Jean-Marcel Jeanneney
| Jean-Marcel Jeanneney | |
|---|---|
 | |
| Fransa Adalet Bakanı | |
| Görev süresi 28 Nisan 1969 - 16 Haziran 1969 | |
| Başkan | Alain Poher |
| Başbakan | Maurice Couve de Murville |
| Yerine geldiği | René Capitant |
| Yerine gelen | René Pleven |
| Sosyal İşler Bakanı | |
| Görev süresi 8 Ocak 1966 - 31 Mayıs 1968 | |
| Hükümdar | Charles de Gaulle |
| Başbakan | Georges Pompidou |
| Yerine gelen | Maurice Schumann |
| Sanayi Bakanı | |
| Görev süresi 8 Ocak 1959 - 14 Nisan 1962 | |
| Hükümdar | Charles de Gaulle |
| Başbakan | Michel Debré |
| Yerine geldiği | Édouard Ramonet |
| Yerine gelen | Michel Maurice-Bokanowski |
| Cezayir Yüksek Temsilcisi ve Büyükelçisi | |
| Görev süresi Temmuz 1962 - Ocak 1963 | |
| Hükümdar | Charles de Gaulle |
| Rioz belediye başkanı | |
| Görev süresi 1967 - Mart 1989 | |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 13 Kasım 1910 Paris, Fransa |
| Ölüm | 17 Eylül 2010 (99 yaşında)[1] Paris, Fransa |
| Partisi | UDR |
| Evlilik(ler) | Marie-Laure Monod |
| Çocuk(lar) | 7 (Jean-Noël Jeanneney) |
Jean-Marcel Jeanneney (d. 13 Kasım 1910, Paris 7. arrondissement - ö. 17 Eylül 2010, Paris), Fransız siyasetçi.
Ailesi, Eğitimi ve Mesleği
1932-1942 yılları arasında Senato başkanlığı yapan Jules Jeanneney'in tek oğludur. Edebiyat alanında lisans yapmış, 1936 yılında Hür Siyasal Bilgiler Okulu ekonomi bölümünden mezun olmuştur. Ekonomik bilimler alanında agregasyon sahibi olup ayrıca hukuk doktorudur. Grenoble ve Dijon Üniversitelerinde dersler vermiştir. 1948 yılında Grenoble Siyasal Bilgiler Enstitüsü'nün kuruluşunda aktif olarak yer almış ve bu enstitünün kurucusu olarak tanınmıştır. Paris I Üniversitesi'nde İktisat Politikası profesörü olarak dersler vermiştir.
Marie-Laure Monod ile evli olup bu evlilikten 8 çocuğu (5 kız 3 erkek) olmuştur ki bunlardan biri de eski bakanlardan Jean-Noël Jeanneney'dir.
Siyasi Kariyeri
1944-1946 yıllarında, Geçiş Hükûmeti'nde Devlet Bakanı olarak yer alan babasının kabine direktörü olmuştur. Michel Debré Hükümeti'nde sanayi ve ticaret bakanlığı yapmıştır. 1962-1963 yıllarında Fransa'nın Cezayir büyükelçisi ve yüksek temsilcisi olmuştur. 1964'te Ekonomik ve Sosyal Konsey üyeliğine atanmıştır. 1966-1968 yıllarında sosyal işler bakanı olmuş, 1968 seçimlerinde az bir oy farkıyla Pierre Mendès France'ı yenerek Isère'den milletvekili seçilmiştir. Maurice Couve de Murville Hükümeti'nde devlet bakanı olmuştur. 1969 referandumunun ardından de Gaulle'ün ve dönemin adalet bakanı René Capitant'ın istifa etmesi üzerine adalet bakanlığına kısa bir süre vekalet etmiştir. Adım adım Georges Pompidou'yu destekleyen çoğunluk ile anlaşmazlık yaşamaya başlamış ve 1971 yılında partisinden (UDR) istifa ederek Jean Lecanuet ve Jean-Jacques Servan-Schreiber'in Reformcu Hareketi'ne katılmıştır.
1974 Fransa cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ikinci turunda François Mitterrand'a destek vermiştir. 1981 Fransa cumhurbaşkanlığı seçimlerinde kamuoyuna dönemin başbakanı Raymond Barre ile dostluğu olduğu için açıkça belirtmese de yine oyunu Mitterrand'a vermiştir. Solun iktidara gelmesiyle beraber Ottava'daki sanayileşmiş ülkeler zirvesine hazırlıktan sorumlu cumhurbaşkanı özel temsilcisi olmuştur. 2007 yılında Nouvel Observateur'ün sitesinde yayınlanan Ségolène Royal'e açık mektubunda Ségolène Royal'i desteklediğini açıklamıştır.
Görevleri
Yerel Yönetimler
- 1967 - Mart 1989 : Rioz belediye başkanı
- 1970 - 1971 : Haute-Saône genel konseyi başkanı
Meclis
- 11 Temmuz 1968 - 12 Ağustos 1968 : Isère 2. seçim çevresi milletvekili
Hükûmet
- 8 Ocak 1959 - 17 Kasım 1959 : Sanayi ve Ticaret Bakanı
- 17 Kasım 1959 - 14 Nisan 1962 : Sanayi Bakanı
- 8 Ocak 1966 - 31 Mayıs 1968 : Sosyal İşler Bakanı
- 12 Temmuz 1968 - 20 Haziran 1969 : Devlet Bakanı
- 28 Nisan 1969 - 20 Haziran 1969 : Adalet Bakanı (vekaleten)
Diğer
- Temmuz 1962 - Ocak 1963 : Cezayir Yüksek Temsilcisi ve Büyükelçisi[2]
Kaynakça
- ^ "Décès de Jean-Marcel Jeanneney". 17 Eylül 2010. 18 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Lyons, Amelia H. (13 Kasım 2013). The Civilizing Mission in the Metropole: Algerian Families and the French Welfare State during Decolonization (İngilizce). Stanford University Press. s. 214. ISBN 978-0-8047-8714-7. 15 Haziran 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Haziran 2024.
