Nazi Partisi Şansölyeliği
Parti Şansölyeliği, 12 Mayıs 1941'de Alman Nazi Partisi'nin (NSDAP) genel merkezinin adıydı. Bu ofis daha önce Führer Yardımcısı'nın (Stab des Stellvertreters des Führers) Kurmay Başkanlığı olarak vardı, ancak Rudolf Hess'in Adolf Hitler'in izni olmadan bir barış anlaşması müzakere etmek amacıyla İskoçya'ya uçmasından sonra yeniden adlandırıldı. Hess, Hitler tarafından suçlandı, eski makamı feshedildi ve yerine Hess'in eski yardımcısı Martin Bormann altında yeni Parti Şansölyeliği kuruldu.
Tarihi
1933'ten itibaren parti ofisi, Hitler Kabinesinde Reich Bakanı rütbesine sahip olan Adolf Hitler'in Yardımcısı Führer Rudolf Hess'in önderliğinde Münih'teki yerini aldı. [a] Hess'in departmanı parti işlerinden sorumluydu; parti içi uyuşmazlıkların çözümü ve parti ile devlet arasında politika kararları ve mevzuat konusunda aracılık yapmakla görevliydi. [3] Örgüt nüfuz için yalnızca Hans Lammers yönetimindeki Reich Şansölyeliği ile değil, aynı zamanda Führer'in Şansölyeliği ve Nazi Gau- ve Reichsleiter ile de rekabet etti. [4] Pek çok açıdan Nazi rejiminin tipik bir örneği olan Parti Şansölyeliği, diğer iki şansölyelik ile ilgi alanlarda rekabet etti, birkaç işlevsel yineleme alanı yarattı ve ayrıca "parti ile devlet arasındaki ilişkiyi" karmaşık hale getirdi. [5]
Hitler'in Şansölyeliği'nin karşı karşıya olduğu bir başka sorun da SA, SS, Hitler Gençliği ve İşçi Cephesi gibi çeşitli bağımlı kurucu Parti örgütlerinin tüm rekabet eden çıkarlarından kaynaklanan idari kafa karışıklığıydı. [5] Nazi Partisi için görünüşte merkezi bir idari otorite eksikliği vardı, bu nedenle Gauleiters, yalnızca Hitler'e karşı sorumlu olduklarına inandıkları için Hess'in ofisini atladılar. Hess, Führer Yardımcısı olmasına rağmen, Temmuz 1933'te Martin Bormann Hess'in ofisine Genelkurmay Başkanı olarak atanana kadar ofisi idari görevleri yönetemedi [5]
Hess'in özel sekreteri Martin Bormann, Führer Yardımcısı'nın Kurmay Başkanlığının günlük işlerini yöneten perde arkasındaki adamdı. [3] Bormann, konumunu kapsamlı bir bürokrasi yaratmak için kullandı ve mümkün olduğunca karar verme sürecine dahil oldu. [3] Bormann, kısa sürede partinin çıkarlarının etkili ve vazgeçilmez bir temsilcisi haline geldi, orta düzeydeki bölge liderlerini yetkisizleştirdi ve Führer Vekili'nin Kurmay Başkanlığının kanunların ve Führer'in kararnamelerinin çıkarılması yoluyla devlet işlerine katılımını genişletti. 1935'te Bormann, Hitler'in Bavyera'daki Obersalzberg'deki "kırsal karargahını" yönetmeye başladı. [6] Yine 1935'te, kendisine Hitler'in özel mali durumuyla ilgili görev verildi ve yakınlığını, ofisin Parti'nin çok sayıda örgütü üzerindeki yetkisini artırmak için kullandı; [b] bu gelişmeye rağmen, aralıksız yargı mücadeleleri hala Nazi devletini karakterize ediyordu. [5] [6] Bormann, Alman sanayicilerinden Hitler adına para toplayan Adolf Hitler Alman Ticaret ve Sanayi Fonu'nu kurdu. Bu program aracılığıyla alınan fonların bir kısmı çeşitli parti liderlerine dağıtıldı, ancak Bormann, çoğunu Hitler'in özel kullanımı için elinde tuttu. [8] 1936'da Bormann, Hitler'den doğrudan Reich bakanlarına ve Parti yetkililerine emirler veriyordu. [5]
