Heinrich Himmler

Heinrich Himmler
1942'de Himmler
Reichsführer-SS
Görev süresi 6 Ocak 1929 - 29 Nisan 1945
Lider	Adolf Hitler
Yerine geldiği	Erhard Heiden
Yerine gelen	Karl Hanke
Reich İçişleri Bakanlığı Alman Polisi Şefi
Görev süresi 17 Haziran 1936 - 29 Nisan 1945
Lider	Adolf Hitler
Yerine geldiği	Yeni makam
Yerine gelen	Karl Hanke
Alman Milletinin Güçlendirilmesinden Sorumlu Reich Komiseri
Görev süresi 7 Ekim 1939 - 29 Nisan 1945
Lider	Adolf Hitler
Yerine geldiği	Yeni makam
Yerine gelen	Makam kaldırıldı
Reich Güvenlik Baş Dairesi Direktörü Geçici
Görev süresi 4 Haziran 1942 - 30 Ocak 1943
Lider	Adolf Hitler
Yerine geldiği	Reinhard Heydrich
Yerine gelen	Ernst Kaltenbrunner
Reich İçişleri Bakanı
Görev süresi 24 Ağustos 1943 - 29 Nisan 1945
Lider	Adolf Hitler
Yerine geldiği	Wilhelm Frick
Yerine gelen	Wilhelm Stuckart
Kişisel bilgiler
Doğum	Heinrich Luitpold Himmler 7 Ekim 1900(1900-10-07) Münih, Bavyera Krallığı, Alman İmparatorluğu
Ölüm	23 Mayıs 1945 (44 yaşında) Lüneburg, İşgal Almanyası
Partisi	Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi (NSDAP)
Evlilik(ler)	Margarete Boden (e. 1928)
İlişkiler	Gebhard Ludwig Himmler (büyük kardeşi) Ernst Hermann Himmler (küçük kardeşi)
Çocuk(lar)	Gudrun (d. 8 Ağustos 1929, Münih) Helge (d. 15 Şubat 1942) Nanette Dorothea (d. 20 Temmuz 1944, Berchtesgaden)
Bitirdiği okul	Münih Teknik Üniversitesi
Mesleği	Tarım danışmanı
Ödülleri
İmzası
Askerî hizmeti
Bağlılığı	Alman İmparatorluğu (1918'e kadar)  Weimar Cumhuriyeti (1933'e kadar)  Nazi Almanyası
Branşı	Schutzstaffel
Hizmet yılları	1917-1918 1929-1945
Rütbesi	Fahnenjunker Reichsführer-SS
Birimi	11. Bavyera Piyade Alayı
Çatışma/savaşları	II. Dünya Savaşı

Heinrich Luitpold Himmler (7 Ekim 1900, Münih - 23 Mayıs 1945, Lüneburg), Alman politikacı ve askerdi. Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisinin (NSDAP) liderlerindendi ve 1929-1945 yılları arasında Schutzstaffel'in (SS) başkomutanlığını yapmıştı. Nazi Almanyası'ndaki en güçlü devlet adamlarından ve Holokost'un baş mimarlarından biriydi.

I. Dünya Savaşı'nda yedek bir taburda yer alsa da savaşta aktif bir rol almadı. Üniversitede ziraat okudu; Nazi Partisi'ne 1923 yılında, SS'ye 1925 tarihinde katıldı. 1929'da Adolf Hitler tarafından Reichsführer-SS olarak atandı. Gelecek 16 yılda, SS'yi 290 kişilik bir taburdan milyonluk bir paramiliter gruba dönüştürdü, Nazi toplama kamplarını kurdu ve yönetti.

Heinrich Luitpold Himmler, 7 Ekim 1900'de Münih'te muhafazakar orta sınıf bir Roma Katolik ailesinde doğdu. Babası öğretmen olan Joseph Gebhard Himmler (17 Mayıs 1865 - 29 Ekim 1936), annesi ise dindar bir Roma Katoliği olan Anna Maria Himmler (kızlık soyadı Heyder; 16 Ocak 1866 - 10 Eylül 1941) idi. Heinrich'in iki erkek kardeşi vardı: Gebhard Ludwig (29 Temmuz 1898 – 22 Haziran 1982) ve Ernst Hermann (23 Aralık 1905 – 2 Mayıs 1945).^[2]

Landshut'da babasının müdür yardımcısı olduğu bir gramer okuluna gitti. Okulda başarılı olmasına rağmen, atletizmde mücadele etti.^[3] Sağlığı kötüydü, ömür boyu mide şikayetleri ve diğer rahatsızlıklardan muzdaripti. Gençliğinde her gün ağırlıklarla çalıştı ve daha güçlü olmak için egzersiz yaptı. Okuldaki diğer çocuklar daha sonra onu sosyal ortamlarda çalışkan ve beceriksiz biri olarak hatırladılar.^[4]

1915'te Landshut Cadet Kolordusu ile eğitime başladı. Babası, Himmler'i subay adayı olarak kabul ettirmek için kraliyet ailesiyle olan bağlantılarını kullandı ve Aralık 1917'de 11. Bavyera Alayı'nın yedek taburuna katıldı. Kardeşi Gebhard, batı cephesinde görev yaptı ve muharebe gördü. Demir Haç aldı ve sonunda teğmenliğe terfi etti. Kasım 1918'de Himmler hala eğitimdeyken, savaş Almanya'nın yenilgisiyle sona erdi ve ona subay olma veya savaş görme fırsatını reddetti. 18 Aralık'ta terhis olduktan sonra Landshut'a döndü.^[5] Himmler, savaştan sonra ilköğretim okulu eğitimini tamamladı. 1919'dan 1922'ye kadar, bir çiftlikte kısa bir çıraklık eğitiminin ardından Münih Teknik Üniversitesi'nde (Technische Hochschule) tarım bilimi okudu ve ardından bir hastalık geçirdi.^[6][7]

1871'deki Almanya'nın birleşmesi sırasında Hristiyan olmayanlara karşı ayrımcılık yapan birçok düzenleme -Yahudiler ve diğer azınlık grupları dahil olmak üzere- kaldırılmış olsa da, antisemitizm Almanya'da ve Avrupa'nın diğer bölgelerinde varlığını sürdürmeye ve gelişmeye devam etti.^[8] Himmler üniversiteye gittiğinde antisemitikti, ama istisnai olarak değil; okulundaki öğrenciler Yahudi sınıf arkadaşlarından kaçınırdı.^[9] Öğrenciyken dindar bir Katolik olarak kaldı ve boş zamanlarının çoğunu başkanı Yahudi olan eskrim derneği "Lig" üyeleriyle geçirdi. Himmler, artan antisemitizmine rağmen, kendisine ve kardeşliğin diğer Yahudi üyelerine karşı kibar bir tavır sergiledi.^[10][11] Üniversitedeki ikinci yılında Himmler, askeri kariyer yapma girişimlerini iki katına çıkardı. Başarılı olamasa da, Münih'teki paramiliter sahnedeki katılımını genişletmeyi başardı. Nazi Partisi'nin ilk üyelerinden ve Sturmabteilung'nun ("Fırtına Kıtası") kurucularından olan Ernst Röhm ile ilk kez bu sıralarda tanıştı.^[12][13] Himmler, Röhm'e madalyalı bir savaş askeri olduğu için hayran kaldı ve onun önerisi üzerine Himmler antisemit milliyetçi grubu, Bund Reichskriegsflagge (Reich Savaş Bayrağı Derneği)'ne katıldı.^[14]

