İçeriğe atla

Malaki Kitabı

        
Yahudilik
Bu madde Malaki kitabı hakkındadır. Yahudi peygamber için Malaki sayfasına bakınız.

Malaki kitabı (İbranice: מַלְאָכִי), Tanah'ta bulunan Neviim kitabının içindeki Oniki küçük peygamber dizisinin son kitabıdır. Hristiyan sıralamasında Yeni Ahit'ten önce gelen son kitabı dolayısıyla Eski Ahit'teki son peygamberi oluşturur.

Geleneksel olarak kitap, Malaki isimli peygambere atfedilir. Her ne kadar peygamberin gerçek ismi sıkça Malaki olarak kabul edilse de İbranicede kısaca "Benim (Tanrı'nın) ulağım" demektir ve peygamberin gerçek ismi olmayabilir. Malaki 1:1 ve Malaki 3:1'deki önsözlerde kullanılan Malaki lakapları büyük ihtimalle farklı anlamlar içermektedir; bunlardan ilki peygamberi temsil ederken diğeri ulak anlamı taşımaktadır. Bu nedenle, kitabın yazarının kim olduğuyla ilgili münazara devam etmektedir. Targumlardan biri Malaki kitabının yazarı olarak peygamber Ezra'yı gösterir. Jerome'ye göre yazarın Ezra olarak düşünülmesinin sebebi Ezra'nın peygamberlerle Tapınak arasında aracı olmasıdır. Fakat, bu iddiayı destekleyen tarihi bir kanıt bulunmamaktadır.

Bazı uzmanlar, Zekeriya kitabının 9-14 konuları ile Malaki kitabı arasındaki benzerlikleri göz önüne serer. Zekeriya 9, Zekerya 12 ve Malaki 1'de, "Tanrı'nın aracılar yoluyla bildiri" yaptığı görülür. Çoğu uzman, bu üç kehanetin birbirinden bağımsız ve anonim olduğu görüşünü savunur; bunlardan ilk ikisi ardı ardına Zekeriya kitabının "İkinci Zekeriya" denen bölümüne diğerinin ise bir sonraki kitap olan Malaki kitabına eklendiğini düşünür. Sonuç olarak birçok uzman Malaki kitabının lakabının Malaki olup olmadığı bilinmeyen tek bir yazar tarafından derlendiğini savunur. Küçük peygamberler kitaplarının sayısı, İsrail kabilelerinin atalarını oluşturan Yakup'un oğullarının sayısı ile paralellik gösterir.

Yazar

Malaki kitabı yazarının biyografisi ile ilgili elde mevcut veri bulunmamaktadır fakat yazarın bir Levi olduğu düşünülür. Bu varsayım ilginçtir çünkü Ezra Tapınak'ta bir rahipti. Zekeriya ve Hagay kitaplarının Ezra'nın yaşadığı dönemde yazılmış olması belki de Malaki kitabının bu iki kitap ile olan tarzdaki benzerliğini açıklamaktadır. Her ne kadar yazarın Ezra olduğu iddiası tartışmaya açık ise de bunun dışında kuvvetli bir varsayım daha bulunmamaktadır.

1897 Easton İncil Sözlüğü editörlerine göre "Malaki" kişinin gerçek adı olmayıp "Yehova'nın ulağı" anlamına gelen bir kısaltmadır.[1] Bu görüşün sebebi Malaki 3:1'de geçen "İşte habercimi gönderiyorum..."dan kaynaklanıyor olabilir.[2] Bazı bilirkişiler kitabın anonim olduğunu, Malaki 1:1'in sonradan eklendiğini düşünür.[2] Catholic Encyclopedia ise imla kanıtlarından yola çıkarak Malaki'nin gerçek isim olduğunu savunur.[3]

Dönem

Malaki kitabında çok az tarihsel detay bulunmaktadır. Kitabın yazıldığı dönemle ilgili en büyük ipucu, Malaki 1:8'de Pers dönemi valileri için kullanılan "pehâ" kelimesidir. Bu kelimeden yola çıkarak kitabın sürgün sonrası dönemde yazıldığı anlaşılır çünkü hem pehâ kelimesi Pers dönemine aittir hem de sürgünden önce vali değil Yehuda'da kral bulunmaktaydı. Aynı bapta Tapınağın tekrar inşa edilmiş olduğu belirtildiğinden kitap MÖ 515'ten sonra yazılmış olmalıdır. Malaki, MÖ 2.yy'ın başlarında yazılan Sirah eserinin yazarı tarafından da bilinmekteydi. Çoğu uzman, kitabın Hagay ile Zekeriya kitaplarının arasında ve Nehemya Kudüs'e MÖ 445'te varmadan biraz önce yazıldığını düşünür.

