Roma'nın düşüşü

Roma'nın düşüşü; Presa di Roma
	İtalya'nın birleşmesi
	; Porta Pia'nın surlarının yıkılması, Carlo Ademollo (1880)
Tarih	20 Eylül 1870
Bölge	Roma
Sonuç	İtalyan zaferi Papalık Devleti'nin yıkılması; İtalya'nın birleşmesi;
Taraflar
İtalya	Papalık Devleti
Komutanlar ve liderler
II. Victor Emmanuel; Raffaele Cadorna;	IX. Pius; Hermann Kanzler;
Güçler
50.000	13.157
Kayıplar
49 ölü, 133 yaralı	19 ölü, 68 yaralı

Roma'nın düşüşü (İtalyanca: Presa di Roma) 20 Eylül 1870 tarihinde, hem Papalık Devleti'nin Papa IX. Pius yönetimindeki nihai yenilgisini hem de Savoy Hanedanı Kralı II. Victor Emmanuel yönetiminde İtalyan yarımadasının birleşmesini işaret eden, Risorgimento olarak da bilinen uzun İtalyan birleşmesi sürecinin son olayıydı.

Roma'nın ele geçirilmesi, Papalık Devleti'nin Kutsal Makam altındaki yaklaşık 1116 yıllık saltanatını (MS 754 - 1870) sona erdirdi ve bugün İtalya'nın her yerinde önemli sayıda yerde Via XX Settembre cadde adıyla anılıyor.

Başlangıç

Cavour Kontu Camillo Benso,^[2] İtalyan ulusal birliğinin ilanından kısa bir süre sonra öldü ve Venedik ve Roma sorunlarının çözümünü haleflerine bıraktı. Avusturyalılar hala Venedik'teydi ve papa hala Roma'daydı. Cavour, başkent olarak Roma olmadan İtalya'nın birleşmesinin eksik olacağına inanmıştı. Ebedi Şehir'in ölümsüz anılarıyla tarihi konumu öyleydi ki, İtalyanlar başka bir gücün ona sahip olmasına izin veremezdi.^[3] "Roma'ya gitmek", dedi halefi Ricasoli, "Sadece bir hak değil, bir zorunluluktur." Kilise ve devlet arasındaki gelecekteki ilişkilerle ilgili olarak, Cavour'un ünlü özdeyişi, "Özgür bir Devlette özgür bir Kilise" idi; bununla birincisinin ruhsal güçlerini kullanmakta tamamen özgür olması ve siyaseti tamamen ikincisine bırakması gerektiğini kastetmişti.^[3]

İkinci İtalyan Bağımsızlık Savaşı

İkinci İtalyan Bağımsızlık Savaşı sırasında, Papalık Devletlerinin çoğu Piyemonte Ordusu tarafından fethedildi ve yeni birleşik İtalya Krallığı, Mart 1861'de, ilk İtalyan Parlamentosu'nun Torino'da toplandığı tarihte kuruldu. 27 Mart 1861'de Parlamento, Roma'yı İtalya Krallığı'nın başkenti ilan etti. Ancak İtalyan hükûmeti, bölgeyi kontrol etmediği için Roma'daki yerini alamadı. Ayrıca, Kilise Devletlerinde zamansal gücü devretmemeye kararlı olan Papa IX. Pius'u desteklemek için İmparator III. Napolyon tarafından şehirde bir Fransız garnizonu tutuldu.

Temmuz 1870'te, Kilise'nin Roma üzerindeki egemenliğinin son zamanında, şehirde Birinci Vatikan Konsili toplandı ve papalığın yanılmazlığı doktrini doğrulandı.

Fransa-Prusya Savaşı

Temmuz 1870'te Fransa-Prusya Savaşı başladı ve Ağustos ayı başlarında III. Napolyon garnizonunu Roma'dan geri çağırdı. Fransızlar sadece vatanlarını savunmak için birliklere ihtiyaç duymadılar, aynı zamanda İtalya'nın Fransa'ya karşı savaşa katılmak için bir bahane olarak Roma'daki Fransız varlığını kullanabileceğinden endişe duyuyorlardı. Daha önceki Avusturya-Prusya Savaşı'nda, İtalya Prusya ile ittifak yapmıştı ve İtalyan kamuoyu, Fransa-Prusya Savaşı'nın başlangıcında Prusya tarafını tercih etmişti. Fransız garnizonunun kaldırılması, tarafsız kalan İtalya ile Fransa arasındaki gerilimi azalttı.

