart 1953 | 8 Eylül 1953 | 19. Kongre | [37][38][39][40][41] | |
| Nikita Kruşçev | 8 Eylül 1953 | 14 Ekim 1964 | 20.-22. Kongre | Komünist Parti birinci sekreteri | [42][43] |
| Leonid Brejnev | 14 Ekim 1964 | 10 Kasım 1982† | 23.-26. Kongre | Komünist Parti genel sekreteri | [8][15][43][44] |
| Yuri Andropov | 10 Kasım 1982 | 9 Şubat 1984† | Kongre görmedi | [17][45][46][47] | |
| Konstantin Çernenko | 9 Şubat 1984 | 10 Mart 1985† | Kongre görmedi | [48][49][50] | |
| Mihail Gorbaçov | 10 Mart 1985 | 26 Aralık 1991 | 27.-28. Kongre | [8][51][52][50] | |
| Sovyetler Birliği devlet başkanı | |||||
| Gennadi Yanayev | 19 Ağustos 1991 | 21 Ağustos 1991 | Kongre görmedi | Sovyetler Birliği geçici devlet başkanı (1991 darbesi) | [28] |
Üçlü liderlikler
Sovyetler Birliği'nde dört ayrı dönemde troyka adı verilen triumvirlik sistemi[53] ile üçlü yönetim mekanizması oluşturulmuştur. İlki Lenin'in hastalığının ağırlaşmasından sonraki 3 yıllık dönemi, ikincisi Stalin'in ölümünden sonraki 3 aylık dönemi, üçüncüsü Kruşçev'in iktidardan düşürülmesi ve Brejnev'in yükseldiği dönemi, dördüncüsü ise Çernenko'nun hastalığı dönemini kapsar. Kolektif liderliğin hakim olduğu bu dönemlerde ülke, bir kişi şahsında liderlik yetkileri olmadan yönetildi.[15][38][54]
| Kişiler (Doğum–Ölüm) | Görev süresi | Notlar | ||
|---|---|---|---|---|
 |  |  | ↓ Nisan 1925[56] | Vladimir Lenin'in hastalığı kapsamında Mayıs 1922'de ilk inme ortaya çıktığında, onun görev yetkileriyle donatılmış üçlü bir yönetim mekanizması kuruldu. Buna karşın 2 Ekim 1922 tarihinde liderliğe geri döndü fakat durumu 9 Mart 1923 tarihinde yeniden ağırlaştı. Üçlü mekanizma Grigori Zinoviyev, Josef Stalin ve Lev Kamenev'den oluşuyordu. Kamanev ve Zinoviyev'in tek ülkede sosyalizm kuramına eleştiri getirip sosyalizmin ancak enternasyonal alanda elde edilebileceğine dair sıkı inançları yüzünden Nisan 1925'te troyka dağıldı. 1926 başlarında Kamenev ve Zinoviyev, Lev Troçki'nin öncülüğünü yaptığı Sol Muhalefet ile birleştiler.[56] İkili, yıllar sonra Büyük Temizlik kapsamında idam edildi. |
| Lev Kamenev (1883-1936)[57] | Josef Stalin (1878-1953)[31] | Grigori Zinovyev (1883-1936)[58] | ||
 |  |  | ↓ 26 Haziran 1953[59] | Bu üçlü yönetim Georgi Malenkov, Lavrenti Beriya ve Vyaçeslav Molotov'dan oluşmaktaydı.[60] Malenkov ve Molotov'un Kruşçev'e destek vererek Beriya'nın tutuklatması ve kurşuna dizilmesiyle sonuçlanan kampanyaya destek vermesinden sonra dağıldı.[42] |
| Lavrenti Beriya (1899-1953)[38] | Georgi Malenkov (1902-1988)[38] | Vyaçeslav Molotov (1890-1986)[38] | ||
