Saatlerin Litürjisi
Saatlerin Litürjisi (Latince : Liturgia Horarum ) veya İlahî Görev (Latince: Officium Divinum ) veya diğer bir adıyla Opus Dei (Tanrı'nın İşi); kanonik saatleri kapsayan bir dizi Katolik duasıdır. [a] Kendisinden genellikle Latin Kilisesi'nin [b] Katolik dua kitabı olarak da söz edilir. Saatlerin Litürjisi, her günün saatlerini (dua/namaz vakitlerini) belirler ve "günü kutsanmış kılan" bir dua zinciri (dizini) oluşturur.[4] "Saatlerin Litürjileri" terimi, İkinci Vatikan Konsili'nden önce hem Hristiyan Doğu'da hem de Hristiyan Batı'da - özellikle de Latin litürjik ayinlerinde - kanonik saatleri tekrar zikretme uygulamalarına dönük olarak kullanılmıştır.[5] 1971'de Latin Kilisesi tarafından terim resmî ilan edilmiştir.[6] 1971'den önce Latin Kilisesi'nde bu kitabın resmî adı Breviarium Romanum'du ve içeriği de biraz farklıydı. İlk 1568'de basılmış olup 1962 yılına değin içeriğinde farklı farklı değişiklikler yapıldı.
Saatlerin Litürjisi, aynı diğer birçok kanonik saat(te okunanlar) gibi, ilahilerle harmanlanmış mezmurlarları, metinleri, diğer duaları ve ilahileri ve sabit namaz vakitlerinde okunan antifonları içermektedir.[7] Katolik ayiniyle birlikte, Kilise'nin halka açık ayinlerinden birini oluşturur. Batıdaki ve Doğudaki Hristiyanlar (Latin Katolik, Doğu Katolik, Doğu Ortodoks, Oryantal Ortodoks, Doğu Süryani/Asur Kilisesi, Lüterci, Anglikan ve diğer bazı Protestan kiliseleri de dahil olmak üzere ) kanonik saatleri farklı biçimlerde ve farklı adlar altında kutlarlar. İlahî Görev'in ilahisi veya okunması, kutsanmış yaşam içinde duanın temelini oluşturur; bazı manastır veya dilenci tarikatları, Saatlerin Litürjisi ve daha da eski olan Roma Katolik Dua Kitabı'nın kendi tarikatlarına uyacak şekilde takliplerini üretmişlerdir.[2]
İlahî Görev Duası, rahipler ve rahip olmaya niyetlenmiş diyakozlar tarafından okunması zorunlu bir duadır. Zaten diyakoz olan ve diyakoz olarak kalmak isteyenler ise sadece bir bölümünü okumakla mükelleftir.[8][9] Dini kurumların anayasaları, üyelerini genellikle hiç değilse bazı bölümleri kutlamaya ve bazı durumlarda bunu müşterek (korolar hâlinde okuyarak) yapmaya zorlar.[10] Kutsanmış bakireler, kutsama ayini ile birlikte saatlerin litürjilerini kutlama (okuma) görevini üstlenirler.[11] Latin Kilisesi'nin içindeki lâikatlar, "ilahî görevi ya papazlarla, ya kendi aralarında ya da bireysel olarak okumaya teşvik" edilirler. Ancak bunu yapmaları için herhangi bir zorunluluk yoktur. Lâikatlar (yani ruhban sınıfından olmayanlar), kendilerini Saatlerin Litürjisini veya bir bölümünü şahsî bir yeminle dua etmeye mecbur edebilirler.[12]
Roma Ayini'nin Saatlerin Litürjisi Kitabı'nın tümünün şu anki mevcut resmî hâli, 1971'de Latince Liturgia Horarum adıyla basılan ilk dört cilttir. Kısa bir süre sonra kitabın İngilizce ve diğer (yerel) dillerdeki tercümeleri üretildi ve Piskoposlar Konferansı tarafından resmî kabul edildiler. Öncelikle İngiliz Milletler Topluluğu ülkelerindeki Katoliklere ithaf edilmek üzere, 1974'te Kutsal Kitap okumaları için farklı İngilizce İnciller kullanan üç ciltlik İlahî Görev kitabı yayınlandı. Yeni Amerikan İncil'inden Kutsal Yazı okumalarıyla birlikte dört ciltlik Saatlerin Litürjisi Kitabı, 1975'te Amerika Birleşik Devletleri Katolik Piskoposlar Konferansı'nın onay ve tasdikiyle yayınlandı.[13] Ceremonial of Bishops (Piskoposlar Töreni) kitabının 1989 yılındaki İngilizce çevirisi de Saatlerin Litürjisi kitabının 3. bölümüne dahildir ve bu bölümdeki açıklamalar piskoposun önderliğinde yürütülür, uygulamaya geçirilir. Büyük törenlerde edilen akşam duaları gibi.[14]
Kökeni
Roma Ayini'nin Saatlerin Litürjisi Kitabı'nın Genel Emirleri şöyle der: "Tanrı'nın halklarının aleni ve toplu duası(nın yürütülmesi) haklı olarak Kilise'nin ilk vazifelerinden biri kabul edilir. Tâ en başından, vaftiz edilenler 'havarilerin öğrettiklerine, kardeşliğe, ekmeği bölmeye ve dua etmeye sadık kaldılar (Elçilerin İşleri 2:42). Elçilerin İşleri (kitabında yazanlar), birçok kez Hristiyan cemaatinin beraber dua ettiğine şahitlik eder. İlk Kilise'nin şahitliği de, inanan fertlerin de kendilerini belirli saatlerde dua etmeye adadıklarını gösteriyor. Farklı alanlarda yapılan bu uygulama, kısa bir sürede özel zamanlarda ortaklaşa dua etmeye zemin hazırladı."[6]
