İçeriğe atla

Proto-Hint-Avrupa mitolojisi

Trundholm güneş arabası, İskandinav Tunç Çağı, y. MÖ 1600

Proto-Hint-Avrupa mitolojisi, varsayımsal Proto-Hint-Avrupa dilini konuşan Proto-Hint-Avrupalılarla ilişkilendirilen mitler ve tanrılar bütünüdür. Mitolojik motifler direkt olarak doğrulanmamış olsa da (Proto-Hint-Avrupa dilini konuşanlar, yazının bulunuşu öncesindeki toplumlarda yaşadıkları için), karşılaştırmalı mitoloji üzerine çalışan bilim insanları, Proto-Hint-Avrupalıların orijinal inanç sistemlerinin bazı kısımlarının sonraki geleneklerde hayatta kaldığı varsayımına dayanarak, Hint-Avrupa dilleri arasında bulunan benzerliklerden miras kalan ayrıntıları yeniden yapılandırdılar.[note 1]

Proto-Hint-Avrupa panteonu, her ikisi de akraba (ortak bir kökene sahip ve dil bakımından kardeş) oldukları ve benzer nitelikler ve mitler topluluğuyla ilişkilendirildikleri için güvenilir bir şekilde yeniden yapılandırılmış bir dizi tanrıdan oluşur. Örneğin *Dyḗws Ph₂tḗr, gün ışığı-gökyüzü tanrısı; eşi *Dʰéǵʰōm, toprak ana; kızı *H₂éwsōs, şafak tanrıçası; oğulları İlahi İkizler ve sırasıyla bir güneş ve ay tanrısı olan *Seh₂ul ve *Meh₁not. Hava tanrısı *Perkʷunos veya çoban tanrısı *Péh₂usōn[note 2] gibi bazı tanrılar yalnızca sınırlı sayıda gelenekte (sırasıyla Avrupa ve Greko-Aryan) belgelenmiştir ve bu nedenle çeşitli Hint-Avrupa lehçelerine yayılmamış ve sonradan eklenmiş olabilir.

Bazı mitler, hem dilsel hem de tematik olarak miras aldıkları bir motifin kanıtlarını sundukları için Proto-Hint-Avrupa zamanlarına kadar güvenilir bir şekilde tarihlendirilir. Bunlara örnek olarak şu mitler verilebilir: Gök gürültüsüyle ilişkilendirilen efsanevi bir figürün çok başlı bir yılanı öldürmek için onun üzerine önceden biriktirilmiş bir sel indirmesi hikâyesi; dünyayı yaratmak için biri diğerini kurban eden iki kardeşi içeren bir yaratılış miti ve muhtemelen Öteki Dünya'nın bir bekçi köpeği tarafından korunduğuna ve oraya ancak bir nehri geçerek ulaşılabileceğine dair inanç.

Yeniden yapılandırılmış Proto-Hint-Avrupa mitolojisinin olası yorumlarına ilişkin çeşitli düşünce ekolleri mevcuttur. Karşılaştırmalı yeniden yapılandırmada kullanılan başlıca mitolojiler Hint-İran, Baltık, Roma, İskandinav, Kelt, Yunan, Slav, Hitit, Ermeni ve Arnavut mitolojileridir.

Ayrıca bakınız

Notlar

  1. ^ West 2007, s. 2: "Eğer bir Hint-Avrupa dili vardıysa, bu dili konuşan bir halkın da var olduğu sonucu çıkar: Bu halk, bir millet anlamında bir halk değil, çünkü hiçbir zaman siyasi bir birlik oluşturmamış olabilirler; ve ırksal bir anlamda da bir halk değil, çünkü herhangi bir modern dil topluluğu kadar genetik olarak karışmış olabilirler. Eğer dilimiz onların dilinin bir torunu ise, bu durum onları 'atalarımız' yapmaz, tıpkı eski Romalıların Fransızların, Rumenlerin ve Brezilyalıların ataları olmaması gibi. Hint-Avrupalılar, bir dil topluluğu anlamında bir halktı. Muhtemelen onları, sınırlı büyüklükte tutarlı bir bölgeyi kapsayan, gevşek bir klan ve kabileler ağı olarak düşünmeliyiz. ... Bir dil, belirli kavramları ve değerleri barındırır ve ortak bir dil, bir dereceye kadar ortak bir entelektüel mirasın varlığını ima eder."
  2. ^ Mallory ve Adams, Arkadya Yunanca lehçesinde Pan’ın -e hali olan Paoni ve kişisel isimler Puso (Venetçe veya Galyaca) ve Pauso (Mesapça) ile olası bir bağlantı gördüler.[1]

