Psikopati
Kriminoloji ve penoloji |
---|
Teoriler |
Suçun nedenleri |
Anomi |
Diferansiyel ilişkilendirme teorisi |
Sapma |
Etiketleme teorisi |
Psikopati |
Rasyonel seçim teorisi |
Sosyal kontrol teorisi |
Sosyal disorganizasyon teorisi |
Sosyal öğrenme kuramı |
Gerilme teorisi |
Altkültür teorisi |
Kırık camlar teorisi |
Sembolik etkileşimcilik · Mağdur bilimi |
Suç türleri |
Mavi yakalı suç · Kurumsal suç |
Çocuk suçluluğu |
Organize suç |
Siyasi suç · Kamu düzenine aykırılık |
Devlet suçu · Devlet-kurumsal suç |
Beyaz yakalı suç · Kurbansız suç |
Penoloji |
Caydırıcılık · Cezaevi |
Cezaevi reformu |
Mahkûmlara yönelik kötü muamele |
Mahkûm hakları · Rehabilitasyon |
Yeniden suç işleme eğilimi |
Cezalandırıcı adalet · Pragmatizm |
Kişilik bozuklukları |
---|
A sınıfı |
B sınıfı |
C sınıfı |
Sınıflandırılmayan |
|
Diğerleri |
|
Psikopati (Psikopatlık); çekici, manipülatif, duygusal yönden acımasız ve suç işleme potansiyeline sahip kişilik yapıları için kullanılır.[1] Bazen sosyopati ile eş anlamlı olarak kabul edilen psikopati, kalıcı antisosyal davranış, bozulmuş empati, pişmanlık ve cesur, sınırsız ve bencil özellikler ile karakterize edilir.[2][3][4] Tarih boyunca sadece kısmen örtüşen ve bazen çelişkili olabilen farklı psikopati kavramları kullanılmıştır.[5]
Amerikalı bir psikiyatrist olan Hervey M. Cleckley, Amerikalı psikolog George E. Partridge'in yaptığı gibi, Zihinsel Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabında (DSM) antisosyal kişilik tepkisi/rahatsızlığı için ilk tanı kriterlerini etkilemiştir. DSM ve Uluslararası Hastalık Sınıflandırması (ICD) daha sonra sırasıyla antisosyal kişilik bozukluğu (ASPD) ve Dissosiyatif Kişilik Bozukluğu (DID) tanılarını ortaya koydu ve bu tanıların psikopati veya sosyopati olarak adlandırıldığını (veya ne dendiğini içerdiğini) belirtti. ASPD ve DID'nin yaratılması, psikopatinin klasik özelliklerinin birçoğunun nesnel olarak ölçülmesinin imkansız olduğu gerçeğinden kaynaklandı.
Kanadalı psikolog Robert D. Hare daha sonra Psikopati Kontrol Listesi ile kriminolojide psikopati yapısını yeniden popüler hale getirdi. Hiçbir psikiyatrik veya psikolojik kuruluş "psikopati" başlıklı bir tanıyı onaylamamış olsa da, psikopatik özelliklerin değerlendirilmesi bazı ülkelerde ceza adaleti ortamlarında yaygın olarak kullanılmaktadır ve bireyler için önemli sonuçları olabilir. Psikopati çalışması aktif bir araştırma alanıdır. Terim aynı zamanda genel halk, popüler basın ve kurgusal tasvirlerde de kullanılmaktadır. Terim genellikle "deli", "çılgın" ve "akıl hastası" ile birlikte ortak kullanımda kullanılsa da, psikoz ve psikopati arasında kategorik bir fark vardır.[6][7][8][9][10][11][12]
Psikopati sözcüğü, Yunanca psych yani "zihin, ruh" ve pathos yani "dert, acı çekmek, hastalık"tan türemiştir.
