İçeriğe atla

Sagittarius A*

Koordinat:Sky map 17sa 45d 40,0409s; -29º 0' 28,118″
Sagittarius A*
2017'de Olay Ufku Teleskobu tarafından elde edilen Sagittarius A*'nın ilk görüntüsü 2022'de yayınlandı
Gözlem verisi
Dönem J2000      Ekinoks J2000
TakımyıldızYay
Sağ açıklık (α)17sa 45d 40,0409s[1]
Dik açıklık (δ)−29° 0′ 28,118″[1]
Astrometri
Uzaklık26996 ± 29[2] Iy
(8277 ± 9[2] pc)
Özellikler
Kütle (m)8,54×1036 kg
4,297×106[2] M☉
Tarihçe
Keşfeden(ler) Bruce Balick
 Robert L. Brown
Keşif tarihi13 Şubat 1974
Katalog belirtmeleri
AX J1745.6-2900 (ASCA)

Sagittarius A* (kısaltılmış adıyla Sgr A*), Samanyolu'nun Galaktik Merkezi'ndeki süper kütleli kara deliktir.[3][4][5] Yay ve Akrep takımyıldızlarının sınırında, ekliptiğin yaklaşık 5,6° güneyinde,[6] Kelebek Kümesi (M6) ve Lambda Scorpii'ye görsel olarak yakın bir konumda yer alır.

Bu nesne, parlak ve çok yoğun bir astronomik radyo kaynağıdır. Sagittarius A* adı ile bu yoğun kaynak, içinde gömülü bulunduğu daha büyük (ve çok daha parlak) Sagittarius A (Sgr A) bölgesinden ayrılmaktadır. Sgr A*, 1974 yılında Bruce Balick [de] ve Robert L. Brown tarafından keşfedilmiş[7][8] ve yıldız işareti *, gökada merkezinden gelen en güçlü radyo emisyonunun yoğun bir termal olmayan radyo nesnesine bağlı olduğunu anlayan Brown tarafından 1982 yılında atanmıştır.[9]

Başta S2 yıldızı olmak üzere Sagittarius A*'nın yörüngesindeki birkaç yıldızın gözlemleri, nesnenin kütlesini ve yarıçapının üst sınırlarını belirlemek için kullanıldı. Gökbilimciler, kütle ve giderek daha hassas hale gelen yarıçap sınırlarına dayanarak Sagittarius A*'nın Samanyolu'nun merkezi süper kütleli kara deliği olması gerektiği sonucuna vardılar.[10] Şu anki kütle değeri 4,297±0,012 milyon güneş kütlesidir.[2]

Reinhard Genzel ve Andrea Ghez, Sagittarius A*'nın süper kütleli kompakt bir nesne olduğu ve o dönemde tek makul açıklamanın bir kara delik olması gerektiğini ortaya koydukları için 2020 Nobel Fizik Ödülü'ne layık görüldüler.[11]