Kaynakça

Bibliyografya

Konuyla ilgili yayınlar

Genel bakış
  • Calin, D. "Dictionary of Indo-European Poetic and Religious Themes", Les Cent Chemins, Paris 2017.
  • Calin, Didier (1996). "Indo-European Poetics and the Latvian Folk Songs". 
  • Lincoln, Bruce (18 Ocak 2020). "Indo-European Religions: An Overview". Encyclopedia.com. Encyclopedia of Religion. Gale. Erişim tarihi: 9 Şubat 2019. 
  • Matasović, Ranko (2018). "A Reader in Comparative Indo-European Religion" (PDF). University of Zagreb. 
  • Witczak, Krzysztof T. and Kaczor, Idaliana 1995. «Linguistic Evidence for the Indo-European Pantheon», in: J. Rybowska, K. T. Witczak (eds.), Collectanea Philologica II in honorem Annae Mariae Komornicka, Łódź, 1995. pp. 265–278.
Güneş tanrıları üzerine
  • Blažek, Václav. "The Indo-European motif of "Celestial wedding": the solar bride and lunar bridegroom". In: wékwos. 2022, vol. 6, No 1, p. 39-65. ISSN 2426-5349.
  • Cahill, Mary (2015). "'Here Comes the Sun...'". Archaeology Ireland. 29 (1). ss. 26-33. JSTOR 43233814. 
  • Dexter, Miriam Robbins. "Dawn and Sun in Indo-European Myth: Gender and Geography". In: Studia Indogermanica Lodziensia II. Lodz: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 1999. pp. 103–122.
  • Gjerde, Jan Magne. "A Boat Journey in Rock Art 'from the Bronze Age to the Stone Age – from the Stone Age to the Bronze Age' in Northernmost Europe." In: North Meets South: Theoretical Aspects on the Northern and Southern Rock Art Traditions in Scandinavia. Edited by Skoglund Peter, Ling Johan, and Bertilsson Ulf. Oxford; Philadelphia: Oxbow Books, 2017. pp. 113–43. www.jstor.org/stable/j.ctvh1dpgg.9.
  • Huld, Martin E. (1986). "Proto- and post-Indo-European designations for 'sun'". Zeitschrift für vergleichende Sprachforschung. 99 (2). ss. 194-202. JSTOR 40848835. 
  • Kristiansen, Kristian (2010). "Rock Art and Religion: The Sun Journey in Indo-European Mythology and Bronze Age Rock Art". Representations and Communications: Creating an Archaeological Matrix of Late Prehistoric Rock Art. Oxbow Books. ss. 93-115. ISBN 978-1-84217-397-8. JSTOR j.ctt1cd0nrz.10. 
  • Lahelma, Antti. "The Circumpolar Context of the 'Sun Ship' Motif in South Scandinavian Rock Art". In: North Meets South: Theoretical Aspects on the Northern and Southern Rock Art Traditions in Scandinavia. Edited by Skoglund Peter, Ling Johan, and Bertilsson Ulf. Oxford; Philadelphia: Oxbow Books, 2017. pp. 144–71. www.jstor.org/stable/j.ctvh1dpgg.10.
  • Massetti, Laura (2019). "Antimachus's Enigma on Erytheia, the Latvian Sun-goddess and a Red Fish". The Journal of Indo-European Studies (İngilizce). 47 (1–2). 
  • Valent, Dušan; Jelinek, Pavol. "Séhul a jej podoby v hmotnej kultúre doby bronzovej" [Séhul and Her Representations in the Material Culture of the Bronze Age]. In: Slovenská Archeológia – Supplementum 1. A. Kozubová – E. Makarová – M. Neumann (ed.): Ultra velum temporis. Venované Jozefovi Bátorovi k 70. narodeninám. Nitra: Archeologický ústav SAV, 2020. pp. 575–582. ISSN 2585-9145. DOI: https://doi.org/10.31577/slovarch.2020.suppl.1.49
