Sofiya Parnok
| Sophia Parnok | |
|---|---|
| Doğum | Sonya Yakovlevna Parnokh 11 Ağustos 1985 Taganrog, Yekaterinoslav Guberniyası, Rus İmparatorluğu |
| Ölüm | 26 Ağustos 1933 Odintsovo rayonu, Moskova Oblastı, Sovyetler Birliği |
| Mahlas | Bir gazeteci olarak, Andrei Polianin (ayrıca Andrey Polyanin olarak gösterilir) |
| Meslek | Şair |
| Milliyet | Rus Yahudisi |
| Dönem | 20. yüzyıl |
Sophia Parnok (Rusça: София Яковлевна Парно́к, 30 Temmuz 1885 OS/11 Ağustos 1885 (NS) - 26 Ağustos 1933) Rus şair, gazeteci ve çevirmen. Altı yaşından itibaren şiirini, zamanının baskın şairlerinden oldukça farklı bir tarzda yazdı, bunun yerine kendi Rusluk, Yahudi kimliği ve lezbiyenlik duygusunu ortaya koydu. Edebi eserinin yanı sıra, Andrei Polianin'in kaleminin altında gazeteci olarak çalıştı. Yedi lezbiyen ilişkisi hakkında açıkça yazdıkları için "Rusya'nın Sapphosu " olarak anılmıştır.
Sonya Yakovlevna Parnokh profesyonel bir varlıklı bir Yahudi ailenin çocuğu olarak bir taşra kentinde doğdu. Annesi ikiz kardeşlerini doğurduktan sonra öldü; babası ve üvey annesi tarafından büyütüldü ve çocukluğunun duygusal desteğinden yoksun olduğunu hissetti. Genç yaşlardan itibaren şiir yazdı ve benzersizliğini - lezbiyenliği, Graves hastalığı ve dini - onu akranlarından ayıran özellik olarak kabul etti.
Eğitimini 1894'te Mariinskaya Gymnasium'da tamamlayan Parnokh, Cenevre'de müzik eğitimi almaya çalıştı, ancak gerçek bir eğitimden yoksundu ve hızla Moskova'ya döndü. Babasının kontrolünden ve ona olan mali bağımlılığından uzaklaşmak için, 1906'da Sophia Parnok takma adı altında ilk şiir kitabını yayınladı ve 1907'de Vladimir Volkenstein ile evlendi. İki yıl içinde evliliği sona erdi ve gazeteci olarak çalışmaya başladı.
1913'ten itibaren Parnok sadece kadınlarla ilişkilere sahipti ve bu aşk ilişkilerini yaratıcılığını artırmak için kullandı. Marina Tsvetaeva, Lyudmila Erarskaya, Olga Tsuberbiller, Maria Maksakova ve Nina Vedeneyeva ile olan ilişkileri, onun hastalığı 1933'te yaşamını sona erdirmeden önce, onu beş şiir koleksiyonu yayınlamaya ve opera için birkaç libretto yazmaya itti.
1928'den sonra şiirinin yayınlanması yasaklanan Parnok'un eserleri Sovyet döneminden sonrasına kadar unutuldu. O zamandan bu yana artan bilgiler, 1979'da ilk kez toplandığı eserlerinin yayınlanmasıyla sonuçlandı. Akademisyenler Tsvetaeva'nın erken etkili ilişkisine odaklanırken, şimdi en iyi eserleri 1928'den sonra yazılanlar olarak kabul ediliyor.