Mayıs 2022'de gökbilimciler, dünya çapında bir radyo gözlemevi ağı olan Olay Ufku Teleskobu'nu (Event Horizon Telescope) kullanarak Sagittarius A*'nın ufuk çizgisi etrafındaki yığılma diskinin kara delik olduğunu doğrulayan ilk görüntüsünü yayınladılar.[12] Bu, 2019 yılındaki Messier 87 süper kütleli kara deliğinden sonra bir kara deliğin teyit edilen ikinci görüntüsüdür.[13][14] Kara deliğin kendisi görülmüyor, sadece hareketleri kara delikten etkilenen yakındaki nesneler görülüyor. Gözlenen radyo ve kızılötesi enerji, kara deliğin içine düşerken milyonlarca dereceye kadar ısınan gaz ve tozdan kaynaklanmaktadır.[15]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ a b Reid, M.J.; Brunthaler, A. (2004). "Sgr A* – Radio-source". Astrophysical Journal. 616 (2): 872-884. arXiv:astro-ph/0408107 $2. Bibcode:2004ApJ...616..872R. doi:10.1086/424960. 3 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2014. 
  2. ^ a b c d The GRAVITY collaboration (Eylül 2023). "Polarimetry and astrometry of NIR flares as event horizon scale, dynamical probes for the mass of Sgr A*". Astronomy & Astrophysics. 677: L10. arXiv:2307.11821 $2. Bibcode:2023A&A...677L..10G. doi:10.1051/0004-6361/202347416. 5 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  3. ^ Parsons, Jeff (31 Ekim 2018). "Scientists find proof a supermassive black hole is lurking at the centre of the Milky Way". Metro (İngilizce). 31 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2018. 
  4. ^ Mosher, Dave (31 Ekim 2018). "A 'mind-boggling' telescope observation has revealed the point of no return for our galaxy's monster black hole". The Middletown Press. Business Insider. 31 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mayıs 2022. 
  5. ^ Plait, Phil (7 Kasım 2018). "Astronomers See Material Orbiting a Black Hole *Right* at the Edge of Forever". Bad Astronomy (İngilizce). Syfy Wire. 10 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2018. 
  6. ^ Ekvatoral ve Ekliptik Koordinatlar kullanılarak hesaplanmıştır. 21 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  7. ^ Balick, B.; Brown, R. L. (1 Aralık 1974). "Intense sub-arcsecond structure in the galactic center". Astrophysical Journal. 194 (1): 265-270. Bibcode:1974ApJ...194..265B. doi:10.1086/153242. 
  8. ^ Melia, Fulvio (2007). The Galactic Supermassive Black Hole. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-13129-0. 
  9. ^ Brown, Robert L. (1 Kasım 1982). "Precessing Jets in Sagittarius A: Gas Dynamics in the Central Parsec of the Galaxy". The Astrophysical Journal. 262: 110–119. Bibcode:1982ApJ...262..110B. doi:10.1086/160401. 
  10. ^ Henderson, Mark (9 Aralık 2009). "Astronomers confirm black hole at the heart of the Milky Way". Times Online. 16 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Haziran 2019. 
  11. ^ "The Nobel Prize in Physics 2020" (İngilizce). 6 Ekim 2020. 24 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2020. 
  12. ^ Bower, Geoffrey C. (Mayıs 2022). "Focus on First Sgr A* Results from the Event Horizon Telescope". The Astrophysical Journal. 19 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2022. 
  13. ^ "Astronomers reveal first image of the black hole at the heart of our galaxy". eso.org. 12 Mayıs 2022. 12 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2022. 
  14. ^ Overbye, Dennis (12 Mayıs 2022). "The Milky Way's Black Hole Comes to Light". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 12 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2022. 
  15. ^ Abuter, R.; Amorim, A.; Bauböck, M.; Berger, J. P.; Bonnet, H.; Brandner, W.; Clénet, Y.; Coudé Du Foresto, V.; De Zeeuw, P. T.; Deen, C.; Dexter, J.; Duvert, G.; Eckart, A.; Eisenhauer, F.; Förster Schreiber, N. M.; Garcia, P.; Gao, F.; Gendron, E.; Genzel, R.; Gillessen, S.; Guajardo, P.; Habibi, M.; Haubois, X.; Henning, T.; Hippler, S.; Horrobin, M.; Huber, A.; Jiménez Rosales, A.; Jocou, L.; Kervella, P. (2018). "Detection of orbital motions near the last stable circular orbit of the massive black hole SgrA". Astronomy & Astrophysics. 618: L10. arXiv:1810.12641 $2. Bibcode:2018A&A...618L..10G. doi:10.1051/0004-6361/201834294. 

