İçeriğe atla

Neo-feodalizm

Yanis Varufakis Neo-feodalizm'e dikkat çeken en önemli düşünürlerdendir

Neo-feodalizm veya Yeni feodalizm, birçok feodal toplumda mevcut olanları hatırlatan yönetim, ekonomi ve kamusal yaşam politikalarının teorik bir şekilde günümüzde doğuşudur. Bu yönler şunları içerir ama bunlarla sınırlı değildir: Sıradan insanlar ve soylular için eşit olmayan haklar ve yasal korumalar, toplumların küçük ve güçlü elit gruplar tarafından tahakküm altına alınması ve seçkinler ile halk arasındaki efendilik ve serflik ilişkileri.

Kullanımı ve etimolojisi

Genel olarak bu terim, feodalizmin 21. yüzyılda ortaya çıkan bir biçimini ifade etmektedir ki bu da bazı açılardan Ortaçağ Avrupa'sında görülene benzemekle birlikte modern zamanlarda ortaya çıkan bir fenomendir. İlk kullanımlarında bu terim hem siyasi solun hem de sağın bir eleştirisi şeklinde ortaya atılmıştır.

Sol'u eleştiren ilk örneklerden biri, John Kenneth Galbraith'in 1961'de yayınlanan "Neo-Feodalizm" adlı eseridir.[1]

Öte yandan Jürgen Habermas, 1962 tarihli Kamusal Alanın Yapısal Dönüşümü adlı eserinde, Aydınlanma döneminin kamusal alanı yarattığına inandığı iletişim biçimlerinin özelleştirilmesini eleştirmek için Refeudalisierung (" refeodalizasyon ") terimini kullanmıştır. Daha sonraki eleştirmenler "neo-feodalizm"den bu şekilde bahsetmemekle beraber, bu fikirlerin neo-feodalizm fikrine benzer fikirler olduğunu belirtmişlerdir.[2] Buna paralel olarak, 1992 yılında Immanuel Wallerstein küresel kalkınma üzerine düşüncelerini dile getirmiş ve neo-feodalizmi diğer üç değişken arasında saymıştır. Neo-feodalizm ile Wallerstein, sadece elit kesimin yararlanabildiği yüksek teknolojili mallar ve bölgesel hiyerarşiye sahip otarşik bölgelere atıfta bulunmaktadır.[3]

Tanımı

Neo-feodalizm konsepti sadece ekonomiye odaklanıyor olsa da ekonomiyle kısıtlı kalmamaktadır.. Çağdaş toplumda neo-feodalizm düşüncesiyle ilişkili olduğu iddia edilen konular arasında sınıfsal tabakalaşma, küreselleşme, yeni muhafazakar dış politikalar, çok uluslu şirketler ve korporatizm de yer alıyor.[4]

Les Johnston'a göre Clifford Shearing'in neo-feodalizme ilişkin teorik yaklaşımı oldukça etkili olmuştur.[5] Shearing "Bu terimi, çeşitli şekillerde 'kapalı' olan toplu özel mülkiyet sahalarının oluşumuna işaret etmek için kısıtlı bir anlamda kullanmaktadır".[6][7]

Lucia Zedner, neo-feodalizmin bu şekilde kullanılmasının kapsamının çok dar tutulduğu ve Shearing'in yaptığı karşılaştırmanın daha önceki yönetimlerle yeteri kadar açık bir şekilde paralellik kurmadığı görüşündedir. Zedner daha kesin ifadeleri tercih etmektedir.[8]

Bruce Baker'a göre neo-feodalizm, geniş bir bölgede ticari çıkarlar doğrultusunda tanımlanan ve idare edilen bir düzen anlamına gelmektedir ki bu da devletin ve devlet-dışı kurumların polislik faaliyetleri arasında var olan işbirliğinin kapsamını tam olarak tanımlamamaktadır.[9] Randy Lippert ve Daniel O'Connor'a göre feodalizmle karşılaştırmanın anlamı, şirketlerin devletlerin yönetim güçlerine yakın bir güce sahip olmasıdır.[10] Aynı şekilde, Sighard Neckel de yirminci yüzyılın ilerleyen dönemlerinde finans piyasası temelli kapitalizmin yükselişinin ekonominin 'refeudalizasyonunu' temsil ettiğini öne sürmüştür.[11]

