İçeriğe atla

Phillips Koleksiyonu

Koordinatlar: 38°54′41″K 77°02′49″B / 38.91139°K 77.04694°B / 38.91139; -77.04694
Phillips Koleksiyonu
Harita
Açılış1921
Koordinatlar38°54′41″K 77°02′49″B / 38.91139°K 77.04694°B / 38.91139; -77.04694
TürSanat müzesi[1]
MüdürDorothy M. Kosinski (2008’den beri)
Toplu ulaşım Dupont Circle (WMATA istasyonu)
Resmî sitephillipscollection.org

Phillips Koleksiyonu, Duncan Phillips ve Marjorie Acker Phillips tarafından 1921'de Phillips Memorial Gallery olarak kurulmuş Washington, D.C.'nin Dupont Circle semtinde bulunan bir sanat müzesi'dir.

Phillips, bir bankacı ve Jones and Laughlin Steel Company'nin kurucu ortağı olan James H. Laughlin'in torunuydu.[2]

Koleksiyonda temsil edilen sanatçılar arasında Pierre-Auguste Renoir, Gustave Courbet, El Greco, Vincent van Gogh, Henri Matisse, Claude Monet, Pablo Picasso, Georges Braque, Pierre Bonnard, Paul Klee, Arthur Dove, Winslow Homer, James McNeill Whistler, Jacob Lawrence, Augustus Vincent Tack, Georgia O'Keeffe, Karel Appel, Joan Miró, Mark Rothko ve Berenice Abbott vardır.

Tarihçe

Tekne Gezisi Partisinin Öğle Yemeği (1881) Pierre-Auguste Renoir tarafından yapılmış müzenin sürekli koleksiyonunun bir parçasıdır.[1]

Duncan Phillips (1886–1966), Amerika'yı modern sanat ile tanıştırmada ufuk açıcı bir rol oynadı. Jones ve Laughlin Steel Company'nin kurucu ortağı ve bankacı James H. Laughlin'in torunu Pittsburgh'da doğdu - Phillips ve ailesi 1895'te Washington, D.C.'ye taşındı. Kardeşi James Laughlin Phillips'in (30 Mayıs 1884 - 1918) ve Pittsburgh pencere camı milyoneri ve başarısızlığı “Johnstown Seliyle” sonuçlanan barajın sahipleri “South Fork Balıkçılık ve Avcılık Kulübü” üyesi olan babası Duncan Clinch Phillips'in (1838–1917) ani, zamansız ölümlerinden sonra annesiyle birlikte The Phillips Memorial Gallery'yi kurdu.

Küçük bir aile resim koleksiyonuyla başlayan, yayınlı bir sanat eleştirmeni olan Phillips, koleksiyonu önemli ölçüde büyüttü. Aile evinin kuzey kanadında özel olarak inşa edilmiş bir oda, halka açık bir galeri alanıydı. 600 eseri aşan ve halkın talebiyle karşı karşıya kalan koleksiyonla, Phillips ailesi 1930'da yeni bir eve taşındı ve[3] 21. cadde konutunun tamamını sanat müzesine dönüştürdü.

Duncan Phillips, 1921'de ressam Marjorie Acker ile evlendi. Onun yardımı ve tavsiyesi ile Phillips, sanatçıların yüzyıllarca haleflerini etkileyen sürekliliğine güçlü şekilde inanarak koleksiyonunu "modern sanat müzesi ve modern sanatın kaynakları" şeklinde geliştirdi.

Amerika, geçmişten bir kopuş olarak görülen modernizmi büyük ölçüde eleştirirken, sürekli sanat geleneğine odaklanması devrim niteliğindeydi.

Phillips, "ilk ateşli dışavurumcu" dediği El Greco; "ilk modern ressam" olan Jean-Baptiste-Siméon Chardin; "Eski Ustalar ile Cézanne gibi Büyük Modernler arasındaki atlama taşı Francisco Goya"; ve "Goya ile başlayan ve Gauguin ve Matisse'e [yol açan] bir zincirin önemli halkası" olan Édouard Manet gibi ustaların eserlerini topladı.

