İçeriğe atla

Kültür savaşı

1870'lerde Katolik Kilisesi ve Alman devleti arasındaki "kültür savaşı" için Kulturkampf sayfasına bakınız.

Kültür savaşı, kendi erdemlerini, inançlarını ve uygulamalarını topluma empoze etmek için mücadele eden farklı sosyal gruplar arasındaki kültürel bir çatışmadır.[1][2] "Savaş" kavramı, yerleşik değerlere ve ideolojilere sahip sosyal grupların, siyaset, kamu politikası veya tüketim konularında genel toplumsal anlaşmazlık ve kutuplaşmanın[3] olduğu "sıcak düğme" konuları etrafında nasıl düşmanca anlatılar oluşturduğuna dair bir metafordur.[1][4][5] Kültür savaşları genellikle değerlere, ahlaka ve yaşam tarzına dayanan ve genellikle siyasi bölünmeye yol açan ihtilaf meseleleri etrafında gelişir.[2]

Etimoloji

Kültür savaşı terimi Almanca Kulturkampf ('kültür mücadelesi') teriminin çevirisidir ve tarihsel bir olaya atıfta bulunmaktadır.

Bismarck (solda) ve Papa IX. Pius (sağda), Alman hiciv dergisi Kladderadatsch'tan, 1875

Kulturkampf

Kulturkampf (Almanca telaffuz: [kʊlˈtuːɐ̯kampf]  ( dinle), 'kültür mücadelesi') 1872'den 1878'e kadar Papa IX. Pius liderliğindeki Katolik Kilisesi ile Otto von Bismarck liderliğindeki Prusya hükûmeti arasında yaşanan siyasi bir çatışmaydı. Ana meseleler eğitimin ruhban kontrolü ve eklesiastik atamalardı. Diğer ülkelerdeki devlet ve Katolik Kilisesi arasındaki diğer mücadelelerle karşılaştırıldığında Kulturkampf'ın benzersiz bir özelliği, Prusya'nın Polonya karşıtı bileşeniydi.[6]

Kulturkampf terimi bazen laik ve dini otoriteler arasındaki herhangi bir çatışmayı veya bir ulus, topluluk veya başka bir grup içindeki büyük gruplar arasındaki derin karşıt değerleri ve inançları tanımlamak için kullanılır.[7]

Araştırma

Eleştiriler ve değerlendirme

James Davison Hunter'ın kültür savaşları kavramını Amerikan yaşamına ilk kez uyguladığı zamandan bu yana, bu fikir "kültür savaşları"nın gerçek bir olguyu adlandırıp adlandırmadığı ve eğer öyleyse, tanımladığı olgunun siyasi partiler ve dinler gibi gruplara üyeliğin bir nedeni mi yoksa yalnızca bir sonucu mu olduğu ile ilgili sorulara maruz kalmıştır. Kültür savaşları aynı zamanda kültürler arasındaki gerçek farklılıkların bir sonucu olmaktan ziyade yapay, dayatılmış veya asimetrik çatışmalar olduğu eleştirilerine de maruz kalmıştır.

Araştırmacılar kültür savaşı kavramının bilimsel geçerliliği konusunda görüş ayrılığına düşmüşlerdir. Bazıları bunun gerçek bir davranışı tanımlamadığını ya da sadece küçük bir siyasi elitin davranışını tanımladığını iddia etmektedirler. Diğerleri ise kültür savaşının gerçek ve yaygın olduğunu, hatta Amerikalıların siyasi davranış ve inançlarını açıklamak için temel olduğunu iddia etmektedirler.

2023 yılında sosyal medyada komplo teorilerinin dolaşımı üzerine yapılan bir çalışmada, dezenformasyon aktörlerinin bir tarafı ya da diğerini tutarak kültür savaşlarına kutuplaştırıcı iddialar ekledikleri ve böylece taraftarların dezenformasyonu algılanan rakiplerine karşı retorik bir mühimmat olarak dolaşıma sokup papağan gibi tekrarladıkları belirtilmiştir.[1]

Siyaset bilimci Alan Wolfe, 1990'lı ve 2000'li yıllarda Hunter'a karşı bir dizi akademik tartışmaya katılmış ve Hunter'ın kültür savaşları kavramının, Wolfe'un kutuplaşmadan ziyade birleşmiş olduğunu iddia ettiği Amerikalıların görüşlerini veya davranışlarını doğru bir şekilde tanımlamadığını iddia etmiştir.[8]

American Political Science Review'da yayınlanan 1992-2012 yılları arasındaki kamuoyu verilerinin meta-analizi, siyasi parti ve dini üyeliğin kültür savaşı konularındaki görüşleri şekillendirdiğine dair yaygın inanışın aksine, kültür savaşı konularındaki görüşlerin insanların siyasi parti ve dini yönelimlerini gözden geçirmelerine yol açtığı sonucuna varmıştır. Araştırmacılar, kültür savaşı tutumlarını "sıradan vatandaşların siyasi ve dini inanç sistemlerindeki temel unsurlar" olarak görmektedir.[9]

Yapaylık veya asimetri

Bazı yazarlar ve akademisyenler kültür savaşlarının siyasi özel çıkar grupları, gerici toplumsal hareketler, parti dinamikleri veya bir bütün olarak seçim siyaseti tarafından yaratıldığını veya sürdürüldüğünü söylemiştir. Bu yazarlar kültür savaşını yaygın kültürel farklılıkların kaçınılmaz bir sonucu olarak değil, siyasi bir amaç için iç gruplar ve dış gruplar yaratmak için kullanılan bir teknik olarak görmektedir.

Siyaset yorumcusu E. J. Dionne, kültür savaşının farklılıkları ve şikayetleri istismar etmek için kullanılan bir seçim tekniği olduğunu yazmış ve gerçek kültürel bölünmenin "kültür savaşı isteyenler ile istemeyenler arasında" olduğunu belirtmiştir.[10]

Sosyolog Scott Melzer, kültür savaşlarının muhafazakar, tepkisel örgütler ve hareketler tarafından yaratıldığını söylüyor. Bu hareketlerin üyeleri "liberal bir kültürün ellerinde mağduriyet duygusuna sahiptir. Onların gözünde göçmenlere, eşcinsellere, kadınlara, yoksullara ve diğer gruplara (hak etmedikleri halde) özel haklar ve ayrıcalıklar tanınmaktadır." Melzer, muhafazakar grupları, özellikle de beyaz erkek gruplarını ortak bir tehdit algısına karşı birleştirmek için kasıtlı olarak bir kültür savaşı yarattığını söylediği Amerika Ulusal Tüfek Derneği örneğinden bahsediyor.[11]

Benzer şekilde, din bilimci Susan B. Ridgely de kültür savaşlarının Focus on the Family tarafından mümkün kılındığını yazmıştır. Bu kuruluş, Amerikan medya tüketimini ikiye bölmeye başlayan muhafazakar Hristiyan "alternatif haberler" üreterek nüfusun bir kısmına, özellikle de muhafazakar dindar kadınlara belirli bir "geleneksel aile" arketipini tanıttı. Ridgely, bu geleneğin liberal saldırı altında gösterildiğini ve geleneği savunmak için bir kültür savaşına ihtiyaç varmış gibi göründüğünü söylüyor.[12]

Siyaset bilimciler Matt Grossmann ve David A. Hopkins, ABD'nin iki büyük siyasi partisi arasındaki asimetriden bahsederek Cumhuriyetçi Partinin siyasi çatışma yürütmek üzere inşa edilmiş ideolojik bir hareket, Demokrat Partinin ise üyelerine ideolojik disiplin dayatma kabiliyeti daha az olan bir sosyal gruplar koalisyonu olarak anlaşılması gerektiğini belirtmişlerdir.[13] Bu durum Cumhuriyetçileri kültür savaşlarını sürdürmeye ve bu savaşlara yeni konular eklemeye teşvik etmektedir, çünkü Cumhuriyetçiler bu tür savaşları yürütmek için iyi bir donanıma sahiptir.[14]

The Guardian'a göre, "soldaki pek çok kişi bu tür [kültür savaşı] mücadelelerinin sınıfsal ve ekonomik konulardaki gerçek mücadeleden 'dikkat dağıtıcı' olduğunu savunuyor."[15]

İnternet manipülasyonu

İnternet manipülasyonu, algoritmalar, sosyal botlar ve otomatik komut dosyaları dahil olmak üzere çevrimiçi dijital teknolojilerin ticari, sosyal, askeri veya siyasi amaçlarla kullanılması anlamına gelmektedir.[16] İnternet ve sosyal medya manipülasyonu, medya tüketimi ve günlük iletişim için dijital platformların önemi nedeniyle dezenformasyon yaymak için başlıca araçlardır.[17] Siyasi amaçlarla kullanıldığında, internet manipülasyonu kamuoyunu yönlendirmek,[18] vatandaşları kutuplaştırmak,[19] komplo teorilerini yaymak[20] ve siyasi muhalifleri susturmak için kullanılabilir. İnternet manipülasyonu, örneğin kurumsal veya siyasi rakiplere zarar vermek ve marka itibarını artırmak gibi kâr amacıyla da yapılabilir.[21] İnternet manipülasyonu bazen internet sansürünün seçici olarak uygulanmasını[22][23] veya ağ tarafsızlığının seçici olarak ihlal edilmesini tanımlamak[24] için de kullanılır.

