Piacenza Konsili
Piacenza Konsili, 1 Mart - 7 Mart 1095 tarihleri arasında Piacenza'da gerçekleşen, Roma Katolik Kilisesi'nin din adamları ve sıradan adamlarından oluşan karma bir sinoddur.[1][2]
Konsil, Papa II. Urbanus'un, Kutsal Roma İmparatoru IV. Heinrich ile yaşadığı atama tartışması sonrasında otoritesini yeniden savunmak amacıyla yaptığı İtalya ve Fransa gezisinin sonunda toplandı. Toplantıya iki yüz piskoposun yanı sıra 4000 kilise yetkilisi ve 30.000 kilise görevlisi olmayan katıldı.[3] Katılımın fazla olması konseyin şehir dışında yapılmasını gerektirdi.
Katılımcılar
Katılımcılar arasında Kiev Prensi I. Vsevolod'un kızı Eupraxia Vsevolodovna da vardı.[4] II. Urbanus ile görüştü ve onun teşvikleri üzerine Eupraxia, kilise konseyi önünde halka açık bir itirafta bulundu.[4] Heinrich'in onu kendi isteği dışında tuttuğunu, seks partisine zorladığını, oğlu Konrad'a teklif ettiğini ve onu siyahi bir toplulukta kullanmaya çalıştığını iddia etti.[4] Bu suçlamalar, babasına karşı çıkmasının nedeninin bu olduğunu belirten Konrad tarafından da doğrulandı.[4]
Ayrıca, Fransa Kralı I. Philippe'in yasadışı boşanması ve Bertrade de Montfort ile yeniden evlenmesi nedeniyle yakın zamanda aforoz edilmesine itiraz etmeye gelen Philippe'in[5] büyükelçileri de vardı; Philip'e durumunu düzeltmesi için Pentecost'a kadar süre verildi.[6] Konseyin geri kalan işleri oldukça tipik kilise kaygılarını dile getiriyordu; Konsey sırasında Berengarian sapkınlığının kınanması da dahil olmak üzere en az 15 kanun yayınlandı;[7] bunlar arasında Nicolaitan sapkınlığının kınanması; Efkaristiya'da Mesih'in varlığının doğrulanması; Antipapa III. Clemens ve destekçilerine yönelik suçlamalar ve vaftiz, cenaze töreni veya onaylar için rahiplere ödeme yapılmasının yasaklanması yer alır.
Dinsel görevlerin satın almasının kınanması
II. Urbanus'un Piacenza'daki en büyük başarılarından biri, Kanonlarının, özellikle de Kilise içinde "simony" (satın almak için inşa etme ve satın alma, pozisyon veya koordinasyon yoluyla elde etme uygulaması) evrensel olarak kınanmasını düzenleyen Kanunlar 1'den 7'ye kadar olan Kanunların ayrıntı derinliğiydi. Simony ile lekelenen dini atamaların geçersiz ve güçsüz olduğuna karar verildi. Bununla birlikte, kendileri Simony olmayan ve onları atayan kişinin bunu yapacak gerçek bir dini otoriteye sahip olmadığına dair önceden bilgisi olmayan Simony tarafından atananlara ılımlı bir tutum gösterildi. Aynı şekilde ebeveynlerin çocukları için satın aldıkları kiliselerin de düzen içinde kalmasına izin verildi; çocuklara bu şekilde görev verildiği gibi, ancak yardımlar (Roma'dan gelen resmi mali destek) kaldırıldı.[8]
Bizans isteği
Geriye dönüp bakıldığında, en önemli katılımcıların Bizans imparatoru I. Aleksios'un gönderdiği elçiler olduğu görülmektedir. Aleksios, Papa VII. Gregorius tarafından aforoz edilmiş ve Kilise'ye bir dizi yeniden görevden geçmişti, ancak Urbanus, 1088'de papa olduğunda aforozu nihayet kaldırmıştı ve doğu ile batı arasındaki ilişkiler, en azından geçici olarak dostane idi.[9] Bizans İmparatorluğu, 1071'deki Malazgirt Meydan Muharebesi'nin ardından Küçük Asya'daki topraklarının çoğunu Selçuklu Türklerine kaptırmıştı ve Aleksios, batılı şövalyelerin bu toprakları yeniden kurmasına yardım edebileceğini umuyordu. Bizans elçilerinin ricasını duyan Urbanus,[10] orada bulunanlardan Bizans İmparatoru'na yardım etmelerini istedi.[11] Ancak Urbanus'un Aleksios'un isteğinden önce Doğu'ya bir sefer yapma fikri olması muhtemeldir, çünkü VII. Gregorius da iki kez çağrıda bulunmuş, ancak sonuç alınamamıştır.[12]
Tarihçi
Piacenza Konseyi hakkındaki bilgilerin çoğu,[13] orada mevcut olup olmadığı belirsiz tarihçi Konstanzlı Bernold'dan gelmektedir.[14] Bu zamana ait pek çok Bizans kaynağı artık mevcut olmasa da, günümüze ulaşan hiçbir dönemin Bizans kaynağı, büyükelçilerden bahsedecek kadar önemli olduğunu düşünmemiştir. Örneğin, konseyden, şu anda kayıp olan dönemin eserlerden alıntı yapan 13. yüzyıl tarihçisi Theodore Skoutariotes[15] tarafından bahsedilmektedir.
Kaynakça
- ^ Blumenthal, Uta-Renate (2006). "Piacenza, Council of (1095)". In The Crusades - An Encyclopedia. pp. 956-957.
- ^ Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, (Oxford University Press, 2011), 5, 11.
- ^ Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, 57.
- ^ a b c d J. Gordon Melton, Faiths Across Time: 5,000 Years of Religious History, (ABC-CLIO, 2014), 716.
- ^ Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, 11.
- ^ Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, 55.
- ^ Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, 56.
- ^ Chapter 5, Pope Urban II's Council of Piancenza, Robert Somerville
- ^ Papal War Aims in 1096:The Option not Chosen, Bernard S. Bachrach, In Laudem Hierosolymitani, ed. Iris Shagrir, Ronnie Ellenblum and Jonathan Simon, (Ashgate Publishing, 2007), 339.
- ^ Steven Runciman, A History of the Crusades, Vol. 1, (Cambridge University Press, 1951), 105.
- ^ Aims of the Medieval Crusades and How They Were Viewed by Byzantium, Peter Charanis, Church History, Vol. 21, No. 2 (Jun., 1952), 126.
- ^ "Byzanz und die Kreuzfahrerstaaten. English", Ralph-Johannes Lilie, (Oxford, 1993).
- ^ John Pryor, The Age of the Dromōn: The Byzantine Navy Ca 500-1204, (Brill, 2006), 101.
- ^ Robert Sommerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, 24.
- ^ Jonathan Harris, Byzantium and the Crusades, (Hambledon Continuum, 2006), 48.
