İçeriğe atla

Pratt & Whitney TF30

TF30
Valiant Air Command Warbird Müzesi, Titusville, Florida'da bir TF30
Tür Turbofan
Ulusal kökenAmerika Birleşik Devletleri
Üretici Pratt & Whitney
İlk çalıştırma 1960s
Ana kullanıcılarGeneral Dynamics F-111 Aardvark
Grumman F-14 Tomcat
LTV A-7 Corsair II

Pratt & Whitney TF30 (şirket adı JTF10A[1]), aslen Pratt & Whitney tarafından ses altı F6D Füze filosu savunma avcı uçağı için tasarlanmış askeri bir düşük baypaslı turbofan motorudur, ancak bu proje iptal edilmiştir. Daha sonra süpersonik tasarımlar için bir afterburner ile uyarlandı ve bu formda, F-111 ve F-14A Tomcat'i çalıştırmanın yanı sıra A'nın ilk versiyonlarında da kullanılmaya devam eden dünyanın ilk yanma sonrası turbofan üretimi oldu. -7 Art yakıcı olmadan Corsair II. TF30'un ilk uçuşu 1964'te yapıldı ve üretim 1986 yılına kadar devam etti.

Tasarım ve gelişim

1958'de Douglas Aircraft Company, dahili olarak Model 2067 olarak bilinen yeni kıtalararası DC-8'in altındaki boşluğu doldurmak için kısa menzilli dört motorlu bir jet uçağı önerdi. DC-9 olarak pazarlanması amaçlandı, daha sonraki ikiz motorlu Douglas DC-9 ile doğrudan ilişkili değildi.[1] Pratt & Whitney (P&W), uçak için JT8A turbojetini sunmuştu ancak Douglas, bir turbojetten daha fazla yakıt verimliliğine sahip olan bir turbofan motorla gitmeyi tercih etti. P&W daha sonra JT10A'yı yeni geliştirilen JT8D turbofan'ın yarı ölçekli bir versiyonunu önerdi. Yeni tasarımın geliştirilmesi Nisan 1959'da[1] JT8'in çekirdeğini kullanarak başladı.[2] Douglas, 1960 yılında model 2067 tasarımını rafa kaldırdı, çünkü hedeflenen ABD havayolları yeni sunulan Boeing 727'yi tercih etti.[3]

1960 yılında, Birleşik Devletler Donanması, önerilen Douglas F6D Füzesine güç sağlamak için TF30-P-1 olarak adlandırılan JT10A'yı seçti, ancak proje Nisan 1961'de iptal edildi.[4] Bu arada, TF30, General Dynamics tarafından Amerika Birleşik Devletleri Hava Kuvvetleri için TFX yarışmasına ve F-111[5] olarak üretim için seçilen USN'ye girmesi için seçildi. F-111 için TF30'un versiyonu bir art yakıcı içeriyordu.

Operasyonel geçmişi

F-111

RAAF F-111'den bir TF30-P-109, Savunma Kuvvetleri Hava Gösterisi RAAF Amberley, Ekim 2008

F-111A, EF-111A ve F-111E, TF30-P-3 turbofan kullandı.[6] F-111, giriş uyumluluğu ve kanadın rahatsız edici havasının arkasına girişlerin hatalı yerleştirilmesi ile ilgili sorunlar yaşadı. Daha yeni F-111 varyantları iyileştirilmiş giriş tasarımlarını içeriyordu ve çoğu varyantta TF30 motorunun daha güçlü versiyonları bulunuyordu. F-111E, TF30-P-103 motorlarını kullanacak şekilde güncellendi, F-111D, TF30-P-9 / 109'u içeriyordu, FB-111A, TF-30-P-7 / 107'yi kullandı ve F-111F, TF30'a sahipti. -P-100. TF30, nispeten uzun bir operasyonel menzile sahip yüksek hızlı, düşük irtifa saldırı uçağının gereksinimlerine çok uygun olduğunu kanıtladı ve F-111'ler, emekli olana kadar TF30'ları kullanmaya devam edecekti.

