İçeriğe atla

Romulus (uydu)

Romulus
(87) Sylvia'nın adaptif optik gözlemleri, iki uydusu Remus ve Romulus'u gösteriyor.
Keşif[1]
Keşfeden
Keşif tarihi18 Şubat 2001
Adlandırmalar
MPC belirtmesiSylvia I
Telaffuz/ˈrɒmjʊləs/
Adın kaynağı
Romulus
Alternatif adlar
  • (87) Sylvia I Romulus
  • S/2001 (87) 1
Main belt (Cybele)
SıfatlarRomulian,[2] -ean[3] /rɒˈmjuːliən/
Yörünge özellikleri[4]
Dönem 1 September 2004 (JD 1795812.5)
Yarı büyük eksen
1351,35±0,1 km
Dış merkezlik0,0069±0,0037
3,6496+0,025
-0,024
 g
27.0 m/s
167°±23°
Eğiklik1,7°±1,0°
(Sylvia'nın ekvatoruna göre)
93,17°±1,85°
175°±23°
Doğal uydusu87 Sylvia
Fiziksel özellikler
10.7[5]
Boyutlar10,8±5,6 km[4]
Kütle9,319+20,7
-8,3
×1014 kg
[4]
~ 4.79935 m/s (tahmini)

Romulus, ana kuşak asteroidi 87 Sylvia'nın dış ve daha büyük uydusudur. Asteroit etrafında neredeyse dairesel ve ekvatora yakın bir yörüngeyi takip eder. Bu bağlamda diğer 87 Sylvia uydusu Remus ile benzerdir.

Romulus, Şubat 2001'de Michael E. Brown ve Jean-Luc Margot tarafından Keck II teleskopundan keşfedildi. (87) Sylvia I Romulus adını almadan önce S/2001 (87) 1 olarak biliniyordu. Uydu adını bir kurt tarafından yetiştirilen Rhea Silvia'nın ikizlerinden biri olan Roma'nın mitolojik kurucusu Romulus'tan almıştır.

87 Sylvia'nın yoğunluğu düşüktür, bu da onun ana gövdesi ile başka bir asteroit arasındaki çarpışmadan kaynaklanan enkazın yerçekimsel olarak yeniden birikmesi sonucu oluşan bir moloz yığını olduğunu göstermektedir. Bu nedenle, Sylvia'nın ikinci uyduları olan Romulus ve Remus'un, aynı çarpışmanın etkisiyle oluşan enkazdan, enkazından ana gövdenin etrafında yörüngede biriken daha küçük moloz yığınları olması muhtemeldir. Bu durumda albedo ve yoğunluklarının Sylvia'nınkine benzer olması beklenir.[5]

Romulus'un yörüngesinin oldukça kararlı olması bekleniyor. Uydunun yörüngesi Sylvia'nın Hill küresinin çok içinde (Sylvia'nın Hill yarıçapının yaklaşık 1 / 50'si) ama aynı zamanda senkron yörüngenin çok dışındadır.[5]

Romulus'un yüzeyinden, Sylvia 16° × 10° açısal bir bölge kaplarken, Remus'un görünen boyutu 0.62° ile 0.19° arasında değişiyor (karşılaştırma için Dünya'nın Ayı yaklaşık 0.5 ° görünür boyuta sahiptir).

Kaynakça

  1. ^ IAUC 7588 7 Mayıs 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., announcing the discovery of S/2001 (87) 1
  2. ^ Clark (1919) History of Roman private law, v. 3
  3. ^ Rodríguez-Adrados, van Dijk, & Ray (2000) History of the Graeco-Latin Fable
  4. ^ a b c Fang, Julia; Margot, Jean-Luc; Rojo, Patricio (16 Temmuz 2012). "Orbits, Masses, and Evolution of Main Belt Triple (87) Sylvia". The Astronomical Journal. 144 (2). s. 70. arXiv:1206.5755 $2. Bibcode:2012AJ....144...70F. doi:10.1088/0004-6256/144/2/70. 
  5. ^ a b c F. Marchis (2005). "Discovery of the triple asteroidal system 87 Sylvia". Nature. 436 (7052): 822-4. doi:10.1038/nature04018. PMID 16094362. 19 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2020. 

