İçeriğe atla

Japon Komünist Partisi

Japon Komünist Partisi
日本共産党
Nihon Kyōsan-tō
KısaltmaJKP
BaşkanTomoko Tamura
Genel SekreterAkira Koike
Meclis LideriTomoko Kami
Temsilciler LideriÇizuko Takahaşi
Kuruluş tarihi15 Temmuz 1922 (102 yıl önce) (1922-07-15)
Merkez4-26-7 Sendagaya, Şibuya, Tokyo 151-8586, Japonya
Gazete(ler)Shimbun Akahata
Gençlik koluJaponya Demokratik Gençlik Ligi
Üyelik (2016)305,000 [1]
İdeolojiBilimsel sosyalizm[2]
Sosyalist revizyonizm[3][4]
Pasifizm[5]
İlericilik
Siyasi pozisyonSol
Uluslararası üyelikUKİPT
Resmî renkler  Kırmızı
Temsilciler
10 / 465
Konsüller
11 / 248
İl meclisleri
113 / 2.644
Belediye meclisleri
2.226 / 29.135
Seçim sembolü
İnternet sitesi
Parti bayrağı
Japonya

Japon Komünist Partisi (JKP, Japonca: 日本共産党, Nihon Kyōsan-tō) Japonya'da 15 Temmuz 1922'de kurulan komünist bir siyasi partidir.

Japon Komünist Partisi kapitalizmin kaldırılmasını ve sosyalizme dayalı bir toplumun kurulmasını, demokrasi ve barışın tesis edilmesini savunduğunu ve militarizme karşı olduğunu ilan etmektedir. Bu amaçlarına kapitalizm tarafından oluşturulan çerçeve içinde, barışçıl ve evrimsel yoldan varmayı istemektedir. Leninist kökenli bir parti olmakla beraber günümüzde sosyalizme devrimci bir geçişi reddetmektedir. Ayrıca parti, Japonya'nın egemenliğinin bütünüyle yeniden tesis edilmesini ve bu çerçevede somut olarak ABD'yle olan müttefiklik ilişkilerinin sonlandırılmasını savunmaktadır.

Japonya'nın nükleer silahlar edinmesine ve buna karşı düzenlemeyi içeren Japon Anayasası'nın 9. maddesi'nin değişikliklerine karşı çıkmaktadır. Günümüzde parti Japon İmparatorluk ailesi'ne karşı tavrını yumuşatmıştır. Uzun yıllar karşı çıktığı Anayasa'daki İmparatorluk statüsünü, günümüzde yalnızca sembolik olarak kalması ve hiçbir gerçek iktidar gücünü temsil etmemesi koşuluyla kabul etmektedir.

JKP, günümüzde, üye sayısı bakımından "Komünist" sıfatını taşıyan en büyük partilerden biridir. 25.000 seksiyona dağılmış olarak 400.000'den fazla üyesi vardır. Avrupa ve diğer yerlerdeki komünist partilerin çoğunluğunun aksine SSCB'nin çözülmesinden sonra ne belirgin bir parti içi kriz yaşamış ne de ismini değiştirme yoluna gitmiştir.

Seçim sonuçları açısından uzun süredir parti bir gerileme süreci içindedir. 2000 yılında oyların %11.3'ünü almışken, oy oranı 2003'te %8.2'ye ve 2005'te de %7.3'e düşmüştür -bu da yaklaşık 5 milyon oyan tekabül etmektedir. 2007 seçimlerinde %7.5 alarak küçük bir artış göstermiştir.

Japonya'da iktidardaki yerini uzun süredir koruyan sağcı-muhafazakâr Liberal Demokrat Parti'ye karşı muhalefet partileri içinde başka sol olarak nitelenebilecek parti bulunmadığı için, kendisini solda gören seçmenlerin büyük çoğunluğu komünist partiye oy vermek durumunda kalmaktadır.