Ülkelere göre kültür savaşları

Amerika Birleşik Devletleri

Amerika Birleşik Devletleri'nde etnokültürel siyaset (veya etnik-dini siyaset), belirli kültürel veya dini grupların ağırlıklı olarak bir partiye oy verme eğilimini ifade eder. Gruplar etnik kökene (Hispanikler, İrlandalılar, Almanlar gibi), ırka (Beyazlar, Siyahlar, Asyalı Amerikalılar) veya dine (Protestan [ve daha sonra Evanjelik] veya Katolik) veya örtüşen kategorilere (İrlandalı Katolikler) dayanabilir. Güney'de ırk belirleyici faktördü. İki büyük partinin her biri, İkinci Parti Sisteminde (1830'lardan 1850'lere) ve Üçüncü Parti Sisteminde (1850'lerden 1890'lara) etnik-dini grupların bir koalisyonuydu.

1920ler-1991: Kökenler

Amerikan kullanımında "kültür savaşı" gelenekçi ya da muhafazakar olarak kabul edilen değerler ile ilerici ya da liberal olarak kabul edilen değerler arasındaki bir çatışmayı ifade edebilir. Bu kullanım 1920'lerde kentsel ve kırsal Amerikan değerlerinin daha yakın bir çatışmaya girmesiyle ortaya çıkmıştır.[25] Bu durum, daha önceki Avrupalı göçmenlerin 'yabancı' olarak gördüğü insanların Amerika'ya onlarca yıl süren göçünü takip etmiştir. Ayrıca, 1928'de Al Smith'in başkanlık kampanyasıyla doruğa ulaşan Kükreyen 20'li yılların kültürel değişimlerinin ve modernleşme eğilimlerinin bir sonucuydu.[26] Bu terim, 20. yüzyıl boyunca sonraki yıllarda da zaman zaman Amerikan gazetelerinde yayınlanmıştır.[27][28]

1991-2001: Ön planda yükseliş

Virginia Üniversitesinde sosyolog olan James Davison Hunter, 1991 yılında yayınladığı Culture Wars: The Struggle to Define America (Kültür Savaşları: Amerika'yı Tanımlama Mücadelesi) adlı kitabında bu ifadeyi yeniden gündeme getirmiştir. Hunter, Amerikan siyasetini ve kültürünü dönüştüren dramatik bir yeniden hizalanma ve kutuplaşma olarak gördüğü şeyi tanımladı.

Kürtaj, silah politikaları, kilise ve devletin ayrılması, mahremiyet, eğlence amaçlı uyuşturucu kullanımı, eşcinsellik, sansür gibi giderek artan sayıda "sıcak konu" üzerinde tanımlanabilir iki kutbun var olduğunu savunmuştur. Dahası, sadece bir dizi bölücü mesele değil, aynı zamanda toplum da bu meselelerde temelde aynı çizgide bölünmüştü; öyle ki, öncelikle nominal din, etnik köken, sosyal sınıf veya hatta siyasi bağlılıkla değil, daha ziyade ideolojik dünya görüşleriyle tanımlanan iki savaşan grup oluşturmuştu.

Hunter bu kutupluluğu, İlerlemecilik ve Ortodoksluk olarak adlandırdığı zıt dürtülerden kaynaklanıyor olarak nitelendirmiştir. Diğerleri de bu ikilemi farklı etiketlerle benimsemişlerdir. Örneğin, muhafazakar bir siyasi yorumcu ve Fox News Channel'da The O'Reilly Factor adlı talk show programının eski sunucusu Bill O'Reilly, 2006 yılında yayınlanan Culture Warrior adlı kitabında "Seküler-İlericiler" ile "Gelenekçiler" arasındaki farklılıkları vurgulamaktadır.[29][30]

Tarihçi Kristin Kobes Du Mez, 1990'larda kültür savaşlarının ortaya çıkışını 1991'de Soğuk Savaş'ın sona ermesine bağlıyor. Evanjelikal Hristiyanların, belirli bir Hristiyan eril cinsiyet rolünü Amerika'nın komünizm tehdidine karşı tek savunması olarak gördüklerini yazıyor. Soğuk Savaş'ın sona ermesiyle bu tehdit de sona erince, Evanjelikal liderler tehdit algısını yabancı komünizmden toplumsal cinsiyet rolleri ve cinsellikteki iç değişimlere kaydırmışlardır.[31]

Pat Buchanan, 2008

1992 başkanlık seçimleri sırasında yorumcu Pat Buchanan, görevdeki George H. W. Bush'a karşı Cumhuriyetçilerin başkan adaylığı için bir kampanya yürüttü. Buchanan, 1992 Cumhuriyetçi Ulusal Kongresi'nde prime time'da kültür savaşı üzerine bir konuşma yaptı.[32] Şöyle diyordu: "Ülkemizde Amerika'nın ruhu için dini bir savaş yaşanıyor. Bu kültürel bir savaştır ve bir gün nasıl bir ulus olacağımız konusunda Soğuk Savaş'ın kendisi kadar kritik bir öneme sahiptir."[33] Çevrecileri ve feminizmi eleştirmenin yanı sıra, kamu ahlakını belirleyici bir konu olarak tasvir etti:

Bill Clinton ve Hillary Clinton'ın Amerika'ya dayatacağı gündem - isteğe bağlı kürtaj, Yüksek Mahkeme için bir turnusol testi, eşcinsel hakları, dini okullara karşı ayrımcılık, savaş birliklerinde kadınlar - bu değişimdir, tamam. Ama bu Amerika'nın istediği türden bir değişim değil. Amerika'nın ihtiyaç duyduğu türden bir değişim değil. Ve hala Tanrı'nın ülkesi olarak adlandırdığımız bir ulusta tahammül edebileceğimiz türden bir değişim değildir.[33]

Bir ay sonra Buchanan çatışmayı toplumun doğru ve yanlışı tanımlaması üzerindeki güçle ilgili olarak nitelendirdi. Kürtaj, cinsel yönelim ve popüler kültürü ana cepheler olarak adlandırdı ve Konfederasyon bayrağı, Noel ve vergi mükellefleri tarafından finanse edilen sanatla ilgili çatışmalar da dahil olmak üzere diğer tartışmalardan bahsetti. Ayrıca "kültür savaşı" konuşmasının gördüğü olumsuz ilginin Amerika'nın kutuplaşmasının bir kanıtı olduğunu söyledi.[34]

Kültür savaşının 1990'larda ulusal siyaset üzerinde önemli bir etkisi olmuştur.[4] Amerika Hristiyan Koalisyonunun söylemleri Başkan George H. W. Bush'un 1992'de yeniden seçilme şansını zayıflatmış ve halefi Bill Clinton'ın 1996'da yeniden seçilmesine yardımcı olmuş olabilir.[35] Öte yandan, muhafazakar kültür savaşçılarının söylemleri Cumhuriyetçilerin 1994 yılında Kongrenin kontrolünü ele geçirmesine yardımcı olmuştur.[36]

Kültür savaşları, 1990'larda Amerika Birleşik Devletleri'nde devlet okullarındaki tarih müfredatına ilişkin tartışmaları etkilemiştir. Özellikle, 1994 yılında ulusal eğitim standartlarının geliştirilmesine ilişkin tartışmalar, Amerikan tarihi çalışmalarının "kutlayıcı" mı yoksa "eleştirel" bir girişim mi olması gerektiği etrafında dönmüş ve Lynne Cheney, Rush Limbaugh ve tarihçi Gary Nash gibi kamuoyunun önde gelen isimlerini içermiştir.[37][38]

2001-2012: 11 Eylül sonrası dönem

(sağdan sola) 43. Başkan George W. Bush, Donald Rumsfeld ve Paul Wolfowitz 2000'li yılların önde gelen yeni muhafazakârlarıydı.