1922'de Himmler'in günlüğünde antisemitik ifadeler giderek arttı ve sınıf arkadaşlarıyla tartıştığı "Yahudi sorunu" ile daha fazla ilgilenmeye başladı. Günlüğünde kaydedildiği gibi, okuma listelerine Yahudi karşıtı broşürler, Alman mitleri ve okült broşürler hakimdi.^[15] Dışişleri Bakanı Walther Rathenau'nun 24 Haziran'da öldürülmesinden sonra, Himmler'in siyasi görüşleri radikal sağa yöneldi ve Versay Antlaşması aleyhindeki gösterilere katıldı. Hiperenflasyon şiddetleniyordu ve anne babası artık üç oğlunu da eğitmeyi göze alamazdı. Orduda kariyer yapamaması ve ailesinin doktora çalışmalarını finanse edememesi nedeniyle hayal kırıklığına uğramış, ziraat diplomasını aldıktan sonra düşük ücretli bir ofis işine girmek zorunda kalmıştı. Eylül 1923'e kadar bu görevde kaldı.^[16][17]

Himmler, "14303" parti numarasını alarak Ağustos 1923'te Nazi Partisi'ne katıldı.^[18][19] Röhm'ün paramiliter birliğinin bir üyesi olarak, Himmler, Hitler ve Nazi Partisi'nin Münih'te iktidarı ele geçirmeye yönelik başarısız bir girişimi olan Birahane Darbesi'ne karışmıştı. Bu olay Himmler'i bir siyaset hayatına atacaktı. Polis tarafından darbedeki rolüyle ilgili olarak sorgulandı, ancak yetersiz kanıt nedeniyle ceza yemedi ama işini kaybetti, ziraat mühendisi olarak iş bulamadı ve ailesiyle Münih'e taşınmak zorunda kaldı. Bu başarısızlıklardan dolayı hüsrana uğrayarak, hem arkadaşlarından hem de aile üyelerinden uzaklaşarak her zamankinden daha asabi, saldırgan ve inatçı biri oldu.^[20][21]

1923–24'te Himmler, bir dünya görüşü ararken Katolikliği terk etti ve okült ve antisemitizme odaklandı. Okült fikirlerle güçlendirilen Germen mitolojisi onun için bir din haline geldi. Himmler, Nazi Partisi'ni çekici buldu çünkü siyasi konumları kendi görüşleriyle aynı fikirdeydi. Başlangıçta, Hitler'in karizması veya Führer tapınma kültü Himmler'i cezbetmedi. Ancak okudukları aracılığıyla Hitler hakkında daha fazla şey öğrendiğinde, onu partinin faydalı bir yüzü olarak görmeye başladı,^[22][23] ve daha sonra ona hayran kaldı ve hatta ona taptı.^[24] Nazi Partisi'ndeki kendi konumunu pekiştirmek ve ilerletmek için Hitler'in Birahane Darbesi'nin ardından tutuklanmasını izleyen süreçte Himmler partiye katılım gösterdi.^[24] 1924'ün ortalarından itibaren Gregor Strasser altında parti sekreteri ve propaganda asistanı olarak çalıştı. Parti Bavyera'nın her yerini dolaşarak konuşmalar yaptı ve Nazi yayınları dağıttı. 1924'ün sonlarından itibaren Strasser tarafından Aşağı Bavyera'daki parti ofisinden sorumlu olarak görevlendirildi, parti Şubat 1925'te yeniden kurulduğunda bölgenin üyeliğini Hitler yönetimindeki Nazi Partisi ile bütünleştirmekten sorumluydu.^[25][26]

Aynı yıl Schutzstaffel (SS)'ye SS-Führer (SS-Lideri) olarak katıldı; SS numarası 168'di.^[19] Başlangıçta çok daha büyük SA'nın bir parçası olan SS, Hitler'in kişisel koruması için 1923'te kuruldu ve 1925'te elit bir birlik olarak yeniden kuruldu.^[27] Himmler'in SS'deki ilk liderlik konumu, 1926'dan itibaren Aşağı Bavyera'daki SS-Gauführer (bölge lideri) idi. Strasser, Ocak 1927'de Himmler'i propaganda şefi yardımcılığına atadı. Görevinde zaman içinde artan önemli bir hareket özgürlüğüne sahipti. Yahudilerin, Masonların ve partinin düşmanlarının sayısı hakkında istatistik toplamaya başladı ve güçlü kontrol ihtiyacının ardından ayrıntılı bir bürokrasi geliştirdi.^[28][29] Eylül 1927'de Himmler, Hitler'e SS'yi sadık, güçlü, ırksal olarak saf bir seçkin birime dönüştürme vizyonunu anlattı. Himmler'in bu işin adamı olduğuna ikna olan Hitler, onu SS-Oberführer rütbesiyle Reichsführer-SS Vekili olarak atadı.^[30]

Bu sıralarda Himmler, bir Völkisch gençlik grubu olan Artaman Ligi'ne katıldı. Orada, daha sonra Auschwitz toplama kampı komutanı olan Rudolf Höss ve "İskandinav Irkının Yaşam Kaynağı Olarak Köylülük" adlı kitabı Hitler'in dikkatini çeken Walther Darré ile tanıştı. daha sonra Reich Gıda ve Tarım Bakanı olarak atanmasına yol açtı. Darré, İskandinav ırkı'nın üstünlüğüne kesinlikle inanıyordu ve felsefesi Himmler üzerinde büyük bir etkiydi.^[27][31][32]

Ocak 1929'da SS komutanı Erhard Heiden'in istifası üzerine Himmler, Hitler'in onayıyla Reichsführer-SS'in liderlik pozisyonunu üstlendi; hala propaganda merkezindeki görevlerini sürdürdü. İlk sorumluluklarından biri, SS katılımcılarını Eylül ayında Nürnberg Rallisinde organize etmekti. Önümüzdeki yıl Himmler, SS'i yaklaşık 290 kişilik bir kuvvetten yaklaşık 3.000'e çıkardı. 1930'a gelindiğinde Himmler, Hitler'i SS'i ayrı bir organizasyon olarak yönetmeye ikna etmişti, ancak yine de resmi olarak hala SA'ya bağlıydı.

NSDAP, siyasi güç kazanmak için Büyük Buhran sırasındaki ekonomik krizden yararlandı. Weimar Cumhuriyeti'nin koalisyon hükûmeti ekonomiyi iyileştiremedi. Adolf Hitler, ekonomik zorluklar için günah keçilerini –özellikle Yahudileri- suçlamak da dahil olmak üzere popülist söylemi kullandı. Himmler, Eylül 1930'da ilk olarak Reichstag'ın milletvekili seçildi.1932 seçimlerinde Naziler, Reichstag'da oyların yüzde 37,3'ünü ve 230 sandalye kazandı. Hitler, 30 Ocak 1933'te cumhurbaşkanı Paul von Hindenburg tarafından Nazileri ve Alman Ulusal Halk Partisi'nden oluşan kısa süreli bir koalisyonun başkanlığına Almanya Başbakanı olarak atandı. Yeni kabine başlangıçta NSDAP'nin yalnızca üç üyesinden oluşuyordu: Hitler, Hermann Göring ve Prusya İçişleri Bakanı ve Reich İçişleri Bakanı olarak Wilhelm Frick. Bir aydan kısa bir süre sonra Reichstag binası ateşe verildi. Hitler, bu olaydan yararlandı ve von Hindenburg'u, temel hakları askıya alan ve duruşmasız tutuklamaya izin veren Reichstag Yangın Kararnamesi'ni imzalamaya zorladı. Reichstag tarafından 1933'te kabul edilen Etkinleştirme Yasası, Kabine'ye - pratikte Hitler'e - tam yasama yetkisi verdi ve ülke fiili bir diktatörlük haline geldi. 1 Ağustos 1934'te Hitler'in kabinesi, von Hindenburg'un ölümü üzerine başkanlık makamının kaldırılacağını ve yetkilerinin şansölyeninkilerle birleştirileceğini öngören bir yasayı kabul etti. Von Hindenburg ertesi sabah öldü ve Hitler, Führer und Reichskanzler (lider ve şansölye) adı altında hem devlet başkanı hem de hükûmet başkanı oldu.