Güney Afrika'da bunun zaten gerçekleştiğini söyleyen Marina Caparini, fakir ve marjinalleştirilmiş insanların devletin sağladığı güvenlik önlemlerinden dışlanmasıyla servet açığının genişlemesinin neo-feodalizme yol açtığını savunuyor.[12] Ian Loader, neo-feodalizmin polislik mesleğinin metalaştırılmasıyla mümkün hale geldiğini ve ortak yurttaşlığın sonunu getirdiğini belirtiyor.[13] Martha K. Huggins'in saptadığı şekliyle, neo-feodalizmin temel özelliği, bireylerin kamusal yaşamlarının giderek artan bir şekilde şirketler tarafından idare edilmesidir.

John Braithwaite, neo-feodalizmin yönetime farklı bir yaklaşım getirdiğini, zira özellikle ticari kuruluşların zarar azaltmaya yönelik özel bir ihtiyacı olduğunu belirtmektedir.[14]

Yazar Jonathan Bluestein, neo-feodalizmi ekonomik, siyasi ve askeri olmak üzere sosyal iktidarın bir özelliği olarak ele almıştır. Neo-feodal yöneticileri, doğrudan lord, aristokrat, kral ya da imparator olarak anılmasalar da modern anlamda eşdeğer bir güce sahip olanlar olarak tanımlamaktadır. Bu kişiler günlük yasalara tabi olmayan, bir ölçüde kendi yasalarını oluşturabilen, büyük pazarlara hakim olabilen, çok sayıda bireyi istihdam edebilen, özel bir askerî güce sahip olabilen, tüm uluslara denk bir ekonomik güce sahip olabilen ve özellikle gayrimenkul olmak üzere devasa ölçekte varlıklara sahip olabilen kişilerdir. Kitaplarında Bluestein hem bu durumu eleştirmekte hem de buna yönelik sosyal ve ekonomik çözümler sunmaktadır.[15][16]

Yanis Varufakis, 2020-2021 yılları boyunca neo-feodalizme ilişkin teorisi hakkında çok şey yazdı ve ders verdi. Geleneksel kapitalizmin, 'tekno-feodalizm' olarak ifade ettiği feodal yapıya sahip yeni bir ekonomik ve sosyal düzene dönüştüğünü ileri sürmektedir. Varufakis, feodal ekonomilerin kapitalizmden farklı olarak çok küçük insan grupları tarafından kontrol edilme özelliğine sahip olduklarını ve piyasanın davranışlarını uygun gördükleri biçimde önceden belirlediklerini ifade etmektedir. Facebook, Amazon ve diğerleri gibi devasa çevrimiçi girişimleri örnek gösteren Varufakis, bu tür mekanların öncelikle tek tek kişilerin ve küçük grupların kaprisleriyle idare edildiğini ve bu yüzden de gerçek anlamda serbest ticaret yapılan kapitalist piyasalar olmaktan ziyade sıkı bir denetimin olduğu feodal piyasalar olduğunu belirtmiştir.[17][18][19][20][21] Jeremy Pitt gibi diğer birçok isim de benzer görüş beyan etmiş ve tekno-feodalizmin internet üzerinden bilgi edinme hakkını tehdit ettiğine dikkat çekmişlerdir.[22]

Popüler kültür ve edebiyatta

2007-2008 finansal krizinin ardından Amerikalı teknoloji milyarderi Nick Hanauer, "ülkemizin (yani Amerika Birleşik Devletleri ) hızla kapitalist bir toplumdan ziyade feodal bir toplum haline geldiğini" belirtti.[23] Bu görüşler, diğerlerinin yanı sıra İzlandalı milyarder Björgólfur Thor Björgólfsson tarafından da dile getirilmiştir.[24] İzlanda'da 21. yüzyılın başlarında yaşanan yükseliş ve çöküşün, ülkeyi feodal yapılara geri götürdüğü düşüncesi bir dizi İzlandalı yazar tarafından da dile getirilmiştir.[25][26]

