İçeriğe atla

Orphe ve Eurydice

Orphe ve Eurydice
1762 versiyonu icin partitur kapak resmi
Özgün isimItalyanca: Orfeo ed Euridice
Fransizca: Orphée et Eurydice
MüzikChristoph Willibald Gluck
LibrettoRanieri de' Calzabigi: 1762 Viyana versiyonu
Pierre-Louis Moline: 1774 Paris versiyonu
Gala5 Ekim 1762: Viyana versiyonu
2 Agustos 1774: Paris versiyonu
İlk gösterim yeriBurgtheatre, Viyana
Académie Royale de MusiqueThéâtre, Paris
Oyuncular
  • Orphe: Alto kastrato (Viyana prömiyeri) veya Tiz tenor, Haute-contre (Paris prömiyeri), veya mezzo-soprano
    *Amore: soprano
  • Eurydice: soprano
  • Koro: Kadın ve erkek çobanlar; Öfkeli Ruhlar; Mutlu Ruhlar

Orphe ve Eurydice (İtalyanca: Orfeo ed Euridice Fransızca: Orphée et Eurydice) Christoph Willibald Gluck tarafından hazırlanmış bir operadır. Operanın konusu antik Yunan Orfe efsanesine dayanmaktadır ve operanın librettosu "Ranieri de' Calzabigi" tarafından yazılmıştır. İlk temsili 5 Ekim 1762'de Viyana'da Burgtheatre'da verilmiştir.

Bu operanın janrı azione teatrale olarak verilir ve bu tür, koro ve dans da kapsayan ve bir mitolojik konuyu işleyen opera olarak tanımlanmaktadır. "Orphe ve Eurydice" Gluck'un opera janrına yaptığı devrimi kapsayan ilk "reform" operasıdır. Gluck "reform" operaları hazırlamasının hedefi kendinden önce anlaşılması zor çapraşık konuları inceleyen ve çok karmaşık müzik ihtiva eden opera seria tipinden ayrılmak ve hem dram hem de müzik yönlerinden operaya bir "soylu basitlik" getirmektir.

"Orphe ve Euridyce"'nin ilk "1762 Viyana versiyonu" bir İtalyanca librettoya dayanmakta ise de operanın genel şekli, özellikle resitatifler içermesi ve genellikle ses virtuozluğuna dayanmaması ile, Fransız opera zevkine göre hazırlanmıştır. Bu operanın 1762'deki ilk Viyana prömiyerinden 12 yıl sonra 1774'te Gluck bu operayı Fransiz "Pierre-Louis Moline" tarafından hazırlanan Fransızca libretto ile Paris'te Académie Royale de Musique'de temsil edilmesi için daha da Fransız opera zevklerine uyacak şekilde revize etmiştir ve buna "1774 Paris versiyonu" adı verilir.

Bu eserini ilk "1762 Viyana versiyonu" ile "1774 Paris verizonu" Orphe rolü için kastrato (yani tiz sesli hadım erkek) şarkıcı kullanılmasını öngörmekteydi. Fakat bu tür ses tipi 19. yüzyıl başlarında ortadan kalkmaya başladı. Bu nedenle Orphe rolü ya erkek alto veya tenör sesi ile veya bir kadın sesi ile temsil edilmeye başlandı. 1950'den beri bu eserinin modern verziyonlarının temsilinde ise Orphe kastrato ses tipi için bir erkek kontr-tenor sesi kullanılmaya başlandı.

19. yüzyılda kastrato sesinin ortadan kalkması nedeniyle köklü revizyonlarla diğer yeni versiyonlar ortaya çıkartıldı ve bunlardan en popüleri 1859'da Fransiz bestecisi Hector Berlioz'un versiyonu olmuştur. "Berlioz versiyonu" 4 perdeden oluşmakta ve Orphe sesi için kadın alto tipi şarkıcı gerekmektedir. Berlioz bu versiyonunda genel olarak 1762 Viyana versiyonunu baz olarak almış ve buna yalnız Paris versiyonundaki bulunan müzik parçalarını eklemiştir. Ayrıca müzik enstrümanlarının modernleştirilmesini göz önüne alarak operanın orkestrasyonunu da değiştirip revize etmiştir.

