Sol Parti (İsveç)
Sol Parti (İsveç) Vänsterpartiet | |
|---|---|
 | |
| Kısaltma | V |
| Lider | Jonas Sjöstedt |
| Kuruluş tarihi | 1917 |
| Bölünme | İsveç Sosyal Demokrat Partisi |
| Merkez | Kungsgatan 84, Stockholm |
| Üyelik | 25.000 |
| İdeoloji | Sosyalizm Feminizm Avrupa şüpheciliği |
| Siyasi pozisyon | Sol |
| Avrupa üyeliği | Avrupa Birleşik Solu - İskandinav Yeşil Solu |
| Resmî renkler | Kırmızı |
| Riksdag | 24 / 349 |
| Avrupa Parlamentosu | 2 / 21 |
| Eyaletler | 116 / 1.597 |
| Belediyeler | 750 / 12.780 |
| İnternet sitesi | |
| İsveç | |
Sol Parti, İsveç'te sosyalist bir siyasi partidir. 1917'de İsveç Sosyal Demokrat Partisi'nden ayrıldı ve 1921'de İsveç Komünist Partisi adını aldı. 1967'de partinin adı Sol Parti - Komünistler olarak değiştirildi; mevcut adını 1990 yılında aldı. Parti hiçbir zaman ulusal düzeyde hükûmetin bir parçası olamadı.
Ekonomik konularda, parti özelleştirmelere karşıdır ve kamu harcamalarının artmasını savunuyor.[1] Sol Parti, Avrupa Birliği'ne katılmaya karşıydı ve Şubat 2019'a kadar İsveç'in AB'den çıkmasını destekledi.[2][3] 1980 yılında İsveç'in Bağlantısızlar Hareketi'ne katılması için teşebbüslerde bulundu ancak başarılı olamadı. Parti feminizmi destekliyor.
Parti, 2014'ten bu yana, Riksdag'ın yanı sıra İsveç'in birçok ilçesinde ve belediyesinde Sosyal Demokratlar ve Yeşiller azınlık hükûmetlerini destekledi.
Sol Parti, İskandinav Yeşil Sol İttifakı'nın bir üyesidir ve Avrupa Parlamentosu'nda bir temsilcisi vardır. Ayrıca Avrupa Birleşik Solu - İskandinav Yeşil Solu grubunda yer almaktadır.
Tarihi
1910'lar
Devrimci ateş, 1917'de İsveç'i sardı.[4] Birçok şehirde ayaklanmalar gerçekleşti. Västervik'te bir işçi konseyi günlük işlerin kontrolünü ele geçirdi. Stockholm'de askerler 1 Mayıs'ta işçilerle birlikte yürüdüler. Stockholm'ün üst sınıf mahallesinde Östermalm'de bölge sakinleri kendilerini olası bir silahlı devrimden korumak için paramiliter yapılar kurdu.
Parti, 1917 yılında İsveç Sosyal Demokrat Partisi'nden ayrıldı. Bölünme, Sosyal Demokrat Parti'nin Rusya'daki 1917 Bolşevik devrimini desteklememesi, Sol Partisi'nin ise Bolşevikleri desteklemesi sebebiyle oldu.
1920'ler
1921'de Comintern'in 21 tezine göre parti adı İsveç Komünist Partisi olarak değiştirildi. Liberal ve devrimci olmayan unsurlar tasfiye edildi. Toplamda, 17.000 parti üyesinden 6.000'i ihraç edildi.
Sosyal Demokratlardan ayrılma sırasında partinin ana lideri Zeth Höglund, 1924'te partiden ayrıldı. Höglund, Vladimir Lenin'in ölümünden sonra Moskova'daki gelişmelerden memnun kaldı ve Comintern'den bağımsız olarak kendi Komünist Partisini kurdu. Höglund'u yaklaşık 5.000 parti üyesi takip etti.
23 ve 24 Ocak 1926'da İsveç Komünist Partisi, 80.000 organize çalışanı temsil eden delegelerle bir sendika konferansı düzenledi.
1927'de İsveç Komünist Partisi, Ulusal İşsizler Birliği konferansı düzenledi ve İşsizlik Komisyonu'nun kaldırılması çağrısında bulundu.
