İçeriğe atla

Ruhbani kaynak

Ruhbani kaynak (P) (veya Ruhbani metin, Priestly source), Belgesel hipotez'e göre Tora'yı oluşturan dört kaynaktan biri olup Wellhausen formülasyonuna göre kaynakların sonuncusudur. Harun rahiplerinin bir ürünü olup rahiplerin karakteristik özellikleri, nüfus ve soyağaçlarıyla ilgili bilgiler sunar.[1] Babil Sürgünü süresince ve sonrasındaki (M.Ö. 550-400) durumları anlattığından Tora'nın M.Ö. 400 civarından derlendiği düşünülmektedir.[1]

Ruhbani metnin doğası

Levililer kitabının büyük bir kısmını oluşturduğu, Yahvist (J) ve Elohist (E) metinlerdeki hikâyelere paralel hikâyeleri olduğundan proto-Tora olan JE-D'ye eklendiği düşünülmektedir.

P, Harun ruhban sınıfının pozisyonu üzerine vurgu yapıp Musa Tanrı adına bir şey yaptığı zaman yanında her zaman Harun'un olduğunu anlatır. Ruhbani kaynağa göre Tanrı mucizelerini Musa'dan ziyade Harun'un kadrosu üzerinden gerçekleştirir. P, Musa'nın Tanrı ile yakınlaşıp ondan emirleri alıp geri döndüğünde çok değiştiğini ve yüzüne bile bakılamadığını anlatıp Musa'nın liderlik vasfını küçümsemektedir. Birinci asırdan Rönesans'a kadar bir İbrani kelimesinin yanlış okunması sebebiyle Musa'nın değişiminde boynuzları çıktığı intibası yaratıldı.[2]

Gayri-Harun ruhban sınıfını küçümsemek için, J (veya E)'de de adları geçen Nadav ve Avihu'nun Musa tarafından Tanrı ile görüşmeye gittiğinde yanına alındığını anlatır.[3] P, ilginç bir şekilde, bu ikisinin Tanrı'ya garip ateş sundukları için Tanrı tarafından yok edildiklerini de yazar.

P, tekrarlayan listeleri, uzun, sıkıcı, hikâyeleri bölerek, soğuk ve duygusuz açıklamalarla ve edebi standarttan yoksun bir şekilde kullanmaktadır. P, Tanrı'nın ismi olarak Elohim ve El Şaday isimlerini kullanıp onu Elohist'in aksine soyut ve uzak gösterir. Tanrı'nın insanlarla iletişimi ruhban sınıfı aracılığıyla gerçekleşmektedir. P, Tanrı'nın adil oluşunun yanı sıra acımasız olduğunu, kurallar yıkıldığı zaman beklenmedik sert cezalar verdiğini, sırf şikayet ettikleri için 12,000 kişiyi salgınla aniden yok ettiğini anlatır. P, çoğu uzmanca zarafetsiz ve tanısal karakteristli olarak görülür.

P'ye klasik olarak atfedilen merkezi metinler şunları içerir:[4]

KonuBölüm ve Ayetler
Eski tarih
YaratılışBaşlangıç 1:1–2:4a
Soy kütüğü Adem'den Nuh'a kadarBaşlangıç 5:1–32*
TufanBaşlangıç 6:9 – 9:17*
Milletler TablosuBaşlangıç 10:1–7*, 20, 22, 31
Soy kütüğüBaşlangıç 11:10–27, 31*
Ataların tarihi
İbrahimBaşlangıç 12:4b, 5; 13:6, 11b, 12abα
İbrahim'le kesilen ahitBaşlangıç 17*
Sara'nın gömülmesiBaşlangıç 23*
Esav'ın evlilikleri ve Yakup'un düğünüBaşlangıç 26:34; 27:46 – 28:9; 29:24, 28b, 29
Yakup'un rüyasıBaşlangıç 35:9–13a, 15
Yusuf ve Yakup Mısır'daBaşlangıç 41:46a; 46:6
Çıkış, çöl, Sina dağı
İsrail'in Mısır'daki sömürülmesiÇıkış 1:1–7*, 13; 2:23–25
Musa'nın tayiniÇıkış 6:2–12
On belaÇıkış 7:8–12, 19–22*; 8:1–3, 11*, 12–15; 9:8–12; 12:1–20*, 28, 40
KızıldenizÇıkış 14*
Man ve SebtÇıkış 16*
Kutsal çadırın dikilmesiÇıkış 24:15–29, 46*; 39:32, 43; 40:17, 33–35*
Çadırdaki tapınmanın başlangıcıLevioğulları 8*
Çöl ve vadedilen diyar
GözleyicilerSayılar 13*
Musa'nın ve Harun'un hatasıSayılar 20:1–13*
Harun'un ölümüSayılar 20:22–29*
Musa'nın ölümünün ilan edilmesiKanunun Tekrarı 32:48–52*
Musa'nın ölümüKanunun Tekrarı 34:1*, 7–9*
* Bahsi geçen pasajlarda her ayet "P"ye yüklenemez.