Roller

Gaetano Guadagni, ilk Orphe.
Rol Ses tipi 1762 Viyana Versiyonu Roller
5 Ekim, 1762
(Orkestra sefi: -)

1774 Paris Versiyonu Roller
2 Agustos, 1774
(Orkestra sefi: -)
Orfeo Alto kastrato (Viyana prömiyeri),
Tiz tenor, Haute-contre (Paris prömiyeri),
veya mezzo-soprano
Gaetano Guadagni Joseph Legros
Amore sopranoMarianna Bianchi Sophie Arnould
Eurydice soprano Lucia Clavereau Rosalie Levasseur
Koro: Kadın ve erkek çobanlar; Öfkeli Ruhlar; Mutlu Ruhlar

Enstrümantasyon

1762 Viyana Versiyonu prömiyeri partisyon notaları şu enstrümanlar için hazırlanmıştır: Üflemeli: 2 flut, 2 obua, 1 tahta klarinet, 2 fagot Pirinç: 2 korno, 2 klasik kornetto, 2 trompet, 3 trombon Vurmalı: timpani, Yaylı: birinci ve ikinci kemanlar, viola, violonsel, kontrbas Diğer: Arp, Klavsen.

Orphe'nin "lir" enstrümanı yerine arp kullanılır.

Konu özeti

I. Perde

Muzisiyen, şarkıcı ve şair "Orphe", çok genç ölmüş olan eşi "Eurydice"’nin kabri başındadır. Çok derin acılı bir yas tutmaktadır. Hüzün dolu kalbini hissettirmek için sevgili eşinin ruhuna seslenir. Eurydice'yi kendinden ayıran tanrılara lanet yağdırır. Nimfler korosuyla Orphe: ("Ah, se intorno”/“Ah! Dans ce bois”) ve üç kısımdan oluşan ve her kısmı bir resitatifle başlayan arya: ("Chiamo il mio ben"/"Objet de mon amour").

Orphe bu hislerini şarkısıyla ifade ederken, aşk tanrısı "Amore" ortaya çıkar. Orphe'ye diğer tanrıların derin hüznünden çok etkilendiklerini bildirir. (1774 versiyonu Amore için arya: "Si les doux accords") Bazı şartlar altında, onun yeraltı dünyasına gidip eşini tekrar yeryüzüne çıkarmasına izin vermeye karar aldıklarını söyler. Baş tanrı Jüpiter’in Orphe'den uymasını istediği tek şartı vardır: Orphe'nin Eurydice'yi yeryüzüne tekrar çıkartıncaya kadar, kesinlikle onun yüzüne bakmaması gerekmektedir. Yine Amore aryası ("Gli sguardi trattieni"/“Soumis au silence"). Orphe buna çok güçlükle inanır. 1774 versiyonu Orphe yanıt aryası ("L'espoir renaît dans mon âme"). Büyük korkularını yenerek elinde bulunan "lir" müziksel enstrümanını kalkan olarak kullanarak yeraltına gitmeye yola çıkar.

II. Perde

Yeraltı dünyası girişinde nöbet tutan, "Öfkeli Ruhlar" bu cesur ama esrarengiz yabancıya kim olduğunu sorarlar . "Orphe" lirini çalıp onlardan merhamet isteyip yeraltına girme izini ister. Ama "Öfkeli Ruhlar" önce girişine izin vermeyi reddederler ve köpekleri Cerebus'u tanımlayıp onu korkutup kaçırmaya çalışırlar. Koro:("Chi mai dell’Erebo"/“Quel est l’audacieux”). Orphe karısı hakkında duygularını son derece derin ifade eden bir şarkı söyler; Orphe aryaları: "Mille pene"/"Ah! La flamme") ve "Men tiranne"/"La tendresse"). Bunu duyup çok etkilenen "Öfkeli Ruhlar" direnmeyi bırakıp "Orphe"'nin yeraltına girmesine izin verirler: "Öfkeli Ruhlar" korosu: ("Ah, quale incognito affetto"/"Quels chants doux"). 1774 Paris versiyonunda bu sahne bir dans, "Öfkeli Ruhlar Dansı" (No. 28) ile biter.