  • Valent, Dušan; Jelinek, Pavol; Lábaj, Ivan. "The Death-Sun and the Misidentified Bird-Barge: A Reappraisal of Bronze Age Solar Iconography and Indo-European Mythology". In: Zborník Slovenského národného múzea [Annales Musei Nationalis Slovaci]: Rocník CXV. Archeológia 31. Bratislava, 2021. pp. 5–43. 978-80-8060-515-5. DOI: https://doi.org/10.55015/PJRB2648
  • Wachter, Rudolf (1997). "Das indogermanische Wort für 'Sonne' und die angebliche Gruppe der l/n-Heteroklitika". Historische Sprachforschung / Historical Linguistics. 110 (1). ss. 4-20. JSTOR 41288919. 
Fırtına tanrıları ve ejderha savaşı üzerine
Demirci tanrısı üzerine
“Sulardaki ateş” motifi hakkında
Köpek muhafız hakkında
Diğer temalar
  • Anderson, R. T.; Norouzalibeik, Vahid (2008). "Father-Son Combat: An Indo-European Typescene and its Variations". The Journal of Indo-European Studies. 36 (3–4). ss. 269-332. 
  • Berezkin, Yuri (2014). "The Dog, the Horse and the Creation of Man". Folklore: Electronic Journal of Folklore. Cilt 56. ss. 25-46. doi:10.7592/FEJF2014.56.berezkinÖzgürce erişilebilir. 
  • Dumézil, Georges (1925). "Les bylines de Michajlo Potyk et les légendes indo-européennes de l'ambroisie". Revue des Études Slaves. 5 (3). ss. 205-237. doi:10.3406/slave.1925.7342. 
  • Janda, Michael (2005). Elysion: Entstehung und Entwicklung der griechischen Religion. Institut für Sprachen und Literaturen der Universität Innsbruck. ISBN 978-3-85124-702-2. 
  • Janda, Michael (2010). Die Musik nach dem Chaos: der Schöpfungsmythos der europäischen Vorzeit. Institut für Sprachen und Literaturen der Universität Innsbruck. ISBN 978-3-85124-227-0. 
  • Grimm, Jacob (1966), Teutonic Mythology, Stallybrass, James Steven tarafından çevrildi, Londra: Dover, (DM) 
  • Frazer, James (1919), The Golden Bough, Londra: MacMillan 
  • Jendza, Craig (2013). "Theseus the Ionian in Bacchylides 17 and Indo-Iranian Apam Napat". The Journal of Indo-European Studies. 41 (3–4). ss. 431-457. ProQuest 1509068735. 
  • Miller, Dean (2006). "Cú Chulainn and Il'ya of Murom: Two Heroes, and Some Variations on a Theme". Studia Celto-Slavica. Cilt 1. ss. 175-184. doi:10.54586/YJKV4327Özgürce erişilebilir. 
  • Ranero, Anna M. (1996). "'That Is What Scáthach Did Not Teach Me:' "Aided Óenfir aífe" and an Episode from the "Mahābhārata"". Proceedings of the Harvard Celtic Colloquium. Cilt 16/17. ss. 244-255. JSTOR 20557325. 
  • Shulman, David Dean (2014). Tamil Temple Myths: Sacrifice and Divine Marriage in the South Indian Saiva Tradition. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-5692-3. 
  • Varenne, Jean (1977). "Agni's Role in the Ṛgvedic Cosmogonic Myth". Annals of the Bhandarkar Oriental Research Institute. Cilt 58/59. ss. 375-386. JSTOR 41691707. OCLC 6015346838. 

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Hint-Avrupa dil ailesi</span> dil ailesi

Hint-Avrupa dil ailesi, yüzlerce dil ve lehçe içeren dünyanın en büyük dil ailesi. Dünyada 3,2 milyarı aşkın kişinin anadili bu aileye ait bir dil olup, bu değer dünya nüfusunun %46'sına tekabül etmektedir. Avrupa'nın en büyük dilleri, Güney ve Batı Asya dilleri, Kuzey ve Güney Amerika ve Okyanusya'da en çok konuşulan diller Hint-Avrupa dilleridir. Ethnologue'a göre yaşayan 445 Hint-Avrupa dili bulunmaktadır ve bu dillerin üçte ikisinden fazlası (313) Hint-İran koluna bağlıdır.

