Mechanical Animals
| Mechanical Animals | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Marilyn Manson stüdyo albümü | ||||
| Yayımlanma |  14 Eylül 1998 15 Eylül 1998 15 Eylül 1998 15 Eylül 1998 | |||
| Kaydedilme | the White Room, Westlake ve Conway Studios | |||
| Tarz | Endüstriyel rock, Endüstriyel metal, glam rock | |||
| Süre | 62:38 | |||
| Şirket | Nothing, Interscope | |||
| Yapımcı | Michael Beinhorn ve Marilyn Manson | |||
| Marilyn Manson kronolojisi | ||||
| ||||
Mechanical Animals Marilyn Manson'ın üçüncü albümü. Albüm Marilyn Manson'ın en çok satan ve en iyi eleştiriler aldığı albümdür. İlk kez listelerde 1 numaraya çıkmıştır. Albüm bundan önceki albüm Antichrist Superstar gibi bir konsept albümdür. Albümdeki David Bowie etkileri dikkat çekmektedir. albümde Manson David Bowie'yi andıran Omega isimle bir rock star'ı oynamaktadır. Başta albüm kapağı olmak üzere albümü destekleyen fotoğraflar ve Manson imajı bazı kesimlerden tepki çekmiştir. Önceki albüme benzer olarak yine bir gitarist problemi yaşanmış. Şarkı yazarlarından Zim Zum albümün gitar kayıtlarını bitirdikten sonra gruptan ayrılmış ve yerine John 5 gelmiştir. Rock Is Dead şarkısı, Matrix soundtrack'inde bulunmaktadır. Albümü bilgisayara takınca Marilyn Mansonın yaptığı çizimler görülmekte ve gizli bir şarkı dinlenebilmektedir.
Kayıt ve yapım
Eylül 1997'de üç sene süren Dead to the World turnesinin bitmesiyle grup, Fort Lauderdale'dan Hollywood, Kaliforniya'ya taşındı.[1] Mechanical Animals üstünde çalışmalar da kısa süre sonra başladı. İlk çalışmalar Los Angeles'lı prodüktörler The Dust Brothers ile yapıldı[2] ancak bu çalışmalar daha sonra rafa kaldırıldı.
The Smashing Pumpkins vokalisti ve Manson'ın arkadaşı Billy Corgan albümün ilk aşamalarında gruba gayriresmî olarak danışmanlık yaptı.[1] Corgan, grubun doğru yolda olduğunu söyledi ve yapabileceklerinin tamamını bu albümü yansıtmaları gerektiğini tavsiye etti.[1]
Grup daha sonra prodüktör olarak Michael Beinhorn ile anlaştı ve Manson da yapımcıya prodüksiyon çalışmalarında yardım etti. Ekstra prodüksiyon çalışmaları Sean Beaven tarafından gerçekleştirildi.[3] Mayıs ayında Hole'un o dönemki yeni albümü Celebrity Skin üstündeki çalışmalarını bitiren Beinhorn ve ekibi, Manson'ın albüm projesini de yarıladıklarını ve albümün yaz sonu-sonbahar başı gibi yayınlanacağını açıkladılar.[3] Manson da bu sırada stüdyo çalışmalarına bir süre ara verdi ve otobiyografisi The Long Hard Road Out Of Hell'in tanıtımı ile uğraştı.[3][4]
National Public Radio'daki Fresh Air programında Manson, daha önceki albümünde değindiği dini temalarla bu albümde uğraşmayacağını ve yeni albümün temasının tamamen farklı olacağını söyledi.[5] Albüm ile ilgili son çalışmalar Burbank, Kaliforniya'da tamamlandı.[1] Temmuz 1998'de 14 şarkılık albümdeki 12 şarkıda gitar çalan Zim Zum kendi projelerine yoğunlaşmak üzere gruptan ayrıldı.[6] Yeri İngiliz endüstriyel metal grubu 2wo'nun gitaristi John Lowery ile dolduruldu ve gitarist grupta John 5 adını kullanmaya başladı.[7]
Konsept
Albümde Manson iki role bürünmektedir. Bunlardan birincisi David Bowie'nin Ziggy Stardust'ı gibi dünyaya düşen, The Mechanical Animals isimli bir gruba yerleştirilen ve bir rock star ürününe dönüştürülen Omēga isimli cinsiyetsiz ve uyuşturucu bağımlısı bir glam rock'çıdır. Karakter, ticari patronlarının bir ürüne dönüştürdüğü hayatına devam edebilecek güce sahip olmak için uyuşturucuyu fazla kaçırarak hissiz bir hale gelmiştir. Manson'ın diğer rolü ise Antichrist Superstar turnesi bittikten sonra deneyimlediklerine dayanan Alpha'dır. Alpha'nın hisleri yeni yeni ortaya çıkmaktadır. Savunmasız ve bunları düzgün bir şekilde kullanmayı yeniden öğrenmeye çalışan karakter, diğer insanların ne kadar az hissi olduğuna üzülerek onları "mekanik hayvanlar" olarak betimler.
