İçeriğe atla

Pavlusçuluk

Pavlusçuluk, Bogomilizm, Katharizm ve Valdoculuk gelişimi.

Pavlusçuluk, (ErmeniceՊաւղիկեաններ, Pawłikeanner; YunancaΠαυλικιανοί;[1] Arap kaynaklar: Baylakānī, al Bayāliqa Arapçaالبيالقة)[2] 7. yüzyılda ortaya çıkan dualist Hristiyan mezhebidir.

Hristiyanlığın ilk dönemlerinde doğan Markionculuğun dualist görüşlerininin ve 3. yüzyılda İran'da yayılan gnostik din Maniciliğin etkisinde kalmıştır. Mezhebe adını veren Paulus'un kim olduğu tartışmalıdır. En yakın ihtimalle bahse konu olan kişi Samsatlı Paulus'tur.

Pavlusçuluğun temelinde, biri iyi öbürü kötü iki Tanrı olduğu öğretisi yatar. İyi Tanrı gelecekteki dünyanın, kötü Tanrı ise bu dünyanın yaratıcısı ve yöneticisidir. İyi Tanrı etten ve kemikten bir insan olamayacağına göre İsa gerçekten Meryem Ana'nın oğlu olamaz.

Pavlusçuluğun kurucusu sayılan Konstantin adlı Ermeni, havari Pavlus'un saf Hristiyanlığını yeniden kurmayı amaçlamış ve kendisine Pavlus'un müritlerinden Silas'ın adını almıştı. Ortaya çıktıktan kısa süre sonra mezhep imparatorluk sınırları içinde siyasi ve askeri çalkantılara yol açtı. II. Konstantinos ve II. Justinianos mezhebi dağıtmak için seferler düzenlendiler. 9. yüzyıl başlarında Pavlusçuluk yeniden canlandı. Kilikya ve Anadolu'nun çeşitli bölgelerinde etkili oldu. İmparator III. Mihail ile İmparatoriçe Theodora'nın giriştiği kırımlara karşın varlığını koruyabildi. 9. yüzyıl üçüncü çeyreğinde en güçlü dönemini yaşadı. 872 yılında I. Basileios döneminde Hristoforos komutasında düzenlenen sefer Bathys Ryax Muharebesi ile sonuçlandı, Bizanslılar Pavlusçulara karşı ezici bir zafer kazandılar. Ama Haçlı seferlerine kadar Pavlusçuluğun etkisi ortadan kalkmadı. 9. yüzyıldan sonra, Bulgarlara karşı öncü güç olarak yerleştirildikleri Trakya dışında Pavlusçuların etkisi kalmadı. Pavlusçu öğreti Makedonya, Bulgaristan ve Yunanistan'da özellikle köylüler arasında etkili oldu.

Bizans İmparatoriçesi Theodora'nın emriyle Pavlusçuluğa inananların katledilmesi - tarih: 843/844

Ayrıca bakınız

Kaynakça

Özel
  1. ^ "Catholic Encyclopedia: Paulicians". New Advent. 1 Şubat 1911. 24 Mayıs 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2016. 
  2. ^ Nersessian, Vrej (1998). The Tondrakian Movement: Religious Movements in the Armenian Church from the 4th to the 10th Centuries. London: RoutledgeCurzon. p. 13. 0-900707-92-5.
Genel
  • Herzog, "Paulicians," Philip Schaff, ed., A Religious Encyclopaedia or Dictionary of Biblical, Historical, Doctrinal, and Practical Theology, 3rd edn, Vol. 2. Toronto, New York & London: Funk & Wagnalls Company, 1894. pp. 1776–1777
  • Nikoghayos Adontz: Samuel l'Armenien, Roi des Bulgares. Bruxelles, Palais des academies, 1938.
  • (Ermenice) Hrach Bartikyan, Quellen zum Studium der Geschichte der paulikianischen Bewegung, Eriwan 1961.
  • The Key of Truth, A Manual of the Paulician Church of Armenia, edited and translated by F. C. Conybeare, Clarendon Press, Oxford, 1898.
  • S. B. Dadoyan: The Fatimid Armenians: Cultural and Political Interaction in the Near East, Islamic History and Civilization, Studies and Texts 18. Leiden: Brill Publishers, 1997, Pp. 214.
  • Nina G. Garsoian: The Paulician Heresy. A Study in the Origin and Development of Paulicianism in Armenia and the Eastern Provinces of the Byzantine Empire 1 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Publications in Near and Middle East Studies. Columbia University, Series A 6. The Hague: Mouton, 1967, 296 pp.
  • Nina G. Garsoian: Armenia between Byzantium and the Sasanians, London: Variorum Reprints, 1985, Pp. 340.
  • Newman, A.H. (1951). "Paulicians". Samuel Macaulay Jackson (Ed.). New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge. VIII. Baker Book House, Michigan. ss. 417-418. 
  • Vahan M. Kurkjian: A History of Armenia (Chapter 37, The Paulikians and the Tondrakians), New York, 1959, 526 pp.
  • A. Lombard: Pauliciens, Bulgares et Bons-hommes, Geneva 1879
  • Vrej Nersessian: The Tondrakian Movement, Princeton Theological Monograph Series, Pickwick Publications, Allison Park, Pennsylvania, 1948, Pp. 145.
  • Edward Gibbon: 'History of the Decline and Fall of the Roman Empire' (Chapter LIV).