 |  |  | ↓ 16 Haziran 1977[15] | Kruşçev'in yönetimden düşürülmesini takiben kuruldu. Brejnev Birinci Sekreter, Kosıgin Bakanlar Konseyi Başkanı, Nikolay Podgorni ise Yüksek Sovyet Prezidyumu Başkanı görevindeydi. Bu üçlü mekanizma Brejnev'in 1977'de Podgorni'yi Prezidyum Başkanlığına getirmesiyle etkisizleşti.[15] Bununla birlikte kolektif liderlik Podgorni'nin Brejnev'in etkisiyle parti liderliğinden uzaklaştırılmasına kadar farklı bir biçimde var olmaya devam etti.[61] |
| Leonid Brejnev (1906-1982)[43] | Aleksey Kosıgin (1904-1980)[43] | Nikolay Podgorni (1903-1983)[43] | ||
 |  |  | ↓ 20 Aralık 1984[63] | Konstantin Çernenko SBKP Genel Sekreterliği görevini üstlenmesine rağmen sağlığının bozuk olması[64] ve buna bağlı nomenklaturalara komut verme eksiklikleri nedeniyle[65] bu görevi tam olarak yerine getiremedi. Bu koşullar Çernenko'nun Sovyet cumhuriyetlerinin yerel politikaları kontrol edememesine yol açarken[66], Dışişleri Bakanı Andrey Gromıko ve Savunma Bakanı Dmitri Ustinov'un Sovyetler Birliği'nin askeriyesi ve dış politikasında etkin söz sahibi olma olanağını sağladı.[67] Ustinov'un Aralık 1984'teki ölümüne dek bu üç kişi Politbüro'nun karar vermesinde yetkin idi. |
| Konstantin Çernenko (1911-1985)[48] | Andrey Gromıko (1909-1989)[68] | Dmitri Ustinov (1908-1984)[69] | ||
İstatistikler
| # | Lider | Doğum tarihi | Göreve gelme yaşı | Toplam görev süresi | Görevi bırakma yaşı | Ölüm tarihi | Toplam ömür |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Vladimir Lenin | 22 Nisan 1870 | 52 yıl, 252 gün | 1 yıl, 22 gün | 53 yıl, 274 gün | 21 Ocak 1924 | 53 yıl, 274 gün |
| 2 | Aleksey Rıkov | 25 Şubat 1881 | 42 Yıl, 344 gün | 6 yıl, 324 gün | 49 Yıl, 299 gün | 14 Mart 1938 | 57 yıl, 16 gün |
| 3 | Josef Stalin | 18 Aralık 1878 | 45 yıl, 34 gün | 29 yıl, 43 gün | 74 yıl, 77 gün | 5 Mart 1953 | 74 yıl, 77 gün |
| 4 | Georgi Malenkov | 8 Ocak 1902 | 51 yıl, 56 gün | 1 yıl, 340 gün | 53 yıl, 31 gün | 14 Ocak 1988 | 86 yıl, 6 gün |
| 5 | Nikita Kruşçev | 15 Nisan 1894 | 60 yıl, 299 gün | 9 yıl, 249 gün | 70 yıl, 182 gün | 11 Eylül 1971 | 77 yıl, 149 gün |
| 6 | Leonid Brejnev | 19 Aralık 1906 | 57 yıl, 300 gün | 18 yıl, 27 gün | 75 yıl, 326 gün | 10 Kasım 1982 | 75 yıl, 326 gün |
| 7 | Yuri Andropov | 15 Haziran 1914 | 68 yıl, 150 gün | 1 yıl, 89 gün | 69 yıl, 239 gün | 9 Şubat 1984 | 69 yıl, 239 gün |
| 8 | Konstantin Çernenko | 24 Eylül 1911 | 72 yıl, 142 gün | 1 yıl, 26 gün | 73 yıl, 167 gün | 10 Mart 1985 | 73 yıl, 167 gün |
| 9 | Mihail Gorbaçov | 2 Mart 1931 | 54 yıl, 9 gün | 6 yıl, 287 gün | 60 yıl, 298 gün | 30 Ağustos 2022 | 93 yıl, 233 gün |
