Opus numarası

Müzikte opus sayısı, bestecinin o eseri yayınlamasının kronolojik sırasını belirtmek için bir müzik kompozisyonuna veya bir dizi kompozisyona atanan "eser numarasıdır". Opus numaraları benzer başlıklara sahip besteleri ayırt etmek için de kullanılır; tek bir çalışma için "Op" olarak, birden fazla esere atıfta bulunulduğunda "Opp." olarak kısaltılır. Opus numaraları her zaman kompozisyonun kronolojik sırasını göstermeyebilir. Örneğin, bestecinin ölümünden sonra yayınlanan bir eser var ise, gençlik dönemine ve hatta bestecinin ilk tamamladığı eserlerden biri olsa dahi, opus numarası olarak genellikle son sıralara yerleştirilir.

Belirli bir eser bir kataloglanırken spesifik yerini belirtmek için opus numarası bir sayı ile eşleştirilir; örneğin, Beethoven'ın Do-diyez minör Piyano Sonatı No. 14'ün(1801, takma adı Ay Işığı Sonatı ) "Opus 27, No. 2"dir ve opus numarası onu "Opus 27, No. 1"'e (E-bemol majör Piyano Sonatı No. 13, 1800-01) eşlik eden bir parça olarak tanımlar ve aynı opus numarasıyla, her ikisi de Sonata quasi una Fantasia alt başlığına sahiplerdir. Ayrıca Piyano Sonatı, Op. Do diyez minör 27 No. 2, Ludwig van Beethoven tarafından bestelenen on dördüncü sonat olduğu için aynı zamanda "Sonat No. 14" olarak da kataloglanmıştır.

Özellikle Barok (1600–1750) ve Klasik (1750–1827) dönemlerde bestecilerin eser numaralarını tutarsız veya var olmayan atamaları göz önüne alındığında, müzikologlar başka kataloglama sistemleri geliştirdiler; örnek olarak sırasıyla Johann Sebastian Bach ve Wolfgang Amadeus Mozart'ın eserlerini sıralayan Bach-Werke-Verzeichnis (BWV numarası) ve Köchel-Verzeichnis (K- ve KV numaraları) sistemleri verilebilir.

Klasik dönemde, bir sanat eserini tanımlamak, listelemek ve kataloglamak için Latince opus ("eser", "çalışma") çoğulu opera kelimesi kullanıldı.^[1]

15. ve 16. yüzyıllarda opus kelimesi İtalyan besteciler tarafından belirli bir müzik kompozisyonunu belirtmek için, Alman besteciler tarafından ise müzik koleksiyonları için kullanıldı. Kompozisyon pratiğinde, müzik eserlerinin kronolojik sıraya göre numaralandırılması 17. yüzyıl İtalya'sına, özellikle Venedik'e kadar uzanır. Yaygın kullanımında opus kelimesi, magnum opus terimiyle birlikte bir sanatçının en iyi eserini tanımlamak için de kullanılır.^[2]

Latincede opus (tekil) ve opera (çoğul) kelimeleri opera (tekil) ve operae (çoğul) kelimeleri ile ilişkilidir ve bu da aynı şekilde "eser" anlamına gelen İtalyanca opera (tekil) ve opere (çoğul) kelimelerinin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Çağdaş İngilizcede opera kelimesi özellikle İtalya'da geliştirilen opera veya bale gibi dramatik müzik türlerini ifade etmeye başlamıştır.^[3] Sonuç olarak, İngilizcede opus'un çoğul operasından kaçınılma eğilimindedir. Ancak Almanca gibi diğer dillerde hala yaygın olarak kullanılır.

Sanatta, bir opus numarası genellikle bir müzik kompozisyonu eserini belirtir; bu, on yedinci yüzyılda bestecilerin eserlerini bir opus numarasıyla tanımladığı bir uygulama ve kullanımdır. On sekizinci yüzyılda yayıncılar, genellikle üç, altı veya on iki kompozisyondan oluşan setler halinde benzer kompozisyon gruplarını yayınlarken genellikle opus numaraları atadılar. Sonuç olarak, eser numaraları genellikle kronolojik sırada değildir, yayınlanmamış kompozisyonlarda genellikle eser numarası yoktur ve Joseph Haydn'ın (1732-1809) yaylı çalgılar dörtlüsü setlerinde olduğu gibi, yayıncılar bir bestecinin eserlerinin güncel edisyonlarını yayınladığında sayılar arası boşluklar ve bazen çift kullanımlar meydana gelmiştir. Bir başka örnek olarak, Ludwig van Beethoven'ın (1770–1827) Op. 59 numaralı Rasumovsky yaylı çalgılar dörtlüsü seti içinde Yaylı Çalgılar Dörtlüsü No. 7, Yaylı Çalgılar Dörtlüsü No. 8 ve Yaylı Çalgılar Dörtlüsü No. 9'ü içerir.