Yeni muhafazakârlık olarak adlandırılan bir siyasi görüş 2000'li yılların başında tartışmanın şartlarını değiştirdi. Yeni muhafazakârlar, ulusun karşı karşıya olduğu sorunları ekonomik ya da siyasi olmaktan ziyade ahlaki meseleler olarak yorumlamaları bakımından rakiplerinden ayrılıyordu. Örneğin, yeni muhafazakârlar geleneksel aile yapısının gerilemesinin yanı sıra Amerikan toplumunda dinin gerilemesini de manevi bir yanıt gerektiren manevi krizler olarak gördüler. Eleştirmenler yeni muhafazakarları sebep ve sonucu birbirine karıştırmakla suçladı.[39]

2000'li yıllarda, Cumhuriyetçilere oy vermek, farklı dini mezhepler arasında gelenekçi veya ortodoks dini inançla büyük ölçüde ilişkili olmaya başlamıştır. Demokratlara oy vermek liberal veya modernist dini inançla ve dindar olmamakla daha fazla ilişkili hale gelmiştir.[10] İklim değişikliği gibi bilimsel sonuçlara olan inanç da bu dönemde siyasi parti üyeliği ile sıkı bir şekilde bağlantılı hale gelmiş ve iklim bilimci Andrew Hoffman'ın iklim değişikliğinin "sözde kültür savaşlarına karıştığını" gözlemlemesine neden olmuştur.[40]

2008 Kaliforniya oy pusulasında yer alan ve eşcinsel evliliği yasaklayan Proposition 8 için miting

Muhafazakar dinine dikkat çeken ve kendisi için performatif bir iklim değişikliği inkarcılığı markası yaratan başkan yardımcısı adayı Sarah Palin'in haberleri dışında,[41] geleneksel olarak kültür savaşıyla ilişkilendirilen konular 2008 seçim sezonunda medyada öne çıkmadı.[42] Palin'in seçimleri kaybetmesi ve ardından Alaska valiliğinden istifa etmesi, Center for American Progress'in "kültür savaşlarının sona ereceği" tahmininde bulunmasına neden olmuş ve bu tahmin demografik değişime, özellikle de Y kuşağı arasında eşcinsel evliliğin yüksek oranda kabul görmesine bağlanmıştır.[43]

2012'den günümüze: Kültür savaşının genişlemesi

Ayrıca bakınız: George Floyd protestoları sırasında kaldırılan anıtlar listesi, George Floyd protestoları nedeniyle yapılan değişiklikler listesi ve George Floyd protestoları nedeniyle yapılan ad değişiklikleri listesi

Kürtaj gibi geleneksel kültür savaşı konuları odak noktası olmaya devam ederken,[44] kültür savaşı ile özdeşleştirilen konular 2010'ların ortalarında genişledi ve yoğunlaştı. The Coddling of the American Mind kitabının yazarı Jonathan Haidt, 2012'den bu yana genç ilericiler arasında sosyal medya aracılığıyla iptal kültüründe bir artış olduğunu tespit etmiş ve Haidt[45] ve diğer yorumcuların[46][47] "Büyük Uyanış" olarak adlandırdığı bu durumun "üniversite hayatı ve daha sonra İngilizce konuşulan dünya genelinde siyaset ve kültür üzerinde dönüştürücü etkileri" olduğuna inanmaktadır.

Gazeteci Michael Grunwald, "Başkan Donald Trump yeni bir sürekli kültür savaşı politikasına öncülük etti" diyor ve 2018'de kültür savaşı konuları olarak Black Lives Matter, ABD milli marşı protestoları, iklim değişikliği, eğitim politikası, Obamacare dahil sağlık politikası ve altyapı politikasını sıralıyor.[48]

Trans bireylerin hakları ve kanun yapımında dinin rolü, siyaset bilimci Jeremiah Castle tarafından "kültür savaşında yeni cepheler" olarak tanımlandı, çünkü bu iki konuda kamuoyunun kutuplaşması önceki kültür savaşı konularına benziyor.[49] 2020 yılında, COVID-19 salgını sırasında, Kuzey Dakota valisi Doug Burgum yüz maskesi takmaya karşı çıkmayı insan güvenliğini tehlikeye atan "anlamsız" bir kültür savaşı meselesi olarak tanımladı.[50]

Sol üstten saat yönünde: 1986'da kürtaj karşıtı protestocular; Proud Boys üyeleri bir drag queen hikaye saatini protesto ediyor; Georgia Temsilcisi Marjorie Taylor Greene ve Libs of TikTok'un yaratıcısı Chaya Raichik transseksüel karşıtı bir pankart tutuyor; LGBT grooming komplo teorisiyle ilgili olarak Lufkin, Teksas şehir merkezi yakınlarında "Çocuklarımızı Kurtarın" grafitisi.

2010'ların ortalarında ve 2020'lerde kültür savaşı konularının daha geniş bir şekilde anlaşılması, "liberalleri sahiplenmek" olarak adlandırılan bir siyasi strateji ile ilişkilendirilmektedir. Bu stratejiyi uygulayan muhafazakâr medya figürleri, liberalleri kızdırmak amacıyla kültür savaşı konularını vurgulamakta ve genişletmektedir. Columbia Üniversitesinden Nicole Hemmer'a göre bu strateji, Soğuk Savaş döneminde var olan tutarlı muhafazakâr ideolojinin yerine geçmektedir. Blok üyeleri arasında ortak politika tercihlerinin yokluğunda muhafazakar bir oy bloğunu bir arada tutmaktadır.[51]

Ağustos 2017'de Charlottesville, Virginia'da düzenlenen ve kültür savaşlarının bir muharebesi olarak görülen aşırı sağcı Unite the Right mitingi[52]

Gamergate taciz kampanyası, Comicsgate ve Sad Puppies bilimkurgu oylama kampanyası gibi 2010'larda popüler kültürde çeşitlilik konusunda yaşanan bir dizi çatışma medyada kültür savaşının örnekleri olarak tanımlanmıştır.[53] Gazeteci Caitlin Dewey Gamergate'i, kadınların ve azınlıkların kültürel kurumlara daha fazla dahil edilmesini isteyenlerle bunu istemeyen anti-feministler ve gelenekçiler arasındaki daha büyük bir kültür savaşının "vekalet savaşı" olarak tanımladı.[54] Kültür savaşı çatışmasının seçim siyasetinden popüler kültüre indirgendiği algısı, yazar Jack Meserve'nin 2015 yılında popüler filmleri, oyunları ve yazıları "kültür savaşındaki son cephe" olarak adlandırmasına yol açtı.[55]

Popüler kültürdeki temsile ilişkin bu çatışmalar, alternatif sağ ve alternatif lite hareketleri aracılığıyla seçim siyasetinde yeniden ortaya çıktı.[56] Medya uzmanı Whitney Phillips'e göre Gamergate, siyasi stratejide yararlı olduğu kanıtlanan taciz ve tartışma yaratma stratejilerinin "prototipini" oluşturdu. Örneğin, Cumhuriyetçi siyasi stratejist Steve Bannon, Donald Trump'ın 2016 başkanlık kampanyası sırasında pop-kültür çatışmalarını kamuoyuna duyurdu ve genç bir kitleyi "Gamergate ya da başka bir şey aracılığıyla gelip daha sonra siyasete ve Trump'a yönelmeye" teşvik etti.[57]

Kanada

Ayrıca bakınız: Kanada'nın siyasi kültürü ve 2020-2022 Kanada'da kaldırılan anıtlar

Kanada'daki bazı gözlemciler "kültür savaşı" terimini Batı ile Doğu Kanada, kent ile kırsal Kanada, muhafazakârlık ile liberalizm ve ilericilik arasındaki değer farklılıklarını ifade etmek için kullanmaktadırlar.[58]

Bununla birlikte, Kanada toplumu genellikle göç, silah kontrolü, uyuşturucunun yasallığı, cinsel ahlak ya da devletin sağlık hizmetlerine müdahalesi gibi Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ana konular üzerinde dramatik bir şekilde kutuplaşmamıştır. Tüm bu durumlarda, muhafazakarlar da dahil olmak üzere Kanadalıların çoğunluğu ABD'deki "ilerici" pozisyonu destekleyecektir.[] Kanada'da ise farklı bir dizi mesele değerler çatışması yaratmaktadır. Bunların başında Kanada'daki dil politikası, azınlıkların dini hakları, boru hattı politikaları, yerli halkın toprak hakları, iklim politikası ve federal-eyalet anlaşmazlıkları gelmektedir.