1930'lar
İspanyol İç Savaşı 1936'da başladı. İsveç Komünist Partisi (Bugünkü adıyla Sol Parti) ve gençlik kanadı Uluslararası Tugaylarda savaşmak için büyük bir ordu gönderdi. 520 İsveçli tugaylarda yer aldı ve 164'ü orada öldü.[5] Eş zamanlı olarak, İsveç'te İkinci İspanya Cumhuriyeti ve İspanya halkı için kapsamlı bir dayanışma çalışması düzenlendi.
1930'larda parti yeniden inşa edildi; Kilbom-Flyg partisi çöktüğü için parti tabanı geliştirildi. 1939'da SKP'nin 19.116 üyesi vardı.
1940'lar
İkinci Dünya Savaşı (1939-1945) parti için zor bir dönemdi. Parti, İsveç'te Kış Savaşı'nda Sovyet tarafını destekleyen tek siyasi güçtü ve bu da partiye karşı baskı için sık sık bahane olarak kullanılıyordu. Parti, Batı sınırı boyunca Sovyet askerinin genişlemesini destekledi. Ana parti organı Ny Dag, 26 Temmuz'da şunları yazdı: "Sınır devletleri, büyük sosyalist işçinin devletinin yardımıyla emperyalist süper güçlere bağımlılıklarından kurtuldu".
Dahası, parti Molotov-Ribbentrop Paktı'nı destekledi. Merkez Komitesi Eylül 1939'da şöyle bir bildiri kabul etti: "İngiltere ve Fransa'daki iktidar klipsleri, Bolşevizm korkusu, Faşizme karşı kötü gizlenmiş sempatilerinde, Avrupa'daki işçi gücü korkusuyla, bir anlaşma yapmayı reddetti Sovyetler Birliği'nin ısınanların planlarını etkili bir şekilde ezmesi için koşullar kabul edilebilir. Polonya'nın Sovyet yardımını kabul etmeyi reddetmesini desteklediler.
Nazi Almanyası Nisan 1940'ta Norveç'i işgal ettiğinde İsveç Komünist Partisi (Bugünkü adıyla Sol Parti) tarafsız bir tavır aldı. Ny Dag'daki bir makalede, Norveç'teki Alman yönetimi “İngiliz emperyalizminin gerilemesi” olarak tanımlandı.[6]
Alman ordusunun Stockholm'deki emirlerinin ardından, İsveç hükûmeti tarafından partiye karşı çeşitli baskıcı önlemler alındı. Ana yayınlar etkin bir şekilde yasaklandı (ulaşımdan yasaklandı, yani KP gazetelerini herhangi bir araçla taşımak yasadışıydı). Partinin ve gençlik örgütlerinin kilit kadroları resmi olarak askerlik hizmetlerinin bir parçası olarak kamplarda gözaltına alındı. Toplamda, on farklı kampta 3500 kişi stajyer, büyük çoğunluğu komünistti.[7] Parti başkanı da dahil olmak üzere birçok parti aktivisti yeraltına çıktı. Hükûmet çevrelerinde partiye tam bir yasak tartışıldı, ancak hiçbir zaman etkili olmadı.[8]
1940 yılında Norrbotten, Norrskensflamman'daki bölgesel parti organının ofisi bombalandı. İki çocuk da dahil olmak üzere beş kişi öldü. Bu, 1900'lerde İsveç'te işlenen en ölümcül terör eylemini oluşturur. Saldırının arkasındaki grubun mali destekçilerinden Paul Wretlind, Stockholm'deki Liberal Parti'nin bölgesel lideriydi.
Savaş sırasında, İsveç tarihinde partiye karşı düzenlenen en büyük koordineli polis eylemi gerçekleşti. Ülke genelindeki parti ofislerine ve parti üyelerinin evlerine düzenlenen baskınlara 3.000 polis katıldı. Ancak baskınlar partinin herhangi bir suç faaliyetine dair herhangi bir kanıt üretemedi.
Parti, Norveç ve Danimarka'daki direniş mücadelelerini aktif olarak destekledi. İsveç'in kuzeyinde, partiye bağlı işçiler madenlerden dinamit çaldı ve onları Norveç direnişine kaçırdı. Diğer bölgelerde parti, anti-faşist mültecilere sığındı.
1944 parlamento seçimlerinde KP oyların % 10,3'ünü aldı.
1945'te, KP liderliğindeki ülke çapında bir metal işçisi grevi gerçekleşti.