Amaç

Malaki kitabı, dinî ve başta rahipler olmak üzere İsrailoğullarının gevşek sosyal tavırları nedeniyle sürgün sonrası Kudüs'te yazılmıştır. Peygamberlerin Yehuda ve İsrail'in sürgüne gönderilmesinin sebebinin Yehova ile olan antlaşmaya sadık kalmamalarının cezası olarak göstermelerine rağmen, bir süre sonra topraklarına dönenler tekrar dinen yozlaşmaya başladı.

Malaki 1:2'de İsrail halkı Tanrı'nın kendilerine olan sevgisini sorgulamaktadır. Malaki'nin üzerinde durduğu bu nokta durumun ciddiyetini göstermektedir. Durumun önemi, dinleyicileriyle yüzleşen Malaki'nin diyalektik tarzıyla da öne çıkmaktadır. Malaki, dinleyicilerini Tanrı'ya hakkettiği saygıyı göstermedikleri için suçlamaktadır. Kitapta anlatılan Tanrı'ya olan saygısızlıklardan biri rahipler tarafından Tanrı'ya sunulan adakların kalitesizliği ve murdarlığıdır. Her ne kadar Yehova "kusursuz" (Levililer 1:3) hayvan talep etse de "hayvanın kabul edilebilir olduğuna karar veren" rahipler nasıl olsa anlaşılmaz diye kör, topal ve hasta hayvanlar kurban etmekteydi.

Malaki 2:10'da boşanma konusu ele alınmaktadır. Malaki, boşanma konusuna hem sosyal açıdan ("antlaşmayı bozarak ... ihanet ediyor?"[4]) hem de dini açıdan ("Yahuda yabancı ilaha tapınan kızla evlenerek..."[5]) değinmektedir. Ezra kitabının aksine, Malaki kişilerin gençliğinde aldığı kadınlara sadık kalmasına teşvik etmektedir.

Malaki aynı zamanda, dinleyicilerini Tanrı'nın adaletini sorguladıkları için eleştirmektedir. Malaki onlara, Tanrı'ın adil olduğunu söyleyip adaleti beklerken O'na sadık kalınmasını öğütlemektedir. Malaki bunun ardından hemen halkın sadık olmadığını dile getirmektedir. Hatta, halk Tanrı'ya hakkettiğini vermemektedir. Rahiplerin kabul edilemez kurbanları gibi halk da payına düşen Tanrı'ya aşar vergisini ödemeyi ihmal etmektedir. Bu yetersizlikler nedeniyle halk tarafından Tanrı'ya hizmet etmenin iyi bir şey getirmediği inancı ortaya çıktı.

Malaki, sadık olanların yargı günü geldiğinde ortaya çıkacağını belirtir. Kitap, Musa'nın öğretileriyle ve "Tanrı'nın büyük günü" gelmeden önce Eliyahu'nun geleceği sözüyle son bulmaktadır.

Kaynakça

Özel
  1. ^ Malachi 22 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. at the Easton's Bible Dictionary
  2. ^ a b Carl Heinrich Cornill'e göre, Zekeriya 9-14 ile Malaki'nin tamamı anonimdir ve bu nedenle Onikiler'in sonuna eklenmiştir. Wellhausen, Abraham Kuenen ve Wilhelm Gustav Hermann Nowack de Malaki 1:1'in sonradan eklendiğini ve Zekeriya 9:1 ve 12:1'e işaret ettiğini savunur.
  3. ^ A. VAN HOONACKER, "Malachias" 8 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Original Catholic Encyclopedia, retrieved 12 February 2011.
  4. ^ Malaki 2:10
  5. ^ Malaki 2:11
Genel

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Eski Ahit</span> Kitâb-ı Mukaddesin ilk kısmı