İki karakter de dünyaya geri dönmek istemektedir ve kendilerini tamamlayacak şeyi mekanik hayvanlar arasında aramamktadır. Bu yaşadıkları ortamı "beyaz koma" olarak adlandırırlar çünkü buranın gerçek mi yoksa bir uyuşturucu halüsinasyonu mu olduğundan emin değillerdir.[8] Albümdeki 14 şarkının yarısı Omēga ve kurgusal grubu The Mechanical Animals tarafından söylenmekte, diğer yarısı ise Alpha (Marilyn Manson) tarafından söylenmektedir. "The Dope Show", "User Friendly" ve "New Model No. 15" gibi Omēga şarkıları daha yıkıcı ve sözleri bakımınından daha yüzeysel olanlardır. Albüm kitapçığı çift taraflı tasarlanmış, yarısı Omēga şarkılarının sözlerini yazarken, kitapçık ters çevrildiğinde Alpha şarkılarının sözlerini göstermektedir.
Marilyn Manson daha sonra Rolling Stone dergisine verdiği bir röportajda "Mechanical Animals, devrimin satılığa çıkarıldığı ve Marilyn Manson'ın özünden geriye boş bir kabuğun kaldığı noktayı temsil etmek için yapıldı. Bir hicivdi ve birçok insan albümü "işte kendisi böyle biri" olarak algıladı. Kendime gönderme yaparak ne hale geldiğim ile dalga geçiyordum" dedi.[9][10]
Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) yayınlandıktan sonra Marilyn Manson, otobiyografik bir hikâyeyi tersten anlattığını açıkladı. Holy Wood bir hikâyenin başlangıcıyken, Mechanical Animals hikâyeyi devam ettiriyordu ve hikâye Antichrist Superstar'ta son bulmaktaydı.[11]
Besteler
Albümün atmosferiyle ilgili Manson şöyle dedi: "Bu albüm ilk kez hissetmek gibi. Her şey gereğinden fazla hassaslaştırılmış, acı daha da aşırıya kaçmış ve aşk daha da aşırıya kaçmış - müzikteki değişim de, ki Queen ve Bowie'nin abartılı tarzına daha yaklaştı. Bazı gruplar her an sert bir sound yakalamamaktan korkuyorlar - ben böyle değilim. Birçok şekilde bu albüm daha ana akım ama ben de daha ana akımım. Kendimi satışa çıkardığımı düşünmüyorum - sadece çevreme uydum".[12]
Manson'ın daha önceki çalışması Antichrist Superstar'tan farklı olarak, Mechanical Animals hem görünüş hem de müzik olarak daha az karanlıktır. Mechanical Animals 1970'lerin Bowie tarzı glam rock'ından etkilenmiştir (Manson, Bowie'yi en büyük ilham kaynağı olarak sıkça dillendirmişti). Albüm ayrıca Bowie'nin 1974 tarihli konsept albümü Diamond Dogs'tan da doğrudan esinlenmiştir. Birçok şarkı daha hafif melodiler içerse de bu hafiflik her zaman sözlerde yer almamaktadır. Glam tarzı Manson'ın vokallerine ve giysilerine etkide bulunsa da Mechanical Animals dönemin eğlenceli moduna takılıp kalmamaktadır. Albümün önemli kaynaklarından biri de Bauhaus, Love and Rockets ve Cure'un ilk zamanları gibi goth'lardır.[13] "The Speed of Pain" ise Pink Floyd'un "Welcome to the Machine"ini andırmaktadır.
"Great Big White World" bazı gruplar arasında ırkçı bir bakış açısı taşıdığı konusunda rahatsızlık yaratsa da Manson bu iddiaları reddetti ve şarkının kokain hakkında olduğunu söyledi.