1946 belediye seçimlerinde SKP oyların% 11,2'sini aldı. Parti üyelerinin sayısı 51.000'e ulaştı. Bu gelişmeler, uluslararası arenadaki gelişmeler ve yeni Sovyet barış için bir arada yaşama politikaları ile partinin İsveç siyasetindeki rolünün yeniden ayarlanmasını başlatmasına neden oldu. Seçim kazanımları, partinin parlamenter çerçeve içinde iktidara gelebileceği algısını güçlendirdi. Aynı şekilde, Sosyal Demokratlar ile "birleşik cephe" fikri, parti içi tartışmalarda zemin kazandı. Partinin sendika politikası, sendika hareketi içinde Sosyal Demokrasiye doğru daha az çelişkili bir konuma dönüştü. Bu değişiklikler parti saflarında bir miktar dirençle karşılaştı.
Ancak, Soğuk Savaş'ın başlaması parti için zor bir görev haline geldi. Savaş sonrası yılların seçim kazanımları uzun sürmeyecekti. Başbakan Tage Erlander "her sendikayı komünistlere karşı bir savaş alanına dönüştürme" niyetinde olduğunu açıkladı.[9] Komünistler sendika hareketinden temizlendi. Ancak parti, birleşik cephe stratejisini geliştirmeye devam etti.
1950'ler
Başka bir konu gençlik örgütleriyle ilgiliydi. Parti, Finlandiya gibi ülkelerdeki benzer gelişmelere bakarak geniş tabanlı bir gençlik hareketi yaratma girişiminde bulundu. 1952'de Demokratik Gençlik (Demokratisk Ungdom), mevcut Genç Komünist Birliği'ne paralel olarak geniş bir gençlik hareketi olarak kuruldu. Sert gömlekler bu gençlik hareketinin siyasi karakterini sulandırdı.
Sembolik önemi yüksek olan bir konu, partinin Sosyal Demokratlarla 1 Mayıs ortak mitinglerini teşvik etme kararıydı. Yine bir başka konu, partinin, esasen Sosyal Demokratların elinde olan "emek basınına" mali destek verme kararıydı.
Mart 1951'de Hilding Hagberg parti başkanı oldu.
Parti içi polemik 1953 parti kongresinde zirveye ulaştı. Persson, özellikle oportünist olarak markalaştığı yeni parti başkanı Hagberg'e yönelik eleştirilerini şiddetle gösterdi. Persson da bir egoist olmak ve partiyi bölmek ve ona zarar vermek istemekle suçlandı. Persson'a siyasi yönelim ve parti karşıtı eylemlerin eksikliğinden sorumlu tutulması gerektiğini söyleyen Knut Senander ve Nils Holmberg tarafından Persson'a yönelik eleştiriler yapıldı. Hem Senander hem de Holmberg partinin solcu bölümünün bir parçası olarak kabul edildi, ancak bu vesileyle parti hattının en ateşli savunucuları olarak ortaya çıktılar. Tartışmanın son derece duygusal bir sonucuyla Persson, kongreye yaptığı konuşmada partiden istifa ettiğini açıkladı. Ayrılmasından sonra parti içinde Pers'in takipçilerine karşı bir tasfiye yapıldı ve bunların birçoğu kovuldu.
Macaristan isyanı 1956'da patlak verdiğinde, parti içinde partinin nasıl bir konumda durması gerektiğine dair bir tartışma başladı. Sonunda, parti liderliği resmi Sovyet hattını desteklemeyi seçti.
1960'lar
1961'de önde gelen parti üyeleri Doğu Avrupa turları konusunda uzmanlaşmış seyahat acentesi Folkturist'i kurdu.[10]
1964'te C.-H. Hermansson parti genel başkanlığına seçildi. Hermansson, önceki parti liderlerinin aksine akademik bir geçmişe sahipti. Hermansson partinin Avrupa komünizmi ve İskandinav Popüler sosyalizmine karşı politik yönünde bir değişiklik başlattı.