Bazı Anglofon kurgularda da benzer fikirlere rastlanmaktadır.[27] Örneğin, Frank Herbert'in Dune serisimde uzak bir gelecekte, Imperium olarak bilinen neo-feodalist galaktik imparatorlukta geçmektedir. Bu romanlarda Butler Cihadı olarak bilinen bir dizi savaştan sonra insanlık her türlü "düşünen makine teknolojisi"ni, hatta en basit makineleri bile yasaklar hale gelmiştir.[28] Daha sonraları, Dune Evreni'ndeki siyasi iktidar dengeleri giderek her birinin bir ya da birkaç gezegene hakim olduğu sayısız kraliyet ailesi tarafından yönetilmeye başlamıştır. Her ne kadar uzak bir gelecekte işliyor olsalar da, söz konusu kraliyet ailelerinin sosyal ve siyasi dinamikleri birçok açıdan daha önce ortaçağda yaşananlara benzemektedir.

David Brin'in yakın gelecekteki bilimkurgu romanı Existence'da Amerikalı politikacılar ABD'yi hukuken neo-feodalist bir topluma dönüştürme yönünde kampanyalar yürütüyor

2020 yılında Dünya Ekonomik Forumu başkanı Klaus Schwab, COVİD-19: Büyük Sıfırlama başlıklı bir kitap yayınladı.[29] Kitap, COVID-19 pandemisinin politikacılar ve hükümetler için " Büyük Sıfırlama " olarak bilinen bir planın yönergeleri aracılığıyla bir "Paydaş Kapitalizmi" sistemini getirerek dünya ekonomilerini, toplumlarını ve hükûmet yapılarını değiştirme fırsatı sunduğunu savunmaktadır.[30] Schwab aynı zamanda hedeflerini " Endüstri 4.0 " olarak adlandırıyor.[31] Diğer yazarlar Büyük Sıfırlamayı Neo-Feodalizmin bir şekli olmakla eleştirmektedirler.[32][33][34]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ Reisman, George (February 1961), "Galbraith's Neo-Feudalism", Human Events, 8 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 4 Aralık 2018 .
  2. ^ Sighard Neckel, ‘Refeudalisierung der Ökonomie: Zum Strukturwandel kapitalistischer Wirtschaft 9 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.’, MPIfG Working Paper 10/6 (Cologne: Max Planck Institute for the Study of Societies, July 2010), pp. 11-12.
  3. ^ Wallerstein I. Capitalist civilization. -Binghamton (N.Y.), 1992. Malinovsky P. V. (2001). "Globalisation as a Civilization Shaping Process". Russia and the Modern World (Россия и современный мир) (2): 7 (5-30). ISSN 1726-5223. 30 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  4. ^ Hartmann, Thom (6 Kasım 2002), "Time to Remove the Bananas... and Return Our Republic to Democracy", CommonDreams.org, 23 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 28 Aralık 2023 
  5. ^ Johnston, Les (1999). "Private Policing in Context". European Journal on Criminal Policy and Research. 7 (2): 175-196. doi:10.1023/A:1008753326991. 
  6. ^ Shearing, Clifford (2001). "Punishment and the Changing Face of the Governance". Punishment & Society. 3 (2): 203-220. doi:10.1177/1462474501003002001. 
  7. ^ Shearing, Clifford D. (1983). "Private Security: Implications for Social Control". Social Problems. 30 (5): 493-506. doi:10.1525/sp.1983.30.5.03a00020. ISSN 0037-7791. 22 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  8. ^ Zedner, Lucia (2006). "Policing Before and After the Police: The Historical Antecedents of Contemporary Crime Control". The British Journal of Criminology. 46 (1): 78-96. doi:10.1093/bjc/azi043. 
  9. ^ Baker, Bruce (2004). "Protection from crime: what is on offer for Africans?" (PDF). Journal of Contemporary African Studies. 22 (2): 165-188. doi:10.1080/cjca0258900042000230005. 17 Mart 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  10. ^ Lippert, Randy; O'Connor, Daniel (2006). "Security Intelligence Networks and the Transformation of Contract Private Security". Policing & Society. 16 (1): 50-66. doi:10.1080/10439460500399445. 
  11. ^ Sighard Neckel, "Refeudalisierung der Ökonomie: Zum Strukturwandel kapitalistischer Wirtschaft 9 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.", MPIfG Working Paper 10/6 (Cologne: Max Planck Institute for the Study of Societies, July 2010).