JKP'nin önceki başkanı Fuwa Tetsuzo (不破哲三) "halk parlamentarizmi" görüşünü partinin parlamenter taktiği olarak saptamıştır. Buna göre, sermayenin iktidarı parlamentoda çoğunluk kazanarak devrilebilir, çünkü Meclis "ulusal egemenliğin en yüksek organıdır."[6]

Tarihçe

İşçi Bayramı'nda konuşma yapan Kyuiçi Tokuda (1946)

JKP, 15 Temmuz 1922'de Tokyo'da gerçekleştirilen kurucu kongresinde bir yeraltı organizasyonu olarak kuruldu. Sen Katayama (片山潜), Şoiçi Içikawa (市川正一), Kyuiçi Tokuda (徳田球一) gibi önde gelen Japon Marksistleri partinin kuruluş kongresinde yer aldılar.

Parti 1933'te kendi içindeki polis provokasyonlarının da etkisiyle fiilen ortadan kalktı.

22 Nisan 1925 tarihli 46 sayılı "Asayiş Koruma Yasası (治安維持法 Chian Iji Hō)" ile yasadışı ilan edilen parti, İmparatorluk Japonyası Ordu ve Tokkō adlı polis örgütü tarafından ağır baskı altında tutuldu.

II. Dünya Savaşı'nın sonuna kadar yasadışı olarak kaldı. Savaş sırasında Japonya'da savaşa karşı çıkan tek siyasal parti JKP olduğunu iddia etmektedir.

1945 yılında parti ABD işgal yönetimi altında yasallaştırıldı. Ancak 1 Şubat 1946 tarihli genel grevden dolayı işgal yönetimi parti liderlerinin çoğunu hapsetmiş ve parti yayınlarını yasaklamıştı.

1945 yılında partinin önde gelen taktisyeni Sanzou Nosaka (野坂参三) tarafından "barışçıl devrim" tezleri geliştirildi. 1949 yılında parti Meclis seçimlerinde önemli bir başarı elde etti ve oyların yüzde 10'unu (yaklaşık 3 milyon oy) alarak Mecliste 35 sandalye kazandı.

Seçim başarısına rağmen Nosaka'nın "barışçıl devrim" taktiği, Kominform tarafından sert biçimde eleştirildi ve "anti-marksist ve anti-sosyalist" bir teori olarak nitelendi.[7] Japon Komünist Partisi özeleştiri yaptı ve Kominform'un eleştirilerini kabul etti.

1951 yılında parti "1951 Tezleri" adlı yeni bir programatik belge yayınladı ve yeni zafere ulaşan Çin Devriminin yöntemlerinden esinlenen radikal bir mücadele çizgisini benimsedi. Kore Savaşı'nın başlaması parti üzerindeki baskının yeniden yoğunlaşmasına yol açtı. 1951-55 dönemi partinin silahlı mücadele ve gerilla taktikleri de dahil olmak üzere radikal yöntemleri denediği bir dönem oldu.

Ancak 1956 yılında SSCB ve Yugoslavya yakınlaşması ve destalinizasyon politikası doğrultusunda Kominform'un varlığına son verilmesi ve SBKP'nin 1956 yılındaki 20. Kongresinden itibaren "barışçıl parlamenter geçiş" taktiklerini savunmaya başlaması, tüm dünya komünist hareketinde olduğu gibi JKP'de de kafa karışıklığına yol açtı.

1958 yılında Kenji Miyamato (宮本顕治)'nun partinin başına gelmesi bir değişim süreci başlattı. Aynı sene içinde Miyamato, Japonya'da şiddete dayalı bir Komünist devrim yönündeki önceki çağrılarından vazgeçtiğini açıkladı. O ve JKP bunun yerine, "Güleryüzlü Komünizm" politikasını geliştirmeye girişti ve parlamenter çalışmaya ağırlık verdi.[8]

Miyamato'nun başkanlığı sırasında parti hem Sovyetler Birliği Komünist Partisi'yle hem de Çin Komünist Partisi'yle ulusal taktikler ve dış politika taktikleri konusunda önemli sorunlar yaşadı.