1967 parti kongresinden önce ateşli bir tartışma yaşandı. Birkaç farklı eğilim mevcuttu. Bir bölüm partiyi Danimarka Sosyalist Halk Partisi (SF) çizgisinde komünist olmayan bir partiye dönüştürmek istedi ve böylece partinin adını Vänsterpartiet (Sol Parti) olarak değiştirmesini önerdi. Sovyet yanlısı gruplarla ilişkilendirilen eski parti lideri Hagberg, uzlaşma olarak Arbetets Parti (Çalışma Partisi) adını vermeye çalıştı. Parti liderliği başka bir uzlaşma sağladı ve parti adı Sol Parti - Komünistler (VPK) olarak değiştirildi. VPK Euro komünist kursuna devam etti, ancak yüksek bir Sovyet yanlısı azınlık Norrskensflamman etrafında toplandı . Gençlik kanadı ayrıldı ve sonunda Marksist-Leninistiska Kampförbundet'i (MLK) oluşturdu.
1968'de VPK, Çekoslovakya'daki Sovyet müdahalesini alenen kınayan ilk İsveç partisiydi. Parti, Stockholm'deki Sovyet büyükelçiliği dışında Hermansson tarafından ele alınan bir gösteri düzenledi. Sovyet saldırganlığının reddedilmesi, Batı komünist partileri arasında bir istisnaydı.
1968 belediye seçimlerinde VPK, savaş sonrası dönemde partinin en düşük seçim sonucu olan% 3,8 oy aldı. İşleyen bir gençlik ve öğrenci kanadından yoksun olan parti, gençlik radikalizminin uluslararası dalgalanmasından faydalanamadı.
Vietnam'daki ABD savaşına karşı protestoların başlangıcında, VPK İsveç Vietnam Komitesi'ni başlattı. Komite, 'Vietnam'da Barış' talebini gündeme getirdi ve konuyla ilgili tüm taraf birliği için çağrıda bulundu. Komite, Güney Vietnam Kurtuluş Ulusal Cephesinin silahlı mücadelesini aktif olarak destekleyen KFML liderliğindeki bir organizasyon olan Birleşik FNL Grupları (DFFG) tarafından hızla hareket ettirildi. Yakında, VPK İsveç Vietnam Komitesi'nden ayrıldı ve birçok üye DFFG'de aktif oldu.
1970'ler
1970 yılında, gençlik kanadı Kommunistisk Ungdom (KU) olarak yeniden duyuruldu.
1972'de parti, yeni bir parti programının uyarlanmasıyla daha solcu bir konuma geçti. Neo-Leninist eğilim partinin önemli bir parçası olarak ortaya çıktı.
1975 yılında Lars Werner parti genel başkanlığına seçildi. İkincilik adayı, Sovyet yanlısı gruptan Rolf Hagel'di. Werner, parti kongresinde 162 oyla seçildi. Hagel 74 oy aldı.
Şubat 1977'de Sovyet yanlısı azınlık partiden ayrıldı ve İşçi Partisi - Komünistler'i kurdu (APK). APK'nın kurucusu yanlarında Norrskensflamman gazetesini ve iki milletvekilini (Hagel ve Alf Löwenborg) aldı. APK'ya 1.500-2.000 arasında VPK üyesi katıldı.
1980'ler
1980 yılında VPK, nükleer enerji plebisitinde "Hayır" kampanyasına katılmıştı.
1990'lar
1990'da VPK adını Vänsterpartiet ((v), Sol Parti) olarak değiştirdi ve komünist bir parti olmaktan çıktı.
1993 yılında Werner istifa etti. Gudrun Schyman parti genel başkanlığına seçildi.
1994 parlamento seçimlerinde parti% 6.2 oy aldı. Böylece partinin uzun süreli seçim krizi sona erdi. Partinin etkisi, özellikle gençler arasında büyümeye başladı. Aynı yıl parti, Avrupa Birliği'ne katılma konusundaki plebisitin "Hayır" kampanyasında aktifti.
Ağır bir kriz döneminden geçen parti, 1990'ların ortalarında kamu desteğini yeniden kazanmaya başladı. Geriye dönüp bakıldığında, bu değişimin arkasındaki ana faktör partinin kendisinden değil, önceki yıllarda Sosyal Demokratların geleneksel oy kaynaklarının çoğunu yabancılaştıran önemli ölçüde sağa doğru hareket etmelerinden kaynaklanıyordu.
1996 parti kongresinde Sol Parti ideolojilerinden birinin feministlik olduğunu ilan etti.