JE ile karşılaştırma

Ruhbani kaynak, JE hikâyelerini takip etmektedir fakat gözle görülür bir şekilde kısadırlar. Fakat, JE kaynağındaki Yehuda Krallığı veya kahramanlarıyla direkt bağı olmayan hikâyelerin çoğu kesintiye uğramıştır. Sodom ve Gomora dışındaki düzlüklerde geçen ve Lut ile ilgili hikâyeler, Esav ve Edom hikâyeleri, İsrail Krallığı kahramanları ve Yusuf ile ilgili hikâyeler yer almamaktadır.

Tanrı'yla direkt temasa geçilen ve Harun ruhban sınıfının aracılığı eklenmeyen hikâyeler de, bu zaman diliminde Harun olmadığı için, konu dışı bırakılmıştır. Bu sebeple, Eden, Habil ve Kabil, Nefilim, Babil, Yakup'un Tanrı ile güreşi, İshak'ın neredeyse kurban edilişi, Balaam ve onun konuşan eşeği hikâyeleri bu kaynakta yer almamaktadır. Kudüs'le ilgili olmayan dini hikâyeler de kesintiye uğramıştır; örneğin, Nehuştan, Beerşeba ve Galead bu kaynakta mevcut değildir. Ruhbani kaynaktaki hikâyelerle çelişen Levililerin kanunlarına da yer verilmemiştir, bu sebeple Dina tecavüzü hikâyesinde bir Yahudi'nin Yahudi olmayanla evlenmesi için tek gerekli şartın sünnet edilmiş olması hikâyesi konu dışı bırakılmıştır.

P, Harun yanlısı bir kaynak olduğundan onları kötü gösteren altın buzağı ve Karbeyaz Meryem hikâyeleri bu kaynağa eklenmemiştir. Hatta, Harun'a bağlı olmayan ruhban sınıfları, liderleri olarak Musa'yı gördükleri için, Musa'nın tek başına bir ilahi gücü olduğuna dair öyküler yer almamaktadır. Bu tavırdan yola çıkarak, sazlıklarda rol alması, sürgüne gitmesi, bir otorite işareti olan kensidine ilahi kudret bahşedilmesi, yanan çalı'da Tanrı'yla konuşması gibi hikâyeler basitleştirilip sıradan biri olan Musa'nın Tanrı tarafından seçildiği ve onu işlerini Harun'un yaptığı anlatılır. P'de çölde kayadan su çıkaran, Kızıldeniz'i ikiye bölen, Mısır'a On Bela'yı getiren Harun olarak gösterilmesine rağmen bu kişi JE'de Musa'dır.

Ruhbani kaynakta hikâyeler kısa kesilmiş, yüklüce kanunlar sıralanmış, dini nesneler tanımlanmış, sayılar ve soyağaçları basite indirgenmiştir. Görkemin kaybolması ve kolay okunabilmesinin sebebi, ruhban sınıfının edebi yetenekten yoksun olmasıdır; fakat, konu Harun olunca onunla ilgili hikâyelerde sürpriz bir şekilde edebi şıklık söz konusudur.