SBKP'yle yaşanan sorunlar 1964'te Temsilciler Meclisinde nükleer silahların test edilmesinin kısmi yasaklanması anlaşmasının oylanması sırasında yaşandı. Partinin Merkez Komite üyesi ve önde gelen yöneticilerinden Shiga Yoshio, Sovyet yönetici Anastas Mikoyan'ın da izleyici locasından izlemekte olduğu oylamada, parti disiplinini çiğneyerek anlaşma lehinde oy kullandı. Shiga partiden atıldı ve kendisini izleyen eski KP üyeleriyle birlikte "Japonya'nın Sesi" adı altında ve SSCB tarafından teşvik edilen ve maddi olarak desteklenen küçük bir parti kurdu. JKP ayrıca SSCB'nin 1968'deki Çekoslovakya'ya mühadelesini sert biçimde kınadı. İki parti arasındaki ilişkiler 1970 yılı boyunca daha da kötüleşti ancak 1971 yılında uzlaşma çabaları belli bir noktaya ulaştı ve JKP temsilcilerinin SBKP'nin 23. Kongresine resmi olarak katılmaları sağlandı. Bunun ardından partiler arası ilişkilerin "bağımsızlıklık, eşitlik ve diğerinin iç işlerine karışmama" esasları üzerinde devam etmesini öngörün bir anlaşma sağlandı.[9]

SBKP'yle yaşanan sorunların etkisiyle 1964'ten sonra kısa bir süre Çin Komünist Partisi'yle yakınlaşma olduysa da, bu partiyle de ilişkiler 1966'dan itibaren kötüleşmeye başladı. ÇKP'yle anlaşmazlıklar özellikle, "Sovyet revizyonizminin" ve "Amerikan emperyalizminin" göreli önemi konusunda ve JKP'nin parlamenter yöntemlerle iktidarı araması konularında ortaya çıktı. Pekin kısa süre sonra, "Miyamato kliği"ni, "Amerikan emperyalistleri, Sovyet revizyonistleri ve Sato gericilerinden sonra dördüncü baş düşman" olarak gördüğünü açıkladı. 70'ler boyunca JKP dışındaki Japonya'daki bütün partiler Çin Halk Cumhuriyeti'ne delegasyonlarını gönderdiler. Çin, JKP'den ayrılanların kurduğu küçük bir parti olan Japon Komünist Partisi (Sol) adlı örgüte yaygın tanıtım ve muhtemelen maddi destek sağlayarak JKP yönetimini daha da öfkelendirdi.

Miyamato yönetim süresinin sonlarına doğru partiyi daha merkez bir çizgiye çekti. İtalyan Komünist Partisi tarafından geliştirilen Avrupa komünizmi görüşlerinden esinlendi. 1976 yılındaki Parti kongresinde Miyamato, "proletarya diktatörlüğü" terimini bir yana bırakmayı ve bunun yerine demokrasi ve özgürlük çağrısı yapan bir deklarasyonun benimsenmesini önerdi. Parti bu platformu benimsedi ve günümüzde de bu çizgiyi izlemeyi sürdürmektedir.

Bazı temel konulardaki parti pozisyonları

  • Japonya-ABD Güvenlik Anlaşması hakkında:

"Japon-ABD Güvenlik Anlaşması'nın tehlikeli doğası Japonya'nın ABD'nin savaşlarına sürüklenmesi ihtimali yönünde evrim geçirmiştir. Bu da Japonya'nın savaşa girmesini reddeden Japon Anayasasını çiğnemektedir. Bunun arkasında ABD'nin istediği her ülkeye keyfi olarak saldırmasına temel teşkil eden aşırı derecede tehlikeli önleyici savaş stratejisi yatmaktadır." [10]

  • Sovyet sosyalizmi hakkında:

"Başarısızlığa uğrayan Sovyetler Birliği ne sosyalist bir toplumdu, ne de sosyalizme doğru bir geçiş toplumuydu. Bu halkı ezen, sosyalizmle hiçbir ortak yanı olmayan bir toplumdu."[11]