1998 yılında parti, milletvekili seçimlerinde şimdiye kadarki en iyi sonucunu alarak ülke çapında oyların% 12'sini aldı. Seçimlerin ardından parti, Sosyal Demokratlarla bir anlaşmaya girdi ve hükûmeti dışarıdan desteklemeye başladı.
2000'ler
2002 parlamento seçimlerinde, partinin oy payı% 3 düşerek toplam% 8.3'e düştü. Eşzamanlı olarak Sosyal Demokratlar% 3'le geri döndü.
2003 yılında Schyman vergi usulsüzlüklerini takiben istifa etti. Ulla Hoffmann geçici lider olarak görev aldı.
2004 parti kongresi Lars Ohly'yi yeni parti başkanı olarak seçti. Yıl sonunda Schyman partiden ayrıldı ve parlamenter bağımsız oldu. Lars Ohly başlangıçta kendini komünist olarak adlandırdı, ancak daha sonra bu ifadeyi geri çekti.
Aynı yıl, SVT şovu Uppdrag Granskning'de partiyle ilgili iki bölümden oluşan bir belgesel yayınlandı. Belgesel, savaş sonrası dönemde esas olarak partinin uluslararası ilişkilerine odaklandı. Yayının ardından, partinin eski Sosyalist Bloktaki iktidar partileriyle ilişkileri hakkında bir kez daha tartışmalar başladı.[11]
Eylül 2006 seçimlerinde Sol Parti 317.228 oy aldı (% 5.8; 2002'de:% 8.4) ve bu nedenle 22 Riksdag sandalyesi (daha önce 30) aldı. 2010 seçiminde parti, oyların% 5,6'sını (334,053 oy) ve 19 sandalyeyi aldı.
7 Aralık 2008'de Sosyal Demokratlar, Sol Parti ve Yeşil Parti ile birlikte Kırmızı Yeşiller olarak bilinen siyasi ve seçim birliğini başlattılar. 26 Kasım 2010'da, Kırmızı-Yeşil ittifak dağıtıldı.[12]
6 Ocak 2012'de parti kongresi, Ohly istifasını açıklamasında sonra Jonas Sjöstedt'i yeni parti başkanı olarak seçti.
İdeolojisi ve politikaları
Feminizm
Sol Parti, İsveç'in cinsiyet konusunda toplumsal eşitliğe sahip olmadığını iddia ediyor. Parti böylece belirli bir Sosyal Eşitlik Bakanlığı'nın kurulmasını ve liselerde "feminist kendini savunma" öğretimini tanıtmayı savunuyor. Bir kavram olarak feminizm parti programında 1997 yılında tanıtıldı, ancak her zaman kadın haklarını güçlendirmek için çalıştığına inanıyor. Sol Parti fuhuşa karşı çıkıyor ve İsveç Seks Satın Alma yasasını destekliyor.[13]
Dış politikalar
İsrail-Filistin çatışmasıyla ilgili olarak, parti 1967 sınırına dayanan iki devletli bir çözümü destekliyor. Parti, İsrail ile AB ticaret anlaşmalarının dondurulması, İsveç'in askeri işbirliği ve İsrail ile silah ticaretinin sona ermesi ve İsrail mallarına İsrail'e baskı yapmak için genel bir tüketici boykotu çağrısında bulunuyor .
Şubat 2019'da parti, İsveç'in Avrupa Birliği'nden ayrılması için uzun zamandır devam eden bir politikayı bıraktı.[14]
Bölünmeler
Tarihi boyunca, çeşitli öneme sahip birkaç bölünme olmuştur:
- 1919: ComIntern'e katılmaya karşı çıkan bir grup partiden ayrıldı.
- 1921: SKP'deki isim değişikliği ile birlikte gitmeyi reddeden bir grup sınır dışı edildi. SSV adı verilen kendi partilerini kurarlar .
- 1924: Zeth Höglund böler ve kendi SKP'sini oluşturur .
- 1929: Lider Karl Kilbom ve partinin çoğunluğu Komintern tarafından sınır dışı edildi. Kilbom paralel bir SKP oluşturur.
- 1956: Set Persson, İsveç Komünist İşçi Birliği'ni kurdu .
- 1967: Çin yanlısı unsurlar KFML'yi oluşturuyor .
- 1977: Moskova yanlısı kanat kopuyor, İşçi Partisi oluşturuyor - Komünistler
- 2004: Parti başkanı Gudrun Schyman partiden ayrılıyor ve Feminist Girişimi oluşturuyor .