Rolling Stone, Marilyn Manson'ın "Mechanical Animals" şarkısındaki mırıldanmasının T.Rex'ten Marc Bolan'ın ihtiraslı tarzını çağrıştırdığını söyledi.[1]
"I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)"nin gitarlarına Dave Navarro katkıda bulundu.[1]
Tanıtım
Albümün yayınlanmasından beş gün önce grup, 1998 MTV Video Müzik Ödülleri'nde "The Dope Show"u çaldı.[14] Sahneye sahte kürkten yakası ile mavi vinil bir paltoyla çıkan Manson şarkının ortasında üstündekileri çıkardı ve Omēga karakterinin protestik göğüslerini ortaya çıkaran ve vücudunu tamamen kaplayan mavi bir kıyafetle gösterisini tamamladı.[15] Bu performans sırasında Manson'ın vokaline destek olan geri vokaller de grupla sahne almıştı.[15] Rolling Stone, tartışmasız bir şekilde Manson'ın şovu çaldığını söyledi.[15]
Single'lar
Albümün en başarılı şarkısı ABD'de ve dışarıda hem klip hem de single listelerinde iyi bir performans gösteren "The Dope Show" oldu. "The Dope Show"un sözlerini Manson yazmış, bestesini ise Twiggy Ramirez yapmıştır. Bu şarkı halen grubun ticari anlamda en başarılı şarkısıdır. Şarkının klibi grubun tartışma yaratan yeni, androjen glam rock sound'u ve imajını dünyaya tanıtmıştır. Alejandro Jodorowsky'nin tartışma yaratan sanat filmi The Holy Mountain ve David Bowie filmi The Man Who Fell to Earth'den esinlenmiştir.
Albümün üçüncü single'ı "Rock Is Dead", The Matrix filmi soundtrack'inde yer aldı ve filmin sonunda çalındı.[16]
Kapak tasarımı
Albümün tartışma yaratan kapağı eleştirmenler tarafından beğenildi ve birçok ödül aldı.[17] Bu ünlü fotoğrafta Manson, altı parmaklı, kadın göğüslü ve belirli bir cinsel organı olmayan androjen ve çıplak bir figür olarak yer almaktadır.[1] Fikir New York'lu ve Manson'ın arkadaşı fotoğrafçı Joseph Cultice'den çıkmıştır. Manson, verdiği röportajlarda prostetik göğüsleri aktör arkadaşı Johnny Depp'e verdiğini, karşılığında da Depp'in Blow filminde kullandığı peruğu aldığını söylemiştir. 2003'te VH1 albümün kapağını tüm zamanların en iyi 29. kapağı olarak adlandırdı.[18] Bu kapak, Grant Scott'un Tüm Zamanların En İyi Albüm Kapakları kitabına da dahil edildi.
Albüm kitapçığında daha az rahatsız edici alternatif bir kapak da bulunmaktadır. Bu kapak, albümdeki "Omēga ve the Mechanical Animals" grubuna ait bir albümün kapağı olarak tasarlanmıştır. Bu kapakta, albümde de zaman zaman bahsi geçen 15 numarasına bir gönderme bulunmaktadır.[19]
14 Ağustos 1998'de, albüm yayınlanmadan bir ay önce, ABD'deki en büyük üç süpermarket - K-Mart, Walmart ve Target - albümün rahatsız edici kapağı nedeniyle ve içerdiği dil yüzünden albüm kapağına yapıştırılan uyarı notu nedeniyle albümü satmayacaklarını açıkladı.[20] Bunun karşılığında Nothing ve Interscope, albümü prostetik göğüsleri kapatarak çıkarma planları yaptı.[20][21] Bu karara rağmen Walmart fikrini değiştirmedi ve 20 Nisan 1999'da yaşanan Columbine Lisesi Katliamı sonrası sattığı diğer Manson albümlerini de raflardan indirdi. Walmart websitesinden yaptığı açıklamada Manson albümleri satmayacağını söylese de 2003'te listelerde ilk 10'a giren Manson albümü The Golden Age of Grotesque çıktığında bu fikrinden vazgeçti.