Kanada siyasi yorumlarında nispeten yeni bir deyimdir. Kanada'da 1837 İsyanları, Batı Yabancılaşması, Quebec egemenlik hareketi ve Kanada'daki Aborjin çatışmaları gibi tarihi olayları tanımlamak için hala kullanılabilir; ancak Grand River arazi anlaşmazlığı ve muhafazakar ve liberal Kanadalılar arasında artan düşmanlık gibi güncel olaylarla daha ilgilidir.[] Bu ifade aynı zamanda Harper hükümetinin sanat camiasına yönelik tutumunu tanımlamak için de kullanılmıştır. Andrew Coyne, sanat camiasına yönelik bu olumsuz politikayı "sınıf savaşı" olarak adlandırmıştır.[59]

Avustralya

Ana madde: Tarih savaşları

1996-2007 yılları arasında görev yapan Liberal-Ulusal Koalisyon hükûmeti döneminde, Aborjin tarihine ilişkin yorumlar, Avustralya ulusal gururu ve sembolizmine ilişkin olarak zaman zaman "kültür savaşları", daha sık olarak da "tarih savaşları" olarak adlandırılan daha geniş bir siyasi tartışmanın parçası haline gelmiştir.[60] Bu tartışma, Avustralya Ulusal Müzesinde ve lise tarih müfredatında tarihin sunumu üzerine bir tartışmaya dönüştü.[61][62] Tartışma Avustralya medyasına da taşınmış, The Australian, The Sydney Morning Herald ve The Age gibi büyük gazeteler düzenli olarak konuyla ilgili görüş yazıları yayınlamıştır. Marcia Langton bu geniş çaplı tartışmanın çoğunu "savaş pornosu"[63] ve "entelektüel bir çıkmaz sokak"[64] olarak nitelendirmiştir.

İki Avustralya Başbakanı, Paul Keating (1991-1996 arası görevde) ve John Howard (1996-2007 arası görevde), "savaşların" önemli katılımcıları oldular. Mark McKenna'nın Avustralya Parlamento Kütüphanesi için yaptığı analize göre[65] John Howard, Paul Keating'in (1972-1975 arası başbakan) Whitlam öncesi Avustralya'yı gereğinden fazla olumsuz gösterdiğine inanıyordu; Keating ise modern İşçi hareketini monarşiye ve Beyaz Avustralya politikasına verdiği tarihsel destekten uzaklaştırmaya çalışarak ulusal ilerlemenin önündeki engelin muhafazakar Avustralya partileri olduğunu savunuyordu. İngiltere'yi İkinci Dünya Savaşı sırasında Avustralya'yı terk etmekle suçladı. Keating, Avustralyalı Aborjinlerden önceki yönetimler tarafından gördükleri kötü muamele nedeniyle sembolik bir özür dilenmesini kararlılıkla desteklemiş ve 10 Aralık 1992 tarihli Redfern Park Konuşması'nda (tarihçi Don Watson'ın yardımıyla hazırlanmıştır) çağdaş Aborjin dezavantajının kökenleri ve potansiyel çözümleri hakkındaki görüşlerini özetlemiştir.

1999 yılında, 1998 tarihli Onları Eve Getirmek Raporu'nun yayınlanmasının ardından Howard, Aborjinlere yapılan muameleyi Avustralya tarihinin "en lekeli bölümü" olarak tanımlayan bir Parlamento Uzlaşma Önergesi verdi, ancak resmi bir özür dilemeyi reddetti.[66] Howard, "nesiller arası suçluluk" anlamına geleceği için bir özrü uygunsuz buldu; "pratik" önlemlerin çağdaş Aborijin dezavantajına daha iyi bir yanıt olduğunu söyledi

Keating, Anzak Günü,[67] Avustralya bayrağı ve Avustralya'daki monarşiye duyulan saygı da dahil olmak üzere sömürgeci kökenlerle bağlantılı kalan sembollerin ortadan kaldırılmasını savunurken, Howard bu kurumları destekledi. İşçi Partisi liderleri ve çağdaşları Bob Hawke (başbakan 1983-1991) ve Kim Beazley'in (İşçi Partisi lideri 2005-2006) aksine Keating, Anzak Günü törenleri için Gelibolu'ya hiç gitmedi. 2008 yılında orada toplananları "yanlış yönlendirilmiş" olarak tanımladı.[68]

2006 yılında John Howard Quadrant'ın 50. yıldönümü münasebetiyle yaptığı bir konuşmada Avustralya'da "Siyasi Doğruculuğun" öldüğünü ancak "Yumuşak solun özellikle Avustralya üniversitelerinde hala ne derece etkili, hatta hakim olduğunu hafife almamalıyız".[] Yine 2006 yılında Sydney Morning Herald'ın siyasi editörü Peter Hartcher, muhalefetin dış ilişkiler sözcüsü Kevin Rudd'un felsefi tartışmaya girerek "John Howard'ın sözde kültür savaşlarında 'sahtekarlık' yapmaktan suçlu olduğunu... gerçek bir değişim yaratmak için değil, Hükümetin ekonomik politikalarının verdiği zararı maskelemek için tasarlandığını" savunduğunu bildirdi.[69]

Howard hükûmetinin 2007 Avustralya Federal seçimlerinde yenilgiye uğraması ve yerine Rudd İşçi hükümetinin geçmesi tartışmanın dinamiğini değiştirdi. Rudd, iki partinin de desteğini alarak Aborijin Çalınmış Nesil'den resmi bir özür diledi.[70][71] Keating gibi Rudd da Avustralya cumhuriyetini destekledi, ancak Keating'in aksine Rudd mevcut Avustralya bayrağını desteklediğini açıkladı ve Anzak Günü'nün anılmasını destekledi; ayrıca Liberal Partinin kurucusu Robert Menzies'e hayranlığını dile getirdi.[72][73]

2007 yılındaki hükûmet değişikliğinin ardından ve yerli Avustralyalılardan özür dileyen Parlamento kararının tüm partilerin desteğiyle kabul edilmesinden önce Avustralya Çalışmaları Profesörü Richard Nile "Kültür ve tarih savaşları sona ermiştir ve bunlarla birlikte entelektüel tartışmaların çekişmeli doğası da sona ermelidir";[74] bu görüşe muhafazakar yorumcu Janet Albrechtsen de dahil olmak üzere başkaları karşı çıkmıştır.[75]

Avustralya'da iklim değişikliği, bazen bir "kültür savaşı" olarak adlandırılacak kadar bölücü ve siyasi açıdan tartışmalı bir konu olarak da görülmektedir.[76][77]

Afrika

Siyaset bilimci Constance G. Anthony'ye göre, insan cinselliğine ilişkin Amerikan kültür savaşı perspektifleri Afrika'ya bir tür yeni sömürgecilik olarak ihraç edilmiştir. Anthony'ye göre bu durum Afrika'daki AIDS salgını sırasında, ABD hükûmetinin HIV/AIDS yardım parasını önce Bush yönetimi sırasında Evanjelikal liderliğe ve Hristiyan sağına, ardından da Barack Obama yönetimi sırasında LGBTQ hoşgörüsüne bağlamasıyla başladı. Bu, (diğerlerinin yanı sıra) 2014 Uganda Eşcinsellik Karşıtı Yasası ile sonuçlanan bir kültür savaşını körükledi.[78]

Zambiyalı akademisyen Kapya Kaoma, "Hristiyanlığın demografik merkezi küresel Kuzey'den küresel Güney'e kaydığı için" Afrika'nın dünya çapında Hristiyanlık üzerindeki etkisinin arttığını belirtiyor. Kaoma, Amerikalı muhafazakârların kültür savaşlarını Afrika'ya ihraç ettiklerini, özellikle de kendi ülkelerindeki savaşı kaybedebileceklerini fark ettiklerinde bunu yaptıklarını söylüyor. ABD'li Hristiyanlar Afrika'daki LGBT karşıtı girişimlerini, Kaoma'nın ironik bulduğu bir çerçevede, "Batılı eşcinsel gündemine" karşı durmak olarak çerçevelediler.[79]

First Draft News tarafından 2021 yılında yapılan bir araştırmaya göre, Kuzey Amerika ve Avrupa komplo teorileri Batı Afrika'da sosyal medya aracılığıyla yaygınlaşıyor. COVID-19 yanlış bilgileri, Yeni Dünya Düzeni komplo düşüncesi, QAnon ve kültür savaşı konularıyla ilişkili diğer komplo teorileri, Nijerya'daki önde gelen politikacılar da dahil olmak üzere Amerikan, Rusya yanlısı, Fransızca ve yerel dezenformasyon internet siteleri ve sosyal medya hesapları tarafından yayılıyor. Bu durum Batı Afrika'da aşı konusunda tereddüt yaşanmasına, ankete katılanların yüzde 60'ının aşı olmayı denemeyeceklerini söylemesine ve bölgedeki kurumlara olan güvenin erozyona uğramasına katkıda bulunmuştur.[80]

Birleşik Krallık

King's College London tarafından hazırlanan 2021 tarihli bir rapor, Britanya'da pek çok kişinin kültürel meselelere ilişkin görüşlerinin Brexit tartışmasında kendilerini tanımladıkları tarafla bağlantılı hale geldiğini, halkın parti-politik kimliklerinin de o kadar güçlü olmasa da, benzer hizalanmalar gösterdiğini ve ülkenin yaklaşık yarısının Britanya'nın sömürge tarihi ya da Black Lives Matter tartışmaları gibi "kültür savaşı" konularında nispeten güçlü görüşlere sahip olduğunu ileri sürmüştür. Bununla birlikte rapor, Britanya'daki kültürel ve siyasi bölünmenin ABD'deki Cumhuriyetçi-Demokrat bölünmesi kadar keskin olmadığı ve halkın önemli bir bölümünün ılımlı görüşlere sahip ya da sosyal tartışmalardan kopuk olarak kategorize edilebileceği sonucuna varmıştır. Ayrıca, merkez sağ gazetelerin aksine The Guardian'ın kültür savaşlarından bahsetme olasılığının daha yüksek olduğunu ortaya koymuştur.[81] Muhafazakar Parti, Başbakan Boris Johnson döneminde "muhafazakar değerler" konusunda kültür savaşlarını ateşlemeye çalıştığı şeklinde tanımlanmaktadır.