Seçim sonuçları
Parlamento (Riksdag)
Yıllara göre oy yüzdesi:
1973
1976
1979
1982
1985
1988
1991
1994
1998
2002
2006
2010
Parti liderleri
- Carl Winberg, 1917
- Zeth Höglund, 1917, 1919–1924
- Ernst Åström, 1918
- Karl Kilbom, 1918, 1921–1923
- Nils Flyg, 1924–1929
- Sven Linderot, 1929–1951
- Hilding Hagberg, 1951–1964
- C.-H. Hermansson, 1964–1975
- Lars Werner, 1975–1993
- Gudrun Schyman, 1993–2003
- Ulla Hoffmann, 2003–2004
- Lars Ohly, 2004–2012
- Jonas Sjöstedt, 2012–
Ayrıca bakınız
- CN Carleson
- Ung Vänster
- Vänstern i Svenska kyrkan
- İsveç'te referandumlar
- İsveç Demokratik Çiftçiler Ligi
- ABF
- Småland Tarım İşçileri Sendikası
- Marksist Çalışma Grubu
- Östergötlands Arbetartidning
Yayınlar
- Blekinge Folkblad (1943–1957)
- Bohustidningen (1946–1948)
- Borås Folkblad (1943–1957)
- Dalarnes Folkblad (1917-1925)
- Dalarnes Folkblad (1940–1956)
- Folkviljan (1942–1957)
- Folkviljan (1980–1989)
- Gästriklands Folkblad (1921–1922)
- Hälsingekuriren (1919-1923)
- Kalmar Läns – Kuriren (1923–1942)
- Norra Småland (1918-1923)
- Norrlandskuriren (1922)
- Norrskensflamman (1906–1977)
- Piteåbygden (1920)
- Röda Röster (1919-1930)
- Skånes Folkblad (1918–1922)
- Smålandsfolket (1940)
- Örebro Läns Arbetartidning (1940–1956)
- Örebro Läns Folkblad (1919-1920)
- Övre Dalarnes Tidning (1917-1920)
Kaynakça
- ^ Utrikesutskottet betänkande 1980/81:UU12
- ^ "Sweden's Left Party drops 'Swexit' policy ahead of EU vote". www.thelocal.se (İngilizce). 17 Şubat 2019. 17 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2019.
- ^ Szczerbiak et al (2008), p. 183.
- ^ Jaworski (21 Temmuz 2015). "The Great War and Its Consequences from a Swedish Perspective". enrs.eu (Almanca). European Network Remembrance and Solidarity. 10 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2018.
- ^ Sweden and national liberation in Southern Africa. Vol. 1, Formation of a popular opinion (1950-1970). Stockholm: Almqvist & Wiksell International. 1999. ss. 64, fn. 1. ISBN 9789171064301.
520 Swedes joined the International Brigades in Spain and 164--almost a third--died there.
- ^ Ny Dag, April 1940, cited in Vänsterpartiets fastigheter betalades av Sovjet och DDR 28 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ "Västerbottensinitiativet". 16 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2020.
- ^ Karl Molin. Hemmakriget – Om den svenska krigsmaktens åtgärder mot kommunister under andra världskriget. (1982) 91-550-2785-7
- ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 9 Kasım 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2020.
- ^ Bechmann Pedersen (4 Mayıs 2018). "Eastbound tourism in the Cold War: the history of the Swedish communist travel agency Folkturist". Journal of Tourism History (İngilizce). 10 (2). ss. 130-145.
- ^ The author of the documentary was Janne Josefsson. The background material of the documentary consisted mainly of VPK publications. The new information presented in the documentary consisted partly of anecdotes of Werner's informal relations to the GDR embassy and an individual party member's meetings with the GDR embassy and the KSČ during the 1970s. Nevertheless, the documentary had a significant impact in the public debate.
- ^ Stenberg (26 Kasım 2010). "Det borde bara ha varit vi och S". Dagens Nyheter (İsveççe). 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2012.
- ^ "Sweden's Prostitution Solution: Why Hasn't Anyone Tried". justicewomen.com. 14 Kasım 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2016.
- ^ "Sweden's Left Party drops 'Swexit' policy ahead of EU vote". 17 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2020.