Parti Yayınları

Seçim sonuçları

Genel seçimler

Temsilciler Meclisi
Seçim Oy % Sandalye ±
1946 2,135,757 3.8
6 / 464
1947 1,002,883 3.7
4 / 466
azalış 2
1949 2,984,780 9.8
35 / 466
artış 31
1952 896,765 2.5
0 / 466
azalış 35
1953 655,990 1.9
1 / 466
artış 1
1955 733,121 2.0
2 / 467
artış 1
1958 1,012,035 2.5
1 / 467
azalış 1
1960 1,156,723 2.9
3 / 467
artış 2
1963 1,646,477 4.0
5 / 467
artış 2
1967 2,190,564 4.8
5 / 486
Sabit 0
1969 3,199,032 6.8
14 / 486
artış 9
1972 5,496,827 10.5
38 / 491
artış 24
1976 5,878,192 10.4
17 / 511
azalış 21
1979 5,625,527 10.4
39 / 511
artış 22
1980 5,803,613 9.8
29 / 511
azalış 10
1983 5,302,485 9.3
26 / 511
azalış 3
1986 5,313,246 8.8
26 / 512
Sabit 0
1990 5,226,987 8.0
16 / 512
azalış 10
1993 4,834,587 7.7
15 / 511
azalış 1
1996 7,268,743 13.1
26 / 500
artış 11
2000 6,719,016 11.2
20 / 480
azalış 6
2003 4,586,172 7.8
9 / 480
azalış 11
2005 4,919,187 7.3
9 / 480
Sabit 0
2009 4,943,886 7.0
9 / 480
Sabit 0
20123,689,159 6.2
8 / 480
azalış 1
20146,062,962 11.4
21 / 475
artış 13
2017 4,404,081 7.9
12 / 475
azalış 9
2021 4,166,076 7.2
10 / 475
azalış 2

Konsüller Meclisi

Seçim Ulusal Oy Toplam
Oy % Sandalye ±
1947 610,948 2.9
4 / 250
1950 1,333,872 4.8
4 / 260
Sabit 0
1953 293,877 1.1
2 / 260
azalış 2
1956 599,254 2.1
2 / 254
Sabit 0
1959 551,916 1.9
3 / 254
artış 1
1962 1,123,947 3.1
4 / 254
artış 1
1965 1,652,364 4.4
6 / 254
artış 2
1968 2,146,879 5.0
7 / 251
artış 1
1971 3,219,307 8.1
10 / 251
artış 3
1974 4,931,650 9.4
19 / 260
artış 9
1977
16 / 252
azalış 3
1980
12 / 252
azalış 4
1983
14 / 252
artış 2
1986 5,430,838 9.5
16 / 252
artış 2
1989
14 / 252
azalış 2
1992
11 / 252
azalış 3
1995
14 / 252
artış 3
1998
23 / 252
artış 9
2001 4,329,210 7.9
20 / 247
azalış 3
2004 4,363,107 7.8
9 / 242
azalış 11
2007 4,407,937 7.5
7 / 242
azalış 2
2010 3,563,556 6.1
6 / 242
azalış 1
2013 5,154,055 9.7
11 / 242
artış 5
2016 6,016,245 10.7
14 / 242
artış 3
2019 4,483,411 8.95
13 / 245
azalış 1
2022 3,618,343 6.82
11 / 245
azalış 2

Kaynakça

  1. ^ "Japanese Communist Party seeing sharp increase in new, young members (in English)". Mainichi Shimbun. 7 Ocak 2014. 10 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2014. 
  2. ^ "Japan Working Paper No. 67: The Japanese Communist Party and Its Transformations (in English)". Japan Policy Research Institute. Mayıs 2000. 5 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2014. 
  3. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 17 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 17 Şubat 2023. 
  4. ^ "Arşivlenmiş kopya". 19 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2023. 
  5. ^ "Japan's persistent pacifism (in English)". East Asia Forum. 24 Ekim 2013. 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2014. 
  6. ^ "Arşivlenmiş kopya". 25 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2008. 
  7. ^ Rodger Swearingen, "Nosaka and the Cominform", Far Eastern Survey, Cilt. 19, No. 10. (Mayıs 17, 1950), s. 98
  8. ^ Douglas Martin, "Kenji Miyamoto, 98, Leader of Japan’s Communist Party, Dies", New York Times, 20 Temmuz 2007
  9. ^ John K. Emmerson, "The Japanese Communist Party after Fifty Years", Asian Survey, Cilt. 12, No. 7. (Temmuz, 1972), s. 573
  10. ^ "Tetsuzo Fuwa, "Address to Japan Peace Committee in Its 50th Year," Japan Press Weekly, 3 Temmuz 1999; aktaran: István Mészáros, Socialism or Barbarism, Kısım 2.7, Monthly Review Press, 2001". 13 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2008. 
  11. ^ "Tadatoshi Tashiro, "The Japanese Communist Party's Revolutionary Course and the "Manifesto of the Communist Party""". 1 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2008. 