Ticari performans
ABD'de Mechanical Animals ilk haftasında 223,000 tane satarak Billboard 200 listesine bir numaradan girerek[22] grubun bu listedeki ilk bir numara albümü oldu.[23] İlk single'ın radyoda ve MTV'de sıkça yer bulması ve grubun 1998 MTV Video Müzik ödüllerindeki performansının da yardımıyla albüm, listenin en üstündeki The Miseducation of Lauryn Hill albümünü kısa bir süre için yerinden etti.[22][24] Bir hafta sonra ise 98,200 kopya satarak beşinci sıraya geriledi.[24]
Albüm eleştirmenler tarafından beğenilse de albümün pop müziğe daha yaklaşmış tarzı, Marilyn Manson'ı ticarileşmek ile suçlayan uzun süreli hayranları tarafından önce iyi karşılanmadı.[25] Albüm 1998'in en az satan liste başı albümü oldu.[26] Buna rağmen albüm, RIAA tarafından 25 Şubat 1999'da platin plak ile ödüllendirildi ve Kasım 2010 itibarıyla ABD'de 1,409,000 kopya sattı.[27]
Turneler
Albümün yayınlanmasından sonra Marilyn Manson, dünya çapında iki stadyum turnesi düzenledi: Mechanical Animals turnesi ve Rock Is Dead turnesi.
İki turneden görüntülerin yer aldığı bir konser filmi God Is in the TV ismiyle yayınlandı.[28][29] 2 Kasım 1999'da VHS formatında çıkan bu çalışma farklı konserlerden 13 şarkı içerirken, sahne arkası ve çekim aşamaları görüntüleri de içermektedir.[28][29]
Mechanical Animals turnesi
Albümün ilk turnesi 25 Haziran 1998'de başlayacak ve grup Avrupa'da 12 Temmuz 1998'e kadar altı festival konserine çıkacaktı.[30] Ancak davulcu Ginger Fish'in geçirdiği hastalık nedeniyle turnenin planlanan Avrupa ayağı iptal edildi ve turneye 25 Ekim 1998'de başlanıldı.[30] 31 Ocak 1999'a kadar devam eden Mechanical Animals turnesi altı tane Avustralya konseri dışında Avrupa, Japonya ve Kuzey Amerika şovlarını içermekteydi.[31] Grup, planlanan 52 konserin 46'sını vermeyi başardı.
Beautiful Monsters turnesi ve Rock Is Dead turnesi
28 Şubat 1999'dan 8 Ağustos 1999'a kadar devam eden bu turneler Avrupa, Japonya ve Kuzey Amerika olmak üzere üç ayaktan oluşuyordu. Grup, Beautiful Monsters turnesinde dokuz, Rock Is Dead turnesinde ise 46 planlanan konserden 43'ünü başarıyla tamamladı.
Bu turne sırasında grup birçok problemle karşılaştı. Mechanical Animals turnesi bittikten sonra grup, Lollapalooza festivali headliner'larından biri olarak davet edildi ancak grup bu teklifi reddedip,[32] Hole'un Beautiful Monsters turnesinin iki ana grubundan biri olmayı kabul etti.[33] Ancak kısa sürede grup elemanları arasında anlaşmazlıklar ortaya çıktı.[33][34] İki hafta içinde çıktıkları dokuz şov sonrası sıkıntılar artınca 14 Mart 1999'da Hole turneden çekildi[33][34][35] ve turne Rock Is Dead olarak tekrar adlandırıldı.[34][36][37] Daha önceden Manson'a ön grupluk yapan Monster Magnet[33] bu turnenin de ön grubu oldu.[38][39] Öte yandan Korn ve Rob Zombie de aynı isimli bir turneye devam ettiği için ufak bir problem daha yaşandı.[40]
Rock Is Dead turnesinin ilk iki konseri Manson'ın Hole ile Los Angeles'ta verdiği son konserde geçirdiği bir sakatlık nedeniyle iptal edildi. 17 Mart 1999'da turneye devam edildi.[34] Ancak 20 Nisan 1999'da Columbine Lisesi Katliamı'nın gerçekleştirilmesiyle turne tekrar zor bir zaman geçirdi. Littleton'daki bu trajedinin nedenlerinden biri olarak suçlanan grup,[41][42] Kuzey Amerika'da çıkmayı planladıkları konserlerini hayatını kaybedenlere saygı amaçlı iptal ettiler.[43][44][45]
Şarkılar
Tüm sözler Marilyn Manson tarafından yazıldı.
