Proklos
| Proklos | |
|---|---|
| Doğumu | 412 Constantinople, Thracia, Roma imparatorluğu |
| Ölümü | 485 Atina, Achaea, Bizans İmparatorluğu |
| Çağı | Antik Çağ felsefesi |
| Bölgesi | Batı felsefesi |
| Okulu | Neoplatonizm |
| İlgi alanları | Metafizik |
Proklos (d. 8 Şubat 412, Konstantinopolis - ö. 17 Nisan 485, Atina), Platon Akademisi'nin başına geçen ve diğer matematikçilerin çalışmaları hakkındaki yorumları için matematik tarihi açısından önemli olan bir Yeni Platoncu Yunan filozof.
Hayatı ve Çalışmaları
Proclus'un babası Particius ve annesi Marcella, Likya'da yüksek sosyal konumdaki vatandaşlardı. Particius, Bizans mahkemelerinde kıdemli bir hukuk görevlisiydi. Proclus, okula gittiği Likya'nın güney kıyısındaki Xanthus'ta büyüdü.
Proclus'un babasını takip etmesi ve hukuk mesleğine girmesi amaçlanmıştı. Bu amaçla İskenderiye'ye gönderildi, ancak çalışmalarının ortasında Bizans'ı ziyaret etti ve hayattaki çağrısının felsefe çalışması olduğuna ikna oldu. İskenderiye'ye döndü ve Yaşlı Olympiodorus'un yanında felsefe okudu, özellikle Aristoteles'in eserlerini derinlemesine inceliyordu. Ayrıca İskenderiye'de matematik öğrendi. Matematik konusundaki öğretmeni Heron'du (ünlü matematikçi değil, Heron o sıralarda yaygın bir isimdi).
Proclus, İskenderiye'de felsefe alanında aldığı eğitimden tam olarak memnun değildi, bu yüzden henüz gençken İskenderiye'den Atina'ya taşındı ve burada Platon Akademisi'nde Atina filozofları Plutarch ve Syrianus (Plutarch'ın öğrencisi) altında okudu. Akademi'de öğrencilikten orada öğretmenliğe doğru ilerledi, sonra Syrianus'un ölümü üzerine Proclus Akademi'nin başına geçti. Diadochus unvanı ona bu sırada verildi, kelimenin anlamı halef olmadır. "Diadokhos" lakabı verilmişti; çünkü onun Platon'un pelerinini miras aldığına inanılıyordu.
Akademi'de Proclus'un durumu iyiydi ve arkadaşlarına ve ailesine maddi olarak yardım etmiş görünüyor. Hiç evlenmedi ve bazı açılardan Pisagor'un önerdiğinden farklı olmayan bir hayat yaşadı. Et yemedi ve tanrılara ilahiler yazarak dini bir hayat yaşamaya çalıştı. İlahilerinin yedi tanesi korunduğu ve bugün hatırı sayılır bir edebi değere sahip olarak görüldüğü için şüphesiz çok düşünülmüştü. Proclus, ölümüne kadar Akademi'nin başı olarak kalacaktı.
Çok bilgili bir adam olan Proclus, çağdaşları tarafından büyük saygı gördü. Plotinus'un kurduğu ve Porphyry ile Iamblichus'un MS 300 civarında geliştirdiği neoplatonist felsefeyi takip etti. Bu fikirlerin diğer geliştiricileri, Proclus'un öğretmenleri Plutarch ve Syrianus'du. Heath eserinde aşağıdaki şekilde yazmıştır:[1]
| “ | Keskin bir diyalektikçiydi ve çağdaşları arasında öğrendiği alanda önde gelen biriydi; o yetkin bir matematikçiydi; hatta şairdi. Aynı zamanda her türlü efsaneye ve gizeme inanan biriydi ve hem Yunan hem de Doğulu tanrılara samimice tapan biriydi. Bir matematikçiden çok bir filozoftu. | „ |
Elbette, beklenebileceği gibi, birçok dini söze olan inancı, bilimle ilgili birçok konu hakkındaki görüşlerinde son derece önyargılı olduğu anlamına geliyordu. Örneğin, Aristarchus'un önerdiği gibi güneşin gezegenlerin merkezinde olduğu hipotezinden bahseder, ancak inanmamanın hukuka aykırı olduğunu söylediği bir Keldani'nin görüşlerine aykırı olduğu için hemen reddeder.