Bazıları ise özellikle liberal değerlere, kabul görmüş sözcüklere ve Britanya kurumlarına karşı "kültür savaşları" yürütenlerin sol olduğunu savunuyor.[82][83][84][85] Johns Hopkins Üniversitesi profesörü Yascha Mounk ile gazeteci ve yazar Louise Perry gibi gözlemciler, 2019 Birleşik Krallık genel seçimlerinde İşçi Partisine verilen desteğin azalmasının, hem medya kaynaklı bir kamuoyu algısının hem de İşçi Partisinin, partinin solundaki daha üniversite eğitimli taban aktivistleri arasında yankı bulan ancak İşçi Partis'nin geleneksel işçi sınıfı seçmenlerini yabancılaştıran kültürel meselelere dayalı mesajlar ve politika fikirleri izlemeye yönelik kasıtlı bir stratejinin sonucu olduğunu savunmuştur.[86][87]

Nisan 2022'de yapılan bir anket, Britanyalıların "kültür savaşı" konularında medyada sık sık tasvir edildiğinden daha az bölünmüş olduğuna dair kanıtlar buldu. Görüşlerin en büyük belirleyicisi, insanların Birleşik Krallık'ın Avrupa Birliği üyeliği referandumu Brexit'te nasıl oy kullandıklarıydı, ancak 'Ayrılma' oyu verenlerin bile %75'i "ırk ve sosyal adalet konularına dikkat etmenin önemli olduğunu" kabul etti. Benzer şekilde, "Ayrılalım" diyenler ve en son İşçi Partisine oy verenler arasında bile, sosyal açıdan muhafazakâr bazı pozisyonlara orta derecede güçlü destek vardı.[88][89]

Avrupa

Ayrıca bakınız: Ukrayna'nın komünizmden arındırılması, Ukrayna'da dil politikası, LGBT'den arındırılmış bölge ve George Floyd protestoları sırasında Büyük Britanya'da anıtlara karşı eylemler

Bazı medya kuruluşları Polonya'da Hukuk ve Adalet Partisini,[90] Macaristan'da Viktor Orbán'ı, Sırbistan'da Aleksandar Vučić'i ve Slovenya'da Janez Janša'yı LGBT hakları, yasal kürtaj ve diğer konularda muhalefeti ve direnişi teşvik ederek kendi ülkelerinde kültür savaşlarını ateşlemekle suçladı.[91] The National Interest'e göre Ukrayna'da kültürel bir savaş var.[92]

2017'den sonra Polonya'nın Hukuk ve Adalet (PiS) hükûmeti Polonya'daki Sovyet Savaş Anıtlarının çoğunu yıktı.[93][94]

2018 yılının başlarında Üçüncü Polonya Cumhuriyeti Parlamentosunun her iki kanadı da (Sejm ve Senato) Ulusal Anma Enstitüsü Yasası'nda bir değişiklik yaparak Polonya'da İkinci Dünya Savaşı döneminde yaşanan Holokost ve diğer Nazi savaş suçlarının kolektif sorumluluğunun Polonya halkına atfedilmesini suç saydı ve "Polonya ölüm kampı" ifadesini resmen kınadı.[95][96][97] Yasa İsrail-Polonya ilişkilerinde bir krize yol açtı.[98] Değişikliğin kabulü, liderleri Stepan Bandera ve Roman Shukhevych olan paramiliter Ukraynalı Milliyetçiler Örgütü ve savaş zamanı ve savaş sonrası Ukrayna İsyan Ordusu nedeniyle zaten ihtilaflı olan Polonya-Ukrayna ilişkilerini daha da kötüleştirdi. Her iki örgüt ve liderleri Ukrayna'da Sovyet karşıtı Ukraynalı milliyetçi direnişin ikonları ve şehitleri olarak görülürken Polonya'da terörist ve soykırımcı savaş suçluları olarak görülüyor.[99][100] Bu arada, Ukrayna İsyan Ordusu ve onların Volhinya ve Doğu Galiçya'da Polonyalılara yönelik katliamlarına ilişkin sık sık alevlenen tartışmalar da devam etmektedir. UPA'yı, ilgili örgütleri ve üyelerini onurlandıran ve 2015 yılında kabul edilen Ukrayna hafıza yasaları (Ukrayna komünizmden arındırma yasaları) Üçüncü Polonya Cumhuriyeti'nde geniş çaplı eleştirilere maruz kalmıştır.[101]

Haziran 2020'de Polonya Cumhurbaşkanı Andrzej Duda hem eşcinsel evliliğe hem de LGBT'lerin evlat edinmesine karşı çıkma sözü verdi. Duda ayrıca LGBT yanlısı hareketi "yabancı bir ideoloji" olarak tanımladı ve Sovyet Bloğu döneminde Polonya eğitim sisteminde zorla komünist telkinle karşılaştırdı.[102][103]