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Sagittarius A* ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Samanyolu</span> Güneş Sistemini de içeren galaksi

Samanyolu veya Kehkeşan, Güneş Sistemi'ni içeren bir galaksidir. Dünya'dan görünümünü açıklayan tanımıyla: gece gökyüzünde görülen ve çıplak gözle tek tek ayırt edilemeyen yıldızlardan oluşan puslu bir ışık şerididir. Yerel Küme'nin bir parçası olan çubuklu sarmal türdedir. Gözlemlenebilir evrende bulunan sayısız galaksiden sadece bir tanesidir. 23 Ekim 2015 Cuma günü Ruhr-Universität Bochum üyesi Alman astronomlar tarafından 46 milyar piksellik "855.000X54.000" çözünürlükte Samanyolu galaksisi haritası yayınlanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Kara delik</span> çekim alanı her türlü maddesel oluşumun ve ışınımın kendisinden kaçmasına izin vermeyecek derecede güçlü olan, genellikle yüksek kütleli gök cismi

Kara delik; astrofizikte, çekim alanı her türlü maddesel oluşumun ve ışınımın kendisinden kaçmasına izin vermeyecek derecede güçlü olan, büyük kütleli bir gök cismidir. Kara delik, uzayda belirli nitelikteki maddenin bir noktaya toplanması ile meydana gelen bir nesnedir de denilebilir. Bu tür nesneler ışık yaymadıklarından kara olarak nitelenirler. Kara deliklerin "tekillik"leri nedeniyle, üç boyutlu olmadıkları, sıfır hacimli oldukları kabul edilir. Kara deliklerin içinde ise zamanın yavaş aktığı veya akmadığı tahmin edilmektedir. Kara delikler Einstein'ın genel görelilik kuramıyla tanımlanmışlardır. Doğrudan gözlemlenememekle birlikte, çeşitli dalga boylarını kullanan dolaylı gözlem teknikleri sayesinde keşfedilmişlerdir. Bu teknikler aynı zamanda çevrelerinde sürüklenen oluşumların da incelenme olanağını sağlamıştır. Örneğin, bir kara deliğin potansiyel kuyusunun çok derin olması nedeniyle yakın çevresinde oluşacak yığılma diskinin üzerine düşen maddeler diskin çok yüksek sıcaklıklara erişmesine neden olacak, bu da diskin yayılan x-ışınları sayesinde saptanmasını sağlayacaktır. Günümüzde, kara deliklerin varlığı, ilgili bilimsel topluluğun hemen hemen tüm bireyleri tarafından onaylanarak kesinlik kazanmış durumdadır.

<span class="mw-page-title-main">Şişkinlik (gökbilim)</span>

Astronomide galaktik şişkinlik bir sarmal gökadanın yoğun merkezi bölgesidir. Bu şişkinlik, gökadanın geri kalanından net bir şekilde ayrılır. Bir yandan, yüksek yoğunluğu nedeniyle çok daha parlak görünür, diğer yandan da genellikle disk düzleminin çok ötesinde bir şişkinlik gösterir. Çok uzak gökadalar söz konusu olduğunda, şişkinlik genellikle gökadadan görülebilen tek şeydir ve bu şişkinlik, eliptik gökadaları andırır.

<span class="mw-page-title-main">Galaksi merkezi</span>

Gökada merkezi, Samanyolu Gökadası'nın dönüş merkezidir. Dünya'dan uzaklığı, Samanyolu'nun parlak noktası; Yay, Yılancı ve Akrep takımyıldızları yönünde, 25,000 ışık yılı dir. Samanyolu'nun gökada merkezinde, Sagittarius A* süper büyük kütleli kara delik olduğu şüphesi vardır.

<span class="mw-page-title-main">Omega Centauri</span>

Omega Centauri, Erboğa takımyıldızında yaklaşık olarak 15.800 ışık yılı uzaklıkta bulunan bir küresel yıldız kümesidir. Edmond Halley tarafından 1677 yılında keşfedilmiş ve "yıldız olmayan bir cisim" olarak tanımlanmıştır. Omega Centauri, 2000 yıl önce Batlamyus kataloğunda yıldız olarak gösterilmişti. Lacaille, kataloğuna I.5 olarak eklemiştir. İngiliz astronom John William Herschel 1830'larda ilk kez küresel yıldız kümesi olarak tanımladı.