  12. ^ Caparini, Marina (2006). "Applying a Security Governance Perspective to the Privatisation of Security" (PDF). Bryden, Alan; Caparini, Marina (Ed.). Private Actors and Security Governance. LIT Verlag. ss. 263-282. ISBN 978-3-8258-9840-3. 19 Mart 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  13. ^ Loader, Ian (1999). "Consumer Culture and the Commodification of Policing and Security". Sociology. 33 (2): 373-392. doi:10.1177/S003803859900022X. 
  14. ^ Braithwaite, John (2000). "The New Regulatory State and the Transformation of Criminology" (PDF). The British Journal of Criminology. 40 (2): 222-238. doi:10.1093/bjc/40.2.222. 29 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  15. ^ Bluestein, Jonathan (2020), Prosperism, Amazon KDP. 979-8614831134
  16. ^ Bluestein, Jonathan (2021), Exceptional Ideas About Humanity, Amazon KDP. 979-8537588122
  17. ^ "Techno-Feudalism is Taking over | by Yanis Varoufakis". 28 Haziran 2021. 30 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  18. ^ "Techno-Feudalism is taking over - Yanis Varoufakis". 9 Temmuz 2021. 28 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  19. ^ "Yanis Varoufakis: Capitalism has become 'techno-feudalism'". 28 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  20. ^ "Yanis Varoufakis on Alternatives to Techno-Feudal Capitalism". 8 Eylül 2021. 28 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  21. ^ "Techno Feudalism: What is it and how it increases inequality in the society?". 2 Temmuz 2021. 28 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  22. ^ "The BigTech-Academia-Parliamentary Complex and Techno-Feudalism". 24 Eylül 2020. 28 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  23. ^ Nick Hanauer (July 2014). "The Pitchforks Are Coming… For Us Plutocrats". Politico Magazine. 28 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  24. ^ Thor Bjorgolfsson and Andrew Cave. Billions to Bust—and Back: How I Made, Lost, and Rebuilt a Fortune, and What I Learned on the Way. London: Profile, 2014. p. 194.
  25. ^ Hall, Alaric (2018). "Fornaldarsögur and Financial Crisis: Bjarni Bjarnason's Mannorð". The Legendary Legacy: Transmission and Reception of the Fornaldarsögur Norðurlanda. Humanities Commons: 351-375. doi:10.17613/M6V97ZR22. 
  26. ^ Cf. Boyes, Roger. Meltdown Iceland: Lessons on the World Financial Crisis from a Small Bankrupt Island. New York: Bloomsbury, 2009. p. 61.
  27. ^ Kaufman, Amy S., "Our Future is our Past: Corporate Medievalism in Dystopian Fiction", in Corporate Medievalism II, ed. by Karl Fugelso, Studies in Medievalism, 22 (Cambridge: Brewer, 2013), pp. 11–19.
  28. ^ Erman, Eva; Möller, Niklas (August 2013), "What's Wrong with Politics in the Duniverse?", Nicholas, Jeffery (Ed.), Dune and Philosophy: Weirding Way of the Mentat, Popular Culture and Philosophy Series, 56, Open Court, s. 66, ISBN 978-0812697278 
  29. ^ Schwab, Klaus (2020), COVID-19: The Great Reset, ISBN Agentur Schweiz. 978-2940631124
  30. ^ "Now is the time for a great reset". 3 Haziran 2020. 30 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2023. 
  31. ^ Schwab, Klaus (2017) The Fourth Industrial Revolution 978-0241300756
  32. ^ Mercola, Joseph (2021), The Truth About COVID-19: Exposing The Great Reset, Lockdowns, Vaccine Passports, and the New Normal, Chelsea Green Publishing. 978-1645020882
  33. ^ Breggin, Peter R. (2021), COVID-19 and the Global Predators: We Are the Prey, Lake Edge Press. 978-0982456064
  34. ^ Kotkin, Joel (2021), The Coming of Neo-Feudalism: A Warning to the Global Middle Class, Encounter Books. 978-1641770941

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Adalet ve Kalkınma Partisi</span> Türkiyede bir siyasi parti

Adalet ve Kalkınma Partisi, 14 Ağustos 2001 tarihinde Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde kurulan ve Türkiye'de faaliyet gösteren bir siyasi partidir. Parti tüzüğüne göre resmî kısaltması "AK PARTİ" şeklindedir. Simgesi ampuldür. TBMM'de 265 milletvekili ile temsil edilmektedir. Genel başkanı Türkiye cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'dır.