Bu kaynak, Leviler ile ilgili birkaç bilgi sunup onların haklarını tanımlamıştır. Levilerin görev atamaları Harun ruhban sınıfının çıkarlarına uygun olarak belirlenip, Kenan topraklarındaki dağılımda, Yahvist ve Elohist kaynaklarda yer almamasına rağmen, bazı şehirler sonsuza dek onlara verilmiştir. Ruhbani kaynakta Makpela Mağarası ile ilgili hikâyenin politik sebebi tam olarak bilinmemektedir; kimine göre bu topraklarda kimin hak sahibi olduğunu anlatırken kimine göre ölü gömmenin en doğru şekli mağarada olmasını göstermesidir.

Ruhbani metnin tarihi

P'nin, Belgesel hipoteze göre İkinci İsrail Krallığı'nin yıkılmasından sonra yazıldığı düşünülmektedir.

İlk teorilere göre, ne P'nin peygamberlerden bahsediyor olmaları ne de peygamberlerin P'deki pasajları kullanmaları gözükmediği için Babil Sürgünü'nden sonra yazıldığı farz edilmekteydi. Yine ilk teorilere göre tapınaklarla ilgili ayetler ruhban sınıfını desteklemekteydi. Bu sırada dinin merkezileşmiş olduğu düşünülür.

Fakat DH'nin son versiyonlarına göre bu teori gözden düşmüştür; P'nin peygamberlerden bahsetmiyor olmalarının sebebi ruhban sınıfının Tanrı ile kul arasında aracı olduğunu göstermek istemesidir; ayrıca Babil Sürgünü sonrası peygamberlerden (örneğin, Hezekiel) bahsettiğini belirtir.[5]

P, JE'ye kıyasla daha yeni bir İbraniceyle yazılmıştır, bu sebeple P'nin JE'yi daha önceden gördüğü ve hikâyelerini buna paralel olarak sunduğu teorinin bir parçasıdır. JE antik İsrail'in düşüşüyle bağdaştırıldığından P, M.Ö. 722'den sonra yazılmış olmalıdır. Antik İsrail'in yıkılışından sürgüne kadar geçen 200 yıllık gibi bir sürede P hazırlanmaya başlanmış olabilir. Israel Finkelstein'a göre,[6] J Hezekiya zamanından yazıldı sonradan JE oluşturuldu, dolayısıyla P'nin hazırlanması için az zaman kalmıştı. Yeremya'nın "yanlış Tora"yı küçük düşürmesinin sebebi Harunsal kaynakların, Şilosal kaynakların kahramanı Musa'yı küçük düşürmeye çalışmasından kaynaklandığı, bu sebeple P'nin Yoşiya zamanında bağımsız bir metin olarak var olduğu düşünülür.

Ruhbani metnin kökeni

Kral Hezekiya dini reformlar gerçekleştirdi, dini Kudüs Tapınağını baz alarak merkezileştirdi. Hezekiya, yüksek yerleri (Kudüs dışındaki dini merkezleri) ve Nehuştan gibi Tapınağa bağlı olmayan dini nesneleri elimine etti.

DH'ye göre, JE, Hezekiya hükümdarlığındaki reformlardan sonra Harun rahiplerinin dikkatine sunuldu. JE'de Harun'u küçük gösteren altın buzağı hikayesi yer almaktaydı. Ayrıca, Tanrı'nın bağışlayan ve rahipler dışında diğer kişilerin aracılığıyla hareket ettiğini gösteren hikayeler barındırmaktaydı. Bundan öte, birçok dini yeri destekleyip Nehuştan hikayesini anlatıyordu. JE, M.Ö. 722'den beri tedavüldeydi.

DH'ye göre rahipler JE'yi, reformlara ve Harunsal ideallere uygun olarak tekrar yazmayı tercih ettiler. Bunun sonucu olarak P, JE'nin ardından gelip hikayeleri tekrarladı ve "yeni din"e uymayan "altın buzağı" gibi hikâyeleri çıkardı. P yazarı ayrıca Harun ruhban sınıfının ve Kral Hezekiya'nın menfaatine uygun kurallar ekledi. P'de eklenen orijinal kodlara Kutsal kod, JE'de bulunan kodlara ise Ahit kodu denilmektedir.