Himmler 1931'de Reinhard Heydrich'i 1932'de Sicherheitsdienst (SD: Güvenlik Hizmeti) olarak değiştirilen yeni Ic Service'in (istihbarat servisi) şefine atadı. Daha sonra Heydrich'i resmen yardımcılığına atadı. İki adam arasında iyi bir çalışma ilişkisi ve karşılıklı saygı vardı. 1933'te SS'i SA kontrolünden çıkarmaya başladılar. İçişleri Bakanı Frick ile birlikte, birleşik bir Alman polis gücü yaratmayı umuyorlardı. Mart 1933'te, Bavyera Reich Valisi Franz Ritter von Epp, Himmler'i Münih Polisinin şefi olarak atadı. Himmler, Heydrich IV. Departman'ın siyasi polis komutanı olarak atandı. Yakında Göring sadece Prusya'yı kontrol etti. 1 Ocak 1933'ten itibaren geçerli olmak üzere Hitler, Himmler'i üst düzey SA komutanlarına eşit olan SS-Obergruppenführer rütbesine terfi etti. 2 Haziran'da Himmler, diğer iki Nazi paramiliter örgütünün, SA ve Hitler Gençliğinin başkanları ile birlikte, Nazi Partisi'nin ikinci en yüksek siyasi rütbesi olan Reichsleiter seçildi. 10 Temmuz'da Prusya Devlet Konsey Üyesi seçildi.

Himmler ayrıca SS Irk ve Yerleşim Merkez Ofisini (Rasse- und Siedlungshauptamt veya RuSHA) kurdu. Darré'yi SS-Gruppenführer rütbesiyle ilk şefi olarak atadı. Bakanlık, ırksal politikalar uyguladı ve SS üyeliğinin "ırksal bütünlüğünü" izledi. SS adamları ırksal geçmişleri için dikkatlice incelendi. 31 Aralık 1931'de Himmler, evlenmek isteyen SS erkeklerinin her iki ailenin de 1800'lü Aryan kökenli olduğunu kanıtlayan aile ağaçları üretmesini gerektiren "evlilik emrini" uygulamaya koydu. Irk soruşturması sırasında her iki soy ağacında da Ari olmayan atalar bulunursa, ilgili kişi SS'den çıkarıldı. Her adama, genetik geçmişini detaylandıran bir soy kütüğü olan Sippenbuch verildi. Himmler, her bir SS evliliğinin en az dört çocuk üretmesini ve böylece genetik olarak üstün potansiyel SS üyelerinden oluşan bir havuz oluşturmasını bekliyordu. Program hayal kırıklığı yaratan sonuçlar aldı; SS erkeklerinin yüzde 40'ından azı evlendi ve her biri yaklaşık bir çocuk doğurdu.

Mart 1933'te, Nazilerin iktidara gelmesinden üç aydan kısa bir süre sonra Himmler, Dachau'da ilk resmi toplama kampını kurdu. Hitler, buranın başka bir hapishane veya gözaltı kampı olmasını istemediğini belirtmişti. Himmler, Haziran 1933'te kampı yönetmesi için hüküm giymiş bir suçlu ve ateşli bir Nazi olan Theodor Eicke'yi atadı. Eicke, Almanya genelinde gelecekteki kamplar için bir model olarak kullanılan bir sistem tasarladı. Özellikleri arasında kurbanların dış dünyadan izole edilmesi, ayrıntılı yoklama çağrıları ve iş ayrıntıları, tam itaat için güç kullanımı ve infazlar ve gardiyanlar için katı bir disiplin kodu yer alıyordu. Hem mahkûmlar hem de gardiyanlar için üniformalar çıkarıldı; muhafızların üniformalarının yakalarında özel bir Totenkopf amblemi vardı. Himmler, 1934'ün sonunda SS'nin himayesi altındaki kampların kontrolünü ele geçirerek ayrı bir bölüm olan SS-Totenkopfverbände'yi oluşturdu.

Başlangıçta kamplarda siyasi muhalifler vardı; Zamanla, Alman toplumunun istenmeyen üyeleri - suçlular, serseriler, sapkınlar - kamplara da yerleştirildi. Himmler, 1936'da "Anti-Bolşevist Mücadele Örgütü Olarak SS" broşüründe SS'nin "Yahudi-Bolşevik insan altı devrimine" karşı savaşacağını yazdı. Aralık 1937'de yayınlanan bir Hitler kararnamesi, rejim tarafından toplumun istenmeyen bir üyesi olarak kabul edilen herhangi birinin hapsedilmesine izin verdi. Buna Yahudiler, Çingeneler, komünistler ve Naziler tarafından Untermensch (alt-insan) olarak kabul edilen diğer herhangi bir kültürel, ırksal, politik veya dini bağlılığı olan kişiler dahildir. Böylece kamplar sosyal ve ırksal mühendislik için bir mekanizma haline geldi. 1939 sonbaharında II. Dünya Savaşı'nın patlak vermesiyle birlikte, yaklaşık 27.000 tutuklu barındıran altı kamp vardı.

Hitler ve ordu komutanları 1939'da Polonya'nın işgali için bahane istediğinde Himmler, Heydrich ve Heinrich Müller, Himmler Operasyonu kod adlı sahte bir bayrak projesini planladılar ve gerçekleştirdiler. Polonya üniforması giymiş Alman askerleri, yanıltıcı bir şekilde Almanya'ya karşı Polonya saldırganlığını öne süren sınır çatışmalarını başlattı. Olaylar daha sonra Nazi propagandasında, II. Dünya Savaşı'nın açılış olayı olan Polonya'nın işgalini haklı çıkarmak için kullanıldı. Polonya'ya karşı savaşın başında Hitler, Yahudiler ve etnik Polonyalılar da dahil olmak üzere Polonyalı sivillerin öldürülmesine izin verdi. Einsatzgruppen (SS görev kuvvetleri), başlangıçta Heydrich tarafından, II. Dünya Savaşı'ndan önce Almanya tarafından ele geçirilen bölgelerde hükûmet belgelerini ve ofislerini güvence altına almak için oluşturulmuştu. Hitler tarafından yetkilendirilen ve Himmler ve Heydrich'in yönetimindeki Einsatzgruppen birimleri - şimdi ölüm mangaları olarak değiştirildi - Heer'i (ordu) Polonya'ya kadar takip ettiler ve 1939'un sonunda 65.000 aydın ve diğer sivili öldürdüler. Milisler ve Heer birimleri de bu cinayetlere katıldı. Himmler'in RSHA aracılığıyla verdiği emirlere göre, bu ekiplere Yahudileri ve diğerlerini gettolara ve toplama kamplarına yerleştirmek için toplama görevi de verildi.

Almanya daha sonra Danimarka ve Norveç'i, Hollanda'yı ve Fransa'yı işgal etti ve Birleşik Krallık'ın planlanan işgali olan Denizaslanı Operasyonu'na hazırlık olarak Büyük Britanya'yı bombalamaya başladı. 21 Haziran 1941'de, Sovyetler Birliği'nin işgalinden bir gün önce Himmler, Generalplan Ost'un (Doğu için Genel Plan) hazırlanmasını görevlendirdi; plan Temmuz 1942'de tamamlandı. Baltık Devletleri, Polonya, Batı Ukrayna ve Beyaz Rusya'nın on milyon Alman vatandaşı tarafından fethedilmesi ve yeniden yerleştirilmesi çağrısında bulundu. Şu anki sakinler - yaklaşık 31 milyon kişi - daha doğuya atılacak, aç bırakılacak ya da zorunlu çalıştırma için kullanılacak. Plan, Almanya sınırını doğuya bin kilometre (620 mil) uzatacaktı. Himmler, 67 milyar Reichsmarka mal olan planı tamamlamanın yirmi ila otuz yıl alacağını tahmin ediyordu. Himmler açıkça şunları söyledi: "Bu bir varoluş sorunudur, bu nedenle, 20-30 milyon Slav ve Yahudinin askeri eylemler ve gıda tedariki krizleri nedeniyle yok olacağı, acımasız şiddette ırksal bir mücadele olacaktır."