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Charon (uydu)</span> Küçük gezegen Plütonun en büyük doğal uydusu

Charon, cüce gezegen Plüton'un bilinen beş doğal uydusunun en büyüğüdür. Ortalama yarıçapı 606 km (377 mi) olan Charon, Plüton, Eris, Haumea, Makemake ve Gonggong'dan sonra bilinen altıncı büyük Neptün ötesi cisimdir. 1978 yılında James Christy tarafından Washington, DC'deki Amerika Birleşik Devletleri Deniz Gözlemevi'nin Flagstaff İstasyonu'nda (NOFS) çekilen fotoğraf plakaları kullanılarak keşfedildi. Plüton'un diğer uyduları Nix ve Hydra'nın 2005 yılında, Kerberos'un 2011 yılında ve Styx'in ise 2012 yılında keşfinden sonra (134340) Pluto I olarak da tanımlanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Uzay enkazı</span>

Uzay enkazı insanlar tarafından yaratılan ancak artık herhangi bir yararlı amaca hizmet etmeyen Dünya'nın çevresindeki yörüngede bulunan nesneler topluluğudur. Bunun ilk örneği insanların uzaya ilk adımı olan Sputnik I'dir. 4 Ekim 1957'de Sputnik I yörüngeye oturtuldu ve 3 aydan fazla kalmasına rağmen Sputnik I sadece 3 hafta çalıştı ve 2 aydan fazla dünyanın etrafında dolaştı. Bu da onu ilk uzay enkazı yapmış oldu. Bu nesneler harcanan roket kademeleri ve işlevlerini yitirmiş uyduların patlama ve çarpışmalarıyla oluşan tüm parçacıkları içerir. Örneğin 10 Şubat 2009’da kulanım dışı olan bir Rus uydusu aktif bir ABD İridyum ticari uydusu ile çarpışmış ve onu yok etmiştir. Bu kaza sonucunda uzay enkazlarının arasına 2000 parça daha eklenmiş oldu.

<span class="mw-page-title-main">Doğal uydu</span> bir gezegenin yörüngesinde dönen gök cismi

Doğal uydu, en yaygın kullanımıyla, bir gezegenin, cüce gezegenin veya küçük bir Güneş Sistemi cisminin yörüngesinde dönen astronomik bir cisimdir.

<span class="mw-page-title-main">Styx (uydu)</span> Plütonun en küçük doğal uydusu

Styx, Plüton'un en küçük doğal uydusudur. Keşfiyle 11 Temmuz 2012'de açıklanan Styx, New Horizons uzay aracı tarafından Temmuz 2015'te, Plüton ve gezegenin diğer uydularıyla birlikte görüntülenerek tek bir fotoğrafı çekildi. Gezegene en yakın ikinci uydu olup keşfi Temmuz 2011'de açıklanan Kerberos'un ardından gezegenin keşfedilen beşinci uydusudur. En uzun ekseninin uzunluğu yaklaşık 16 km olan Styx'in yörünge periyodu 20,1 gündür.

Resmi olarak küçük gezegen adlandırması, bir küçük gezegene nihai biçiminde verilen bir sayı-isim kombinasyonudur. Bu tür bir adlandırma, her zaman yeterince güvenilir bir yörünge belirlendikten sonra bir cisme atanan öncü numarayı içerir. Resmi adlandırma, ilk gözlemlendiğinde otomatik olarak atanan geçici adlandırmaya dayanır. Daha sonra, resmi adlandırmanın geçici kısmı bir isim ile değiştirilebilir. Hem resmi hem de geçici adlandırmalar, Uluslararası Astronomi Birliği'nin (IAU) bir şubesi olan Küçük Gezegen Merkezi (MPC) tarafından denetlenmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Stephano (uydu)</span> Uranüsün düzensiz uydularından biri

Stephano, Uranüs'ün ters yön yörüngeye sahip düzensiz uydusudur. 18 Temmuz 1999'da Brett J. Gladman, Matthew J. Holman, John J. Kavelaars, Jean-Marc Petit ve Hans Scholl tarafından Hawaii adasındaki Mauna Kea Gözlemevi'nde Kanada-Fransa-Hawaii Teleskobu kullanılarak keşfedildi ve geçici olarak S/1999 U 2 adı verildi. Prospero ve Setebos da aynı anda keşfedilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Harpalyke (uydu)</span>

Harpalyke, Jüpiter'in ters yön yörüngeye sahip düzensiz uydusudur. 2000 yılında Hawaii Üniversitesi'nden Scott S. Sheppard liderliğindeki bir grup astronom tarafından keşfedilmiş ve geçici olarak S/2000 J 5 adı verilmiştir. Ağustos 2003'te, bazı anlatılarda Zeus (Jüpiter) ile de sevgili olan, Clymenus'un ensest kızı Harpalyke'nin adını almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Megaclite (uydu)</span> Jüpiterin düzensiz uydularından biri

Megaclite, Jüpiter'in doğal uydusudur. 2000 yılında Scott S. Sheppard liderliğindeki Hawaii Üniversitesi'nden bir gök bilimci ekibi tarafından keşfedildi ve geçici olarak S/2000 J 8 adı verildi.