Değişken hikayeler

Tanrı'nın kişisel olarak hareket ettiği veya mistik bitki ve nesnelerin bulunduğu hikâyeler Tanrı'yı uzaklaştırarak tekrar yazıldı veya hepten çıkarıldı. Tanrı'nın kullandığı, konuşan hayvan veya (Musa dahil) Harun dışı aracılar değiştirilerek bu hikâyelere Harun eklendi.

Harun ruhban sınıfına yargı yetkisi vermek için bazı hikâyeler değiştirildi. Örneğin Sayılar 16'da Musa'ya yapılan ayaklanma, Leviler tarafından Harun rahiplerin karşı yapılan ayaklanma olarak gösterildi.

Bazı hikâyelerin düzenlenebilmesi için değişiklikler yapıldı. Örneğin, Yeşu'nun geçerli bir lider olduğunu gösterebilmek için 12 Casus olayında Yeşu'nun Kaleb ile aynı fikirde olduğu gösterildi; çünkü altın buzağı hikâyesinde bu külte yenik düşmeyen tek kişini Yeşu olması ve sadece rahiplerin koruduğunu gösteren P kaynağında Yeşu'nun tapınağın koruyucusu olduğu hikâyeleri bu kaynaktan çıkarılmıştı.

Bazı hikâyeler ise hiç yoktan P tarafından yaratıldı; örneğin, bir Harun şehri olan Hebron'a ehemmiyet verebilmek için bu şehirde bulunan Makpela Mağarası ile ilgili hikâye eklendi.

Eklenen maddeler

Harun ruhban sınıfında P kaynağı elden ele dolaştığı sırada bazı yazarlar[7] başta kanunlar olmak üzere yeni maddeler ekledi. P'nin orijinal versiyonuna Grundschrift (Pg) denmesine rağmen değişikliğe uğradıktan sonraki versiyonlarına verilmiş bir isim yoktur.

P tarafından yapılan belli başlı değişiklikler şunlardır:

  • Ruhbani kod, Kutsal kod'a eklenen yeni yasalar
  • Levi ailelerinin görev yetkileri (Sayılar 3:5-10 ?)
  • İsrailoğulları ile ilgili üç seri nüfus bilgisi (Sayılar 1,2,26), bu üçü de farklı yazarlar tarafından eklendi
  • Buhur altarının yaratılışıyla ilgili bilgiler (Çıkış 30-31) ve dini nesnelerin yapılmasıyla ilgili bilgiler (Çıkış 35-40)
  • Kullanılmayan buhurluklardan tunç tepsi yaratılışı (Sayılar 16:16-17 ve 16:36-40)
  • Altar sunuları (7:89 hariç Sayılar 7)
  • Midyan ganimetlerinin listesi (Sayılar 31 ve 25:16-17)
  • Kenan topraklarının sınırlarıyla ilgili bilgiler (Sayılar 34:1-15)

P ürününe yanıt

Yeremya, Kral Yoşiya zamanında yaşamış Şilo ruhban sınıfı kökenli bir peygamberdir. Yeremya, P'ye muhalif olmuş JE'yi desteklemiştir. Bir keresinde Yeremya (Yeremya 8:8'e göre) şöyle demiştir:

Nasıl, biz bilge kişileriz, RAB'bin Yasası bizdedir, diyebiliyorsunuz? İşte, bilginlerin yalancı kalemi Yasayı yalana çevirmiş.

Birçok DH destekçisi Yeremya'nın Haruncuların ürünü olan Ruhbani kaynaktan bahsettiğini düşünmektedir.

Tarihler kitaplarının yazarları büyük ölçüde Ruhbani kaynaktan etkilenmiştir.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ a b Harris, Stephen L., Understanding the Bible. Palo Alto: Mayfield. 1985.
  2. ^ See Moses for details). Michelangelo's Moses is one example of this image.
  3. ^ Childs, Brevard S. "The Book of Exodus," in The Old Testament Library, Philadelphia:Westminster Press, 1974, 501. Wellhausen recognized that this passage contained Elohistic elements, though he did not believe that the passage could be attributed to the original E. Cf. Vriezen, Th.C. "The Exegesis of Exodus XXIV 9–11," in Oudtestamentische Studiën, Leiden, Netherlands:Brill, 1972, 17:104.
  4. ^ Vgl. Hans-Christoph Schmitt, Arbeitsbuch zum Alten Testament, Göttingen 2005, S. 191 f
  5. ^ pp. 188–206, Friedman, Richard Elliott. Who Wrote the Bible? (2nd edition, 1997) HarperSanFrancisco. ISBN 0-06-063036-3
  6. ^ Finkelstein, Israel and Silberman, Niel Asher (2001), "The Bible Unearthed"
  7. ^ "Arşivlenmiş kopya". 11 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2011. 