Himmler, doğudaki savaşın eski Avrupa'nın geleneksel değerlerini "Tanrısız Bolşevik ordularından" savunmak için yapılan bir pan-Avrupa haçlı seferi olduğunu ilan etti. Askerler için Wehrmacht ile sürekli mücadele eden Himmler, bu sorunu Balkanlar ve Doğu Avrupa'dan alınan Cermen halk gruplarından oluşan Waffen-SS birimlerinin oluşturulmasıyla çözdü. Kuzey ve batı Avrupa, Hollanda, Norveç, Belçika, Danimarka ve Finlandiya'da Germen olarak kabul edilen halklar arasında eşit derecede hayati önem taşıyan kişilerdi. İspanya ve İtalya da Waffen-SS birimleri için asker sağladı. Batı ülkeleri arasında, gönüllü sayısı Hollanda'dan 25.000'den İsveç ve İsviçre'den 300'e kadar değişiyordu. Doğudan, en fazla erkek Litvanya'dan (50.000), en düşük erkek ise Bulgaristan'dan (600) geldi. 1943'ten sonra doğudan çoğu erkek askere alındı. Doğu Waffen-SS birimlerinin performansı bir bütün olarak alt standarttı.

1941'in sonlarında Hitler, Reinhard Heydrich'i yeni kurulan Bohemya ve Moravya Protektorası'nın Reich Koruyucu Vekili olarak seçti. Heydrich, birçoğunu toplama kamplarına göndererek Çekleri ırksal olarak sınıflandırmaya başladı. Bir şişme direnişinin üyeleri vurularak Heydrich'e "Prag Kasabı" lakabı verildi. Bu atama Himmler ve Heydrich arasındaki işbirliğini güçlendirdi ve Himmler, bir eyalet üzerinde SS kontrolüne sahip olmaktan gurur duyuyordu. Hitler'e doğrudan erişime sahip olmasına rağmen, Heydrich'in Himmler'e olan sadakati sağlam kaldı.

Himmler, Hitler'in onayıyla, Sovyetler Birliği'nin planlanan işgali öncesinde Einsatzgruppen'i yeniden kurdu. Mart 1941'de Hitler, ordu liderlerine seslendi ve Sovyet İmparatorluğu'nu parçalama ve Bolşevik entelijansiyayı ve liderliği yok etme niyetini ayrıntılarıyla anlattı. Özel Direktifi, "Özel Alanlarda Yönerge No. 21 (Barbarossa Harekatı)" başlıklı özel direktif, "Ordunun harekât alanında, Reichsführer-SS'e sırayla Führer'in emriyle özel görevler verildi. Siyasi yönetimi hazırlamak için. Bu görevler, iki karşıt siyasi sistemin yaklaşan nihai mücadelesinden kaynaklanmaktadır. Bu görevler çerçevesinde, Reichsführer-SS bağımsız olarak ve kendi sorumluluğunda hareket eder. "Hitler böylelikle iç sürtüşmeyi önlemeyi amaçlamaktadır. 1939'da Polonya'da, birkaç Alman Ordusu generalinin, işledikleri cinayetler nedeniyle Einsatzgruppen liderlerini yargılamaya çağırdığı zamanki gibi.

Ordunun Sovyetler Birliği'ne girmesinin ardından, Einsatzgruppen, Yahudileri ve Nazi devleti tarafından istenmeyen görülen diğer kişileri toplayıp öldürdü. Hitler'e sık sık raporlar gönderildi. Ek olarak, 2,8 milyon Sovyet savaş esiri, 1941-42'nin yalnızca sekiz ayında açlıktan, kötü muameleden veya infazlardan öldü. Savaş sırasında 500.000 kadar Sovyet savaş esiri öldü ya da Nazi toplama kamplarında idam edildi; çoğu vuruldu veya gaz verildi. Himmler'in emriyle 1941'in başlarında, mahkûmların zorunlu çalışmaya tabi tutulduğu on toplama kampı inşa edildi. Almanya'nın her yerinden ve işgal altındaki topraklardan Yahudiler kamplara sürüldü veya gettolara kapatıldı.

20 Temmuz 1944'te, Claus von Stauffenberg liderliğinde aralarında yüksek rütbelilerin de bulunduğu bazı Alman subayları Hitler'e suikast girişiminde bulundu, ancak başarısız oldu. Ertesi gün Himmler, rejimin 5.000'den fazla şüpheli ve bilinen muhalifini tutuklayan özel bir komisyon kurdu. Hitler, 4.900'den fazla insanın infazıyla sonuçlanan acımasız misillemeler emri verdi.^[33] Himmler, suikastı deşifre edememesinden dolayı utanmış olsa da, suikast, onun yetkilerinin ve güçlerinin artmasına neden oldu.^[34][35]

Yedek Ordunun (Ersatzheer) generali Friedrich Fromm ve Stauffenberg'in en yakın amiri, suikasta karışanlardan biriydi. Hitler, Fromm'u görevinden aldı ve halefi olarak Himmler'i seçti. Yedek Ordu iki milyon kişiden oluşuyordu. Himmler, Waffen-SS içindeki mevkileri doldurmak için bu yedeklerden yararlanmayı umuyordu. SS Liderlik Ana Ofisi müdürü Hans Jüttner'i yardımcısı olarak atadı ve Yedek Ordu'nun üst kademelerini SS adamlarıyla doldurmaya başladı. Kasım 1944'e gelindiğinde Himmler, ordu subayı işe alım departmanını Waffen-SS'inkiyle birleştirdi ve SS'ye asker kotalarının artırılması için başarılı bir sistem geliştirdi.^[36]

Bu zamana kadar, Hitler Himmler'i Frick'ten sonra İçişleri Bakanı (Reichsminister) ve Yönetimden Sorumlu Genel Tam Yetkili (Generalbevollmächtigter für die Verwaltung) olarak atamıştı.^[37] Aynı zamanda, savaş kabinesi olarak faaliyet gösteren altı üyeli Reich Savunma Bakanlar Konseyine de katıldı. (24 Ağustos 1943)^[38] Ağustos 1944'te Hitler, Waffen-SS, ordu ve polis teşkilatlarının organizasyonunu ve idaresini yeniden yapılandırması için ona yetki verdi. Yedek Ordunun başı olarak Himmler artık savaş esirlerinden sorumluydu. Ayrıca Wehrmacht ceza sisteminden sorumluydu ve Ocak 1945'e kadar Wehrmacht silahlarının gelişimini kontrol etti.^[39]

Irksal olarak aşağı olan insanların yaşama hakları olmadığı fikri de dahil olmak üzere Nazi ırksal politikaları, partinin ilk günlerine kadar uzanıyor; Hitler bunu Mein Kampf'ta tartışıyor. Aralık 1941'de Almanya'nın Amerika Birleşik Devletleri'ne savaş ilan ettiği sırada, Hitler nihayet Avrupa Yahudilerinin "yok edilmesi" gerektiğine karar verdi. Heydrich, 20 Ocak 1942'de Berlin'in bir banliyösü olan Wannsee'de bir toplantı ayarladı. Üst düzey Nazi yetkililerinin katıldığı, "Yahudi sorununa nihai çözüm" planlarının ana hatlarını çizmek için kullanıldı. Heydrich, çalışabilen Yahudilerin ölümüne nasıl çalıştırılacağını detaylandırdı; çalışamayanlar düpedüz öldürülecektir. Heydrich öldürülen Yahudi sayısını 11 milyon olarak hesapladı ve katılımcılara Hitler'in Himmler'i plandan sorumlu tuttuğunu söyledi.