Eskiden her türlü akıl hastalığı formunu kapsayan bir terim olarak kullanılırdı. Bugün ise, psikopati psikiyatride empati ve vicdan eksikliği ile karakterize olan bir kişilik bozukluğu olarak tanımlanmakta, bu kişilik bozukluğunu ifade etmek için kullanılmaktadır. Her ne kadar bir psikiyatri terimi olarak yaygınca kullanılsa da, DSM-IV-TR veya ICD-10'da gerçek bir dengi yoktur. Planlanan DSM V'in bu anomaliyi de göstermeye başlayacağı umulmaktadır.
Hastalık sonucu tahmini
Adli ve klinik ortamlarda psikopatinin hastalık sonucu tahmini (prognoz) oldukça kötüdür, bazı araştırmalar tedavinin psikopatinin antisosyal yönlerini tekrar suç işleme oranlarıyla ölçüldüğünde kötüleştirebileceğini bildirmektedir, ancak sık alıntılanan çalışmalardan birinin tedaviden sonra suç tekrarını arttırdığını bulması belirtilmektedir. 1960'larda bir tedavi programının 2011 retrospektif çalışması, birkaç ciddi metodolojik soruna sahipti ve muhtemelen bugün onaylanmayacaktı. Bununla birlikte, daha modern tedavi yöntemlerini kullanan nispeten titiz yarı deneysel çalışmalar, hiçbiri randomize kontrollü çalışmalar olmamasına rağmen, PCL-R puanlarından bağımsız olarak gelecekteki şiddet ve diğer suç davranışlarını azaltma konusunda iyileştirmeler buldu. Diğer çeşitli araştırmalar, madde bağımlılığı gibi suç için risk faktörlerinde iyileşmeler bulmuştur. Psikopatinin temel karakter bozukluklarını oluşturan kişilik özelliklerinin bu tür tedavilerle değiştirilip değiştirilemeyeceği henüz hiçbir araştırma yapılmamıştır.[13][14]
Nedenleri
1- Çevre: Farrington tarafından 8 ve 48 yaşları arasında izlenen Londra erkeklerinden oluşan bir örneklem üzerinde yapılan bir araştırma, 48 yaşında PCL:SV'de hangi faktörlerin 10 veya daha fazla puan aldığını incelemeyi içeriyordu. Erkek çocuklu baba, düşük aile geliri ve parçalanmış bir aileden geliyor. Diğer önemli faktörler arasında zayıf denetim, katı disiplin, geniş aile büyüklüğü, suçlu kardeş, genç anne, depresif anne, düşük sosyal sınıf ve yetersiz barınma yer almaktadır.[15][16]
2-Genetik: Psikopatili bireylerin tipik kişilik özelliklerine ilişkin genetik olarak bilgilendirilmiş araştırmalar, orta düzeyde genetik (genetik olmayan) etkiler bulmuştur. ÜFE'de, korkusuz baskınlık ve dürtüsel antisosyallik, benzer şekilde genetik faktörlerden etkilenmiş ve birbiriyle ilişkisiz bulunmuştur. Genetik faktörler genellikle psikopatinin gelişimini etkileyebilirken, çevresel faktörler baskın olan özelliklerin spesifik ifadesini etkiler. Büyük bir çocuk grubu üzerinde yapılan bir araştırma, "duygusuz-duygusuz özellikler" için %60'tan fazla kalıtsallık buldu ve bu özelliklere sahip çocuklar arasındaki davranış sorunlarının, bu özelliklere sahip olmayan çocuklara göre daha yüksek bir kalıtsallığa sahip olduğu bulundu.[17][18][19]
3-Beyin hasarı: Araştırmacılar kafa yaralanmalarını psikopati ve şiddetle ilişkilendirdi. 1980'lerden bu yana, bilim adamları orbitofrontal korteks de dahil olmak üzere prefrontal kortekste hasar gibi travmatik beyin hasarını psikopatik davranış ve ahlaki ve sosyal olarak kabul edilebilir kararlar vermede yetersizlik ile ilişkilendirdiler, bu durum "edinilmiş sosyopati" olarak adlandırıldı veya "psödopsikopati".[20]