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Tevrat</span> Tanahın ilk beş kitabı

Tevrat, İbrani Kutsal Kitabı'nın ilk beş kitabının, yani Tekvin, Çıkış, Levililer, Sayılar ve Tesniye kitaplarının derlemesidir.

<span class="mw-page-title-main">Leviler</span> Antik kabile

Yahudilik geleneğine göre Levi kabilesi İsrailoğullarından Levi'nin soyundan gelenlere denir. İsrailoğulları Yeşu önderliğinde Kenan topraklarına girdiği zaman Levi kabilesine yönetmesi için toprak verilmedi, onun yerine şehirler takdis edildi çünkü "onların mirası İsrail'in Tanrısı Rab'bin kendisidir". Levi kabilesinin diğer İsrail kabileleri adına yaptıkları dini ve bazı politik görevleri vardı bunun karşılığında ise kendilerine Maaser Rişon ya da Levi vergisi denen aşar vergisi ödeniyordu.

<span class="mw-page-title-main">Yoşiyahu</span>

Yoşiyahu büyük reformlar yapan Yehuda kralıydı. Tarihçiler tarafından, kendi zamanına denk gelen Deotronomik reformlar döneminde dini yazıtlar yazdırdığı veya bulduğuna inanılır.

<span class="mw-page-title-main">Belgesel hipotez</span> Tevratın temellerini ve yapısını açıklayan hipotez

Belgesel hipotez veya Wellhausen hipotezi; Tevrat'ın, yani Musa'nın beş kitabının, birbirlerinden bağımsız, paralel ve tam hikâyelerden oluştuğunu ve redaktörler (düzenleyiciler) tarafından bir dizi düzenlemelerden geçtikten sonra son hâlini aldığını iddia eden hipotez. 1870'lerde geliştirilen hipotez Yahvist, Elohist, Tesniyeci ve Ruhbani kaynak olarak sınıflandırılan Kutsal Kitap Yazarlarının, çok tanrılı dinlerden gelen hikâyeleri düzenlemekten sorumlu olduğunu ifade eder ve metinlerdeki monoteist-politeist tutarsızlıkları bu durumun yansıması olarak değerlendirir.

JE, Belgesel hipotez'e göre, Tora'nın oluşmasında rol oynayan ara kaynaktır. Redaktörlerin elinden geçen Yahvist (J) ve Elohist (E) kaynakların birleşmesinden oluşmuştur. Hipoteze göre, J MÖ 950'lerde ve E MÖ 850'lerde derlenmiş olup JE olarak MÖ 750'lerde birleştirilmiştir. JE'nin Tora halini alması MÖ 400'leri bulur.

Tesniyeci kaynak ya da kısaca D, Belgesel hipotez (BH)'e göre Tora'yı oluşturan dört kaynaktan biridir. Bu kaynak, Tora'da Tesniye kitabıyla sınırlıdır fakat benzer tema ve dil Tanah'ın Yeşu, Hakimler, Samuel ve Krallar kitaplarında da kullanılmaktadır. Bu adı geçen kitaplar dizisi din bilimadamlarınca Tesniyesel tarih olarak adlandırılır.

Tora Redaktörü (R), Belgesel hipotez (DH)'e göre, Tora'nın kuramsal kaynakları olan Tesniyeci (D), Ruhbani (P) kaynaklarını ve Yahvist (J) ile Elohist (E) kaynaklarının birleşiminden oluşan JE ara kaynağını düzenleyip bir araya getirip Tora'yı yaratan figürdür.