Yeraltı (Elisium) dünyasında huzur içinde bulunan "Mutlu Ruhlar" şarkı söyleyip dans etmektedirler. 1762 Viyana versiyonunda kısa bir bale; 1774 Paris versiyonunda bir solo flüt kısmı da dahil 4 kısımdan oluşan "Mutlu Ruhlar Dansı".

Orphe eşini bulmak üzere içeri girer. Buradaki sihirli huzurlu atmosferinden çok haz aldığını dile getirir: arya ("Che puro ciel"/"Quel nouveau ciel"). Ama hissettiği acıyı dindirmenin ancak eşini görmek ile olacağını belirtir. Yeraltı ölüler diyarındaki "Mutlu Ruhlar" da Orphe’nin müziğinden ve sesinden çok etkilenmişlerdir ve Eurydice’ye yeniden can verip onu eşi Orphe’ye teslim ederler: "Mutlu Ruhlar" korosu: "Torna, o bella"/"Près du tendre objet"). Orphe kendini çok mutlu hisseder ama Eurydice'nin yüzüne bakmamaya özen göstermekten çok tedirgin olur.

III. Perde

Orphe, Eurydice’e yeryüzüne tekrar çıkmak için acele etmesini söyler. Ama tanrıların şartına uyarak bu yolculuk boyunca eşinin yüzüne bakmaz. Eurydice de Orphe'ye tekrar kavuşmaktan çok mutludur. Ancak birden aklına bir şüphe düşer ve eşine sorar: Acaba neden Orphe kendi yüzüne bakmaktan sakınmaktadır? İkili: ("Vieni, appaga il tuo consorte"/"Viens, suis un époux") Acaba eşi sadakatten ayrılmış mıdır? Eurydice aryası: ("Che fiero momento"/“Fortune ennemie”). Güzelliği ölüm ile ortadan kalktığı için mi bakışlarını kendinden esirgemektedir? Orphe bakışlarını sevgili eşinden uzak tutmakta güçlük çekmektedir. Eurydice’den kendisine güvenmesini ve yola devam etmelerini ister. Eurydice ise bu şekil bir karşılaşmanın ölümden beter ve daha dayanılmaz olduğunu ve kendi için çok derin bir acı yarattığını açıklar. Orphe sevgili eşinin bu serzenişine dayanamaz ve tanrıların şartına uymayarak eşinin yüzüne bakar.

Eurydice hemen bir kez daha son nefesini verir. Orphe eşini tekrar kaybettiğine yanıp yakınan ünlü aryasını söylemeye başlar: ("Che farò senza Euridice?"/"J’ai perdu mon Eurydice") Pişmanlık ve acı içine düşen Orphe, Eurydice'siz hayatın hiçbir değeri olmadığını diline getirerek yakınmaya başlar. Kendi hayatına da son verip eşi ile yeraltı ölüler (Hades) diyarında birlikte olmaya karar vermek üzeredir. Tam kendi canına kıymaya hazırlanırken "Amour" tekrar görünür ve Orphe’nin kendisini öldürmesine engel olur. Orfe'ye sadakat ve inanç sınavını başarıyla geçtiğini açıklar. Bu nedenle Eurydice’yi canlandırıp tekrar kendisine verir: 1774 versiyonunda Üçlü: ("Tendre Amour"). Mutlu çift birlikte yeryüzüne dönerler. Sevdikleri tarafından coşkunluklarla kutlanıp danslarla karşılanırlar. 1774 versiyonunda önce koro ("L’Amour triomphe") şarkısını takiben, 4 kısımdan oluşan bir bale ve en sonunda '"Amore"'yi öven bir ensambl koro ("Trionfi Amore") ile opera sona erer.

Seçilmiş ses ve video kayıtları

"Orphe ve Euriydice" operasının değişik ses tiplerine göre 5 değişik versiyonu bulunmaktadır ve her versiyon için ses kayıtları vardır.