Princeton Üniversitesinden sosyolog Kim Scheppele 2022 yılında NPR'a verdiği bir mülakatta kültür savaşlarının Viktor Orbán liderliğindeki Macaristan'da demokrasinin gerilemesi için bir kılıf olarak kullanıldığını iddia etti.[104]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ a b c Diaz Ruiz, Carlos; Nilsson, Tomas (8 Ağustos 2022). "Disinformation and Echo Chambers: How Disinformation Circulates on Social Media Through Identity-Driven Controversies". Journal of Public Policy & Marketing (İngilizce). Cilt 42. ss. 18-35. doi:10.1177/07439156221103852. ISSN 0743-9156. 20 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2022. 
  2. ^ a b Koleva, Spassena P.; Graham, Jesse; Iyer, Ravi; Ditto, Peter H.; Haidt, Jonathan (1 Nisan 2012). "Tracing the threads: How five moral concerns (especially Purity) help explain culture war attitudes". Journal of Research in Personality. 46 (2). ss. 184-194. doi:10.1016/j.jrp.2012.01.006. ISSN 0092-6566. 
  3. ^ Saleem, Saleena Begum (18 Temmuz 2023). Trust in Polarised Plural Societies: Intersections Across the Ideological Divides of Women's Groups in Malaysia (dphil tez) (İngilizce). University of Liverpool. 5 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2023. 
  4. ^ a b Andrew Hartman, A War for the Soul of America: A History of the Culture Wars (University of Chicago Press, 2015)
  5. ^ "Culture Wars". Encyclopedia.com. 11 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2019. 
  6. ^ Helmut Walser Smith, ed., The Oxford Handbook of Modern German History (2011), p. 360
  7. ^ "Kulturkampf – Definition, meaning & more". Collins Dictionary. 13 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2016. 
  8. ^ Hunter, James Davison; Wolfe, Alan (2006). Is There a Culture War? : A Dialogue on Values and American Public Life. Washington, D.C.: Brookings Institution Press. OCLC 76966750. 
  9. ^ Goren, Paul; Chapp, Christopher (24 Şubat 2017). "Moral Power: How Public Opinion on Culture War Issues Shapes Partisan Predispositions and Religious Orientations". American Political Science Review. 111 (1). ss. 110-128. doi:10.1017/S0003055416000435. 
  10. ^ a b Dionne, E.J., Jr. "Why the Culture War Is the Wrong War." 13 Aralık 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. The Atlantic. January/February 2006. 29 April 2019.
  11. ^ Melzer, Scott (1 Ekim 2009). Gun Crusaders: The NRA's Culture War. New York University Press. s. 59. ISBN 978-0814764503. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2020. 
  12. ^ Ridgely, Susan B. (March 2020). "Conservative Christianity and the Creation of Alternative News: An Analysis of Focus on the Family's Multimedia Empire". Religion and American Culture. 30 (1). ss. 1-25. doi:10.1017/rac.2020.1. 
  13. ^ Grossmann, Matt; Hopkins, David A. (March 2015). "Ideological Republicans and Group Interest Democrats: The Asymmetry of American Party Politics". Perspectives on Politics. 13 (1). ss. 119-139. doi:10.1017/S1537592714003168. 
  14. ^ Hopkins, David A. (15 Nisan 2020). "Solving the COVID Crisis Requires Bipartisanship, But the Modern GOP Isn't Built for It". Honest Graft. 18 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2020. 
  15. ^ O. Taiwo, Olufemi (16 Mayıs 2022). "Are culture wars really a distraction?". The Guardian (İngilizce). 17 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2022. 
  16. ^ Woolley, Samuel; Howard, Philip N. (2019). Computational Propaganda: Political Parties, Politicians, and Political Manipulation on Social Media. Oxford University Press. ISBN 978-0190931414. 
  17. ^ Diaz Ruiz, Carlos (30 Ekim 2023). "Disinformation on digital media platforms: A market-shaping approach". New Media & Society (İngilizce). doi:10.1177/14614448231207644. ISSN 1461-4448. 5 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2023. 
  18. ^ Marchal, Nahema; Neudert, Lisa-Maria (2019). "Polarisation and the use of technology in political campaigns and communication" (PDF). European Parliamentary Research Service. 28 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 13 Aralık 2023. 
  19. ^ Kreiss, Daniel; McGregor, Shannon C (11 Nisan 2023). "A review and provocation: On polarization and platforms". New Media & Society (İngilizce). s. 146144482311618. doi:10.1177/14614448231161880. ISSN 1461-4448. 1 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2023. 
  20. ^ Diaz Ruiz, Carlos; Nilsson, Tomas (2023). "Disinformation and Echo Chambers: How Disinformation Circulates on Social Media Through Identity-Driven Controversies". Journal of Public Policy & Marketing (İngilizce). 42 (1). ss. 18-35. doi:10.1177/07439156221103852. ISSN 0743-9156. 20 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2023. 
  21. ^ Di Domenico, Giandomenico; Ding, Yu (23 Ekim 2023). "Between Brand attacks and broader narratives: how direct and indirect misinformation erode consumer trust". Current Opinion in Psychology. Cilt 54. s. 101716. doi:10.1016/j.copsyc.2023.101716. ISSN 2352-250X. PMID 37952396. 1 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2023. 
  22. ^ Castells, Manuel (4 Haziran 2015). Networks of Outrage and Hope: Social Movements in the Internet Age (İngilizce). John Wiley & Sons. ISBN 9780745695792. Erişim tarihi: 4 Şubat 2017. 
  23. ^ "Condemnation over Egypt's internet shutdown". Financial Times. 4 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Şubat 2017. 
  24. ^ "Net neutrality wins in Europe - a victory for the internet as we know it". ZME Science. 31 Ağustos 2016. 31 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Şubat 2017. 
  25. ^ "Seminar on the Culture Wars of the 1920s". Sonbahar 2001. 25 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2021. 
  26. ^ Dionne, E. J. "Culture Wars: How 2004". 10 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2009. 
  27. ^ "What Bismarck could not do (Culture War reference) (1906)". Washington Palladium (İngilizce). 21 Aralık 1906. s. 2. 18 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2019. 
  28. ^ "'Culture War' to be theme of talk (1942)". Oakland Tribune (İngilizce). 18 Şubat 1942. s. 5. 12 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2019. 
  29. ^ Brian Dakss, "Bill O'Reilly's 'Culture Warrior'" 13 Aralık 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., CBS News, December 5, 2006. Retrieved March 27, 2020.
  30. ^ O'Reilly, Bill (September 2006). Culture Warrior. New York: Broadway Books. ISBN 0-7679-2092-9. 
  31. ^ Illing, Sean (9 Temmuz 2020). "Is evangelical support for Trump a contradiction?". Vox. 16 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2020. 
  32. ^ "Dogs of War". New Donkey. 2 Eylül 2004. 8 Mart 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2006. Not since Pat Buchanan's famous 'culture war' speech in 1992 has a major speaker at a national political convention spoken so hatefully, at such length, about the opposition. 
  33. ^ a b Buchanan, Patrick (17 Ağustos 1992). 1992 Republican National Convention Speech (Speech). 8 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2014. 
  34. ^ Buchanan, Patrick. "The Cultural War for the Soul of America". 17 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2015. 
  35. ^ Chapman, Roger (2010). Culture Wars: An Encyclopedia of Issues, Viewpoints, and Voices. Armonk, NY: M. E. Sharpe. s. 88. ISBN 978-0-7656-1761-3. 12 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2021. 
  36. ^ Chapman, Roger (2010). Culture Wars: An Encyclopedia of Issues, Viewpoints, and Voices. Armonk, NY.: M. E. Sharpe. s. 136. ISBN 978-0-7656-1761-3. 12 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2021. 
  37. ^ Google Kitaplar'da Who Owns History: Rethinking the Past in a Changing World
  38. ^ Google Kitaplar'da History on Trial: Culture Wars and the Teaching of the Past
  39. ^ Zafirovski, Milan. "Modern Free Society and Its Nemesis: Liberty Versus Conservatism in the New Millennium " 12 Aralık 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Google Books. 6 September 2018.
  40. ^ 29 sonra doldur
  41. ^ "How the News Media Covered Religion in the 2008 General Election: Sarah Palin and the "Culture Wars"" (PDF). Pew Research. 20 Kasım 2008. ss. 8, 11-12. 22 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. 
  42. ^ Hatzisavvidou, Sophia (17 Eylül 2019). "'The climate has always been changing': Sarah Palin, climate change denialism, and American conservatism" (PDF). Celebrity Studies. 12 (3). ss. 371-388. doi:10.1080/19392397.2019.1667251. 6 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 24 Ocak 2023. 
  43. ^ Teixeira, Ruy (15 Temmuz 2009). "The Coming End of the Culture Wars". Center for American Progress. 9 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. 
  44. ^ Smith, Karl. "The Abortion Debate Is Not Part of the Culture Wars." 20 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Bloomberg.
  45. ^ Haidt, Jonathan (11 Nisan 2022). "Why the Past 10 Years of American Life Have Been Uniquely Stupid". The Atlantic (İngilizce). 10 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2022. 
  46. ^ Mirzaei, Abas (8 Eylül 2019). "Where 'woke' came from and why marketers should think twice before jumping on the social activism bandwagon". The Conversation. 20 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2023. 
  47. ^ Yglesias, Matthew. "How Hillary Clinton unleashed the Great Awokening". www.slowboring.com (İngilizce). 28 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2023. 
  48. ^ Grunwald, Michael (November 2018). "How Everything Became the Culture War". Politico. 24 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2020. 
  49. ^ Castle, Jeremiah (14 Aralık 2018). "New Fronts in the Culture Wars? Religion, Partisanship, and Polarization on Religious Liberty and Transgender Rights in the United States". American Politics Research. 47 (3). ss. 650-679. doi:10.1177/1532673X18818169. 
  50. ^ Blake, Aaron (23 Mayıs 2020). "GOP governor offers emotional plea to the anti-mask crowd: Stop this senseless culture war". The Washington Post. 24 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2020. 
  51. ^ Peters, Jeremy W. (3 Ağustos 2020). "These Conservatives Have a Laser Focus: 'Owning the Libs'". New York Times. 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2020. 
