Romano Guardini
Romano Guardini | |
|---|---|
 | |
| Doğum | Romano Michele Antonio Maria Guardini 17 Şubat 1885 Verona, İtalya Krallığı |
| Ölüm | 1 Ekim 1968 (83 yaşında) Münih, Almanya |
| Defin yeri | Ludwigskirche |
| Mezun olduğu okul(lar) | Tübingen Üniversitesi; Freiburg Üniversitesi; Albert Ludwigs Üniversitesi; Bonn Üniversitesi |
| Meslek | Teolog, Filozof, Yazar, Öğretmen |
| Papazlığa atanma | 28 Mayıs 1910 (rahip) Georg Heinrich Kirstein |
|---|---|
Romano Guardini, vaftiz adı Romano Michele Antonio Maria Guardini (d. 17 Şubat 1885, Verona, İtalya Krallığı - ö. 1 Ekim 1968, Münih, Almanya), İtalyan kökenli Alman bir Roma Katolik rahibi, din filozofu ve ilahiyatçı.
Eserleri
İlk büyük eseri olan Vom Geist der Liturgie (1918) ile Litürjik reform hareketi için standartları belirlemiş ve böylece İkinci Vatikan Konseyi'nin Litürji reformunu önemli ölçüde şekillendirmiştir. Bu hareketin amacı, Hristiyan mezhepleri arasındaki ibadetlerde gözle görülür farklılıkların azaltılmasıydı. Der Herr (Rab) (1937) adlı eseri, onun en meşhur eseridir.[1]
Hayatı
Romano Michele Antonio Maria Guardini, 1885 yılında Verona'da dünyaya gözlerini açtı. San Nicolò all'Arena Kilisesinde vaftiz edildi. Babası bir kümes hayvanı satıcısıydı ve üç erkek kardeşi vardı. Bir yaşındayken ailesi Mainz'e taşındı ve hayatının geri kalanını Almanya'da geçirdi. Rabanus-Maurus-Gymnasium adlı okula katıldı. Bir öğrenci olarak kendisini "devamlı kaygılı ve titiz" olarak nitelendirdi[2].
İtalyanca ve Almancayı akıcı bir şekilde konuşuyordu. Aynı zamanda Latince, Yunanca, Fransızca ve İngilizce öğrendi. Tübingen'de iki dönem boyunca kimya, Münih ve Berlin'de üç dönem boyunca Ekonomi okuduktan bir papaz olmaya karar verdi. Freiburg im Breisgau ve Tübingen'de Teoloji okuduktan sonra, Beuron Archabbey'deki Manastırdaki keşişlerden etkilendi. Böylelikle kendisini Benedikten Tarikatına adadı ve Odilio ismini aldı.[3]
1911'de bir Alman vatandaşı oldu ve böylelikle Teoloji dersleri için devletten ödenek almaya başladı. 1945'te Tübingen Üniversitesinde Felsefe Fakültesinde profesör olarak Din Felsefesi dersleri vermeye başladı.
1923 yılında, Berlin Üniversitesi'nde Din Felsefesi kürsüsüne atandı[2]. 1935'teki "Der Heiland" (Kurtarıcı) adlı denemesinde, Nazilerin İsa'nın kişiliğini mitolojikleştirme çabalarını eleştirdi ve İsa'nın Yahudiliğini vurguladı. Naziler, 1939'da Berlin'deki pozisyonundan istifasını isteyerek onu zorla görevden uzaklaştırdılar. 1943'ten 1945'e kadar, arkadaşı Josef Weiger'in 1917'den beri papaz olarak görev yaptığı Mooshausen'a çekilerek emekli oldu.
Papa VI. Paulus ona Kardinallik teklif etse bile Guardini bunu reddetti[4].
Guardini, 1 Ekim 1968'de Münih'te dünyaya gözlerimi yumdu. Kurucularından olduğu Bavyera'daki Katolik Akademi onun mirası olarak görülebiliir.
Düşüncesi
Guardini'nin eserleri, genellikle günümüz dünyasının problemleri ışığında özellikle Katolik Hristiyanlık ve bu kültüre dair sorulara eğilim göstermektedir. Guardini'nin düşüncesinde; Sokrates, Platon, Hippolu Augustinus, Dante, Pascal, Kierkegaard, Dostoyevski ve Nietzsche gibi isimlerin izlerine rastlanabilir ve Guardini, bu düşünürleri modern okuyucu için daha anlaşılır kılmıştır.
Onun ilk mühim eseri, "Vom Geist der Liturgie" (Liturjinin Ruhu) Birinci Dünya Savaşı sürecinde yayımlandı. Guardini, bu eser vasıtasıyla Almanya'daki Liturji Hareketi üzerinde önemli bir etkiye sahip oldu ve dolaylı olarak İkinci Vatikan Konsili'nin liturjik reformları üzerinde de tesir etti[5]. Guardini, genellikle Almanya'daki litürjik hareketin babası olarak nitelendirilir. Nisan 1964'te Mainz'deki Üçüncü Alman Liturji Kongresi'nin organizatörü Başrahip Johannes Wagner'a yazdığı "Açık Mektubu"nda Wagner'e, bireyciliğin ardından liturjik eylemin doğasıyla ilgili önemli sorular sordu ve yirminci yüzyıl Hristiyanlarının içtenlikle ibadet edebilme olasılığını ve unutulmuş bir şeyleri yeniden öğrenmenin ve kaybolmuş tutumları yeniden kazanmanın böylece bunların litürjik hareketin içindeki konumuna dair samimi sorular yöneltir[6].
