I. Antonio Acciaioli
| I. Antonio Acciaioli | |
|---|---|
 17. yüzyılın sonlarında bir kitapta tasvir edildiği şekliyle I. Antonio Acciaioli | |
| Atina Lordu/Dükü | |
| Hüküm süresi | 1402-1435 |
| Sonra gelen | II. Nerio Acciaioli |
| Ölüm | 1435 |
| Eş(ler)i | Helena Kalkondilla Maria Melissena |
| Hanedan | Acciaioli |
| Babası | I. Nerio Acciaioli |
| Annesi | Maria Rendi (?) |
| Dini | Katolik Hristiyan |
I. Antonio Acciaioli, I. Anthony Acciaioli ya da I. Antonio Acciajuoli (ö. Ocak 1435), 1402 ile 1435 yılları arasında Atina Dükü olarak görev yapan İtalyan soylusudur.
İlk yılları
Antonio, I. Nerio Acciaioli'nin gayri meşru oğluydu.[1][2] Kenneth Setton ve Peter Lock gibi tarihçiler, Antonio'nun Maria Rendi'den doğduğunu iddia etseler de[3][1] Dionysios Stathakopoulos, bunun bir varsayım olduğunu yazar.[4] Nerio'nun 1374 veya 1375'te Megara'yı ele geçirmesi, 1388'de tamamladığı Atina Dükalığı'nı fethetmesinin ilk adımıydı.[5]
Nerio'nun Bartolomea ve Francesca adında iki meşru kızı vardı.[5] Bartolomea'yı Mora Despotu I. Theodoros Paleologos ile Francesca'yı da Epir Despotu I. Carlo Tocco ile evlendirdi.[5] Francesca, 1390'da I. Theodore Palaiologos'a karşı Nerio'nun Venedik'e verdiği desteği garanti altına almak için Euboea'ya (veya Negroponte) rehin olarak gönderildi.[2] Stathakopoulos, Antonio'nun rehin olarak Francesca'nın yerini almış olabileceğini öne sürer, ancak o 18 aydan kısa bir süre içinde serbest bırakıldı.[6] Napoli Kralı Ladislaus, 11 Ocak 1394'te Atina Dükalığı'nı Nerio ve meşru erkek vârislerine verdi. [7]
Thebai Lordu
Nerio I Acciaioli son vasiyetini 17 Eylül 1394'te bildirdi.[8] Boeotia'daki Livadya ve Thebai adındaki iki önemli kaleyi Antonio'ya miras bıraktı, ancak topraklarının çoğunu Francesca'ya vasiyet etti ve Atina kasabasını Atina Akropolü'ndeki Saint Mary Kilisesi'ne bıraktı.[7][9] 25 Eylül'de öldü.[5] Bartolomea ve kocası, babasının vasiyetine saygı duymadılar ve Francesca'dan Korint'i talep ettiler.[7] Onların iddiasını destekleyen Antonio, I. Theodore'un Francesca'nın topraklarına karşı yürüttüğü askerî harekâta katıldı ve Korint'i kuşattılar.[10]
Atina Akropolisi'ne küçük bir Osmanlı Türk gücü saldırdı ve Atina Dükü unvanını devralan Nerio'nun kardeşi Donato kasabayı savunacak durumda değildi.[11] Akropolis'in kale muhafızı Matthew, şehri Venedik'e sunan Negroponte Bailo'su Andrea Bembo'dan yardım istedi.[12] Bembo yıl sonundan önce Akropolis'e asker gönderdi ve Venedik Senatosu 18 Mart 1395'te Atina'nın ilhakını kabul ederek eylemini onayladı.[12] I. Carlo Tocco, karısının topraklarını I. Theodore ve Antonio'nun birleşik güçlerine karşı savunamayacağını anladı.[12] İlk önce Korint ve Megara'yı Venedik'e satmayı teklif etti, ancak Senato teklifi kabul etmekte tereddüt ettikten sonra, her iki şehri de 1396'da I. Theodore'a sattı.[12][13] Osmanlılar 1397'de Boiotia ve Attika'daki köyleri yağmalayarak Yunanistan'ı yeni bir işgale giriştiler.[13] Bundan sonra Venedikliler, Antonio'yu Osmanlıların yakın müttefiki olarak gördüler.[14]
Atina Dükü
Antonio, Attika'ya sürpriz bir şekilde saldırdı ve 1402'nin ilk yarısında aşağı Atina kentini ele geçirdi.[9][15] Venedik Senatosu, Antonio'yu Akropolis kuşatmasını kaldırmaya zorlamak için, Negroponte Bailo'su Francesco Bembo'yı 22 Ağustos'ta Boeotia'yı işgal etmesi için görevlendirdi.[15] Antonio ise kuşatmayı kaldırmak yerine birliklerini iki gruba ayırdı ve Venediklileri bir dağ geçidinde pusuya düşürdü ve 2 Eylül'den önce Bembo'yu da ele geçirdi.[15] Antonio kısa süre sonra Akropolis kuşatmasını devam ettirmek amacıyla Atina'ya döndü.[14] Osmanlı işgalinden korkan Venedik Senatosu, Negroponte'nin komutasını devralması ve Antonio ile müzakereleri başlatması için Tommaso Mocenigo'yu görevlendirdi.[16] Antonio barış teklifini reddetti ve Akropolis'i müdafaa edenleri Ocak veya Şubat 1402'de teslim olmaya zorladı.[9][17]
