Pikolin
Pikolin metil piridinin üç izomerinden herhangi birini ifade etmek için kullanılabilir. Üç izomerde piridininkine benzer karakteristik bir kokuya sahip renksiz sıvılardır. Su ve çoğu organik çözücü ile karışırlar.
| İsim(ler) | CAS # | Erime Noktası: (°C) | Kaynama Noktası (°C) | Piridinyum iyonunun pKa değeri | Yapı |
|---|---|---|---|---|---|
| 2-Metilpiridin, alfa-pikolin, 2-pikolin | [109-06-8] | -66,7 | 129.4 | 5,96 |  |
| 3-Metilpiridin, β-pikolin, 3-pikolin | [108-99-6] | -18 | 141 | 5,63 |  |
| 4-Metilpiridin, γ-pikolin, 4-pikolin | [108-89-4] | 3.6 | 145.4 | 5.98 |  |
Belirlenmemiş bir pikolin izomerinin CAS numarası [1333-41-1]' dir
Tarih
Pikolin, saf olmayan bir halde, 1826'da, kemiklerin pirolizi (kavurma) ile Alman kimyager Otto Unverdorben (1806 - 1873) tarafından elde edildi.[1] Hoş olmayan kokusundan dolayı Odorin adı verildi. 1849'da İskoç kimyager Thomas Anderson (1819 - 1874) kömür katranından ve kemiklerin pirolizi yoluyla saf halde pikolin hazırladı.[2] Anderson aynı zamanda Latince pix (tar) ve oleum (oil) kelimelerini birleştirerek bu kimyasala pikolin adını verdi çünkü kömür katranı yağı bir pikolin kaynağıydı.[3][4] 1870' de, bir Alman kimyager olan Adolf von Baeyer iki yolla [acroleïnammoniak (CH2=CH-CH=N-CHOH-CH=CH2) kuru damıtma[5] ve tribromalili (1,2,3-tribromopropan) amonyak ile etanolde ısıtma] ile pikolin sentezletebildi.
1871'de İngiliz kimyager ve fizikçi James Dewar, pikolinin metilpiridin olduğunu iddia etti. Eğer Alman-İtalyan kimyager Wilhelm Körner tarafından 1869'da önerilmiş olan piridin yapısı doğruyduysa, yani eğer piridin benzene (alternatif tek ve çift bağların altıgen bir halkası) benziyorduysa, bu durumda metilpiridininin üç tane izomeri olmalıydı. 1879'a kadar Avusturyalı kimyager Hugo Weidel, α–, β– ve γ – pikolin olarak adlandırdığı üç pikolin izomerini izole etmeyi ve karakterize etmeyi başarmıştı:. Weidel daha sonra her bir pikolin izomerini potasyum permanganat ile oksidasyona maruz bırakarak her birini bir karboksilik aside dönüştürdü. Αlfa-pikolin' den gelen asiti Picolinsäure (pikolinik asit) olarak adlandırırken.[6] β-pikolinden gelen asitin Nicotinsäure (nikotinik asit veya "niasin") olduğunu fark etti.[7] Weidel her izomerin karboksilik asitini -kalsiyum tuzunu kalsiyum oksitle kurutarak damıtılarak- dekarboksile ettiğinde reaksiyon sonucunda piridin oluştu, böylece pikolinin beklendiği gibi üç izomerin bir karışımı olduğunu gösterilmiş oldu.[8] Bununla birlikte, Weidel, üç izomerin hiçbiri için, metil grubunun piridin çekirdeğinin azot atomuna göre konumunu belirlemedi.[9] Niyasin ve beta-pikolinin yapısı, 1883' te Çek-Avusturyalı kimyager Zdenko Hans Skraup ve Albert Cobenzl' in naftokuinolini oksitleyip ürünler arasında naisin bulmasıyla ve dolayısıyla beta-pikolinin 3-metilpiridin olduğunu kanıtlandığında belirlenmiştir.
Çevresel özellikleri
Pikolinler daha yüksek uçuculuk sergiler ve karboksilik asit benzerlerinden daha yavaş bir şekilde bozulur. Buharlaşma, bileşiklerin toprak killerine ve organik maddelere emiliminden dolayı toprakta sudan çok daha az yaygındır.[10] Pikolin degradasyonu, yaygın bir şekilde çoğunluğu Actinobacterilerden oluşan bakteriler tarafından sağlanır. 3-Metilpiridin, muhtemelen heterosiklik halkadaki rezonansın etkisinden dolayı diğer iki izomerden daha yavaş bozunur. Çoğu basit piridin türevi gibi, pikolinler, mikroorganizmaların büyümesi için gerekenden daha fazla azot içerir ve fazla azot genellikle, bozunma işlemi sırasında amonyum olarak çevreye atılır.[11]
Kaynakça
- ^ For the history of early research on picoline, see:
- ^ See:
- ^ (Anderson,1849), p. 124.
- ^ (Fehling & Hell, 1890), p. 575.
- ^ (Wolffenstein, 1922), p. 42.
- ^ (Weidel, 1879), p. 1994.
- ^ (Weidel, 1879), p. 2004.
- ^ See:
- ^ From (Weidel, 1879), p. 2011: "Die mitgetheilten Thatsachen reichen noch nicht aus, um endgültige theoretische Erklärungen namentlich der Isomerien, die offenbar in der relativen Stellung der CH3 –, resp. COOH-Gruppe zum Stickstoff ihren Grund haben, zu geben." (The reported facts do not suffice to provide conclusive theoretical explanations specifically of the isomers, which obviously are based on the position of the CH3 – or COOH– group relative to the nitrogen [atom].)
- ^ Sims, G. K. and L.E. Sommers. 1985. Degradation of pyridine derivatives in soil. J. Environmental Quality. 14:580-584.
- ^ Sims, G. K. and L.E. Sommers. 1986. Biodegradation of pyridine derivatives in soil suspensions. Environmental Toxicology and Chemistry. 5:503-509.
