Nanguan müziği

Nanguan (Chinese ; ayrıca nanyin, nanyue, xianguan veya nanqu ) Çin'in güneyindeki Fujian eyaletinden bir Çin klasik müziği tarzıdır.^[1] Ayrıca Tayvan'da, özellikle batı kıyısındaki Lukang'da ve Güneydoğu Asya'daki Denizaşırı Çinliler arasında popülerdir.^[2]

Fujian, Çin'de bir kıyı, dağlık bölgedir. Eyalet başkenti Fuzhou'dur ve Quanzhou, 7. yüzyılda Sui ve Tang hanedanları arasında önemli bir limandı. Bölge, çok uzaklara yayılmış kültür unsurları için bir geçit görevi gören önemli bir deniz ticaret yolu üzerinde yer almaktadır. Sonuç, birçok arkaik özelliği olan günümüz Nanguan müziğinin doğuşu oldu.

Eskiden genellikle belirli tapınaklara bağlı olan ve dünya dışında törensel başarıları ve bir hizmet olarak kabul edilen ödüllendirici toplulukları olan topluluk amatör müzik kulüpleriyle (Quguan veya "şarkı söyleyen kulüpler") güçlü bir şekilde ilişkili bir türdür. profesyonel şovmenler tarafından.^[2] Tipik olarak yavaş, nazik, narin ve melodik, heterofoniktir ve dört temel ölçek kullanır.^[3]

Nanguan, 2009 yılında UNESCO tarafından İnsanlığın Somut Olmayan Kültürel Mirasının Temsili Listesine yazılmıştır.^[4]

Stiller ve enstrümanlar

Nanguan'ın repertuarı, chí, phó ve khiok (Mandarin dilinde zhi, pu ve qu) adı verilen birbiriyle örtüşen üç stile bölünmüştür. Bunlar meydana geldikleri bağlama, işlevlerine ve müzisyenin verdiği değere göre değişir. Biçimsel ve tonsal özellikler. Doğa

Chí (Çince: 指) en "ciddi" repertuar olarak algılanır: normalde otuz dakikadan uzun, genellikle iki ila beş bölümden oluşan, her bölüm bir cu veya dei ("parça") olarak bilinen, tamamen enstrümantal bir süittir. Her biri, bir hikâyeyi ima eden bir sözle ilişkilendirilir, ancak bu, şarkı veya operadaki kökenleri gösterse de, bugün chí önemli ve saygın bir enstrümantal repertuardır. Ancak şarkı metni, parçanın ezberlenmesini önemli ölçüde kolaylaştırır.
Phó · (譜, pu in pinyin) kelimenin tam anlamıyla "notasyon" anlamına gelir, daha resmi olarak qingzou pu ("rafine notasyon") olarak, tipik olarak 5 enstrümanlı bir topluluk tarafından gerçekleştirilir.^[1] Bunlar, ilişkili metinleri olmayan ve bu nedenle gongchepu notasyonuyla yazılan parçalardır. Chí'den daha geniş bir aralık kullanan ve teknik gösterimi vurgulayan enstrümantal bir stildir.^[5]
Hiok (Çince: 曲) bir vokal dağarcığıdır: el yazmasında iki bin parça vardır. Chí'den daha hafif ve repertuar ve performansta daha az muhafazakardır. Günümüzde en popüler parçalar hızlı bir ortak ölçü içinde ve yaklaşık beş dakika sürüyor.

Bir nanguan topluluğu genellikle beş enstrümandan oluşur. Turta (muban (Çince: 木板 ) veya tahta tokmak) genellikle şarkıcı tarafından çalınır. Téng-sì-kóan veya daha yüksek dört enstrüman olarak bilinen diğer dördü, dört telli lavtadır (gî-pê veya Mandarin'de pipa琵琶), üç telli, perdesiz, yılan derisi başlı, uzun boyunlu bir lavtadır. sam-hiân (Mandarin dilinde sanxian三弦), dikey flüt (siau (Çince: 簫 olarak adlandırılan Japon shamisen'in atasıdır.), ayrıca tōng-siau olarak da adlandırılır) ve Kanton erxian二弦'den biraz farklı olan, jī-hiân adı verilen iki telli "sert yaylı" bir enstrüman. Dördünün her biri, en yaygın modern formdan biraz farklıdır ve bu nedenle "nanguan pipa" vb. Olarak adlandırılabilir. Her enstrümanın sabit bir rolü vardır. Gî-pê, sam-hiân tarafından desteklenen sabit bir ritmik iskelet sağlar. Bu arada jī-hiân ile desteklenen siau, renkli kontrpuanlarla "kemiklere et" koyar.^[5]

Her parçada ē-sì-kóan （下四管） veya dört alt enstrüman kullanılmazken, bu enstrümanlar tür için gereklidir. Bunlar vurmalı çalgılar, zil (hiangzua ), giaolo adı verilen birleşik bir zil ve tahta blok, bir çift küçük çan (xiangjin ) ve dört çubuklu bir ksilofon, xidei . Pin xiao (Mandarin dilinde dizi ) adı verilen enine flüt ve obua benzeri aiya （噯仔） veya xiao bazen açık hava veya törensel performanslarda eklenir. Altı temel dörtlü ile birleştiğinde, tüm topluluğa cha̍p-im veya "on ses" denir.^[5]

diaspora

17. yüzyıldan başlayarak, Fujian'dan Tayvan'a göç eden Hoklo halkı, gayri resmi halk müziğinin yanı sıra beiguan ve nanguan gibi amatör kulüplerde öğretilen daha ritüelleştirilmiş enstrümantal ve opera formlarını da yanlarına aldı. Büyük Hoklo diasporası, genellikle Hokkien olarak anıldıkları Malezya, Guangdong, Hong Kong, Filipinler, Singapur, Burma, Tayland ve Endonezya'da da bulunabilir.

Singapur'da^[6] iki nanguan derneği vardır ve daha önce Filipinler'de birkaç tane vardı; Tiong-Ho Long-Kun-sia hala aktif. Gang-a-tsui ve Han-Tang Yuefu, nanguan topluluğunu yurtdışında popüler hale getirdi. 1960'ların başında bir Quanzhou nanguan müzik topluluğu kuruldu ve 1990'da kurulan bir Fuzhou halk müziği topluluğu var.

Kaynakça

^ ^a ^b Sizhu Instrumental Music of South China: Ethos, Theory and Practice. Brill. 2008. ss. 12–14. ISBN 978-9004165007. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
^ ^a ^b "Amateur Music Clubs and State Intervention: The Case of Nanguan Music in Postwar Taiwan" (PDF). Journal of Chinese Ritual, Theatre and Folklore (141). September 2003. 3 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Ocak 2014. Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)Wang, Ying-Fen (September 2003). "Amateur Music Clubs and State Intervention: The Case of Nanguan Music in Postwar Taiwan" 29 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (PDF). Journal of Chinese Ritual, Theatre and Folklore (141). Retrieved January 2, 2014.
^ "Nanguan Music: Appreciation and Practice (course description)". Graduate Institute of Musicology, National Taiwan University. 19 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
^ "Nanyin". UNESCO. 9 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi.
^ ^a ^b ^c "Nanguan Music". University of Sheffield. 12 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
^ "Nan Yin — A Historical Perspective". Save Our Chinese Heritage. 30 Mayıs 2006. 15 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2014. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)