Erken dönem ve eğitim
Sonya Yakovlevna Parnokh 11 Ağustos 1885'te Taganrog şehrinde Alexandra Abramovna (Rusça: Александра Абрамовна Идельсон) ve Yakov Solomonovich Parnokh'un (Rusça: Яков Соломонович Парнох) çocuğu olarak doğdu. Taganrog, Pale of Settlement (Yahudilerin yerleşiminin yasak olduğu yerler) dışındaydı ve Rus İmparatorluğu'nun diğer bölgelerinde ortaya çıkan pogromları hiç yaşamamıştı. Babası Musevi bir eczacıydı ve bir eczanesi vardı.[1] Annesi imparatorluktaki ilk kadın doktorlardan biri olan bir doktordu.[1] Üç çocuğun en büyüğü olan Parnokh, annesi tarafından yetiştirilen tek çocuktu, Alexandra, "Valya" olarak bilinen Valentin ve ''Liza'' olarak bilinen Yelizaveta isimli ikizlerini doğurduktan kısa bir süre sonra öldü. Aile, entelektüeldi ve çocuklar liseye gitmeye hazır olana kadar evde babaları tarafından öğretildi. Genç yaşlarından itibaren Fransızca, Almanca dil eğitimi ve müzik eğitimi aldılar. Parnokh ve erkek kardeşi çocukluktan itibaren şiir yazdılar; Parnokh altı yaşında yazmaya başladı ve erkek kardeşi dokuz yaşında yazmaya başladı. [1] Valentin daha sonra Rusya'ya caz getirecekti ve Yelizaveta çocuk edebiyatının tanınmış bir yazarı oldu.[2]
Alexandra'nın ölümünden kısa bir süre sonra Yakov, çocukların Alman mürebbiyesi ile evlendi. Maddi olarak rahat bir şekilde yetiştirilirken, çocuklar üvey annelerinden çok az duygusal destek aldılar. Sonuç olarak, Parnok çok hızlı büyümeye zorlandığını ve çocukluğunun olmadığını hissetti.[1] 1894'te Mariinskaya Gymnasium'a girdi ve bu dönemden itibaren bolca yazmaya başladı ve gençliğini temsil eden yaklaşık 50 şiir üretti.[1] Ağabeyinin gençlik yazılarının aksine, Parnokh'un döneme ait eserleri, şu anda üretken olan çökmekte olan veya sembolist sanatçıların etkilerini yansıtmamaktadır. Onun yerine çalışmaları duygularını, gelişen lezbiyenliğini ve fantezilerini sanatsal bir amaçtan çok psikolojik olarak araştırdı.[1] Şiiri sayesinde, onaylanmadan rahatsız oldu ve lezbiyenliğini onu eşsiz ve farklı kılan doğuştan gelen bir özellik olarak kabul ediyor gibiydi.[1] Buna ek olarak, görünüşünü etkileyen ve giderek sıra dışı hissettiren Graves hastalığından muzdaripti,[3] babasının dinine olan ilgisizliği[1], kardeşinin Rusya'dan nefret etmesi ve karşılaştığı antisemitizme[1] rağmen o hem Rusya hem de Yahudi kimliği ile yoğun bir şekilde özdeşleşmişti.[1]
1902'de Parnokh, yaz aylarını Kırım'da geçirdi ve burada ilk gerçek romantizmini önümüzdeki beş yıl için ilham kaynağı olan Nadezhda "Nadya" Pavlovna Polyakova ile geçirdi. Bu noktadan itibaren, Parnokh'un kariyeri boyunca yaratıcılığını besleyecek bir ilham perisi modeli kuruldu.[1] Onun bağlılığı kararlı değildi ve Nadya, Parnokh'un diğer sevgililerinde olduğu gibi ilham verse de, tek eşli değildi.[1] Onun mezuniyeti yaklaşırken, Parnokh ve babasının ilişkisi giderek gergin hale geldi. Babasının onaylamadığı yazısı ve lezbiyenliği ciddi bir şekilde onları çatışmaya soktu.[1] 1903 Mayıs'ında altın madalyayla (batıdaki derece ile summa cum laude'a eşdeğer) mezun oldu.[1] Gelecek iki yıl için yaşadığı yer bilinmiyor, ancak daha sonra Moskova'da bir Bolşoy Balesi'nin prima balerisi Yekaterina Geltzer'in himayesinde, o zamanın en azından bir kısmının orada geçirilmiş olması muhtemeldir.[1]