A-7

1964'te ses altı LTV A-7A Corsair II, ABD Donanması'nın Douglas A-4 Skyhawk'ın yerini alacak hafif saldırı uçağı için VAL yarışmasını kazandı.[7] A-7A, iyileştirilmiş A-7B ve A-7C'ye de güç verecek olan TF30'un art yakmayan bir varyantını kullandı. 1965'te USAF, yakın hava desteği rolündeki hızlı jet F-100 ve F-105 süpersonik avcı-bombardıman uçaklarının yerine A-7D'yi seçti. USAF, TF30 Pratt & Whitney'in istemiş olmasına rağmen, tesisleri zaten diğer motorları üretmeye kararlı olduğu için üretim takvimini karşılayamadı. Allison Engine Company, TF30'u P&W lisansı altında üretmek yerine kendi TF41 turbofanını RB.168-25R Spey'in lisanslı bir versiyonunu Hava Kuvvetlerine sundu.[8] Daha güçlü olan TF41, USAF tarafından A-7D için ve USN tarafından benzer A-7E için seçildi.

F-14

Bir taşıyıcı üzerinde F-14A Tomcat'e kurulum için hazırlanan bir TF30-P-412A

TF30-P-414A ile Grumman F-14 Tomcat güçsüzdü çünkü Donanmanın amacı 1 lbf: 1 lb veya daha iyi itme-ağırlık oranına sahip bir jet avcı uçağı tedarik etmekti. Bununla birlikte, F-111'in başarısız Donanma versiyonunun birçok sistemini projeye dahil etme niyetinden dolayı, F-14'lerin ilk üretim çalışmasının F-111B'nin motorunu kullandığı kabul edildi. F-14A'nın itme-ağırlık oranı F-4 Phantom II'ye benziyordu ancak yeni gövde ve kanat tasarımı, F-4'ten daha fazla kaldırma ve daha iyi bir tırmanma profili sağladı. TF30'un hava muharebesinin taleplerine kötü adapte olduğu ve gazların agresif bir şekilde hareket ettirilmesi durumunda yüksek hücum açısında (AOA) kompresör durmalarına yatkın olduğu bulundu. Tomcat'in geniş aralıklı motor kaportası nedeniyle yüksek AOA'daki kompresör tezgahları özellikle tehlikeliydi çünkü Tomcat'i toparlanmanın çok zor olduğu dik veya ters bir dönüşe gönderebilecek asimetrik itme üretme eğilimindeydiler.

F-14'ün sorunları, USAF ve RAAF F-111'lerdeki TF30 motorlarını neredeyse aynı ölçüde etkilemedi. F-111, teknik olarak "avcı" olarak adlandırılırken, aslında bir kara saldırı uçağı ve taktik bombardıman uçağı olarak kullanıldı. Tipik bir kara vuruşu görevi, havadan havaya savaş görevine göre gaz kelebeği saldırı açısı ve irtifasında daha az ani değişikliklerle karakterize edilir. Düşman füzeleri ve uçaklarından kaçınmak için yine de sert ve şiddetli manevralar içerebilse de, bu manevralar genellikle hava muharebesinde gerekli olanlar kadar sert ve şiddetli değildir ve F-111, başlangıç için daha büyük ve daha az manevra kabiliyetine sahip bir uçaktır. F-14A, orijinal motordaki sayısız problemin ardından on yılın sonunda Pratt & Whitney TF30 tarafından desteklenen Donanma ile hizmete girmiş olsa da, Savunma Bakanlığı F110-GE-400 motorları tedarik etmeye başladı ve bunları F-14A Plus'a kurdu. 1988 yılında filo ile hizmete girmiştir. Bu motorlar güvenilirlik sorunlarını çözerek yaklaşık% 30 daha fazla itme kuvveti sağlayarak düşük yakıt yükü ile 1: 1 kuru itme / ağırlık oranına ulaşmıştır. Hem yeniden üretilmiş / yükseltilmiş F-14A'ların hem de yeni üretilmiş F-14D'lerin bir kombinasyonu olan sonraki F-14D'de F110-GE-400 motorları da kullanıldı.