İlk Hristiyanlar hakikatte Yahudilerin günün veya gecenin belirli saatlerinde dua etme/okuma uygulamasını devam ettiriyorlardı. Mezmurlarda "sabahleyin sana dua ederim",[15] "Gece yarısı kalkıp sana şükrederim";[16] "Sabah, öğlen, akşam kederimden feryat ederim"; "Seni günde yedi kez överim." gibi ifadeler bulunur. Havariler; Yahudilerin günün üçüncü, altıncı ve dokuzuncu saatlerinde ve gece yarısında dua etme âdetlerine uydular (Elçilerin İşleri 10:3, 9; 16:25; vb.) .Bu sebepledir ki, İlk Kilise zamanından beridir yedi sabit namaz vakti uygulaması öğretildi; Havari Gelenekleri'nde Hipolit, Hristiyanlara günde yedi kez "uyanırken, kandil yakılırken ,yatmadan önce, gece yarısında" ve "İsa'nın çile çektiği saatlerle ilişkili olabileceğinden günün 3, 6 ve 9. saatlerinde" dua etmelerini söyledi. ."[17][18][19][20]
O zamanların Hristiyan duası, Yahudilerin duası ile neredeyse aynı unsurlardan oluşmaktaydı. Mezmurların okunması ve zikredilmesi, Eski Ahit'in okunması, daha sonra İncillerin, Elçilerin İşleri'nin, Mektupların ve ilahilerin okumaları da eklendi. Diğer unsurlar ise yüzyıllar boyunca sonradan eklenmiştir.
Not listesi
- ^ The term "canonical hours" can mean either the times of day at which the different parts of the Liturgy of the Hours are to be recited or the prayers said at those times.[1] Other names in Latin liturgical rites for the Liturgy of the Hours include "Diurnal and Nocturnal Office", "Ecclesiastical Office", Cursus ecclesiasticus, or simply cursus.[2]
- ^ A "breviary" can also refer to the book of prayers to be said rather than the liturgy and prayers themselves.[3]
Kaynakça
- ^ "canonical hours". American Heritage Dictionary of the English Language (Fifth bas.). Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. 2011.
- ^ a b Catholic Encyclopedia.
- ^ "breviary". American Heritage Dictionary of the English Language (Fifth bas.). Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. 2011.
- ^ "Liturgy of the Hours". 2 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ocak 2015.
- ^ Br. Sam Joutras, O.S.A. (13 Kasım 2018). "Why We Pray the Liturgy of the Hours". Augustinian Vocations. 18 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2021.
- ^ a b "The General Instruction of the Liturgy of the Hours" (PDF). Congregation for Divine Worship. 1971. 3 Ekim 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2021.
- ^ Encyclopedia of Christian Education (İngilizce). Rowman & Littlefield. 2015. s. 754. ISBN 978-0-8108-8493-9.
The Liturgy of the Hours, also called the Divine Hours or the Divine Office, is the historical Christian practice of fixed times throughout the day for prayer. … By the middle of the third century, Christian leaders such as Clement, Origin, Tertullian, and Cyprian made references to the importance of intervals of prayer throughout the day. They based this practice on biblical passages such as Daniel 6, the Markkan references to the hours of the events that took place on the day of Christ's crucifixion, and the Pauline exhortations to pray without ceasing. In the Apostolic Tradition (c. 215), attributed to Hippolytus, believers were exhorted to pray as soon as they rose from their beds and, if possible, to participate in this with the local church. This prayer time became known as matins or lauds. Believers were to further pray at the third, sixth, and ninth hours of the day (the "little hours"); in the evening (vespers); when they went to bed; at midnight; and once again as the cock crowed. These time frames roughly represent what was to become the long-standing Christian tradition of the liturgical horarium.
- ^ "What Should Be Prayed in the Liturgy of the Hours". Eternal Word Television Network. 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2020.