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Süryani Ortodoks Kilisesi</span> Antakya Süryani Ortodoks Kilisesi

Süryani Kadim Kilisesi ya da Süryani Ortodoks Kilisesi Doğu Hristiyan mezhebidir ve Orta Doğu'da yaşayan Hristiyan Semitik bir halk olan Süryaniler’in çoğu bu mezhebe üyedir.

Düalist kozmoloji veya Düalizm, genellikle birbirine karşı çıkan iki temel kavramın var olduğuna dair ahlaki veya ruhsal inançtır. Hem geleneksel dinler hem de kutsal kitap dinleri dahil olmak üzere çeşitli dinlerden çeşitli görüşleri kapsayan şemsiye bir terimdir.

<span class="mw-page-title-main">Ariusçuluk</span> Ariusun geliştirdiği kuramsal öğreti

Ariusçuluk ya da Arianizm, ilk olarak İskenderiye, Mısır'dan bir Hristiyan papaz olan Arius, atfedilen kristolojik bir doktrindir. Arian teolojisi, İsa Mesih'in Tanrı'nın Oğlu olduğunu, Tanrı'nın Oğlu'nun her zaman var olmayıp içinde doğmuş olması farkıyla Baba Tanrı tarafından doğurulduğunu savunur. Baba Tanrı tarafından zaman, dolayısıyla İsa, Baba Tanrı ile birlikte ebedi değildi.

<span class="mw-page-title-main">Karmatîlik</span> İslâmın Şiîlik kolunun İsmâilîyye mezhebinin bir alt mezhebi

Karmatîlik, Şiîliğin İsmâilîyye mezhebinin Fâtımîler'in imâmlığını kabul etmeyen ve "Yediciler" olarak da bilinen koluna ait olan köktendinci (gulat) bir mezhep.

İmâmet ya da İmâmîlik İslam'ın bir kolu olan Şiiliğin temel ilkelerinden birisidir. Sünnilik imâmeti imanın esaslarından biri olarak saymaz.