Varyantlar

Pratt & Whitney / SNECMA TF106
Pratt & Whitney / SNECMA TF306
XTF30-P-1
8.250 pound-kuvvet (36,70 kN) itme.[9]
YTF30-P-1
TF30-P-1
8.500 pound-kuvvet (37,81 kN) itme, 18.500 pound-kuvvet (82,29 kN) afterburner ile.[10]
TF30-P-1A
Yakıt filtresi yerine yakıt filtresi ısıtıcısı olan -1'e benzer, başlangıçta ilk iki prototip F-111B'yi çalıştırdı.
TF30-P-2
10.200 pound-kuvvet (45,37 kN) itme, F6D Missileer'a güç vermeyi amaçladı.
TF30-P-3
8.500 pound-kuvvet (37,81 kN) itme, 18.500 pound-kuvvet (82,29 kN) afterburner ile.
TF30-P-5
TF30-P-6
11.350 pound-kuvvet (50,49 kN) itme, A-7A'ya güç verdi.[11]
TF30-P-6A
TF30-P-6C
TF30-P-6E
TF30-P-7
12.350 pound-kuvvet (54,94 kN) itme, 20.350 pound-kuvvet (90,52 kN) afterburner ile.[12]
TF30-P-8
12.200 pound-kuvvet (54,27 kN) itme, başlangıçta A-7B / C'ye güç verdi.[13]
TF30-P-9
12.000 pound-kuvvet (53,38 kN) itme, 19.600 pound-kuvvet (87,19 kN) afterburner ile.
TF30-P-12
10.750 pound-kuvvet (47,82 kN) itme, 20.250 pound-kuvvet (90,08 kN) afterburner ile, iki ön üretim F-111B'yi güçlendirdi.[14]
TF30-P-12A
Yakıt filtresi ısıtıcısı yerine yakıt filtresi ve devre dışı bırakma özelliği ile -12'ye benzer, erken üretim FB-111A'yı güçlendirir.
TF30-P-14
TF30-P-16
TF30-P-18
YTF30-P-100
TF30-P-100
Yeniden tasarlanan motor, 14.560 pound-kuvvet (64,77 kN) itme, 25.100 pound-kuvvet (111,65 kN) art yakıcı ile, F-111F'yi güçlendirdi.
TF30-P-103
Yeniden tasarlanan -3, Pacer 30 programı kapsamında -100 bileşenle yükseltildi, 9.800 pound-kuvvet (43,59 kN) itme, 18.500 pound-kuvvet (82,29 kN) afterburner ile.[15]
TF30-P-107
Pacer 30 programı altında -100 bileşenle yeniden tasarlanmış -7 yükseltildi, 10.800 pound-kuvvet (48,04 kN) itme, 20.350 pound-kuvvet (90,52 kN) afterburner ile.[15]
TF30-P-108
-107 kıç bölüm ve -109 ön bölüm hibrit.[16]
TF30-P-108RA
RAAF hizmetindeyken yeniden tasarlanan -108, F-111G'yi güçlendirdi.[16]
TF30-P-109
Yeniden tasarlanmış -9, Pacer 30 programı altında -100 bileşenle yükseltildi, 20.840 pound-kuvvet (92,70 kN) art yakıcı ile itme.[16]
TF30-P-109RA
RAAF hizmetindeyken yeniden tasarlanan -109, F-111C'ye güç verdi.[16]
TF30-P-408
-8'e benzer, 13.390 pound-kuvvet (59,56 kN) itme, A-7B / C'ye güç verdi.
TF30-P-412
-12'ye benzer.
TF30-P-412A
-12A'ya benzer şekilde, 10.800 pound-kuvvet (48,04 kN) itme, 20.900 pound-kuvvet (92,97 kN) art brülörlü, erken üretim F-14A ile güçlendirilmiştir.
TF30-P-414A
-412A'ya benzer şekilde, daha sonraki üretim F-14A ile güçlendirilmiştir.
JTF10A
TF30 motor ailesi için şirket tanımı.
JTF10A-1
(XTF30-P-1) Douglas Model 2067'yi çalıştırmayı amaçladı.
JTF10A-6
Douglas Model 2086'ya güç sağlamak için tasarlandı.
JTF10A-7
(TF30-P-2)
JTF10A-8
(TF30-P-6)
JTF10A-9
(TF30-P-8)
JTF10A-10
JTF10A-15
(TF30-P-18)
JTF10A-16
(TF30-P-408)
JTF10A-20
(TF30-P-1)
JTF10A-21
(TF30-P-3)
JTF10A-27A
(TF30-P-12)
JTF10A-27B
(TF30-P-12A)
JTF10A-27D
(TF30-P-7)
JTF10A-27F
(TF30-P-412)
JTF10A-32C
(TF30-P-100)
JTF10A-36
(TF30-P-9)
Pratt & Whitney/SNECMA TF104
Mirage IIIT ve Mirage IIIV-01'de kurulu, SNECMA tarafından modifiye edilmiş subsonic TF30 türevi.[17]
Pratt & Whitney/SNECMA TF106
Dassault Mirage IIIV VTOL avcı uçağına güç sağlamak için TF30'un bir türevi.[18]
Pratt & Whitney/SNECMA TF306C
Dassault Mirage F2'de test edilen TF30'un bir türevi.[19]
Pratt & Whitney/SNECMA TF306E