Köşe yazarı Clayton Fritchey'in hostesi ve eşi Polly Fritchey, Phillips Collection'ın küçük bir aile müzesinden halka açık bir sanat galerisine dönüşmesine yardımcı oldu ve aile dışından atanan ilk mütevellilerden biriydi. Ayrıca, ulusal bağış toplama kampanyasının başlatılmasına yardım etti.[4]

Koleksiyon

El Greco, Pişman Petrus, y. 1600-1605. Koleksiyonun öne çıkan özelliği. Duncan Phillips, El Greco'yu "ilk tutkulu ekspresyonist" olarak adlandırdı.[5][6]

1921'de açılan Phillips Koleksiyonu, Amerika'nın ilk modern sanat müzesidir.[7] Amerikalı ve Avrupalı empresyonist ve modern sanatçıların yaklaşık 3.000 eserinden oluşan kalıcı bir koleksiyona sahip olan Phillips, hem sanatı hem de samimi atmosferi ile tanınmaktadır. Kurucu Duncan Phillips'in 1897 Gürcü Canlanış evinde ve Washington, D.C.'nin Dupont Circle semtinde iki benzer ölçekte ek binadadır.[8]

Müze, Gustave Courbet, Pierre Bonnard, Georges Braque, Jacques Villon, Paul Cézanne, Honoré Daumier, Edgar Degas, Vincent van Gogh, Paul Klee, Henri Matisse, Claude Monet ve Pablo Picasso gibi Avrupalı ustaların eserleriyle, hem izlenimci hem de modern tabloların geniş temsiliyle tanınır.

1923'te Phillips, müzenin en bilinen eseri olan Pierre-Auguste Renoir'ın izlenimci tablosu Tekne gezisi partisinin öğle yemeğini (1880–81) satın aldı.[1][9][10]

1920'lerden 1960'lara kadar Phillips, çeşitli sanatsal ifadeler arasında gördüğü ilişkileri yansıtan, kronolojik ve geleneksel olmayan kurulumlarda galerilerini yeniden düzenledi. Geçmiş ile günümüz, klasik biçim ile romantik ifade arasındaki görsel bağlantıları diyaloglar halinde müzenin duvarlarında sundu. Amerikalı ve Avrupalı sanatçılara eşit derecede odaklanan Phillips, Winslow Homer, Thomas Eakins, Maurice Prendergast, James Abbott McNeill Whistler ve Albert Pinkham Ryder'ın eserlerini Pierre Bonnard, Peter Ilsted ve Édouard Vuillard'ın tuvalleriyle yan yana getirdi. John Marin'in suluboya resimlerini Cézanne'ın resimleriyle ve van Gogh'un çalışmalarını El Greco'nun Pişman Olan Aziz Petrus (yaklaşık 1600–05) ile birlikte sergiledi. Phillips'in vizyonu "sanatçılar arasındaki cana yakın ruhları" bir araya getirdi ve fikirleri bugün hala müzeye rehberlik etmektedir.

Phillips Koleksiyonu, Phillips'in özellikle tercih ettiği sanatçıların çalışma gruplarıyla da bilinir. Örneğin, Bonnard'ın etkileyici renk kullanımı karşısında şaşkına dönmüş ve sanatçının 17 resmini elde etmişti.[11] Kübist öncü Braque, anıtsal natürmort “Yuvarlak Masa” (1929) da dahil olmak üzere 13 tablo ile temsil edilmektedir. Koleksiyon, Klee'nin Arab Song (1932) ve Picture Album (1937) gibi eşit sayıda eserinin yanı sıra soyut dışavurumcu sanatçı Mark Rothko'nun yedi parçasını içermektedir.