Fransızların artık Papa'nın duvarlarını yönetmemesi nedeniyle, halk İtalyan hükûmetinin Roma'yı ele geçirmesini talep etti. Ancak şehir resmi olarak Fransız koruması altında kaldı ve bir saldırı yine de Fransız İmparatorluğu'na karşı bir savaş ilanı olarak kabul edilecekti. Ayrıca Prusya, sadece dört yıl önce (İtalya ile birlikte) savaştığı Katolik Güney Almanya devletleriyle huzursuz bir ittifak içinde savaşa gitmişti. Prusya başbakanı Otto von Bismarck papalığın dostu olmamasına rağmen, Prusya ve Vatikan'ı karşıt ittifaklara sokan herhangi bir savaşın Alman birleşmesi için gereken hassas pan-Alman koalisyonunu altüst edeceğini biliyordu. Hem Prusya hem de İtalya için, pan-Alman koalisyonunu bozan herhangi bir yanlış adım, Avusturya-Macaristan'ın daha geniş bir Avrupa çatışmasına müdahale etme riskini taşıyordu.

Her şeyden önce Bismarck, Prusya'nın 1860'lar ve 1870'lerdeki çatışmalarını yerelleştirmek ve kontrolden çıkıp genel bir Avrupa savaşına dönüşmesini önlemek için her türlü diplomatik çabayı gösterdi. Bu nedenle, Prusya yalnızca İtalya ile Fransa'ya karşı herhangi bir ittifak teklif edememekle kalmadı, aynı zamanda İtalya'ya tarafsız kalması ve en azından Prusya'nın Fransa ile olan çatışması bitene kadar İtalyan yarımadasında barışı koruması için baskı yaptı. Dahası, Fransız Ordusu hala Avrupa'nın en güçlüsü olarak görülüyordu ve başka yerlerdeki olaylar kendi seyrini alana kadar, İtalyanlar Napolyon'u kışkırtmak istemiyorlardı.

Ancak Napolyon ve ordusunun Sedan Muharebesi'nda teslim olmasından sonra durum kökten değişti. Fransız İmparatoru tahttan indirildi ve sürgüne zorlandı. En iyi Fransız birlikleri, Sedan'daki başarılarını hızla Paris'e yürüyerek takip eden Almanlar tarafından ele geçirilmişti. Başkentini kalan güçleriyle savunmak için acil bir ihtiyaçla karşı karşıya kalan Fransız geçici hükümeti, İtalya'ya misilleme yapacak askeri bir konumda değildi. Her halükarda, yeni Fransız Cumhuriyeti, Vatikan'a İmparatorluktan çok daha az sempati duyuyordu ve Papa'nın konumunu koruyacak siyasi iradeye sahip değildi.

Daha sonra, Almanya'nın sert barış koşulları altında kurulan yeni demokratik Fransız hükûmeti, İtalyan kamuoyunda sempati uyandırdı ve İtalyan yarımadasında yabancı müdahaleyi kışkırtan bir çatışma olasılığı neredeyse tamamen ortadan kalktı.^[]

IX. Pius'a sunulan barışçıl teklif

Kral Victor Emmanuel II, sessizce Papa'yı korumak kisvesi altında, Roma'ya İtalyan Ordusu'nun barışçıl girişine izin veren bir teklif sunan Kont Gustavo Ponza di San Martino gönderildi. Kont, bu mektupla birlikte, Lanza'nın İtalya ile Vatikan arasındaki anlaşmanın temeli olarak on maddeyi ortaya koyan belgesini de taşıyordu.

Papa, egemen dokunulmazlığını ve imtiyazlarını koruyacaktı. Leonine Şehri "Papa'nın tam yetki ve egemenliği altında" kalacaktı. İtalyan devleti, papanın Katolik dünyayla iletişim kurma özgürlüğünün yanı sıra hem papalık rahibeleri ve yabancı ülkelerdeki elçiler hem de Vatikan'daki yabancı diplomatlar için diplomatik dokunulmazlık garanti edecekti. Hükûmet, papa ve kardinaller için, şu anda kendilerine papalık devletinin bütçesi tarafından tahsis edilen miktara eşit, kalıcı bir yıllık fon sağlayacak ve tüm papalık memurlarını ve askerlerini, devlet maaş bordrosuna alacak ve tam emekli maaşı verecekti.^[4]

Raffaele De Cesare'ye göre:

Papa'nın San Martino'yu [10 Eylül 1870] karşılaması düşmancaydı. XI. Pius şiddetli patlamaların ondan kaçmasına izin verdi. Kral'ın mektubunu masaya fırlatarak, "İyi sadakat! Hepiniz engereklersiniz, beyazlatılmış mezarlardansınız ve imandan yoksunsunuz." Belki de Kral'dan gelen diğer mektuplardan bahsediyordu. Sonra sakinleşerek şöyle dedi: "Ben peygamber değilim, ne de bir peygamberin oğluyum,^[5] ama size söylüyorum, Roma'ya asla girmeyeceksiniz!" San Martino o kadar utanmıştı ki ertesi gün ayrıldı.^[6]

