Post-ironi
Post-ironi (Latince post 'sonra' ve Antik Yunanca Grekçe: eirōneía 'taklit etme, sahte cehalet' [1] ), hem ciddi ve ironik niyetlerin birbirine karıştığı bir durumu belirtmek için kullanılan terimdir. Daha az yaygın olarak tersini de ifade edebilir: Yeni Samimiyet'e benzer şekilde ironiden ciddiyete dönüş.
Edebiyatta David Foster Wallace sıklıkla "postironik" edebiyatın kurucusu olarak tanımlanmıştır. "E Unibus Pluram" [2] ve "Kurgusal Gelecekler ve Dikkat Çekici Gençler" adlı makaleleri ile birlikte postmodern ironinin ötesine geçen bir edebiyatı anlatmaktadır.[3] Postironik olarak tanımlanan diğer yazarlar Dave Eggers,[4] Tao Lin,[5] ve Alex Shakar'dır.[6][7]
Genel Bakış
Postmodern ironide bir şeyle alay edilip ciddiye alınmazken ve Yeni Samimiyet'te bir şey ciddiye alınmak ya da "ironik olmamak" istenirken, post-ironi bu iki unsuru ya bir şeyin absürt bir şekilde ciddiye alınmasını ya da bir şeyin ironik olup olmadığının belirsiz olmasını sağlayarak birleştirir.
Verilen bir örnek Kötü Polis filmidir:
Film, Snakes on a Plane tarzı bir ironi festivalinin içermesi gereken her şeyi içeriyor: saçma bir olay örgüsü, kötü oyunculuk ve seks ile uyuşturucu kullanımının lezzetli bir şekilde abartılı yüceltilmesi. Ancak film, türünün komik geçmişiyle eğlenmekten çok daha fazlasını başarıyor: Kötü Polis muhteşem bir şekilde çekilmiş ve ırk ilişkilerinden polis yolsuzluğuna ve Amerika'da başarıya ulaşmanın tanımına kadar her konuda yaygın ve keskin yorumlar barındırıyor.
— Matthew Collins, The Georgetown Voice[8]
Post-ironinin temel unsurlarından biri, ifadelerde ve sanat eserlerinde anlam ve niyetin gizlenmesi, muğlaklaştırılması, sulandırılması, bozulması veya basitçe yok edilmesidir ve yaratıcının veya yayıcının bunun kutlanmasını, kınanmasını veya apatetik olarak karşılanmasını isteyip istemediği de bu belirsizliğin bir parçası olabilmektedir. Gazeteci Dmitry Lisovsky'nin yazdığı gibi, "Post-ironik memlerin çok kaliteli olması bile gerekmez: Bir keresinde birkaç post-ironik meme topluluğundan rastgele 10 fotoğraf aldım ve altyazıları aralarında karıştırdım. Kullanıcılar yenileriyle öncekiler arasındaki farkı anlamakta zorlandılar." [9] Post-ironi, meta-ironi ve genel olarak ironinin çoğunlukla belirsiz yapısöküm ve yeniden inşası, Y kuşağı ve Zoomer mizahın ortak unsurlarıdır.[10] Post-ironinin internet memlerinde dezenformasyonu yaymak için ve özellikle Amerikan alternatif sağ ve ilgili hareketlerle ilgili olarak insanları aşırılıkçı topluluklara radikalleştirmek için bir araç olarak kullanıldığı belirtildi.[11][12][13][14]
Eleştiri
2003 yılında Zoe Williams, terimin artan popülaritesini onaylamayarak tanımlamıştır:[15]
...ironi hakkında son zamanlara özgü bir dizi yanlış kanı vardır.... Sekizincisi, "post-ironik "in kabul edilebilir bir terim olduğu - bunu kullanmak çok modaya uygun, sanki üç şeyden birini öneriyormuş gibi: i) ironinin sona erdiği; ii) postmodernizm ve ironinin birbirinin yerine kullanılabileceği ve tek bir kullanışlı kelimede birleştirilebileceği; veya iii) eskiden olduğumuzdan daha ironik olduğumuz ve bu nedenle ironinin kendi başına sağlayabileceğinden daha fazla ironik mesafe öneren bir önek eklememiz gerektiği. Ancak bunların hiçbiri doğru değildir.
— Zoe Williams, The Guardian
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ Liddell & Scott, A Greek-English Lexicon, v. sub Grekçe: εἰρωνεία 20 Nisan 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
- ^ "Post-Irony Is the Only Thing Left in the World That Gets a Reaction - Vice". 29 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2024.
- ^ Wallace, David Foster. "E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction", Review of Contemporary Fiction 13(2), Summer 1993, pp. 151-194.
- ^ Jensen, Mikkel. 2014. "A Note on a Title: A Heartbreaking Work of Staggering Genius" in The Explicator, 72:2, 146–150.
- ^ "David Foster Wallace was right: Irony is ruining our culture|Salon.com". 18 Nisan 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2024.
- ^ Hoffmann, Lukas (2016). Postirony: The Nonfictional Literature of David Foster Wallace and Dave Eggers. Bielefeld: transcript Verlag. ISBN 978-3-8376-3661-1.
- ^ Konstantinou, Lee (2016). Cool Characters: Irony and American Fiction. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 978-0674967885.
- ^ Collins, Matthew (4 Mart 2010). "Post-irony is real, and so what?". The Georgetown Voice. 8 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2024.
- ^ Lisovsky, Dmitry (13 Aralık 2018). "On the Origin of Memes: Meme Scientist Explains Post-Irony and Future of Internet Culture". Itmo.News. Vadim Galimov (translator). third-to-last paragraph: ITMO University. 27 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2022.
Today, post-ironic memes are the thing. They don't even have to be of great quality: I once took 10 random pictures from a few post-ironic meme communities and shuffled the captions between them. Users had a hard time telling the difference between the new ones and those that came before.
- ^ Oliver Sotirios Bourne. "Understanding Gen Z: Post-ironic Humour". WYSPR. 27 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2022.
- ^ Greene, Viveca S.; Rasmussen, Makena; Clark, Dutch (2021). "Memeology: Normalizing Hate Through Humour?". The Journal of Intelligence, Conflict, and Warfare. 4 (2): 75-80. doi:10.21810/jicw.v4i2.2962. ISSN 2561-8229. 18 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2024.
- ^ Greene, V.S. (2019). ""Deplorable" Satire: Alt-Right Memes, White Genocide Tweets, and Redpilling Normies". Studies in American Humor. 5 (1): 31-69. doi:10.5325/studamerhumor.5.1.0031. 17 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2024.
- ^ Woods, H.S.; Hahner, L.A. (2019). Make America Meme Again: The Rhetoric of the Alt-right. Frontiers in Political Communication. 45. Peter Lang. ISBN 978-1433159749.
- ^ Nagel, K.W. (2020). "Book Reviews: Make America Meme Again: The Rhetoric of the Alt-Right". Quarterly Journal of Speech. 106 (2): 216-219. doi:10.1080/00335630.2020.1744818.
- ^ Williams, Zoe. "The final irony" 4 Kasım 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Guardian, June 27, 2003.