4- Diğer teoriler (Evrimsel açıklama): Psikopati; şiddet, kazalar, cinayetler ve intiharlar gibi faktörler nedeniyle artan sakatlık ve ölüm riskinin yanı sıra çeşitli olumsuz yaşam sonuçlarıyla ilişkilidir. Bu, genetik etkilere ilişkin kanıtlarla birlikte evrimsel olarak kafa karıştırıcıdır ve telafi edici evrimsel avantajlar olduğunu düşündürebilir ve evrimsel psikoloji içindeki araştırmacılar, birkaç evrimsel açıklama önerdiler. Bir hipoteze göre, psikopatiyle ilişkili bazı özellikler sosyal olarak uyumlu olabilir ve psikopati, toplumun nüfusuna göre özgeci ve güvenen bireylerden oluşan geniş bir popülasyon olduğu sürece işe yarayabilecek frekansa bağlı, sosyal olarak asalak bir strateji olabilir. Ayrıca erken yaşta, rastgele cinsel ilişkide bulunma, zina yapma ve zorlayıcı cinsellik gibi psikopatiyle ilişkili bazı özelliklerin üreme başarısını artırabileceği ileri sürülmektedir. Robert Hare, birçok psikopatik erkeğin, kadınlarla çiftleşme ve kadınları hızla terk etme modeline sahip olduğunu ve bu nedenle yüksek doğurganlık oranına sahip olduğunu ve bunun da çocukların psikopatiye yatkınlık miras alabilecekleri ile sonuçlandığını belirtmiştir.[21][22][23][24][25]
Kişilik özellikleri[1]
- İnsanları cezbeden bir özgüven yayarlar. Sabit bir işleri vardır, nispeten başarılı da olabilirler. İlişkileri, eşleri, çocukları olabilir. Örnek vatandaş rolü oynamayı severler.
- Gerçekte olduklarından daha zeki, daha güçlü olduklarına inanırlar. Başarılı ve güçlü insanlara yakın davranırlar.
- Varoluş biçimlerinde hiçbir yanlışlık görmez, verdikleri kararlar ya da bu kararların sonuçlarından ötürü sorumluluk duymazlar ve reddederler.
- Benmerkezcidirler, kendi duygusal durumlarına göre akıllarına estiği gibi davranırlar.
- Psikopatlar otoriteden nefret eder ve kendilerini genelde kuralların üstünde görürler.
- Gençliklerinde sorunlu olup, çoğunlukla başkalarına karşı agresif davranışlar sergilerler. Ayrıca, sıkıntılara ve cezalara tepki vermeyebilirler.
- Genelde ahlak pusulası olmaz. İlerlemek için ne gerekirse yaparlar ve bu sırada kime zarar verdikleri hiç umurlarında değildir.
- Sığ duygusal tepkiler verir; ölüm, yaralanma ve başkalarında büyük olumsuz tepkilere neden olan olaylara kayıtsız kalabilirler.
- Genellikle suçluluk duygusu ya da pişmanlık hissetmezler, duyarsızlardır. Kötü davranışlarına kızılmasın diye kişiyi manipüle edebilir, suçluluk duygusu hissediyormuş gibi davranabilirler.
- Haksız olduklarını ya da hatalı yargıda bulunduklarını asla kabul etmez, üstlerine gidildiğinde hata yaptıklarını kabullenebilirler ama hatalarının sonuçlarından kaçmak için başkalarını manipüle ederler.
- Kendilerini kurban olarak göstermek için duyguları ya da güvensizliklerini manipüle etmekte ustadırlar.
- Karmaşa ve drama yaratarak ilginçlik yapmak onlar için önemlidir. Önce kışkırtıp tartışma yaratabilir, sonra kurban rolüne bürünebilirler. İnsanların hayatını alt üst edip hiçbir şey olmamış gibi olan biteni izleyebilirler.