Proclus, Yunan geometrisinin erken tarihi hakkındaki ana kaynağımız olan Öklid Üzerine Yorum (Commentary on Euclid) adlı eseri yazdı. Kitap kesinlikle Akademi'deki öğretiminin bir ürünüdür. Bu eser, dini inançlarıyla renklendirilmemiştir ve 19. yüzyılın ortalarında yazan Martin bu esere dair şöyle der:[1]
| “ | ... Proclus'a göre "Öklid Elemanları", ne Keldani kahinleriyle ne de eski ve yeni Pisagorcuların spekülasyonlarıyla çelişmeme şansına sahipti. | „ |
Proclus, şu anda kaybolmuş olan kitaplara erişebiliyordu ve Proclus'un zamanında kaybedilmiş olan diğerleri, Proclus tarafından sunulan diğer kitaplardan alıntılara dayanarak açıklanıyordu. Özellikle Geminus'un eserlerinde olduğu gibi artık kaybolan Eudemus'un Geometri Tarihi 'ni de kesinlikle kullanmıştır. Heath, Proclus'un Öklid Üzerine Yorumunu anlatırken şöyle yazar:[1]
| “ | Proclus, sırayla tüm tanımları, varsayımları ve aksiyomları tarihsel ve eleştirel olarak ele alır. Postülatlar ve aksiyomlarla ilgili notlardan önce, geometri ilkeleri, hipotezler, postülatlar ve aksiyomlar ve bunların birbirleriyle ilişkileri hakkında genel bir tartışma yer alır; Proclus, her zaman olduğu gibi burada da tüm önemli otoritelerin görüşlerini aktarıyor. | „ |
Proclus'un yorumunun bir başka ilginç kısmı, geometri eleştirmenleri hakkındaki tartışmasıdır:
| “ | ... geometri eleştirmenlerinin çoğunun, bu parçaların sağlam bir şekilde yerleşmemiş olduğunu göstermeye çalışarak itirazda bulunmaları [geometri ilkelerine] aykırıdır. Bu gruptaki argümanları kötü şöhrete sahip olanlardan, Kuşkucular gibi bazıları tüm bilgileri ortadan kaldıracaktı ... oysa Epikürcüler gibi diğerleri, yalnızca geometri ilkelerini gözden düşürmeyi teklif ediyorlar. Bununla birlikte, başka bir eleştirmen grubu, ilkeleri kabul ediyor, ancak ilkelerden sonra gelen önermelerin, ilkelerde yer almayan bir şeyi vermedikçe gösterilebileceğini reddediyor. Bu tartışma yöntemini, Epikuros okuluna mensup olan ve Posidonius'un kendisine karşı bir kitap yazdığı ve görüşlerinin tamamen geçersiz olduğunu gösteren Sidonlu Zeno izledi. | „ |
Morrow, eserinde[2] Proclus'a borçlu olduğumuz büyük borcu dile getirmekte ve özellikle de yazdığı Öklid Üzerine Yorumunu doğrulamaktadır:
| “ | Proclus yaratıcı bir matematikçi değildi; ama o derin bir matematiksel yöntemi kavrayan ve Thales'ten kendi zamanına kadar binlerce yıllık Yunan matematiği hakkında ayrıntılı bilgi sahibi olan keskin bir yorumcu ve eleştirmendi. | „ |
Son kitap,[3] Proclus'un Öklid'in Elemanları Kitabı I üzerine yaptığı yorumda bulunan yazılarının iyi bir tanımını veriyor. Kitap,[3] Proclus felsefesinin ve özellikle matematik felsefesinin çalışılmasına önemli bir katkıdır.
Proclus ayrıca Hipparchus ve Batlamyus'un astronomik teorilerine bir giriş olan Hypotyposis adlı eseri yazdı ve burada episikl ve eksantriklere dayanan gezegenlerin matematiksel teorisini tanımladı. Gezegenler için episikl teorisinin eksantrik teoriye eşdeğer olduğuna dair geometrik bir kanıt sağlamak için geometrik becerilerini ve astronomi bilgisini birleştirdi. Episikl teorisinde Dünya, çevresinde dönen daha küçük dairelere sahip bir dairenin merkezindedir. Eksantrik teoride gezegenler, merkezleri Dünya ile çakışmayan daireler halinde dönerler.