Hess'in 10 Mayıs 1941'de İngiliz hükûmetiyle barış müzakereleri yapmak üzere Birleşik Krallık'a uçmasından sonra, Hitler, 12 Mayıs 1941'de Führer Vekili görevini kaldırdı. Hitler, Hess'in eski görevlerini Parteikanzlei (Parti Şansölyeliği) Başkanı unvanıyla [9] Bormann'a devretti. [10] Bu pozisyonda, tüm NSDAP atamalarından sorumluydu ve yalnızca Hitler'e karşı sorumluydu. [11] Parti Şansölyeliği, Gestapo şefi Heinrich Müller'in 1941 yazı ve sonbaharında SS Görev Kuvvetleri tarafından doğu cephesinde yürütülen aşırı şiddet olaylarından da haberdardı. [9] Wannsee Konferansı ile ilgili yargı konularını düzenleyen yasal ve idari sorular, Heydrich tarafından Ocak 1942'nin sonlarında Bormann'ın Parti Kançılaryası da dahil olmak üzere Parti örgütleriyle paylaşıldı ve bunların hepsi Nihai Çözümün düzenlenmesinde suç ortağı oldu. [9]
Bormann, konumunu Hitler'e erişimi kendi çıkarı için kısıtlamak için kullandı [4] ve Albert Hoffmann, Gerhard Klopfer ve Helmuth Friedrichs gibi milletvekilleri tarafından silahlanma ve insan gücü gibi alanlarda parti etkisini artırmak için destekledi. Silahlanma Bakanı Albert Speer, Bormann'ın personeline bu şekilde müdahale etmesinden şikayet etti. 12 Nisan 1943'te Bormann, Führer'in resmen Özel Sekreteri olarak atandı ve Hitler ile benzersiz bir güç ve güven konumuna ulaştı. [10] 1943 sonbaharında bir ara, Goebbels, Hitler'in iç işlerle ilgili olarak Bormann'a bağımlı olması, askeri meselelere odaklanması ve görünüşte siyaseti ihmal etmesiyle ilgili endişelerini dile getirdi - Goebbels bu anı günlüğüne "bir liderlik krizi" olarak kaydetti. [12] Goebbels ayrıca "Parti Şansölyeliği şefi Bormannn'ın Hitler'i yönettiğine" inanıyordu. [12] O zamana kadar Bormann, tüm ev içi meseleler üzerinde fiilen kontrole sahipti. 30 Nisan 1945'e kadar Nazi Partisi Şansölyeliği liderliğini sürdürdü. Savaşın son aylarının sonlarında [10], Nazi Partisi'ni savaş sonrası Almanya'nın yeniden yapılandırılması için hâlâ "hararetle çalışıyordu". [12] Hitler'in yanılgılarına ortak olan Bormann, en sonunda çok çeşitli konularda kararnameler ve direktifler çıkararak Parti üzerindeki gücünü kullanıyordu, bu arada Hitler "var olmayan orduları" sığınağın derinliklerindeki bir harita üzerinde hareket ettiriyordu . [9]
Notlar
- ^ As early as 1926, a "Reich directorate" was formed as part of "a departmentalized party bureaucracy", perhaps an embryonic predecessor organization to what would become three chancelleries, including the Staff of the Deputy Führer, which was reconstituted in 1941 as the Party Chancellery. Hess was the secretary, the treasurer was F.K. Schwarz, and its secretary general was Philipp Bouhler.[1] From the onset the organization grew quickly and while it only consisted of twenty-five persons and three autos at first, there were soon departments for "foreign policy, press, industrial relations, agriculture, economy, interior, justice, science, and labor"; it also had institutions for "race and culture" as well as propaganda.[1] This nominal organization dissolved over time with the official creation of additional ministries but it nonetheless formed an organizational centerpiece for the early development of the NSDAP.[2]
- ^ Following Hitler's address to the Nazi Students' League in January 1936, the Staff of the Deputy Führer suddenly took a keen interest in academic appointments across the Reich, but the efforts towards this end proved relatively impracticable since other interested individuals and organizations like the Interior Ministry, the Rector, the Nazi Student's League, professors, and local Party officials also sought to control the academic appointment process.[7]
Kaynakça
- ^ a b Bracher 1970, s. 139.
- ^ Bracher 1970, ss. 140, 141–152.
- ^ a b c Lang 1979.
- ^ a b McNab 2009.
- ^ a b c d e Spielvogel 1992.
- ^ a b Evans 2006.
- ^ Evans 2006, ss. 291–292.
- ^ Speer 1971.
- ^ a b c d Evans 2010.
- ^ a b c Miller 2006.
- ^ McGovern 1968.
- ^ a b c Kershaw 2001.