- ^ "Code of Canon Law, canon 276 §2 3º". Vatican.va. 19 Haziran 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2019.
- ^ "Constitution on the Sacred Liturgy". The Holy See – Documents of Vatican II. The Holy See. 4 Aralık 1963. 1 Eylül 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2018.
- ^ "'Instruction Ecclesiae Sponsae Imago' on the 'Ordo virginum', 34". Press.vatican.va. 5 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mart 2022.
- ^ "Catechism of the Catholic Church, 1175". Vatican.va. 20 Ekim 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ocak 2015.
- ^ "Liturgy of the Hours / Divine Office / Breviary". Ewtn.com. 3 Haziran 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2013.
- ^ Catholic Church; International Committee on English in the Liturgy (1989). Ceremonial of Bishops : revised by decree of the Second Vatican Council and published by the authority of Pope John Paul II. Collegeville, Minn.: Liturgical Press. ISBN 0-8146-1818-9. OCLC 20486520. Yazar eksik
|soyadı2=(yardım) - ^ Together in Prayer: Learning to Love the Liturgy of the Hours. Wipf and Stock Publishers. 2004. s. 71. ISBN 978-1-59244-626-1. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Daily Prayer in Christian Spain. SPCK. 2000. ISBN 978-0-281-05328-5. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Origen (İngilizce). Wipf and Stock Publishers. 2016. s. 29. ISBN 978-1-4982-9023-4.
Peterson quotes a passage from the Acts of Hipparchus and Philotheus: "In Hipparchus's house there was a specially decorated room and a cross was painted on the east wall of it. There before the image of the cross, they used to pray seven times a day … with their faces turned to the east." It is easy to see the importance of this passage when you compare it with what Origen says. The custom of turning towards the rising sun when praying had been replaced by the habit of turning towards the east wall. This we find in Origen. From the other passage we see that a cross had been painted on the wall to show which was the east. Hence the origin of the practice of hanging crucifixes on the walls of the private rooms in Christian houses. We know too that signs were put up in the Jewish synagogues to show the direction of Jerusalem, because the Jews turned that way when they said their prayers. The question of the proper way to face for prayer has always been of great importance in the East. It is worth remembering that Mohammedans pray with their faces turned towards Mecca and that one reason for the condemnation of Al Hallaj, the Mohammedan martyr, was that he refused to conform to this practice.
- ^ Henry Chadwick (1993). The Early Church (İngilizce). Penguin. ISBN 978-1-101-16042-8.
Hippolytus in the Apostolic Tradition directed that Christians should pray seven times a day - on rising, at the lighting of the evening lamp, at bedtime, at midnight, and also, if at home, at the third, sixth and ninth hours of the day, being hours associated with Christ's Passion. Prayers at the third, sixth, and ninth hours are similarly mentioned by Tertullian, Cyprian, Clement of Alexandria and Origen, and must have been very widely practised. These prayers were commonly associated with private Bible reading in the family.
Yazar eksik|soyadı1=(yardım) - ^ The Syriac Version of the Old Testament (İngilizce). Cambridge University Press. 7 Temmuz 2005. ISBN 978-0-521-01746-6.
Clement of Alexandria noted that "some fix hours for prayer, such as the third, sixth and ninth" (Stromata 7:7). Tertullian commends these hours, because of their importance (see below) in the New Testament and because their number recalls the Trinity (De Oratione 25). These hours indeed appear as designated for prayer from the earliest days of the church. Peter prayed at the sixth hour, i.e. at noon (Acts 10:9). The ninth hour is called the "hour of prayer" (Acts 3:1). This was the hour when Cornelius prayed even as a "God-fearer" attached to the Jewish community, i.e. before his conversion to Christianity. it was also the hour of Jesus' final prayer (Matt. 27:46, Mark 15:34, Luke 22:44-46).
- ^ The Early Church: History and Memory (İngilizce). A&C Black. 17 Şubat 2010. s. 135. ISBN 978-0-567-16561-9.
Not only the content of early Christian prayer was rooted in Jewish tradition; its daily structure too initially followed a Jewish pattern, with prayer times in the early morning, at noon and in the evening. Later (in the course of the second century), this pattern combined with another one; namely prayer times in the evening, at midnight and in the morning. As a result seven 'hours of prayer' emerged, which later became the monastic 'hours' and are still treated as 'standard' prayer times in many churches today. They are roughly equivalent to midnight, 6 a.m., 9 a.m., noon, 3 p.m., 6 p.m. and 9 p.m. Prayer positions included prostration, kneeling and standing. … Crosses made of wood or stone, or painted on walls or laid out as mosaics, were also in use, at first not directly as objections of veneration but in order to 'orientate' the direction of prayer (i.e. towards the east, Latin oriens).