Timur, 28 Temmuz 1402'de Ankara Savaşı'nda Osmanlı Padişahı I. Bayezid'in ordusunu yok etmişti.[18][19] Bayezid'in en büyük oğlu Süleyman Çelebi, savaş alanını terkederek Edirne'ye döndü Osmanlı İmparatorluğu'nun Avrupa topraklarına hükmetti.[19][20] Hem Antonio hem de Venedikliler onunla yakın ilişki kurdular, Antonio Süleyman'dan Atina'daki egemenliğinin onaylanmasını isterken, Venedikliler de Atina'nın kurtarılması için askerî yardım talep ettiler.[19] Timur'a karşı Venedik, Cenova ve diğer deniz güçlerinin desteğine ihtiyaç duyan Süleyman, onlarla ittifak yaparak Antonio'yu Atina'yı Venedik'e teslim etmeye zorlama sözü verdi.[19] Ancak Süleyman'ın kardeşlerine karşı verdiği taht mücadelesi, Venedik'e askerî yardımda bulunmasını engelledi.[19]
Antonio'nun Antonio'nun akrabası Kardinal II. Angelo Acciaioli, Papa VII. Innocentius ve Napoli Kralı Ladislaus'u Antonio'nun davasını desteklemeye ikna etti.[21] Hem Antonio hem de Kardinal, Senato temsilcileriyle müzakereleri başlatmak için Venedik'e elçiler gönderdi.[21] 31 Mart 1405'te bir uzlaşmaya vardılar.[21] Antonio, Akropolis'te ele geçirilen mühimmat için Venedik'i tazmin etmeyi ve her Noel'de San Marco Bazilikası'na ipek bir kaftan göndermeyi kabul etti.[22] Ayrıca, Osmanlılara destek veren Atina Rum Ortodoks Başpiskoposu I. Macarius'un ziyaretini engelleme ve Atina'nın son Venedik valisi Nicholas Vitturi'nin mallarını mirasçılarına iade etme sözü verdi.[23] Buna karşılık Venedik, Antonio'nun Atina'yı yönetme hakkını tanıdı ve kafasına bir ödül koydu.[23] Antonio, St Mark'a hiçbir zaman değerli kaftanlar göndermedi ve Vitturi'nin mirasçılarına tazminat ödemedi.[23] Hatta 1406'da Attika'da bir Venedik köprübaşını bile ele geçirdi, ancak Venedik onu cezalandırmadı.[23]
Antonio, Atina'nın en uzun süre hüküm süren Orta Çağ hükümdarıydı.[23] Atina onun yönetimi altında yeniden canlandı.[9]
Antonio Ocak 1435'te iktidardayken herhangi bir meşru çocuğu olmadan öldü ve dükalığın yönetimi konusunda halefi olan yeğenleri II. Nerio ve II. Antonio ile dul eşi (Maria Melissene?) arasında tartışma çıktı.[24]
Kaynakça
- Özel
- ^ a b Lock 1995, s. 368.
- ^ a b Setton 1975, s. 252.
- ^ Setton 1975, ss. 255–256.
- ^ Stathakopoulos 2018, s. 249.
- ^ a b c d Lock 1995, s. 131.
- ^ Stathakopoulos 2018, s. 242.
- ^ a b c Setton 1975, s. 254.
- ^ Setton 1975, s. 256.
- ^ a b c d Fine 1994, s. 435.
- ^ Setton 1975, s. 258.
- ^ Fine 1994, ss. 434–435.
- ^ a b c d Setton 1975, s. 259.
- ^ a b Fine 1994, s. 431.
- ^ a b Setton 1975, s. 264.
- ^ a b c Setton 1975, s. 263.
- ^ Setton 1975, ss. 264–265.
- ^ Setton 1975, ss. 265–266.
- ^ Fine 1994, s. 499.
- ^ a b c d e Setton 1975, s. 266.
- ^ Fine 1994, ss. 499–500.
- ^ a b c Setton 1975, s. 267.
- ^ Setton 1975, ss. 267–268.
- ^ a b c d e Setton 1975, s. 268.
- ^ Setton, A History of the Crusades p. 271
- Genel
- Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (İngilizce). Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
- Lock, Peter (1995). The Franks in the Aegean, 1204–1500. Longman. ISBN 0-582-05140-1.
- Setton, Kenneth M. (1975). "The Catalans and Florentines in Greece, 1380–1462". Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W. (Ed.). A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and Fifteenth Centuries (İngilizce). Madison ve Londra: University of Wisconsin Press. ss. 225–277. ISBN 0-299-06670-3.
- Stathakopoulos, Dionysios (2018). "Sister, Widow, Consort, Bride: Four Latin Ladies in Greece (1330–1430)". Lymberopoulou, Angeliki (Ed.). Cross-Cultural Interaction Between Byzantium and the West, 1204–1669: Whose Mediterranean Is It Anyway?. Routledge. ss. 236-257. ISBN 978-0-8153-7267-7.
Şablon:Atina dükleri