| No. | Başlık | Besteci(ler) | Süre |
|---|---|---|---|
| 1. | "Great Big White World" |
| 5:01 |
| 2. | "The Dope Show" | Ramirez | 3:46 |
| 3. | "Mechanical Animals" |
| 4:33 |
| 4. | "Rock Is Dead" |
| 3:09 |
| 5. | "Disassociative" |
| 4:50 |
| 6. | "The Speed of Pain" |
| 5:30 |
| 7. | "Posthuman" |
| 4:17 |
| 8. | "I Want to Disappear" | Ramirez | 2:56 |
| 9. | "I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)" |
| 5:03 |
| 10. | "New Model No. 15" |
| 3:40 |
| 11. | "User Friendly" |
| 4:17 |
| 12. | "Fundamentally Loathsome" |
| 4:49 |
| 13. | "The Last Day on Earth" |
| 5:01 |
| 14. | "Coma White" |
| 5:38 |
| 15. | "Untitled" (hidden track) | Gacy | 1:22 |
Künye
AllMusic'ten alınmıştır.[46]
Marilyn Manson
- Marilyn Manson - vokal, vokoder (6, 13), elektrik davul ve syncussion (2), synthesizer (6), gitar (13), piyano (14), fotoğraf, prodüksiyon
- Zim Zum - gitar (1, 3, 5-7, 9-12, 14), synth-gitar (6), besteci
- Twiggy Ramirez - bas gitar (1-12, 14), gitar (1-11, 13, 14), synth-bas (10), sesler (11), besteci
- Ginger Fish - davul (1, 3-13), elektrik davul (5)
- Madonna Wayne Gacy - klavye (1, 3-7, 9-14), piyano (2, 3, 11, 12), mellotron (6, 14), shaker (6), elektrik perküsyon (7), sampler (8), synth-bas (13), elektrik davul (14)
- John 5 - konser gitaristi
Diğer müzisyenler
- Dave Navarro - "I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)"de gitar
- Danny Saber - klavyeler, clavinet, yaylılar, programlama
- Rose McGowan - "Posthuman"da vokal
- Alexandra Brown - "I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)"de geri vokal
- Lynn Davis - "I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)"de geri vokal
- Dyanna Lauren - "User Friendly"de "pornografi"
- John West - "I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)"de geri vokal
Prodüksiyon
- Sean Beavan - prodüksiyon, mühendislik, programlama, dijital editing
- Barry Goldberg - mühendislik
- Tom Lord-Alge - mixing
- Joseph Cultice - fotoğraf
- Michael Beinhorn - prodüksiyon
Kaynakça
- ^ a b c d e f g Ali, Lorraine (2 Eylül 1998). "Marilyn Manson's New (Happy) Face". Rolling Stone. 23 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2011.
- ^ "Manson, Weiland, Wyclef, Beck Line Up For Dust Brothers". MTV News. 3 Aralık 1997. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2011.
- ^ a b c "Manson Taps Studio Ace Beinhorn". MTV News. 8 Mayıs 1998. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2011.
- ^ Reiss, Randy (23 Şubat 1998). "Marilyn Manson Presses Flesh At Book Signing". VH1. 24 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2011.
- ^ "Marilyn Manson Endorses Net Censorship". VH1. 3 Mart 1998. Erişim tarihi: 2 Haziran 2011.[]
- ^ Kaufman, Gil (23 Temmuz 1998). "Zim Zum Quits Marilyn Manson To Pursue Solo Career". VH1. 29 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2011.
- ^ "Manson's Guitarist Replaced". VH1. 20 Temmuz 1998. Erişim tarihi: 12 Haziran 2011.[]
- ^ Heath, Chris (15 Ekim 1998). "The Love Song of Marilyn Manson". Rolling Stone. Erişim tarihi: 11 Eylül 2010.[]
- ^ Hochman, Steve (20 Temmuz 2000). "The Third Face of Marilyn Manson". Rolling Stone, 845.
- ^ "Marilyn Manson's Unholy Doings". VH1. 3 Ağustos 2000. Erişim tarihi: 3 Nisan 2011.[]
- ^ Saidman, Sorelle (18 Eylül 2000). "Marilyn Manson Unveils Tour Plans, First Single For Holy Wood". VH1. Erişim tarihi: 16 Kasım 2010.[]
- ^ Collins, Andrew (Kasım 1998). "And The Freak Shall Inherit The Earth". Q, 146. s. 84.
- ^ Powers, Anne (4 Eylül 1998). "Marilyn Manson: Mechanical Animals". Rolling Stone. 26 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2012.
- ^ Pecorelli, John (11 Eylül 1998). "Behind the Scenes at the VMAs". Rolling Stone. 26 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2011.
- ^ a b c Sherman, Heidi (11 Eylül 1998). "Walking on the Moon: '98 VMAs Report". Rolling Stone. 26 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2011.
- ^ "The Matrix: Music from the Motion Picture [Explicit Lyrics, Soundtrack]". Amazon. Erişim tarihi: 22 Kasım 2010.