Eski Ahit veya Eski Antlaşma, Kutsal Kitap'ın İbranice kaleme alınmış olan ilk kısmına Hristiyanların verdiği isimdir. Yahudilerin Tanah ve Müslümanların Tevrat ve Zebur olarak kabul ettikleri kitapları içinde barındırır. Kutsal Kitap'ın birinci yüzyılda Grekçe kaleme alınan yazılarına "Yeni Ahit" adı verildi. İnançlı Yahudilerce "Yeni Ahit" kabul edilmez. Toplam 39 bölümden oluşur. Eski Ahit; Tevrat, Tarihsel Kitaplar, Şiirsel Kitaplar, Peygamberlik Kitapları olarak 4 temel bölüme ayrılır.

<span class="mw-page-title-main">Tanah</span> Yahudiliğin ana kutsal metinlerini oluşturan kitapların kanonik bir koleksiyonu

Tanah/Tanak, Yahudiliğin ana mukaddes metinlerini oluşturan kitapların kanonik bir koleksiyonudur. Hristiyanlar tarafından İbranice Mukaddes Kitap ya da Eski Ahit denir. Metinlerin neredeyse tamamı Kutsal İbranice ile yazılmış olup, ufak bir bölümü de Kutsal Aramiceyle yazılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Leviler</span> Antik kabile

Yahudilik geleneğine göre Levi kabilesi İsrailoğullarından Levi'nin soyundan gelenlere denir. İsrailoğulları Yeşu önderliğinde Kenan topraklarına girdiği zaman Levi kabilesine yönetmesi için toprak verilmedi, onun yerine şehirler takdis edildi çünkü "onların mirası İsrail'in Tanrısı Rab'bin kendisidir". Levi kabilesinin diğer İsrail kabileleri adına yaptıkları dini ve bazı politik görevleri vardı bunun karşılığında ise kendilerine Maaser Rişon ya da Levi vergisi denen aşar vergisi ödeniyordu.

<span class="mw-page-title-main">Belgesel hipotez</span> Tevratın temellerini ve yapısını açıklayan hipotez

Belgesel hipotez veya Wellhausen hipotezi; Tevrat'ın, yani Musa'nın beş kitabının, birbirlerinden bağımsız, paralel ve tam hikâyelerden oluştuğunu ve redaktörler (düzenleyiciler) tarafından bir dizi düzenlemelerden geçtikten sonra son hâlini aldığını iddia eden hipotez. 1870'lerde geliştirilen hipotez Yahvist, Elohist, Tesniyeci ve Ruhbani kaynak olarak sınıflandırılan Kutsal Kitap Yazarlarının, çok tanrılı dinlerden gelen hikâyeleri düzenlemekten sorumlu olduğunu ifade eder ve metinlerdeki monoteist-politeist tutarsızlıkları bu durumun yansıması olarak değerlendirir.

<span class="mw-page-title-main">Levi (Yakub'un oğlu)</span> Eski Ahit karakteri

Levi, Tekvin'e göre, Yakup ile Lea'nın üçüncü oğlu ve Levi kabilesinin kurucusudur; fakat Arthur Peake'in iddiasına göre, kabilenin diğer İsrail kabilelerine bağlılığını göstermek için sonradan eklenmiştir. Bazı dini ve siyasi ayrıcalıklar Levilere verilmişti ve Tevrat'ın ilk kaynakları olan Yahvist ve Elohist'e göre Levi rahip demek olup bir soyla ilgisi yoktur; bunun bir soy olarak gösterilmesi Ruhbani kaynağa ve Musa'nın kutsamasına rastlar; bunun amacı ruhban sınıfını farklı bir köke dayandırma çabasıdır.

Yeşu Kitabı, Eski Ahit'in ve Tanah'ın altıncı kitabıdır. 24 konu başlığı içeren kitapta Kenan topraklarına giriş, Yeşu önderliğinde toprakların fethi ve paylaşımı ve bu topraklarda Tanrı'ya yapılan hizmet anlatılır.

Samuel kitapları, Yeşu, Hakimler ve Krallar kitaplarıyla birlikte Nevi'im'in İlk Peygamberler bölümünü oluşturur. Peygamberler aracılığıyla Tevrat'ı doğrulayıp onun açıklamasını yapar.