Fotoğraf Galerisi

Uygulamalar

TF30
  • Douglas F6D Missileer (planlanmış)
  • Genel Dinamikler F-111
  • Genel Dinamikler F-111C
  • Genel Dinamikler – Grumman EF-111A Raven
  • Genel Dinamikler – Grumman F-111B
  • Genel Dinamikler F-111K
  • Grumman F-14A Tomcat
  • LTV A-7A / B / C Corsair II
TF104 / TF106
  • Dassault Mirage IIIV
TF306
  • Dassault Mirage F2
  • Dassault Mirage G2

Özellikler (TF30-P-100)

Genel özellikler

  • Tür: Turbofan
  • Uzunluk: 241.7 inç (6.139 m)
  • Çap: 48,9 inç (1,24 m)
  • Kuru ağırlık: 3,985 lb. (1807 kg)

Bileşenler

  • Kompresör: 2 makara eksenel: 3 fan ve 6 düşük basınç kademesi, 7 yüksek basınç kademesi
  • Yakıcılar: Kanannüler
  • Türbin: 1 kademeli yüksek basınç türbini, 3 kademeli düşük basınç türbini

Performans

  • Maksimum itme gücü: 14.560 lbf (64.766 kN), 25.100 lbf (111.65 kN) yanma ile
  • Genel basınç oranı: 19.8
  • Baypas oranı: 0.878: 1
  • Türbin giriş sıcaklığı: 2150F (1176C)[20]
  • İtme-ağırlık oranı: 6.0

Kaynakça

  1. ^ a b c Connors 2010, p. 341
  2. ^ TURBOFANS: A Survey of Current Airline Powerplants
  3. ^ Donald 1999, p. 609
  4. ^ AERO ENGINES 1962
  5. ^ Connors 2010, p. 346
  6. ^ F-111 7 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Federation of American Scientists.
  7. ^ Connors 2010, p. 347
  8. ^ Alfa Romeo 1975 Flight Archive
  9. ^ "Aero Engines 1962..." (PDF). Flight Global. FLIGHT International. 28 Haziran 1962. 16 Nisan 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2019. 
  10. ^ "Aircraft Engine Characteristic Summary: TF30-P-1,P-1A" (PDF). NAVAIR. Ağustos 1968. 14 Ekim 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2019. 
  11. ^ "Standard Aircraft Characteristics: A-7A" (PDF). NAVAIR. 1 Temmuz 1967. 11 Eylül 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2019. 
  12. ^ "Characteristics Summary: FB-111A" (PDF). 14 Ekim 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2019. 
  13. ^ "Standard Aircraft Characteristics: A-7A" (PDF). NAVAIR. 1 Temmuz 1967. 11 Eylül 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2019. 
  14. ^ "Aircraft Engine Characteristic Summary: TF30-P-12,P-12A" (PDF). NAVAIR. Ağustos 1968. 14 Ekim 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2019. 
  15. ^ a b Lax 2010, p. 245
  16. ^ a b c d Lax 2010, p. 226-227
  17. ^ Aircraft Engines of the World 1964/65. 20th. Londra: Sir Isaac Pitman & Sons Ltd. 1964. s. 159. 
  18. ^ Aircraft Engines of the World 1964/65. 20th. Londra: Sir Isaac Pitman & Sons Ltd. 1964. s. 158. 
  19. ^ Aircraft engines of the World 1970. 21st. Washington D.C.: Paul H. Wilkinson. 1970. s. 176. 
  20. ^ "F−14 TF30−P−414 TO F110−GE−400 ENGINE UPGRADE TECHNICAL COMPARISON" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2010-06-15.

