Massimo d'Azeglio
| Massimo d'Azeglio | |
|---|---|
 | |
| Francesco Hayez: Massimo d'Azeglio 1860 | |
| Sardinya Krallığı Başbakanı | |
| Görev süresi 7 Mayıs 1849 - 4 Kasım 1852 | |
| Yerine geldiği | Claudio Gabriele de Launay |
| Yerine gelen | Camillo Benso (Cavour kontu) |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 24 Ekim 1798 Torino, İtalya |
| Ölüm | 15 Ocak 1866 (67 yaşında) Torino, İtalya |
Massimo Taparelli, Azeglio Markisi (24 Ekim 1798 - 15 Ocak 1866), yaygın olarak Massimo d'Azeglio. Piyemonte-İtalyan bir devlet adamı, roman yazarı ve ressamdı. Üç yıl boyunca Sardinya'nın Başbakanı olarak görev yaptı. D'Azeglio, İtalyan devletleri arasında federal bir birlik uman ılımlı bir liberaldi.[1]
Başbakan olarak, parlamento sistemini güçlendirerek genç Kral Victor Emmanuel II'yi anayasal statüsünü kabul etmeye ikna etti ve Avusturya ile bir barış antlaşması için yoğun çaba sarf etti. Kendisi bir Roma Katoliği olmasına rağmen, ibadet özgürlüğünü tanıttı, kamu eğitimini destekledi ve yerel siyasi işlerde kilisenin gücünü azaltmaya çalıştı. Bir senatör olarak, Orta İtalya'nın Birleşik Eyaletlerinin ilhakını takiben, Azeglio yeni İtalyan Krallığı ile Vatikan'ı uzlaştırmaya çalıştı. Kardeşi Luigi Taparelli d'Azeglio bir Cizvit papazıydı.
Çocukluk ve Gençlik
Massimo Taparelli, Azeglio Markisi, 24 Ekim 1798'de Torino'da doğdu. Soylu bir Piyemonte ailesinden gelmekteydi. Babası, Cesare d'Azeglio, Sardinya Ordusu'nda bir subay olarak görev yapmış ve sarayda yüksek bir pozisyona sahip olmuştu. Napolyon'un feragatının ardından Papa VII. Pius'un Roma'ya dönüşünde, Cesare, Kutsal Makama özel elçi olarak gönderildi ve o zamanlar on altı yaşında olan oğlunu da yanında ek bir ataşe olarak götürdü. Genç Massimo, bir süvari alayında bir komisyon aldı, ancak sağlık sorunları nedeniyle bu görevinden kısa süre sonra ayrıldı. Roma'da yaşarken, Massimo sanat ve müziğe sevgi kazandı ve muhafazakar, aristokrat ailesinin itirazlarına rağmen ressam olmaya karar verdi. Babası isteksizce razı oldu ve Massimo, kendini sanata adayarak Roma'ya yerleşti.[2]
Siyasi Katkılar
1848-49 devrimlerinin ardından Piedmont'un yeniden rehabilite edilmesinde önemli bir rol oynadı. İtalya halkı hakkında düşük bir görüşe sahipti, halkı "yüzde yirmisi aptal, hırsız ve cesur, yüzde sekseni aptal, dürüst ve çekingen" olarak nitelendirdi ve böyle bir halkın hak ettiği hükûmete sahip olduğunu ilan etti.[3] Deneyim veya heves eksikliğine rağmen 1849'da Başbakan oldu. Parlamentodaki tartışmalardan sıkılsa da beklenmedik güçlere sahipti: Hem yurt içinde hem de yurt dışında geniş çapta hayranlık toplayan, krallığında parlamento sistemini pekiştirmek için hayati önem taşıyan bilgelik ve ılımlılık sergileyen dürüst ve açık görüşlü biriydi. Kralı, kralın askeri ve dış politikayı parlamento müdahalesi olmaksızın kontrol edebileceği koşuluyla anayasal hükûmeti kabul etmeye ikna etti.[4]
Yayınları
Massimo d'Azeglio'nun başlıca eserleri arasında, çeşitli gazete makaleleri ve broşürlerin yanı sıra, iki roman "Ettore Fieramosca" (1833) ve "Niccolò dei Lapi" (1841) ile otobiyografik anılarını içeren "I Miei Ricordi" (D'Azeglio Anıları – s. 1867) adlı bir cilt bulunmaktadır; bu eser, tamamlanmamış olmakla birlikte, onun ölümünden sonra, 1866'da yayımlanmıştır. Anılarından bir alıntı şöyledir: "L'Italia è fatta. Restano da fare gli italiani", günlük dilde "İtalya'yı yarattık. Şimdi İtalyanları yaratmalıyız." şeklinde çevrilebilir.[5]
Kaynakça
- ^ Rapport, Michael (2005). "Nineteenth-Century Europe". doi:10.1007/978-0-230-20476-8.
- ^ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Azeglio, Massimo Taparelli". Encyclopædia Britannica. Vol. 3 (11th ed.). Cambridge University Press.
- ^ Blythe, David Gilmour. Benezit Dictionary of Artists. Oxford University Press. 31 Ekim 2011.
- ^ Gilmour, The Pursuit of Italy (2011) p 177
- ^ Caimi, Antonio (1862). Delle arti del designo e degli artisti nelle provincie di Lombardia dal 1777–1862. Milan, Italy: Presso Luigi di Giacomo Pirola. pp. 94–96.
