Kelb - Turkipedia

Kelb (Arapça: بنو كلب), Yemen menşeli büyük bir Kahtani Arap kabilesidir.

Aslen Yemen menşeli olan Kelbliler çoğunlukla kuzeybatı Arabistan ve orta Suriye çöllerinde özellikle, Dumet-ül Cendel, Tedmür, Sava ve Semâve civarında oturuyorlardı. Kabilenin başlıca kolları Benî Adî, Benî Züheyr, Benî Uleym, Benî Cenâb b. Hubel, Benî Abdullah ve Benî Ureyne'dir. İslam'dan önce Kelb, el-Cevf ve Vadi Sirhan bölgelerinin yanı sıra Suriye ile Irak arasındaki geniş çöl bölgesi Semave'ye de hakimdi. Müslümanların fethinden sonra kabile, varlığını Suriye'ye doğru genişletti ve Golan Tepeleri, kuzey Ürdün Vadisi, Şam bölgesi, Humus ve Palmira'nın içi ve çevresinde hakim konumu ele geçirdi. 11. yüzyılda Fatımi yönetimi ilerledikçe, kabilenin Şam ile Palmira arasındaki ana yoğunlaşması Şam, Havran ve Anti Lübnan Dağları arasındaki yerleşim bölgelerine kaydı.

4. yüzyılda Bizans'ın siyasi ilişki içinde olduğu kabilelerden birisiydi. 6. yüzyıla gelindiğinde Kelb, büyük ölçüde Hıristiyanlığı benimsemiş ve Bizans'ın Arap müttefiklerinin liderleri olan Gassaniler'in yönetimi altına girmiştir. İslam peygamberi Muhammed'in, Zeyd bin Harise ve Dihyetü'l Kelbi gibi yakın sahabesinden birkaçı Kalb'liydi. Fakat kabilenin büyük bir kısmı Muhammed'in 632'deki ölümüne kadar Hristiyan olarak kaldı. Kelb'in tarafsız kaldığı Bizans Suriye'sinin fethinde Müslümanlar önemli ilerleme kaydedip de güçlenince, kabile de hızla İslam'a girmeye başladı. Önemli askeri deneyime sahip büyük bir göçebe kabile olan Kelb, Müslüman devleti tarafından önemli bir müttefik olarak görülüyordu. Kelb'in önde gelen alt boyları Emevi hanedanıyla evlilik bağları kurdu ve kabile, Suriye merkezli Emevi Halifeliği'nde (661–750), I. Muaviye'den (hk. 661–680) Abdülmelik'in (hk. 685–705) erken dönemine kadar ülkenin askerî gücü haline geldi.

Soy

Arap nesep geleneğinde kabilenin atasına Arapçada 'köpek' anlamına gelen Kelb ismi verilmiştir.^[1] Kelb'in babası Vabara'ydı ve annesi Bahralı Esma bint Dureym bin el-Kayn bin Ahvad, tüm çocuklarına vahşi hayvanların adını verdiği için Ümmü'l Asbu (lafzen "vahşi hayvanların annesi") olarak biliniyordu.^[2] Kelb, varlığı kuzey Hicaz'dan kuzey Suriye bozkırlarına kadar uzanan Kuda'a kabile birliğinin bir parçasıydı. Kelb, Kuda'a'nın göçebe alanlarının kuzey yarısındaki en büyük boyuydu.^[3] Kuda'a'nın kökenleri belirsizdir ve Arap soybilimcilerin iddiaları çelişkilidir.^[4] Bazı kaynaklar Kuda'a'nın Maad'ın oğlu olduğunu, dolayısıyla kabilenin kuzey Araplar veya güney Arapların yarı efsanevi atası Himyer'ın soyundan geldiğini iddia ederler.

Tarihi

Câhiliye döneminde Kelbliler de Kudâalılar gibi Dûmetülcendel'de bulunan Ved adındaki puta tapıyorlardı. Halife Osman'ın Nâile adında Kelbli bir hanımla evlenmesi, daha sonraki yıllarda görülen Kelbliler'le Emevîler arasındaki yakınlığın başlangıcı olarak kabul edilebilir. I. Muâviye'nin Şam bölgesindeki en ateşli destekçileri Kelbliler idi. Bunun başlıca sebeplerinden biri muhtemelen, I. Muâviye'nin Şam'da Kelb mahallesinde oturması ve Halife Osman gibi onlardan bir hanımla evli olmasıdır. Nitekim I. Muâviye, hısımlarının kendisine verdikleri desteği boşa çıkarmamak için Kelbli hanımından doğan I. Yezîd'i veliaht ilan etmiştir.^[5]

Kaynakça

Özel

^ Chatty 2018, s. 846.
^ Fück 1978, s. 492.
^ Caskel 1966, s. 369.
^ "KUDÂA (Benî Kudâa)". TDV İslâm Ansiklopedisi. 10 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023.
^ Özkuyumcu 2002, s. 203-204.

Genel

Özkuyumcu, Nadir (2002). "TAY (Benî Tay)". TDV İslâm Ansiklopedisi. 25. Türkiye Diyanet Vakfı. 25 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.