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Grumman F-14 Tomcat</span> Amerikan yapımı hava üstünlük uçağı

F-14 Tomcat, Northrop Grumman tarafından üretilen süpersonik, çift motorlu ve değişken geometrik kanatlı bir av önleme ve hava üstünlük uçağıdır.

<span class="mw-page-title-main">Turbofan</span> jet motor türü

Turbofan, itişi egzoz gazıyla beraber, ön kısımdaki geniş fanla da sağlanan güvenilir ve bakımı kolay jet motoru tipidir. Ön kısmı büyük, arka kısmı koni şeklinde ve daha küçüktür. Genelde yolcu uçaklarında kullanılır.

Pratt & Whitney bir Amerikan havacılık ve uzay şirketidir, merkezi Hartford, Connecticut'tadır. United Technologies Corporation (UTC)'ye bağlı bir kuruluştur. Pratt & Whitney'in uçak motorları hem sivil havacılıkta hem de askeri havacılıkta yaygın olarak kullanılır.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney F119</span>

Pratt & Whitney F119, şirket içi adı PW5000, Pratt & Whitney tarafından Lockheed Martin F-22 Raptor gelişmiş taktik avcı uçağı için geliştirilmiş bir artyakıcılı turbofan jet motorudur.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney F100</span>

Pratt & Whitney F100 ,Pratt & Whitney tarafından üretilen, F-16 ve F15 savaş uçaklarına güç veren artyakıcı turbofan motor.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney J57</span> 1950lerin başında Pratt & Whitney tarafından geliştirilen eksenel akışlı bir turbojet motoru

Pratt & Whitney J57, 1950'lerin başında Pratt & Whitney tarafından geliştirilen eksenel akışlı bir turbojet motorudur. J57, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ilk 10.000 lbf (45 kN) itme sınıfı motordu. J57 / JT3C, J75 / JT4A turbojet, JT3D / TF33 turbofan ve PT5 / T57 turboprop olarak geliştirildi. J57 ve JT3C, onlarca yıldır savaş uçakları, uçaklar ve bombardıman uçakları üzerinde yoğun bir şekilde kullanıldı.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney J48</span>

Pratt & Whitney J48, Rolls-Royce Tay'ın lisanslı bir versiyonu olarak Pratt & Whitney tarafından geliştirilen bir turbojet motorudur. Tay / J48, Rolls-Royce Nene'nin genişletilmiş bir geliştirmesiydi.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney J52</span> turbojet uçak motoru

Pratt & Whitney J52, başlangıçta Amerika Birleşik Devletleri Donanması için 40 kN (9,000 lbf) sınıfında tasarlanmış, eksenel akışlı çift makaralı bir turbojet motordur. A-6 Intruder ve AGM-28 Hound Dog seyir füzesine güç sağladı. 2017 itibarıyla motor hala A-4 Skyhawk ve EA-6B Prowler modellerinde kullanılıyordu.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney JT3D</span>

Pratt & Whitney JT3D, Pratt & Whitney JT3C turbojetten türetilen erken dönem turbofan uçak motoru. İlk olarak 1958'de çalıştırıldı ve 1959'da bir B-45 Tornado test uçağında ilk deneme uçuşu gerçekleştirildi. 1959 ile 1985 yılları arasında 8.000'den fazla JT3D üretildi. Bugün hala hizmette olan JT3D motorlarının çoğu askeri uçaklarda kullanılmaktadır ve USAF tarafından belirlenmiş TF33 ile kodu tanımlanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney JT8D</span>

Pratt & Whitney JT8D, Pratt & Whitney tarafından Şubat 1963'te Boeing 727'nin ilk uçuşu ile tanıtılan düşük baypaslı bir turbofan motorudur. ABD Donanması A-6 Intruder saldırı uçağına güç veren Pratt & Whitney J52 turbojet motorunun bir modifikasyonuydu. Volvo RM8, Saab 37 Viggen avcı uçağı için İsveç'te lisanslı olarak üretilmiş bir son yakma sürümüdür. Pratt & Whitney ayrıca FT8 olarak elektrik santrali ve gemi tahrik sistemi için statik versiyonlar satıyor.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major</span>

Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major, İkinci Dünya Savaşı sırasında tasarlanan ve üretilen bir Amerikan 28 silindirli dört sıralı radyal pistonlu uçak motoru ve Amerika Birleşik Devletleri'nde seri üretilen en büyük motor hacmine sahip havacılık amaçlı pistonlu motordur. Bu motor Pratt & Whitney Wasp ailesinin sonuncusuydu ve üreticisinin pistonlu motor teknolojisinin doruk noktasıydı; ancak savaş, uçakları savaşa sokmadan önce bitmişti. Bununla birlikte, turbojetlerden önce son nesil büyük piston motorlu uçakların çoğuna güç sağladı ve yerini eşdeğer beygir güçlü turbo-proplar aldı. Ana rakibi Wright R-3350 Duplex-Cyclone'du.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney J75</span>

Pratt & Whitney J75 (sivil adı: JT4A), ilk kez 1955'te uçan eksenel akışlı bir turbojet motordur.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney T34</span>

Pratt & Whitney T34, Pratt & Whitney tarafından tasarlanan ve üretilen bir Amerikan eksenel akışlı turboprop motordu. Tek büyük uygulaması Douglas C-133 Cargomaster'daydı.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney JT12</span>

Pratt & Whitney JT12, küçük bir turbojet motorudur. Pratt & Whitney T73, ilgili bir turboşaft motorudur.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney F135</span>

Pratt & Whitney F135, Lockheed Martin F-35 Lightning II için tek motorlu bir saldırı savaşçısı için geliştirilmiş bir art yakıcı turbofandır. F-35A ve F-35C'de kullanılan Geleneksel Kalkış ve İniş (CTOL) varyantı ve ileri kaldırma fanı içeren F-35B'de kullanılan iki döngülü Kısa Kalkış Dikey İniş (STOVL) varyantı olmak üzere iki çeşidi vardır. İlk üretim motorları 2009 yılında teslim edildi.

<span class="mw-page-title-main">Rolls-Royce Nene</span> uçak motoru

Rolls-Royce RB.41 Nene, 1940'ların İngiliz santrifüj kompresörlü turbojet motorudur. Nene ölçeklendirilmiş bir Rolls-Royce Derwent yerine 5.000 lbf tasarım hedefi ile tamamıyla bir yeniden tasarımdı ve bu da onu çağının en güçlü motoru yapıyor. Rolls-Royce'un üretime giren üçüncü jet motoruydu ve ilk olarak tasarımın başlamasından itibaren 6 aydan daha kısa bir sürede çalıştı. Adını, şirketin jet motorlarına nehirlerden sonra isim verme geleneği doğrultusunda Nene Nehri'nden almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Pratt & Whitney J58</span>

Pratt & Whitney J58, Lockheed A-12,YF-12 ve SR-71 uçaklarını çalıştıran bir Amerikan jet motoruydu. Arttırılmış itme sağlayan güçlü bir turbojetti.

<span class="mw-page-title-main">General Electric F110</span>

|} General Electric F110, GE Aviation tarafından üretilen sonradan yanmalı birturbofanjet motorudur. F110 motoru, General Electric F101 ile aynı motor çekirdeği tasarımını kullanır. F118, sonradan yanmalı olmayan bir çeşittir. Motor ayrıca, TUSAŞ Motor Sanayii (TEI) tarafından Eskişehir, Türkiye'de lisanslı olarak üretilmektedir.

<span class="mw-page-title-main">General Electric J79</span>

General Electric J79, çeşitli savaş ve bombardıman uçaklarında ve süpersonik bir seyir füzesinde kullanılmak üzere inşa edilmiş eksenel akışlı bir turbojet motorudur. J79, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki General Electric Aircraft Engines tarafından ve dünya çapında birçok başka şirket tarafından lisans altında üretildi. Başlıca kullanımları arasında F-104 Starfighter, B-58 Hustler, F-4 Phantom II, A-5 Vigilante ve IAI Kfir vardı.

<span class="mw-page-title-main">General Electric F404</span>

General Electric F404 ve F412, 10,500-19,000 pound-kuvvet (47-85 kN) itki üretebilen artyakıcılı turbofan motor ailesidir. General Electric Havacılık tarafından üretilmektedir. Volvo Aero tarafından üretilen RM12 adlı bir varyantı da bulunmaktadır. F404, daha büyük versiyonu olan F414 turbofan motorunun yanı sıra deneysel olarak geliştirilen GE36 sivil propfan motoruna da öncü olmuştur.