Haziran 1942'de Heydrich, Çekoslovakya'nın sürgün ordusunun üyeleri Jozef Gabčík ve Jan Kubiš tarafından yönetilen Anthropoid Operasyonu'nda Prag'da öldürüldü. Her iki adam da Heydrich'i öldürme görevi için İngiliz Özel Harekât İdaresi tarafından eğitilmişti. İki cenaze töreni sırasında, baş yas tutan Himmler, Heydrich'in iki küçük oğlunun sorumluluğunu üstlendi ve Berlin'de methiye yaptı. 9 Haziran'da, Himmler ve Karl Hermann Frank ile yapılan tartışmalardan sonra Hitler, Heydrich'in ölümü için acımasız misillemeler emrini verdi. 13.000'den fazla insan tutuklandı ve Lidice köyü yerle bir edildi; erkek sakinleri ve Ležáky köyündeki tüm yetişkinler öldürüldü. En az 1.300 kişi idam mangaları tarafından idam edildi. Himmler, RSHA'nın liderliğini devraldı ve Heydrich'in onuruna verilen Aktion Reinhard'da (Reinhard Operasyonu) Yahudilerin öldürülme hızını artırdı. Aktion Reinhard kamplarının üç imha kampı - Bełżec, Sobibór ve Treblinka'da inşa edilmesini emretti.

Başlangıçta kurbanlar gaz araçlarıyla veya kurşuna dizilerek öldürüldü, ancak bu yöntemlerin bu ölçekte bir operasyon için pratik olmadığı ortaya çıktı. Ağustos 1941'de Himmler, Minsk'te 100 Yahudinin vurulmasına katıldı. Deneyimden mide bulandıran ve sarsılan bu tür eylemlerin SS askerlerinin akıl sağlığı üzerindeki etkisinden endişe duyuyordu. Alternatif öldürme yöntemlerinin bulunması gerektiğine karar verdi. Onun emriyle, 1942'nin başlarında Auschwitz'deki kamp, kurbanların Zyklon B pestisit kullanılarak öldürüldüğü gaz odalarının eklenmesi de dahil olmak üzere büyük ölçüde genişletildi. Himmler, 17 ve 18 Temmuz 1942'de kampı bizzat ziyaret etti. Bunker 2'deki gaz odasını kullanarak bir toplu katliamın gösterisini yaptı ve yakındaki Monowitz kasabasında inşa edilmekte olan yeni IG Farben fabrikasının şantiyesini gezdi. Savaşın sonunda, Nazi rejimi tarafından en az 5.5 milyon Yahudi öldürüldü;çoğu tahmin 6 milyona yaklaşmaktadır Himmler, 1943'ün başlarında Sobibór'daki kampı ziyaret etti ve o zamana kadar sadece o yerde 250.000 kişi öldürüldü. Bir gaz olayına tanık olduktan sonra 28 kişiye terfi etti ve kampın harekâtının durdurulmasını emretti. Ekim ayında meydana gelen bir ayaklanmada, kalan mahkûmlar gardiyanların ve SS personelinin çoğunu öldürdü. Birkaç yüz mahkûm kaçtı; yaklaşık yüz kişi hemen yeniden yakalandı ve öldürüldü. Kaçmayı başaranların bir kısmı bölgede faaliyet gösteren partizan birimlerine katıldı. Kamp, Aralık 1943'te dağıtıldı.

Naziler ayrıca Romanları (Çingeneleri) "asosyal" ve "suçlular" olarak hedef aldı. 1935'e gelindiğinde, etnik Almanlardan uzakta özel kamplara hapsedildiler. Himmler, 1938'de "Çingene sorununun" "ırk" tarafından belirleneceğini söylediği bir emir yayınladı. Himmler, Romanların aslen Aryan olduğuna ancak karma bir ırk haline geldiğine inanıyordu; sadece "ırksal açıdan saf" olanların yaşamasına izin verilecekti. Himmler, 1939'da binlerce Çingenenin Dachau toplama kampına gönderilmesini emretti ve 1942'de tüm Romanların Auschwitz toplama kampına gönderilmesini emretti.

Himmler, milyonlarca kurbanın öldürülmesini haklı çıkarmak için ırkçı Nazi ideolojisine olan derin inancını kullanan Holokost'un ana mimarlarından biriydi. Longerich, Hitler, Himmler ve Heydrich'in Holokost'u Nisan-Mayıs 1942'deki yoğun toplantılar ve alışverişler döneminde tasarladıklarını tahmin ediyor. Naziler, Polonyalı entelektüelleri öldürmeyi ve Genel Hükûmetteki Alman olmayanları ve fethedilen bölgeleri dördüncü sınıf eğitimiyle sınırlamayı planladı. Ayrıca, Almanya'da ırksal olarak saf Kuzey Aryanlarından oluşan bir usta ırkı yetiştirmek istediler. Bir agronomist ve çiftçi olarak Himmler, insanlara uygulamayı önerdiği seçici ıslahın ilkelerini biliyordu.

1 Ocak 1945'te Hitler ve generalleri Kuzey Rüzgarı Operasyonunu başlattı. Amaç, savaşın son büyük Alman saldırısı olan Bulge Muharebesi'nde (Ardennes taarruzu) güney taarruzunu desteklemek için ABD 7. Ordusu ve Fransız 1. Ordusunun hatlarını kırmaktı. Almanların sınırlı olan ilk kazanımlarından sonra, Amerikalılar saldırıyı durdurdu.^[40] 25 Ocak'a kadar, Kuzey Rüzgarı Operasyonu resmen sona ermişti.

25 Ocak 1945'te Himmler'in askeri deneyimi olmamasına rağmen Hitler, Alman Genelkurmayı'nı dehşete düşüren bir karar ile onu Sovyet Kızıl Ordusu'nun Pomeranya'ya yönelik Vistül-Oder Taarruzunu durdurmak için alelacele oluşturulan Ordu Grubu Vistula'nın (Heeresgruppe Weichsel) komutanı olarak atadı.^[41] Himmler, karargâhı olarak özel treni Sonderzug Steiermark'ı kullanarak komuta merkezini Schneidemühl'de kurdu. Trende yalnızca bir telefon hattı, yetersiz haritalar ve iletişim kurmak ve askeri emirleri iletmek için sinyal müfrezesi veya telsizler yoktu. Himmler trenden nadiren iner, günde sadece dört saat çalışır ve işe başlamadan önce günlük bir masaj ve öğle yemeğinden sonra uzun bir şekerleme yapmakta ısrar ederdi.^[42]

Himmler, kendisini belirli bir tarihe adamaya hazır olmadığını savundu. Himmler'in bir ordu grubu komutanı olarak niteliklerinin eksikliği göz önüne alındığında, Guderian, Himmler'in beceriksizliğini gizlemeye çalıştığına kendini inandırdı.^[43] 13 Şubat'ta Guderian, Hitler'le bir araya geldi ve General Walther Wenck'e, Ordu Grubu Vistül tarafından taarruza komuta etmesi için özel bir yetki verilmesini istedi. Saldırı 16 Şubat 1945'te başlatıldı, ancak kısa süre sonra yağmur ve çamurda kaldı, mayın tarlalarına ve güçlü tanksavar savunmalarına karşı karşıya kaldı. O gece Wenck bir trafik kazasında ağır yaralandı. Ancak daha sonra Guderian'ın iddia ettiği gibi operasyonu kurtarabileceği şüpheliydi. Himmler, bir "yeniden gruplandırma yönergesi" ile saldırının 18'inde durdurulmasını emretti.^[44] Hitler, 21 Şubat'ta Gündönümü Operasyonunu resmen sonlandırdı ve Himmler'e bir kolordu karargâhını ve üç tümeni Ordu Grup Merkezine devretmesini emretti.^[45]