<span class="mw-page-title-main">Hindistan Halk Partisi</span> Hindistan’daki en büyük siyasi parti

Hindistan Halk Partisi, Hindistan'da bir siyasi partidir ve Hindistan Ulusal Kongresi ile birlikte Hindistan'ın iki büyük siyasi partisinden biridir. 2014'ten bu yana, görevdeki Başbakan Narendra Modi yönetiminde Hindistan'da iktidarda olan siyasi partidir. BJP sağcı siyasetle uyumludur ve politikaları Hindu milliyetçi bir ideoloji olan Hindutva'ya bağlıdır. Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) gönüllü paramiliter örgütü ile yakın ideolojik ve örgütsel bağlara sahiptir. Eylül 2023 itibarıyla, Hindistan Parlamentosu'nun yanı sıra eyalet yasama meclislerindeki temsil açısından ülkenin en büyük siyasi partisidir.

Neodimyum, sembolü Nd ve atom numarası 60 olan kimyasal bir elementtir. Lantanit serisinin dördüncü üyesidir ve nadir toprak metallerinden biri olarak kabul edilir. Havada ve nemde hızla kararan sert, hafif dövülebilir, gümüşi bir metaldir. Hızla oksitlenir ve +2, +3 ve +4 pembe, mor/mavi ve sarı bileşikler üretir. Elementlerin en karmaşık spektrumlarından birine sahip olduğu kabul edilir. Neodimyum, 1885 yılında praseodimyumu da keşfeden Avusturyalı kimyager Carl Auer von Welsbach tarafından keşfedildi. Monazit ve bastnäsite minerallerinde önemli miktarlarda bulunur. Neodimyum, doğal olarak metalik formda veya diğer lantanitlerle karışmamış olarak bulunmaz ve genel kullanım için rafine edilir. Neodimyum kobalt, nikel veya bakır kadar yaygındır ve Dünya'nın kabuğunda yaygın olarak dağılmıştır. Diğer birçok nadir toprak metalinde olduğu gibi, dünyadaki ticari neodimyumun çoğu Çin'de çıkarılmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Almanya Ulusal Demokratik Partisi</span> Almanyada bir siyasi parti

Vatan, 2023'e kadar Almanya Ulusal Demokratik Partisi, aşırı sağ görüşlü bir siyasi partidir.

Neo-faşizm, II. Dünya Savaşı sonrasında bazı Avrupa ülkelerinde görülmüş "yeni faşist" akımdır. Faşizmin bu türü belli bir zümrenin değil bütün milletin kendini diğer milletlerden üstün görerek öne çıkma çabası olarak da tanımlanabilir. Neonazizm ile beraber Avrupa'da ve ABD'de neo-faşist oluşumlar bulunmaktadır.

Bir dizi ulusal hükûmet ve iki uluslararası kuruluş, terörist olarak tanımladıkları örgütlerin listelerini oluşturmuştur. Aşağıdaki tanımlanmış terörist örgütleri listesi, mevcut ve eski ulusal hükûmetler ve hükûmetler arası kuruluşlar tarafından terörist olarak tanımlanan örgütleri listeler. Bu tür tanımlamaların genellikle örgütlerin faaliyetleri üzerinde önemli bir etkisi olmuştur. Terörist olarak tanımlanan birçok örgüt, terörizmi amaçlarına ulaşmak için askeri bir taktik olarak kullanmayı reddetmiştir ve terörizmin yasal tanımı konusunda uluslararası bir fikir birliği yoktur. Bazı örgütlerin birden fazla kanadı veya bileşeni vardır ve bunlardan biri veya birkaçı terörist olarak tanımlanırken diğerleri değildir.

<span class="mw-page-title-main">Tanınmayan veya sınırlı şekilde tanınan devletler listesi</span> Vikimedya liste maddesi

Bazı yönetimler bağımsızlıklarını ilan etmiş ve egemen devletler olarak uluslararası toplumdan diplomatik tanınma talebinde bulunmuşlardır, ancak evrensel olarak bu şekilde tanınmamışlardır. Bu oluşumlar genellikle kendi toprakları üzerinde de facto kontrole sahiptir. Geçmişte bu türden bir dizi oluşum var olmuştur.