Tarihler kitabı Tanah'ın bir parçasıdır. Masoretik metinde Ketuvim'in ilk veya son kitabı olarak yer alır; Ketuvim'in son kitabı olarak kullanıldığında bütün Tanah'ın da son kitabı haline gelir. Tarihler kitabı büyük ölçüde Samuel ve Krallar kitaplarındaki David hikâyeleriyle paralellik gösterir. Hristiyanlıkta 1 ve 2. Tarihler olmak üzere ikiye bölünmüştür; 1 & 2 Samuel ve 1 & 2 Krallar'dan sonra yer alır. Hristiyanlıkta kitapların bu dizilişi, Yunanca tercüme olan Septuagint'ten baz alınarak gerçekleşmiştir.

Yeşaya kitabı, Tanah'taki Son Peygamberlerin ilk kitabıdır; bu kitabın ardından Hezekiel, Yeremya ve Oniki küçük peygamber kitapları gelir. Hristiyanlıktaki Eski Ahit'te ise bu sıralama biraz farklıdır.

<span class="mw-page-title-main">Hezekiel Kitabı</span> İbrani Kutsal Kitabının (Eski Ahit) bir parçası olan Büyük Peygamberlerin dördüncü bölümü

Hezekiel kitabı, Tanah'taki Son Peygamberlerin üçüncü kitabı olup Yeşaya ile Yeremya kitaplarından sonra ve On iki küçük peygamber kitaplarından önce gelir. Bu sıralama Hristiyanlık'taki Eski Ahit'ten biraz farklıdır. İsmini, görümlerinin kaydedildiği, MÖ 6. yüzyılda yaşamış rahip ve peygamber Hezekiel'den alır.

Küçük peygamberler Tanah'ın bir kitabı olup adını, peygambersi kehanet çalışmalarının kısalığından alır. Hristiyanlıkta ise bu kitaplar teker teker ele alınır. Tanah ve çoğu Protestan ve Katoliklerin "Oniki" sıralaması şöyledir:

Yoel kitabı, Eski Ahit'in bir parçasıdır. Küçük peygamberler ya da kısaca Onikiler olarak bilinen on iki kehanet kitabından biridir. "Küçük" denmesinin sebebi, öneminin az olması değil, metnin kısalığıdır.

Amos kitabı, Tanah'ın Nevi'im kitabındaki Küçük Peygamberler kitaplarından biridir. Hoşea ve Yeşaya'nın büyüklerinden olan Amos, II. Yarovam dönemine denk gelen ~MÖ 750'lerde aktif rol oynamış olup Kutsal Kitap'ın ilk peygamber kitabı olan Amos kitabını yaratmıştır. Amos, Yehuda Krallığı'nda yaşadı fakat vaazlarını kuzeydeki İsrail Krallığı'nda verdi. Amos'un ana temaları sosyal adalet, Tanrı'nın mutlak kadri ve ilahi yargı konularını içerir.

Ovadya kitabı, Tanah'ın kitaplarından biri olup Edom üzerine getirilen yargılama ve İsrail'in yeniden kuruluşunun kehanetlerini içerir. Metin, tek bir konudan ibaret olup 21 bap ihtiva eder; bu da Ovadya kitabını Tanah'ın en kısa kitabı yapmaktadır. Yahudilik ve Hristiyanlıkta kitabın, Asurlular döneminde yaşamış ve isminin anlamı Yehova'nın kulu veya Yehova'ya tapan olan peygamber Ovadya tarafından yazıldığına inanılır.

Mika kitabı, Eski Ahit/Tanah'ta bulunan on beş kehanet kitabından biri olup Küçük peygamberler dizisinin altıncısıdır. Kitabın yazarının, Yehuda Krallığı'na bağlı Moreşet köyünden MÖ 8. yüzyılda yaşamış ve isminin anlamı "Kim Yehova gibidir?" olan Mikayahu olduğu belirtilir. Kitap, 1-2, 3-5 ve 6-7. konular olmak üzere üç ana bölümden oluşur ve her bölümün başlangıcında "Dinle" kelimesi ve bunu takip eden kehanet bildirileri bulunur. Mika, adil olmayan liderlere karşı serzenişte bulunur, zengin ve güçlüye karşı fakiri savunur ve sosyal adalet konusunda vaazlar verir; bir yandan da Siyon merkezli ve Davud hanedanlığına bağlı barış dolu bir dünyayı dört gözle bekler.