<span class="mw-page-title-main">İmamet (İsnâaşeriyye öğretisi)</span>

Onikicilik / On ikiciler İlâhiyatı ya da On İki İmamcılık; Şiîliğin "İsnâaşeriyye" meşrebi içerisinde mevcûd olan On İki İmamcı tüm tarikat ve mezheplerin ortak itikadını tanımlamak maksadıyla kullanılan bir fıkıh deyimi olup, Ca'feriyye, Alevîlik, Bektaşîlik ile Arap Aleviliği'ni de kapsamı altına almaktadır. Şiîliğin "İsnâaşerîyye" ya da "On ikiciler" şubesine göre "On İki İmam", Muhammed bin Abdullah'ın ruhani ve siyâsi takipçileri olarak kabul edilmektedirler. Onikiciler'in İlâhiyâtı'na göre, Muhammed ile tâkipçilerinden oluşan toplam "On Dört Masum" insan (Muhammed, Fâtıma ve On İki İmâm) sadece toplumu adaletle yönetmekle kalmayıp, ayni zamanda şeriatın tefsiri ve Kur'an-ı Kerîm'in bâtınî te'vilini yapmakla selâhiyetlendirilmişlerdir. Toplum için birer rehber ve model olma husûsiyeti taşıyan peygamber ve imâmlar hatadan ve günahtan arındırılmış şahsiyetler olup, Allah tarafından ilâhî bir hüküm yani nass neticesinde seçilerek tâyin edilmişlerdir. On ikiciler'in itikadına göre, müslümanları ilgilendiren itikadî ve fıkhî konuların hepsi üzerinde tam bir mutlak otorite sahibi olan ve Cenâb-ı Hak tarafından ilâhî olarak atanmış olan bir "Mehdî" her çağda mevcûttur. Bu sıra içerisinde Ali birinci sırada yer almakta ve arkasından on bir tane imâm daha gelmektedir. (Bu kural Ehl-i Sünnet tarikat için de geçerli olup, orada yalnızca imâma, "Hazreti Üstâd", "Efendi", ya da "Pîr" gibi ünvânlar verilmekte olup, fıkhî ve diğer hususlarda bu hazreti üstâd efendiler tam bir mutlak otoriteye sahip bulunmaktadırlar.) Bunlar Muhammed bin Abdullah'ın neslinden olup, onun kızı olan Fâtıma'nın erkek çocuklarının soyundan gelmektedirler. Her bir "İmâm-ı Zamân" evvelkinin erkek çocuğu olmak zorundadır ve silsile bu şekilde devam etmektedir. Burada istisnâi kural sadece Hasan el-Mûctebâ'nın erkek kardeşi olan Hüseyin için geçerlidir. On İkinci ve son imâm olan Mehdî'nin ise hâlâ sağ olduğuna ve gayba halinde gizlendiğine inanılmaktadır.

İmamîye Şiası, Şiîlik meşrebi içerisinde mevcut olan tüm tarikât ve mezheplerin ortak i'tikatlarını tanımlamak maksadıyla kullanılan bir fıkıh deyimi olup, Aşırı Ghulât (Radikal dinci fırkalar), Keysanîlik (Dörtçüler), Zeydîlik (Beşçiler), İsmailîlik (Yedicilik/Yedi İmamcılık) (Mustâlîlik ve Nizarîlik) ve İsnâaşerîyye (Onikicilik/On İki İmamcılık) (Câferiyye Şiîliği ve Anadolu Alevîliği) ile Arap Aleviliği'ni de kapsamı altına alan bir şekilde tanımlanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Yedinci Gün Adventist Kilisesi'nde Sebt</span>

Ayrıca bakınız: Cumartesi

Üniteryenizm Hristiyanlıktaki teslis inanışının aksine İsa'nın ve Kutsal Ruh'un tanrılığını reddeden Hristiyan teolojisi hareketidir.

<span class="mw-page-title-main">Aleksandr Vasilyev (tarihçi)</span> Amerikalı tarihçi (1867 – 1953)

Aleksandr Aleksandroviç Vasilyev 20. yüzyılın ortalarında Bizans tarihi ve kültürünün en önde gelen otoritesi olarak kabul edilir. Bizans İmparatorluğu'nun Tarihi, Edward Gibbon ve Fyodor Uspenskiy tarafından yazılanlarla aynı olacak şekilde tüm Bizans tarihinin birkaç kapsamlı anlatımından biri olmaya devam etmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Eçmiyazin Katedrali</span>

Eçmiyazin Katedrali, Ermenistan'ın Eçmiyazin kentinde bulunan Ermeni Apostolik Kilisesi'nin ana kilisesidir. Bilginlere göre, antik Ermenistan'da inşa edilen ilk katedraldir</ref> ve dünyanın en eski katedrali olarak kabul edilir.

<span class="mw-page-title-main">Dalalet</span> Dini inançlarla çelişen herhangi bir inanç ve teori

Dalalet veya sapkınlık, yerleşik inanç veya geleneklerle, özellikle de bir kilise veya dini örgütün kabul edilen inançlarıyla güçlü bir şekilde çelişen herhangi bir inanç veya teoridir. Terim genellikle önemli dini öğretilerin ihlaline atıfta bulunmak için kullanılır, ancak genel kabul gören herhangi bir fikre şiddetle karşı çıkan görüşler için de kullanılır. Sapkın, bu görüşün savunucusudur.

2022 yılı itibarıyla Hristiyan Ermeniler en eski Hristiyan kiliselerinden biri olan, Ermenistan'ın ulusal kilisesi olan Ermeni Apostolik Kilisesi'ne bağlıdır. MS 1. yüzyılda kurulmuştur ve MS 301'de devlet dini haline gelen ilk Hristiyan mezhebi olmuştur. Ülkenin etnik homojenliği nedeniyle, Yezîdîzm ve İslam gibi Hristiyanlık dışı dinlerin çok az sayıda inananı var.