Himmler, askeri hedeflerini tamamlamak için herhangi bir uygulanabilir plan tasarlayamadı. Kötüleşen askeri durum nedeniyle Hitler'in baskısı altında olan Himmler endişelenmeye başladı ve ona tutarlı raporlar veremedi.^[46] Karşı saldırıya geçen Sovyet ilerlemesini durduramayınca, Hitler Himmler'i kişisel olarak sorumlu tuttu ve onu emirlere uymamakla suçladı. Himmler'in askeri komutanlığı 20 Mart'ta Hitler'in Vistül Ordular Grubu Başkomutanı olarak General Gotthard Heinrici'yi atamasıyla sona erdi. 18 Şubat'tan beri doktorunun gözetimi altında olan Himmler, bu sırada Hohenlychen Sanatoryumu'na kaçmıştı.^[47] Hitler, Guderian'ı zorunlu tıbbi izine gönderdi ve onun yerine 29 Mart'ta kurmay başkanı olarak Hans Krebs'e göreve atadı.^[48] Himmler'in başarısızlığı ve Hitler'in yanıtı, iki adam arasındaki ilişkide ciddi bir bozulmaya işaret ediyordu.^[49] O zamana kadar, Hitler'in güvendiği insanların yakın çevresi hızla küçülüyordu.^[50]

1944'ün kış aylarında Himmler'in Waffen-SS birliği tam 910.000 (dokuz yüz on bin) ve Allgemeine-SS ile birlikte sadece kâğıt üzerinde toplam 2.000.000 (iki milyon) üyeye sahipti. Buna rağmen 1945 yılının ilkbaharında, özel doktoru ve masörü Felix Kersten ve SS generali ve Abwehr Yabancı İstihbarat Şefi Walter Schellenberg ile yaptığı tartışmaların ardından Almanya'nın zaferinden kuşku duymaya başladı. Nasyonal sosyalist rejimin hayatta kalmasını Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri ile yapacağı barış görüşmelerine bağladı.

Himmler ve Hitler son kez 20 Nisan 1945'te -Hitler'in doğum gününde- Berlin'de bir araya geldi ve Himmler, Hitler'e sarsılmaz bir bağlılık yemini etti. O günkü askeri brifingde Hitler, Sovyet ilerlemelerine rağmen Berlin'den ayrılmayacağını belirtti. Himmler, Hermann Göring ile birlikte brifingden sonra şehri hızla terk etti.^[51] 21 Nisan'da Himmler, Yahudi toplama kampı mahkûmlarının serbest bırakılmasını görüşmek üzere Dünya Yahudi Kongresi'nin İsveçli temsilcisi Norbert Masur ile bir araya geldi.^[52] Bu müzakereler sonucunda Beyaz Otobüsler operasyonunda yaklaşık 20.000 kişi serbest bırakıldı.^[53] Himmler, toplantıda, kamplardaki krematoryumların tifüs salgınında ölen mahkûmların cesetlerini imha etmek için inşa edildiğini iddia etti. Ayrıca Auschwitz ve Bergen-Belsen'deki kamplar için çok yüksek hayatta kalma oranları olduğunu iddia etti, bu kamplar özgürleştirildiğinde, verdiği rakamların yanlış olduğu açıkça ortaya çıktı.^[54]

1945'in başlarından beri, Alman savaş çabaları çöküşün eşiğindeydi ve Himmler'in Hitler ile ilişkisi kötüleşti. Himmler bağımsız olarak bir barış anlaşması müzakere etmeyi düşündü. İsveç'e taşınan masörü Felix Kersten, İsveç Kızıl Haçı başkanı Kont Folke Bernadotte ile müzakerelerde aracılık yaptı. İki adam arasında mektup alışverişi yapıldı^[55] ve RSHA'dan Walter Schellenberg tarafından doğrudan toplantılar düzenlendi.^[56]

23 Nisan'da Himmler, General Schellenberg'in de teşvikiyle ^[57] Lübeck'teki İsveç konsolosluğunda Bernadotte ile bir araya geldi. Kendisini Almanya'nın geçici lideri olarak takdim ederek, Hitler'in önümüzdeki birkaç gün içinde öleceğini iddia etti. İngiliz ve Amerikalıların Wehrmacht'tan geriye kalanlarla birlikte Sovyetlere karşı savaşacağını uman Himmler, Bernadotte'den General Dwight Eisenhower'a Almanya'nın Sovyetler Birliği'ne değil, Batı Müttefiklerine teslim olmak istediğini bildirmesini istedi. Bernadotte, Himmler'den teklifini yazılı hale getirmesini istedi ve Himmler buna mecbur kaldı.^[58][59]

27 Nisan'da Himmler'in, Berlin'de genel merkezinde bulunan SS temsilcisi Hermann Fegelein, kaçmaya hazırlanırken sivil kıyafetler içinde yakalandı, tutuklandı ve Führerbunker'e geri getirildi.

28 Nisan akşamı BBC, Himmler'in Batı Müttefikleri ile müzakere girişimleri hakkında bir Reuters haber raporu yayınladı. Hitler; uzun zamandır Himmler'in sadakat açısından Joseph Goebbels'den sonra ikinci olduğunu düşünüyordu, Himmler'e "sadık Heinrich" (Almanca: der treue Heinrich) takma adını vermişti. Adolf Hitler bu olayları duyunca, bu apaçık ihanet karşısında öfkeye kapıldı ve Himmler'in gizli görüşmelerinin şimdiye kadar bildiği en kötü ihanet olduğunu söyledi. Himmler'i vatan haini olarak ilan etti, intihar etmeden bir gün önce Himmler'in bütün yetkilerini ve rütbelerini aldı. Hitler, Himmler'in tutuklanmasını emretti. Fegelein ise mahkemeye çıkarıldı ve vurularak infaz edildi. Hitler'in ardından, kariyeri boyunca Himmler'le birçok kez karşı karşıya gelen Joseph Goebbels Şansölye oldu. Ayrıca Hermann Göring de Hitler tarafından vatan haini ilan edildi. Himmler; bu olaylar yaşanırken, Reichsführer-SS (SS Lideri), Alman Polis Şefi, İçişleri Bakanı, Volkssturm Komutanı (Nazi Almanyası'nın son aylarında savaşan birliklerden biri), Vatan Ordusu Komutanı ve Almanya Hükûmet Temsilcisi rütbelerine sahipti. Bu zamana kadar Sovyetler, Reich Şansölyesi'nden sadece 300 m (330 yd) uzaktaki Potsdamer Platz'a ilerlemiş ve Başbakanlığa saldırmaya hazırlanıyorlardı.

Kont Bernadotte ile yaptığı görüşmeler sonuç vermedi. Hitler, halefi olarak Büyük Amiral Karl Dönitz'i seçti. Himmler, Flensburg'a Dönitz ile bir araya gelmek için gitti. Plön yakınlarında batı bölgesinin kuzeyinde savaşan ve o zaman bütün Alman kuvvetlerinin komutanı olan Amiral Karl Dönitz'in yanına gitti ve kendisini ikinci komutan olarak teklif etti. Burada Himmler, Dönitz'in geçici hükûmetinde kendisinin Reichsführer-SS olarak bir pozisyona hak kazandığını ve SS'nin savaştan sonra düzeni yeniden sağlamak ve sürdürmek için iyi bir konumda olacağına inandığını iddia etti. Dönitz, Himmler'in tekliflerini defalarca reddetti^[60] ve Müttefiklerle barış görüşmeleri başlattı. 6 Mayıs'ta (Alman Teslim Belgesi'nden iki gün önce) bir mektup yazdı ve Himmler'i tüm görevlerinden resmen kovdu.^[61]