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Leonid Brejnev</span> 1964ten 1982ye kadarki Sovyetler Birliği lideri

Leonid İlyiç Brejnev, Ukraynalı Sovyet politikacıdır. 1964-1982 yılları arasında Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri olarak SSCB'yi yönetmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Komintern</span> uluslararası kuruluş

Komintern 1919 Martında, savaş komünizmi döneminin (1918-1921) ortasında Vladimir Lenin ve Sovyetler Birliği Komünist Partisi tarafından kurulan, "silahlı kuvvetler de dahil tüm mümkün araçlarla uluslararası burjuvaziyi yıkmak ve devletin tamamen yok oluşu için bir geçiş aşaması demek olan Uluslararası Sovyet Cumhuriyetini yaratmak için" mücadele etme amacı güden uluslararası bir komünist örgüt.

<span class="mw-page-title-main">Kominform</span>

Kominform, Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin ve Doğu Avrupa ülkelerinin, 5 Ekim 1947'de "Amerikan emperyalizminin bir aleti" olarak tanımladığı Marshall Planı'na karşıt bir girişim olarak; SSCB, Polonya, Bulgaristan, Çekoslovakya, Romanya, Macaristan, Yugoslavya, Fransa, İtalya komünist partileri liderlerini bir araya getiren Kominform'u kurmuştur. Kominform, görünüşte Marshall Planı'na mukabele amacına yönelik bir adım olarak takdim edilmişse de, gerçekte amacı, dünya ve özellikle Avrupa Komünist hareketinin koordinasyonu ve Alman-Sovyet Saldırmazlık Paktı ertesinde lağvedilen 3. Enternasyonal'in fonksiyonlarını üstlenmekteydi. Bu nedenle Kominform bir nevi 3. Enternasyonal'in ardılı olarak nitelendirilebilir.

Çin-Sovyet Ayrılığı, dönemin iki büyük komünist devleti olan Çin ve Sovyetler Birliği (SSCB) arasında 1960-1989 yılları arasında Marksizm-Leninizm'e dair teorik ve ideolojik tartışmalardan kaynaklanan ciddi bir diplomatik ayrılıktır. Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri Josef Stalin'in 1953 yılındaki ölümünden sonra Nikita Kruşçev tarafından başlatılan destalinizasyon ve barış içinde bir arada yaşama politikaları sonucunda doktriner ayrılıklar kısmen başlamış, 1969'da zirveye ulaşmış ve farklı yollarla 1980'lerin sonuna kadar sürmüştür.

Avrupa komünizmi ya da Avrokomünizm, 1970'li yıllarda kimi Batı Avrupa ülkelerindeki komünist partilerin izledikleri, politik ve kuramsal yenilenme hareketi. Hareketin arka planını Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin (SBKP) 1956 yılında yaptığı 20. Kongre ve sonrasında gündeme gelen Destalinizasyon süreci ile Doğu Avrupa'daki ayaklanmalar, Çin-Sovyet ayrılığı gibi uluslararası komünist hareketi geniş çaplı etkileyen tarihsel olaylar belirliyordu.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi</span> Sovyetler Birliğini yöneten parti

Sovyetler Birliği Komünist Partisi, Rusya Sosyal Demokrat İşçi Partisi'nin Bolşevik kanadınca kurulan ve 1917 Büyük Ekim Sosyalist Devrimi'nden sonra 1991 yılına dek Sovyetler Birliği'ni yöneten parti. Rusya Sosyal Demokrat İşçi Partisi olarak iktidara gelen parti 1918 yılında Komünist Parti adını aldı.