<span class="mw-page-title-main">Sanskrit</span>

Sanskrit, Hint-Avrupa dil ailesinin Hint-İran koluna bağlı bir dildir. Sanskrit ve lehçeleri, Antik Hindistan'da lingua franca statüsüne sahip olmuştur. Dil aynı zamanda Hititçe ve Miken Grekçesinden sonra kaydedilmiş en eski Hint-Avrupa dili olmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Afanasiyevo kültürü</span> Sibiryanın kalkolitik arkeolojik kültürü

Afanasiyevo kültürü Altay Dağları ve Minusinsk ovası civarında görülen, MÖ 3300 ile MÖ 2500 yılları arasında Kalkolitik Çağ'da var olmuş, Güney Sibirya'da bulunmuş olan en eski arkeolojik kültür. Kültürün ismi bölgede bulunan Afanasiyeva Dağı'ndan gelmektedir. Altay ve Sayan Dağları'nın kuzeybatısındaki bozkırlarda gelişmiştir. Avcılık, hayvancılık, taştan ve bakırdan eşyalar yaptıkları kazılar sonucu ortaya çıkmıştır.

<span class="mw-page-title-main">İtalik diller</span>

İtalik diller, bilinen ilk üyeleri MÖ 1. milenyumda İtalyan Yarımadası'nda konuşulmuş olan bir Hint-Avrupa dil ailesi koludur. Eski dillerinin en önemlisi, milattan önce diğer İtalik halkları fetheden Antik Roma'nın resmi dili olan Latinceydi. Diğer İtalik diller; MS ilk yüzyıllarda, konuşanları Roma İmparatorluğu'nda asimile olduğundan ve Latinceye kaydıklarından dolayı yok oldu. MS 3. ve 8. yy. arasında Halk Latincesi, günümüzde ana dil olarak konuşulan tek İtalik dil grubu olan Latin (Romen) dillerine ayrıldı, ayrıca Edebi Latince de hayatta kaldı. Latincenin yanında bilinen diğer antik İtalik dilleri; Faliskçe, Umbriyaca ve Oskanca ve Güney Pikencedir. Yarımadada konuşulmuş ve sınıflandırması tartışmalı olan diğer İtalik diller Venetçe ve Sikulcadır. Uzun zaman önce yok olmuş bu diller, yalnızca arkeolojik bulgulardaki birkaç yazıttan bilinmektedir.

Ari ırk, 19. yüzyılın sonlarında Proto-Hint-Avrupa mirasına sahip insanları ırksal gruplarla tanımlamak için ortaya çıkmış ve artık kullanılmayan bir tarihsel ırk kavramıdır. Antropolojik, tarihi ve arkeolojik kanıtlar bu kavramın geçerliliğini desteklememektedir. Kavram, Proto-Hint-Avrupa dilini ilk konuşanların insanlığın üstün bir örneğinin belirgin ataları olduğu ve günümüze kadar onların soyundan gelenlerin Sami ve Hamitik ırklarının yanı sıra Kafkas ırkının bir alt ırkını ya da kendine özgü başka bir ırkı oluşturduğu düşüncesinden türemiştir. Günümüzde, bu gruplar arasındaki yakın genetik benzerlik ve karmaşık karşılıklı ilişkiler nedeniyle, insan popülasyon gruplarını kategorize etmeye yönelik bu taksonomik yaklaşımın yanlış yönlendirilmiş ve biyolojik olarak anlamsız olduğu düşünülmektedir. Irk, kültür ve dilin izomorfizmi, modern akademisyenler tarafından hatalı bir anlayış olarak reddedilmiştir. Ari ırk kavramı 19. yüzyıl boyunca Arthur de Gobineau, Richard Wagner ve bilimsel ırkçılığı daha sonra Nazi ırkçı ideolojisini etkileyen Houston Stewart Chamberlain gibi çeşitli ırkçı ve antisemitik yazarlar tarafından benimsenmiştir. 1930'lara gelindiğinde, kavram hem Nazizm hem de Nordizm ile ilişkilendirilmiş ve Aryan ırkını "üstün ırk" olarak tasvir eden, Aryan olmayanları ırksal olarak aşağı ve yok edilmesi gereken varoluşsal bir tehdit olarak gören beyaz üstünlükçü Aryanizm ideolojisini desteklemek için kullanılmıştır. Bu fikirler Nazi Almanyası'nda Holokost'a yol açan devlet ideolojisinin önemli bir parçasını oluşturmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Ermeni hipotezi</span>