1762 Viyana versiyonu (Orphe kontr-tenor)

  • Jochen Kowalski (Orfeo), Dagmar Schellenberger-Ernst (Euridice), Christian Fliegner (Amore); Berlin Radyo Korosu, C.P.E. Bach Oda Orkestrasi, Hartmut Haenchen (Capriccio, 1990)
  • Derek Lee Ragin (Orfeo), Sylvia McNair (Euridice), Cyndia Sieden (Amore); Monteverdi Choir, English Baroque Soloists, Şef: John Eliot Gardiner (Philips, 1991)
  • James Bowman (Orfeo), Lynne Dawson (Euridice), Claron McFadden (Amore); Choeur de Chambre de Namur, La Grande Écurie et La Chambre du Roy, Şef:Jean-Claude Malgoire (Astrée 1994)

1762 Viyana versiyonu (Orphe kadın şarkıcı)

  • Bernarda Fink (Orfeo), Veronica Cangemi (Euridice), Maria Cristina Kiehr (Amore); RIAS Kammerchor, Freiburger Barockorchester, Şef:René Jacobs (Harmonia Mundi, 2001)

1762 Viyana versiyonu (Orphe bariton)

1774 Paris versiyonu (Orphe tenor)

  • Léopold Simoneau (Orphée), Suzanne Danco (Eurydice), Pierrette Alarıe (Amour); Robert Blanchard Vocal Ensemble, Orchestre Lamoureux, Şef:Hans Rosbaud (Philips mono, 1956)
  • Nicolai Gedda (Orphée), Janine Micheau (Eurydice), Liliane Berton (Amour); Choeurs Elisabeth Brasseur, Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire, Şef:Louis de Fremont (Deutsche Grammophon, mono, 1957)
  • Richard Croft (Orphée), Mireille Delunsch (Eurydice), Marion Harousseau (Amour); Les Musiciens du Louvre, Şef:Marc Minkowski (Deutsche Grammophon arşivleme ek, 2002, satis 2004)

1859 Berlioz versiyonu

  • Fransızca: Anne Sofie von Otter (Orphée), Barbara Hendricks (Eurydice), Brigitte Fournier (Amour); Monteverdi Choir, Lyon Opera Orchestra, Şef:John Eliot Gardiner (EMI)
  • Fransızca: Ewa Podles (Orphée), Raphaele Farman (Eurydice), Marie-Noelle de Callataÿ (Amour); Capella Brugensis, Collegium Instrumentale Brugense, Şef:Patrick Peire (Forlane)
  • İtalyanca : Kathleen Ferrier (Orfeo), Ann Ayars (Euridice), Zoe Vlachopoulos (Amore), Glyndebourne Festival Choir, Southern Philharmonic Orchestra, Şef:Fritz Stiedry (Decca mono, 1947 - kısaltılmış)
  • İtalyanca : Kathleen Ferrier (Orfeo), Greet Koeman (Euridice), Nel Duval (Amore), Chorus & Orchestra of Netherlands Opera, Şef:Charles Bruck, 1951 de kayıt, sonradan edit edilip 2004'te satışa sunulma EMI.
  • İtalyanca: Janet Baker (Orfeo), Elisabeth Speiser (Euridice), Elizabeth Gale (Amore); Glyndebourne Chorus, London Philharmonic Orchestra, Şef:Raymond Leppard (Erato, 1983)
  • İtalyanca: Marjana Lipovšek (Orfeo), Lucia Popp (Euridice), Julie Kaufmann (Amore); Chor des Bayerischen Rundfunks, Münchner Rundfunkorchester, Şef:Leopold Hager (RCA, 1986)

DVD kaydı

OperanŞef:n "Paris Versiyonu" Stefanos Lazaridis yapımcılığı altında "Avustralya Opera" tarafından hazırlanmış ve başrolü Avustralyalı haute-tenor David Hobson'un Orphe olarak temsil ettiği bir DVD kaydı da satışa arzedilmiştir.