- ^ Miles, Barry; Scott, Grant; Morgan, Johnny (2005). The Greatest Album Covers of All Time. Birleşik Krallık: Anova Books. ISBN 978-1-84340-481-1.
- ^ "The Greatest: 50 Greatest Album Covers". VH1. 29 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2011.
- ^ Kaufman, Gil (3 Ocak 1999). "'98's Best: Marilyn Manson's Numbers May Be Up—And They're '1' and '5'". VH1. Erişim tarihi: 30 Nisan 2011.[]
- ^ a b Kaufman, Gil (14 Ağustos 1998). "Marilyn Manson's New LP Banned By Major Chain Stores". VH1. 29 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2011.
- ^ "Lennon's toilet in Liverpool Beatles auction". BBC News. BBC. 22 Ağustos 2010. 21 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2011.
- ^ a b Boehlert, Eric (24 Eylül 1998). "Marilyn Manson Shows He's Dope". Rolling Stone. 1 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2011.
- ^ Ankeny, Jason. "Marilyn Manson | Biography & History". AllMusic. 25 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2017.
- ^ a b Skanse, Richard (30 Eylül 1998). ""Miseducation" Back on Top". Rolling Stone. 26 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2011.
- ^ Burk, Greg (10 Ocak 2001). "Marilyn: A Re-Examination". LA Weekly. 29 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2017.
- ^ Grein, Paul (21 Kasım 2008). "Chart Watch Extra: What A Turkey! The 25 Worst-Selling #1 Albums". Yahoo! Music. 26 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
- ^ Grein, Paul (3 Kasım 2010). "Chart Watch Extra: Swift Joins An Elite Club". Yahoo! Music. 7 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2016.
- ^ a b "Marilyn Manson - God Is in the T.V. [VHS] (1999)". Amazon. Erişim tarihi: 15 Nisan 2011.
- ^ a b "God Is In The T.V." Interscope Records. Universal Music Group. 27 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Nisan 2011.
- ^ a b "Marilyn Manson Shows Canceled". VH1. 24 Haziran 1998. Erişim tarihi: 12 Haziran 2011.[]
- ^ "Marilyn Manson Kicks Off Tour". MTV News. 28 Ekim 1998. 22 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2011.
- ^ Fischer, Blair (11 Şubat 1999). "Bush, Zombie May Save Lollapalooza". Rolling Stone. 26 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2011.
- ^ a b c d "Courtney Talks About Hole/Manson Tour". MTV News. 7 Ocak 1999. 29 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ a b c d "Hole Walks Out On Tour, Manson Injury Postpones Several Dates". MTV News. 15 Mart 1999. 3 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ "Hole, Marilyn Manson Avoid Nostalgia As Tour Rolls Into Seattle". MTV News. 5 Mart 1999. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ Manning, Kara (16 Kasım 1999). "Marilyn Manson Discusses Post-Columbine Shell Shock". MTV News. 17 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mart 2011.
- ^ "Marilyn Manson Says Hole's Departure From Tour "Not A Personal Thing"". MTV News. 15 Mart 1999. 3 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ "Marilyn Manson Talks Rock Survival As Tour With Hole Marches On". MTV News. 10 Mart 1999. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ "Manson Resumes Tour Without Hole, Taps Nashville Pussy And Jack Off Jill For Upcoming Dates". MTV News. 22 Mart 1999. 1 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ "Korn Revisits Bad Memories Of Manson And Hole As Tour Gets Rolling". MTV News. 3 Mart 1999. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2011.
- ^ France, Lisa Respers (20 Nisan 2009). "Columbine left its indelible mark on pop culture". CNN. 15 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
- ^ D'Angelo, Joe; Vineyard, Jennifer (22 Mayıs 2001). "Marilyn Manson Bows Out Of Denver Ozzfest Date". MTV News. 9 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2010.
- ^ Sterngold, James (29 Nisan 1999). "Terror in Littleton: The Culture; Rock Concerts Are Cancelled". The New York Times. 14 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2010.
- ^ "Manson cancels rest of US tour". BBC News. 29 Nisan 1999. 15 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2010.
- ^ "Marilyn Manson Concert, Other Denver Events Cancelled In Wake Of High School Shooting". MTV News. 22 Nisan 1999. 10 Kasım 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2010.
- ^ "Mechanical Animals credits". allmusic. All Media Guide (Rovi). Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
| Otorite kontrolü |
|
|---|