Eski meslektaşları tarafından istenmemesi ve Müttefikler tarafından aranan Himmler çıkmaza girmişti. Çaldığı her kapı suratına kapanan Himmler saklanmaya çalıştı. Bunun için kapsamlı bir hazırlık yapmamıştı. Danimarka sınırındaki Dönitz hükûmetinin başkenti Flensburg'da 21 Mayıs'a kadar dolandı durdu. Tutuklanmaktan kurtulmak için, kendisinin Gestapo şefi olduğunu gizledi. Geheime Feldpolizei'dan (Gizli Saha Polisi) Çavuş Heinrich Hitzinger adına sahte bir maaş defteri almıştı fakat bu bir hataydı, çünkü bu örgütün üyeleri polis tarafından aranıyordu. Hiç kesmediği bıyığını tıraş etti ve sol gözüne de bant taktı. Üstüne de askeri üniforma giydi. Bundan sonraki tek planı Bavyera'ya dönebilmekti. Sınırlardan geçebilmek için sahte evraklar düzenledi ve 11 Mayıs'ta yanına 11 SS Subayını alarak aklında nihai bir varış noktası olmadan Friedrichskoog'a doğru grup halinde yola koyuldular. Neuhaus'a geldiklerinde grup ayrıldı. 21 Mayıs tarihinde Himmler ve iki yardımcısı, Bremervörde'de eski Sovyet savaş esirleri tarafından kurulmuş bir kontrol noktasında durduruldu ve gözaltına alındı. Evrakların incelenmesi sonucu sahte oldukları anlaşılmıştı. Takip eden iki gün içinde, birkaç kampa taşındı^[62] ve 23 Mayıs'ta, Lüneburg yakınlarındaki İngiliz 31. Sivil Sorgulama Kampı'na getirildi.^[63] Yetkililer, Himmler'in kimlik belgelerinde İngiliz askerî istihbaratının kaçan SS üyeleri tarafından kullanıldığını gördüğü bir damga olduğunu fark ettiler.

Nöbetçi subayı Yüzbaşı Thomas Selvester onu rutin bir sorgulamaya aldı. Himmler kim olduğunu itiraf etti ve Selvester mahkûmun üzerini arattı. Himmler, İkinci İngiliz Ordusu'nun Lüneburg'daki karargâhına götürüldü ve burada bir doktor tarafından muayene edildi. Karargâhta üzerindeki elbiseler çıkartıldı, arandı. Elbisesinin içinde herhangi bir zehir saklamış olması ihtimaline karşı üstüne bir İngiliz askeri elbisesi giydirildi. Ama araştırma iyi yapılmamıştı. Himmler ağzındaki bir boşlukta potasyum siyanür kapsülü saklamıştı. Doktor Himmler'in ağzının içini incelemeye çalıştı, ancak mahkûm ağzını açmaya isteksizdi ve başını salladı. Himmler hemen ağzındaki siyanürü ısırdı ve yere yığıldı. 12 dakika içinde öldü.^[64][65] Midesi yıkandığı ve kusturulduğu halde kurtarılamadı. Bu siyanür kapsülleri SS subaylarının dişlerinin içine Holokost'tan önce yerleştirilmişti. Takma dişin içinde bulunan kapsül herhangi olağanüstü bir durumda intihar edebilmeleri için hazır bulunuyordu. Himmler'in son sözleri "Ich bin Heinrich Himmler!" (Ben Heinrich Himmler!) oldu. Hemen ardından Himmler'in cesedi Lüneburg yakınlarında işaretsiz bir mezara defnedildi. Himmler'in mezarının yeri günümüzde de bilinmiyor.^[66]

Himmler'in intiharının ardından bazı iddialar ortaya sürüldü. Lüneburg'da intihar edenin Himmler olmadığı fakat ona çok benzeyen birinin Himmler için intihar ettiği iddia edildi. Daha sonra ODESSA (Organisation der ehemaligen SS-Angehörigen) (Eski SS Üyeleri Derneği) tarafından daha değişik ifadeler ortaya atıldı ve iddialar ilginç bir boyuta ulaştı. ODESSA'ya göre Himmler, Waldviertel yakınlarındaki ufak bir köy olan Strones'a kaçmıştı. Burası Alois Hitler'in doğum yeri olan Avusturya'da Viyana'nın kuzeyinde kalan bir yerdi. Buraya yerleştikten sonra sürgün edilen ve tekrar doğan bir SS birliğini yönettiği iddia edildi.

Himmler'in değil de bir ikizinin intihar ettiği iddiası Hugh Thomas tarafından 2001'de piyasaya sürülen SS-1: The Unlikely Death of Heinrich Himmler (SS-1 Heinrich Himmler'in Şüpheli Ölümü) kitabında da yer buldu. Ayrıca kanıtlı bir şekilde. Thomas, Himmler'in otopsi kayıtlarının detaylı bir şekilde eksiksiz raporuna ulaştı. Bu raporda cesedin kulaklarındaki kıla kadar detaylar yazılmıştı. Himmler'in çocukluğunda eskrim yaparken yaralandığı, sol yanağının altındaki belirgin yara izinden bahsedilmemişti. Aynı zamanlarda piyasaya sürülen ve Amerikalı nasyonal sosyalizm ve Üçüncü Reich yazarı Joseph Bellinger'ın kaleme aldığı "Himmler's Death" (Himmler'in Ölümü) kitabı, bu iddialara başka bir boyut kazandırdı. Teoriye göre Himmler, İngiliz ordusu tarafından 1945 yılının Mayıs ayında suikaste uğradı.

Martin Allen'in kitabı "Himmler's Secret War" (Himmler'in Gizli Savaşı) da İngiliz arşivlerinden yola çıkarak buna benzer iddialarda bulundu. David Irving de Himmler'in İngiliz soruşturmacılar tarafından dövülerek öldürüldüğünü ve ayrıca dövüldükten sonra burnunun da kırıldığını iddia etti.

SS ve daha sonra Reichsführer-SS komutasında ikinci sırada olan Himmler, SS askerlerini koruma olarak ayarlamak için Hitler ile düzenli temas halindeydi;^[67] Himmler, iktidarın ele geçirilmesine giden yıllarda Nazi Partisi'nin politika belirleme kararlarına dahil değildi.^[68] 1930'ların sonlarından itibaren SS, diğer devlet kurumlarının veya hükûmet dairelerinin kontrolünden bağımsızdı ve yalnızca Hitler'e rapor veriyordu.^[69]

Hitler'in liderlik tarzı, astlarına çelişkili emirler vermek ve onları görev ve sorumluluklarının diğerlerininkilerle örtüştüğü konumlara yerleştirmekti. Bu şekilde Hitler, kendi gücünü pekiştirmek ve maksimize etmek için astları arasında güvensizliği, rekabeti ve çatışmayı besledi. Kabinesi 1938'den sonra hiç toplanmadı ve bakanlarının bağımsız bir şekilde toplantı yapmasını önledi.^[70][71] Hitler tipik olarak yazılı emirler vermez, bunları toplantılarda veya telefon görüşmelerinde sözlü olarak verirdi; ayrıca Martin Bormann'ında emirleri vardı.^[72] Bormann, bilgi akışını ve erişimi kontrol etmek için Hitler'in sekreteri konumuna geçti.^[73]

Hitler, Führerprinzip 'i destekledi ve uyguladı. Führerprinzip, tüm astlarının üstlerine mutlak itaatini gerektiriyordu; bu nedenle Hitler, hükûmet yapısı ile beraber kendisini -yanılmaz lider- olarak piramitin en tepesinde gördü.^[74] Dolayısıyla Himmler, kendisini Hitler'e boyun eğme konumuna girdi ve kayıtsız şartsız ona itaat etti.^[74] Ancak, diğer üst düzey Nazi yetkilileri gibi, bir gün Reich'ın lideri olarak Hitler'in yerine geçme arzusu vardı.^[75][76] Himmler, Albert Speer'i hem Reich yönetiminde hem de Hitler'in potansiyel halefi olarak özellikle tehlikeli bir rakip olarak görüyordu.^[77] Speer, Himmler'in yüksek rütbeli SS-Oberstgruppenführer teklifini, Himmler'in hizmetine gireceğini ve Himmler'in silah üretiminde söz sahibi olmasına izin vermesini gerektireceğini düşündüğü için reddetti.^[78]

Hitler, Himmler'in mistik ve sözde dini çıkarlarını "saçma" olarak nitelendirirdi.^[79] Himmler, Hitler'in yakın çevresinin bir üyesi değildi; iki adam çok yakın değildi ve birbirlerini nadiren sosyal olaylarda görüyorlardı.^[80][70] Himmler neredeyse sadece diğer SS üyeleriyle sosyalleşirdi. Koşulsuz sadakati ve Hitler'i memnun etme çabaları, ona der treue Heinrich ("sadık Heinrich") takma adını kazandırdı. Savaşın son günlerinde, Hitler'in Berlin'de ölmeyi planladığı anlaşıldığında, Himmler kendini kurtarmaya çalışmak için uzun süredir Hitler'den ayrılmıştı.^[81]

• Lebensborn
• Nazi Partisi liderleri ve yetkilileri listesi

Türkçe

• Nazi İmparatorluğu - William L. Shirer. İnkılap Kitabevi.