Yalnızca sanatçının çalışmalarına ayrılmış ilk kamusal alan olan Rothko Odası, Phillips tarafından, Rothko'nun büyük, aydınlık tablolarını küçük, samimi bir alanda sergileme ve odayı renk ve hisle doyurma tercihine uygun olarak tasarlandı.[12] Rothko Odası, sanatçının kendisi ile ortak çalışması için var olan tek kurulumudur.[13] Phillips, renk kullanımını Bonard'ınkine benzer gördüğü için başlangıçta Rothko'nun çalışmasına ilgi duydu.[13]

Phillips, yaşamı boyunca, aralarında John Marin, Georgia O'Keeffe, Arthur Dove, Nicolas de Staël,[14] Milton Avery, Betty Lane ve Augustus Vincent Tack gibi o zamanlar tam olarak tanınmayan birçok sanatçının resimlerini aldı.[15][16] Phillips, bu tür gelecek vadeden ancak bilinmeyen sanatçıların eserlerini satın alarak onlara resim yapmaya devam etmelerini sağladı. Koleksiyonda öne çıkan birkaç sanatçıyla yakın bağlar kurdu ve bunları sübvanse etti - özellikle Dove ve Marin - ve "teşvik koleksiyonu" olarak adlandırdığı şey için sürekli olarak sanatçıların ve öğrencilerin eserlerini satın aldı. Müze aynı zamanda Richard Diebenkorn, Gene Davis ve Kenneth Noland gibi sanatçılar için görsel bir cennet görevi gördü. 1982'de müzeye saygı duruşunda bulunan Noland, "Bu sanat evinde saatlerce günler geçirdim. Bildiğim başka hiçbir yerde olmadığı kadar Phillips'te sanatla iç içe olabilirsiniz." dedi.

2013 yılında müze, sanatçı Wolfgang Laib tarafından balmumu ile kaplanmış bir oda olan ikinci kalıcı kurulumunu açtı. Laib'in eseri genellikle doğayı çağrıştıran olarak yorumlansa da, 6 fite 7 fit boyutlarında ve tek çıplak ampulle aydınlatılan eser aynı zamanda sert ve esrarengiz görünebilir.[17] Laib, müzenin Rothko Odası'nı ziyaret ettikten sonra, yaklaşık 500 pound balmumu gerektiren sahaya özel kurulumla ilgilenmeye başladı.[18]

Kaynakça

  1. ^ a b c Smee, Sebastian (24 Kasım 2020). "At 100, the Phillips Collection doesn't seem to have aged". The Washington Post. 18 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2020. 
  2. ^ Kennicott, Philip (9 Mart 2021). "Phillips Collection is turning 100 and showing what future of classic museums can be". The Washington Post. 18 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2021. 
  3. ^ History 13 Ekim 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved January 4, 2011
  4. ^ Levy, Claudia (11 Temmuz 2002). "Polly Fritchey Dies". Washington Post. Washington DC. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2016. 
  5. ^ The collection 5 Ocak 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved January 4, 2011
  6. ^ Blake Gopnick, The Washington Post, A closer look at El Greco's 'Repentant Saint Peter' at the Phillips Collection 14 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved January 4, 2011
  7. ^ The Phillips 18 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved January 4, 2011
  8. ^ About this collection[] retrieved August 14, 2009
  9. ^ "Luncheon on the Boating Party". www.phillipscollection.org. 5 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2011. 
  10. ^ Vreeland, Susan (2007). Luncheon of the Boating PartyÜcretsiz kayıt gerekli. Penguin. s. 431. ISBN 9780670038541. Erişim tarihi: 4 Ocak 2011. Duncan Phillips on Luncheon of the Boating Party. 
  11. ^ individuals not isms 5 Ocak 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved January 4, 2011
  12. ^ the Rothko room Retrieved January 4, 2011 5 Ocak 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  13. ^ a b Phillipscollection.org (16 Nisan 2016). "MARK ROTHKO (1903–1970) The Rothko Unit". The Washington Post. 8 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022. 
  14. ^ Chronology: Exhibition Catalogue, Nicolas de Staël, paintings 1950–1955, Mitchell-Innes & Nash, NYC. 1997 p.98
  15. ^ Biography from the Phillips collection. []
  16. ^ Extensive description from the Phillips Collection. 28 Şubat 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  17. ^ Kennicott, Philip (28 Şubat 2013). "Wolfgang Laib's 'Wax Room': Enigmatic permanent installation at the Phillips". The Washington Post. 4 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2016. 
  18. ^ Vogel, Carol (19 Temmuz 2012). "The Phillips Commissions Wolfgang Laib Wax Room". The New York Times. 25 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022. 