<span class="mw-page-title-main">Kyuichi Tokuda</span> Japon siyasetçi (1894 – 1953)

Kyūichi Tokuda , Japon komünist devrimci, siyasetçi ve hukukçu. Temsilciler Meclisi üyesi. II. Dünya Savaşı’ndan önce ve savaşın ardından ilk yıllarda Japon Komünist Partisinin liderliğini yürütmüştür.

<span class="mw-page-title-main">Gennadi Zyuganov</span> Rus siyasetçi

Gennadi Andreyeviç Zyuganov, Rus sosyalist siyasetçi. 1993'ten beri Rusya Federasyonu Komünist Partisi birinci sekreteri. Ayrıca 1993'ten beri Devlet Duması milletvekili ve 1995'ten beri Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi üyesi.

<span class="mw-page-title-main">Tito-Stalin ayrılığı</span>

Tito–Stalin ayrılığı Yugoslavya Sosyalist Federal Cumhuriyeti ve SSCB liderleri arasında baş gösteren ve 1948 yılında Yugoslavya'nın Kominform'dan ihraç edilmesiyle sonuçlanan görüş ayrılığına ve uzlaşmazlık sürecine verilen isimdir. Bu aynı zamanda, Yugoslavya'da Informbiro dönemi adıyla anılacak, SSCB ile olan ilişkilerin iyice zayıfladığı, 1955 yılına kadar devam edecek bir dönemin başlangıcıydı.

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 28. Kongresi 2 Temmuz 1990 – 13 Temmuz 1990 tarihleri arasında Moskova'da yapıldı. Planlanandan bir yıl önce, olağanüstü olarak toplanan Kongre, aynı zamanda Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin (SBKP) son kongresi olma özelliğini taşımaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Ukrayna Komünist Partisi (1993)</span>

Ukrayna Komünist Partisi, Ukrayna'da 1993 yılında Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin Ukrayna teşkilatlanmasının halefi olarak kurulan bir siyasi partidir. Marksist-Leninist ideolojide olan siyasi partinin lideri 1993 yılından bu yana Petro Simonenko'dur. Komünist Parti 1993 yılından 2002 yılındaki seçimlere kadar tüm genel ve yerel seçimlerde birinci geldi.

Yeni Demokrasi ya da Yeni Demokratik Devrim, Mao Zedong'un "dört sınıf bloku" teorisi kapsamında, Çin Devrimi sonrasında kurulan Çin'deki demokrasi anlayışı ifade eden terim. Bu teoriye göre; devrim sonrası Çin'de gelişecek demokrasi farklı bir yol izleyecek, batılı devletlerde yer alan parlamenter sistem ve liberal ekonomiden farklı olarak, Sovyet türünde bir örgütlenme modeli ve Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği ekonomisi türüne adapte olmuş bir demokrasi türü oluşacaktı. Bu kavramın literatüre girmesinin ardından geçen sürede, Yeni Demokrasi kavramı benzer gerekçeleri ile diğer ülke ve bölgelerde uyarlanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti Komünist Partisi</span>

Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti Komünist Partisi Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti'nde cumhuriyet seviyesindeki kolu. RSFSC Komünist Partisi 1990 yılında kuruldu. Bu noktada, Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin toplam üyesinin yaklaşık % 58'ine RSFSC Komünist Partisi sahipti.. Parti halk arasında 'Rus Komünist Partisi' olarak biliniyordu. Parti, siyasi olarak, Gorbaçov iktidarına muhaliflerin merkezi oldu.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi 27. Kongresi</span>

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 27. Kongresi Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin 25 Şubat ile 6 Mart 1986 tarihleri arasında Moskova'da gerçekleşen kongresidir. Mihail Gorbaçov'un Sovyetler Birliği Komünist Partisi Merkez Komitesi Genel Sekreteri olarak başkanlık ettiği ilk kongredir. 20 yıl önce Leonid Brejnev'in oluşturduğu görüntüye uyumlu olarak, bir önceki SBKP Kongresinden beş yıl sonra toplanmıştır. Bu geçen beş yılda çok şey değişmişti. Sovyet politikasının anahtar isimleri Mihail Suslov, Leonid Brejnev, Yuri Andropov, Dmitri Ustinov ile Konstantin Çernenko ölmüş ve Mihail Gorbaçov Parti'nin Genel Sekreteri olmuştu. Bu nedenle Gorbaçov'un yeni politikalarını ve istikametini görmek için Kongre hem içte hem de dışarıda geniş bir merakla bekleniyordu. Kongreye 4,993 delege katıldı. 27. Sovyetler Birliği Komünist Partisi Merkez Komitesi seçildi. Bu kongre, Sovyetler Birliği Komünist Partisi Tarihinde sondan bir önceki olma özelliğine sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi 26. Kongresi</span>