Yahvist ya da kısaca J, Belgesel hipotez (DH)'e göre Tora'yı oluşturan dört ana kaynaktan biridir. Kaynakların en eskisi olup Tekvinin yarısına yakınını, Çıkış'ın ilk yarısını ve Sayıların bazı kısımlarını oluşturur. J'de Tanrı insansı olarak anlatılıp ismi Yahweh (Yehova)'dir; Yehuda Krallığı'na ve bu krallıktaki insanların tarihine özel bir ilgi duymaktadır. J'nin ~MÖ 950'de derlendiğine ve ~MÖ 400'de Tora ile birleştirildiğine inanılır.

Elohist (E), belgesel hipotezde anlatılan Tora'nın dört kaynağından biridir. Kaynağın ismi Tanrı için kullanılan Elohim'den gelir. Tanrı, Yahvist (J) kaynağa kıyasla daha az insansıdır.

Nesiller Kitabı, Belgesel hipoteze göre, redaktör tarafından JE kaynağıyla Ruhbani kaynağın birleştirilmesinde kullanıldığı düşünülen metindir. Bu metin şu anda mevcut değilken bazı kısımları Tevrat'ın içinde varlığını sürdürmektedir. Kaynaklar arası bağlaç olarak kullanılan bu eser parçalı bir şekilde dağınık bir halde Tevrat'ta yer almaktadır. Bu metnin diğer kaynaklardan bağımsız metin olduğunu ilk ortaya atan kişi Frank Moore Cross'tur.

Ahit Kodu veya Ahit Kitabı, Çıkış 20:19 - 23:33 arasında görünen metine akademisyenler tarafından verilen isimdir. Tevratsal açıdan, bu metin Sina Dağı'nda Tanrı tarafından Musa'ya verilen ikinci kanun kodlarıdır. Bu yasal metin küçük olmasına rağmen Tevrat'taki mitsvaların önemli bir bölümünü oluşturmaktadır, dolayısıyla Yahudi Kanunu'nun kaynağıdır.

Ayin Dekalogu Çıkış 34:11-26 'da verilen emirlerin listesidir. Johann Wolfgang von Goethe'nin teklifini benimseyen yüksek eleştiri ekolünden din bilimciler, On Emir olarak da bilinen Çıkış 20:2-17 ve Tesniye 5:6-21 'deki "Etik" veya "Ahlaki Dekalog" ile kıyaslamaktadır. İnanışa göre, Ahit'teki din "ayinsel"den "etik"e doğru evrim geçirmiştir ve metinde ters gözükse dahi "Ayin Dekalogu" "Etik Dekalog"dan önce yazılmıştır. Diğer din bilimciler, Çıkış 34'teki ayetleri "küçük Ahit kodu" olarak adlandırmaktadır; düşünüşe göre küçük Ahit kodu, On Emir ile aynı zamanlarda yazılmış olup ya İsrail dininin farklı bir fonksyonuna hizmet ediyordu ya da Antik Yakın Doğu dini metinlerinden etkilenilmişti.

<span class="mw-page-title-main">Altın buzağı</span> Eski Ahitte bahsi geçen bir put

Altın buzağı, Eski Ahit'e göre, Musa Sina Dağı'na çıktığında isyan başlatan İsrailoğullarını memnun etmek için Samiri tarafından yapılmış bir puttur. Buzağı, Mısır'ın Tanrısının fizikselleştirilmiş haliydi, dolayısıyla hem puta tapıldığından hem de Tanrı görselleştirildiğinden çifte hata yapılmıştır. Çıkış 32:7-14 RAB Musa'ya, “Aşağı in” dedi, “Mısır'dan çıkardığın halkın baştan çıktı. Buyurduğum yoldan hemen saptılar. Kendilerine dökme bir buzağı yaparak önünde tapındılar, kurban kestiler. ‘Ey İsrailliler, sizi Mısır'dan çıkaran ilahınız budur!’ dediler.”RAB Musa'ya, “Bu halkın ne inatçı olduğunu biliyorum” dedi, “Şimdi bana engel olma, bırak öfkem alevlensin, onları yok edeyim. Sonra seni büyük bir ulus yapacağım.”Musa Tanrısı RAB'be yalvardı: “Ya RAB, niçin kendi halkına karşı öfken alevlensin? Onları Mısır'dan büyük kudretinle, güçlü elinle çıkardın. Neden Mısırlılar, ‘Tanrı kötü amaçla, dağlarda öldürmek, yeryüzünden silmek için onları Mısır'dan çıkardı’ desinler? Öfkelenme, vazgeç halkına yapacağın kötülükten.Kulların İbrahim'i, İshak'ı, İsrail'i anımsa. Onlara kendi üzerine ant içtin, ‘Soyunuzu gökteki yıldızlar kadar çoğaltacağım. Söz verdiğim bu ülkenin tümünü soyunuza vereceğim. Sonsuza dek onlara miras olacak’ dedin.” Böylece RAB halkına yapacağını söylediği kötülükten vazgeçti.