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Kübizm</span> 20. yüzyıl başındaki temsile dayalı sanat anlayışından saparak doğan sanat akımı

Kübizm, 20. yüzyıl başındaki temsile dayalı sanat anlayışından saparak devrim yapan Fransız sanat akımıdır. Pablo Picasso ve Georges Braque, nesne yüzeylerinin ardına bakarak konuyu aynı anda değişik açılardan sunabilecek geometrik şekilleri vurgulamışlardır.

<span class="mw-page-title-main">İzlenimcilik</span>

İzlenimcilik veya empresyonizm, ışık, renk ve an kavramını öne çıkartan, doğadaki görünümlerin sürekli değişim içinde olduğundan herhangi bir zamanın herhangi bir anına denk gelen görünümün bir daha aynı şekilde görünemeyeceğini fikrini temel alan sanat akımdır.

<span class="mw-page-title-main">Prado Müzesi</span>

Prado Müzesi, İspanya'nın başkenti Madrid'de yer alan bir müze ve sanat galerisidir.

<span class="mw-page-title-main">Modern Sanat Müzesi (New York)</span>

Modern Sanat Müzesi, kısaca "MoMa", Orta Manhattan, New York'taki sanat müzesidir. Birçok kişi tarafından dünyadaki en önemli modern sanat müzesi olarak görülmektedir.

Elif Naci, Türk ressam, yazar ve müzeci. D Grubu'nun kurucularındandır.

<span class="mw-page-title-main">İstanbul Resim ve Heykel Müzesi</span>

İstanbul Resim ve Heykel Müzesi (İRHM), 20 Eylül 1937’de Türkiye’nin ilk Güzel Sanatlar müzesi olarak Dolmabahçe Sarayı’nın Veliaht Dairesi’nde hizmete giren, günümüzde Tophane'deki Antropo No:5'te hizmet veren sanat müzesidir.

<span class="mw-page-title-main">Orsay Müzesi</span> Pariste sanat müzesi

Orsay Müzesi veya orijinal dilinde Musée d'Orsay, Fransa'nın başkenti Paris'te bulunan bir devlet müzesidir. Sen Nehri'nin sol yakasında bulunan müze eski bir tren garıydı. Bina 1898 - 1900 yılları arasında inşa edildi. Orsay Müzesi'nde çoğunlukla Fransız sanatına ait, 1848 - 1915 yıllarında arasında yaratılmış heykeller, resimler, mobilyalar ve fotoğraflar bulunur. Müze daha çok içlerinde Monet, Degas, Renoir, Cezanne gibi ressamların eserlerinin bulunduğu geniş izlenimci koleksiyonu ile tanınır. Bu koleksiyon, müzenin 1986 tarihindeki açılışına kadar Galerie nationale du Jeu de Paume'de sergileniyordu.

<span class="mw-page-title-main">Kröller-Müller Müzesi</span> Sanat Müzesi; Otterlo, Hollandada Ulusal Müze

Kröller-Müller Müzesi, Hollanda'nın Otterlo kentindeki Hoge Veluwe Millî Parkı içinde yer alan sanat müzesi.