Ekonomik liberalizm, piyasa ekonomisinin bireyci hatlara dayanmasını ve üretim araçlarının özel mülkiyette olmasını destekler. Ekonomik liberaller, serbest ticareti ve açık rekabeti engellediği için piyasaya yapılan hükümet müdahalesine ve korumacılığa karşı çıkma eğilimindedir, ancak mülkiyet haklarını korumak ve piyasa başarısızlıklarını çözmek için yapılan hükûmet müdahalesini destekler. Ekonomik liberalizm, Büyük Buhran ve Keynesyenizm'in yükselişine kadar genel olarak klasik liberalizmin ekonomik modelini ifade etmek için kullanılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Aşırı sağ</span> sağcı siyasette sağcılığın en yüksek biçimini gösteren politik konum

Aşırı sağ, radikal sağ ya da ekstrem sağ, sağcı siyasette sağcılığın en yüksek biçimini gösterir. Aşırı sağ siyaset, toplumsal hiyerarşiyi aşırı biçimde destekler; daha doğuştan bazı insanların aşağı, bazılarınınsa üstün olduğu gibi düşünceleri içinde barındırır. Belirli kişilerin ya da grupların ileri derecede üstünlüğünü destekler. Bu tip siyaset genel olarak otoriterdir ve radikal biçimde sol fikirlere karşıtlık içerir. Genellikle aşırı sağ terimi istenmeyen gruplara karşı göç ve uyum karşıtlığı duruşları, sosyokültürel boyutta baskı, milliyet ayrımcılığı; ırksal ve dinsel grupların kendilerini diğerlerinden üstün konuma getirecek tutumlar, küreselleşme karşıtlığı gibi görüşleri kapsamaktadır. Başka bir deyişle kavram aşırı milliyetçi, yabancı düşmanı, ırkçı, köktendinci özelliklerine sahip kişi ya da grupları tanımlamada kullanılır.

<span class="mw-page-title-main">Neo-Nazizm</span> ırkçı ve şiddet kullanan ideoloji

Neo-Nazizm veya yeni Nazizm, II. Dünya Savaşı'ndan sonra nasyonal sosyalizmi yeniden canlandırmak ve bu amaçla nasyonal sosyalist yönetimleri demokratik veya silahlı yollarla başa geçirmeyi hedefleyen veya nasyonal sosyalizmi savunan tüm siyasi hareket ve düşüncelere verilen ortak isimdir.

<span class="mw-page-title-main">Yanis Varufakis</span> Yunan ekonomist ve siyasetçi (d. 1961)

Yanis Georgiu "Yanis" Varufakis, Yunan ekonomist ve siyasetçi. Eski bir akademisyen olarak solcu bir siyasi parti olan MeRA25'in 2018'de kurulmasından bu yana Genel Sekreteri olarak görev yapıyor. Yunanistan'ın eski Maliye Bakanıdır. Ocak 2015 genel seçimlerinde, SYRIZA partisini temsil ederek Yunan parlamentosuna seçildi ve iki gün sonra siyasi iktisatçı ve yazar olarak 27 Ocak 2015 tarihinde Aleksis Çipras'ın yeni hükûmetinde göreve başladı. Varoufakis Yunanistan-Avustralya çifte vatandaşlığına sahiptir. Varufakis, küresel ve Avrupa krizle ilgili güncel tartışmalara katılımcıdır ve Küresel Minotaur yazarıdır. Atina Üniversitesi'nde İktisat Teorisi Profesörü ve Valve Corporation'da özel bir danışmandır. 6 Temmuz 2015 tarihinde istifa etti.

<span class="mw-page-title-main">Öklid Çakalotos</span> Yunan siyasetçi

Öklid Stefanu Çakalotos (Yunanca: Ευκλείδης Τσακαλώτος,, Yunan ekonomist ve siyasetçidir. Mayıs 2012 tarihinden itibaren Yunan Parlamentosu'nda SYRIZA üyesidir ve 2015-2019 yılları arasında Yunanistan Maliye Bakanı olmuştur.