Ermeni hipotezi, Proto-Hint-Avrupa halkının anavatanın "Anadolu'nun doğusu, Kuzey Mezopotamya ve Kafkaslar'ın güney kısımlarında" yer aldığını ve Proto-Hint-Avrupa dilinin (PHA) MÖ 5.-4. milenyum civarında bu bölgelerde konuşulduğunu öne süren bir hipotezdir. Varsayım, Gürcü Tamaz V. Gamkrelidze ile Rus dilbilimci Vyaçeslav İvanov tarafından 1985 yılında öne sürülmüştür. Terimde geçen "Ermeni" ismi, bir toponim olan Ermeni Yaylaları'na atıfta bulunmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Aryan</span> antik halk

Aryan, antik Hint-Avrupa dil ailesine bağlı Hint-İran dilleri konuşmuş halkların kendilerini tanımlamak ve bölgedeki diğer halklardan ayırt etmek için kullanmış oldukları bir terimdir. Vedik döneminde Hindistan’ın Āryāvarta olarak adlandırılan bölgesine yerleşmiş, Hint-Aryan dilleri koluna dahil diller konuşan Hint-Aryan etnik grubu ve bu bölgeyi tanımlamak için günümüzde kullanılan bir ifadedir. Bu topluluklar yüzyıllarca bölge toplumları üzerinde aristokratik bir sınıf olarak hüküm sürmüşlerdir. Etnik olarak yakın topluluklardan olan Antik İran halkları, Avesta’da kendilerini tanımlamak için bu etnik tanımı kullandılar. Günümüzde İran adının Aryan sözcüğünden türediği ileri sürülür.

<span class="mw-page-title-main">Baktria-Margiyana Arkeoloji Bölgesi</span> Baktria-Margiyana Arkeoloji Bölgesi

Baktria- Margiyana Arkeoloji Bölgesi günümüzde Türkmenistan, kuzey Afganistan, güney Özbekistan ve batı Tacikistan'da ve Ceyhun (Oxus) ırmağının üst kısımlarını kapsayan, MÖ 2200–1700 tarihleri arasında var olan, Orta Asya'nın Tunç Çağı kültürü için yapılan modern bir arkeolojik tanımlamadır. Yerleşim yerlerinin keşfi ve isimlendirmeleri Sovyet arkeolog Viktor Sarianidi tarafından (1976) yapıldı. Baktria bugün Afganistan'da bulunan Baktra denilen bölgenin Yunanca adıydı ve Margiyana bugün Türkmenistan'daki Merv şehrinin başkenti olduğu Pers satraplığı Margu'nun Yunanca adıydı.

<span class="mw-page-title-main">Kurgan hipotezi</span>

Kurgan hipotezi (teorisi) erken Hint-Avrupa kökenlerinin, Karadeniz-Hazar stepleri'nde bulunan arkeolojik "Kurgan kültürüne" dayandığını öne süren teorilerden biridir. Kurgan Türkçe "korugan" sözcüğünden türetilmiş höyük mezar anlamına gelen bir terimdir.

<span class="mw-page-title-main">Proto Hint-Avrupalılar</span> Tarih öncesi etnik grup

Proto-Hint-Avrupalılar veya Ön Hint-Avrupalılar, dilsel yeniden yapılandırmalara göre Hint-Avrupa dillerinin atası olan Proto-Hint-Avrupa dilini konuşmuş Avrasya'nın tarih öncesi insanları.