<span class="mw-page-title-main">Berggruen Müzesi</span> Almanyadaki müze

Bergruen Müzesi, Berlin'in Charlottenburg semtinde bulunan ve bünyesinde dünyanın en önemli klasik modern resim koleksiyonlarından birini barındıran müzedir. Koleksiyon, Heinz Berggruen tarafından değerinin çok altında bir bedel karşılığında Berlin eyaletine satılmış, Berggruen'ün ismi de koleksiyonun sergilendiği müzeye verilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Art Institute of Chicago</span>

Art Institute of Chicago veya AIC, Chicago'nun Illinois Grant Park'ından yer alan bir güzel sanatlar müzesidir.

<span class="mw-page-title-main">Musée National d'Art Moderne</span>

Musée National d'Art Moderne Fransa'daki bir modern sanat müzesidir. Müze Paris'teki Centre Pompidou'da, 4.arrondissement'ında bulunur. 1947 yılında aslen Palais de Tokyo'da kurulmuştur ama 1977 yılında müze şu anki yerine taşınmıştır. Müze dünyadaki çağdaş ve modern sanat müzelerindeki ikinci en büyük koleksiyona sahiptir. En büyük modern ve çağdaş sanat koleksiyonu ise New York'ta bulunan MoMa'dadır. Müzenin koleksiyonunda 70,000'den fazla sanat eseri vardır. Bu koleksiyon resim, mimari, fotoğrafçılık, sinema, yeni medya, heykel ve tasarım gibi birçok alandaki eserlerin derlenmesi sonucu oluşmuştur. Bu koleksiyonun bir kısmı iki kattan oluşan 14,000 metre karelik bir alanda sergilenmektedir. Bu sergi alanı Centre Pompidou'nun 4. ve 5. katlarında bulunur. Bu iki kattan biri modern sanat(1905'ten 1960'a kadar, 5. kat)'a ayrılmıştır. Diğerinde ise çağdaş sanat(1960'tan beri, 4.kat) eserleri yer alır. Koleksiyonda yer alan daha değerli çağdaş ve modern sanat eserleri ise binanın 6.katında sergilenir.

<span class="mw-page-title-main">Burhan Doğançay</span> Türk fotoğrafçı ve ressam (1929-2013)

Burhan Cahit Doğançay, Türk fotoğrafçı ve ressam. Doğançay esasen, yarım asır boyunca dünyanın muhtelif şehirlerinde izlediği duvarları sanat eserlerine entegre etmesiyle tanınmıştır. En ünlü tablosu olan Mavi Senfoni, 2009 yılında Murat Ülker tarafından 2,2 milyon TL'ye alınmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Thyssen-Bornemisza Müzesi</span>

Thyssen-Bornemisza Müzesi, İspanya'nın başkenti Madrid'de bulunan kamuya açık müzedir. Müze zengin bir iş insanı ve sanat meraklısı olan Baron Hans Heinrich Thyssen-Bornemisza'nın özel koleksiyonudur. Müze Paseo del Prado 8 numaradadır.

<span class="mw-page-title-main">Tahran Çağdaş Sanat Müzesi</span>

Tahran Çağdaş Sanat Müzesi, Tahran'da 1977'de açılan ve değerli Batı modern sanat koleksiyonuna sahip bir müzedir.

<span class="mw-page-title-main">Kraliçe Sofia Ulusal Sanat Müzesi</span> Madrid’de yer alan 20. yüzyıl sanat eserlerinin sergilendiği bir sanat müzesi

Kraliçe Sofia Ulusal Sanat Müzesi veya MNCARS, İspanya’nın başkenti Madrid’de yer alan 20. yüzyıl sanat eserlerinin sergilendiği bir sanat müzesidir. İspanya kraliçesi Sofía de Grecia’ya adanan müze, 10 Eylül 1992’de açıldı. Madrid Atocha Tren İstasyonu ve metrosuna yakın olan bu müze Sanatın Altın Üçgeni'nin güney ucunda yer almaktadır. "Sanatın Altın Üçgeni", Paseo del Prado caddesi çevresinde yer alan Kraliçe Sofia Ulusal Sanat Müzesi, Prado Müzesi ve Thyssen-Bornemisza Müzesi'nin bulunduğu bölgeye verilen bir isimdir.