<span class="mw-page-title-main">243 Ida</span> Asteroit

243 Ida, asteroit kuşağında Koronis ailesinden bir asteroittir, 29 Eylül 1884 tarihinde Avusturyalı astronom Johann Palisa tarafından keşfedildi. Daha sonraki teleskobik araştırmalar sonucunda Ida S-tipi asteroit olarak kategorilendirilmiştir. 28 Ağustos 1993 tarihinde Jüpiter'e gitmekte olan Galileo uzay aracı Ida'nın fotoğraflarını çekmiştir. Bu, bir uzay aracı tarafından ziyaret edilen ikinci asteroittir ve doğal bir uyduya sahip olduğu tespit edilen ilk asteroittir. Adını Yunan mitolojisindeki bir su perisinden almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Tarvos (uydu)</span>

Tarvos veya Saturn XXI, Satürn'ün doğrusal yönlü bir düzensiz uydusudur. B. J. Gladman ve arkadaşları tarafından 23 Eylül 2000 tarihinde keşfedildi ve geçici olarak S/2000 S 4 adı verildi. Ağustos 2003'te verilen ad, Galya mitolojisinde sırtında üç turna kuşu taşıyan bir boğa tanrısı olarak tasvir edilen Tarvos'tan gelmektedir.

<span class="mw-page-title-main">5261 Eureka</span> Asteroit

5261 Eureka keşfedilen ilk Mars truvalısıdır. David H. Levy ve Henry Holt tarafından 20 Haziran 1990'da Palomar Gözlemevi'nde keşfedilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">121 Hermione</span> Asteroit

Hermione, 1872 yılında keşfedilen çok büyük bir ikili asteroittir. Uzak dış asteroit kuşağındaki Kibele grubunda yörüngededir. Karanlık C spektral tipinde bir asteroit olarak, muhtemelen karbonlu malzemelerden oluşmaktadır. 2002 yılında Hermione'nin yörüngesinde küçük bir uydu bulunmuştur.

<span class="mw-page-title-main">45 Eugenia</span> Asteroit

Eugenia, asteroit kuşağında bulunan büyük bir asteroittir. Etrafında bir ayın döndüğü keşfedilen ilk asteroitlerden biri olarak ünlenmiştir. Aynı zamanda 87 Sylvia'dan sonra keşfedilen ikinci üçlü asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">87 Sylvia</span> Asteroit

Sylvia, en büyük asteroitlerden biridir. Sylvia ailesinin ana gövdesi ve ana asteroit kuşağının ötesinde bulunan Kibele grubunun üyesidir. Sylvia, birden fazla uyduya sahip olduğu bilinen ilk asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">809 Lundia</span> Asteroit

Lundia, ana asteroit kuşağında yer alan Flora asteroit ailesi çevresinde yörüngede dönen küçük, ikili, V-tipi bir asteroittir. Adını İsveç'teki Lund Gözlemevi'nden almıştır.

<span class="mw-page-title-main">İkili asteroit</span>

İkili asteroit, ortak merkez etrafında dönen iki asteroitden oluşan bir sistemdir. İlk olarak, 243 Ida'nın ikili yapısı 1993 yılında Galileo uzay aracının asteroidin yakınından geçmesiyle keşfedilmiştir. O zamandan beri çok sayıda ikili ve birkaç üçlü asteroit sistemi tespit edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Küçük gezegen uydusu</span>

Küçük gezegen uydusu, bir küçük gezegenin doğal uydusu olarak onun yörüngesinde bulunan bir astronomik cisimdir. Ocak 2022 itibarıyla, bir uydusu olduğu bilinen veya olduğu düşünülen 457 küçük gezegen bulunmaktadır. Küçük gezegen uydularının keşfi, ana cismin kütlesi ve yoğunluğunun genellikle başka türlü erişilemeyen fiziksel özelliklerine ilişkin içgörülerinin çok daha kesin olarak belirlenebilmesi için önemlidir.

<span class="mw-page-title-main">Dactyl (uydu)</span>

(243) Ida I Dactyl, asteroit 243 Ida'nın yörüngesinde bulunan küçük bir asteroit uydudur. 28 Ağustos 1993'te Galileo uzay aracı tarafından görüntülenmiştir; Dactyl, 17 Şubat 1994'te Galileo'dan gelen gecikmeli görüntü indirmeleri incelenirken keşfedilmiştir. Geçici olarak S/1993 (243) 1 olarak adlandırılmıştır. Uydu adını Yunan mitolojisine göre İda Dağı'nda yaşayan ve daktil adı verilen efsanevi yaratıklardan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Uyducuk</span>

Bir uyducuk, aycık, küçük ay, küçük doğal uydu veya küçük uydu, bir gezegenin, cüce gezegenin veya diğer küçük gezegenlerin yörüngesinde dönen özellikle küçük bir doğal uydudur.

<span class="mw-page-title-main">702 Alauda</span> Asteroit

702 Alauda, dış asteroit kuşağından yaklaşık 190 kilometre çapında karbonlu bir asteroit ve ikili sistemdir. Alauda ailesinin ana cismidir. 1910 yılında Heidelberg Gözlemevi'nde Alman gök bilimci Joseph Helffrich tarafından keşfedilen asteroit, adını bir tarlakuşu cinsi olan Alauda'dan almıştır. 2007 yılında keşfedilen küçük uydusu ise Pichi üñëm olarak adlandırılmıştır.