| 10 | Gennadi Yanayev | 26 Ağustos 1937 | 53 yıl, 358 gün | 0 yıl, 2 gün | 53 yıl, 360 gün | 24 Eylül 2010 | 73 yıl, 29 gün |
Ayrıca bakınız
Dipnotlar
- ^ Bu dönemde gerek ülke gerekse parti içerisinde de jure olarak üst düzey lider olan ve aynı zamanda Lenin'in Halk Komiserleri Konseyi başkanlığına seçilmesinde etkili isimlerden biri olan Aleksey Rıkov, 1920'lerin ortalarında Komünist Parti Politbürosu'nun Halk Komiserleri Konseyi'ne göre daha fazla yetkili konuma sahip olmaya başlamasıyla birlikte eski yetkilerini ve gücünü kaybetti. 1920'li yılları sonlarına gelindiğinde Rikov sadece Politbüro ve Stalin tarafından alınan kararların altına imza atmakla yetindi.[7]
- ^ Genel Sekreterlik makamı Sovyetler Birliği'nin kurulmasının ardından idari bir makam olarak oluşturulmuştu ve ilk lider Josef Stalin seçilmişti. 1927'deki 15. Parti Kongresi'nde Stalin genel sekreterlik makamının kaldırılmasını önerdi, ancak bu öneri kabul edilmedi. 1934'teki 17. Kongresi'nde yapısı değiştirilerek görevleri birden fazla üyeye verildi. Bu kişiler birinci sekreter, ikinci sekreter gibi isimlerle anıldılar. 1952'deki 19. Kongre'de genel sekreterlik makamı tamamen kaldırıldı. 1966 yılında Leonid Brejnev döneminde bu makam tekrar eski adı olan Genel Sekreterlik olarak isimlendirildi.[8]
- ^ Örneğin ABD Ulusal Güvenlik Danışmanı Henry Kissinger, 1967 yılında toplanan Glassboro Zirvesi Konferansı'nda Sovyetleri temsil eden Aleksey Kosıgin'in hatalı bir şekilde "Sovyetler Birliği lideri" ve "Sovyet dış politikasının başındaki kişi" olduğunu düşünmüştü.[17]
Kaynakça
- Özel
- ^ Gürkan 1964, s. 196.
- ^ Lenin 1920, s. 516.
- ^ Clark 1988, s. 373.
- ^ Brown 2009, s. 59,63.
- ^ Armstrong 1986, s. 93,98.
- ^ "Politburo". Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Inc. 2014. 10 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2020.
- ^ a b Gregory 2004, s. 58-59.
- ^ a b c d Service 2009, s. 378.
- ^ Brown 2009, s. 72.
- ^ Gill 1980, s. 167.
- ^ Brown 2009, ss. 194, 231-33.
- ^ Ginsburgs, Ajani & van den Berg 1989, s. 500.
- ^ Armstrong 1989, s. 22.
- ^ Brown 2009, s. 246.
- ^ a b c d e Brown 2009, s. 402.
- ^ Bacon & Sandle 2002, s. 13.
- ^ a b c Brown 2009, s. 403.
- ^ Brown 2009, s. 398.
- ^ Zemtsov 1989, s. 146.
- ^ Brown 2009, s. 481.
- ^ a b Armstrong 1986, s. 169.
- ^ a b Armstrong 1986, s. 165.
- ^ Brown 2009, s. 487.
- ^ Brown 2009, s. 489, 503.
- ^ Brown 2009, s. 503.
- ^ Brown 1996, s. 195.
- ^ Brown 1996, s. 196.
- ^ a b Gorbachev 1991.
- ^ Brown 1996, s. 275, 503.
- ^ Brown 2009, s. 53.
- ^ a b c Brown 2009, s. 59.
- ^ Sakwa 1999, ss. 140-143.
- ^ Service 2009, s. 323.
- ^ Service 2009, ss. 231-32.