<span class="mw-page-title-main">Çağdaş Sanat Müzesi (Üsküp)</span>

Çağdaş Sanat Müzesi Kuzey Makedonya sınırları içerisinde bulunan Kuzey Makedonya'nın en büyük ulusal enstitülerinden biridir. Kuzey Makedonya'nın başkenti Üsküp'te bulunan müze 1963 yılında yaşanan büyük Kuzey Makedonya depremi sonrası kurulmuştur. Yapının mimari projesi Polonya hükûmetince üstlenilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Le Déjeuner des canotiers</span>

Le Déjeuner des canotiers Fransız empresyonist ressam Pierre-Auguste Renoir'ın 1881 yılından bir tablosudur. Resimdeki kişiler Renoir'ın nişanlısı Aline Charigot, empresyonist ressam Gustave Caillebotte, lokanta sahibin oğlu Alphonse Fournaise, Baron Raoul Barbier, ressam Paul Lhote, oyuncular Ellen Andrée ve Jeanne Samary, İçişler bakanlığından Pierre Lestringuez, Gazette des Beaux-Arts'un editörü Charles Ephrussi ve diğer kişiler.

<span class="mw-page-title-main">Nabiler</span>

Nabiler, 1888 ile 1900 yılları arasında etkin olmuş, izlenimcilik ve akademik sanattan soyut sanat, sembolizm ve diğer erken dönem modernist hareketlere geçişte önemli bir rol oynamış genç Fransız sanatçılardan oluşan grup. Grubun üyeleri arasında Pierre Bonnard, Maurice Denis, Paul Ranson, Édouard Vuillard, Ker-Xavier Roussel, Félix Vallotton ve Paul Sérusier vardı. Bu sanatçıların pek çoğu 1880'lerin ikinci yarısında Paris'teki Académie Julian'de öğrenciydi. Gruptaki ressamlar Paul Gauguin ve Paul Cézanne'ın eserlerini beğeniyor, resim sanatını yenileme isteğini paylaşıyordu, ancak bireysel tarzları birbirinden oldukça farklıydı. Onlara göre bir sanat eseri doğanın betimlemesi değil, metaforların ve sembollerin sanatçı tarafından oluşturulmuş bir sentezi olmalıydı. 1900'de son sergisini düzenleyen grup üyeleri, bu tarihten sonra kariyerlerine bireysel olarak devam etti.

Pierre Bonnard, Fransız illüstratör, ressam ve baskı resim sanatçısı. Eserlerinde oldukça stilize dekoratif unsurlar ile birlikte göze çarpan renkleri kullanmasıyla tanınır. Avangart ressamlar tarafından kurulan ard-izlenimci bir sanat akımı olan Nabiler'in kurucularındandır. Erken dönem eserlerinde Paul Gauguin'in tablolarının yanı sıra Hokusai ve diğer Japon baskı resim sanatçılarının etkisi görülür. Manzara resimleri, şehir resimleri ve portrelerin yanı sıra, arka planların, renklerin ve boyama biçiminin konunun önüne geçecek kadar baskın olduğu samimi iç mekan sahneleri çizmiştir.

Feminist sanat eleştirisi, daha geniş boyuttaki feminist hareket içinden, hem sanatta hem de kadınlar tarafından üretilen sanatta kadınların görsel temsillerinin eleştirel bir incelemesi olarak ortaya çıkmıştır. Feminist sanat eleştirisi, sanat eleştirisinin önemli bir alanı olmaya devam etmektedir.