Sigiliografya
Sigiliografya, aynı zamanda Yunanca kökenli adı olan sphragistics ile de bilinen, arşiv belgelerini doğrulamak için kullanılan balmumu, kurşun, kil ve diğer mühürleri inceleyen bilimsel bir disiplindir. Mühürlerin yalnızca sanatsal tasarımı ve üretimi (hem matrisler hem de baskılar) ile ilgili yönleri araştırmak yanında aynı zamanda bunların kullanıldığı yasal, idari ve sosyal bağlamları da göz önünde bulundurmaktadır. Belgebilim, hanedanlık armaları, sosyal tarih ve sanat tarihi ile bağlantıları vardır ve tarihin yardımcı bilimlerinden biri olarak kabul edilir. Mühürler üzerine çalışan bir öğrenciye Sigiliografcı denir.
Etimoloji
Sigilografya kelimesi Latince: sigillum kelimesinden türemiştir. 'Mühür' anlamına gelen ve Yunanca Grekçe: γραφή son eki 'açıklama' anlamına gelir. 1682'de Anton Stefano Cartari tarafından Etkili bir şekilde İtalyanca olarak kullanıldı.(İtalyanca: sigillografia olarak)[1] İngilizceye çok daha sonraki bir tarihte girmiştir: Oxford English Dictionary tarafından kaydedilen en eski örnekler 1879 (sigilografi) ve 1882 (sigilographer) tarihlerine aittir.[2] Alternatif terim olan sphragistics, Yunanca Grekçe: σϕρᾱγίς kelimesinden türetilmiştir. 'Mühür' anlamına gelir: bu kelime ilk olarak İngilizce olarak kaydedilmiştir.[3]
Thomas Elmham ve John Rous gibi antika meraklıları, 15. yüzyılda mühürlerin tarihi kullanımını kaydetmeye ve tartışmaya başlamışlardır. 16. ve 17. yüzyıllarda mühürlerin incelenmesi oldukça yaygın bir antikacılık faaliyeti haline gelmiştir. İlk önemli öğrenciler ve koleksiyoncular arasında Robert Glover, John Dee, Sir Robert Cotton ve Nicolas-Claude Fabri de Peiresc vardır.[4][5][6][7]
Mühürler ile ilgili ilk yayınlanan incelemeler arasında Giorgio Longo'nun Latince: De anulis signatoriis antiquorum (Milano, 1615); Olivier de Wree'nin Latince: Sigilla comitum Flandriae (Bruges, 1639); ve Theodorus Hoepingk'in Latince: De sigillorum prisco et novo jure tractatus (Nürnberg, 1642) vardır. Disiplini şekillendirmede özellikle etkili olan Jean Mabillon'un Latince: De re diplomatica (1681) ve Johann Michael Heineccius ' Latince: De veteribus Germanorum aliarumque nationum sigillis (1710) vardır. İngiltere'de John Anstis, "Aspilogia" başlıklı önemli bir çalışma derlemiş, ancak bu el yazması olarak kalmıştır: Baskıya ulaşan ilk çalışma, John Lewis'in İngiltere'de Antik Çağ ve Mühür Kullanımı Üzerine Tez (1740) tarafından yazılan çok daha hafif bir broşürdür.[8][9] 19. yüzyılın ikinci yarısında sigiliografya, Hermann Grotefend ve Otto Posse gibi Alman bilim adamları ve Louis Douët d'Arcq ve Germain Demay gibi Fransız bilim adamları tarafından daha da geliştirildi.
Sigiliografya aynı zamanda Bizans kurşun mühür baskılarının ve bunların üzerindeki metin ve görsellerin incelenmesini içeren Bizans araştırmalarının önemli bir alt disiplinidir. Önemi, hem hayatta kalan Bizans belgelerinin azlığından, hem de çok sayıda (40.000'den fazla) mevcut mühürden kaynaklanmaktadır.[10] Bizans mühürlerinin en büyük özetlerinden biri, 1904'te yayınlanan Gustave Schlumberger'in Fransızca: Sigillographie de l'empire Byzantin büyük cildinde bulunabilir.[11]
Bizans işaret yazısı üzerine ilk uluslararası kolokyum Ağustos 1986'da Dumbarton Oaks'ta düzenlenmiştir.[12]
Popüler kültür
Tenten'in Maceraları'ndan biri olan Ottokar'ın Asası'nın (1939/1947) olay örgüsünde mühür özellikleri yer alır. Tenten, bir Sigiliografcı olan Profesör Alembick'e, kurgusal Balkan ülkesi Syldavia'ya yaptığı bir araştırma gezisinde eşlik eder, ancak Kral'ı tahttan indirmeye yönelik bir komploya bulaşır.
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ Sandri, Leopoldo (1955). "La 'Sigillografia Universale' di Anton Stefano Cartari: contributo agli studi di sigillografia nel sec. XVII". Rassegna degli Archivi di Stato. 15: 141-88.
- ^ "sigillography, n. ." Oxford Dictionary of English 2e, Oxford University Press, 2003.
- ^ "sphragistic, n. and adj.." Oxford Dictionary of English 2e, Oxford University Press, 2003.
- ^ Harris, Oliver D. (2019). "Fragments of the past: the early antiquarian perception and study of seals in England". Whatley, Laura (Ed.). A Companion to Seals in the Middle Ages. Leiden: Brill. ss. 129-54. ISBN 978-90-04-38064-6.
- ^ Harvey, P. D. A.; McGuinness, Andrew (1996). A Guide to British Medieval Seals. Londra: British Library and Public Record Office. ss. 22-26. ISBN 0-7123-0410-X.
- ^ New, Elizabeth (2010). Seals and Sealing Practices. Archives and the User. 11. Londra: British Records Association. ss. 29-32. ISBN 978-0-900222-15-3.
- ^ Bascapé, Giacomo C. (1969). "Storia della sigillografia". Bascapé, Giacomo C.; Welber, Mariano (Ed.). Sigillografia: il sigillo nella diplomatica, nel diritto, nella storia, nell'arte. 1. (Milan: Antonino Giuffré. ss. 35-51.
- ^ Harvey and McGuinness 1996, pp. 24–25.
- ^ Harris 2019, p. 148.
- ^ Kazhdan, Alexander, (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ss. 1894-1895. ISBN 978-0-19-504652-6.
- ^ Schlumberger, Gustave, (Ed.) (1904). Sigillographie de l'empire Byzantin. Ernest Leroux.
- ^ Oikonomidès Nicolas, Dumbarton Oaks International Colloquium on Byzantine Sigillography and International Congress of Byzantine Studies. 1987. Studies in Byzantine Sigillography. Washington D.C: Dumbarton Oaks Research Library and Collection.