1905 Devrimi'nden kısa bir süre önce Parnokh Rus Ortodoks inancına göre vaftiz edildi. Bu döneme ait yazıları, dine yeni bir ilgi ve Hristiyanlığın keşfini yansıtıyor.[4] Bu kriz döneminde Rus Yahudi aydınlarının, milliyetçilerin bir hedefi hâline gelmemek için inançlarını reddetmesi alışılmadık bir şey değildi.[5] 1905'te Parnokh babasını Cenevre'de müzik okumak istediğine ikna etti.[1] Cenevre Konservatuvarı'nda okurken[2] daha sonra şiirine ilgi duyduğunu söyleyen bir oyun yazarı, genç bir şair Vladimir Volkenstein ile bir yazışma başlattı.[1] İkisi mizaç ve sembolizm için küçümseme ile uyumluydu ve Volkenstein'da cinsellikten rahatsız olmayan bir ortak nokta buldu[1], bunun yerine çalışmalarını alegorik ve soyut olarak değerlendirdi.[1] Yıl sonunda İtalya'nın Floransa kentine bir gezi yaptı[1] ve Cenevre'ye dönmesine rağmen konservatuvardaki kaydı kısaydı; 1906 baharında Nadya Polyakova ile yaşamak için Moskova'ya döndü.[1] Devrimin neden olduğu istikrarsızlık ve bir yayıncı bulamaması Parnok'u haziran ayında Taganrog'daki babasının evine dönmeye zorladı.[1] Babasının onu kabul etmeyi reddetmesi ve ödeneğini azaltması Parnokh'u ciddi bir yayıncı aramaya başlattı. Volkenstein'la olan ilişkisini kullanarak ondan bir yayıncı bulmasına yardım etmesini istedi ve eserin Sophia Parnok adı altında basılmasını emretti çünkü "Ben kh (Rusça: x) harfinden nefret ediyorum'' dedi.[1] İlk yayınlanmasını istediği şiirinin Life olması niyeti vardı ama asla baskısı ortaya çıkmadı. Bunun yerine, The Autumn Garden, Kasım 1906'da Viktor Mirolyubov tarafından düzenlenen Journal for Everyone dergisinde yer alan ilk yayınlanan çalışmasıydı.[1] Kısa süre sonra, Polyakova ile ilişkisi sona erdi.[1]
Kariyer
I. Dünya Savaşı öncesi dönem
Babasının etkisinden kaçmak ve bağımsızlık kazanmak için Parnok ve Volkenstein Eylül 1907'de evlendi ve Saint Petersburg'a taşındı.[2] Düşündüğü gibi, başkentte yaşamak edebi dostlar çevresini genişletti. Kısa süre sonra o zamanki en önemli kadın gazeteci Liubov Gurevich ve evli bir çift olan Sophia Chatskina ve Yakov Saker ile arkadaş oldu. Çift, Northen Annals dergisine sahipti, o dergide Alexander Blok, Mihail Kuzmin, Vyacheslav Ivanov, Fyodor Sologub ve Maximilian Voloshin gibi şairlerin eserlerini yayınlandı.[1] Parnok, hukuk okumak için Bestuzhev Kurslarına kaydoldu ve çeşitli dergilerde şiirlerini yayınlamaya devam etti.[2] [1] 1908'de Gurevich tarafından Charles Baudelaire'nin Petits poèmes en prose'nin Fransızca-Rusça çevirisini birlikte düzenlemeye davet edilen çeviri çalışmaları yapmaya başladı. [1] Baudelaire projesi parçalandı, Graves hastalığı alevlendi ve çalışmalarından giderek daha mutsuz oldu. [1] Ocak 1909'da evliliğini boğucu bulan Parnok, kocasını terk etti ve Moskova'ya yerleşti. Volkenstein nihayet ilkbaharda boşanmayı kabul etti, [2] ama ayrılıkları ikisini daha da hırçınlaştırdı ve önceki dostlukları hiçbir zaman iyileşmedi. [1]