Roma'nın ele geçirilmesi

1870 yılında, General Raffaele Cadorna komutasındaki İtalyan Ordusu, 11 Eylül'de papalık sınırını geçti ve barışçıl bir girişin müzakere edilebileceği umuduyla yavaş yavaş Roma'ya doğru ilerledi. Papalık garnizonları, Orvieto, Viterbo, Alatri, Frosinone ve Lazio'daki diğer kalelerden geri çekilmişti, Pius IX'un kendisi de teslim olmanın kaçınılmazlığına ikna olmuştu.^[7] İtalyan Ordusu şehri savunan Aurelian Surları'na yaklaştığında, papalık kuvveti General Hermann Kanzler tarafından komuta edildi ve İsviçre Muhafızları ile birkaç "zouav", Fransa, Avusturya, Hollanda, İspanya ve diğer ülkelerden gönüllülerden oluşuyordu. 50.000 İtalyan'a karşı toplam 13.157 savunma birliği bulunuyordu.^[8]

İtalyan ordusu 19 Eylül'de Aurelian Surları'na ulaştı ve Roma'yı kuşatma altına aldı. Pius IX, birliklerinin ele geçirmenin özgürce kabul edilmediğini açıkça ortaya koyacak kadar direndikten sonra şehrin teslim edilmesine karar verdi. 20 Eylül'de, üç saatlik bir top atışıyla Porta Pia'daki (Breccia di Porta Pia) Aurelian Duvarları'nı aştıktan sonra, Bersaglieri'nin çatlak Piyemonte piyade birlikleri Roma'ya girdi. Olayda 49 İtalyan askeri ve 19 Papalık Zouav'ı öldü. Roma ve Lazio bölgesi, 2 Ekim'de yapılan bir halk oylamasından sonra İtalya Krallığı'na ilhak edildi.

Papa'nın oturduğu yer olan Vatikan hariç, Leonine Şehri, 21 Eylül'de İtalyan askerleri tarafından işgal edildi. İtalyan hükûmeti, Leonine Şehri'ni Papa'nın elinde tutmayı amaçlamıştı, ancak Papa, iddialarından daha geniş bir alana sahip olmaktan vazgeçmeyi kabul etmeyecekti. Ayrıca ordusunun dağıtılmasından dolayı birkaç muhafız dışında bu kadar küçük bir bölgede bile asayiş sağlayamadığını iddia etti.

Porta Pia'dan hareket eden Via Pia yolu, Via XX Settembre (20 Eylül) olarak yeniden vaftiz edildi. Daha sonra, birçok İtalyan şehrinde, yerel katedrale giden ana yola "Venti Settembre" adı verildi.

Yazar Edmondo De Amicis, İtalyan ordusunda bir subay olarak Roma'nın ele geçirilmesinde yer aldı.

Notlar

^ ^a ^b "Cirkevné dejiny / Pred 150 rokmi sa skončila svetská moc pápežov". 25 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi.
^ Schapiro, J. Salwyn, Ph.D., Modern and Contemporary European History (1815–1921) (Houghton Mifflin Company, The Riverside Press Cambridge, 1921, Revised Edition), p. 208
^ ^a ^b Schapiro, J. Salwyn, Ph.D., Modern and Contemporary European History (1815–1921) (Houghton Mifflin Company, The Riverside Press Cambridge, 1921, Revised Edition), p. 218
^ David I. Kertzer (2004). Prisoner of the Vatican: The Popes' Secret Plot To Capture Rome From The New Italian State. Houghton Mifflin Harcourt, 2006. s. 45.
^ Bu sözler, Peygamber'in Kral'ın elçisine meydan okuduğu İncil'deki Amos Kitabı 7:14'ten alınmıştır. İsrail: s:Bible, King James, Amos#Chapter 7
^ De Cesare, 1909, p. 444.
^ Rendina, Enciclopedia di Roma, p. 985
^ De Cesare, 1909, p. 443

Kaynakça

De Cesare, Raffaele. (1909).The Last Days of Papal Rome 24 Ağustos 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. London: Archibald Constable & Co.
Rendina, Claudio (2000). Enciclopedia di Roma. Rome: Newton Compton.
Schapiro, J. Salwyn, Ph.D., Modern and Contemporary European History (1815-1921) (Houghton Mifflin Company, The Riverside Press Cambridge, 1921, Revised Edition)