- ^ Service 2005, s. 154.
- ^ Green & Reeves 1993, s. 196.
- ^ Service 2009, s. 331.
- ^ a b c d e f Service 2009, s. 332.
- ^ Duiker & Spielvogel 2006, s. 572.
- ^ Cook 2001, s. 163.
- ^ Hill 1993, s. 61.
- ^ a b Taubman 2003, s. 258.
- ^ a b c d e f Service 2009, s. 377.
- ^ Service 2009, s. 426.
- ^ Service 2009, s. 428.
- ^ Service 2009, s. 433.
- ^ Paxton 2004, s. 234.
- ^ a b Service 2009, s. 434.
- ^ Europa Publications Limited 2004, s. 302.
- ^ a b Paxton 2004, s. 235.
- ^ Service 2009, s. 435.
- ^ Gorbachev 1996, s. 771.
- ^ Tinggaard & Svendsen 2009, s. 460.
- ^ Anderson 2009, s. 156-57.
- ^ Reim 2002, ss. 18-19.
- ^ a b Rappaport 1999, ss. 141 & 326.
- ^ Rappaport 1999, s. 140.
- ^ Rappaport 1999, s. 325.
- ^ Andrew & Gordievsky 1990, ss. 423-24.
- ^ Marlowe 2005, s. 140.
- ^ Baylis 1989, s. 98.
- ^ Service 2015, s. 105.
- ^ Saxon 1985.
- ^ Kenez 1999, s. 244.
- ^ Mitchell 1990, s. 121-22.
- ^ Bialer 1986, s. 105.
- ^ Zubok 2002, s. 276.
- ^ Zemtsov 1989, s. 184.
- ^ Zemtsov 1989, s. 185.
- Genel
- Anderson, Annelise; Anderson, Martin (2009). Reagan's Secret War: The Untold Story of His Fight to Save the World From Nuclear Disaster (İngilizce). New York: Crown Publishers. ISBN 978-0307238634.
- Armstrong, John Alexander (1986). Ideology, Politics, and Government in the Soviet Union: An Introduction (İngilizce). University Press of America. ASIN B002DGQ6K2.
- Bacon, Edwin; Sandle, Mark (2002). Brezhnev Reconsidered (İngilizce). Palgrave Macmillan. ISBN 978-0333794630.
- Baylis, Thomas A. (1989). Governing by Committee: Collegial Leadership in Advanced Societies (İngilizce). State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-944-4.
- Bialer, Seweryn (1986). The Soviet Paradox: External Expansion, Internal Decline (İngilizce). I.B. Tauris & Co Ltd. ISBN 978-1850430308.
- Brown, Archie (1996). The Gorbachev Factor (İngilizce). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-827344-8.
- Brown, Archie (2009). The Rise & Fall of Communism (İngilizce). Bodley Head. ISBN 978-0061138799.
- Cook, Bernard (2001). Europe since 1945: An Encyclopedia (İngilizce). Taylor & Francis. ISBN 978-0815313366.
- Clark, William (1988). Lenin: The Man Behind the Mask (İngilizce). Faber and Faber. ISBN 978-0571154609.
- Duiker, William; Spielvogel, Jackson (2006). The Essential World History (İngilizce). Cengage Learning. ISBN 978-0495902270.
- Europa Publications Limited (2004). Eastern Europe, Russia and Central Asia (İngilizce). Routledge. ISBN 978-1857431872.
- Gill, Graeme (1980). "The Soviet Leader Cult: Reflections on the Structure of Leadership in the Soviet Union". British Journal of Political Science (İngilizce) (10).
- Ginsburgs, George; Ajani, Gianmaria; van den Berg, Gerard Peter (1989). Soviet Administrative Law: Theory and Policy (İngilizce). Brill Publishers. ISBN 978-0792302889.
- Gorbachev, Mikhail (1996). Memoirs (İngilizce). Michigan Üniversitesi: Doubleday. ISBN 978-0385480192.