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 26. Kongresi 23 Ocak 1981 tarihinde Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri ve Yüksek Sovyet Prezidyumu başkanı Leonid Brejnev'in beş saatlik konuşması ile açılmıştır. Bu, 1982 yılında ölen Brejnev'in son kongresiydi.

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 25. Kongresi 24 Şubat ile 5 Mart 1976 tarihleri arasında Moskova'da toplanmıştır. Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri Leonid Brejnev, 4998 Sovyet delegesi ve 96 yabancı ülke temsilcisini selamlamıştır. Komünizm ile yönetilen uluslararasında, sadece Çin ve Arnavutluk temsilci yollamamıştır. Siyasi ve iktisadi istikrar ve gelecekte başarıların devamı beklentileri üzerine kongre birkaç sürpriz doğurmuştur. Brejnev, SSCB'nin diğer ülkeler ile kavga etmeyeceğini ya da işgal etmeyeceğini açıklamış fakat Yumuşama siyasetine rağmen ulusların bağımsızlık hareketlerini destekleyeceğini bildirmiştir. Sovyetler Birliği'nin karşı karşıya olduğu iktisadi büyümenin yavaşlaması, büyük yatırımlara rağmen düşük tarım üretimi gibi temel sorunlardan çok az bahsetmiştir. Sadece yabancı komünistlerden önemli sesler yükselmiştir. Fransız Komünist lider Georges Marchais Sovyetler Birliği'nde aykırı seslerin bastırılmasını eleştirdikten sonra kongreyi boykot etmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi 22. Kongresi</span> Moskovada 1961de yapılan kongre

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 22. Kongresi 17 Ekim ile 31 Ekim 1961 tarihleri arasında Moskova'da toplanmıştır. 4413 Sovyet delegesi ve 83 yabancı Komünist Partisinden gözlemci Nikita Kruşçev ve diğerlerinin politikalar konularında değerlendirmelerini dinlemişlerdir. Çin-Sovyet ayrılığının kesinleştiği kongre olmuştur ve bu nedenle Çin Komünist Partisi'nin katıldığı sonuncu kongre olmuştur. Kongre, 22. Merkez Komitesi'ni seçti.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği Komünist Partisi 19. Kongresi</span>

Sovyetler Birliği Komünist Partisi 19. Kongresi 5 Ekim ile 14 Ekim 1952 tarihleri arasında Moskova'da toplanmıştır. II. Dünya Savaşı sonrası toplanan ilk Partisi kongresidir. Ayrıca Josef Stalin'in liderliğindeki son kongredir. Çin'den Liu Shaoqi olmak üzere yabancı Komünist partilerden birçok önemli misafir kongreye katılmıştır. Stalin son konuşmasını bu kongrede yapmıştır. 19. Merkez Komite de bu kongrede seçilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Sovyetler Birliği siyaseti</span>

Sovyetler Birliği'nin siyasi sistemi, Anayasa'nın izin verdiği tek parti olan Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin (SBKP) öncü rolü ile karakterize edilen tek partili sosyalist cumhuriyet çerçevesindedir

<span class="mw-page-title-main">İtalyan Komünist Partisi</span>

İtalyan Komünist Partisi ya da İtalyanca kısaltmasıyla söylemek gerekirse PCI (Partito Comunista Italiano), İtalya'da kurulmuş komünist bir siyasi partiydi. 21 Ocak 1921'de İtalyan Sosyalist Partisi'nden ayrılarak Livorno'da İtalya'nın Komünist Partisi (PCdI) adıyla kuruldu. Öncül partiden ayrılık sürecini, komünist liderler Amadeo Bordiga ve Antonio Gramsci yönetti.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.