<span class="mw-page-title-main">Messier 87</span> galaksi

Messier 87 Başak takımyıldızı bölgesinde yaklaşık olarak 72,08 MIy (22,1 Mpc)uzaklıkta bulunan dev bir eliptik gökadadır. Charles Messier tarafından 18 Mart 1781 tarihinde keşfedildi. Messier, gözlem defterine düştüğü notta gökada için "içinde yıldız olmayan bir bulutsu" diyordu. Oysa Messier'in yıldızsız bulutsu sandığı şey, en az birkaç yüz milyar yıldızdan oluşmuş dev bir sistemdi. Halton Arp tarafından görüntülenmiş ve Arp 151 olarak "Fışkırmalara sahip gökadalar" kategorisi altında Tuhaf Gökadalar Atlası'na dahil edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Geri ve ileri yönlü hareket</span> Bir astronomik cismin yörünge veya kendi ekseni etrafında, ana cismine göre ters yönde dönüşü

Geri yönlü hareket, genel olarak, astronomik bir nesnenin kütle çekimi altında bulunduğu birincil cismin dönüş yönüne göre tam tersi yönündeki yörünge veya dönme hareketi olarak tanımlanmaktadır. Ayrıca bir nesnenin dönme ekseninin salınımı veya üğrümü gibi diğer hareketleri de tanımlayabilir.

<span class="mw-page-title-main">Süper kütleli kara delik</span>

Süper kütleli kara delikler, kara deliklerin en büyükleridir. Milyarlarca güneş kütlesi büyüklüğünde olabilirler. Çoğunlukla -ya da muhtemelen tüm- galaksiler galaktik merkezlerinde bir süper kütleli kara delik bulundururlar. Samanyolu Galaksisi'nin galaktik merkezindeki süper kütleli kara deliğin Sagittarius A* olduğu düşünülmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Yıldız kaynaklı kara delik</span>

Yıldız kaynaklı kara delik, bir yıldızın kütleçekimsel çöküşüyle oluşan bir kara deliktir. Kütleleri yaklaşık 5 ila birkaç on güneş kütlesi arasında değişir. Bunlar süpernova patlamalarının kalıntılarıdır ve bir tür gama ışını patlaması olarak gözlemlenebilirler. Bu kara deliklere ayrıca çökmüş yıldız (collapsar) olarak da atıfta bulunulur.

<span class="mw-page-title-main">Andrea Ghez</span> Amerikalı gökbilimci

Andrea Mia Ghez, Amerikalı bir gökbilimci ve Los Angeles Kaliforniya Üniversitesi Fizik ve Astronomi Bölümü'nde profesördür. Araştırmaları Samanyolu galaksisinin merkezine odaklanıyor. 2020'de, Nobel Fizik Ödülü'nün yarısını Reinhard Genzel ile paylaşarak Nobel Fizik Ödülü'nü alan dördüncü kadın oldu. Nobel Ödülü, Samanyolu galaktik merkezinde artık genel olarak bir kara delik olarak kabul edilen süper kütleli kompakt bir nesneyi keşfettikleri için Ghez ve Genzel'e verildi.

<span class="mw-page-title-main">Laura Ferrarese</span>

Laura Ferrarese, FRSC, Kanada Ulusal Araştırma Konseyi'nde çalışan bir uzay bilimi araştırmacısıdır. Birincil çalışması, Hubble Uzay Teleskobu ve Kanada-Fransa-Hawaii Teleskobu verileri kullanılarak gerçekleştirildi.

<span class="mw-page-title-main">A-tipi ana kol yıldızı</span> yıldız sınıflandırması

A-tipi ana kol yıldızı veya cüce yıldız, tayf tipi A ve aydınlatma sınıfı V olan ana kol (hidrojen-yakan) yıldızıdır. Bu yıldızlar, güçlü hidrojen Balmer soğurma çizgileri ile tanımlanan bir tayfa sahiptir. Kütleleri Güneş'ten 1,4 ile 2,1 kat daha fazla ve yüzey sıcaklıkları 7.600 ile 10.000 K arasındadır. Yakındaki parlak örnekler; Altair, Sirius A ve Vega'dır. A tipi yıldızların konveksiyon bölgesi yoktur ve bu nedenle manyetik bir dinamo barındırmaları beklenmez. Sonuç olarak, güçlü yıldız rüzgarlarına sahip olmadıklarından X-ışını emisyonu üretme imkanından yoksundurlar.