1800'lerden itibaren besteciler genellikle bir esere veya eser dizisine yayınlandıktan sonra bir eser numarası atadılar. Aşağı yukarı 1900'lerden sonra ise, yayınlanmış olsun ya da olmasın, bir besteye eser numarası verme eğilimine yaygınlaştı. Ancak uygulamalar her zaman mükemmel bir şekilde tutarlı veya sistemli değildi. Örneğin, Beethoven kariyerinin başlarında bestelerini titiz bir şekilde numaralandırdı (bazıları opus numarası olmadan yayınlandı), ancak daha sonraki yıllarda önceden bestelediği bazı eserleri yüksek opus numarasıyla yayınladı. Aynı şekilde, bazıları Beethoven'ın kariyerinin başlarında yazılmış olmasına rağmen, ölümünden sonra yayınlanan bazı eserlere yayıncılar tarafından yüksek opus numaraları verildi. 1827'deki ölümünden bu yana, numarasız besteler kataloglanmış ve Alman kısaltması WoO (Werk ohne Opuszahl ) ile etiketlenmiştir; bu, "opus numarası olmayan çalışma" anlamına gelir; aynı şey opus numaralarını kullanan diğer besteciler için de yapıldı. (Beethoven'in eserlerinin başka katalogları da var – bkz. Beethoven bestelerinin katalogları .)

Felix Mendelssohn'un (1809-47), ölümünden sonra yazılan bir eserin ("Op. posth.") şeklinde numaralandırılması dikkate değerdir; Ölümünden sonra mirasçılar, Mendelssohn'un atamadığı opus numaralarına sahip birçok beste yayınladı. Hayattayken iki senfoni yayınladı (Do minör Senfoni No. 1, Op. 11 ; ve La minör Senfoni No. 3, Op. 56 ), ayrıca senfoni-kantata Lobgesang, Op. ölümünden sonra 2 Numaralı Senfonisi olarak sayıldı 52; yine de 1 ve 2 numaralı senfonilerinin arasında başka senfoniler de yazdı ve bunları bazı sebeplerle geri çekti; sonrasında Mendelssohn'un mirasçıları bunları La majör Op. 4'teki İtalyan Senfonisi No. 4, Op.90 ve Re majör ve Re minörde <i id="mwVw">Reformasyon</i> Senfonisi No. 5, Op. 107 olarak yayınladılar.

Antonín Dvořák'ın (1841–1904) pek çok eserine opus numaraları verilmiş olsa da, bunlar her zaman eserlerin yazılma veya yayınlanma sırasıyla mantıksal bir ilişki içinde değildi. Daha iyi satışlar elde etmek için, N. Simrock gibi bazı yayıncılar, nispeten erken dönemde bestelenmiş eserlerin bazılarına kronolojik sıralarına göre çok daha yüksek opus numaraları vererek yayınladılar. Diğer durumlarda Dvořák, sözleşme yükümlülükleri dışında diğer yayıncılara satabilmek için yeni eserlerine daha düşük eser sayıları verdi. Bu sayede birden fazla eserine aynı eser numarası verilmiş olabiliyor. Örneğin 12 numaralı Opus, sırasıyla beş farklı esere (bir opera, bir konser uvertürü, bir yaylı çalgılar dörtlüsü ve ilgisiz iki piyano eseri) tahsis edilmiştir. Diğer durumlarda, aynı esere farklı yayıncılar tarafından en fazla üç farklı eser numarası verilmiştir. Senfonilerinin sıralı numaralandırılması da kafa karıştırıcıydı: (a) başlangıçta kompozisyon zamanına göre değil, yayın sırasına göre numaralandırılmışlardı; (b) bestelenen ilk dört senfoninin bestelenen son beş senfoniden sonra yayımlanmıştı; ve (c) bestelenen son beş senfoni ise bestelenme sırasına göre yayınlanmamıştır. Yeni Dünya Senfonisi başlangıçta 5 numara olarak yayınlandı, daha sonra bir dönem 8 numara olarak tanındı ve 1950'lerde yayınlanan eleştirel baskılarda kesin olarak 9 numara olarak yeniden numaralandırıldı.