Buradaki hiçbir şey orijinal değildir ve Proclus ilk olarak Hipparchus ve Batlamyus tarafından verilen sonuçları kanıtlamaktadır. Bununla birlikte Proclus, bu teorinin Akademi'deki öğrencileri tarafından incelenmesi gerektiğine inansa da, eleştirel değildi, teorinin aşırı derecede karmaşık olduğunu ve aynı zamanda çeşitli kısımlarını açıklamak için hiçbir sebep olmayan geçici bir teori olduğunu öne sürdü.
Proclus, astronomik yazılarında Heron tarafından icat edilen su saatinin Güneş'in görünen çapını ölçmek için nasıl kullanılabileceğini anlattı. Proclus'un yöntemi ekinoksta kullanılabilir. Güneş doğarken saatten bir kapta su toplanır. Güneş doğar doğmaz su başka bir kapta toplanır ve bu ölçüm ertesi gün gün doğumuna kadar devam eder. Daha sonra iki kaptaki su ağırlıklarının oranı Güneş'in görünen çapını verir.
Proclus'un pek çok eseri arasında Liber de Causis (Nedenler Kitabı, Book of Causes), Institutio theologica (Teolojinin Unsurları, Elements of Theology), metafiziğin kısa bir açıklaması, büyük ölçüde Aristoteles'in görüşlerini veren Fiziğin Unsurları (Elements of Physics) ve Platon'un metafiziğini veren In Platonis theologiam (Platonik Teoloji, Platonic Theology) bulunmaktadır. Katkısı şu şekilde özetlenmiştir:[2]
| “ | Proclus, sahip olduğu nitelikler açısından hatırlanmayı hak ediyor ... her çağda son derece nadir olan ve neredeyse benzersiz olan nitelikleri: düşüncesinin mantıksal netliği ve sağlamlığı, analizlerinin keskinliği, anlama hevesi ve seleflerinin tartışmalı konular hakkındaki görüşlerini sunmaya hazır olması, uzun açıklamalarının sürekli tutarlılığı ve tüm varoluş kadar geniş olan, düşüncelerinin içinde hareket ettiği geniş ufku. | „ |
Proklos, iki temel kitabı olan Teolojinin Öğeleri ve Platon'un Teolojisi adlı eserlerinde, hem Plotinos'un ve hem de kendisinin görüşlerini ayrıntılı olarak açıklama çabasıyla ün kazanmıştır.
Onuruna aydaki bir kratere onun adı verilmiştir.[4]
Notlar
- ^ a b c T. L. Heath, A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921)
- ^ a b G. R. Morrow. "Proclus | Encyclopedia.com" (PDF). Biography in Dictionary of Scientific Biography (New York 1970-1990). 7 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
- ^ a b S. Sambursky, Proklos, Prasident der platonischen Akademie, und sein Nachfolger, der Samaritaner Marinos (Berlin, 1985)
- ^ Proklos Krateri
Kaynakça
- "Proclus". Encyclopaedia Britannica. 20 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2021.
- "The Life of Proclus". 8 Mayıs 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2021.
- "Proclus". 7 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2021.
- O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., "Proclus Diadochus", MacTutor Matematik Tarihi arşivi
- W. Beierwaltes, Proklos (Frankfurt-am-Main, 1965).
- O. Neugebauer, A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
- L. J. Rosán, The Philosophy of Proculus (New York, 1949).
- M. Schmitz, Euklids Geometrie und ihre mathematiktheoretische Grundlegung in der neuplatonischen Philosophie des Proklos (Würzburg, 1997).
- T. Whittaker, The NeoPlatonists (Cambridge, 1928).
- E. Zeller, Die Philosophie der Griechen (Leipzig, 1921).
- E. Craig (ed.), Routledge Encyclopedia of Philosophy 7 (London-New York, 1998), ss. 723-731.
- E. J. Dijksterhuis, Deux traductions de Proclus, Arch. Internat. Hist. Sci. (N.S.) 4 (1951), 602-619.
- F. A. Medvedev, Corniform angles in Euclid's 'Elements' and Proclus's 'Commentaries' (Rusça), Istor.-Mat. Issled. 32-33 (1990), 20-34.
- G. R. Morrow (ed.), Proclus Appendix : Proclus' notes on definitions, postulates and axioms, in Studies on Euclid's 'Elements' (Hohhot, 1992), ss. 235-350.
- A. E. Taylor, The philosophy of Proclus, Proc. Aristotlelian Soc. 18 (1918), ss. 600-635.