1910 ve 1917 arasında Parnok, Andrei Polianin takma adı altında bir gazeteci olarak çalıştı, [2] özellikle edebi eserlerini gazeteciliğinden ayırmayı seçti. [1] Dönem içinde beş kez Moskova çevresindeki çeşitli adreslere hareket eden göçebe bir hayat yaşadı, [1] 1911'in en az altı ayını Saint Petersburg'da geçirdi.[1] Saygın dergilerde şiirlerinden bazıları kabul görmesine rağmen Avrupa Messenger ve Rus Düşüncesi şiddetli depresyon nöbetlerinin yol açtığı sağlık sorunları yoğunlaştı. [1] Babasının 1913'teki ölümü, onu hem özgürleştirdi hem de hapsetti; fiziksel, ama gergin bir ilişkiyi ortadan kaldırdı ama kendi yaşamını kazanmaya zorladı. [1] Gurevich [1] Russian Talk edebi bölümünün başkanı olarak devraldı, Parnok'u edebiyat eleştirmeni olarak işe aldığında hem bir anne-figür ve hem yaratıcı danışman olmuştu. [1] 1913 yılında Kuzey Annals'ta Noteworthy Names, Anna Akhmatova, Nikolai Klyuev ve Igor Severyanin tarafından yapılan eserlerin gözden geçirilmesi ve anti-akmeist bir makale olan Seeking the Path of Art gibi bir dizi makale yazdı. Parnok'un edebi yönü muhafazakâr ve kesinlikle anti-modernistti. Dante, Goethe ve Pushkin gibi yazarların klasik eserlerine değer verdi.[1]
Boşanmasından bu yana Parnok'un kalıcı bir ortağı yoktu. 1913 baharında Moskovalı sosyetik Iraida Karlovna Albrecht onu yaratıcı bir döneme itti.[1] Yazını Butovo'da birlikte geçirdikten sonra bir roman üzerinde çalışmaya başladı, Anton Ivanovich, Arabian Nights'a dayanan bir operada Maximilian Steinberg ile işbirliğine başladı ve uzun zamandır tuttuğu ilk kalıcı konutu kiraladı, hatta bir maymun edinmişti.[1] Ayrıca Kuzey Annals'ta inceleme yazdığı bir pozisyonu kabul etti.[1] 1914 baharında, Parnok ve Albrecht yurt dışında uzun bir yolculuğa başladılar, Ascona üzerinden İsviçre'nin İtalyan bölgesine seyahat ettiler ve daha sonra Hamburg'a kuzeye gitmeden önce Milano, Roma ve Venedik'i ziyaret ettiler. Wight Adası'ndaki Shanklin'e ve sonunda Londra'ya devam eden Parnok, yorumlar ve şiirler yazmaya devam etti.[1] Birinci Dünya Savaşı'nın patlak verdiğini öğrenen çift, Parnok'un kardeşlerini çılgınca bulmaya çalıştığı Moskova'ya geri dönmeyi planladı. Yurt dışında olduklarını buldu - Yafa'da Valya ve Dresden'de Liza.[1] Yeni bir daireye taşınırken, Parnok'un savaşın başındaki hayatı sakin ve üretkendi.[1]
Ölüm ve miras
20 Ağustos 1933'te Vedeneyeva Moskova'ya döndü ve aynı gün Karinskoye'deki Parnok ve Tsuberbiller'e katılmak için trene bindi.[1] Varış, Parnok'un bağlı değildi, önceden planlanan güzergaha bir varıştan kaynaklanıyordu.[6] 25 Ağustos'ta Tsuberbiller, Parnok'un öldüğünü fark etti ve Erarskaya'yı haberdar etti.[1] Parnok 11:30'da kalp krizine yenik düştü. 26 Ağustos 1933 sabahı Tsuberbiller ve Vedeneyeva başucundaydı. Parnok ölmeden Moskova'dan yolculuk yapmaya çalışsa da, Erarskaya saat 17.00'ye kadar gelmedi.[1][6] Tsvetaeva'nın bir portresi öldüğünde komodininin üzerindeydi.[7] Köy eczacısı, Tsuberbiller'e Karinskoye'deki cenaze hizmetinden sonra cesedi Moskova'ya geri götürmek için gerekli evrakları elde etmesine yardımcı oldu. 28 Ağustos'ta cenaze töreni arkadaşları ve hayranlarıyla Moskova'nın 75 kilometre dışına kadar uzadı. Ertesi güne kadar şehre ulaşmadılar.[1][6] Olga Tsuberbiller'in aile arsasındaki Vvedenskoye Mezarlığı'na gömüldü.[6][8]