<span class="mw-page-title-main">Olay Ufku Teleskobu</span> interferometrik teleskop dizisi oluşturma projesi

Olay Ufku Teleskobu, dünyanın dört bir yanındaki radyo teleskopların oluşturduğu büyük bir teleskop dizgesidir. EHT projesi, süper kütleli kara deliği gözlemlemek için yeterli açısal çözünürlüğe sahip birleşik bir dizi oluşturan, Dünya çevresindeki birkaç çok uzun temelli interferometri (VLBI) istasyonundan gelen verileri birleştirir. Projenin gözlemsel hedefleri, Dünya'dan gözlemlenen en büyük açısal çapa sahip iki kara deliği içeriyor: süper dev eliptik galaksinin merkezindeki kara delik Messier 87 ve Samanyolu'nun merkezindeki Sagittarius A*(Sgr A*).

Blanet, doğrudan kara deliklerin yörüngesinde dönen varsayımsal bir ötegezegen sınıfının bir üyesidir.

<span class="mw-page-title-main">S5 0014+81</span>

S5 0014+81, Kral takımyıldızının yüksek deklinasyon bölgesinde, Kuzey Ekvator Kutbu yakınlarında bulunan uzak, kompakt, aşırı parlak ve geniş soğurma çizgisine sahip bir kuasar veya blazardır.

<span class="mw-page-title-main">Gaia BH1</span> Yılancı takımyıldızındaki ikili sistem

Gaia BH1, Yılancı takımyıldızında yaklaşık olarak 1.560 ışık yılı (478 pc) uzaklıkta bulunan G-tipi ana kol yıldız ve büyük olasılıkla yıldız kütleli bir kara delikten oluşan ikili sistemdir. 2022 yılı itibarıyla gök bilimcilerin bir kara delik içerdiğinden makul ölçüde emin oldukları bilinen en yakın sistemdir, onu Gaia BH2 ve A0620-00 takip eder.

1E1740.7-2942 ya da Büyük Yok Edici, gökyüzünde Galaktik merkezin yakınlarında bulunan bir Samanyolu mikrokuasarıdır. Büyük ihtimalle bir kara delik ve bir yoldaş yıldızdan oluşur. Galaktik merkez çevresindeki bölgede en parlak X-ışını kaynaklarından biridir.

Gaia BH2, Erboğa takımyıldızında yaklaşık olarak 3.800 ışık yılı uzaklıkta bulunan bir kırmızı dev ve büyük olasılıkla yıldız kütleli bir kara delikten oluşan ikili sistemdir. 2023 yılı itibarıyla Dünya'ya bilinen en yakın ikinci kara delik sistemidir. Gaia BH2, Gaia DR3 astrometrik verilerinden keşfedilen ikinci kara deliktir ve Gaia DR3 verilerinden tespit edilebilecek tek kara delik ikilileri büyük ihtimalle Gaia BH1 ve BH2'dir.

<span class="mw-page-title-main">En büyük kütleli kara delikler listesi</span> Vikimedya liste maddesi

Bu, şimdiye kadar keşfedilen en büyük kara deliklerin (ve olası adayların) güneş kütlesi birimleri (M☉, M☉ = yaklaşık 2×1030 kg) cinsinden ölçülen, sıralı bir listesidir.

Kara deliklerin bu listesi kütleye göre düzenlenmiştir ; Bu listedeki bazı öğeler, bir kara deliğin etrafında organize olduklarına inanılan galaksiler veya yıldız kümeleridir. Mümkün olan yerlerde Messier ve New General Catalogue (NGC) adları verilmiştir.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.