Japonya, Doğu Asya'da yer alan bir ada ülkesidir. Büyük Okyanus'un kuzeybatısında konumlanan ülke; Japon Denizi'nden Çin, Kuzey Kore, Güney Kore ve Rusya'nın doğusuna; kuzeyde Ohotsk Denizi'nden güneyde Doğu Çin Denizi ve Tayvan'a kadar uzanır. De facto başkenti ve en büyük şehri Tokyo'dur. Adını oluşturan kanji karakterler, "güneş" ve "köken" anlamına geldiğinden "Doğan Güneşin Ülkesi" olarak adlandırılır.
Japon mutfağı, Japonya'ya özgü yemek pişirme tarzıdır. Japonya'nın geleneksel mutfağı (washoku), miso çorbası ve diğer yemekler ile pilav üzerine kuruludur ve mevsimlik malzemelere vurgu yapılmaktadır. Garnitürler genellikle balık, salamura sebze ve et suyunda pişirilmiş sebzelerden oluşur. Japonya bir ada ülkesi olduğundan dolayı balık ile diğer deniz ürünleri içeren yemeklere de çok sık rastlanmakta olup genellikle ızgara yapılır, ancak aynı zamanda saşimi veya suşi olarak çiğ olarak da servis edilir. Deniz ürünleri ve sebzeler de tempura olarak hafif bir hamurda kızartılır. Pirinç dışında, soba ve udon gibi erişteler de bir temel gıda maddesidir. Japonya'da ayrıca, oden adı verilen et suyunda balık ürünleri veya sukiyaki ve nikujagada sığır eti gibi birçok kaynatılmış yemek bulunur.
Oryantalizm veya Şarkiyatçılık, Yakın Doğu ve Uzak Doğu toplumlarının, kültürlerinin, dillerinin ve halklarının incelendiği Batı kökenli araştırma alanlarının tümüne verilen isimdir. Sanat tarihi, edebiyatı ve kültürel çalışmalarda, Oryantalizm, Doğu dünyasındaki yönlerin taklidi veya tasviridir. Bu tasvirler genellikle Batılı yazarlar, tasarımcılar ve sanatçılar tarafından yapılır. Özellikle, daha spesifik olarak "Orta Doğu" yu tasvir eden Oryantalist tablolar, 19. yüzyıl akademik sanatının popülerlerinden biriydi ve aynı şekilde Batı edebiyatı Doğu temalarına da benzer ilgi göstermiştir. Edward Said'in Oryantalizm adlı kitabının 1978'de yayımlanmasından itibaren, çok sayıda akademik söylem “Oryantalizm” terimini, Batı'nın Orta Doğu, Asya ve Kuzey Afrika toplumlarına yönelik genel tavrına atıfta bulunmak için kullanmaya başlamıştır. Said'in analizinde Batı, bu toplumları statik ve gelişmemiş olarak özümsemekte, böylece emperyal gücün hizmetinde incelenebilecek, tasvir edilebilecek ve çoğaltılabilecek bir Doğu kültürü görüşü üretmektedir. Bu görüşü ile Said, Batı toplumunun gelişmiş, rasyonel, esnek ve üstün olduğu fikrini ifade etmektedir.
Japonlar, Japon Takımadalarına ve %98,5'ini oluşturdukları Japonya'ya özgü bir etnik gruptur.
Ukiyo-e (浮世絵)(Fani Dünya Resimleri), Edo Dönemi'nde ortaya çıkan bir Japon resim sanatı türüdür. Tiyatro, klasik edebiyat, şiir, yerel efsaneler, natürmort, imparatorluk ailesi ve din gibi birçok teması vardır. Ukiyo'nun kelime anlamı, içinde "modern olma"yı da barındırır. Çağdaş tarzı tasvir eden resim türüdür.
Japon İmparatorluk Deniz Kuvvetleri ,, Japon İmparatorluğu'nun deniz kuvvetleri. Hukuken Japonya'nın silahlı kuvvetlerine sahip olmasını yasaklayan Japon Anayasası'nın uygulamaya konulduğu 3 Mayıs 1947'ye kadar varlığını sürdürmüştür. Japon İmparatorluk Kara Kuvvetleri'ne bağlı bulunmaktaydı.
Ogata Gekkō ,, Japon ukiyo-e ustası ve Nihonga ressamı. Doğum adı: Nakagami Masanosuke ve Meikyōsai (名鏡斎), Kagyōrō (華暁楼) gibi "gō" ları kullandı.
Bukkake, Türkçede "su sıçratmak" anlamıyla Japon kelimesi olan "bukkakeru"dan alınmıştır. Pornografik filmlerde ve cinsel ilişkilerde bir grup erkeğin bir kadının veya bir erkeğin suratına boşaldığı pornografi türüdür. Japonların porno kültürüne bir armağanı olarak görülmektedir. 1980'li yıllarda Japonya'da ortaya çıkan bukkake akımı, Kuzey Amerika ve Avrupa porno sektöründe de ilgi görmekte ve sadece bukkake kategorisine özel videolar da çekilmektedir.
Matsukata Masayoşi, 1891-1892 ve 1896-1892 yılları arasında Japonya'nın dördüncü başbakanı olarak görev yapmış Japon siyasetçi.