İkinci Vatikan Konsili'nin liturjik reform çağrısının ardından Guardini, Kilisenin yalnızca ayinlerden ibaret olmayan, daha geniş, daha gerçek bir liturjik eylem anlayışına doğru odaklanabileceğine; sadece insanın maneviyatını değil, insanın bedeni ve ruhuyla bir bütün halinde kucaklayan bir ibadet anlayışına yönelebileceği hususunda umutlara sahipti[7].
Kendisi bu düşüncesini anlamlandırmak için şöyle bir misal verdi: 19. yüzyılın sonlarındaki bir papaz bir kez şöyle demişti (Guardini'nin tasvirine göre): "Ayin törenlerini daha iyi organize etmeliyiz; duaların ve şarkıların daha iyi yapılmasını sağlamalıyız." Guardini'ye göre, bu papaz gerçek liturjik eylemin ne olduğunu anlamamıştı. Onun yerine, "Yürüme eylemi bile nasıl Rabb'in topraklarında ilerleyen bir refakatçi haline gelebilir, nasıl dini bir eylem haline getirilebilir, böylelikle ilahi bir şeyin ortaya çıkması nasıl sağlanabilir?" Diye sormalıydı[7].
Guardini bir filozof olarak herhangi bir ekol kurmadı fakat Josef Pieper, Luigi Giussani, Felix Messerschmid, Heinrich Getzeny, Rudolf Schwarz, Jean Gebser, Joseph Ratzinger (Sonradan Papa Benedict XVI) ve Jorge Mario Bergoglio (Sonradan Papa Francis) gibi isimler onun entelektüel mirasının takipçileri olarak görülebilir. 1980'lerde Bergoglio, Guardini üzerine bir tez yazmaya başladı fakat asla bu tezi bitiremedi. Papa Francis, 2015 tarihlinde yayınladığı Laudato si' adlı genelgesinde Guardi'nin "End of the Modern World" adlı eserine sekiz kez atıf gösterdi.
Hannah Arendt ve Iring Fetscher, Guardini'nin eserlerinden etkilendiler. Guardini, Orta Avrupa'da güçlü bir nüfuza sahipti; örneğin Slovenya'da, Edvard Kocbek, Pino Mlakar, Vekoslav Grmič ve Boris Pahor gibi etkili bir grup Hristiyan sosyalist, Guardini'nin görüşlerini programlarına dahil ettiler. Slovak Teolog Ladislav Hanus, Guardini'nin eserlerinden fazlasıyla etkilendi. Guardini, 1952'de "Friedenspreis des Deutschen Buchhandels" adlı ödüle layık görüldü.
1990'larda onun kişiliğine ve eserlerine olan ilgide artış yaşandı. Bazı kitapları Almanca haliyle bazı kitapları da İngilizce çevirisiyle yeniden basıldı. 1997'de naaşı, sıklıkla vaaz verdiği Münih'teki Sankt Ludwig Kilisesi'ne taşındı.
Guardini'nin "The Lord" adlı eseri, 1940'ların sonunda İngilizceye çevrildi ve yıllar boyunca basılmaya devam etti. Bu kitabın yayıncısı Henry Regnery'ye göre "bugüne kadar yayınladığım en başarılı kitaplardan biriydi[8]. Amerikalı romancı Flannery O'Connor, bu kitabın "gayet iyi" olduğunu dile getirdi ve birçok arkadaşına tavsiye etti[9].
2017'nin Aralık ayında, Münih ve Freising Başpiskoposluğu Guardini'nin bir aziz olarak tanınma meselesini tartışmaya açtı ve böylelikle "Tanrının Hizmetkârı" unvanını kazandı.
Kaynakça
- ^ New Catholic encyclopedia. P. Misner. 2nd ed (İngilizce). Catholic University of America. Detroit: Thomson/Gale. 2003. s. 550. ISBN 0-7876-4004-2. OCLC 50723247. 18 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
- ^ a b "Romano Guardini, Beloved Theologian of Two Popes — and Potential Saint". NCR. 15 December 2017. Retrieved 5 February 2023.
- ^ Romano Guardini: Proclaiming the Sacred in a Modern World, (Robert Anthony Krieg, ed.) LiturgyTrainingPublications, 1995, p.
- ^ Allen Jr., John L. (25 February 2018). "How Romano Guardini helps to shape the 'Spirit of the Papacy'". Crux. Retrieved 10 July 2022.
- ^ Robert Anthony Krieg, Romano Guardini: A Precursor of Vatican II. University of Notre Dame Press, 1997. ISBN 978-0-268-01661-6
- ^ Bradshaw & Melloh (2007). Foundations in Ritual Studies: A Reader for Students of Christian Worship. Grand Rapids, MI: Baker Academic. p. 3. ISBN 978-0-8010-3499-2.
- ^ a b Guardini, Romano. "Open Letter" 23 Eylül 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Regnery, Henry S. (1985). Memoirs of a Dissident Publisher; Lake Bluff, Illinois: Regnery Gateway Inc. Archived from the original on 1 December 2007. Retrieved 8 September 2007.
- ^ Flannery O’Connor, The Habit of Being. Letters, edited by Sally Fitzgerald. Vintage Books, 1980. ISBN 0-394-74259-1