  52. ^ Buffington, Melanie L. (1 Ocak 2017). "Contemporary Culture Wars: Challenging the Legacy of the Confederacy". Journal of Cultural Research in Art Education. Cilt 34. ss. 45-59. doi:10.2458/jcrae.4883. ISSN 2152-7172. 29 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2020. 
  53. ^ Hurley, Kameron (9 Nisan 2015). "Hijacking the Hugo Awards Won't Stifle Diversity in Science Fiction". The Atlantic. 5 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. 
  54. ^ Dewey, Caitlin (14 Ekim 2014). "The only guide to Gamergate you will ever need to read". The Washington Post. 11 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. 
  55. ^ Meserve, Jack (Bahar 2015). "Last Front in the Culture War". Democracy: A Journal of Ideas, 36. 17 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. 
  56. ^ Nagle, Angela (30 Haziran 2017). Kill All Normies: Online Culture Wars From 4Chan And Tumblr To Trump And The Alt-Right. Zero Books. ISBN 9781785355431. 
  57. ^ Warzel, Charlie (15 Ağustos 2019). "How an Online Mob Created a Playbook for a Culture War". The New York Times. 2 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2020. 
  58. ^ Caplan, Gerald (20 Ekim 2012). "Culture clash splits Canadians over basic values". The Globe and Mail. Toronto. 25 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2017. 
  59. ^ Andrew Coyne (2 Ekim 2008). "Coyne: This isn't a culture war, it's a good old class war". Macleans. 7 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2015. 
  60. ^ Manne, Robert (November 2008). "What is Rudd's Agenda?". The Monthly. 16 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2016. 
  61. ^ Rundle, Guy (28 Haziran 2007). "1915 and all that: History in a holding pattern". Crikey. 6 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  62. ^ Ferrari, Justine (14 Ekim 2008). "History curriculum author defies his critics to find bias". The Australian. 6 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  63. ^ Baudrillard J. War porn. Journal of Visual Culture, Vol. 5, No. 1, 86–88 (2006) DOI:10.1177/147041290600500107
  64. ^ Langton M. Essay: "Trapped in the aboriginal reality show" 24 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Griffith Review 2007, 19:Re-imagining Australia.
  65. ^ Mark McKenna (10 Kasım 1997). "Different Perspectives on Black Armband History". Parliamentary Library: Research Paper 5 1997-98. The Parliament of Australia. 19 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2015. 
  66. ^ "The History of Apologies Down Under | Thinking Faith". thinkingfaith.org. 21 Şubat 2008. 2 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2015. 
  67. ^ Wright, Tony (30 Ekim 2008). "A nation reborn at Anzac Cove? Utter nonsense: Keating". The Sydney Morning Herald. 24 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2018. 
  68. ^ Wright, Tony (31 Ekim 2008). "A nation reborn at Anzac Cove? Utter nonsense: Keating". The Age. Melbourne. 15 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2010. 
  69. ^ "PM's culture wars a fraud: Rudd - National". The Sydney Morning Herald. 28 Ekim 2006. 5 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  70. ^ "Full text of Australia's apology to Aborigines". CNN. 12 Şubat 2008. 18 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  71. ^ "Brendan Nelson's sorry speech". The Sydney Morning Herald. 13 Şubat 2008. 15 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  72. ^ "Paul Keating 'utterly wrong' to reject Gallipoli identity, says Kevin Rudd". 31 Ekim 2008. 12 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2015. 
  73. ^ "Is Rudd having a Bob each way? - Opinion". The Sydney Morning Herald. 28 Ekim 2004. 5 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2010. 
  74. ^ "End of the culture wars | Richard Nile Blog, The Australian". blogs.theaustralian.news.com.au. 28 Kasım 2007. March 9, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: April 27, 2010. 
  75. ^ "Orwellian Left quick to unveil totalitarian heart". The Australian. 12 Aralık 2007. 
  76. ^ Hornsey, Matthew J.; Chapman, Cassandra M.; Fielding, Kelly S.; Louis, Winnifred R.; Pearson, Samuel (August 2022). "A political experiment may have extracted Australia from the climate wars". Nature Climate Change (İngilizce). 12 (8). ss. 695-696. Bibcode:2022NatCC..12..695H. doi:10.1038/s41558-022-01431-4. ISSN 1758-6798. 22 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2022. 
  77. ^ Baker, Nick (23 Ocak 2022). "The recent history of Australia's climate change wars". SBS News (İngilizce). 20 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2022. 
  78. ^ Anthony, Constance G. (November 2018). "Schizophrenic Neocolonialism: Exporting the American Culture War on Sexuality to Africa". International Studies Perspectives. 19 (4). ss. 289-304. doi:10.1093/isp/eky004. 
  79. ^ van Klinken, Adriaan (2017). "Culture Wars, Race, and Sexuality: A Nascent Pan-African LGBT-Affirming Christian Movement and the Future of Christianity". Journal of Africana Religions. 5 (2). ss. 217-238. doi:10.5325/jafrireli.5.2.0217. JSTOR 10.5325/jafrireli.5.2.0217. Archived from the original on 10 Ağustos 2021. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2021. 
  80. ^ Dotto, Carlotta; Cubbon, Seb (23 Haziran 2021). Disinformation exports: How foreign anti-vaccine narratives reached West African communities online. First Draft News. 23 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2021. 
  81. ^ Duffy, Bobby; Hewlett, Kirstie; Murkin, George; Benson, Rebecca; Hesketh, Rachel; Page, Ben; Skinner, Gideon; Gottfried, Glenn (June 2021). "'Culture wars' in the UK" (PDF). The Policy Institute at King's College London. 2 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Kasım 2023. 
  82. ^ Balls, Katy (29 Eylül 2020). "The Tories are spoiling for a culture war to stand up for 'British values'". inews.co.uk. 10 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2021. 
  83. ^ Malik, Kenan (20 Aralık 2020). "The Tory 'class agenda' is a culture war stunt that will leave inequality untouched". The Guardian. 8 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2021. 
  84. ^ Mason, Paul (10 Şubat 2021). "Boris Johnson's probe into left-wing "extremism" is a dangerous distraction from the fascist threat". New Statesman (İngilizce). 13 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2021. This is, at one level, part of the pre-scripted culture war being orchestrated by those around [Boris] Johnson. 
  85. ^ "UK culture war: museum trustees are paying the price for disagreeing with government's policies". The Art Newspaper. 7 Haziran 2021. 7 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2021. 
  86. ^ Mounk, Yascha (13 Aralık 2019). "How Labour Lost the Culture War". The Atlantic. 8 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2021. 
  87. ^ Perry, Louise (22 Haziran 2021). "The UK is immersed in a class-culture war – and Labour is incapable of winning it". New Statesman. 8 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2021. 
  88. ^ Savage, Michael (1 Mayıs 2022). "Four in five people in the UK believe in being 'woke' to race and social justice". The Guardian. 3 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2022. 
  89. ^ Anjeh, Renie; Doraisamy, Isabel (April 2022). "The Centre Holds" (PDF). Global Future. 29 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 3 Mayıs 2022. 
  90. ^ Rohac, Dalibor; Kokonos, Lance (2 Kasım 2020). "Poland's Culture Wars". Foreign Policy. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2020. 
  91. ^ Kakissis, Joanna (4 Kasım 2020). "Slovenian Prime Minister Cheers Trump 'Triumph' Despite Untallied Votes". NPR. Athens, Greece. 4 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2020. 
  92. ^ "Ukraine's Culture War". The National Interest. 7 Şubat 2014. 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  93. ^ "Poland plans to tear down hundreds of Soviet memorials". Deutsche Welle. 13 Nisan 2016. 26 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  94. ^ "Then And Now: Soviet Monuments Disappear Across Poland". Radio Free Europe/Radio Liberty. 23 Ekim 2020. 30 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  95. ^ Eglash, Ruth; Selk, Avi (28 Ocak 2018). "Israel and Poland try to tamp down tensions after Poland's 'death camp' law sparks Israeli outrage". The Washington Post. 20 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  96. ^ Heller, Jeffrey; Goettig, Marcin (28 Ocak 2018). "Israel and Poland clash over proposed Holocaust law". Reuters. 2 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  97. ^ Katz, Brigit (29 Ocak 2018). "The Controversy Around Poland's Proposed Ban on the Term "Polish Death Camps"". The Smithsonian Magazine. 18 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  98. ^ "The Latest: Party head: Israel confirms Polish view on Nazis". ABC News (İngilizce). 7 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2018. 
  99. ^ Baran, Violetta, (Ed.) (6 Şubat 2018). "Były minister obrony Ukrainy ostrzega: ponad milion Ukraińców może chwycić za kopie" [Former Ukrainian Minister of Defense Warns: over a million Ukrainians may take up the cudgels]. WP Wiadomości (Lehçe). Wirtualna Polska. 31 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mayıs 2019. 
  100. ^ Kozińska, Anna, (Ed.) (1 Şubat 2018). "Spór na linii Polska-Izrael. Do grona komentatorów dołączyła Ukraina". WP Wiadomości (Lehçe). Wirtualna Polska. 31 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  101. ^ ""Mówię: UPA odpowiada za ludobójstwo Polaków. Ukraińcy, ścigajcie mnie!"" (Lehçe). 3 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2018. 
  102. ^ "Polish President Calls 'LGBT Ideology' More Harmful Than Communism". Time (İngilizce). 13 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2020. 
  103. ^ "Polish election: Andrzej Duda says LGBT 'ideology' worse than communism". BBC News. 14 Haziran 2020. 31 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2021. 
  104. ^ "Here's why American conservatives are heading to Hungary for a big conference". NPR.org (İngilizce). 19 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2022. 

