Helen Frankenthaler
Helen Frankenthaler (12 Aralık 1928 - 27 Aralık 2011), Amerikalı soyut dışavurumcu ressam. Savaş sonrası Amerikan resim tarihine önemli katkılarda bulunmuştur. Çalışmalarını altmış yılı aşkın bir süre boyunca (1950'lerin başından 2011'e kadar) sergileyen sanatçı, birkaç nesil soyut ressamın dönemine paralel olarak, canlılığını, değişimini ve sürekliliğini devam ettiren eserler üretti.[1] Frankenthaler, 1950'lerin başında büyük ölçekli soyut dışavurumcu resimlerini çağdaş müzelerde ve galerilerde sergilemeye başladı. Renk alanı olarak bilinen yeni nesil soyut resmi tanıtan, küratörlüğünü Clement Greenberg'in yaptığı 1964 Post-Painterly Abstraction sergisine dahil edildi .
Stil ve teknik
Yaklaşık altmış yıl boyunca ressam olarak aktif olan Frankenthaler, birçok aşamadan ve üslup değişiminden geçti.[2] Doğada gizli formlara odaklanması nedeniyle başlangıçta soyut dışavurumculuk[3] ile ilişkilendirilmiş olan Frankenthaler, akışkan şekillerin, soyut kütlelerin ve lirik jestlerin kullanımıyla özdeşleştirilir.[4][5] Genellikle basitleştirilmiş soyut kompozisyonları için büyük formatlar kullandı.[6] Frankenthaler'in tarzı kendiliğindenliğe vurgu yapmasıydı; kendisi de bunu "gerçekten iyi bir resim, sanki bir anda olmuş gibi görünür." şeklinde ifade etmiştir.[7]
Frankenthaler'in sanat kariyeri, 1952'de Dağlar ve Deniz sergisiyle başladı.[8] 1950'ler boyunca, çalışmaları kompozisyon merkezli olma eğilimindeydi, yani resimsel olayın büyük kısmı tuvalin ortasında yer alırken, kenarlar kompozisyon bütünü için çok az önem taşıyordu.[2] 1957'de Frankenthaler, çalışmalarında çizgisel şekiller ve organik, güneş benzeri yuvarlak biçimler denemeye başladı.[4] 1960'larda, resimlerinin kenarlarına renk şeritleri yerleştirmeye ve böylece kenarları kompozisyon bütününün bir parçası olarak dahil etmeye başladı. Kompozisyondaki bu değişiklikle birlikte, Frankenthaler'ın stiline genel bir sadeleştirme geldi.[2] Beyaz arka planlar üzerinde, genellikle geometrik şekiller biçiminde, tek renkli lekeler ve düz renk lekeleri kullanmaya başladı.[4] 1963'ten itibaren Frankenthaler, tuval üzerinde hem opaklık hem de keskinlik sağladığı için yağlı boya yerine akrilik boya kullanmaya başladı.[9] 1970'lerde, adeta Fovizmi anımsatan parlak renkler kullanmayı sağlayan daha kalın boyaları tercih ederek, ıslatma lekesi tekniğini tamamen ortadan kaldırmıştı. 1970'ler boyunca Frankenthaler, modüle edilmiş tonlar kullanarak tuval alanlarının birleştirilmesini araştırdı ve büyük, soyut biçimlerle deneyler yaptı.[2] 1980'lerdeki çalışmaları, yumuşak renkler ve rahat fırça kullanımıyla çok daha sakin olarak nitelendirildi.[4]
Kaynakça
- ^ National Gallery of Art 6 Nisan 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved August 17, 2010
- ^ a b c d Carmean (1978). "On Five Paintings by Helen Frankenthaler". Art International. 22: 28-32.
- ^ Tate bio 4 Şubat 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved August 17, 2010
- ^ a b c d "Frankenthaler, Helen". Oxford Art Online. Oxford University Press. 12 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Women, Art, and Society. Fourth. New York: Thames & Hudson. 2007. s. 328. ISBN 978-0-500--20393-4.
- ^ "Colour field painting". Oxford Art Online. Oxford University Press. 12 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Babington (2005). "Against the grain: the woodcuts of Helen Frankenthaler". Artonview. 44: 22-27.
- ^ Britannica 29 Ekim 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Retrieved August 17, 2010
- ^ Frankenthaler, Helen, 1928-2011. Credo Reference. Encyclopedia of the Sixties: A Decade of Culture and Counterculture.