İlgili Araştırma Makaleleri

Emevîler ya da Emevîler Hilâfeti, Dört Halife Dönemi'nden (632-661) sonra kurulan Müslüman Arap devleti. Ali bin Ebu Talib'in 661'de öldürülmesinden sonra başa geçen Emevîler, 750'de Abbâsîler tarafından yıkılıncaya kadar hüküm sürdüler. Başkenti Şam olan devlet, en geniş sınırlarına Halife Hişâm bin Abdülmelik döneminde sahip oldu. Devletin sınırları Kuzey Afrika, Endülüs, Güney Galya, Mâverâünnehir ve Sind'in fethedilmesiyle doğuda Afganistan'a batıda ise Güney Fransa'ya kadar ulaşmıştır.

Muaviye bin Ebu Süfyan, İslam Devleti'nin Hasan'dan sonraki halifesi ve Emevi Hanedanı'nın kurucusudur.

II. Mervan, tam adı Mervan bin Muhammed bin Mervan, on dördüncü ve son Emeviler halifesiydi (744-750).

Yezîd bin Muâviye, Emevîlerin ikinci halifesi.

Kıbrıs Arap-Bizans Kondominyumu Kıbrıs Adası'na MS 688 ile 868 arasında egemen olmuştur. Adayı Müslüman Araplar Emeviler ve sonra Abbasiler devletleri ile Hristiyan Bizans İmparatorluğu birlikte 180 yıl idare etmişlerdir.

Emevî halifeleri listesi, Emevî Hanedanı'nın halifelik unvanına sahip olan hükümdarlarının yer aldığı liste. Emevî ismi Dört Halife döneminden (632-661) sonra İslam Devleti'ne egemen olan Emevî Hanedanı'nın kurucusu Muaviye'nin büyük-büyük-babası Ümeyye bin Abdişems'ten ve Mekkeli Kureyş kabilesine bağlı Ümeyye ailesinden gelmektedir. Muaviye, Ömer döneminin sürdüğü 641'de Şam valisi olarak atanmış ve Suriye'yi denetimi altına almıştı. 661'de kurduğu halifelik devletinin başkenti de Şam'dı. Emevîler, Muhammed'in ölümünden sonra kurulan dört Arap halifelik devletinin ikincisidir. Kurulmasından sonra oldukça büyüyen Emevî Devleti bir imparatorluk haline gelmiş ve arazi yüzölçümü bakımından birbirine bağlı arazilerden oluşan imparatorlukların en büyük dördüncüsü olmuştur.

II. Muaviye, Emeviler'in üçüncü halifesi. Halifeliğe babası I. Yezid'in ölümünden sonra geçmiştir.

I. Mervan, Emevîlerin dördüncü halifesi. Emeviler halifeliğine 684'te II. Muaviye'nin halifelikten feragat etmesinden sonra geçmiştir. I. Mervan'ın halife olmasıyla Emeviler hanedanın iktidar gücü Ebu Süfyan kolundan "Hakam bin Vail" koluna geçmiştir; Ebu Süfyan ve Hakam bin Vail, Emevîlerin ismini aldığı Ümeyye'nın torunlarıdır. Hakam da Osman bin Affan'ın birinci derece kuzenidir. Dokuz ay süren halifeliği, önce diğer Emevilere karşı iç savaşla geçmiş ve bunda başarı sağlamıştır. Sonra Hicaz'da isyan etmiş ve kendi halifeliğini ilan etmiş olan Abdullah bin Zübeyr'i halife kabul etmiş olan güney Suriye ve Mısır'ı eline geçirmiştir. Fakat Mervan 685'te öldüğünde Abdullah bin Zübeyr hâlâ Irak ve Hicaz'da halife olarak kabul edilmekteydi.

Abdülmelik, Nisan 685'ten ölümüne kadar Emeviler'in beşinci halifesi.

Süleyman bin Abdülmelik, yedinci Emeviler devleti halifesidir. Kardeşi I. Velîd yerine halife olmuş ve sonra 715 ile 717de döneminde iki yıl beş ay süren halifelik yapmıştır. Yerine halife olarak kuzeni Ömer bin Abdülaziz gelmiştir.

III. Yezîd veya Yezid bin Velid, on ikinci Emeviler halifesi. Amcasının oğlu olan halife II. Velid'in, kendinin de liderlerden biri olarak katıldığı bir komplo ile öldürülmesi üzerine 15 Nisan 744'te halife oldu. Çok zayıf, naif ve hastalıklı bir tabiatlı olarak - El Nakıs (zayıf) - adıyla tarihlere geçmiştir. Altı ay iki gün süren halifelik yaptıktan sonra Ekim 744'te beyin tümörü dolayısıyla eceliyle öldü.

Râşidîn Halifeliği, İslâm peygamberi Muhammed'in halefi olan ilk halifeliktir. Muhammed'in MS 632'deki vefatından sonra ilk dört ardışık halifesi (halef) tarafından yönetildi. Bu halifeler, Sünni İslam'da topluca Râşidîn ya da "Doğru Yolda olan" halifeler olarak bilinirler. Bu terim Şîa'da kullanılmaz, çünkü Şii Müslümanlar ilk üç halifenin yönetimini meşru görmez.