İngilizce

• Biondi, Robert, (Ed.) (2000) [1942]. SS Officers List: (30 Ocak 1942'den itibaren): SS-Standartenfuhrer to SS-Oberstgruppenfuhrer: Assignments and Decorations of the Senior SS Officer Corps. Atglen, PA: Schiffer. ISBN 978-0-7643-1061-4. 
• Breitman, Richard (2004). Himmler and the Final Solution: The Architect of Genocide. Londra: Pimlico. ISBN 978-1-84413-089-4. 
• Bullock, Alan (1999) [1952]. Hitler: A Study in Tyranny. New York: Konecky & Konecky. ISBN 978-1-56852-036-0. 
• Cecil, Robert (1972). The Myth of the Master Race: Alfred Rosenberg and Nazi Ideology. New York: Dodd, Mead. ISBN 978-0-396-06577-7. 
• Cesarani, David (2004). Holocaust: From the Persecution of the Jews to Mass Murder. Londra: Routledge. ISBN 978-0-415-27511-8. 
• Duffy, Christopher (1991). Red Storm on the Reich: The Soviet March On Germany, 1945. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80505-9. 
• Evans, Richard J. (2003). The Coming of the Third Reich. New York: Penguin Group. ISBN 978-0-14-303469-8. 
• Evans, Richard J. (2005). The Third Reich in Power. New York: Penguin Group. ISBN 978-0-14-303790-3. 
• Evans, Richard J. (2008). The Third Reich at War. New York: Penguin Group. ISBN 978-0-14-311671-4. * Flaherty, T. H. (2004) [1988]. The Third Reich: The SS. Time-Life Books, Inc. ISBN 1-84447-073-3. 
• Frank, Hans, (Ed.) (1933–1934). Jahrbuch der Akademie für Deutsches Recht [Yearbook of the Academy for German Law] (1. bas.). München/Berlin/Leipzig: Schweitzer Verlag. * Gerwarth, Robert (2011). Hitler's Hangman: The Life of Heydrich. New Haven, CT: Yale University Press. ISBN 978-0-300-11575-8. 
• Gilbert, Martin (1987) [1985]. The Holocaust: A History of the Jews of Europe During the Second World War. New York: Holt. ISBN 978-0-8050-0348-2. 
• Goldhagen, Daniel (1996). Hitler's Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust. New York: Knopf. ISBN 978-0-679-44695-8. 
• Hillgruber, Andreas (1989). The Nazi Holocaust Part 3, The "Final Solution": The Implementation of Mass Murder, Volume 1. Westpoint, CT: Meckler. ISBN 978-0-88736-266-8. 
• Himmler, Katrin (2007). The Himmler Brothers. Londra: Pan Macmillan. ISBN 978-0-330-44814-7. 
• Koehl, Robert (2004). The SS: A History 1919–45. Stroud: Tempus. ISBN 978-0-75242-559-7. 
• Kohn-Bramstedt, Ernest (1998) [1945]. Dictatorship and Political Police: The Technique of Control by Fear. Londra: Routledge. ISBN 978-0-415-17542-5. 
• Kolb, Eberhard (2005) [1984]. The Weimar Republic. London; New York: Routledge. ISBN 978-0-415-34441-8. 
• Lewy, Guenter (2000). The Nazi Persecution of the Gypsies. Oxford University Press USA. ISBN 0195142403. 
• Longerich, Peter (2012). Heinrich Himmler: A Life. Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-959232-6. 
• Majer, Diemut (2003). "Non-Germans" Under the Third Reich: The Nazi Judicial and Administrative System in Germany and Occupied Eastern Europe with Special Regard to Occupied Poland, 1939–1945. Baltimore; London: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-6493-3. 
• Manvell, Roger; Fraenkel, Heinrich (2011) [1962]. Goering: The Rise and Fall of the Notorious Nazi Leader. Londra: Skyhorse. ISBN 978-1-61608-109-6. 
• Manvell, Roger; Fraenkel, Heinrich (2007) [1965]. Heinrich Himmler: The Sinister Life of the Head of the SS and Gestapo. London; New York: Greenhill; Skyhorse. ISBN 978-1-60239-178-9. 
• McNab, Chris (2009). The SS: 1923–1945. Londra: Amber Books. ISBN 978-1-906626-49-5. 
• Nicholas, Lynn H. (2006) [2005]. Cruel World: The Children of Europe in the Nazi Web. New York: Vintage. ISBN 978-0-679-77663-5. 
• Overy, Richard (2004). The Dictators: Hitler's Germany, Stalin's Russia. New York: Norton. ISBN 978-0-393-02030-4. 
• Padfield, Peter (1990). Himmler: Reichsführer-SS. New York: Henry Holt. ISBN 0-8050-2699-1. 
• Penkower, Monty Noam (1988). The Jews Were Expendable: Free World Diplomacy and the Holocaust. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 978-0-8143-1952-9. 
• Pringle, Heather (2006). The Master Plan: Himmler's Scholars and the Holocaust. New York: Hyperion. ISBN 978-0-7868-6886-5. 
• Rupp, Leila J. (1979). Mobilizing Women for War: German and American Propaganda, 1939–1945. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 0-691-04649-2. 
• Sereny, Gitta (1996) [1995]. Albert Speer: His Battle With Truth. New York; Toronto: Random House. ISBN 978-0-679-76812-8. 
• Shirer, William L. (1960). The Rise and Fall of the Third Reich. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-62420-0. 
• Steinbacher, Sybille (2005) [2004]. Auschwitz: A History. Munich: Verlag C. H. Beck. ISBN 0-06-082581-2. 
• Toland, John (1977) [1976]. Adolf Hitler: The Definitive Biography. Londra: Book Club Associates. 
• Trevor-Roper, Hugh (2012) [1947]. The Last Days of Hitler (Seventh bas.). Londra: Pan Books. ISBN 978-1-4472-1861-6. 
• Weale, Adrian (2010). The SS: A New History. Londra: Little, Brown. ISBN 978-1-4087-0304-5. 
• Williams, Max (2001). Reinhard Heydrich: The Biography: Volume 1. Church Stretton: Ulric. ISBN 978-0-9537577-5-6. 
• Williams, Max (2015). SS Elite: The Senior Leaders of Hitler's Praetorian Guard, Vol. 1 (A-J). Fonthill Media LLC. ISBN 978-1-78155-433-3. 
• Yenne, Bill (2010). Hitler's Master of the Dark Arts: Himmler's Black Knights and the Occult Origins of the SS. Minneapolis: Zenith. ISBN 978-0-7603-3778-3. 
• Zentner, Christian; Bedürftig, Friedemann, (Ed.) (1991). The Encyclopedia of the Third Reich. Amy Hackett (trans.). New York: Macmillan. ISBN 978-0-02-897502-3. 
• Ziemke, Earl F. (1968). Stalingrad to Berlin: The German Defeat in the East. Army Historical Series. Washington, D.C.: Office of the Chief of Military History, U.S. Army.