<span class="mw-page-title-main">Sintaşta kültürü</span>

Sintaşta kültürü, Sintaşta-Petrovka kültürü ya da Sintashta-Arkaim kültürü, Doğu Avrupa ve Orta Asya'da MÖ 2100-1800 yılları arasında var olmuş Tunç Çağı arkeolojik kültürü. Kültürün adı, Rusya'nın Çelyabinsk Oblastı'nda bulunan Sintashta arkeolojik sit alanından gelmektedir.

<span class="mw-page-title-main">İp Baskılı Seramik kültürü</span> Avrupada var olmuş bir arkeolojik rekonstrüksiyon kültürü

İp Baskılı Seramik kültürü, Avrupa'da MÖ 2900 ile 2350 dolaylarında, geç Neolitik dönem, Bakır Çağı ve erken Tunç Çağı'nda var olmuş arkeolojik kültür. İp Baskılı Seramik kültürü, batıda Ren Nehri'nden doğuda Volga Nehri'ne kadar uzanan Kuzey Avrupa, Orta Avrupa ve Doğu Avrupa bölgelerini içine almış geniş bir alanı kapsamaktaydı.

<span class="mw-page-title-main">Yaz kültürü</span>

Yaz kültürü, Margiyana, Baktriya ve Soğdiana'da yaklaşık MÖ 1500-500 yılları arasında var olmuş Erken Demir Çağı kültürüdür.. Kültür adını Baýramaly, Türkmenistan'da bulunan Yaz Tepe arkeolojik alanından almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Anadolu hipotezi</span> Hipotez

,

<span class="mw-page-title-main">Greko-Ermeni</span>

Greko-Ermeni aynı zamanda Heleno-Ermeni) Proto Hint-Avrupa dili (PHA) sonrası, Yunan ve Ermeni' dillerinin varsayımsal ortak atasıdır, durumu İtalo-Kelt veya daha az varsayımsallı Baltık-Slav dilleri ile karşılaştırılabilir, genelde güvenilir bir hipotez olarak kabul edilmekle baraber, üzerinde tam bir fikir birliği yoktur, varsayımsal Greko-Ermeni'nin en erken evresi, Geç Proto Hint-Avrupa ve "Greko-Ermeni-Aryan" dan belki biraz geç, fakat çok da farklı olmayacak şekilde MÖ 3. binyıla tarihlendirilir.

<span class="mw-page-title-main">Anadolu halkları</span>

Anadolu halkları veya tarih öncesi Antik Anadolulular, Hint Avrupa dil ailesinin, Anadolu dilleri grubunu konuşmuş, aynı zamanda, genel Hint-Avrupa halklarının ön köken evresi olan Proto Hint-Avrupa topluluğundan çok daha erken bir dönemde ayrılmış, arkaik bir Hint-Avrupa etno-dil grubu ve Küçük Asya coğrafyasının tarihsel Hint-Avrupa halkıydı.

<span class="mw-page-title-main">Ana Ermenice</span>

Ana Ermenice, Ön-Ermenice veya Proto-Ermenice) Ermenice: նախահայերեն

Ana İranca, Ön İranca ya da Proto-İranca, Hint-Avrupa dil ailesinin İran dilleri kolunun yeniden yapılandırılmış ana-dilidir. Farsça, Peştuca, Soğdça, Zazaca, Osetçe, Mazandaranca, Kürtçe, Talışça gibi İran dillerinin atasıdır. Bu dili konuşanların, yani varsayımsal Proto-İranlıların MÖ 2. binyılda yaşadıkları varsayılır ve genellikle Andronovo arkeolojik ufku ile bağlantılıdır.

Jaan Puhvel, Hint-Avrupa dilleri alanında uzmanlaşmış Estonyalı karşılaştırmalı dilbilimci ve karşılaştırmalı mitologdur.

<span class="mw-page-title-main">Ön Anadoluca</span>

Ana Anadoluca, Ön Anadoluca veya Proto-Anadoluca) Anadolu dillerinin türediği en erken ata evresi olan tek bir proto dildir. Hemen hemen diğer tüm proto dillerde olduğu gibi doğrulanmış hiçbir kaydı bulunamamıştır; dil, tüm doğrulanmış olan Anadolu dillerinin yanı sıra diğer tüm Hint-Avrupa dillerine de karşılaştırmalı yöntem uygulanarak yeniden inşa edilmiştir.