Ragtime
| Ragtime | |
|---|---|
| Müzikal kökenleri | Cakewalk, Halk müziği, Marş, Klasik müzik |
| Kültürel kökenleri | 19. yüzyılın sonları, Ortabatı Amerika Birleşik Devletleri |
| Önemli çalgılar | Çoğunlukla piyano, bazen banço orkestrası, bando |
| Türevler | Stride, novelty piano, honky tonky |
| Karışım tarzları | |
| Caz, boogie woogie, bluegrass | |
Ragtime – ayrıca rag-time,ya da rag time olarak da yazılır[1] –,1895 ve 1918 yılları arasında popüler olmuş piyano ağırlıklı müzik türü. Bu müzik türünün kökeni St. Louis gibi Afro-Amerikan toplulukların yıllar önce piyano için yayınladığı popüler müzik notalarıdır.[2][3] Ernest Hogan (1865-1909), Ragtime piyanistidir ve ilk Ragtime müzik bestesini o oluşturmuştur. Hogan'ın oluşturduğu beste "LA Pas Ma LA" adıyla çağrılıyordu ve 1985 yılında yayınlanmıştır. Ragtime müzisyeni Ben Harney'in ilk Ragtime bestesi olan "You've been a good old wagon but you done broke", Ragtime müzik türünün popülerleşmesinde önemli katkıları olmuş bir bestedir. Harney bestesini 1885 yılında çıkarmıştır fakat 1886'da yayınlanmıştır. Ragtime bestecisi Scott Joplin (1868–1917), ''Maple Leaf Rag'' (1889) ve ''The Entertainer'' (1902) bestelerini yayınlayarak büyük popülerlik kazanmıştır. Ragtime müzik türü 1918 yılından sonra gözden düşmeye başlamıştır.
Ragtime ilk olarak 1890'larda görülen, piyano için yazılmış müziklere verilen isimdir ve ortaya çıkan ilk caz parçalarına Ragtime deniliyordu. Bazı Caz tarihçilerine göre Ragtime, Caz müziğin başlangıcı olarak sayılır. Ragtime terimi sadece piyano için yazılan bir müzik olmanın dışında müziğe giriş devrini tanımlamakta da kullanılır.
Ragtime'ın en önemli bestecileri Jelly Roll Morton, Ernest Hogan ve Scott Joplin’dir. Scott Joplin kariyeri boyunca 600'den fazla Ragtime bestelemiştir. En önemli besteleri arasında "The Entertainer" ve "Maple Leaf" yer almaktadır.[4]
Ragtime; Erik Satie, Claude Debussy ve Igor Stravinsky gibi tanınmış Klasik müzik bestecilerini etkilemiştir.[5]
Tarihçe
Ragtime müzik türü 19. yüzyılın sonlarında Afro-Amerikan toplulukların çeşitli törenlerde, mekanlarda ve yürüyüşlerde söyledikleri eski şarkılardı ve ''Jig piano'' ya da ''Piano thumping'' isimleriyle anılırdı.[6][7] 20. yüzyılın başlangıcıyla Ragtime, Kuzey Amerika boyunca popüler bir müzik türü haline geldi ve eğlence mekanlarında çalınıyordu. Ragtime Avrupa'dan “Marş” – Özellikle Joh Philip Sousa tarafından yazılmış marşlar– formunu ve tonal armoniyi almıştır. Afrika'dan ise ritmik yapısını ve ruhunu almıştır.
Ragtime 19. yüzyılın sonlarında Afroamerikan'ların çeşitli törenlerde ve yürüyüşlerde söyledikleri eski şarkılardı ve "Jig piano" ya da "Piano thumping" isimleriyle anılırdı. 20. yüzyılın başlangıcıyla Ragtime, Kuzey Amerika'da popüler bir müzik haline geldi.
1899 yılında Scott Joplin tarafından yayınlanan ''The Maple Meaf Rag'' büyük bir popülerlik kazandı ve diğer Ragtime eserlerinden daha kapsamlı ve derin bir eser olmuştur.
Müziksel yapısı
Ragtime, ağırlıkla besteye dayanan bir müzik türüdür ve doğaçlamadan yoksundur. Öncelikle piyano ile icra edilir.
Ragtime tarzları
Amerikan ragtime bestecileri
En önde gelen Ragtime bestecileri Scott Joplin, Jelly Roll Morton, Ernest Hogan gibi isimlerdir. Diğer besteciler: Joseph Lamb, Eubie Blake, Charles L. Johnson, Tom Turpin, May Aufderheide, Mike Bernard, George Botsford, Zez Confrey, Ben Harney, Luckey Roberts, James P. Johnson, Paul Sarebresole, Joe jordan, Fred S. Stone ve Wilbur Sweatman.
Avrupalı bestecilerin üzerindeki etkileri
Yeniden canlandırma
Kaynakça
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 26 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2016.
- ^ The Globalization of Music in History by Richard Wetzel, Routledge, 2013, page 58.
- ^ Jazz: A Regional Exploration by Scott Yanow, Greenwood Publishing Group, 2005, page 2
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 12 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2016.
- ^ Scott Joplin: Black-American Classicist, p. xiii.
- ^ van der Merwe, Peter (1989). Origins of the Popular Style: The Antecedents of nineteenth-Century Popular Music. Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-316121-4, p.63
- ^ From Piano Thumping to the Concert Stage: The Rise of Ragtime". Music Educators Journal 59 (8): 53. April 1973.
