Kuru taş duvarcılığı
Bazen kuru yığın veya İskoçya'da kuru çakıl olarak adlandırılan kuru taş, taşların birbirine bağlanması için herhangi bir harç kullanılmaksızın inşa edildiği bir yapı yöntemidir.[1] Kuru taş yapılar, özenle seçilmiş birbirine kenetlenmiş taşlardan oluşan taşıyıcı bir cepheye sahip olması sayesinde stabilite sağlamaktadır.
Kuru taş yapı en iyi, geleneksel olarak tarlaların ve kilise bahçelerinin sınırları için veya teraslama için istinat duvarları olarak kullanılan taş duvarlar bağlamında bilinir, ancak kuru taş heykeller, binalar, köprüler ve diğer yapılar da mevcuttur. Terim, kesin olarak şekillendirilmiş taş kullanan ancak harç kullanmayan, örneğin Yunan tapınağı ve İnka mimarisi gibi birçok tarihi stiller için uygun görülmez.
Kuru taş duvar sanatının, Fransa, Yunanistan, İtalya, Slovenya, Hırvatistan, İsviçre ve İspanya gibi ülkelerdeki örnekleri 2018 yılında UNESCO'nun insanlığın somut olmayan kültürel mirası temsili listesine girmiştir.[2]
Tarihçe
Kuzeybatı Avrupa'daki bazı kuru taş duvar yapıları Neolitik Çağ'a kadar uzanmaktadır. İrlanda'nın Mayo ilçesinde, turbayla kaplı olması sayesinde kuru taş duvarlardan yapılmış bütün bir tarla sisteminin karbon tarihi MÖ 3800 olarak belirlendi. . Belize'de, Lubaantun'daki Maya harabeleri, MS 8. ve 9. yüzyıl mimarisinde kuru taş tekniğinin kullanıldığını göstermektedir.
Afrika, Zimbabve'deki Büyük Zimbabve, MS 11. yüzyıldan 15. yüzyıla kadar kuru taştan inşa edilmiş akropol benzeri büyük bir şehir kompleksidir. Bölgedeki benzer yapıya sahip yapıların en büyüğüdür.
Yunanistan'ın Miken Akropolü'ndeki Kiklop Duvarı MÖ 1350'ye, Tiryns'inkiler ise biraz daha eskiye tarihlenmektedir.
Konumu ve terminolojisi
Terminoloji bölgesel olarak değişmektedir. Tarla sınırları olarak kullanıldığında, kuru taş yapılar daha çok İskoçya'da bentler olarak bilinir ve burada profesyonel kuru taş duvar inşaatçılarına 'dykers' denir. Kuru taş duvarlar, İngiltere ve İrlanda'nın kayaların doğal olarak çıkıntı yaptığı veya toprakta çok miktarda büyük taşların bulunduğu yüksek arazilerinin karakteristiğidir. İrlanda'nın batısında, özellikle Connemara'da bol miktarda bulunurlar. Teraslama için kullanılan istinat duvarları da dahil olmak üzere Akdeniz'in boyunca bulunabilirler. Bu tür yapılar, büyük taşların bol olduğu (örneğin, The Burren'de ) veya çitlerin hayvanları güvenilir bir alanda tutmak için yetersiz olduğu bölgelerde kullanılır. Çoğu asırlık olan binlerce kilometrelik bu tür duvarlar mevcuttur.
Amerika Birleşik Devletleri'nde, New England, New York, New Jersey ve Pennsylvania gibi kayalık topraklara sahip bölgelerde yaygındırlar ve Kentucky'nin yanı sıra Virginia'nın merkezindeki bluegrass bölgesinin karakteristik özelliğidirler; bu bölgeler kaya çitlerin veya taş çitlerin Kuzey Orta Kaliforniya'daki Napa Vadisi'ndeki adıdır . İnşaat tekniği Amerika'ya öncelikle İngiliz ve İskoç-İrlandalı göçmenler tarafından getirildi. Teknik ayrıca Avustralya'ya (esas olarak batı Victoria ve Tazmanya ve Yeni Güney Galler'in bazı bölgeleri) ve Yeni Zelanda'ya (özellikle Otago ) da taşındı.
Benzer duvarlar, genellikle büyük doğal kayalar veya çıkıntıların altındaki açık alanı çevrelemek için kullanıldıkları İsviçre-İtalyan sınır bölgesinde de bulunur.
Bohemya'nın güneybatı sınırındaki Šumava'daki (örneğin, Vydra dağ nehri çevresinde) yüksek rakımlı, kaya bakımından zengin tarlalar ve meralar genellikle ekilebilir veya kültürel araziden çıkarılan tarla taşlarından inşa edilen kuru taş duvarlarla çevrilidir. Hem sığır/koyun çitleri hem de arsa sınırları olarak hizmet ederler. Bazen kuru taş teraslama da görülür, genellikle kil ve çam iğnesi "kompozit" harçla bir arada tutulan taş duvar parçalarıyla (ev temelleri ve sundurma duvarları) birleştirilir.
Hırvatistan'ın kuru taş duvarcılık geleneği, Kasım 2018'de Kıbrıs, Fransa, Yunanistan, İtalya, Slovenya, İspanya ve İsviçre'nin yanı sıra UNESCO İnsanlığın Somut Olmayan Kültürel Mirası Temsili Listesi'ne eklendi.[2] Hırvatistan'da kuru taş duvarlar (Hırvatça: suhozidi ) çeşitli nedenlerle inşa edildi: ekinler için toprağı taştan temizlemek; arazi mülkiyetini tasvir etmek; veya bora rüzgarına karşı sığınmak için. Bazı duvarlar Liburnian dönemine kadar uzanmaktadır. Dikkate değer örneklerden biri, 23 kilometre (14 mi) kuru taş duvarlar ve Primošten'in üzüm bağları olmasına karşın Baljenac Adası'nın sadece 14 hektar (35 akre) olmasıdır.[3]
MS 15. yüzyılda Peru'da İnkalar, teraslar oluşturmak için kuru taş duvarlar inşa ederek başka türlü kullanılamayan yamaçlardan yararlandı. Ayrıca bu yapı tarzını serbest duvarlar için kullandılar. Machu Picchu'daki kesme taş tipi yapılar, düzgün şekilli cilalı kuru taşların kullanıldığı klasik İnka mimari tarzını kullanır. İnkalar, taş blokların harç kullanılmadan birbirine sıkıca oturması için kesildiği bu tekniğin ustalarıydı. Birçok bağlantı noktası o kadar mükemmeldir ki taşların arasına bıçak bile girememektedir. Yapılar, duvarların esnekliği ve çift cidarlı mimarideki duvarların iki bölümünün birbirine doğru eğimli olması nedeniyle yüksek deprem riski olan bölgede varlığını sürdürmüştür.
Kaynakça
- ^ The Forgotten Arts: A practical guide to traditional skills. Angus & Robertson Publishers. 1984. s. 54. ISBN 0-207-15007-9. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ a b "Art of dry stone walling, knowledge and techniques". UNESCO. 2018. 28 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2019.
- ^ "A country so gorgeous even its stone walls are works of art". Croatia feeds. 16 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2019.