Tondrakiyan Hareketi, 9. yüzyılın başından 11. yüzyıla kadar Orta Çağ Ermenistan'da gelişen ve Batı Ermenistan'da Van Gölü'nün kuzeyinde Tondrak bölgesi merkezli anti-feodal, Üniteryen bir Hristiyan mezhepdir. Üyelerine de Tondrakiyan denir.

<span class="mw-page-title-main">Donatizm</span>

Donatizm MS 4. yüzyıldan 6. yüzyıla kadar Kartaca Kilisesi'nde bölünmeye yol açan, ana akım Hristiyanlıktan ayrılan bir Hristiyan mezhebidir.

<span class="mw-page-title-main">Bathys Ryax Muharebesi</span>

Bathys Ryax Muharebesi, 872 veya 878'de Paulicianlar ile Bizans İmparatorluğu arasında gerçekleşmiştir. Paulicianlar - Bizans devletinin zulmüne uğrayan - Bizans'ın doğu sınırındaki Tephrike'da ayrı bir beylik kuran ve Abbasi Halifeliğinin sınır bölgeleri olan Thughur'un Müslüman emirlikleriyle İmparatorluğa karşı işbirliği yapan bir Hristiyan mezhebiydi. Savaş, Paulician ordusunun bozguna uğraması ve lideri Chrysocheir'in ölümüyle sonuçlanan kesin bir Bizans zaferiydi. Bu olay, Paulician devletinin gücünü yok etti ve Bizans'a yönelik büyük bir tehdidi ortadan kaldırdı, Tephrike'ın düşüşünü ve kısa süre sonra Paulician prensliğinin ilhakını müjdeledi.

Karbeas, ayrıca Karbaias (Καρβαίας), 843'teki Paulicianlara karşı yapılan pogromlarını takiben Bizans ordusundaki hizmetini bırakıp Arapların yanına giden Paulician bir liderdi. Melitene emiri Ömer bin Abdullah'ın yardımıyla 863'te ölümüne kadar hüküm sürdüğü Paulician Tephrike Prensliği'ni kurdu. Bu dönemde Ömer ile birlikte Bizans İmparatorluğu'na yönelik çeşitli akınlara katıldı.

Sirarpie Der Nersessian Ermeni ve Bizans araştırmalarında uzmanlaşmış Ermeni sanat tarihçisidir. Der Nersessian tanınmış bir akademisyen ve Ermeni sanat tarihi alanında öncü bir isimdi. Massachusetts'teki Wellesley Kolejinde ve Harvard Üniversitesi'nin Henri Focillon Sanat ve Arkeoloji bölümünde Profesör ünvanı ile dersler vermiştir. Dumbarton Oaks'ta başta kıdemli üye, sonrasında ise 1954-1955 ve 1961-62 yılları arasında müdür yardımcısı olarak görev yaptı. Aynı zamanda Scholars Kurulunun da bir üyesiydi. Der Nersessian, British Academy (1975), Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (1978) ve Ermeni Bilimler Akademisi (1966) gibi çeşitli uluslararası kuruluşların da üyesiydi.

<span class="mw-page-title-main">Arnoldistler</span>

Arnoldistler, 12. yüzyılda ortaya çıkan Proto-Protestan bir Hristiyan hareketiydi ve adını Roma Katolik Kilisesi'nin büyük servetini ve mal varlığını eleştirirken bebek vaftizine ve transubstantiation'a karşı vaazlar veren dini reform savunucusu Brescia'lı Arnold'dan alıyordu. Müritlerine muhtemelen Pavlusçulardan gelen bir isim olan "Publicanlar" ya da "Poplecanlar" da denirdi.

<span class="mw-page-title-main">Nina Garsoïan</span>

Nina G. Garsoïan FBA, Ermeni ve Bizans tarihi konusunda uzmanlaşmış Fransız doğumlu Amerikalı bir tarihçidir. 1969'da Columbia Üniversitesi'nde görev alan ilk kadın tarihçi olmuş ve ardından Columbia'da Gevork M. Avedissian Ermeni Tarihi ve Medeniyeti Kürsüsü'nün ilk başkanı olmuştur. 1977'den 1979'a kadar Princeton Üniversitesi Yüksek Lisans Okulu'nun dekanı olarak görev yapmıştır.