Dipnotları

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar


İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Opera</span> Müzikli tiyatro eseri

Opera, genellikle konusunu tarihten, mitolojiden, efsanelerden veya güncel olaylardan alan, sözlerinin tümü veya birçoğu müzikle bestelenmiş, içinde güzel sanatların tümünü barındırabilen, teatral formda bir sahne eseridir.

Dr. Okan Demiriş, Türk besteci ve orkestra şefidir.

<span class="mw-page-title-main">Christoph Willibald Gluck</span>

Christoph Willibald Gluck; 2 Temmuz 1714 - 15 Kasım 1787), erken klasik dönemde İtalyan ve Fransız opera bestecisidir. Her ikisi de Kutsal Roma İmparatorluğu'nun parçası olan Yukarı Pfalz'da doğup Bohemya'da büyüdü, Viyana'daki Habsburg sarayında ön plana çıktı. Orada birçok entelektüelin kampanya yürüttüğü operanın dramaturjik uygulamalarında pratik reform yaptı. 1760'larda, aralarında Orfeo ed Euridice ve Alceste 'nin de bulunduğu birçok radikal yeni çalışmayla, Metastasian opera serisi 'nin yüzyılın büyük bölümünde sahip olduğu boğucu baskıyı kırdı. Gluck, orkestral anlatım kullanarak ve genellikle uzun olan da capo aria'yı keserek daha fazla drama kattı. Daha sonraki operaları tipik barok operanın yarısı kadar uzunluktadır. Mozart, Schubert, Berlioz ve Wagner gibi geleceğin bestecileri Gluck'a saygı duydu.

<i>Siyah Orfe</i> (film)

Siyah Orfe 1959 Fransa Brezilya ve İtalya ortak yapımı romantik fantastik filmdir. Özgün adı Orfeu Negro dur. İngilizce konuşulan ülkelerde Black Orpheus adı ile gösterime sunulmuştur. Film Türkiye'de 1 Ocak 1962'de gösterime girmiştir.

<span class="mw-page-title-main">La traviata</span>

La traviata Giuseppe Verdi'nin bestelediği Francesco Maria Piave'nin libretto'sunu yazdığı 3 perdelik opera eseri. Alexandre Dumas'nın 1848 yılında yazdığı Kamelyalı Kadın romanını temel almıştır. İlk defa 6 Mart, 1853 tarihinde Venedik'te, Teatro la Fenice tiyatrosunda oynanmıştır. "La Traviata" başlığı doğru yoldan çıkmış kadın anlamındadır. Opera hazırlanmaktayken libretto yazarı Piave ve besteci Verdi orijinal hikâyenin yazarı Dumas gibi zamanın çağdaş olmasını istediler; fakat eseri sipariş veren yapımcı La Fenice Tiyatrosu eserin geçmişte yer almasında ısrar etti. Fakat 1880'lerden sonraki yapımlarda hep besteci ve librettocunun isteğine uygun olarak 19. yüzyıl zaman olarak uygulanmaktadır.

Magdalena Kožená Çek mezzo-soprano.

<span class="mw-page-title-main">Don Carlos</span>

Don Carlos İtalyan besteci Guiseppe Verdi tarafından, "Camille du Locle" ve "Joseph Mery"'nin hazırladıkları Fransızca libereto kullanılarak bestelenen 5-perdelik bir grand operadır. Liberetto Friedrich Schiller tarafından Almanca yazılan "Don Carlos, Infant von Spanien" dramatik oyunundan uyarlanmıştır. Operanın ilk prömiyeri 11 Mart, 1867'de Paris, Fransa'da Théâtre Impérial de l’Opéra sahnelenmiştir. Ondan sonraki yirmi yılda operaya ekler ve değişiklikler yapılarak birkaç versiyonu geliştirilmiş ve böylece opera evi idarecileri, yapımcıları ve orkestra şefleri için hangi versiyonu seçecekleri hakkında bir seçim imkânı ortaya çıkmıştır. Verdi'nin opera eserleri arasında başka hiçbirinin bu kadar çok çeşit versiyonu bulunmamaktadır. Bu opera eserinin özel baleyi ve ilk sahnelenmeden önceki kesintileri de içine alan tüm uzunluktaki versiyonu 4 saat süreli müzik gerektirmektedir ve bu şekliyle bu eser Verdi'nin en uzun opera eseri olmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Cecilia Bartoli</span> İtalyan şarkıcı