- İstediğini alma hedefinde kurnaz olmalarıyla bilinirler. İnsanları suçluluk psikolojisine sokabilir ve kurbanlarına dilediklerini yaptırmak için başka yöntemler kullanabilirler.
- Zaman içinde karşılarındaki kişiyi değersizleştirir, daha yeni ve daha ilginç birine yönelirler. Partnerleriyle gerçek bir bağ kurmayıp evliliği ya da ilişkiyi kolayca sonlandırabilirler.
- Küçük yalanlar ve yanlış yönlendirmek için büyük hikâyeler uydurmaya kadar her türlü yola başvurabilirler. Yalan, utanmaya yol açmaz ve yalanlarıyla gurur duyarlar. Yalanları ortaya çıktığında gerçekleri saptırarak üste çıkarlar.
- Köşeye sıkıştıklarında yapmacık pişmanlık gösterebilir ancak duygularını ifade etmeyi beceremediğinden inandırıcı bir dille özür dilemezler.
Kaynakça
- ^ a b "Arşivlenmiş kopya". 10 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2020.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;triarchic model
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Hare, Robert D. (1999). Without Conscience: The Disturbing World of the Psychopaths Among Us. New York City: Guilford Press. ISBN 978-1572304512.
- ^ Stone, Michael H.; Brucato, Gary (2019). The New Evil: Understanding the Emergence of Modern Violent Crime. Amherst, New York: Prometheus Books. ss. 48-52. ISBN 978-1633885325.
- ^ Skeem, Jennifer L.; Polaschek, Devon L.L.; Patrick, Christopher J.; Lilienfeld, Scott O. (15 Aralık 2011). "Psychopathic Personality: Bridging the Gap Between Scientific Evidence and Public Policy". Psychological Science in the Public Interest. Thousand Oaks, California: SAGE Publishing. 12 (3): 95-162. doi:10.1177/1529100611426706. PMID 26167886. 22 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;gap2
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Semple, David (2005). The Oxford Handbook of Psychiatry. Oxford, England: Oxford University Press. ss. 448-9. ISBN 978-0-19-852783-1.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Handbook of Psychopathy
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Hare, Robert D. (1 Şubat 1996). "Psychopathy and Antisocial Personality Disorder: A Case of Diagnostic Confusion". Psychiatric Times. New York City: MJH Associates. 13 (2). 28 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Hare, Robert D.; Hart, Stephen D.; Harpur, Timothy J. (1991). "Psychopathy and the DSM-IV criteria for antisocial personality disorder". Journal of Abnormal Psychology. 100 (3): 391-8. doi:10.1037/0021-843X.100.3.391. PMID 1918618. 6 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2018.
- ^ Andrade, Joel (23 Mart 2009). Handbook of Violence Risk Assessment and Treatment: New Approaches for Mental Health Professionals. New York City: Springer Publishing Company. ISBN 978-0-8261-9904-1. 25 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2014.
- ^ "Hare Psychopathy Checklist". Encyclopedia of Mental Disorders. 4 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2013.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;gap5
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Polaschek, Devon L.L.; Daly, Tadhg E. (September 2013). "Treatment and psychopathy in forensic settings". Aggression and Violent Behavior. 18 (5): 592-603. doi:10.1016/j.avb.2013.06.003.
- ^ Patrick, Christopher J, (Ed.) (2005). Handbook of Psychopathy. Guilford Press. ss. 234, 240.
- ^ Hare, Robert D. (1999). Without Conscience: The Disturbing World of the Psychopaths Among Us. New York: Guilford Press. ISBN 978-1-57230-451-2.[]
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;gap3
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;HareNeumann2008
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Glenn2011
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Kiehl2006
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Glenn20112
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Sorman2015
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;gap4
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;Without Conscience2
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Buss, David M. (2009). "How Can Evolutionary Psychology Successfully Explain Personality and Individual Differences?". Perspectives on Psychological Science. 4 (4): 359-66. doi:10.1111/j.1745-6924.2009.01138.x. PMID 26158983.