- Gorbaçov, Mihail (5 Eylül 1991). "ЗАКОН Об органах государственной власти и управления Союза ССР в переходный период" [Geçiş Döneminde SSCB Yönetimi ve Devlet İktidar Organlarına İlişkin Kanun] (Rusça). SSCB. 12 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2017.
- Green, William C.; Reeves, W. Robert (1993). The Soviet Military Encyclopedia: P–Z (İngilizce). Michigan Üniversitesi: Westview Press. ISBN 978-0813314310.
- Gregory, Paul (2004). The Political Economy of Stalinism: Evidence from the Soviet Secret Archives (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN 978-0521533676.
- Gürkan, Ülker (1964). "SSCB Siyasî Rejiminin Ana Hatları". Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. 21 (1). ISSN 1301-1308. 28 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2020.
- Hill, Kenneth (1993). Cold War chronology: Soviet–American relations, 1945–1991 (İngilizce). Michigan Üniversitesi: Congressional Quarterly. ISBN 978-0871879219.
- Kenez, Peter (1999). A History of the Soviet Union From the Beginning to the End (İngilizce). New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521682961.
- Lenin, Vladimir (1920). Collected Works (İngilizce). Moskova: İlerleme Yayıncılık.
- Marlowe, Lynn Elizabeth (2005). GED Social Studies (İngilizce). Research and Education Association. ISBN 978-0738601274.
- Mitchell, R. Judson (1990). Getting to the Top jn the USSR: Cyclical Patterns in the Leadership Succession Process (İngilizce). Hoover Institution Press. ISBN 978-0817989217.
- Gregory, Paul (2004). The Political Economy of Stalinism: Evidence from the Soviet Secret Archives (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN 978-0521533676.
- Paxton, John (2004). Leaders of Russia and the Soviet Union: from the Romanov dynasty to Vladimir Putin (İngilizce). CRC Press. ISBN 978-1579581329.
- Rappaport, Helen (1999). Joseph Stalin: A Biographical Companion (İngilizce). ABC-CLIO. ISBN 978-1576070840.
- Sakwa, Richard (1999). The Rise and Fall of the Soviet Union, 1917–1991 (İngilizce). Routledge. ISBN 978-0-415-12290-0.
- Saxon, Wolfgang (12 Mart 1985). "Succession In Moscow: Siberian Peasant Who Won Power; Konstantin Chernenko, A Brezhnev Protege, Led Brief Regime". The New York Times (İngilizce). 13 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2017.
- Schwartz, Harry (13 Eylül 1971). "Khrushchev's Legacy". The New York Times (İngilizce). 12 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2017.
- Service, Robert (2009). History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-ad Century (İngilizce). Penguin Books Ltd. ISBN 978-0674034938.
- Service, Robert (2005). Stalin: A Biography (İngilizce). Harvard University Press. ISBN 978-0674016972.
- Service, Robert (2015). The End of the Cold War:1985-1991 (İngilizce). New York: Public Affairs. ISBN 978-1610394994.
- Taubman, William (2003). Khrushchev: The Man and His Era (İngilizce). W.W. Norton & Company. ISBN 978-0393051445.
- Tinggaard Svendsen, Gert; Svendsen, Gunnar Lind Haase (2009). Handbook of Social Capital: The Troika of Sociology, Political Science and Economics (İngilizce). Edward Elgar Publishing. ISBN 978-1845423230.
- Zemtsov, Ilya (1989). Chernenko: The Last Bolshevik: The Soviet Union on the Eve of Perestroika (İngilizce). Transaction Publishers. ISBN 978-0887382604.
- Zubok, Vladislav M. (2002). A Failed Empire: The Soviet Union in the Cold War from Stalin To Gorbachev (İngilizce). The University of North Carolina Press. ISBN 978-0807859582.
Dış bağlantılar
- Sovyetler Birliği'nin 1922–1991 arasındaki devlet ve hükûmet liderleri (İngilizce) 8 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