Cecilia Bartoli, İtalyan mezzo-soprano opera sanatçısı, resitalist. Mozart ve Rossini yanında az bilinen bazı barok ve klasik batı müziği eserleri üzerine yorumlarıyla tanınır. Hem soprano hem de mezzo rollerini oynayabilmesi sanatçının tanınırlığı artırdı. C#6 ve üzerine çıkabilmesi, ses kullanımındaki kıvraklık ona coloratura soprano özelliği kazandırmaktadır. Zamanının en popüler ve en çok satan opera sanatçılarından biridir.

<span class="mw-page-title-main">Antonio Cesti</span>

Antonio Cesti İtalyan Barok dönem opera müziği bestecisidir. Önce bir kesiş olarak orgculuk ve kantata besteciliği yapmış; sonra dinsel olmayan müzisyenliğe geçerek tenör olarak şarkıcılık, lirik opera eserleri besteciliği yapmıştır. Daha sonra da Innsbruck'ta, Floransa'da, Roma ve Viyana'da aslî görevle veya yardımcı olarak müzik direktörü olarak görevlerde bulunmuştur. Bazı kaynaklar zamanının en iyi müzisyenlerinin başta gelenidir diyerek kendini övmüşlerdir.

<span class="mw-page-title-main">Euridice</span>

Euridice Jacopo Peri tarafından hazırlanmış ve Giulio Caccini tarafından müzik parçaları eklenmiş bir operadır. Librettosu Yunan mitolojisinde bulunan Evridiki ile Orfe hakkındaki mitoloji öyküsünü anlatan antik Roma şairi Ovidius'un Metamorfozlar eserinden uyarlanarak Ottavio Rinuccini tarafından yazılmıştır. Galası Floransa'da Medici'lerin Pitti Sarayı'nda, 6 Ekim 1600'da yapılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Niccolo Piccinni</span>

Niccolo Piccinni senfoniler, oda müziği eserleri, operalar ve kilise müziği besteleri hazırlamış bir İtalyan bestecidir. Günümüzün klasik batı müziği severleri tarafından pek tanınmayan bir besteci olmakla beraber kendi yaşamı sırasında, özellikle hazırladığı Napoli-tipi opera buffa janrı eserleri dolayısıyla, Avrupa opera seyircisinin çok beğendiği opera bestecilerinin başında gelmekteydi. Piccinni'in zamanla unutulmasının bir nedeni yaşam ve bestecilik döneminin, ünleri günümüze yetişmiş olan Pergolesi gibi büyük besteci ile bir nesil sonrasının büyük bestecileri olan Domenico Cimarosa ile Mozart arasına düşmesidir.

<span class="mw-page-title-main">Orfeo</span>

Orfeo, besteci Claudio Monteverdi tarafından hazırlanmış bir prolog ve 5 perdeden oluşan bir lirik operadır. Eserin librettosu Grek mitolojisinde bulunan Evridiki ve Orfe mitolojik öyküsünü baz alarak, şair Alessandro Striggio (1573-1630) tarafından yazılmıştır. Opera 24 Şubat 1607de Mantova'da "Palazzo Ducal (Duk'un Sarayi" da ilk defa sahnelenmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Köy Falcısı</span>

Köy Falcısı bestesi ve librettosu Jean-Jacques Rousseau tarafından Fransizca olarak hazırlanmış bir perdeden oluşan, intermezzo buffo janrında bir kısa opera eseri.

<span class="mw-page-title-main">Tancredi</span>

Tancredi Gioacchino Rossini tarafından bestelenen 2-perdelik opera seria veya "kahramanlik melodrami " janrindan opera eseridir.Gaetano Rossi tarafından yazılan İtalyanca libretto Voltaire tarafından 1760'ta Fransızca yazılan Tancrède adlı bir tiyatro oyunundan uyarlanmıştır. Bu eserin prömiyer temsili 9 Mayıs, 1812'de Venedik'te Fenice Tiyatrosu'nda yapılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Nina (opera)</span> Giovanni Paisiellodan bir opera

Nina, , libretto'su İtalyanca olarak "Giambatista Lorenzi" tarafından yazılmış; besteci Giovanni Paisiello tarafından hazırlanmış "a commedia per musica" adı verilen komedi janrında bir opera buffa'dır.

