Artuklu Beyliği ya da diğer adıyla Artuklular, Harput, Mardin ve Hasankeyf bölgelerinde 1102-1409 yılları arasında hüküm sürmüş bir Oğuz Türkmen beyliğidir.
Pervâneoğulları Beyliği, Sinop ve Karadeniz kıyılarında 1277 yılında kurulmuş II. Dönem Anadolu Beyliği'dir. Kurucusu Muînüddin Süleyman'ın oğlu Muînüddin Mehmed'dir.
Sa'd bin Ebû Vakkās (Arapça: سعد بن أبي وقاص ;, Cennet'le müjdelenen on sahabeden ve İslam'ı ilk kabul edenlerdendir. Ebu Bekir vasıtasıyla Müslüman oldu. Yeteneği sayesinde Raşidin kuvvetlerinde komutanlık ve elçilik gibi görevlerde bulundu. Halîfe Ömer zamanında ileri bir karakol şehri olarak Kufe'yi kurdu ve valisi oldu. Ayrıca 657'de Sasani başkenti Medain'i alan ordunun komutanıydı.
Tunus Beyliği ya da Tunus Prensliği, Hüseyni Hanedanı'na mensuptur. Kurucusu Hüseyin bin Ali'dir. 17 Temmuz 1705'te Tunus bağımsızlığını kazandı ve Fransa Tunus'u işgal edene kadar Osmanlı Vasalı olarak kaldı. Hanedanın son hükümdarı VIII. Muhammed tahtan indirilerek devrim oldu ve Cumhuriyet'e dönüştürüp kararda prens olarak değişmiştir. VIII. Muhammed 1957'de tekrar prens oldu ve ölümüne kadar prenslik yaptı. 1922'ya kadar Osmanlı hükümeti Tunus Beylerini, Tunus Beyi olarak saymıştır.
Tunus Beyliğinin beyleri ve bey süresi aşağıda belirtilmiştir.
Hüseyni Hanedanı, Aslen Girit'ten gelen Türk-sipahi kökenli olan Tunus Beyliği'nin yönetici hanedanıydı. Murâdî Hanedanı'nın ardından 1705'te Hüseyin bin Ali altında iktidara geldi. Hüseyniler iktidara geldikten sonra beyler olarak hüküm sürdüler ve 1957'ye kadar Tunus'u yönettiler.
II. Hüseyin Bey veya asıl adıyla El-Hüseyin ibn Mahmud, 8. Tunus beyi. 1824 yılında Mahmud bin Muhammed'in ölümünden sonra Tunus Beyi olmuş; 1835 yılında ölünce Mustafa Bin Mahmud, Tunus Beyliğinin başına geçmiştir.
I. Ahmed Bey veya asıl adıyla Ahmed bin Mustafa, Tunus beyidir. Mustafa bin Mahmud'un 10 Ekim 1837 tarihinde ölümüyle Tunus Beyliği'nin başına geçmiştir. 10 Ekim 1837 tarihinden 30 Mayıs 1855 tarihine kadar yani ölene kadar Tunus Beyliği'ni yönetmiştir. 30 Mayıs 1855 tarihinde ölünce yerine II. Muhammed bin Hüseyin tahta geçmiştir.
III. Muhammed Sadık Bey, 23 Ekim 1859'tan 12 Mayıs 1881'e kadar Tunus beyidir. 12 Mayıs 1881 tarihinde Tunus Beyliği işgal edilmiştir. 28 Ekim 1881 tarihinde Fransız himayesinde Ali Müddet bin el-Hüseyin Tunus beyi olmuştur.
Ali Müddet bin el-Hüseyin,, 1882 yılında 1902 yılına kadar Tunus Beyliği'nin yöneticisi ve beyidir. III. Muhammed Sadık Bey'in yerine geçmiştir. Ölünce IV. Muhammed Hadi geçmiştir.
Botan Emirliği, 1338-1855 yılları arasında Osmanlı İmparatorluğuna bağlı Güneydoğu Anadolu'da topraklarında bulunan Kürt Emirliklerinden birisidir. Cizre, Şırnak ve Siirt'in Eruh ilçesini içine almaktadır. Emirliğin adını aldığı Bûhtî Kürtleri Orta Çağlarda günümüz Hakkâri ili ile Musul arasında yaşamışlardır. Ayrıca Bûhtî Kürtleri, bazı tarihçiler nezdinde köken olarak Mervani hanedanının kurucusu olan Humeydi Kürtleri ile ilişkilendirilmişlerdir. 16. Yüzyılda yaşamış olan Kürt tarihçi Şerefhan-ı Bitlisi kaleme aldığı Şerefname adlı eserinde; Botan Emirliğinin, isminin cesaret ve savaşçılıklarıyla tanınmış olan Bûhtî aşiretinden aldığını ifade etmektedir. Antropolog Martin van Bruinessen, Botan Emirliğinin askerî gücünün Şıllet ve Çoxsor olarak ikiye ayrıldığını söylemiştir.