Bestecilerin tarihsel olarak tutarsız opus numarası kullanımlarının diğer örnekleri arasında, bestelerini başlangıçta numaralandıran ancak daha sonra numaralandırmayı bırakan César Franck (1822–1890), Béla Bartók (1881–1945) ve Alban Berg (1885–1935) sayılabilir. . Carl Nielsen (1865–1931) ve Paul Hindemith (1895–1963) de yaklaşımlarında tutarsızlardı. Sergei Prokofiev (1891–1953) tutarlıydı ve bir kompozisyonu oluşturmadan önce ona bir eser numarası atardı; ölümünde parça parça ve planlı, ama numaralı eserler bıraktı. Bir kompozisyonu revize ederken Prokofiev ara sıra revizyona yeni bir eser numarası atadı; dolayısıyla Senfoni No. 4, tematik olarak ilişkili ancak ayrı iki eserdir: Senfoni No. 4, Op. 47, 1929'da yazılmıştır; ve Senfoni No. 4, Op. 112, 1947'de yazılmış büyük ölçekli bir revizyonudur. Aynı şekilde, edisyona bağlı olarak, Piyano Sonatı No. 5'in Do majör orijinal versiyonu da Op. 38 ve Op. 135 olarak iki farklı opus numarasıyla kataloglanmıştır.

Arnold Schoenberg (1874–1951) ve Anton Webern (1883–1945) dahil olmak üzere yirminci yüzyılın başlarındaki bazı önemli besteciler tarafından aşağı yukarı normal bir şekilde kullanılmasına rağmen, opus sayıları yirminci yüzyılın sonlarında daha az yaygın hale geldi.

Tutarsız eser numarası kullanımlarını yönetmek için —özellikle Barok (1600–1750) ve Klasik (1720–1830) müzik dönemlerinin bestecileri— müzikologlar kapsamlı ve net katalog numara sistemleri geliştirmişlerdir:

• Johann Sebastián Bach — BWV numarasıyla kataloglanmıştır; Wolfgang Schmieder tarafından Bach-Werke-Verzeichnis şeklinde oluşturulmuştur; ancak eski kaynaklar zaman zaman S- sayılarını kullanır.
• Dietrich Buxtehude - BuxWV numarası ve Buxtehude-Werke-Verzeichnis çalışma numarasıyla kataloglanmıştır.
• Marc-Antoine Charpentier - HW Hitchcock'un kapsamlı kataloğuna göre bir H numarasıyla tanımlanmıştır.
• Frédéric Chopin — dört farklı katalog sistemi uygulanmıştır: (i) B- numaraları, Maurice JE Brown tarafından; (ii) KK sayıları, Krystyna Kobylańska tarafından; (iii) Józef Michał Chomiński'nin çalışma mektupları (A, C, D, E, P ve S ); ve (iv) Chopin Ulusal Baskısındaki WN numaraları kullanılmıştır. Genellikle bu alternatif müzik kataloğu sistemleri bestecinin numaralandırmadığı besteleri tanımlamak için kullanılmıştır.
• Claude Debussy — François Lesure'un kapsamlı kataloğuna göre bir L- numarasıyla tanımlanmıştır.
• Antonín Dvořák — Jarmil Burghauser'in kapsamlı kataloğuna göre B- numarasıyla tanımlanmıştır; bununla birlikte, Dvořák'ın yayıncıları tarafından atanan farklı ve yinelenen opus numaralarının oluşturduğu sorunlar çözülmüştür.
• Joseph Haydn— Anthony van Hoboken'in 1957 kataloğunda Hob.-numarasıyla numaralandırılmıştır. Her ne kadar yaylı çalgılar dörtlülerine numaraları Hoboken vermiş olsa da, bu besteler genellikle opus numaraları ile bilinir.
• Franz Liszt — Humphrey Searle'nin The Music of Liszt (1960) kataloğuna göre bir S numarasıyla tanımlanmıştır.
• Wolfgang Amadeus Mozart - Ludwig Ritter von Köchel'in katalog sistemine göre ya bir K numarasıyla ya da bir KV numarasıyla (Köchel-Verzeichnis numarası) tanımlanır.
• Niccolò Paganini — Moretti ve Sorrento tarafından 1982 Catalogo tematico'ya göre bir MS numarasıyla tanımlanmıştır.
• Domenico Scarlatti — üç katalog sistemiyle tanımlanmıştır; (i) Alessandro Longo'nun 1906 kataloğuna göre L numaraları; (ii) Ralph Kirkpatrick'in 1953 kataloğuna göre K -sayıları ve Kk -sayıları; ve (iii) Giorgio Pestelli'nin 1967 kataloğuna göre P numaraları kullanılmıştır.
• Franz Schubert — Otto Erich Deutsch kataloğuna göre D numarasıyla tanımlanmıştır.
• Maurice Ravel — Marcel Marnat'ın 1986 kataloğuna göre bir M numarasıyla tanımlanmıştır.
• Henry Purcell — Franklin B. Zimmerman'ın kataloğuna göre bir Z numarasıyla tanımlanmıştır.
• Antonio Vivaldi —Peter Ryom'un Ryom-Verzeichnis kataloğuna göre bir RV numarasıyla tanımlanmıştır.
• Gustav Holst - Imogen Holst'un A Thematic Catalog of Gustav Holst's Music'e göre H. katalog numarasıyla tanımlanmıştır.

• WoO