Arap tarihi, Arapların kayıtlı tarihi, Eski Arapça'nın bilinen en eski kanıtı olan MÖ 9. yüzyılın ortalarında başlar. Dini geleneksel görüş, Arapların İbrahim'in oğlu İsmail'den geldiğini ileri sürer. Suriye Çölü, ilk kabul edilen "Arap" gruplarının yanı sıra, bu topraklara yayılmış ve binlerce yıldır var olan diğer Arap gruplarının da yurdudur.

Huzaa, güçlü Kelb ve Tanukhid da dahil olmak üzere, esas olarak Suriye ve kuzeybatı Arabistan'da yoğunlaşan, en azından 4. yüzyıldan, Bizans yönetimi zamanında, 12. yüzyıla kadar, erken İslam döneminde bir Arap kabile konfederasyonuydu. Suriye merkezli Emevi Halifeliği'nin (661-750) ilk halifeleri altında, Huzaa kabilesi, yönetim ve askeri alanda ayrıcalıklı bir konuma sahipti. İkinci Fitne (683-692) döneminde, Yemen'deki rakipleri olan Kays kabilesine karşı Yemen fraksiyonu olarak Güney Arabistan ve diğer kabilelerle ittifak kurdular. Bu ittifakı kurarken, Huzaa'nın liderleri, kuzey Arap ataları Ma'ad'ı bir kenara bırakarak, soylarını Güney Arap Himyer'e göre yeniden düzenlediler ve bu, ilk İslam alimleri arasında yüzyıllarca süren tartışmalara yol açtı.

Mercirahit Muharebesi İkinci Fitne'nin ilk çatışmalarından biridir. 18 Ağustos 684'te, Halife Mervan I komutasındaki Emevileri destekleyen Yaman aşiret konfederasyonunun Kelb ağırlıklı orduları ile kendisini Halife ilan eden Mekke merkezli Abdullah ibn al- Zübeyr arasında gerçekleşmiştir. Kelb zaferi, Emevilerin Bilad al-Sham üzerindeki konumunu sağlamlaştırdı ve İbnü'l-Zübeyr'e karşı savaşta nihai zaferlerinin yolunu açtı. Bununla birlikte, aynı zamanda, Emevi Halifeliğinin geri kalanı için sürekli bir çekişme ve istikrarsızlık kaynağı olacak olan Kays ve Yaman arasında acı bir bölünme ve rekabet mirası da bıraktı.

Kays Aylân, genellikle sadece Kays olarak anılan, Mudar grubundan ayrılan bir Arap kabile konfederasyonudur. Kabile, İslam öncesi dönemde bir birim olarak işlev görmüş görünmemektedir. Bununla birlikte, Emevi döneminin başlarında (661-750), onu oluşturan aşiretler halifeliğin ana kabile-siyasi hiziplerinden birinde konsolide oldular.

Cabiye, 6.-8. yüzyıllarda siyasi ve askeri bir öneme sahip kasabadır.

Müslim bin Ukbe el-Murrī, halife I. Muâviye'nin ve oğlu ve halefi I. Yezîd hükümdarlıklarında Emevi Halifeliğinin bir generaliydi. Yezîd, Sıffin Muharebesi'nde öne çıkan sadık olan Müslim'i, Yezid'e biat etmeyi ret eden Medine halkına karşı bir seferin komutanı olarak atadı. Müslim'in 683 yılında Harre Muharebesi'ni kazanması ve ardından Medine'nin ordusu tarafından yağmalanması Emevîlerin yaptığı büyük haksızlıklar arasında sayılmıştır. Müslim kısa bir süre sonra öldü.

Cezire, Raşidun, Emevi ve Abbasi halifeliklerinin bir eyaletiydi.

Büsr bin Ebu Ertat, Emeviler'in Suriye valisi (640'lar–661) ve ilk Emevi halifesi olan I. Muaviye'nin hizmetinde olan önemli bir Arap komutanıydı. Suriye ve Kuzey Afrika'daki erken dönem Müslüman fetihlerinin gazisi olan Büsr, İlk Fitne sırasında Halife Ali'ye karşı Muaviye'nin ateşli bir taraftarı oldu. Ali'nin Arabistan'daki destekçilerine karşı büyük çaplı bir yıldırma harekâtlari yürüttü, Medine, Mekke ve Taif'in Muaviye'nin halifeliğine tabi olmasını sağladı ve Yemen sakinlerine karşı cezalandırıcı önlemler aldı. Ali'nin kuzeni, Yemen valisi Ubeydullah bin Abbas'ın iki küçük oğlunu idam etmeyi ve Hemdan'daki Müslüman kabilesinden kadınları esir almayı içeren Arabistan'daki eylemleri, geleneksel Müslüman kaynaklar, özellikle Şii Müslüman yazarlar tarafından benzeri görülmemiş vahşetler olarak kınandı.

Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.