<span class="mw-page-title-main">Armide (Gluck)</span>

Armide, Christoph Willibald Gluck tarafından Fransızca olarak hazırlanmış 5 perdelik bir trajik operadır. Librettosu "Philippe Quinault" tarafından Fransızca olarak Torquato Tasso'nun (d.1544-o.1596) "Gerusalemme liberata [(Kurtarılmış Kudüs)(1581)]" epik şiir eserinden uyarlanarak yazılan eserin prömiyer temsili 23 Eylul 1777'de Paris'te "Académie Royale de Musique" tarafından verilmiştir. Bu eser Gluck'un Fransız opera sahnesinde temsil edilen 5. opera eseri olmuştur.

<span class="mw-page-title-main">İphigenia Aulide'de</span>

İphigenia Aulide'de Christoph Willibald Gluck tarafından Fransızca olarak hazırlanmış 4 perdelik bir trajedik opera. Eserin librettosu Nicolas-François Guillard tarafından Fransızca olarak tanınmış Fransız trajedi yazarı Jean Racine'in antik Yunan mitinden uyarlanarak yazdığı "İphigenie (1674)" trajedisinden uyarlanarak yazılmıştır. Eserin prömiyer temsili 19 Nisan 1774'te Paris'te "Académie Royale de Musique" tarafından yapılmıştır. Bu eser Fransız opera sahnesinde temsil edilen ilk Fransızca opera eseri olmuştur.

<i>Opera seria</i>

Opera seria, 1710'lardan 1770'lere kadar Avrupa'da baskın olan İtalyan operasının asil ve "ciddi" tarzını ifade eden bir İtalyan müzikal terimidir. Terimin kendisi o zamanlar nadiren kullanılıyordu ve ancak opera seria demode olduktan ve tarihi bir tür olarak görülmeye başladıktan sonra yaygın bir kullanıma kavuştu. Opera seria'nın popüler rakibi, fikrini doğaçlamaya dayanan commedia dell'arte'den alan Opera Buffa'dır. İtalyan opera seria sadece İtalya'da değil, neredeyse tüm Avrupa'da ve ötesinde bestelendi. Saray operasının yerleşik hale geldiği Avrupa'daki ana merkezler arasında Varşova, Münih, Londra, Viyana, Dresden ve diğer Alman konutlarında, Saint Petersburg, Madrid ve Lizbon gibi şehirler vardır. Opera seria, Fransız operasının ulusal türünün tercih edildiği Fransa'da daha az popülerdi. Opera seria'nın ünlü bestecileri arasında Alessandro Scarlatti vardı. Opera seria'nın ünlü bestecileri arasında Alessandro Scarlatti, George Frideric Handel, Antonio Vivaldi, Nicola Porpora, Leonardo Vinci, Johann Adolph Hasse, Leonardo Leo, Francesco Feo ve 18. yüzyılın ikinci yarısında Christoph Willibald Gluck, Niccolò Jommelli, Josef Mysliveček, Tommaso Traetta ve Wolfgang Amadeus Mozart gibi isimler bulunur. Dönemin açık ara en başarılı librettisti Metastasio olup, diğerleri Apostolo Zeno, Silvio Stampiglia, Antonio Salvi, Paolo Antonio Rolli, Pietro Pariati, Pietro Ottoboni, Stefano Benedetto Pallavicino, Nicola Francesco Haym, Domenico Lalli, Giovanni Claudio Pasquini, Ranieri de' Calzabigi ve Giovanni Ambrogio Migliavacca gibi isimlerdir.

<span class="mw-page-title-main">Ewa Podleś</span>

Ewa Podleś, kontralto ses tonundaki Polonyalı opera sanatçısı.