Gıyaseddin İbrahim Bey ya da İbrahim Şah, tahminen 1340 yılında tahta geçmiş Candaroğulları Beyi. 1344 tarihli bir vakfiyeye göre "Sahibü'l-ilm ve'l-kalem ve's-seyf" unvanını kullanmıştır. Ölüm yılı hakkında bilgi yoktur.
Muhammed Laz Türbesi veya Laz Türbesi, Tunus'ta yer alan bir anıt mezardır. Türbe, 13 Mart 1912'den beri tarihi anıt olarak kabul edilmektedir.
Tunus başbakanı Tunus hükümetinin yürütme organının başıdır. Başbakan, cumhurbaşkanı ile birlikte yürütme organını yönetir ve başbakanın kabinesi ile birlikte Halk Temsilcileri Meclisine, başbakanın siyasi partisine ve nihayetinde yürütme ve yasamanın politikaları ve eylemleri için seçmenlere karşı sorumludur.
El-Kerem, Tunus'un Tunus ilinde bulunan bir şehir ve belediyedir. Belediye, başkent Tunus'un doğusunda Tunus Körfezi'nin kıyısında yer almakta olup Tunus metropoliten alanının bir parçasıdır. Yüzölçümü 9,628 km² olan belediyenin nüfusu 2020 yılı itibarı ile 84.521'dir.
Tunus dayıları listesi, Tunus'ta görev yapmış dayıların listesidir. Tunus dayıları, Tunus'ta yeniçerilerin askeri komutanıydı. 17. yüzyılda, dayılar, çoğu zaman neredeyse mutlak olmak üzere, değişen derecelerde yetkilere sahiptiler. 1591 yılına kadar dayılar, Osmanlı valisi tarafından atanmıştır. 1673'te dayılar ve yeniçeriler, II. Murad Bey'e isyan ettiler, ancak başarısızlığa uğradılar. Bu tarihten sonra beyin kalıtsal konumu Tunus'ta üstün hale geldi. Dayılık makamı 1860 yılında III. Muhammed Sadık Bey tarafından kaldırılıncaya kadar varlığını sürdürmüştür.
Murâdî Hanedanı, 1613-1702 yılları arasında Tunus Beyliği'nin yönetici hanedanıydı. Yerine Hüseyni Hanedanı geçti.
Enfida veya Darü'l-Bey, Tunus'un Susa ilinde bulunan bir şehir ve belediyedir. Belediye, il merkezi Susa'nın kuzeyinde Hamamet Körfezi'nin kıyısında yer almaktadır. Yüzölçümü 258,9 km² olan belediyenin nüfusu 2022 yılı itibarı ile 32.013'tür.
Darü'l-Münestiri, Tunus'un başkenti Tunus'ta bulunan eski bir saraydır. Sarayın 19. yüzyılda II. Hüseyin Bey tarafından inşa edilmiştir ve Tunus Medinesi'nde yer almaktadır.
Mersâ Antlaşması (Fransızca: Conventions of La Marsa Arapça: اتفاقية المرسى), Bardo Antlaşması'na ek olarak Tunus Beyi tarafından imzalandı. Ali Müddet bin el-Hüseyin ve Fransız Yerleşik General, Paul Cambon tarafından 8 Haziran 1883 tarihinde imzalandı. Fransa'nın Tunus'un uluslararası borcunu ödemesini, böylece Uluslararası Borç Komisyonu'nu lağvetmesini ve böylece Tunus'ta bir Fransız himayesi önündeki engelleri kaldırmasını öngörüyorlardı. Fransa ile Tunus Naipliği arasındaki ilişkiyi tanımlamak için 'protektorate' terimi ilk kez La Marsa Sözleşmelerinde kullanılmıştır. İlk kurulan protektora olarak Tunus, daha sonra Fas ve Suriye'deki Fransız müdahaleleri için bir sömürge modeli sağladı.