Omuraisu, kızartılmış pirinçten yapılan ve genellikle ketçapla kaplanmış bir omlet içeren yōshoku yemeğidir. Omu ve raisu, omlet ve pirinç kelimelerinin birleşimi olmakla birlikte, isim Gairaigo'nun bir örneğidir. Genellikle evde pişirilen ve sıklıkla Japonya'daki batı tarzı yemeklerde bulunan popüler bir yemektir.
Manyana Kaya Boyamaları, Botsvana'daki Güney Bölgesi'nde, Manyana yakınlarındaki Kolobeng tepelerinde bulunan bir mağara ve kaya sanatı alanıdır. Sanat eserlerinin MS 1100 ile 1700 yılları arasında Khoikhoi ya da Buşman halkı tarafından yapıldığı düşünülmektedir. Resimler kayalık tepenin etrafındaki beş kayalık bölgede bulunur. Alan tellerle çevrilidir ve Ulusal Anıt olarak korunmaktadır.
Setsuko Hara Japon oyuncu. Batıda daha çok Yasujirō Ozu'nun filmleri Geç Gelen Bahar (1949) ve Tokyo Hikayesi (1953) ile tanınsa da Ozu ile çalışmadan önce halihazırda 67 filmde oynamıştı.
Yamato-e, Tang Hanedanı resimlerinden esinlenen ve tamamen Heian döneminin sonlarında geliştirilmiş bir Japon resim tarzıdır. Klasik Japon tarzı olarak kabul edilir. Muromachi döneminden itibaren Yamato-e terimi, çalışmaları Song ve Yuan dönemi lavi resimlerinden esinlenen çağdaş Çin tarzı kara-e resimlerinden ayırmak için kullanılmıştır.
Tosa okulu, erken Muromachi döneminde kurulmuş bir Japon ressamlık okuludur. Tosa okulu, başta Kanō olmak üzere Çin'den etkilenen okulların aksine, konu ve eski Japon sanatından türetilen teknikler konusunda uzmanlaşmış resimler olan yamato-eye adanmıştır. Tosa okulu resimleri, Japon edebiyatı ve tarihinden pek çok anlatı konusu ile "çizimin kesin ve geleneksel olduğu, basit ana hatlarla çevrelenmiş düz opak renkli alanlar" ile karakterize edilir. Bununla birlikte, 17. yüzyılda hem Tosa hem de Kanō sanatçıları menzillerini genişletti ve bunlar ile diğer okullar arasındaki ayrım daha az belirgin hale geldi.
Rinpa okulu, 17. yüzyılda Kyoto'da Hon'ami Kōetsu ve Tawaraya Sōtatsu tarafından erken Edo döneminde kurulmuş bir Japon ressamlık okuludur. Rinpa okulu, Japon resminin en önemli tarihi okullarından biridir. Yaklaşık 50 yıl sonra, stil Ogata Kōrin ve Ogata Kenzan kardeşler tarafından pekiştirildi.
Uemura Shōen, Meiji, Taişo ve Şova dönemlerinde yaşamış Japon ressam.
Japon ressamlığı, Japonya'ya özgü ressamlıktır. Japon ressamlığı, Japon görsel sanatlarının en eski ve en gelişmişlerinden biridir ve çok çeşitli tür ve stilleri kapsar. Genel olarak Japon sanatlarının tarihinde olduğu gibi, Japon ressamlığının uzun tarihi, yerli Japon estetiği ile özellikle birkaç noktada özellikle etkili olan Çin ressamlığından ithal edilen fikirlerin uyarlanması arasındaki sentez ve rekabeti sergiler. Önemli bir Batı etkisi ancak 16. yüzyılın sonlarından itibaren gelir ve Japon sanatının Batı'yı etkilemesiyle aynı zamanda başlamaktadır.
Xia Gui, Güney Song Hanedanı döneminde yaşamış Çinli bir ressamdı. Hayatı hakkında çok az şey bilinmekte ve eserlerinden sadece birkaçı hayatta kalmakla birlikte genellikle Çin'in en büyük sanatçılarından biri olarak kabul ediliyor. Daha hızlı ve çarpıcı bir etki elde etmek için önceki Song stilini daha da basitleştirerek Li Tang geleneğini sürdürdü. Ma Yuan ile birlikte dönemin en önemli okullarından biri olan Ma-Xia okulunu kurdu.
Tenshō Shūbun, Muromachi döneminde yaşamış bir Japon Budist keşiş ve ressamdı.
Josetsu, Muromachi döneminde yaşamış bir Japon ressamdı. Çinli bir göçmen olup muhtemelen aynı zamanda Kyoto'daki Shōkoku-ji'de Tenshō Shūbun'un öğretmeniydi ve aynı zamanda "Japon mürekkep resminin babası" olarak bilinmektedir.
Rakuyō (落葉, Düşen Yapraklar) (Hishida Shunsō, 1909)![Meyve (Kokei Kobayashi]] (1910)](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/36/Kobayashi_Fruit.jpg/120px-Kobayashi_Fruit.jpg)
Meyve (Kokei Kobayashi]] (1910)
Enbu (炎舞, Alevlerin Dansu) (Gyoshū Hayami, 1925)
Madaraneko (斑猫, Tekir Kedi) (Takeuchi Seihō, 1924)
Jo no Mai (序の舞, Noh Dansı Başlangıcı) (Uemura Shōen, 1936)