Sefanya kitabı 'nın, giriş cümlesine istinaden, yazarı "Yahuda Kralı Amon oğlu Yoşiya zamanında Hizkiya oğlu Amarya oğlu Gedalya oğlu Kuşi oğlu Sefanya" olarak kabul edilir. Sefanya hakkında elde edilen tüm bilgiler bu metinden gelir. Kitabın giriş cümlesi, diğer kitapların giriş cümlelerine kıyasla daha uzun olup içinde iki özellik barındırır. Sefanya'nın babası Kuşi'nin anlamı "Etiyopyalı"dır. Toplumda, Tanrı'nın İbrahim ile yaptığı anlaşma gereği soyağacının önemi vardır ve bu nedenle yazar, peygamberin atalarının ismini verip Etiyoplı'dan ziyade İbrani olduğunu ispatlama gereği duymuş olabilir. Hatta peygamberin soyu bir zamanlar Yehuda kralı olan Hezekiya'ya kadar dayanır. Sefanya kitabının yazarı Kûşluları veya Etiyopyalıları kınamaktan çekinmemektedir. 2:12'de özlüce ve tartışmaya kapalı bir şekilde mesaj gönderir: "Ey Kûşlular, Siz de benim kılıcımla öleceksiniz". Sefanya'nın Kral Hezekiya olan aile bağı, 3:1-7'de kraliyet şehrine yaptığı şiddetli eleştiriyi meşrulaştırmaktadır.

Hagay kitabı, Eski Ahit veya Tanah'ın, Küçük peygamberler veya "Onikiler" denen kitaplar dizisinde yer alır. İki konudan oluşan kısa bir kitaptır. Kitapta anlatılanların geçtiği tarih Tapınağın terar inşasından önce MÖ 520 civarıdır. Bu dönemde, Yahudilerin topraklarına dönmesine yardım eden Zerubbabel gibi Pers kralları yaşamıştır.

Zekeriya kitabı, Tanah ve Kutsal Kitap'taki oniki küçük peygamber kitaplarından sondan bir öncekidir ve peygamber Zekeriya'ya dayandırılmaktadır.

Ezra kitabı, Tanah'ın Ketuvim kitabına bağlı bir metindir. Orijinalinde Nehemya kitabı ile birlikte yer alan bu metin Hristiyanlığın erken çağlarında iki kitap haline ayrılmıştır. Babil Sürgününün ardından İsrail topraklarına dönüşü konu alan kitap iki bölümden oluşur. İlk bölümde Büyük Kiros'un krallığının ilk yılında MÖ 538'de sürgünden ilk dönenlerin hikâyesini ve I. Darius'un krallığının altıncı yılında MÖ 515'te Kudüs Tapınağı'nın tamamlanıp hizmete açılmasını anlatır. İkinci bölümde ise Ezra'nın Kudüs'teki misyonu ve goylarla evlenip günaha giren Yahudileri günahlardan arındırmak için verdiği çabalar anlatılır. Nehemya kitabıyla birlikte Tanah'taki tarihi hikâyelerin sonuncusunu temsil eder.

Malaki veya Malachi Tanah'ta bulunan Neviim bölümünün son kitabı olan Malaki Kitabı'nın geleneksel yazarıdır. 1897 tarihli Easton'ın İncil Sözlüğü'ne göre Malaki bir peygamber olmama, kelimenin ''mesajcı'' anlamına gelme ihtimali vardır. Bu görüşün sebebi Malaki 3:1'de geçen "İşte habercimi gönderiyorum..."dan kaynaklanıyor olabilir.[2] Her ne kadar peygamberin gerçek ismi sıkça Malaki olarak kabul edilse de İbranicede kısaca "Benim (Tanrı'nın) ulağım" demektir ve peygamberin gerçek ismi olmayabilir. Malaki 1:1 ve Malaki 3:1'deki önsözlerde kullanılan Malaki lakapları büyük ihtimalle farklı anlamlar içermektedir; bunlardan ilki peygamberi temsil ederken diğeri ulak anlamı taşımaktadır.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.