Nasjonal Samling

Nasjonal Samling (Norveçce, NS ; (Anlamı: Ulusal Buluşma '), 1933'ten 1945'e kadar aktif olan Norveç aşırı sağcı bir siyasi partiydi. 1942'den 1945'e kadar Norveç'in tek yasal partisiydi. Kısa bir süre partinin paramiliter kanadını (Hirden) yöneten, çeşitli iç çatışmalardan sonra 1937'de partiden ayrılan eski savunma bakanı Vidkun Quisling ve Johan Bernhard Hjort gibi bir grup destekçi tarafından kuruldu. Parti, kuruluşunu Norveç'in ulusal bayramı olan 17 Mayıs'ta kutladı, ancak 13 Mayıs 1933'te kuruldu.

Parti hiçbir zaman doğrudan siyasi nüfuz elde edemedi, ancak yine de Norveç siyasetine damgasını vurdu. içbir zaman % 2,5'tan fazla oy alamamasına ve Storting'e bir aday dahi çıkaramamasına rağmen siyaset sahnesini kutuplaştırarak etkili oldu.^[1] Norveç'teki yerleşik partiler, Nasjonal Samling'i Alman Nazilerinin Norveç versiyonu olarak gördüler ve partiyle herhangi bir şekilde işbirliği yapmayı reddettiler. Savaştan önceki yürüyüşlerinin ve mitinglerinin birçoğu, komünistler ve sosyalistler Hird'le çatıştığında ya yasaklandı ya da şiddetle gölgelendi.

Partinin varlığı boyunca önemli bir özelliği, nispeten yüksek düzeyde bir iç çatışmaydı. Antisemitizm, Masonluk ve dine ilişkin farklı görüşlerin yanı sıra partinin Naziler ve Almanya ile olan ilişkisi, hararetle tartışıldı ve partiyi hiziplere ayırdı. İkinci Dünya Savaşı patlak verdiğinde partinin yaklaşık 2.000 üyesi vardı.

Romantik milliyetçiliğe ve otoriterliğe olan güçlü inanç, NS ideolojisine egemen oldu. Ayrıca propaganda ve konuşmalarında büyük ölçüde İskandinav sembolizmine dayanıyordu. Kendi sembolünün kırmızı zemin üzerine altın güneş haçı (Norveç armasının renkleri), kalkanının üzerine boyanmış Aziz Olaf'ın sembolü olduğunu iddia etti.^[2]

Almanya, Nisan 1940'ta Norveç'i işgal ettiğinde, Quisling Oslo'daki Norveç Yayın Şirketi stüdyolarına yürüdü ve kendisini Başbakan ilan eden ve tüm Alman karşıtı direnişin derhal sona ermesini emreden bir radyo yayını yaptı. Bununla birlikte, Nygaardsvold hükûmeti ile birlikte işgal edilmemiş topraklarda bulunan Kral Haakon VII, Quisling başkanlığındaki herhangi bir hükûmeti atamak yerine tahttan çekileceğinin bilinmesine izin verdi. Nygaardsvold hükûmeti, Quisling'in lehine istifa etmeyi reddetti ve direnişin sürdürüleceğini doğruladı. Halk desteği olmadan, Alman işgal güçleri Quisling'i hızla bir kenara itti. Aralık 1940'ta partiye üye olanların sayısı 22.000'e yükseldi ve Kasım 1943'te yaklaşık 44.000 ile zirve yaptı.

Yüksek Mahkeme tarafından atanan sivil bir geçici hükûmet (Administrasjonsrådet) ile kısa bir süre sonra, Almanlar Reichskommissar Josef Terboven aracılığıyla kontrolü ele geçirdi. Çoğu bakanın Nasjonal Samling saflarından olduğu, kendisine karşı sorumlu bir hükûmet atadı. Bununla birlikte, parti lideri Quisling, işgalciler arasında olduğu kadar Norveç'te de tartışmalıydı ve "ulusal hükümetin" "bakan başkanı" olduğu 1 Şubat 1942'ye kadar resmi bir pozisyonu reddedildi. Diğer önemli bakanlar, polis bakanı olarak Jonas Lie (aynı zamanda 1941'den itibaren SS'in Norveç kanadının başkanı), "popüler aydınlanma ve propaganda" bakanı olarak Gulbrand Lunde ve İçişleri Bakanı olan opera sanatçısı Albert Viljam Hagelin idi. NS yönetiminin tamamen sivil konularda belirli bir özerkliği vardı ama gerçekte Reichskommissar Terboven tarafından "devlet başkanı" olarak kontrol ediliyordu ve yalnızca Adolf Hitler'e bağlıydı.

Savaş sonrası yetkililer partiyi yasakladı ve üyelerini işbirlikçi olmakla suçladı. Yaklaşık 50.000 kişi mahkemeye çıkarıldı ve bunların yaklaşık yarısı hapis cezasına çarptırıldı. Yetkililer Quisling'i vatana ihanetten, diğer birkaç üst düzey NS üyesini ve Norveç'teki önde gelen Alman yetkilileri savaş suçlarından idam ettiler. Ancak cezaların yasallığı sorgulandı, ancak Norveç'te barış zamanında idam cezası yoktu ve o zamanki Norveç anayasası, savaş suçları için ölüm cezasının gerçek savaş sırasında uygulanması gerektiğini şart koşuyordu.

Savaş sonrası muamelenin bir başka konusu da Norveç'te devam eden Hamsun tartışması oldu. Uluslararası üne sahip yazar Knut Hamsun, hiçbir zaman üye olmamasına rağmen, tanınmış bir NS sempatizanıydı.^[3] Ancak savaştan sonra, Hamsun'un akli dengesi yerinde olmadığına karar verildi ve partiyle olan bağları sorunu hiçbir zaman düzgün bir şekilde çözülemedi. Hamsun'un Nobel Ödülü sahibi statüsü, NS ile olan bağlarının da hassas bir konu olmasına neden oldu.