Aşırı milliyetçilik veya ultramilliyetçilik, bir ülkenin kendi özel çıkarlarını takip etmek için diğer uluslar üzerinde hegemonya, üstünlük veya şiddet içeren zorlama yoluyla diğer kontrol biçimlerini uygulamakta haklı olduğunu iddia ettiği veya sürdürdüğü aşırı bir milliyetçilik biçimidir. Aşırı milliyetçi oluşumlar, barış zamanlarında bile siyasi şiddet eylemleriyle ilişkilendirilmiştir. Bu inanç sistemi, uluslararası çatışmalar bağlamında örgütlü toplu katliamlara ilham kaynağı olarak gösterilmiştir; bunun bir örneği olarak Kamboçya soykırımı sıklıkla referans olarak kullanılmıştır.

Yunan Çözümü Yunanistan'da eski Milletvekili Kiriakos Velopulos tarafından kurulan siyasi bir parti. Analistler ve gazeteciler tarafından Yunan siyasi sahnesinin sağında olduğu düşünülmektedir. Parti, Yunanistan'daki 2019 Avrupa Parlamentosu seçiminde oyların % 4,18'ini topladı ve o zamandan beri Avrupa Parlamentosu'nda temsil edilmeye başladı.

<span class="mw-page-title-main">MeRA25</span> Yunan siyasi parti

Avrupa Gerçekçi İtaatsizlik Cephesi veya MeRA25, 2018'de kurulan sol görüşlü Yunan siyasi partisidir. Kurucusu ve sekreteri eski Syriza Milletvekili ve Maliye Bakanı Yanis Varufakis'tir. MeRa25, Avrupa Baharı, İlerici Enternasyonal (DiEM25) ve 2025 Avrupa'da Demokrasi Hareketi'nin bir parçasıdır.

Gizli polis veya siyasi polis, genel olarak devlet ve mevcut yönetim biçimini iç tehditlere karşı korumakla görevli bir güvenlik kurumudur. Faaliyetleri genellikle görünmezdir ve kamuya açık değildir. Gizli polis örgütleri otoriter ve totaliter rejimlerin karakteristiği olup siyasi muhalefeti bastırmak ve zayıflatmak için kullanılırlar.

2025 Avrupa’da Demokrasi Hareketi, DiEM25, aralarında Yunanistan önceki Maliye Bakanı Yanis Varoufakis ve Hırvat düşünür Sreçko Horvat’ın bulunduğu Avrupalı bir grubun kurduğu Avrupa boyutunda politik bir harekettir. Hareket, 9 Şubat 2016’da Berlin ve 23 Mart 2016’da Roma’daki törenlerle resmi olarak başladı.

Srećko Horvat, Hırvat filozof, yazar ve siyasi aktivist. Haftalık Alman Der Freitag, onu "neslinin en heyecan verici seslerinden biri" olarak nitelendirdi ve "Yugoslav sonrası manzarada ateşli bir muhalefet sesi" olarak tanımlandı. Yazıları The Guardian, Al Jazeera, Der Spiegel, Jacobin, Newsweek ve The New York Times'da yayınlandı.

Jacobin, ABD New York merkezli, üç ayda bir yayınlanan sosyalist bir dergidir. Politika, ekonomi ve kültür üzerine bakış açıları sunar. 2021 itibarıyla dergi, 75 000 ücretli bir basılı tirajı olduğunu ve web sitesine aylık 3 milyonun üzerinde ziyaretçi geldiğini bildirdi.

<span class="mw-page-title-main">Westsplaining</span>

Westsplaining, Batı dünyasının Orta ve Doğu Avrupa'ya ilişkin sosyopolitik görüşlerine yönelik eleştirileri ile Sovyetler Birliği ve Rusya'yla olan tarihsel ve güncel bağlarını temsil eden aşağılayıcı bir terimdir. Kelime, Jan Smoleński ve Jan Dutkiewicz tarafından " Anglosferden insanların kendi analitik şemalarını ve siyasi reçetelerini yüksek sesle Orta ve Doğu Avrupa bölgesine dayatması olgusu" anlamına gelecek şekilde tanımlanmasının ardından Rusya'nın Ukrayna'yı işgali sırasında viral haline geldi.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.