Konuyla ilgili yayınlar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Adalet ve Kalkınma Partisi</span> Türkiyede bir siyasi parti

Adalet ve Kalkınma Partisi, 14 Ağustos 2001 tarihinde Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde kurulan ve Türkiye'de faaliyet gösteren bir siyasi partidir. Parti tüzüğüne göre resmî kısaltması "AK PARTİ" şeklindedir. Simgesi ampuldür. TBMM'de 265 milletvekili ile temsil edilmektedir. Genel başkanı Türkiye cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'dır.

<span class="mw-page-title-main">Cumhuriyetçi Parti (Amerika Birleşik Devletleri)</span> Amerikada iki büyük siyasi partiden biri

Cumhuriyetçi Parti, kısaltması ile GOP, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki iki büyük çağdaş siyasi partiden biridir. Demokrat Parti'nin ana siyasi rakibi olarak 1850'lerin ortalarında ortaya çıktı.

<span class="mw-page-title-main">Siyasi parti</span> politik hayatın en önemli ögesi olan ve belli bir siyasi görüşü temsil eden siyasal örgüt

Siyasi parti, belirli bir ülkenin seçimlerinde yarışacak adayları koordine eden bir örgütlenmedir. Bir parti üyelerinin genellikle politika konusunda benzer fikirlere sahip olması yaygındır ve partiler belirli ideolojik veya politika hedeflerini destekleyebilir.

Muhafazakârlık veya tutuculuk, geleneksel toplumsal etmenlerin korunmasını destekleyen politik ve toplumsal felsefedir. Daha belirgin bir anlamda ilgili toplumun içinde bulunduğu çağın gereklerini göz ardı etmeksizin, geçmişten gelen tarihsel, kültürel ve uygar birikimlerini kaybetmeden, kısaca öz dinamiklerinin değişmesine karşı direnç gösteren, toplumsal-kültürel değerlerin korunmasını savunan politik bir görüştür.

<span class="mw-page-title-main">Amerika Birleşik Devletleri Kongresi</span> Amerika Birleşik Devletlerinin yasama organı

Birleşik Devletler Kongresi, Birleşik Devletler federal hükûmetinin iki meclisli yasama organıdır ve iki bölümden oluşur: Temsilciler Meclisi ve Senato. 435 temsilci ve 100 senatör olmak üzere toplam 535 üyeden oluşur. Toplam sayısı 435 olan Temsilciler Meclisi üyeleri dar bölge sistemiyle iki yıllığına seçilirler.

<span class="mw-page-title-main">Almanya Hristiyan Demokrat Birliği</span> Almanyada bir siyasi parti

Almanya Hristiyan Demokrat Birliği, Hristiyan demokrat ve liberal muhafazakâr görüşte, merkez sağ pozisyonda bir Alman siyasi partisidir. Genel başkanı Friedrich Merz'tir.

<span class="mw-page-title-main">Liberal demokrasi</span> Siyasi ideoloji ve hükûmet biçimi

Liberal demokrasi veya Batı demokrasisi, temsilci demokratik bir hükûmet biçimi altında işleyen liberal siyasi bir ideolojinin birleşimidir. Birden fazla ayrı siyasi partinin katıldığı seçimler, hükûmetin farklı kollarına güçler ayrılığı, günlük yaşamda açık bir toplumun bir parçası olarak hukukun üstünlüğü, özel mülkiyetle piyasa ekonomisi, insan haklarının, medeni hakların, medeni özgürlüklerin ve siyasi özgürlüklerin eşit şekilde korunması gibi özelliklere sahiptir. Uygulamada sistemini tanımlamak için liberal demokrasiler genellikle hükûmetin yetkilerini belirleyen ve toplumsal sözleşmeyi güvence altına alan bir anayasaya başvururlar, bu anayasa ya kodifiye edilmiş ya da kodifiye edilmemiş olabilir. 20. yüzyılın ikinci yarısında genişleme döneminden sonra liberal demokrasi, dünyadaki yaygın bir siyasi sistem haline geldi.

Sağcılık, toplumsal hiyerarşiyi veya toplumsal eşitsizliği kabul eden veya destekleyen siyasal duruş veya etkinliktir. Toplumsal eşitsizlik, sağcılar tarafından; ya milletsel/ırksal farklılıklardan, ya dini ve inançsal farklılıklardan, ya kültürel ve sosyal farklılıklardan ya da piyasa ekonomisindeki rekabetten kaynaklandığı için kaçınılmaz, doğal, normal veya cazip bulunur. Sağ ve sol isimli siyasal kavramlar, Fransız Devrimi (1789-1799) zamanında, ayrı görüşteki siyasetçilerin Fransız parlamentosunun sağında veya solunda oturmalarından esinlenilerek oluşturulmuştur; parlamento başkanının sağındaki koltuklarda oturanlar, çoğunlukla monarşist Ancien Régime destekçilerinden oluşmuştur.

Muhafazakâr Parti, resmî adı Muhafazakâr ve Birlikçi Parti, Tory'ler olarak da bilinirler,

<span class="mw-page-title-main">Nijerya İç Savaşı</span>

Nijerya İç Savaşı, diğer adıyla Biafra Savaşı, 6 Temmuz 1967-13 Ocak 1970 tarihleri arasında süren savaş. Nijerya'nın güneydoğu illerinin Biafra Cumhuriyeti adı altında ülkede ayrılmak istemesi sebebiyle çıkmıştır.

İlerlemecilik, ilericilik ya da progressivizm, her alanda ileri düzeyde önlemler uygulayarak insanların mevcut durumlarını iyileştirmeyi ve toplumun statüsünü yükseltmeyi amaçlayan, bu doğrultuda toplumsal reformu destekleyen politik felsefedir. Bilim, teknoloji, ekonomik kalkınma ve sosyal organizasyondaki ilerlemelerin insanın yaşam koşullarını geliştirmede büyük öneme sahip olduğunu ifade eden İlerleme Düşüncesine dayanır. Modern siyasette ilerlemecilik, siyasi değişim ve hükûmet eylemlerinin desteği yoluyla sıradan insanların çıkarlarını temsil etmeyi amaçlayan bir sosyal veya siyasi harekettir ve genellikle sol-liberal geleneğin bir parçası bağlamında düşünülür. Ancak bu, ideolojilerin eş anlamlı olduğu anlamına gelmez.

Merkez sağ, siyasi spektrumun sağında yer alırken merkeze daha yakındır. Merkez sağ partiler genellikle liberal demokrasiyi, kapitalizmi, piyasa ekonomisini, özel mülkiyet haklarını ve az ölçekte bir refah devletini destekler. Merkez sağ oluşumlar muhafazakârlığı ve ekonomik liberalizmi desteklerken sosyalizm ve komünizme karşı çıkarlar.

Liberal muhafazakârlık, özel mülkiyet, serbest ekonomi girişimciliği ile halkın geleneksel, kültürel ve ahlaki değerlerini yönetime dahil eden; anayasal ve temsili hükûmeti savunan muhafazakâr bir siyasi ideolojidir.

Millî muhafazakârlık, millî kimlik ve kültürel kimliğin korunmasına odaklanan muhafazakârlığın milliyetçi bir çeşididir. Millî muhafazakârlar genellikle milliyetçiliği geleneksel kültürel değerleri, aile değerlerini ve göçmen karşıtlığı destekleyen muhafazakâr duruşlarla birleştirir. Millî muhafazakârlık, ulusal veya ulusçu muhafazakârlık olarak da isimlendirilir.

Merkezcilik, toplumsal eşitliğin yanı sıra belirli bir sosyal hiyerarşinin kabul edilmesini veya desteklenmesini içeren siyasi bir bakış açısı veya duruştur. Bununla birlikte, merkezcilik, önemli ölçüde sağ veya sol yanlısı politika değişikliklerine karşı çıkar.

Uluslararası Demokrasi Birliği, merkez sağ siyasi partilerin oluşturduğu uluslararası bir ittifaktır. Merkezi Münih, Almanya'da bulunan IDU, 65 ülkeden 84 tam ve yedek üyeden oluşmaktadır. Başkanlığını Kanada'nın eski başbakanı Stephen Harper yürütüyor. İki bağlı uluslararası örgütü ve altı bağlı bölgesel örgütü.

<span class="mw-page-title-main">Ulusal Hareket Partisi</span>

Ulusal Hareket Partisi, Meksika'da muhafazakâr bir siyasi partidir.

Amerika Birleşik Devletleri'nde muhafazakârlık, sınırlı hükûmet ve eyalet hakları olarak adlandırılan, Amerikan geleneklerini, cumhuriyetçiliği ve eyaletlerle ilgili olarak sınırlı federal hükûmet gücünü karakteristik olarak öncelik hâline getiren politik ve sosyal bir felsefedir. Tipik olarak Hristiyan değerlerini, ahlaki evrenselciliği, Amerikan istisnacılığını ve bireyciliği destekler. Genellikle güçlü bir ulusal savunmayı, silah haklarını, serbest ticareti ve Batı kültürünü komünizm, sosyalizm ve ahlaki göreciliğin oluşturduğu tehditlere karşı korumayı savunur.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi 19. Konferansı</span>

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 19. Tüm Birlik Konferansı, Sovyetler Birliği Komünist Partisi tarafından 28 Haziran - 1 Temmuz 1988 tarihleri arasında düzenlenen bir parti konferansıydı. Konferansa 4.991 delege katılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Paul Keating</span> Avustralyalı siyasetçi (d. 1944)

Paul John Keating, 1991'den 1996'ya kadar Avustralya'nın 24. başbakanı olan ve Avustralya İşçi Partisi'nin (ALP) lideri olarak görev yapan Avustralyalı eski bir politikacı ve sendikacıdır. Daha önce 1983'ten 1991'e kadar Hawke hükûmetinde ve 1990'dan 1991'e kadar Avustralya başbakan yardımcısı olarak Avustralya saymanıydı.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.