<span class="mw-page-title-main">Nehuştan</span>

Nehuştan, Eski Ahit'te bir asa üzerine dolanmış pirinçten yapılmış yılanın betimlendiği kutsal bir nesnedir. Kral Hezekiya'nın ikonoklastik reformları sonucu Nehuştan isimli tunç yılan parçalandı; Musa metinlerinde bu isim kullanılmasa bile, "Hezekiya buna Nehuştan dedi". Tevrat'taki Ruhbani kaynak, Musa'nın İsrailoğulları'ndaki yılan ısırıklarını 'ateşli yılan' ile tedavi ettiğini belirtir. Buna Nehuştan ismi verilişi Hezekiya döneminden öncesine rastlamaz.

<span class="mw-page-title-main">Levi (Yakub'un oğlu)</span> Eski Ahit karakteri

Levi, Tekvin'e göre, Yakup ile Lea'nın üçüncü oğlu ve Levi kabilesinin kurucusudur; fakat Arthur Peake'in iddiasına göre, kabilenin diğer İsrail kabilelerine bağlılığını göstermek için sonradan eklenmiştir. Bazı dini ve siyasi ayrıcalıklar Levilere verilmişti ve Tevrat'ın ilk kaynakları olan Yahvist ve Elohist'e göre Levi rahip demek olup bir soyla ilgisi yoktur; bunun bir soy olarak gösterilmesi Ruhbani kaynağa ve Musa'nın kutsamasına rastlar; bunun amacı ruhban sınıfını farklı bir köke dayandırma çabasıdır.

Miryam veya Meryem Amram ile Yochebed'in kızı ve Musa ile Harun'un ablasıdır. Adından ilk defa Tevrat'ın Çıkış kitabında bahsedilir.

Yeşu Kitabı, Eski Ahit'in ve Tanah'ın altıncı kitabıdır. 24 konu başlığı içeren kitapta Kenan topraklarına giriş, Yeşu önderliğinde toprakların fethi ve paylaşımı ve bu topraklarda Tanrı'ya yapılan hizmet anlatılır.

<span class="mw-page-title-main">Hezekiel Kitabı</span> İbrani Kutsal Kitabının (Eski Ahit) bir parçası olan Büyük Peygamberlerin dördüncü bölümü

Hezekiel kitabı, Tanah'taki Son Peygamberlerin üçüncü kitabı olup Yeşaya ile Yeremya kitaplarından sonra ve On iki küçük peygamber kitaplarından önce gelir. Bu sıralama Hristiyanlık'taki Eski Ahit'ten biraz farklıdır. İsmini, görümlerinin kaydedildiği, MÖ 6. yüzyılda yaşamış rahip ve peygamber Hezekiel'den alır.

Zekeriya kitabı, Tanah ve Kutsal Kitap'taki oniki küçük peygamber kitaplarından sondan bir öncekidir ve peygamber Zekeriya'ya dayandırılmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Harun'un Asası</span>

Harun'un Asası, Tevrat'ta Musa'nın kardeşi olan Harun'un taşıdığı bir bastondur. Mukaddes Kitap, Musa'nın asasıyla birlikte Harun'un asasına, Çıkış'tan önce gelen Mısır Belaları sırasında nasıl mucizevi bir güç verildiğini anlatır. İncil'in asanın gücünden bahsettiği iki durum vardır.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.